Remigiusz Gogosz
   "Od Ziemi Świętej do ziemi Prusów. Książę
    Henryk Sandomierski jako ideał krzyżowca"

  

 ISBN 978-83-65982-64-3
  149 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Pierwsze lata życia Henryka Sandomierskiego
II Henryk Sandomierski uczestnikiem II krucjaty w 1147 roku?
III Rok 1154 – pielgrzymka Henryka Sandomierskiego do Ziemi Świętej
IV Fundacja dla joannitów w Zagości
V Pomniejsze fundacje Henryka Sandomierskiego oraz działalność po 1149 roku
VI Odblaski Ziemi Świętej
VII Wyprawa przeciwko Prusom w 1166 roku i śmierć Henryka Sandomierskiego
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów
Bibliografia



O książce:

Postać Henryka Sandomierskiego, jednego z młodszych synów Bolesława Krzywoustego, nie wzbudzała nigdy wielkiego zainteresowania mediewistów. Pozostający w cieniu, nie angażujący się w wielkie konflikty polityczne rozgrywające się między jego starszymi braćmi, pojawiał się epizodycznie w pracach poświęconych testamentowi Bolesława Krzywoustego i biografiach swych bardziej ambitnych i łaknących władzy braci. Nie sprzyjał także badaczom zainteresowanym tematem stan źródeł – rozproszone, nierzadko bardzo lakoniczne wzmianki o życiu i działalności Henryka, często zawierające bałamutne informacje i błędną chronologie wydarzeń. Przed kilku laty Agnieszka Teterycz-Puzio opublikowała biografię obejmującą całokształt życia i działalności sandomierskiego księcia, Remigiusz Gogosz poszedł inną drogą i skupił się w swej pracy na zagadnieniu związków Henryka z ideologią i ruchem krucjatowym. Autor sięgnął do nielicznych źródeł z epoki, kronik polskich – Wincentego zw. Kadłubkiem i Jana Długosza, lecz również do  tekstów obcych, pochodzących z terenów Niemiec, Francji czy Cesarstwa Bizantyjskiego. Wykorzystał także w bardzo szerokim zakresie obszerną literaturę przedmiotu.... (z recenzji prof. M. Kwietnia)

 

 

O autorze:

Remigiusz Gogosz ur. w 1986 r. w Jaśle. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie w roku 2016 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.  Stypendysta Ministra Edukacji Islandii w latach 2011/2012. Zajmuje się dziejami średniowiecza Polski i Skandynawii. Podejmuje tematy związane z wikingami, sagami, krucjatami, wczesnym średniowieczem Polski oraz gender studies. Jest uczestnikiem projektu grantowego  Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki mającego na celu przetłumaczenie norweskiej kroniki Heimskringla Snorriego Sturlusona na język polski.

   Jakub Juszyński
   "Etos łucznika w starożytnej Europie"

  

 ISBN 978-83-65982-61-2
 56 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Prehistoryczno-heroiczne początki
Łucznicy w Iliadzie
Łuk Odyseusza
Scytowie
Łucznicy w Eneidzie
Złoty Łuk z Jakuszowic
Bibliografia



O książce:
Łuk Odyseusza należy do najbardziej znanych elementów świata Homera. Łucznikiem był także Herakles. Z łucznictwem kojarzeni też są dziś Scytowie oraz ci, którzy brali czynny udział w przemianach kończących starożytność – Hunowie. Książka ta przedstawia pozycję słynnych łuczników starożytności w ówczesnej kulturze. Przedstawienie przez Homera Odyseusza jako posługującego się łukiem nie mogło być przypadkowe, lecz stanowiło ono wynik oddziaływania etosu łucznika w Grecji archaicznej i późniejszej, w czasach domniemanego życia autora eposów. Pozycja łucznika w ówczesnej kulturze przebija między wierszami Iliady i Odysei. Podobnie wygląda podejście starożytnych Greków do kultu samego łuku, a nawet materiału, z którego jest on wykonany. Ważne jest tu podkreślenie przebijającego u Homera echa etosu łucznika prehistorycznego, używającego łuku refleksyjnego w walce o byt.
Ostatni rozdział książki omawia znalezisko Złotego Łuku z Jakuszowic. Sprawa ta skupia w sobie wątek polski, etos łucznika w starożytności i koczownicze jubilerstwo. Podsumowuje też przemiany polityczne, kulturowe i inne, które zaszły w Europie w wyniku wędrówki ludów i u końca czasów starożytnych...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Grzegorz Szymborski
   "Działania zbrojne w Rzeczypospolitej podczas
    interwencji rosyjskiej 1764 roku"

  

 ISBN 978-83-65982-63-6
470 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo od autora
I Saskie ostatki. Stronnictwa polityczne w Rzeczypospolitej i ich zagraniczni protektorzy
w przeddzień rozgrywki o polski tron
II Państwa ościenne wobec polskiego bezkrólewia
III Chaos przedkonwokacyjny
IV Interwencja rosyjska
V Odwrót hetmana. Działania wojenne w Koronie w maju i czerwcu 1764 roku
VI Kampania litewska księcia Karola Stanisława Radziwiłła
VII Próba aktywizacji ruchu konfederackiego i pacyfikacja kraju
Koniec czy początek?
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów
Indeks osobowy
Streszczenie
Summary
Резюме



O książce:
Wydarzenia 1764 roku znane są nam przede wszystkim dzięki reformom zwycięskiego stronnictwa „Familii” Czartoryskich. Sielankowy obraz zgodnej elekcji ostatniego polskiego króla zakłóca co najwyżej obecność wojsk rosyjskich na polach warszawskiej Woli. Autor niniejszej pracy stara się przestawić długie miesiące bezkrólewia, w czasie których doszło do walki o zachowanie dotychczasowego porządku ustrojowego w Rzeczypospolitej. Jaką rolę odegrał w działaniach zbrojnych Tatar Józef Bielak? W jakich okolicznościach mieszkańcy Brzozowa napadli u podnóży Karpat na rosyjski oddział? Jak sprawiła się w boju zachwalana milicja Karola Stanisława Radziwiłła?

 

O autorze:
Grzegorz Szymborski ur. w 1995 roku w Olsztynie. Absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim oraz Kolegium Europejskiego w Natolinie, od wielu lat zafascynowany historią nowożytną, w szczególności czasami saskimi.
Publikował dla miesięczników historycznych „Historia Bez Cenzury” i „wSieci Historii”, obecnie pisze dla  „Więzi”, „Przeglądu Bałtyckiego” oraz  „New Eastern Europe”. Autor powieści historycznej Wolność niejedno ma imię (2013) oraz monografii popularnonaukowej Wyprawa Fryderyka Augusta I do Inflant 1700–1701 w świetle wojny domowej na Litwie (2015).
Przyszłość wiąże z piórem i dziedzictwem Rzeczypospolitej szlacheckiej.

   Łukasz Kowalewski
   "Wojna o Kuwejt 1990–1991. Przyczyny,
    przebieg oraz konsekwencje cz. 1"

  

 ISBN 978-83-65982-62-9
 276 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Uwagi wstępne
I Droga do wojny. Lata 1988–1990
II Inwazja na Kuwejt, okupacja oraz irackie przygotowania
do odparcia koalicji. 2 sierpnia 1990 – 16 stycznia 1991
III Budowanie koalicji antyirackiej



O książce:
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych. Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą. Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...

 

O autorze:
Łukasz Kowalewski (1980) we wrześniu 2014 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych (Uniwersytet Gdański). Specjalizuje się w historii najnowszej powszechnej. W swoim dorobku ma ponad 20 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym jedną translatorską. Zainteresowanie badawcze dotyczą głównie historii militarnej Iraku w XX wieku. Oprócz tego w kręgu jego zainteresowań są również konflikty w Afryce Południowej, libijskie interwencje w Afryce, brytyjskie operacje wojskowe w krajach arabskich w latach 1914-2003 oraz działania polskiego wywiadu w XVII wieku. Ostatnio w centrum jego zainteresowań znalazł się rozwój sportu robotniczego w Stoczni Gdańskiej w latach 1945–1956.


 

   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (2).
    VII K, K Schwarzenberga, Polacy, D. Durutte,
    oddziały marszowe"

  

 ISBN 978-83-65982-60-5
 120 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Początek kampanii (1 kwietnia – 7 sierpnia 1812)
II Okres inicjatywy Schwarzenberga (8 sierpnia – 4 września)
III Nadejście Cziczagowa i rosyjska kontrofensywa
IV Ostatni manewr zaczepny Schwarzenberga. Odwrót za Bug
V Operacje 17. dywizji Dąbrowskiego, oddziałów marszowych i grupy Kosseckiego
VI Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Dowodów na to, że Austriacy działali wyjątkowo opieszale jest aż nadto, ale chyba najbardziej wymowna jest treść listu H. Czeczota do A. ks. Sapiehy: Wszędzie, gdzie tylko to wojsko przechodziło lub niejaki czas mieszkało, dało się poznać, iż się bić z Rosjanami nie chce, lecz owszem wspólny interes z nimi popierać bliżej się uważa w potrzebie. Tak powszechnie mówią: i ja sam, nocując w obozie Frimonta, przeświadczyłem się osobiście, wielu znalazłem, którzy mówią nieco po polsku, wielu zaś takich, z którymi przez łaciński język mogłem się porozumieć. Dla doświadczenia powszechnej ich opinii pierwszy zacząłem niby narzekać na teraźniejsze zmiany krajowe, dając im niby poznać, iż rad bym, jakoby znów pod panowanie rosyjskie zwrócić się. Jakowe moje mniemanie postrzegłem, iż jest zgodne z ich chęcią i otwarcie mnie powiedzieli, iż się bić z Moskalami nie mają o co. Nie wiem, czy tak postępują, jak mówią, w pińskim jednakowoż powiecie zapewniają, iż cały czas Austriacy stali bezczynnie pomimo to, iż dokładne o obrotach rosyjskich mieli doniesienie...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Od szeregu lat zgłębia też tajniki biblistyki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Autor ponad 30 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Nieobce są mu inne przestrzenie historyczne. Obecna książka to drugi tom operacji na skrzydłach Wielkiej Armii – tym razem na południowym teatrze działań wojennych.

 

 

   Albert Wijuk Kojałowicz
   "Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim
    w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk
    Kojałowicza.
    Tłumaczenie z rękopisu łacińskiego z Archiwum
    ks.ks. Radziwiłłów w Nieświerzu Edward Kotłubaj"

  

 ISBN 978-83-65982-59-9
 66 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk Kojałowicza.
O rebellii miasta Pińska i uskromieniu jej 1648 roku
Diariusz działań wojennych na Litwie od 30 stycznia 1649 roku



O autorze:
Wojciech Wijuk Kojałowicz herbu Kościesza Odmieniona, urodził się w 1609 roku w Kownie, w mieszczańsko-szlacheckiej rodzinie. Wszechstronnie wykształcony historyk i teolog, jezuita. Studiował retorykę, teologię, filozofię. Na Akademii Wileńskiej wykładał logikę, fizykę, metafizykę i etykę. Wraz z braćmi wstąpił do zakonu jezuitów. Powołał w Kownie kolegium. Na ten cel przeznaczył wraz ze swoimi braćmi Kazimierzem i Piotrem odziedziczoną kamienicę w Kownie i podmiejski folwark. Jesienią 1655 roku został wysłany na kongregację zakonu do Rzymu. Po rocznym pobycie w stolicy Piotrowej powrócił do kraju. Gdzie pełnił funkcje kaznodziei, cenzora ksiąg i doradcy biskupów. W 1653 roku został rektorem Akademii Wileńskiej. Znany ze szczególnego talentu do dyskusji. Zmarł w Warszawie podczas zarazy 16 października 1677 roku.
W jego dorobku znajdują się: „Wielki Herbarz Litewski”, pt. „Herbarz rycerstwa Wielkiego Księstwa Litewskiego” tj. Compendium (1659) oraz Nomenclator (1656), „Historia Lithuania” (1669), „O rzeczach do wiary należących. Rozmowy teologa z różnymi wiary prawdziwej przeciwnikami” (1671), „Miscellanea rerum ad statum ecclesiasticum in Magno Lithuaniae Ducatu pertinentia” (1650; synteza dziejów i współczesności chrześcijaństwa na Litwie) oraz ok. 30 innych, pomniejszych dzieł, w tym: „De rebus anno 1648 et 1649 contra Zaporovios cosacum gestis” wydane w Wilnie w 1651 roku, którego pierwsza część: „Copiarum magni ducatus Lituaniae adversus Zaporovianos cosacos anno 1648 et 1649 gesta campendiario narrata” oddajemy do rąk Czytelnika, przetłumaczoną na język polski przez Edwarda Kotłubaja (1822-1879), polskiego historyka i inżyniera.

 

 

   Bolesław Waligóra
   "Bój pod Radzyminem"

  

 ISBN 978-83-65982-58-2
 68 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

I Przygotowania do obrony w trójkącie Modlin – Zegrze – Warszawa
II Przedmoście Warszawy w ramach planu Naczelnego Wodza z dnia 6 sierpnia 1920 r.
III Organizacja obrony 11. dywizji piechoty
IV Artyleria trójkąta Modlin – Zegrze – Warszawa
V Ogólne położenie nieprzyjaciela
VI Nawiązanie styczności z nieprzyjacielem
VII Bój wstępny pod Radzyminem w dniu 13.VIII
VIII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem odwodu armii (1. litewsko-białoruskiej dywizji)
IX Przeciwnatarcie w dniu 14.VIII
X Bój pod Ossowem
XI Rezultat walk w dniu 14 sierpnia
XII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem 10. dywizji piechoty
XIII Zatrzymanie natarcia 10. dywizji piechoty
XIV Przeciwnatarcie 1. litewsko-białoruskiej dywizji w dniu 15.VIII
XV Marsz XIX brygady na Mokre
XVI Zarządzenia gen. Żeligowskiego do głównego natarcia i przebieg zdarzeń
XVII Walki w dniu 16 sierpnia. Osiągnięcie I pozycji przedmościa
XVIII Uwagi końcowe
Bibliografia
Spis szkiców



O książce:
Rano dnia 13.VIII na odcinku 46. p.p. rozpoczęła atak 21. dywizja sowiecka, która, nie uprzedzając o tym oddziałów 27. dywizji, natarła na odcinku od Mokrego do Kraszewa. Pod naciskiem nieprzyjaciela placówki 46. p.p. cofnęły się, przy czym przeciwnik wdarł się przez most pod Zawadami na pozycję II batalionu 46. p.p. oraz na pozycję głównego oporu I batalionu 46. p.p. naprzeciw Kraszewa.
Wykonywając poprzednie instrukcje, które żądały bezwzględnie utrzymania linii czuwania, dowódca pułku rozkazał odebranie ich z powrotem. Te drobne starcia, które trwały od rana, przeobraziły się przed południem w większe walki, zwłaszcza przy odbieraniu pozycji naprzeciw Zawad. Padło kilku zabitych i kilkunastu rannych i ostatecznie nieprzyjaciela wyrzucono, lecz linii placówek całkowicie nie odebrano.
Tak zakończyło się pierwsze natarcie 21. dywizji sowieckiej. W toku tych działań odczuto w 46. pułku przykry zawód: przed bojem zapowiedziano w rozkazach, że artyleria jest silna i rozwinie potężny ogień, a tymczasem okazało się, że nieprzyjaciel więcej strzelał, niż nasza artyleria.
Podobnie było na odcinku 48. p.p. ...

 

O autorze:
Bolesław Andrzej Waligóra (ur. 9.9.1898 w Krakowie, zm. 1.11.1940 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Jako żołnierz Związku Strzeleckiego, Legionów Polskich i Wojska Polskiego brał udział w walkach w Karpatach, na Wołyniu, w odsieczy Lwowa oraz wojnie polsko-bolszewickiej. Był referentem Wojskowego Biura Historycznego, kustoszem a następnie szefem Archiwum Wojskowego i kierownikiem Archiwum Sztabu Naczelnego Wodza. Uznawany za pioniera polskiej archiwistyki wojskowej. Jest patronem Centralnego Archiwum Wojskowego w Warszawie. Autor wielu książek o tematyce wojskowej. Prezentowana pozycja zawiera opis działań zbrojnych toczących się podczas bitwy warszawskiej pomiędzy 13 a 16 sierpnia 1920 roku.

 

 

   Wiktor Czermak
   "Przeprawa Czarnieckiego na wyspę Alsen"

  

 ISBN 978-83-65982-57-5
 72 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od Redakcji
Przedmowa
Bibliografia
I Zamach Karola Gustawa na Danię. Pomoc sprzymierzonych
II Przeprawa na wyspę
III Dalsze walki na wyspie. Zajęcie Sonderburga
IV Oblężenie i kapitulacja Norburga. Zajęcie całej wyspy
Zakończenie
Aneksy



O książce:
Oddawana w ręce Czytelnika praca stanowi reedycję książki napisanej przez profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Wiktora Czermaka w 1884 roku. Monografia została oparta na bogatym materiale źródłowym, zgromadzonym w trakcie przeprowadzonych przez Autora kwerend. Rozpalająca wyobraźnię już ówczesnych, ekspedycja Stefana Czarnieckiego do Danii była jednym z epizodów „potopu szwedzkiego”. Prezentowana książka opisuje pierwszy etap walk w Danii – przeprawę na wyspę Alsen (Als). Czarniecki obrawszy sobie za kwaterę miejscowość Haderslev, rozpoczął kampanię, której fragment upamiętniony został w naszym hymnie i odnosi się właśnie do przeprawy na wskazaną wyspę oraz zdobycia Sønderborga. Po zajęciu wyspy wojska polskie rozpoczęły dalszy pochód w głąb północnej Jutlandii, oczyszczając zajmowane tereny z garnizonów szwedzkich...

 

O autorze:
Wiktor Czermak (1863–1913) – historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1882–1887 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim, pod kierunkiem Ksawerego Liske. W 1887 roku obronił doktorat. Prowadził badania archiwalne w Berlinie, Rzymie i Wenecji. W 1889 obronił pracę habilitacyjną. Kierował Katedrą Historii Powszechnej UJ, następnie Katedrą Historii Austrii oraz Katedrą Historii Polski. W 1906 roku został profesorem zwyczajnym. Był członkiem Akademii Umiejętności. Zajmował się dziejami powszechnymi i Polski w XVII wieku. Jego najważniejsze prace to m.in.: Szczęśliwy rok. Sprawa Lubomirskiego w 1664 roku, Dzieje wojny moskiewsko-polskiej, Ostatnie lata Jana Kazimierza, Plany wojny tureckiej Władysława IV.

 

 

   Marcin Suchacki
   "Od Nowej Francji do Łopuszna 1752–1915"

  

 ISBN 978-83-65982-56-8
 96 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna o Nową Francję 1752–1763
II Chickamauga 1863: ostatnie wielkie zwycięstwo Stanów Skonfederowanych
III Obchody austriackich świąt wojskowych w Galicji w dobie konstytucyjnej (1867–1914)
IV Łopuszno 1914–1915: zapomniane boje I wojny światowej w zarysie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Główne siły niemieckie, prące w kierunku Łopuszna, nadeszły od południa, czyli ze zdobytego 18 grudnia Małogoszcza, i południowego wschodu, tj. z opanowanego tego samego dnia Krasocina. Dotychczasowe powodzenia dodawały Germanom pewności siebie. W bojach krasocińskich jeden tylko 6 regiment piechoty landwery wziął w niewolę blisko 1 000 Moskali, a pośród nich dowódcę 186 asłanduskiego pułku piechoty. Na dzień 30 grudnia 1914 roku zaplanowano decydujące natarcie na pozycje rosyjskiej 47 dywizji piechoty, ciągnące się wokół Łopuszna i wzdłuż szosy łączącej tę osadę z Małogoszczem. 18 brygada piechoty landwery otrzymała zadanie zwinięcia carskiej obrony wzdłuż wspomnianej drogi, lecz jej natarcie – wyprowadzone z miejscowości Gnieździska – utknęło w okolicach wsi Michala Góra, gdzie idący w przedzie 46 regiment infanterii landwery, złożony głównie z Wielkopolan, postradał w sumie 370 żołnierzy na czele z rannym podpułkownikiem Langenthalem. Lepiej powiodło się zrazu siłom uderzającym na Łopuszno z kierunku Krasocina...

 

O autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od siedmiu lat publikuje w Naszym Wydawnictwie, tym razem przekazując w ręce czytelnika zbiór poprawionych i uzupełnionych trzech artykułów, które w latach ubiegłych ukazały się na łamach periodyku „De Re Militari”. Zbiór ten został wzbogacony o nigdzie dotąd niepublikowany tekst poświęcony bojom o jego rodzinne Łopuszno w dobie I wojny światowej.

 

 

   Marcin Ochman
   "Polski korpus inżynierów wojskowych
    w latach 1807–1831"

  

 ISBN 978-83-65982-55-1
 540 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Korpusy inżynierów wojskowych w XVIII wieku w Polsce i Europie
II Korpus inżynierów armii Księstwa Warszawskiego
III Korpus inżynierów wojskowych okresu Królestwa Polskiego w latach 1815-1831
Zakończenie
Załączniki
Biogramy
Bibliografia



O książce:
Celem niniejszego dzieła jest przedstawienie polskiej inżynierii wojskowej w latach 1800-1831, jej organizacji, liczebności, zaopatrzenia i składu osobowego. To wszystko stanowi punkt wyjścia do omówienia prac inżynieryjnych, zarówno w czasach pokojowych jak i wojennych, a były one niezwykle różnorodne i intensywne. Od robót typowo wojskowych – wznoszenia twierdz, budowy mostów polowych udziału w oblężeniach – po cywilną kartografię, demarkację granic, architekturę i budownictwo.
Czytelnika z pewnością zainteresuje próba odpowiedzi na pytanie, kim byli oficerowie i żołnierze wojsk inżynieryjnych: gdzie się urodzili, jak byli wykształceni, jak wyglądały ich kariery i życie prywatne. Podjęta została również próba ustalenia ich poglądów politycznych, co udało się niestety tylko fragmentarycznie. Analiza tak różnorodnych elementów miała na celu ustalenie, czy istniały charakterystyczne cechy wyróżniające inżynierię jako rodzaj wojsk.
Aby ułatwić właściwą ocenę niełatwej przecież materii, w rozbudowanym wstępie przedstawiona została historia inżynierii najważniejszych państw europejskich; Korpus Inżynierów Rzeczpospolitej Obojga Narodów od narodzin w epoce saskiej po powstanie kościuszkowskie, oraz może niezbyt efektowne, ale ważne dla całości obrazu działania inżynieryjne Legionów Polskich i Polaków w służbie Francji...

 

O autorze:
Marcin Ochman (1969) pracuje i mieszka w Warszawie. Ukończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 2018 r. obronił doktorat. Od 1999 roku pracuje w Muzeum Wojska Polskiego. Specjalizuje się w historii XIX wieku, technice i inżynierii wojskowej oraz w dziedzinie bezpieczeństwa militarnego. W swym dorobku posiada ponad 30 artykułów naukowych i popularyzatorskich oraz kilka książek, wśród nich monografię pistoletu wz. 35 „Vis” (współautor). Konsultant z dziedziny historyczno-wojskowej projektów multimedialnych i filmowych. Współpracuje z Ośrodkiem Studiów Epoki Napoleońskiej przy Akademii Humanistycznej w Pułtusku.

 

 

   Mariusz Samp
   "Praga 1004. Największa klęska Bolesława Chrobrego"

  

 ISBN 978-83-65982-54-4
 95 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojskowość polska w czasach Bolesława Chrobrego – zarys problematyki
II Polityczne i wojskowe stosunki polsko-niemieckie na początku XI wieku
III Opanowanie Czech przez Bolesława Chrobrego
IV Wyparcie wojsk polskich z Pragi i Czech w 1004 roku
V Dalsze walki polsko-niemieckie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map



O książce:
Na pierwszych latach rządów Bolesława Chrobrego zaciążyła klęska, jakiej doznał on w 1004 roku. Wtedy to przeciwko spadkobiercy Mieszka I ruszyła wielka wyprawa króla niemieckiego Henryka II (1002-1024). Teatrem działań wojennych stały się wówczas Czechy, rządzone przez polskiego Bolesława, któremu udało się w sprzyjających okolicznościach opanować Pragę i objąć tutaj rządy. Na temat kampanii czeskiej rozpisywano się już nieraz w polskiej, niemieckiej oraz czeskiej historiografii. Nie ukazała się jednak jak na razie całościowa monografia, opisująca te wydarzenia pod kątem historyczno-militarnym. Lukę tę będzie starała się wypełnić niniejsza praca. Najważniejszym zadaniem, przed którym stanął autor tego opracowania, będzie próba omówienia przebiegu wojny z 1004 r. Dołożono też starań, aby odpowiedzieć na pytanie, z czego wynikała klęska poniesiona wówczas przez polskiego wodza.
W celu znalezienia odpowiedzi na nurtujące autora niniejszego studium pytania, posłużono się analizą dostępnego materiału źródłowego. Najwięcej do powiedzenia w tym zakresie miały przekazy niemieckie. Najważniejszym źródłem jest tutaj kronika biskupa merseburskiego Thietmara (1018), następnie zaś żywot Henryka II, sporządzony przez biskupa Utrechtu Adalbolda. Informacje obu dziejopisów dopełniają zapiski z roczników niemieckich. W niniejszym opracowaniu wyzyskano poza tym wiadomości, pochodzące z dzieł późniejszych autorów. Warto tu wskazać przede wszystkim na anonimowego mnicha z klasztoru w Nienburgu Annalistę Saxo i kanonika praskiego Kosmasa (ok. 1045‑1125). Niekiedy też odwoływano się do najstarszej polskiej kroniki, autorstwa Anonima tzw. Galla, zawierającej podstawowe informacje o najstarszych relacjach polsko-czeskich...

 

O autorze:
Mariusz Samp (1990) – absolwent historii wojskowości na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie doktorant Akademii Pomorskiej w Słupsku. Historia, szczególnie historia polskiego średniowiecza, jest przedmiotem jego zainteresowań od wczesnych lat szkolnych. Publikował m.in. w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”, „Studiach z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”, „Scripta Historica” i „Kwartalniku Bellona”. Współpracuje również z portalem historycznym HISTMAG.

 



   Jakub Juszyński
   "Polskie łucznictwo i kusznictwo konne
    w X-XVIII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-53-7
 96 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I X-XII wiek
II XIII wiek
III XIV-XV wiek
IV XVI-XVIII wiek
V Techniki naciągu strzały w Polsce w X-XVIII wieku
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Książka jest odpowiedzią na wiele pytań, które od dawna padają w temacie łucznictwa polskiego.
Jej relatywnie małe rozmiary są wynikiem tego, że dotyczy ona wyłącznie kwestii pomijanych w literaturze przedmiotu – zwłaszcza chodzi o wnioski, nasuwające się w wyniku analizy znalezisk i źródeł. Przedstawiono tu historię polskiego łucznictwa konnego, istniejącego po XVIII wiek. Zarówno polskie łucznictwo piesze, konne, jak i samo jeździectwo wyróżniało się na tle sąsiadów wschodnich i zachodnich, ukazując rodzime cechy. W celu przedstawienia rdzennych podstaw konnego łucznictwa, w książce skupiono się na jego średniowiecznej historii.
Łuki używane w Polsce należały nie tylko do północnego łuku refleksyjnego, lecz do jego odmiany typowej dla Polski i krajów bałtyckich. Od początku efektywnie z niego korzystano, używając technik naciągu innych niż na wschodzie i zachodzie, za to takich samych, jak u Bałtów i Węgrów.
Łuk i jego użycie były żywym elementem w kulturze polskiej. Nawet pierwowzór śmierci Podbipięty stanowiła ostatnia walka dwóch polskich konnych łuczników, pozbawionych koni i otoczonych przez Tatarów. Użyli oni w niej tylko łuków.
Brak jednak na ten temat opracowań, które by zebrały bogaty materiał archeologiczny czy źródłowy. Wskutek tego, osoby zainteresowane tematem mają trudności ze znalezieniem odpowiedzi na tak proste pytania, jak to, jakich kołczanów używano w Polsce w średniowieczu...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, pracuje jako wachmistrz w Stowarzyszeniu Jeździeckim Szarża, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (2).
    Działania wojenne"

  

 ISBN 978-83-65982-51-3
 112 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

IV Wojny z rewolucyjne 1792–1800
V Kampania 1805 roku
VI Kampania 1806–1807 roku
VII Wojna z Austrią – kampania 1809 roku
VIII Wojna z Rosją – kampania 1812 roku
IX Kampania wiosenna 1813 roku
X Kampania jesienna 1813 roku
XI Wojna z Francją – kampania 1814–1815 roku

Aneks

Bibliografia
Spis map



O książce:
Wybuch rewolucji francuskiej w 1789 roku zaskoczył przyszłego króla Bawarii Maksymiliana Józefa w Strasburgu, gdzie stacjonował dowodząc regimentem francuskiej piechoty „Alsace”. Aby uniknąć zagrożenia, wyjechał wraz ze swoją rodziną do Niemiec. W tym czasie zrewoltowane wojska francuskie przygotowywały się do ekspansji na Zachód, która miała wyzwolić narody europejskie spod jarzma ancien regime’u. Zresztą do krzewienia nowych wolnościowych idei nie było potrzeba licznego wojska. W całej Europie Zachodniej wydarzenia we Francji odbiły się szerokim echem. Nie inaczej było w Bawarii. Kryzys gospodarczy panujący w tym kraju dodatkowo spotęgował nastroje społeczne, tak dalece, iż dwór bawarski obawiał się otwartych wystąpień przeciwko jego rządom. Do tych niekorzystnych uwarunkowań doliczyć należy również fakt, że księstwo Zweibrücken, które stanowiło część elektoratu Bawarii, znajdowało się tuż przy granicy z Francją. W tych okolicznościach objęcie tego terytorium działaniami wojennymi było jedynie kwestią czasu...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Piotr Borawski, Tomasz Borawski
   "Wojna w Abchazji 1992–1993. Konflikt
    gruzińsko-abchaski. Geneza – dzieje – epilog"

  

 ISBN 978-83-65982-52-0
 311 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Abchazja w starożytności i średniowieczu
II Abchazja pod rosyjskim panowaniem
III Abchazja w ramach ZSRR
IV Gruzja na progu niepodległości
V Burzliwe początki niepodległej Gruzji
VI Zbrojny konflikt gruzińsko-abchaski w latach 1992–1993
VII Abchazja w latach 1994–2008
VIII Front abchaski w wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
IX Abchazja po wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
Zakończenie. Perspektywy abchaskiej niepodległości
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Praca niniejsza jest pierwszą w polskiej literaturze historycznej próbą całościowego przedstawienia zbrojnego konfliktu gruzińsko-abchaskiego z lat 1992-1993. Omawia nie tylko sam przebieg wojny, ale również tło polityczno-etniczne konfliktu. Pokazuje zakulisowe działania rosyjskiej dyplomacji, a także rosyjskich służb specjalnych zmierzające do zachowanie wpływów na Zakaukaziu w momencie rozpadu Związku Radzieckiego. Książka ta zapoznaje polskiego czytelnika z Gruzją lat dziewięćdziesiątych, gdy państwo to rozdzierane było wojną domową między obalonym prezydentem Zwiadem Gamsachurdią a jego następcą Eduardem Szewardnadze, a także rebeliami mniejszości etnicznych nieoficjalnie wspieranymi przez Federację Rosyjską. Autorzy przedstawiają wysiłki prezydenta Szewardnadzego do zachowania niepodległości Gruzji w sytuacji, kiedy to niewielkie państwo kaukaskie, przy obojętności zachodnich sojuszników musiało zmierzyć się w Abchazji i Południowej Osetii z potęgą odradzającej się Rosji...

 

O autorach:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W latach 1996-1997 był przedstawicielem Ministra SZ RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji i na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych państw WNP, a także wokół dziejów Tatarów zamieszkujących dawne, polskie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz trzech książek.

Tomasz Borawski (ur. 1987 r. w Warszawie) jest z wykształcenia historykiem i prawnikiem. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii i na Kaukazie. Jest autorem kilku artykułów poświęconych zbrojnemu konfliktowi gruzińsko-abchaskiemu, które ukazały się w takich czasopismach, jak: „Arcana”, „Pro Georgia” i „Biuletyn Bezpieczeństwa Narodowego”.

 

 

   Paweł Sz. Skworoda
   "Martynów 20 VI 1624.
    Pogrom nieprzyjaciół wiary chrześcijańskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-50-6
 112 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Taktyka ordy tatarskiej
II Obrona Kresów Południowo-Wschodnich
III Pogrom tatarski
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Polskie centrum zepchnęło harcowników tatarskich, ale ustąpiło przed szarżą głównych sił Kantymira. Na skrzydłach ciężką walkę z ordyńcami wiedli kwarciani. Kiedy wydawało się, że to Tatarzy zostaną panami pola bitwy, oto nagle na obu ich flankach z podprowadzonych blisko polskich wozów taborowych oddano w ich stronę potężną salwę z armat, rusznic i muszkietów. Do tego ostrzału przyłączyły się chorągwie kwarciane, aż do tej pory zachowujące nabitą broń palną. Wstrząśnięci Tatarzy nie zdążyli nawet zorientować się w rozwoju sytuacji, a już uderzyli na nich białą bronią kwarciani i woluntariusze Chmieleckiego. Orda pierzchnęła w przerażeniu w stronę Martynowa, ponad którym według polskich relacji z bitwy z dymów płonących domów uformował się krzyż ogromny na niebie. W tym kierunku rzuciły się w pogoń polskie chorągwie, gromiąc w jego cieniu tatarskich wyznawców Allaha.
Uciekających Tatarów ścigano aż do Dniestru, gdzie wielu z nich z bandoletów, pistoletów i łuków zabito. Być może to wtedy Kantymir-murza był o włos od śmierci, której uniknął jedynie dzięki poświęceniu przybocznej straży. Jeźdźcy polscy zdobyli trzy znaki tatarskie, jedynie chorągiew sułtańską zdołali ordyńcy ocalić. Nie był to jednak koniec walki, oto Polacy z oddziałów Chmieleckiego, Czarnieckiego, Łęckiego i Stefana Koniecpolskiego przeprawili się przez Dniestr i odparli ogniem z broni palnej kontrataki Tatarów nad rzeką Siwką. Doszło też do walk w Martynowie, być może wycięto tam janczarów, ale hetman zdążył przybyć z głównymi siłami jazdy na pomoc Chmieleckiemu...

 

O autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i edukacji dla bezpieczeństwa. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP). Uczestnik pielgrzymki polskiej młodzieży i nauczycieli na Polski Cmentarz Wojenny w Bykowni-Kijowie (tzw. czwarty cmentarz katyński) w 2019 roku.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (1).
    Struktura, organizacja, taktyka"

  

 ISBN 978-83-65982-49-0
 88 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I Struktura i organizacja armii
II Taktyka
III Życie żołnierza
IV Umundurowanie
Aneksy



O książce:
Bawaria jest jednym z największych i najbogatszych landów Niemiec. Jest ona zresztą chyba najbardziej rozpoznawalna. Na bawarskie symbole natykamy się ciągle w otaczającej nas rzeczywistości. Miłośnicy zmagań piłkarskich nie mogą pominąć meczów z udziałem znanego klubu piłkarskiego z Monachium. Zwolennicy piwa cieszą się na myśl o święcie tego trunku odbywającym się tradycyjnie w październiku. Motomaniacy z kolei nie mogą beznamiętnie przejść obok maski samochodu, na której widnieją trzy litery, skrót nazwy, która w tłumaczeniu na polski brzmi „Bawarska Fabryka Samochodów”. Nawet wychodząc do popularnego centrum handlowego mojego rodzinnego miasta, można natknąć się na rozpostarte na stołach flagi bawarskie i lokal stylizowany na tamtejsze piwiarnie. Niestety ten sukces marketingowy nie przekłada się na wiedzę o tej części Niemiec. Trudno wprawdzie oczekiwać, że przecięty Polak będzie zafascynowany losami jednego z państw niemieckich, szkoda jednak, że polska literatura historyczna nie pozwala na zgłębienie tego tematu, tym nielicznym, którzy wykazują się takimi osobliwymi zainteresowaniami. Celem niniejszego opracowania jest próba choćby niewielkiej poprawy tej sytuacji...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Igor Babulin
   "Obrona Kandii 1648–1669.
    Najdłuższe oblężenie w historii"

  

 ISBN 978-83-65982-47-6
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Kandia – „rywalka Troi”
I Początek wojny i obrona Kandii w latach 1648–1649
II Оbrona Kandii w 1667 roku
III Oblężenie Kandii od 1668 do maja 1669 roku
IV Francuska wyprawa na Kretę latem 1669 roku
V Słynny wypad i bitwa, 25 czerwca 1669 roku
VI Kontynuacja oblężenia i kapitulacji twierdzy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
W miejsce poległego księcia de Beauforta komendę nad całą flotą francuską powierzono dowódcy galer – Louis-Victor de Rochechouart, książę de Vivonne. Według Navailles, rano „eskadra królewska, papieska, francuskie, maltańskie i weneckie galery, wraz z galeasami i kilkoma innymi statkami Republiki, pojawiły się w szyku bojowym naprzeciwko pozycji tureckich przed bastionem Świętego Andrzeja i rzuciły kotwice w odległości strzału z armaty”. Turcy strzelali do nich z armat ustawionych wzdłuż wybrzeża, ale oddane w odpowiedzi salwy floty sprzymierzonych były tak silne, że zmusiły Osmanów do porzucenia swych baterii i schronienia się w okopach.
Okręty i galery ustawiły się wzdłuż wybrzeża ze wschodu na zachód, wymierzając swoje działa przeciwko nieprzyjacielowi. Zgodnie z planem księcia de Vivonne linia bitwy floty sprzymierzonych wyglądała następująco: od bastionu Sant’Andrea (Św. Andrzeja) i dalej na zachód stała połowa francuskich okrętów i galer, następnie 6 weneckich galeasów, a następnie druga połowa francuskiej eskadry, za którą rzuciły kotwice 2 okręty i 2 galery weneckie. Linię bojową zamykały galery papieża i Zakonu Maltańskiego, a także 6 weneckich okrętów...

 

O autorze:
Igor Babulin (1968) jest kandydatem nauk historycznych (2013), obecnie wykładowcą w Instytucie Technologii Stosowanych Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 r. Ukończył Wydział Historyczny Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, a w 2000 r. Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej w Moskwie.
Jego zainteresowania badawcze obejmują historię wojskową Rosji i Europy Zachodniej XVI-XVII wieku.
Autor monografii: „Walka o Ukrainę i bitwa pod Konotopem (1658–1659)” (2015), „Bitwa kaniowska 16 lipca 1662 r. Zapomniane zwycięstwo”(2015), „Kampania smoleńska i bitwa pod Szepielewiczami w 1654 r.” (2018).

 

 

   Redakcja naukowa: Andrzej Olejko, Piotr Mrozowski,
   David Méchin, Boris Ciglić
   "Skrzydła zwycięzców, skrzydła pokonanych...
    skrzydła niepodległości 1918"

  

 ISBN 978-83-65982-46-9
 520 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu (Karol Górski, Starosta Gorlicki)
By way of introduction

Andrzej Olejko
Ponownie Na zachodzie bez zmian... Od „krwawego kwietnia” i „krwawego września” 1917 r. po „czarny wrzesień” i dzwony alianckiej victorii 1918 r.
Again, In the West, unchanged... From „Bloody April” and „Bloody September” 1917 to „Black September” and the bells of Allied Victoria 1918

Siergiej Nelipowicz
Walki o Galicję 1914-1918
Battle of Galicia 1914-1918

Wojciech Mazur
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – francuski personel i sprzęt lotniczy w Rumunii w latach 1916-1917
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – French personnel and aviation equipment in Romania in 1916-1917

Oleksandr Demianiuk
Bolshevik’s wings 1917-1918
Bolszewickie skrzydła 1917-1918

Matjaž Ravbar
The Hundredth Anniversary of the Bombing of Koroška Bela on 14 August 1917
Setna rocznica bombardowania Koroška Bela 14 sierpnia 1917 r.

Marina Rossi
Stop war! Political strikes for peace and social equity in the dying Austro-hungarian Empire
1918! Zatrzymać wojnę! Strajki polityczne na rzecz pokoju i sprawiedliwości społecznej w umierającym imperium austro-węgierskim

David Méchin
1918: The Division Aérienne in battle
1918: Division Aérienne w walce

Harald Fritz Potempa
Deutsche Luftstreitkräfte 1918 und danach. Der Einsatz außerhalb der Westfront und das Problem des Raumes
Niemieckie siły powietrzne w 1918 r. i później. Zastosowanie poza Frontem Zachodnim i problem przestrzeni

Gerald Penz
Die österreichisch-ungarischen und deutschen Fliegerverbände in der 12. Isonzoschlacht vom 24. Oktober bis 31. Oktober 1917
Austro-węgierskie i niemieckie jednostki lotnicze w 12. bitwie o Isonzo od 24 października do 31 października 1917 r.

Gerhard Artl
Der Einsatz der Luftfahrtruppen in der Piaveschlacht, Juni 1918
Wykorzystanie lotnictwa w bitwie nad Piawą, czerwiec 1918 r.

Michal Plavec
Die übrige fronte. The air war over Albania during the last year of WWI
Die übrige fronte. Wojna powietrzna nad Albanią w ostatnim roku Wielkiej Wojny

Andrij Kharuk
Lotnictwo Ukraińskiej Republiki Ludowej i Państwa Ukraińskiego w latach 1917-1918
Aviation of the Ukrainian People’s Republic and the Ukrainian State in 1917-1918

Boris Ciglić
Wings of victory: Serbian aeronautics in 1918
Skrzydła zwycięstwa: serbskie lotnictwo w 1918 r.

Piotr Mleczko
Nocne operacje lotnicze w końcowym okresie Wielkiej Wojny
Night flight operations at the end of the Great War

Mariusz Niestrawski
Za Kaisera czy wolną Polskę – o Polakach w strukturach Fliegerersatz Abteilung Nr. 4
For Kaiser or free Poland – about Poles in the structures of Fliegerersatz Abteilung Nr. 4

Tytułem zakończenia (Andrzej Olejko)
The End



O książce:
Opracowanie oddawane w twe ręce Drogi Czytelniku jest pokłosiem ostatniej, czwartej międzynarodowej konferencji lotniczej zorganizowanej tak jak i poprzednie w Ośrodku Konferencyjno-Wystawienniczym Kasztel w Szymbarku. W ciągu czterech lat przez obiekt ten przewinęło się znamienite grono prelegentów, znawców tematyki lotniczej Wielkiej Wojny z Austrii, Niemiec, Rosji, Ukrainy, Francji, Włoch, Serbii, Słowenii, Czech, Słowacji oraz Polski, którzy pozostawili po sobie nie tylko wrażenie niebywale wysokiego poziomu w prezentowanej przez siebie w referatach tematyce jak i tutaj odbywały się „chrzciny” następujących po sobie czterech tomów pokonferencyjnych. Niebywale cieszy fakt, że echa lotniczych konferencji dotarły do naukowych centrów świata i zasiliły zasoby biblioteczne np. Museum Specialist, Collections Processing Unit National Air and Space Museum/Smithsonian Institution w Stanach Zjednoczonych Ameryki (USA) jak i wzbudziły uznanie światowych autorytetów z lotniczej tematyki takich jak płk. Terry Finnegan, Carl J. Bobrow z USA, John Herris z amerykańskiego wydawnictwa Aeronautbooks czy Helmuth Jäger z Niemiec.
Postawiona konferencyjna teza Ohne Flieger kein Sieg została udowodniona a luka w nauce dotycząca działań lotniczych na „zapomnianych frontach Wielkiej Wojny” wypełniona. Tym samym organizacja wspomnianych czterech międzynarodowych konferencji lotniczych w okresie rocznicowych obchodów 100. lecia wydarzeń z lat 1914-1918 pokazała, iż gorlickie muzeum zasłużenie trafiło do grona zauważalnych na naukowej mapie świata (Andrzej Olejko)...

 

 

 

   Witalij Pienskoj
   "Szkice z historii wojny inflanckiej z lat 1558-1561.
    Pogląd strony rosyjskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-44-5
 207 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
Prolog
I Kampania 1558 r.: od zimowego wielkiego „najazdu” do letniego „upadku zamku” oraz ryskiego „siedzenia”
II Od wojny do rozejmu i powrót do wojny. Kampania z 1559 r.
III Imperium kontratakuje: kampania 1560 r. i upadek Fellina
IV Ostatnia kampania: śmierć Zakonu i casus tarwacki
Epilog
Chronologia wojny inflanckiej 1558-1561 r.
Spis map i schematów
Wybrana bibliografia i źródła



O książce:
Pomysł napisania tej książki narodził się przypadkowo. Zajmując się badaniem historii rosyjskich spraw wojennych okresu „klasycznego” ich rozwoju (2. połowa XV – początek XVII w.), w pierwszej kolejności interesowaliśmy się historią rosyjsko-krymskich konfliktów, o tyle od połowy XVI w. na kilka dziesięcioleci szczególnie Krym staje się, jeśli nie najważniejszy, to w każdym razie najbardziej niebezpiecznym wrogiem Państwa Rosyjskiego. Zresztą nawet u szczytu swoich sukcesów Stefan Batory, król młodej Rzeczypospolitej, mógł tylko marzyć o kampanii na Moskwę i jej zniszczeniu. Zaś krymski „car” Dewlet-Girej I dwukrotnie podchodził do Moskwy, w 1571 i 1572 r., a nawet spalił ją doszczętnie w maju 1571 r.
Kolejnym, starym i dziedzicznym wrogiem Państwa Rosyjskiego (jeszcze z czasów Dymitra Dońskiego) było Wielkie Księstwo Litewskie, z którym Moskwa od końca XV w. walczyła regularnie i konsekwentnie dążyła do odzyskania „dziedzictwa Jarosława”. Główną „nagrodą” w tej konfrontacji była dominacja w Europie Wschodniej i biorąc pod uwagę te okoliczności w pełni zrozumiały jest ten pogląd, który udał się władzom moskiewskim w tym kierunku polityki zagranicznej...

 

O autorze:
Witalij Pienskoj (ur. 1969 we Frankfurcie nad Odrą), doktor nauk historycznych, profesor Katedry Filozofii i Teologii na Uniwersytecie Biełgorodzkim. Autor wielu książek i artykułów naukowych dotyczących historii wojskowości. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. rewolucja militarna w Zachodniej Europie i jej wpływ na sztukę wojenną Rosji (co stanowiło temat jego dysertacji doktorskiej), jak i zagadnienia poszczególnych kampanii i bitew toczonych przez Rosję, zwłaszcza w XVI wieku. Oprócz historii wojskowości zakres jego studiów obejmuje także zagadnienia związane z historią państwa bizantyńskiego i kontaktów rosyjsko-bizantyjskich. Jest także autorem wielu publikacji naukowych z innych dziedzin nauk historycznych.
W 2016 r. nakładem naszego Wydawnictwa wyszła jego książka Mołodia 28 VII – 3 VIII 1572.

 

 

   Tomasz Rogacki
   "Zorndorf (Sarbinowo) 25 VIII 1758"

  

 ISBN 978-83-65982-43-8
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 19

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zarys konfliktu
II Na głównym froncie wojny (marzec – sierpień 1758)
III Przeciwnicy
IV Bitwa pod Zorndorf [Sarbinowo] (25 sierpnia 1758 r. – piątek)
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia



O książce:
Seydlitz, który jeszcze podczas przemarszu nad Zabergrund dostał rozkaz króla, aby natychmiast atakował rosyjskie prawe skrzydło, pozostał w bezruchu. Na ponowione wezwanie polecił odpowiedzieć, że nie zawiedzie, a swoje zachowanie wyjaśni po bitwie. Wściekły król polecił przekazać mu, że po bitwie, to zapłaci za to głową, na co Seydlitz odpowiedział za pośrednictwem kuriera: Powiedz królowi, że po bitwie moja głowa jest do jego dyspozycji, a na razie wierzę, że pozwoli mi ją wykorzystać w tej bitwie. Seydlitz po prostu postanowił odczekać na odpowiedni moment i dopiero wówczas wykonać mordercze uderzenie.
Tłumy uciekającej pruskiej piechoty i ścigających ich Rosjan sprawiały wrażenie, że bitwa została przegrana. Widząc to rtm. Wackenitz oświadczył wówczas Seydlitzowi: Man darf nicht sagen, dass eine Schlacht verloren sie, ehe nicht die Garde du Corps des Königs attakirt hat (Nie uznaję, że bitwa jest przegrana, skoro Garde du Corps jeszcze nie atakowała)...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Od szeregu lat zgłębia też tajniki biblistyki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Autor ponad 30 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Nieobce są mu inne przestrzenie historyczne. Obecna książka traktuje o największej zdaniem autora bitwie wojny siedmioletniej, która rozegrała się na ziemiach polskich – pod Zorndorf (Sarbinowo).

 

 

   Jarosław Dobrzelewski
   "Zarys wybranych konfliktów zbrojnych w Afryce
    w drugiej połowie XX w."

  

 ISBN 978-83-65982-42-1
 239 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
Zamiast wstępu
I Wojna ogadeńska między Somalią a Etiopią (1977-1978)
II Wojna Erytrejczyków o niepodległość (1961-1993)
III Wojna między Erytreą a Etiopią (1998-2000)
IV „Świąteczna wojna” między Mali a Burkina Faso (20-30.12.1985)
V Wojny pomiędzy Tanzanią i Ugandą (1972, 1978-1979)
VI Wojna między Libią i Egiptem w 1977 roku
VII Wojna w Czadzie (1965-1990)
VIII Konflikt między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Libią (1981-1989)
Wykaz skrótów
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Rok 1960 nazywany „rokiem Afryki” przyniósł niepodległość wielu europejskim koloniom leżącym na tym kontynencie. Nowo powstałe kraje stanęły w obliczu wielu problemów, a jednym z nich były liczne konflikty graniczne. Warto przy tym przypomnieć, że większość państw afrykańskich „odziedziczyła” swoje terytoria po dawnych europejskich koloniach. Przy wyznaczaniu ich granic nie liczono się z zamieszkującą tam ludnością, co stało się jedną z przyczyn późniejszych sporów terytorialnych (np. konfliktu etiopsko-somalijskiego), czy też dążeń separatystycznych prowadzących do wojen domowych (np. konfliktu etiopsko-erytrejskiego). W państwach afrykańskich nie udało się na ogół zaprowadzić, a tym bardziej utrzymać na dłużej, systemu rządów demokratycznych – tak powszechnego w ich dawnych metropoliach. Przeważnie w wyników zamachów stanu władzę dyktatorską obejmowali w nich wojskowi, którzy usiłowali siłą rozwiązywać wszelkie problemy wewnętrzne (Etiopia, Uganda, Czad), lub dążyli do utworzenia ze swojego państwa mocarstwa regionalnego (Libia, Etiopia, Uganda). Zdarzało się też, że pretendentów do przejęcia władzy było wielu, a kraj rozdzierany był wieloletnią wojną domową, w której często uczestniczyły państwa ościenne (Czad, Uganda)...

 

O autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego.
Specjalizuje się w historii wojskowości. Szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie. Od kilku lat publikuje teksty w czasopiśmie „Taktyka i Strategia”.
Jest autorem kilku książek, m.in. Wojna o Gran Chaco 1932–1935 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2012), Wojna iracko-irańska 1980–1988 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2014), Wojna Paragwaju z Potrójnym Przymierzem 1864–1870 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2016).

 


   Orsolya Falus
   "Szpitalne zakony rycerskie w czasach Arpadów
    na Węgrzech"

  

 ISBN 978-83-65982-32-2
 226 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Przedmowa do polskiego wydania Szpitalnych zakonów rycerskich w czasach Arpadów na Węgrzech (dr hab. prof. Marian Małecki)
Przedmowa do wydania węgierskiego (Ks. dr Miklós Beer)
Wstęp
I Powstanie zgromadzeń mniszych i zakonów rycerskich
II Wyprawy krzyżowe
III Opieka zdrowotna w epoce dynastii Arpadów
IV Locus credibilis authenticus
V Zakon rycerzy Świętego Łazarza
VI Zakon templariuszy
VII Zakon rycerski Świętego Jana
VIII Zakon Świętego Antoniego
IX Zakon rycerski Świętego Stefana
X Zakon Ducha Świętego
Podsumowanie
Summary
Wykaz skrótów
Bibliografia


O autorce i o książce:
Prof. Orsolya Falus – jest węgierskim naukowcem o polskich korzeniach, urodzoną w Peczu, z zawodu prawnikiem, adwokatem, lektorem języka angielskiego i historykiem prawa, a także absolwentką Master of Arts – Secondary School Teacher of English language and literature MSC University of Pécs, Faculty of Arts oraz absolwentką University of Pécs, Faculty of Law i zwyciężczynią Bar exam /Hungarian Ministry of Justice; 1998.
Przez wiele lat wykładała na różnych światowych uniwersytetach w tym University of Exeter w Wielkiej Brytanii, University of Bayreuth w Niemczech, a także University of Agri w Turcji i University of Rades w Tunezji. Jest absolwentką najstarszego uniwersytetu na Węgrzech – w Peczu, gdzie obroniła doktorat, a ponadto wykładowcą uniwersytetów węgierskich w Vácu, Kaposvar i Dunaujvaros.
W świecie nauki jej nazwisko można znaleźć w tak szacownych instytucjach jak: Institute of Islamic Research (secretary general), Zrínyi Research Team, Tárkány Szücs Ernő Research Team of Legal Ethnography and Legal Cultural History, Hungarian Academy of Science, Pécs Academic Committee, IX. Commission of Economic and Legal Sciences, Working Committee of Law Dogmatics and Law History.
Jest damą zakonu św. Łazarza na Węgrzech (Order of Saint Lazarus) oraz Glatt Ignác Association /Palestrina Choir of Pécs Basilica.
Niniejsza praca w sposób całkowicie nieznany czytelnikowi polskiemu pokazuje dzieje szpitalnych zakonów rycerskich na Węgrzech w czasach Arpadów, w tym odkrycia archeologiczne, nową interpretację źródeł, a także węgierskie spojrzenie na czasy krucjat chociażby w postaci rodzimego zakonu stefanitów.

 

 

 

   Marcin Suchacki
   "Od Ober-Selk do Meksyku 1864–1867:
    z wojennych dziejów Austrii"

  

 ISBN 978-83-65982-41-4
 96 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Od Ober-Selk do Königgrätz 1864–1866: zmienne koleje losu 30 galicyjskiego pułku piechoty
II Szarża Bechtolsheima: kontrowersyjny epizod z bitwy pod Custozą w roku 1866
III Trutnov 1866: utracone zwycięstwo
IV W imię Quetzalcóatla: austriaccy ochotnicy w Meksyku (1865–1867)
Załączniki
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
Idąc przebojem poprzez zastępy hohenzollernowskich żołnierzy, rakuscy strzelcy w ramach pociechy zdobyli jedną z chorągwi 2 pułku grenadierów gwardii, jak na ironię noszącego imię cesarza Franciszka Józefa I. Polak ze Śląska Cieszyńskiego, szeregowy Franciszek Kobiela, powalił nieprzyjacielskiego sztandarowego, z rąk którego podjął ów znak bojowy. W chwilę potem sam upadł trafiony w kolano, lecz wtedy dobiegł doń inny z Polaków, strzelec Perlega. Ten odpiął z drzewca płachtę pruskiej chorągwi, zabierając ją ze sobą i ujmując pod ramię rannego towarzysza. Na polu walki pozostała tylko część złamanego podczas walki wręcz masztu chorągiewnego, którą niczym relikwię hohenzollernowscy gwardziści nazajutrz po bitwie demonstrowali księciu Fryderykowi Wilhelmowi jako świadectwo zażartości boju stoczonego pod Rubínovicami...

 

O autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego.
„Od Ober-Selk do Meksyku 1864–1867: z wojennych dziejów Austrii” stanowi jego szóstą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor maluje dramatyczne losy galicyjskich weteranów szlezwickiej kampanii, kontrowersyjną szarżę Bechtolsheima, meandry trutnovskiej batalii oraz dzieje austriackiego korpusu ochotniczego w Meksyku.

 

 

   Michał Leszczyński
   "Dien Bien Phu 1954"

  

 ISBN 978-83-65982-40-7
 96 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Historia Wietnamu
II Podbój Wietnamu
III Blaski i cienie Unii Indochińskiej
IV II wojna światowa i niepodległość Wietnamu
V I wojna indochińska
VI Korpus Ekspedycyjny w tarapatach
VII Francuzi odzyskują równowagę
VIII Kosztowny impas
IX Operacja „Castor”
X Obóz warowny
XI Walki o północny pas obrony
XII Załoga kurczowo trzyma się lotniska
XIII Pora deszczowa i natężenie walk
XIV Na ratunek Dien Bien Phu
XV Upadek obozu warownego
Aneks
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Konflikt, który wstrząsnął Półwyspem Indochińskim w latach 1946–1954 stanowi fascynującą i zarazem pouczającą opowieść. Z jednej strony walczyło w nim bowiem znane nam mocarstwo kolonialne, z drugiej zaś kraj odległy, egzotyczny wręcz. Dążąca do globalnej, walnej konfrontacji europejska sztuka wojenna starła się z azjatycką odmianą wojny partyzanckiej. Wreszcie podpierający się feudalizmem kapitalizm stanął naprzeciwko dalekowschodniej wersji marksizmu. Bez zbędnej przesady można więc powiedzieć, że splotły się ze sobą w śmiertelnej walce dwa zupełnie różne światy.
Data upadku obozu warownego Dien Bien Phu, 7 maja 1954 roku, to symboliczny koniec ery europejskiego kolonializmu. Obraz tysięcy francuskich jeńców maszerujących do wietnamskiej niewoli na zawsze zapadł w pamięć ludom żyjącym pod rządami odległych mocarstw. Algieria, Maroko, Madagaskar, Tunezja – imperium kolonialne Francji rozpadło się w kolejnych latach niczym domek z kart, niejednokrotnie w bardzo dramatycznych okolicznościach...

 

O autorze:
Michał Leszczyński (1985). Dziennikarz i copywriter pochodzący z Gniezna. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie zawodowo związany z Warszawą. Uwielbia historie, w których do walki stają dwie cywilizacje z różnych stron świata. Oprócz I wojny indochińskiej, interesują go również starcia białych kolonistów z rdzennymi mieszkańcami Ameryki Północnej, a także działania na Pacyfiku podczas II wojny światowej.

 

   Anna Pawlicka
   "Dziewczyny idą na wojnę.
    Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet"

  

 ISBN 978-83-65982-39-1
 76 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I I wojna światowa – kobiety-legionistki w wojsku polskim
II Ochotnicza Legia Kobiet – historia organizacji
III Organizacja Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju – historia organizacji
IV Wrzesień 1939 i losy powojenne Organizacji
V Służba w OLK – problem ze społeczną recepcją i problemy wewnętrzne
VI Pewiaczki w oczach własnych i społeczeństwa
VII Działalność społeczna PWK. Koła Lokalne i Drużyny Pracy Społecznej
VIII Życie wewnętrzne Organizacji
IX Obozy letnie PWK
X Umundurowanie PWK i spojrzenie na nie pewiaczek
Zakończenie
Bibliografia


O książce:
Książka Dziewczyny idą na wojnę. Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet ukazuje historię organizacji założonej przez kobiety-patriotki, która miała przygotowywać polskie dziewczęta do służby pomocniczej przy wojsku polskim. Ochotniczki uczyły się obrony przeciwgazowej, pierwszej pomocy, podstaw medycyny, przetrwania, strzelectwa i wielu innych. Organizacja wywodzi się z lwowskiej Ochotniczej Legii Kobiet, której historia również została nakreślona w tej publikacji. Kronikę PWK przeplata relacja jej byłej uczestniczki, pani Haliny Wiśniewskiej, oraz zdjęcia z archiwalnych numerów „Dla Przyszłości” – pisma wydawanego przez same dziewczęta...

 

O autorze:
Anna Pawlicka – (ur. 1993) magister historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończyła specjalizację – antropologia historyczna. Interesuje się ukazywaniem historii z perspektywy lokalnej i osobistej. Chętnie wykorzystuje wywiady ze świadkami historii, uznając, że ich słowa – poparte źródłami pisanymi – najlepiej ożywiają dawne dzieje. Od wielu lat uczestniczy w rekonstrukcji historycznej – odtwarza sylwetkę ochotniczki PWK przy Grupie Rekonstrukcyjnej 84 Pułku Strzelców Poleskich.

 

 

   Eugen Gorb, Jurij Ryabucha
   "Lwów – Jezierna. Kampania kozacko-moskiewska
    roku 1655"

  

 ISBN 978-83-65982-38-4
 183 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ukraina kozacka i jej sąsiedzi na przełomie 1654-1655 roku
II Marsz na Lwów. Bitwa pod Gródkiem
III Oblężenie Lwowa
IV Ekspedycja na Polesie. Zdobycie Lublina przez wojska moskiewsko-kozackie
V Starcia pod Jezierną. Rokowania z chanem
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
Rok 1648 we wszystkich aspektach stał się zwrotnym punktem w dziejach Rzeczypospolitej. Ten rok był zwiastunem powolnego, choć nieuchronnego, jej upadku. W ciągu najbliższych dwudziestu lat państwo polsko-litewskie prowadziło ciągłe, wyniszczające wojny, które doprowadziły je niemal na skraj rozpadu. Powstanie Bohdana Chmielnickiego, potop szwedzki, trzynastoletnia wojna rosyjsko-polska – wszystkie te konflikty zbrojne zawsze cieszyły się nieustanną uwagą polskich i zagranicznych historyków. Jednak niektóre aspekty tych wydarzeń nadal stanowią „białe plamy”, pełne są historycznych mitów i sprzeczności. Jedną z tych „białych plam” stanowi wspólna kampania wojsk kozacko-moskiewskich przeprowadzona na Ukrainie w drugiej połowie 1655 roku. Kampania militarna, której poświęcona jest ta książka, nie jest dobrze znana polskiemu czytelnikowi i nie wzbudziła w XX i początkach XXI wieku dużego zainteresowania wśród historyków.
Niemal równocześnie z początkiem wyprawy kozacko-moskiewskiej na Lwów Szwedzi pod wodzą swego wojowniczego monarchy najechali Rzeczpospolitą, która prawie wszystkie swoje siły rzuciła do walki z Karolem X Gustawem, a więc naturalne wydaje się, że współcześni całą uwagę skupili właśnie na tych tragicznych wydarzeniach. Zdecydowana większość ówczesnych notatek, listów, kronik, diariuszy, pamiętników i wspomnień, które są najbardziej wiarygodnymi źródłami do pierwszego okresu powstania Bohdana Chmielnickiego, teraz skupiła się na opisywaniu szczegółów potopu szwedzkiego. Informacje o kampanii Kozaków i Moskwicinów na Ukrainie są obecne w tych tekstach tylko marginalnie...

 

O autorach:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat irlandzkiej wojny dziewięcioletniej (1594–1603), polityki wewnętrznej i zagranicznej Rzeczypospolitej w połowie XVII wieku, okresu 1918-1926 oraz historii rozwoju polskiej nauki historycznej. Obecnie współpracuje jako dziennikarz z portalem polsko-ukraińskim PolUkr.net.

Jurij Ryabucha (1976), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina). Autor pracy doktorskiej „Siły Zbrojne Południa Rosji na terytorium Ukrainy w 1919 roku”. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych z zakresu historii wojskowości.

 

   Mariusz Samp
   "Krosno Odrzańskie 1005 i 1015"

  

 ISBN 978-83-65982-37-7
 79 str.
165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Państwo piastowskie na początku XI wieku i jego kontakty z Niemcami
II Wojskowość polska w okresie wczesnofeudalnym
III Krosno Odrzańskie do początku XI stulecia
IV Obrona przejścia pod Krosnem w 1005 roku
V Starcie polsko-niemieckie nad Odrą (1015)
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:
Krosno (Crosno), obok Cedyni i Iławy (obecnie część Szprotawy), jest jedną z najstarszych nazw miejscowych wzmiankowanych przez biskupa merseburskiego Thietmara (975-1018), najważniejszego z kronikarzy niemieckich, opisujących czasy panowania Mieszka I i jego syna Bolesława Chrobrego. Rządy drugiego z wymienionych władców obfitowały w wiele toczonych między Piastami a Liudolfingami wojen. Zmagania militarne rozgrywały się głównie na terenie Połabia i ziemiach etnicznie polskich. Kilkukrotnie ówczesny król niemiecki Henryk II wyruszał w kierunku Polski z nadzieją ostatecznego pokonania Chrobrego, który w tym okresie był dynastą silnym, wyraźnie dążącym do podkopania wpływów i znaczenia Cesarstwa w regionie. W 1005 i 1015 r. wojska niemieckie dwukrotnie znalazły się pod Krosnem, leżącym nad Odrą. Doszło też wtedy do dwóch krwawych bitew.
Próbę ich scharakteryzowania podjęto w niniejszej publikacji. Przy analizie militarnej wymienionych powyżej starć zbrojnych posłużono się przede wszystkim źródłami pisanymi. Najważniejszym źródłem, wykorzystanym obficie w toku badań, była kronika wspomnianