Andrzej Małkiewicz, Piotr Szymaniec
   "Wojna nowego wieku?
    Agresja Rosji przeciw Ukrainie 2022–2023"

  

ISBN 978-83-67730-31-0
540 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Wojny epoki globalizacji
II. Rosjanie i Ukraińcy – mity i rzeczywistość
III. Rosja i Ukraina w transformacji
IV. Od Euromajdanu do otwartej agresji
V. Przygotowania militarne
VI. Ostatnie przygotowania
VII. Pierwsze walki
VIII. Przewlekła wojna
IX. Walki lata i jesieni
X. Mobilizacja w Rosji
XI. Wymiana ciosów
XII. Wojna informacyjna
XIII. Sytuacja wewnętrzna walczących państw
XIV. Sytuacja międzynarodowa
XV. Skutki dla świata
XVI. Religijne aspekty wojny
XVII. Prawnomiędzynarodowe aspekty konfliktu
Konkluzje
Spis map
Bibliografia


O książce:


24 lutego 2022 r. zaczął się największy konflikt zbrojny w Europie od zakończenia II wojny światowej – wojna autorytarnego mocarstwa przeciw państwu, w którym dokonała się demokratyczna przemiana. Po ponad roku wciąż nie widać szans na jej zakończenie. Agresorzy burzą miasta i wsie, niszczą gospodarkę, infrastrukturę, dokonują przerażających zbrodni wobec ludności cywilnej. Towarzyszy temu kłamliwa propaganda o „wyzwalaniu” mieszkańców Ukrainy.
Obrońcy kraju wykazali się ogromnym męstwem, determinacją, dają liczne przykłady bohaterstwa. Sami nazwali tę wojnę „ojczyźnianą”, jak przed laty określano zmagania z najeźdźcą hitlerowskim, stała się „bojem naprawdę narodowym” . Armia Ukrainy, ku zaskoczeniu napastników, okazała się dla nich równorzędnym przeciwnikiem, choć na niektórych odcinkach musiała się cofnąć, większą część kraju obroniła. Spotkali się z solidarnością społeczeństw innych państw, wyrażoną w różnorodnych formach pomocy, m.in. poprzez dostawy leków, żywności i zaopatrzenia dla mieszkańców zbombardowanych miejscowości, sprzętu dla armii, ułatwienie dostępu do Internetu i fachową pomoc w pokonywaniu ataków hakerskich, wsparcie dla uciekinierów.
W książce omawiamy genezę wojny, jej przebieg w pierwszym roku walk, uwarunkowania prawnomiędzynarodowe i światowe implikacje. Za wcześnie jest, by wojnę tę podsumować, przede wszystkim wciąż nie wiadomo, czym się skończy, ani nie znamy wielu jej aspektów, które – co zrozumiałe – objęte są tajemnicą...

 


O autorach:

Prof. dr hab. Andrzej Małkiewicz, emeryt, mieszka we Wrocławiu, historyk i politolog, bada historię i politykę Centralnej Europy, zwłaszcza Polski, Czech i Ukrainy, relacje międzykulturowe i międzyreligijne. Najważniejsze publikacje: Wybory czerwcowe 1989 (1994), Samobójstwo demokracji. Czechosłowacja w okresie II Republiki 1938–1939 (2013), Chrześcijanie i muzułmanie w rozwoju dziejowym (2016), Język a polityka. Przypadek Ukrainy (2017, współautor), Geneza wyprawy kijowskiej, Józef Piłsudski wobec Ukrainy do 1920 roku. Studium myśli politycznej (1920).

Dr hab. Piotr Szymaniec, prof. ANS AS w Wałbrzychu – profesor i dyrektor Instytutu Społeczno-Prawnego Akademii Nauk Stosowanych Angelusa Silesiusa w Wałbrzychu. Stopnie naukowe doktora (2012) i doktora habilitowanego nauk prawnych (2017) uzyskał na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikował przeszło 120 prac naukowych z zakresu historii myśli polityczno-prawnej, teorii i filozofii prawa (zwłaszcza zagadnień wolności religii) i prawnych aspektów bezpieczeństwa.



   Jakub Juszyński
   "Wojny polsko-jaćwieskie 1247–1282"

  

ISBN 978-83-67730-32-7
60 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Dzieje Jaćwieży do połowy XIII wieku
II. Sytuacja Polski w połowie XIII wieku
III. Wojna w 1248 roku
IV. Wojny Tautewilla z Mendogiem
V. Walki w latach 1253–1256
VI. Walki w latach 1260–1282
Następstwa
Bibliografia
Spis map


O książce:


Wojny polsko-jaćwieskie w XIII wieku od zawsze były tematem interesującym polskich pasjonatów historii. Do dzisiaj nie doczekały się jednak wielu opracowań. Żadne nie dotyczy samego okresu o największym natężeniu walk, czyli lat 1247-1282.
Temat jest o tyle ważny, że blisko żyjący Jaćwingowie stanowili wielkie zagrożenie dla Polski w czasie, gdy lista jej prześladowców zdawała się nie mieć końca. Ogromnym nieszczęściem były najazdy Litwinów. Prusowie, mimo trwającego podboju krzyżackiego, w trzynastym stuleciu nadal łupili polskie ziemie. Ruś, choć pokonana przez Mongołów, najeżdżała państwo Piastów, korzystając też ze wsparcia Jaćwingów i swoich azjatyckich ciemiężców.
Postępowała ekspansja niemiecka: Krzyżaków i Brandenburgii. Czechy co raz występowały z wrogimi działaniami. Wciąż trwały też bratobójcze walki wewnętrzne, do których polscy książęta werbowali właśnie Bałtów i Rusów. Jedynym stałym sojusznikiem pozostawały Węgry, Polskę wspierali też Połowcy, a od końca XIII wieku hanza.
W takiej sytuacji kolejny wróg, nawet najsłabszy, stanowił śmiertelne zagrożenie. Jaćwingowie słabi nie byli i wyrządzali wielkie szkody. Obrona przed nimi wymagała sprawności dowódczej od polskich książąt i bojowej od ich rycerzy. Z kolei odwetowe ataki na Jaćwież były możliwe tylko przy zgodzie między Polakami z różnych dzielnic. Te warunki udało się spełnić...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Cezary Namirski
   "Średniowieczne zamki Sardynii"

  

ISBN 978-83-67730-29-7
312 str.
155x214 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Zarys średniowiecznej historii Sardynii
II. Historia badań nad średniowiecznymi zamkami Sardynii
III. Charakterystyka średniowiecznych zamków Sardynii
Katalog
Załączniki
The Medieval Castles of Sardinia (summary)
Mapy
Bibliografia
Spis ilustracji i map


O książce:


Średniowieczna Sardynia była miejscem krzyżowania się wpływów licznych potęg świata śródziemnomorskiego – w VI wieku wyspa została przyłączona do Bizancjum, w XI wieku w pełni ukształtowały się na niej cztery niezależne królestwa (giudicati), zaś w kolejnych stuleciach była ona obszarem rywalizacji Genui, Pizy i Królestwa Aragonii. Jednym ze świadectw burzliwych średniowiecznych dziejów Sardynii są zamki, stanowiące ważny element kulturowego krajobrazu wyspy. Książka jest monografią poświęconą warowniom wznoszonym na Sardynii od czasów bizantyjskich po aragońskie, zostaje w niej zaprezentowany także ich szeroki kontekst historyczny.

 


O autorze:


Cezary Namirski ((ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham stopień doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. archeologię Sardynii – jest autorem poświęconych pradziejom wyspy opracowań Nuragiczna Sardynia (Kraków 2016, 2022) oraz Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia (Oxford 2020). W jego dorobku są też prace na temat średniowiecznych konfliktów na Wyspach Brytyjskich, takie jak Fulford – Stamford Bridge 1066 (Warszawa 2021), Ballaghmoon 13 IX 908 (Zabrze-Tarnowskie Góry 2021), Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403: triumf i klęska rodu Percy (Tarnowskie Góry 2022) oraz Clontarf 1014 (Warszawa 2023).

   Marcin Pejasz
   "Od Monongaheli do Bushy Run 1755–1763.
    Z dziejów wojen kolonialnych
    w Ameryce Północnej"

  

ISBN 978-83-67730-30-3
290 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Początki francuskich Kolonii w Ameryce Północnej
II. Obrońcy Nowej Francji
III. Zderzenie imperiów
IV. Iskra na beczkę prochu
V. Armia brytyjska
VI. Przygotowanie ofensywy
VII. Marsz ku zagładzie
VIII. Konfrontacja nad Monongahelą
IX. Wojna Francuzów i Indian przeciwko Brytyjczykom
X. Czasy powojenne
XI. Powstanie
XII. Bushy Run
Zakończenie
Pole bitwy
Bibliografia
Spis map
Indeks osobowy
Indeks geograficzny
Indeks plemion


O książce:


Połączonymi siłami Wirgińczyków i Indian, maszerującymi na spotkanie Francuzów po dowództwem Jumonville’a, przewodził Tanaghrisson, co z pewnością nie dodawało powagi Waszyngtonowi w oczach jego podkomendnych. Wieczorem 27 maja, z  powodu padającego od dłuższego czasu deszczu,  chorąży Jumonville zatrzymał swój oddział i postanowił spędzić noc pod nawisem skalnym. Francuzi nie wystawili nawet wart. Byli parlamentariuszami i ufali, że nie grozi im żadne niebezpieczeństwo. Rozpalili ogień, nie maskując w żaden sposób swojej obecności.
Znalazłszy się w końcu w pobliżu obozu Francuzów, ludzie Waszyngtona starali się przygotować broń do strzału co w rzęsistym deszczu nie było wcale takie proste. Tanaghrisson „zasugerował”, by część Anglików wspięła się na skałę i przyczaiła się ponad głowami Francuzów.
Wydarzenia, które rozegrały się wiosną 1754 roku w miejscu zwanym dziś Jumonville Glen, niedaleko współczesnego miasta Hopwood w hrabstwie Fayette w zachodniej Pensylwanii, odbiły się szerokim echem zarówno w Londynie jak i w Paryżu. Niczym niesprowokowany atak żołnierzy Jerzego Waszyngtona na francuskich emisariuszy, ostatecznie zapoczątkował długą sekwencję niezwykłych zdarzeń. Początkiem owego łańcucha przyczynowo skutkowego stał się pierwszy w historii konflikt o zasięgu światowym zwany w Europie wojnąsiedmioletnią...

 


O autorze:


Marcin Pejasz (1974), historyk, znawca i rekonstruktor wyrobów kultury materialnej tubylczych ludów Ameryki Północnej. Wieloletni członek Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian. Zajmuje się historią i szeroko pojętą kulturą Indian Wschodniego Obszaru Leśnego, a także Wielkich Równin oraz wojnami kolonialnymi w Ameryce Północnej. W 2009 roku, odwiedził Stany Zjednoczone, gdzie spędził 6 miesięcy mieszkając pośród Szejenów Północnych i Czarnych Stóp, pogłębiając wiedzę z zakresu kultury i historii tychże plemion, opowiedzianej przez samych Indian. Autor książki Szaunisi – Najwięksi Wędrowcy Ameryki (2019). Jest redaktorem i konsultantem – uzupełniał książkę autorstwa nieodżałowanego znawcy Indian obu Ameryk, Leszka Michalika Odżibuejowie – Czarodzieje Lasu (2022). Przełożył z języka angielskiego książkę Georga A. Dorseya Szejenowie – Organizacja Społeczna (2023).

   Maciej Jędrzejewski
   "Izrael na tle światowych potęg w cyberprzestrzeni.
    Analiza porównawcza"

  

ISBN 978-83-67730-27-3
334 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Cyberbezpieczeństwo. Podstawowe pojęcia i problemy
II. Izrael
III. Analiza porównawcza Izraela na tle wybranych państw
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:


Fenomen Żydów, narodu bez państwa, po dziś wzbudza powszechne zainteresowanie zarówno wśród osób podejmujących badania naukowe, jak i zwykłych mieszkańców naszego globu, których zainteresowania ogniskują się na szeroko definiowanym bezpieczeństwie, relacjach międzynarodowych oraz historii będącej, jak się powszechnie uważa, „nauczycielką życia”. Aby przetrwać jako oaza w „arabskim morzu”, Izrael musiał postawić na rozwój sił zbrojnych i podążać kosztem olbrzymich wyrzeczeń finansowych i ludzkich na drodze ku stałej modernizacji swej armii, doskonaląc jej elementy, tworząc nowe oraz − co najważniejsze − wybiegając w przyszłość. Wraz z rozwojem cyfryzacji konieczne stało się zabezpieczenie systemów militarnych, cywilnych – zwłaszcza infrastruktury krytycznej – przed cyberatakami. Nic dziwnego, że Izrael znalazł się w grupie państw wiodących w tym obszarze. W monografii Izrael na tle światowych potęg w cyberprzestrzeni – analiza porównawcza ważną rolę pełnią rozważania dotyczące możliwości utrzymania – przez to kluczowe dla polityki bliskowschodniej państwo – statusu mocarstwa regionalnego, nie tylko obecnie, ale również w dającej się przewidzieć przyszłości.
Przedmiotem badań jest cyberprzestrzeń – w ujęciu nowoczesnym, w oparciu o najnowsze źródła, będące często przedmiotem bieżącej debaty szerokiego kręgu badaczy problemu, a także jej znaczenie nie tylko dla bezpieczeństwa państwa Izrael, ale także – dając je za przykład – szerzej: innych państw, społeczeństw czy nawet organizacji nieformalnych niemieszczących się w pojęciu kultury strategicznej, której cyberprzestrzeń, obok wyzwań związanych z zapewnieniem ludzkości dostępu do źródeł energii, pełni rolę strategiczną.
Celem przedkładanej monografii jest przedstawienie, w ujęciu kompleksowym, problematyki cyberbezpieczeństwa w doktrynie obronnej Izraela, a więc systematyzacja informacji w tym zakresie, zawartych zarówno w źródłach tradycyjnych, jak i internetowych. Dodatkowo, poprzez zestawienie zagadnień teoretycznych z praktycznymi aspektami funkcjonowania państwa Izrael w cyberprzestrzeni, praca ma się przyczynić do pogłębienia stanu badań w tym obszarze. Z racji aktualności tematu, informacje zawarte w monografii mogą być przydatne do zgłębiania wiedzy nie tylko przez studentów i naukowców, ale także wszystkich użytkowników cyberprzestrzeni...

 


O autorze:

Dr inż. Maciej Jędrzejewski (LA ISO/IEC 27001, LA ISO/IEC 20000-1, LA ISO 22301). Absolwent Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki Politechniki Świętokrzyskiej (specjalność: Elektronika i Teletransmisja) oraz Podyplomowych Studiów Bezpieczeństwa Informacji Akademii Obrony Narodowej. Doktorat z Cyberbezpieczeństwa uzyskał na Wydziale Nauk o Bezpieczeństwie Instytutu Bezpieczeństwa i Informatyki na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Były pracownik Ministerstwa Finansów, Komendy Głównej Policji i Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Od 2004 roku ekspert Polskiego Komitetu Normalizacyjnego działający w Komitecie Technicznym nr 182 ds. Ochrony Informacji w Systemach Teleinformatycznych oraz Komitecie Technicznym nr 306 ds. Bezpieczeństwa Powszechnego i Ochrony Ludności. Twórca i wieloletni ekspert Firmy Bezpieczeństwo Informacji.
Prowadził liczne szkolenia techniczne i wykłady z dziedziny bezpieczeństwa systemów teleinformatycznych, cyberbezpieczeństwa oraz wykłady z kryptografii w ramach studiów podyplomowych na Politechnice Warszawskiej „Zarządzanie jakością i bezpieczeństwem Informacji w środowisku IT’’. I wiele innych.
Bezpieczeństwem systemów teleinformatycznych, bezpieczeństwem informacji i cyberbezpieczeństwem zajmuje się od 1988 roku.

   Grzegorz Lach
   "Wojny zapomniane. Dzieje rywalizacji
    grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii"

  

ISBN 978-83-67730-28-0
367 str.
145x205 mm
Mapy: 15

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Zasiedlenie Sycylii
II. Pierwsze konflikty grecko-kartagińskie
III. Kartagińska inwazja
IV. Krucjata Dionizjosa Starszego
V. Sycylia w cieniu Timoleona
VI. Agatokles
VII. Interwencja króla Pyrrusa w Italii i na Sycylii
Bibliografia
Spis map


O książce:


Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelnika z przyczynami, przebiegiem i skutkami rywalizacji grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii. Siłą rzeczy niejako, autor nie mógł ograniczyć zasięgu geograficznego swojej pracy li tylko do samej wyspy, gdyż w interesującym nas okresie czasu stanowiła ona część tak zwanej Wielkiej Grecji, obejmującej tereny skolonizowane przez osadników helleńskich na terenie Sycylii oraz południowej Italii. Zatem narracja musi zahaczać o Półwysep Apeniński, co zresztą nie odnosi się stricte tylko do kwestii rywalizacji grecko-kartagińskiej, ale także do stosunków panujących pomiędzy tamtejszymi Grekami oraz ich relacji z ludami italskimi, których nie da się pominąć w przedmiotowym kontekście. To samo, choć w mniejszym stopniu, odnosi się do Kartagińczyków, których macierzyste miasto znajdowało się na wybrzeżu północnoafrykańskim, a poza tym kontrolowali oni liczne inne terytoria, choćby na terenie Półwyspu Iberyjskiego czy Sardynii, i od czasu do czasu nasza narracja musi odnosić się również do tych odległych terenów...

 


O autorze:


Grzegorz Lach (1967), jest doktorem nauk humanistycznych, absolwentem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz wychowankiem prof. zw. dra hab. Wiesława Kaczanowicza.
Specjalizuje się w dziejach wojskowości starożytnej Grecji okresu klasycznego i wczesnego hellenizmu. Jego zainteresowania koncentrują się na historii wojen oraz ewolucji sztuki wojennej. Wyniki swoich badań publikuje na bieżąco w kolejnych opracowaniach, ukazujących się sukcesywnie od roku 2007: Wyprawa sycylijska 415–413 p.n.e.; Sztuka wojenna starożytnej Grecji. Od zakończenia wojen perskich do wojny korynckiej; Salamina – Plateje 480–479 p.n.e.; Alkibiades i Wojny diadochów 323–281 p.n.e.

   Ferdynand Kudelka
   "Lubieszów 1577 – Kircholm 1605
    – Kłuszyn 1610 – Humienne 1619"

  

ISBN 978-83-67730-26-6
90 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

I. Bitwa pod Lubieszowem w dniu 17 kwietnia 1577 r.
II. Bitwa pod Kircholmem dnia 27 września 1605 r.
III. Bitwa pod Kłuszynem 4 lipca 1610 r.
IV. Bitwa pod Humiennem 26 listopada 1619 r.


O książce:


Straszne i krwawe było starcie, nie wszystkim udało się wpaść w ten las nadstawionych pik, lecz jedni idąc za przykładem przodujących czyli raczej w ich ślady, cisnęli się w poczynione wyłomy, inni traciwszy konie, i wystrzeliwszy pistolety siekli szablami lub koncerzami piki wroga, rum sobie czyniąc, wciskali się między pikinierów, okrzykiem: „Siecz kłuj” nawzajem się do krwawego marsa nawołując.
Twardszy niż pod Lubieszowem był tu orzech do zgryzienia.
Gdy tam w 10 szeregach tylko stali pikinierzy tutaj w kwadracie w 30 szeregach (...) była piechota uszykowana; muszkieterzy nie stali jak tam, po skrzydłach, i nie opuścili pikinierów w chwili natarcia, lecz w 3 lub 4 szeregach jakby ramami opasywali ich dookoła zasłonięci jeszcze na 2 kroki przed siebie i ponad swe głowy sterczącymi pikami, jak z za rogatek bezpieczni, razili ogniem rotowym husarię.
W porę przybyły Wojnie posiłki: dwie roty Kurlandczyków pod Rekiem i Eucholdem rotmistrzami; wtedy wspólnym natarciem rzucili pierwszą linię pieszych...

 


O autorze:


Ferdynand Kudelka (1842–1906) – polski historyk amator, jeden z prekursorów badania staropolskiej sztuki wojennej. Był samoukiem bez formalnego wykształcenia akademickiego.
W 1859 wstąpił do wojska austriackiego, gdzie ukończył szkołę kadecką przy 56. pułku piechoty. Uczestniczył w kampanii włoskiej 1859 roku. Walczył także na froncie wojny austriacko-pruskiej, m.in. w bitwie pod Sadową w 1866. Odszedł ze służby wojskowej w stopniu kapitana w 1872. Później pracował jako urzędnik pocztowy. Pod wpływem doświadczeń wyniesionych ze służby wojskowej, a także własnych badań, podjął ideę opracowania naukowego polskich bitew XVI i XVII wieku. Zaliczany jest do twórców polskiej historiografii wojskowej.

   Piotr Borawski
   "Tatarzy Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
    Dzieje wojenne i tradycje. Tom II"

  

ISBN 978-83-67730-24-2
311 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
Tom II
TRADYCJE
XVIII. Pochodzenie Tatarów litewskich w świetle podziałów rodowo-plemiennych Złotej Ordy i Chanatu Krymskiego
XIX. Herby Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego  
XX. Islam Tatarów litewskich
XXI. Piśmiennictwo religijne Tatarów na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego
XXII. Muzułmanie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów: Litwa, Wołyń, Podlasie. Stosunek państwa i społeczeństwa polsko-litewskiego do wyznawców islamu
XXIII. Kultura materialna Tatarów Rzeczypospolitej Obojga Narodów: meczety, cmentarze, ubiory, uzbrojenie
XXIV. Asymilacja kulturowa i religijna Tatarów litewskich
XXV. Szlachta kresowa tatarskiego pochodzenia
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:


W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.

 


O autorze:


Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

   Piotr Borawski
   "Tatarzy Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
    Dzieje wojenne i tradycje. Tom I"

  

ISBN 978-83-67730-23-5
489 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
Tom I. DZIEJE WOJENNE
I. Złota Orda
II. W państwie wielkiego księcia Witolda
III. Pod władzą Jagiellonów
IV. Panowanie Wazów. Chorągwie tatarskie w wojnach ze Szwecją, Turcją, Rosją, Kozakami i Chanatem Krymskim
V. Bunt chorągwi tatarskich
VI. Tatarzy w ekonomiach królewskich Wielkiego Księstwa Litewskiego
VII. Radziwiłłowscy Tatarzy-ziemianie
VIII. Tatarzy w miastach i jurydykach Radziwiłłów
IX. Rządy dynastii saskiej w Rzeczypospolitej
X. Tatarzy w konfederacji barskiej
XI. Pułki tatarskie w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku
XII. Tatarzy w powstaniu 1794 roku na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego
XIII. W służbie pruskiej
XIV. Epizod napoleoński
XV. Na służbie rosyjskiej
XVI. Pułk Tatarski Ułanów imienia Mustafy Achmatowicza w wojnie polsko-bolszewickiej
XVII. W odrodzonej Rzeczypospolitej


O książce:


W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.

 


O autorze:


Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

   Jakub Juszyński
   "Wojskowość polska w XIII wieku"

  

ISBN 978-83-67730-22-8
89 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Jazda
II. Łucznictwo
III. Kusznictwo
IV. Opancerzenie
V. Broń do walki wręcz
VI. Umocnienia i machiny wojenne
Bibliografia



O książce:

Polska wojskowość w XIII wieku nie była nigdy tematem odrębnej pracy naukowej lub popularnonaukowej, mimo zapotrzebowania na literaturę w tym zakresie. Jest to szczególnie ważny temat, gdyż w tym stuleciu podzielona Polska toczyła liczne walki na własnej ziemi i za granicami. Co ważne, często kończyły się zdecydowanymi zwycięstwami w obliczu przewagi wroga.
Mimo to, z XIII wieku znana jest głównie bitwa pod Legnicą, a ówczesna wojskowość polska jest błędnie postrzegana przez pryzmat tej klęski. Tymczasem źródła pisane niemieckie, ruskie czy czeskie przekazują dużo na temat polskich zwycięstw w tym okresie. Także ikonografia z krajów ościennych nakreśla wiarygodnie charakter polskich sił zbrojnych.
Jest on szczególnie widoczny w samym przebiegu kampanii i starć, który wyraźnie odróżnia się od ówczesnych wojen toczonych na zachodzie Europy. Trzynastowieczne polskie rycerstwo, jak w poprzednich wiekach, nie dążyło do bitew takich, jakie toczyła ciężka jazda. Zamiast nich, stosowało szybkie, zaskakujące przemarsze, w celu rozbicia armii wroga z zaskoczenia, gdy była jeszcze rozproszona. Do rozstrzygania bitew używano też broni dystansowej.
Podkreślić należy, że nie były to nigdy „działania podjazdowe”, lecz operacje prowadzące do decydujących zwycięstw nad liczniejszym przeciwnikiem, często na jego terenie. Podobny przebieg większości polskich kampanii zgodnie przekazują wszystkie źródła od pierwszych Piastów do Kazimierza Wielkiego. Armie typu zachodniego były niezdolne do takich posunięć...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Szymon Jagodziński
   "Brienne (29 I 1814) – La Rothière (1 II 1814).
    Kampania francuska Napoleona"

  

ISBN 978-83-67730-21-1
108 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Inwazja aliancka na Francję
II. Pierwsze walki we wschodniej Francji
III. Zanim doszło do pierwszej bitwy
IV. Bitwa pod Brienne (29 stycznia 1814 r.)
V. Między dwoma bitwami
VI. Bitwa pod La Rothière (1 lutego 1814 r.)
VII. Straty i odwrót Napoleona (2 lutego 1814 roku)
VIII. Podsumowanie i ocena walk
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


Kiedy korpus wirtemberski z Kronprinzem na czele dotarł do wzgórza La Giberie, zauważono przed nim mały oddział piechoty francuskiej przygotowany do obrony (najwyżej pojedynczy batalion). Książę Fryderyk zarządził natychmiastowy atak siłami dwóch batalionów piechoty i 4. pułku strzelców konnych Prinz Adam. Rozgorzała gęsta strzelanina. Francuzi, nie mając żadnej kawalerii, obawiając się oskrzydlenia przez Wirtemberczyków, rozpoczęli odwrót zatrzymując się na głównej pozycji w wiosce La Giberie...

Najmniej znaną na rynku książki historycznej w Polsce kampanią wojenną Napoleona jest kampania francuska 1814 roku. Właściwie żaden z krajowych autorów nie pokusił się do tej pory o napisanie całościowej publikacji poświęconej temu zagadnieniu. Brienne (29 I 1814) – La Rothière (1 II 1814) to pierwsza polska publikacja opisująca dwie pierwsze bitwy Napoleona stoczone na francuskiej ziemi zimą 1814 roku.

 


O autorze:


Szymon Jagodziński (1974), absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalizuje się w wojnach napoleońskich i II wojnie światowej w Afryce Północnej, nauczyciel historii w I LO im. Tadeusza Kościuszki w Koninie. Autor m.in. Pomorze 1807 i Konin na tle wojen napoleońskich 1806–1813. Współpracuje z czasopismem „Militaria XX Wieku”. Przygotowuje do publikacji monografię Pułtusk – Gołymin 1806.



   Cyprian Herl
   "Bellum Sociale. Przyczyny, przebieg i skutki
    wojny ze sprzymierzeńcami (91–88 r. p.n.e.)"

  

ISBN 978-83-67730-20-4
533 str.
145x205 mm
Mapy: 25

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie

Część I
CHCEMY BYĆ RZYMIANAMI!
I Italia w dobie rzymskiej ekspansji
II Sprawa Italików w czasach braci Grakchów
III Trybunat ludowy M. Liwiusza Druzusa

Część II
ITALIA CHWYTA ZA BROŃ
IV Droga ku wojnie – 91/90 r. p.n.e.
V Rzymianie w odwrocie – 90 r. p.n.e.
VI Lex Iulia i lex Plautia Papiria – 90/89 r. p.n.e.
VII Rzymianie w kontrofensywie – 89 r. p.n.e.
VIII Pacyfikacja Italii – 88 r. p.n.e.

Część III
(NIE)PEŁNOPRAWNI OBYWATELE
IX Trybunat Pb. Sulpicjusza Rufusa i pierwszy marsz na Rzym – 88 r. p.n.e.
X Pozycja Italików w epoce wojen domowych – 87–82 r. p.n.e.

Epilog – Zwycięstwo przegranych
Aneksy
Bibliografia
Spis skrótów
Spis map


O książce:


Niesprawiedliwość. Tym słowem najlepiej można określić sytuację społeczności sprzymierzonych z Rzymem w okresie poprzedzającym wybuch bellum sociale. Ludność ta wspierała Republikę we wszystkich kampanii wojennych, dzieliła z Rzymianami trudy najazdów oraz powstań, lojalnie wykonując przy tym nakładane w coraz większych ilościach obciążenia finansowe. Za wyrzeczenia te nie było jednak żadnej nagrody. Nie może więc dziwić fakt, że będąc w tak niekorzystnej sytuacji socii domagali się równouprawnienia w postaci nadania im rzymskiego obywatelstwa. Żądania te spotykały się jednak z systematyczną odmową ze strony Rzymian. Ostatecznie, doszło do wybuchu potężnego konfliktu na terenie prawie całej Italii, które pochłonęło życie dziesiątków tysięcy rzymskiej i italskiej ludności oraz pociągnęło za sobą zniszczenie ogromnych połaci Półwyspu Apenińskiego. Strat tych można było uniknąć gdyby tylko Rzymianie zrozumieli postulaty swoich sojuszników. Tak się jednak nie stało. Walki trwałe przez kolejne trzy lata i choć skończyły się militarnym zwycięstwem Rzymian, to jednak pod względem politycznym i prawnym zwycięstwo odnieśli sprzymierzeńcy.
Dlaczego doszło do wybuchu tak potężnego konfliktu, jak wyglądały działania wojenne obu stron oraz jakie były długofalowe konsekwencje wojny ze sprzymierzeńcami? Na te jak i wiele innych niezwykle ciekawych pytań próbował odpowiedzieć autor niniejszej książki, stanowiącej pierwszą na polskim rynku wydawniczym monografię kompleksowo omawiającą tematykę bellum sociale.

 


O autorze:


Cyprian Herl, ur. w 1998 roku w Miliczu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim (WPAiE). Obecnie doktoryzuje się z zakresu prawa zamówień publicznych oraz pracuje w kancelarii prawnej w branży związanej z infrastrukturą. Jest autorem licznych artykułów prawniczych oraz publikacji naukowych, jednak niniejsza książka jest jego pierwszą monografią historyczną. Poszukiwania badawcze autora o charakterze historycznym koncentrują się wokół dziejów schyłku republiki rzymskiej, ze szczególnym uwzględnieniem lat 90-tych oraz 80-tych I w. p.n.e. Tematyką wojny ze sprzymierzeńcami zainteresował się jeszcze będąc nastolatkiem i przez kolejne lata zgłębiał swoją wiedzę, która ostatecznie zaowocowała powstaniem niniejszej pozycji. Autor ma w planach przygotowanie w przyszłości kolejnych pozycji z obszaru jego zainteresowań historycznych.

   Piotr Derdej
   "Koronowo 10 X 1410"

  

ISBN 978-83-67730-19-8
173 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Szczęśliwa Dolina
II. Po Grunwaldzie
III. Oblężenie Malborka
IV. Tryumfalny odwrót z Prus
V. Zakon kontratakuje
VI. Bitwa pod Koronowem
Zakończenie, czyli ku pierwszemu pokojowi toruńskiemu
Spis map
Bibliografia


O książce:


W okresie wojny Polski i Litwy z państwem zakonu krzyżackiego w Prusach rozgrywającej się w latach 1409–1411 doszło między walczącymi stronami do dwóch mających szczególne znaczenie dla przebiegu całego konfliktu walnych orężnych starć w polu: pod Grunwaldem (15 VII 1410 roku) i pod Koronowem (10 X 1410 roku). Walkom z Zakonem Krzyżackim zostało poświęconych wiele pozycji książkowych, zwłaszcza bitwa pod Grunwaldem (z racji jej rangi i skutków) doczekała się już w ciągu ostatnich stu lat licznych wieloaspektowych analiz. W kwestii boju pod Koronowem wciąż istnieje dość ograniczona literatura przedmiotu. Wszyscy autorzy piszą na temat przyczyn, przebiegu i skutków starć między Krzyżakami a państwem Polskim. Jednakże po dzień dzisiejszy mocno w pamięci zakorzeniona została tylko jedna, ciągle opiewana i gloryfikowana zwycięska bitwa – pod Grunwaldem. W cień zostały zepchnięte inne walki, zakończone sukcesem Polaków w starciach między wyżej wymienionymi stronami. Wielka Wojna pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim nam wszystkim zawsze będzie kojarzyć się z wielkim zwycięstwem Polski pod Grunwaldem. Warto jednak przywołać Koronowo, czyli batalię, która miała miejsce trzy miesiące później i stała się wyjątkowa nie tylko dlatego, że było to kolejne wielkie polskie zwycięstwo, ale także ze względu na to, że był to de facto turniej rycerski, gdzie wojownicy po obu stronach toczyli ze sobą honorowe pojedynki, a nawet zrobili sobie dwie przerwy, podczas których układali pieśni o odwadze swoich przeciwników.

 


O autorze:


Dr Piotr Derdej urodzony w Warszawie w 1969 roku. Ukończył Wydział Historii, Wydział Prawa i Administracji oraz Podyplomowe Studium Religioznawstwa przy Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń profesorów: Andrzeja Zahorskiego i Jerzego Skowronka (historia), Lecha Falandysza i Leszka Garlickiego (prawo) oraz Tadeusza Płużańskiego (filozofia i religioznawstwo). W 2004 roku obronił doktorat na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, napisany pod kierunkiem profesora Michała Pietrzaka. Od 1996 roku pracownik Sądu Najwyższego RP.
Interesuje się historią wojskowości europejskiej od XV do XX wieku, stosunkami polsko-tureckimi i polsko-rosyjskimi w tym okresie. Jest specjalistą w zakresie prawa wyznaniowego, konstytucyjnego, filozofii prawa, praw człowieka, a także od teorii doktryn politycznych i prawnych. Jest autorem ośmiu książek, wydanych głównie w serii „Historyczne bitwy”. Ma ponadto wieloletnią praktykę dziennikarską jako publicysta między innymi Tygodnika „SOLIDARNOŚĆ”, „Gazety Polskiej”, „Najwyższego Czasu”, „Rzeczpospolitej” oraz „Stolicy”. W jego dorobku publicystycznym znajduje się ponad 100 artykułów i esejów o tematyce historycznej, prawniczej, filozoficznej, religioznawczej i kulturalnej.

   


   Krzysztof Mroczkowski
   "Bitwa o Karameh 1968"

  

ISBN 978-83-67730-18-1
221 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. OWP w Jordanii
II. Izraelskie plany działania
III. Dalekosiężne skutki zamachu na autobus
IV. „To będzie nasza wielka walka!”
V. „To misja na piknik. Armia jordańska nie będzie walczyć u boku OWP”
VI. Nim opadł bitewny kurz
Zakończenie
Bibliografia selektywna


O książce:


Książka ta jest owocem kilku pobytów na Bliskim Wschodzie, a ukazana na jej kartach opowieść stanowi jedynie fragment szerszego obrazu wydarzeń rozgrywających się w tym regionie. Nie zamierzam ukazywać ani heroicznej i bohaterskiej walki żołnierzy izraelskich z bojownikami palestyńskimi, ani nie predestynuję też do rangi autora pomnikowego opracowania historycznego na temat tej – bądź co bądź – epizodycznej bitwy w całym długim konflikcie izraelsko-arabskim i izraelsko-palestyńskim. Opracowanie to może być oczywiście postrzegane jako jednostronne, jednak należy brać pod uwagę pewne czynniki obiektywne. Najistotniejszym jest dostęp do wiarygodnych materiałów źródłowych. W toku prowadzonych przeze mnie kwerend archiwalnych, muzealnych oraz bibliotecznych i bibliograficznych okazało się, że o ile tego rodzaju zasoby izraelskie są ograniczone, to palestyńskich w zasadzie nie ma. Te, które są, podobnie zresztą jak i jordańskie, są nacechowane wyłącznie propagandą. Arabskojęzyczna literatura poruszająca zagadnienia wojskowe i polityczne lat 1967 i 1968 jest wprawdzie spora, jednak nie przedstawia większej wartości poznawczej – zbyt wiele w niej przekłamań, gdyż dominujący w niej ton to albo ukazywanie krzywdy, albo nieco irracjonalna apoteoza armii arabskich i sił palestyńskich...

 


O autorze:


Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Od dawna jest zafascynowany nie tylko wojskowością jako taką, ale przede wszystkim jej funkcją w działaniach politycznych – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Tematyka badawcza poświęcona walce palestyńskich grup o charakterze pozapaństwowym z Armią Obrony Izraela oraz izraelskim działaniom zbrojnym wymierzonym w struktury organizacji terrorystycznych o charakterze fundamentalistycznym, takim jak działająca na terenie Libanu, Autonomii Palestyńskiej oraz Strefy Gazy wpisuje się niejako automatycznie w zakres jego zainteresowań badawczych i jest jednym z ich głównych filarów. Obszar jego zainteresowań wiąże się nie tylko z zakresem funkcji obronnych, jakie realizowała Armia Obrony Izraela od początku swego istnienia, ale i z historią żydowskich ugrupowań zbrojnych i terrorystycznych funkcjonujących przed powstaniem Państwa Izrael w 1948 roku.
Jest autorem szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografie: „Operacja Płynny Ołów”, Tarnowskie Góry 2014 oraz „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” Rzeszów 2018.



   Maciej Maciejak
   "Ku Krojantom 1939"

  

ISBN 978-83-67730-17-4
100 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I. W paszczy Wehrmachtu
II. Pierwsze godziny wojny błękitnych ułanów
III. Zwrot zaczepny
IV. Na linii Lotyń – Sternowo – Jeziorki
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


1 września 1939 roku 18. Pułk Ułanów Pomorskich prowadzący działania taktyczne przede wszystkim w szyku pieszym, posiadając stałe wzmocnienie w sile baterii artylerii konnej oraz przejściowo wsparty szwadronem czołgów rozpoznawczych i szwadronem kolarzy Pomorskiej Brygady Kawalerii, przez cały dzień skutecznie opóźniał działania trzech kolejno wprowadzonych do walki batalionów niemieckiej piechoty, wspieranych ogniem kilku baterii artylerii.
O godzinie 16.30 pułkownik Kazimierz Mastalerz otrzymał z dowództwa Grupy Operacyjnej „Czersk” pisemny rozkaz zorganizowania przeciwuderzenia. Parę godzin później dywizjon manewrowy w szyku konnym zaatakował przeciwnika pod wsią Krojanty. Szarża została krwawo odparta przez Niemców, ale wywołała częściową dezorganizację na zapleczu frontu, o czym świadczy fakt, że generał Paul Bader, dowódca 2. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej chciał się wycofać na pozycje wyjściowe. Niemcy dwa szarżujące szwadrony wzięli bowiem za forpocztę nadciągających większych sił złowrogiej Pomorskiej Brygady Kawalerii. Dopiero osobista interwencja dowódcy XIX Korpusu Armijnego, generała Heinza Guderiana spowodowała przezwyciężenie kryzysu.

 


O autorze:


Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”, „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000”, i „Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku”. Publikuje w periodyku „De Re Militari”.



   Paweł Szymon Skworoda
   "Wojny Rzeczypospolitej ze Szwecją 1563–1721"

  

ISBN 978-83-67730-15-0
527 str.
145x205 mm
Mapy: 35

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp

CZĘŚĆ I
1563–1635
I. Pierwsza wojna północna 1563–1570
II. Wojny o Inflanty 1600–1629
III. Wojna o ujście Wisły 1626–1629

CZĘŚĆ II
1655–1721
IV. Druga wojna północna 1655–1660
V. Trzecia wojna północna 1700–1721

Aneksy
Spis map
Bibliografia


O książce:


W epoce nowożytnej oba sąsiadujące przez Bałtyk państwa zbliżyły się do siebie dzięki związkom dynastycznym, zapoczątkowanym przez małżeństwo Jana, księcia Finlandii (później króla Szwecji Jana III), z Katarzyną Jagiellonką. Trwające przeszło osiemdziesiąt lat panowanie Wazów na tronie polskim okazało się tak niezwykle interesujące, że wydarzenia, które nastąpiły od momentu lekcji Zygmunta III, syna Jana III i Katarzyny Jagiellonki, do dzisiaj budzą kontrowersje i są rozmaicie oceniane przez historyków. Nie ulega jednak wątpliwości, że czas wojen Rzeczypospolitej ze Szwecją, prowadzonych od XVI do XVIII w., począwszy od walk w Inflantach, poprzez wojnę w Prusach (o ujście Wisły), potop szwedzki i zmagania państw podczas wielkiej wojny północnej, był niezwykle ważki w skutkach dla obu państw. Od wyniku toczonych wtedy batalii w bardzo znaczącym stopniu zależał nie tylko sam przebieg wojen, ale także ich ostateczny wynik. Wiele zdarzeń, które miały miejsce podczas działań wojennych, wpłynęło bowiem na proces żmudnych przetargów dyplomatycznych. Czasy te stanowiły też źródło inspiracji artystycznej dla przyszłych pokoleń i do dziś są żywe w świadomości Polaków, zwłaszcza dzięki literaturze...

 


O autorze:


Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek popularnonaukowych: Warka – Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020), Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629 (2020), współautor: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim). Publikował na łamach m.in.: Mówią Wieki i De Re Militari.
Nauczyciel historii, historii i teraźniejszości oraz wiedzy o społeczeństwie w XLIII LO im. Kazimierza Wielkiego w Warszawie.


   Eugen Gorb
   "Jagaraga 15–16 IV 1849. Wojna i pokój na Bali
    w XIX wieku"

  

ISBN 978-83-67730-16-7
120 str.
163x235 mm
Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Ekspedycja z 1846 roku
II. Rok 1848. Cud pod Jagaragą
III. Jagaraga 1849. Rewanż
IV. Ostatnia kampania generała Michielsa
V. Pacyfikacja Bali w drugiej połowie XIX wieku
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


W dzisiejszych czasach, gdy wymienia się nazwę wyspy Bali, większość ludzi ma na myśli rajską wyspę z dziewiczą przyrodą i charakterystyczną, starożytną kulturą miejscowych, która od około stu lat jest jednym z popularnych ośrodków wypoczynkowych zachodniej cywilizacji. Przeciętny obywatel nie zdaje sobie sprawy, że do początku XX wieku Bali było jednym z głównych miejsc walki z europejskim kolonializmem, zwłaszcza holenderskim. Do ostatecznego podboju wyspy potrzeba było ośmiu (!) pełnoskalowych wypraw wojskowych zorganizowanych przez Holendrów w latach 1846-1908.
Wnikliwy czytelnik może polemizować z autorem co do liczby operacji wojskowych na wyspie, gdyż historycy tradycyjnie mówią tylko o siedmiu wyprawach – 1846, 1848, 1849, 1868, 1894, 1906 i 1908. Pacyfikacja z 1858 roku, która od siedmiu wymienionych wyżej wypraw różni się tylko tym, że trwała kilka dni i jest słabiej udokumentowana we współczesnych relacjach, pozostaje poza sferą badań historyków. W tej książce skupiamy się na pierwszych pięciu operacjach wojskowych na Bali, które miały miejsce w latach 1846-1868, ponieważ wszystkie były wojnami hybrydowymi i nie miały na celu otwartego podboju wyspy. Bali mocno zakorzeniło się w strefie wpływów Holenderskich Indii Wschodnich podczas pierwszych pięciu wypraw. Jawny podbój, który miał miejsce na przełomie XIX i XX wieku, to temat na osobne, obszerne opracowanie...

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała czterema książkami oraz szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.


   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom I Klasyfikacja, geneza,
    ewolucja, typy"

  

ISBN 978-83-67730-14-3
206 str.
152x235 mm
Tabele: 96

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Klasa niszczycieli
II Geneza niszczyciela
III Ewolucja japońskich niszczycieli
IV Typy niszczycieli
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor habilitowany, administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 115 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012.
Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.


   Krzysztof Kubiak
   "Siły morskie w wojnie o niepodległość Chorwacji
    1991. Uwarunkowania i przebieg działań"

  

ISBN 978-83-67730-13-6
207 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Chorwaci: miejsce nad Adriatykiem
II. Chorwacja: uwarunkowania geograficzne, demograficzne i ekonomiczne
III. Jugosłowiańska Marynarka Wojenna: zarys doktryny
IV. Jugosłowiańska Marynarka Wojenna: siły
V. Rozwój sytuacji polityczno-wojskowej w Jugosławii
VI. Działania sił morskich: początek
VII. Pierwsza konfrontacja Chorwatów z marynarką federalną
VIII. Armaty i miny
IX. Blokada wybrzeża Chorwacji
X. Bitwa o Šibenik
XI. Bitwa o Zadar
XII. Bój pod Splitem
XIII. Bój w Kanale Korčulskim
XIV. Oblężenie Dubrownika
XV. Ewakuacja sił federalnych z Chorwacji
Uwagi końcowe
Załączniki
Literatura
Spis map


O książce:


W roku 1991 nastąpił ostateczny rozpad drugiej Jugosławii. Oznaczało to początek trwającego niemal dekadę ciągu wojen, konfliktów zbrojnych, czystek etnicznych i zewnętrznych interwencji, które do dnia dzisiejszego kształtują rzeczywistość obszaru pojugosłowiańskiego. W pracy omówiono jeden z epizodów owego dramatycznego czasu – działania zbrojne prowadzone na przełomie lat 1991–1992 w Dalmacji kontynentalnej i na jej wodach archipelagowych. Ponieważ jest to zagadnienie słabo w Polsce rozpoznane lub prezentowane silnie stereotypowo, autor omówił w sposób szerszy okoliczności, które determinowały przebieg wydarzeń politycznych i działań zbrojnych. Owe obszerne wprowadzenie obejmuje: rys chorwackiej tradycji narodowo-państwowej, w tym próby tworzenia marynarki wojennej podczas II wojny światowej i rolę Chorwatów w partyzanckiej wojnie morskiej u wybrzeży Jugosławii oraz uwarunkowania geograficzne, klimatyczne, demograficzne i gospodarcze orężnych działań na wodach dalmatyńskich. Następnie zaprezentowana została, przez pryzmat doktryny i sił, Jugosłowiańska Marynarka Wojenna, a także fenomen jugosłowiańskiej Obrony Terytorialnej, która w przemożny sposób wpłynęła na przebieg opisywanych wydarzeń. Kolejne poruszone zagadnienie to wydarzenia drugiej połowy 1991 roku w miastach będących również bazami federalnej floty jugosłowiańskiej, od Puli na północy, po Ploče na południu, gdzie rozegrały się ważne epizody bitwy o koszary, a chorwacka Gwardia Narodowa po raz pierwszy starła się w otwartej walce z federalnymi siłami zbrojnymi, w tym z marynarką wojenną...

 


O autorze:


Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.

   Adam Przybylski
   "Walka o Śląsk Cieszyński w styczniu 1919 roku"

  

ISBN 978-83-67730-12-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Marian Małecki, Postać Adama Przybylskiego jako oficera, sztabowca, pisarza i naukowca
I. Geneza walki
II. Przygotowanie operacji po stronie czeskiej 
III. Ogólne warunki obrony polskiej
IV. Położenie po stronie polskiej dn. 23 stycznia
V. Akcja dyplomatyczna
VI. Dzień 23 stycznia
VII. Dzień 24 stycznia
VIII. Bój pod Cieszynem 25–26 stycznia
IX. Bój pod Skoczowem 27–30 stycznia
X. Rozejm
Spis szkiców


O książce:


Grupa mjr. Blahy rozpoczęła natarcie o godzinie 4. 17 batalion myśliwski skierował się wzdłuż toru kolejowego na dworzec Zebrzydowice; w prawo od niego nacierał III batalion 21 p. p. leg. po przez Czarny las i przez Podlesie na Małe Kończyce. Nieco później rozwinął się w lewo od batalionu myśliwskiego II batalion 8 p. p.
Po stronie polskiej obsada dworca zebrzydowickiego wobec natarcia batalionu myśliwskiego stawiła zdecydowany opór; gdy jednak około godziny 9 była zaatakowana przez lewoskrzydłową kolumnę III batalionu 21 p. p. leg., uległa przeważającym siłom. W ręce nacierającego wpadło do 90 jeńców, w tym wielu rannych. Grupka tych, którzy zdołali się wyrwać z osaczenia, wycofała się bezładnie ku zachodowi wzdłuż linii kolejowej. Jednocześnie cofnęła się załoga Zebrzydowic Górnych.
Dowódca grupy, który w tym czasie znajdował się na lewym skrzydle, postanowił przyjść walczącym na dworcu z pomocą w ten sposób, że rzucił w ich kierunku przeciwnatarcie oddziału, obsadzającego Małe Kończyce, Zaledwie jednak oddział rozwinął się frontem ku północy – dostał się lewem swym skrzydłem pod uderzenie wychodzących znienacka z Czarnego lasu oddziałów III batalionu 21 p. p. leg. i doznał zupełnej porażki. Padł przy tym śmiertelnie ranny dowódca grupy kpt. Haller. Zdezorganizowane i zdemoralizowane szczątki oddziału wzięły kierunek na Drogomyśl nad Wisłą.
Po wyjściu na linię Zebrzydowice – Kończyce natarcie czeskie się zatrzymało. Na dworcu stanął 17 batalion myśliwski, a III batalion 21 p. p. leg. w Małych Kończycach i w Podlesiu. II batalion 8 p. p. około godziny 12 obsadził Zebrzydowice Górne. Prawe skrzydło grupy przedłużył 12 batalion strzelców, zajmując około godziny 15 Karlshof w pobliżu Wielkich Kończyc...

 


O autorze:


Adam Przybylski (1896-1945) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości, attaché wojskowy Polski w Japonii (1935-1938). W latach 1926-1929 i 1930-1932 odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego. Autor szeregu prac z dziejów operacji wojennych okresu 1918-1921, opartych o archiwalia i dokumenty Ministerstwa Spraw Wojskowych.

   Sławomir Kurzak
   "Cheronea – Orchomenos 86 r. p.n.e."

  

ISBN 978-83-67730-11-2
180 str.
145x205 mm
Mapy: 15

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Anatolia w cieniu Rzymu
II Republika w kryzysie
III Krew na polach Italii
IV Kres starego porządku
V Porównanie sił
VI Bitwa o Azję
VII Odpowiedź Rzymu
VIII Ostatni zryw Greków
IX Na polach Beocji
X Koniec „Wolności Hellenów”
XI Szczęście Sulli
XII Ostatnie walki
Spis map
Bibliografia


O książce:


Pierwsza wojna rzymsko-pontyjska, zwana także I wojną mitrydatejską (ok. 89-85 p.n.e.) to jeden z ostatnich etapów podboju hellenistycznego świata przez Rzym. Zwykle jest on postrzegany jedynie jako mało istotny epizod z dziejów Republiki, jednak w rzeczywistości, stawką tego konfliktu były losy śródziemnomorskiego świata. Zwycięstwo Rzymu wcale nie było oczywiste i gdyby nie niewątpliwy geniusz militarny Sulli, losy starożytnego świata mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej. W pracy omówiono okoliczności tego konfliktu, a także przybliżono dzieje i wojskowość Pontu, porzucając przy tym, tradycyjnie przyjęty, jednostronnie rzymski punkt widzenia.

 


O autorze:


Sławomir Kurzak (1987), historyk, doktor nauk humanistycznych, obecnie pracuje w Skansenie Archeologicznym „Karpacka Troja” w Trzcinicy. Specjalizuje się w historii starożytnej, swą pracę doktorską Armia pontyjska w czasach Mitrydatesa VI Eupatora obronił w 2020 roku na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Uczestnik ruchu rekonstrukcyjnego, od kilku lat należy do grupy „Zaciąg prywatny strażnika koronnego Samuela Łaszcza”, na której stronie czasem pisze popularnonaukowe teksty poświęcone dziejom Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

   Zmicier Mazarczuk
   "Pierwsza wojna włoska z lat 1494–1495"

  

ISBN 978-83-67730-10-5
271 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Francuskie roszczenia we Włoszech
II Przygotowania do kampanii i skład armii
III Kampania Karola VIII przeciwko Neapolowi
IV Francuskie panowanie w Neapolu
V Utworzenie Ligi Weneckiej
VI Droga powrotna armii francuskiej
VII Bitwa pod Fornovo
VIII Oblężenie Novary i pokój w Vercelli
IX Działania wojenne w południowej części Półwyspu Apenińskiego
Zakończenie
Spis map
Bibliografia


O książce:


W wiekach, które nastąpiły po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku, pojęcie „Italia” pozostało pojęciem czysto historycznym i geograficznym. Pozbawiony jedności politycznej Półwysep Apeniński, wraz z przyległymi wyspami Sycylią, Sardynią i Korsyką, był skomplikowaną mozaiką małych księstw, signorii i republik. Tylko południowa część półwyspu – Mezzogiorno – została zjednoczona w politycznych granicach Królestwa Neapolu, począwszy od podboju normańskiego w XI wieku. Reszta Italii była rządzona przez książąt, margrabiów, panów (signorów) lub władze republiki. Wszystkie te państwa miały swoją własną historię stosunków z sąsiadami, własne struktury polityczne i własne ogniska wewnętrznych napięć. Interweniowanie w sprawy włoskie oznaczało wplątanie się w skomplikowaną sieć zawiłych ich relacji.
Państwa renesansowych Włoch różniły się między sobą systemami politycznymi. Według słów Niccolò Machiavellego, „wszelkie państwa, wszelkie potęgi, które miały lub mają władzę nad ludźmi, bywają republikami, albo księstwami”. Reżimy republikańskie powstawały głównie w miastach północnych Włoch w XI-XIII wieku w wyniku „rewolucji komunalnych” – obalenia dawnych panów feudalnych i dojścia do władzy elity miejskiej, patrycjatu...

 


O autorze:


Zmicier Mazarczuk (Змiцер Мазарчук, Dmitry Mazarchuk, 1975) urodził się i mieszka w Mińsku na Białorusi. Absolwent Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Kandydat nauk historycznych i profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilku książek i ponad 100 artykułów oraz innych publikacji naukowych. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię dyplomatyczną i wojskową XV–XVI wieku, zwłaszcza Włoch, Anglii i Francji.


   Igor Babulin
   "Kaniów – Bużyn – Łubnie 1662"

  

ISBN 978-83-67730-09-9
108 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

I. Zapomniane zwycięstwo
II. Siły zbrojne przeciwnych stron
III. Kampanie Jurija Chmielnickiego przeciwko Perejasławowi i inne wydarzenia militarne na Ukrainie w październiku 1661 – czerwiec 1662 roku
IV. Bitwa pod Kaniowem 26 (16) lipca 1662 roku
V. Kampania M. Prikłońskiego na Prawobrzeżu i bitwa pod Bużynem 13 (3) sierpnia 1662 r.
VI. Odwrót wojsk rosyjskich do Łubniów i walki nad rzeką Sułą
VII. Wynik kampanii na Ukrainie w 1662 roku
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


26 (16) lipca 1662 roku wojska państwa moskiewskiego odniosły największe zwycięstwo w wojnie rosyjsko-polskiej toczącej się w latach 1654–1667, zarówno pod względem liczby walczących po obu stronach, jak i strat strony, która poniosła porażkę. W bitwie pod Kaniowem przeciwnik stracił 8 tysięcy zabitych, wziętych do niewoli i tych, którzy utonęli w Dnieprze. Jako trofea zwycięzcy otrzymali 117 chorągwi, 22 działa i cały obóz pokonanych. Paradoks polega na tym, że ta bitwa jest prawie nieznana historykom. Co więcej, starano się zapomnieć o zwycięstwie wojsk rosyjskich
i lojalnych wobec cara Kozaków z lewego brzegu Dniepru, wkrótce po zakończeniu wojny z Rzeczpospolitą. Przyczyna takiej sytuacji dotyczącej wiktorii pod Kaniowem jest dość prosta – głównym przeciwnikiem armii rosyjskiej w tej bitwie byli Kozacy Prawobrzeżnej Ukrainy pod dowództwem hetmana Jurija Chmielnickiego, którzy walczyli po stronie polskiego króla...

 


O autorze:


Igor Babulin (1968), kandydat nauk historycznych (2013), wykładowca Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 roku ukończył studia na Wydziale Historycznym Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, w 2000 ukończył Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Moskwie.
Jego obszarem zainteresowań naukowych jest militarna historia Rosji i Europy Zachodniej w XVI-XVII wieku.
Autor monografii: «Борьба за Украину и битва под Конотопом 1658-1659 гг.» (2015) [„Walka o Ukrainę i bitwa pod Konotopem 1658-1659”], «Смоленский поход и битва при Шепелевичах 1654 г.» (2018) [„Kampania smoleńska i bitwa pod Szepielewiczami 1654”], «Оборона Кандии 1648-1669 гг.» (2020) [„Obrona Kandii 1648-1669”], «Война за возвращение Украины 1668-1669 гг.» (2021) [„Wojna o powrót Ukrainy 1668-1669”], «Московский поход короля Яна II Казимира 1663-1664 гг.» (2022) [„Kampania moskiewska króla Jana II Kazimierza 1663-1664”].

   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna iracko-irańska. Tom II. Lata 1985–1988"

  

ISBN 978-83-67730-08-2
287 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I Siły zbrojne państw walczących i dostawy broni dla Iraku i Iranu (1984–1988)
II Działania na froncie w latach 1984–1987
III Groźba przekształcenia konfliktu lokalnego w regionalny – konflikt między Stanami Zjednoczonymi a Iranem (22 lipca 1987 – 20 sierpnia 1988 roku)
IV Polityka zagraniczna i gospodarcza krajów Zatoki oraz supermocarstw wobec konfliktu w latach 1984–1988
V Końcowe operacje militarne (1988 rok). Skutki pierwszej wojny w Zatoce
VI Ocena militarna pierwszej wojny w Zatoce Perskiej
Wykaz źródeł i literatury
Aneksy
Wykaz skrótów
Spis map


O książce:


Wojna między Irakiem a Iranem była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, który miał miejsce po 1945 roku. Wbrew planom Bagdadu zamiast szybkiego „blitzkriegu” Irak uwikłał się w krwawy, długotrwały konflikt, w którym, jak oceniano, jego adwersarz miał znacznie większe szanse na zwycięstwo. Dla większego i ludniejszego Iranu wojna na wyczerpanie była zdecydowanie mniejszym złem, ponadto zaś zagrożenie spowodowane iracką agresją umożliwiło mułłom skonsolidowanie zdobyczy rewolucji islamskiej. Po zatrzymaniu ofensywy wojsk „reżimu z Bagdadu” armia rewolucyjna przeszła do zdecydowanych działań zaczepnych i wkroczyła na terytorium przeciwnika. Chomeini odrzucił wszelkie propozycje pokojowe i nie ukrywał już, że chodzi mu o islamizację Iraku. Saddam Husajn stanął przed wyborem „być albo nie być”, a Irakijczycy musieli zdecydować, czy chcą być państwem świeckim, czy też islamskim. W walkach toczonych w latach 1982–84 oddziały Husajna zdołały powstrzymać pierwszy impet bojowników Chomeiniego.  Przez kolejne trzy lata obie strony toczyły zażartą wojnę na wyczerpanie, przy czym o wiele większe straty stały się udziałem nieustannie atakujących Irańczyków, których przywódcy zdawali się wyznawać XIX-wieczną francuską doktrynę „ataku za wszelką cenę” (...).
Drugi tom Wojny iracko-irańskiej obejmuje okres od jesieni 1984 do lata 1988 roku. W drugiej części Czytelnik znajdzie rozdziały opisujące rozbudowę sił zbrojnych przeciwników, przebieg działań na lądzie, morzu i w powietrzu, wpływ wojny na gospodarkę państw i wywołane przez nią implikacje polityczne. Pracę kończy krótkie podsumowanie konfliktu, zawierające także wnioski dotyczące przebiegu działań wojennych.

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.


   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna iracko-irańska. Tom I. Lata 1980–1984"

  

ISBN 978-83-67730-07-5
302 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Słowo od autora
I Irak i Iran po zakończeniu II wojny światowej
II Wybuch wojny i załamanie się „blitzkriegu” irackiego (22 września  – koniec października 1980 roku)
III Równowaga sił (styczeń 1981 – marzec 1982)
IV Uderzenia armii irańskiej. Okres przewagi Iranu na froncie (1982–1987)
Wykaz skrótów
Spis map


O książce:


Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce ukazały się książki na jej temat, przy czym za najbardziej wartościową uznałbym publikację Jerzego Biziewskiego Irak–Iran 1980–1988, dotyczyły one jednak – wyjąwszy cytowaną wyżej pracę – głównie pierwszego okresu konfliktu. Ich autorzy skupiali się na historii obu zwaśnionych krajów, reperkusjach politycznych i gospodarczych wojny, mniej miejsca poświęcając działaniom stricte militarnym. Pisząc niniejsze opracowanie, starałem się nie pominąć żadnego z aspektów tej wojny lecz, podobnie jak w mojej wcześniejszej książce Wojna iracko-irańska 1980–1988, która ukazała się w 2014 roku, szczególną uwagę skupiłem na działaniach na froncie. Nie ukrywam przy tym, że, podobnie jak we wcześniejszej pracy, musiałem przezwyciężać trudności związane nie tylko z brakiem materiałów źródłowych, ale często z brakiem jakichkolwiek materiałów. Zrozumiałem wówczas, dlaczego inni autorzy książek o tej wojnie ograniczyli się głównie do przedstawienia jej aspektów politycznych i gospodarczych. Nawet autorzy z Zachodu, często opisujący poszczególne operacje wojskowe, unikali szczegółów, zadowalając się ogólnikami...

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.

   Aleksander Czołowski
   "Z dziejów wojen polsko-mołdawskich"

  

ISBN 978-83-67730-06-8
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Początki Mołdawii i wyprawa Kazimierza Wielkiego r. 1359

Bitwa pod Obertynem 22 sierpnia 1531
Źródła
I. Najazd i zabór Pokucia. Akcja dyplomatyczna. Przygotowania wojenne. Organizacja polskiej siły zbrojnej
II. Odzyskanie Pokucia. Wyprawa odwetowa Petryły. Obóz hetmański pod Obertynem
III. Napad na obóz polski. Taktyka Tarnowskiego. Zwycięska bitwa. Straty. Zdobycz wojenna
IV. Powrót zwycięzców. Wjazdy triumfalne do Lwowa i Krakowa. Rozgłos i znaczenie zwycięstwa
Dodatek


O książce:


W chwili najgorętszego wiru bojowego z tej strony nie próżnował Tarnowski, lecz cały huf walny i część posiłkowych chorągwi do nowego wypuścił natarcia bramą wschodnią. Z nie mniejszą gwałtownością przyszło i tu do spotkania. Zawrzała zatem walka po obu stronach obozu z chwiejnym na razie szczęściem. Równocześnie Staszkowski nie tracąc czasu wysunął kilka wozów w południowym rzędzie, umieścił w otworze działa i celnymi strzałami nie przestawał razić środka wołoskich hufców. Wsparło go kilkaset piechoty, która wypadłszy tędy, z rusznic gęsty na nie wypuściła ogień.
W ten sposób zawiązał się bój na wszystkich trzech bokach obozu coraz oporczywszy, coraz krwawszy. Hetman śledząc bacznie walczących, słał im jedną rotę za drugą na pomoc. Przez półtora godziny szala zwycięstwa na żadną nie przechylała się stronę, męstwo równoważyło przemoc. Tumany kurzu zakryły walczących, zbitych w olbrzymią, kotłującą się masę i tylko krzyk, trzask kopii, jęki rannych, szczęk mieczów i szabel, przerywane wystrzałami, świadczyły o gorących zapasach. Były chwile, w których zdawało się, że już, już ulegną słabsze polskie hufce, lecz znowu brały górę. (...)
Cała jazda polska poszła w pogoń, jadąc prawie na karkach nieprzyjacielskich. Cięto i kłuto uciekających bez miłosierdzia, jakby w mur żywy, mówi relacja. Pod razami kopii, szabel, berdyszów, cały ów grzbiet obertyńskich wzgórzy, zasłał się trupem obok trupa, wśród mnóstwa porzuconej broni...

 


O autorze:


Aleksander Czołowski (1865–1944) – historyk, antykwariusz,  archiwista. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Wiedniu i Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Był m.in. dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Lwowa i Muzeum Narodowego we Lwowie, członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Autor licznych publikacji historycznych.

 

 

   Marian Małecki
   "Muhi nad rzeką Sajó 1241. Z dziejów obecności
    Mongołów w Europie. Tom II. Restytucja
    Królestwa Węgier"

  

ISBN 978-83-67730-05-1
403 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp do tomu II
VII Archeologiczne ślady najazdu mongolskiego na terenie dawnych Węgier
VIII Uderzenie z Moraw
IX Skutki najazdu czyli ponowne założenie państwa węgierskiego
Podsumowanie
Spis map i schematów
Bibliografia
Aneksy
Streszczenie
Summary


O książce:


Trzynastowieczny, posągowy wręcz najazd Mongołów, podlewany przez ponad 750 lat wiosennych mżawek ocen i jesiennych ulew frustracji, był jedną z największych tragedii – tak w wymiarze  państwowym jak i czysto ludzkim – jakie wydarzyły się w historii ludzkości.   
Zielona autostrada stepów dla mongolskiej armii, letnich rejterad i zimowej stagnacji, ciągnąca się od Azji prawie po Adriatyk, tak jowialnie przedstawiana przez rodzące się super imperium,  szybko zabarwiła się czerwienią krwi i tak samo krwawą łuną pożarów. Step spływał krwią, tak jak miasta i wsie ociekały łzami tych, którzy to widzieli. W ówczesnej historii bez precedensu pozostawał sposób spustoszenia tak wielkiego obszaru - zdaje się, że nie byli w stanie dorównać Mongołom sami Hunowie…
Czego nauczył współczesnych ten epizod historii? absolutyzmu władzy?, poddaństwa?, poszanowania praw „złotej bulli”, stworzenia idei III Rzymu? a może smutnej konstatacji, że oto także w dzisiejszych czasach nie ma już nagrobków wielu oprawców, katów i ciemiężycieli  ludzkości, są one wręcz systematycznie niszczone, jako przejaw satrapii i tyranii sprzed wieków - jednak potomni, którzy przeżyli, mają powody, by nie zapomnieć o swoich prześladowcach.
Temu służy w pierwszej mierze archeologia miejsc i zdarzeń najazdu, w drugiej porównanie sposobu walki, podboju i obrony, po trzecie – skutki, jakie wówczas wygenerował najazd.
O tym wszystkim traktuje druga część pracy o Muhi...

 


O autorze:


Prof. Marian Małecki (1969), jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 publikacji samodzielnych i ponad 140 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym członkiem honorowym Węgierskiego Towarzystwa Naukowego z Historii Kultury Prawnej i Etnografii Prawa – The Tárkány Szücs Ernö Legal Cultural History and Legal Etnographic Research Group.
Uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.


   Michał Wieliczko-Wielicki
   "Wojna domowa w Rosji 1917–1921"

  

ISBN 978-83-67730-04-4
92 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023


 


Spis treści:

Wstęp
I. Rok 1917
II. Rok 1918
III. Rok 1919
IV. Rok 1920
V. Rok 1921
Spis szkiców


O książce:
Po rewolucji marcowej, w wyniku której upadł tron carów rosyjskich, wojsko carskie – najprzedniejszy symbol ustroju absolutystycznego, konało wraz z ustrojem, który je stworzył. Zdemoralizowane i zdezorganizowane wojsko masowo opuszczało fronty, a ulegając demagogicznej propagandzie bolszewików (dawna RSDRP-B, później RKP (b), wysunęło żądanie pokoju za wszelką cenę. Olbrzymie masy uzbrojonego chłopstwa wołały o podział ziemi. Rząd Tymczasowy Ks. Lwowa (Kiereński, Lebiediew, Ceretelli, Skobielew, Pierewierziew, Oldenburg, Awksentjew) postanowił jednak prowadzić wojnę aż do zwycięstwa, ziemię zaś zachował w rękach ziemian. Rozkład jednak był tak głęboki, że o dalszej walce nie mogło być już mowy.
W jesieni 1917 r. zaczął się żywiołowy ruch odwrotowy wojska z frontu. W tych warunkach rząd nie mógł zyskać potrzebnej popularności wśród rozhuśtanych przez rewolucję mas. Niemal bezkrwawa dotychczas rewolucja grozić poczęła zaciekłą wojną domową i rozlewem krwi...

 


O autorze:
Michał Wieliczko-Wielicki (1899-1939) – oficer artylerii, historyk wojskowości, pedagog, bibliofil i bibliotekarz  związany z przedwojenną Szkołą Podchorążych Artylerii (SAP) w Toruniu. Autor takich pozycji jak „Zarys historii wojennej 13-go kresowego pułku artylerii polowej” czy „Rozwój sprzętu artyleryjskiego i metod strzelania artylerii w zarysie”.


   Marcin Suchacki
   "Od Ober-Selk do Helgolandu 1864:
    austriackie siły zbrojne w wojnie z Danią"

  

ISBN 978-83-67730-03-7
66 str.
163x235 mm

Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023


 


Spis treści:

Wstęp
I. Organizacja VI korpusu austriackiego
II. Od Ober-Selk do Helgolandu 1864
III. Austriackie konkluzje po wojnie duńskiej
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:
Rankiem 4 lutego 1864 roku feldmarszałek porucznik  Ludwig von Gablenz, wódz naczelny ekspedycyjnego korpusu austriackiego, wizytował żołnierzy, którzy w dniu poprzednim w rejonie szlezwickiej miejscowości Ober-Selk stoczyli ostrą potyczkę z siłami duńskimi. W świcie rakuskiego generała podążał liczący sobie wówczas 32 lata kapitan Wilhelm von Gründorf, którego losy odzwierciedlały pokrętne dzieje habsburskiej monarchii. On sam w dobie Wiosny Ludów  przeżył okres fascynacji rewolucyjnymi ideami, co zaowocowało nawet wstąpieniem przezeń w szeregi formowanego w Grazu Legionu Akademickiego, mającego bić się za zwycięstwo nowych prądów. Po upadku wiedeńskiej rewolucji młody Gründorf uniknął spodziewanych represji dzięki protekcji wuja, wysoko postawionego wojskowego w służbie Franciszka Józefa I. Z rewolucjonisty Wilhelm stał się oficerem Najjaśniejszego Pana, na polach Solferino  zyskując tytuł szlachecki. Tamtego ranka pełen entuzjazmu i dumy z cesarskiej armii przyglądał się bacznie widowisku rozciągającemu się przed jego oczyma, o czym sam po latach tak informował: „Zostałem zaproszony przez głównodowodzącego na przejażdżkę na Wzgórze Króla Sygurda, gdzie dzień wcześniej brygada Gondrecourta stoczyła chwalebny bój z siedmioma batalionami generała Steinmanna. […] Złożony z dzielnych Polaków sławny 30 pułk utracił tam majora Stampfera, który zginął śmiercią bohatera, gdy prowadził własny batalion do szturmu na  wspomniane wzgórze. […] Potyczka okazała się gorąca, choć  owego dnia temperatura spadła do dziewiętnastu stopni poniżej zera. Brygadzie Gondrecourta słusznie nadano...

 


O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi dwunastą w jego dorobku.



   Julian Stachiewicz
   "Działania zaczepne 3 armii na Ukrainie"

  

ISBN 978-83-67730-02-0
98 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 


Spis treści:

Wstęp
I Przygotowania do ofensywy
II Pierwsza faza ofensywy (17-27 kwietnia)
III Druga faza ofensywy (28 kwietnia – 9 maja)
Mapy
Spis map i schematów


O książce:
Rosja kończyła wojny na frontach wewnętrznych, zwalniając w ten sposób swe siły do walki z Polską. Nader słaby z początkiem 1920 roku front przeciw polski (cztery do pięciu dywizji) był zasilany stale w miarę stopniowej likwidacji innych nieprzyjaciół. Już w połowie marca liczył on szesnaście dywizji piechoty i dwie dywizje jazdy w sile około 89000 bagnetów i szabel. Jednocześnie wprowadzono w początkach marca nowy podział organizacyjny frontu. Front na północ od Polesia (do rejonu Szaciłek) podlegał, jak dotychczas, „dowódcy frontu zachodniego”. Natomiast na południe od Prypeci stojącą XII armię i XIV armię, która główną siłą stała wzdłuż granicy rumuńskiej, podporządkowano „dowódcy frontu południowo-zachodniego”, któremu również podlegała, dalej na południu, nacierająca na Krym XIII armia sowiecka (...)
Gdy po naszym uderzeniu, w pierwszych dniach marca na Mozyrz i Kolenkowicze, rozpoczęło się przeciwdziałanie sowieckie, główny nacisk ofensywny wojsk czerwonych objął oprócz Polesia również i część frontu na południe od Prypeci. W połowie marca dowództwo sowieckie nakazało tam ofensywę na większą skalę XII armii na Równe; armia XIV miała przeprowadzić natarcie dalej na południe.
Natarcie to, dzięki temu, że wcześnie dowiedziano się o planach sowieckich, zostało z łatwością odparte i stłumione w zarodku. Okazało się jednak, że Rosjanie sprowadzili tam nowe siły oraz że po nieudaniu się marcowej ofensywy trwa na froncie ukraińskim dalszy dopływ świeżych sił. Wszelkie dane, zebrane o nieprzyjacielu z początkiem kwietnia, świadczyły o tym, że większość sił swoich, ściąganych z innych frontów, skupia on na Ukrainie. Na tej podstawie zdecydował Naczelny Wódz przeprowadzić naszą ofensywę na Ukrainie...

 


O autorze:
Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (1890–1934) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego. Był członkiem Związku Walki Czynnej. Służył w Legionach Polskich. Później został m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej POW, szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, szefem Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, szefem Sztabu Frontu Środkowego i szefem Sztabu 6. Armii w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Kierował Wojskowym Biurem Historycznym. Powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy.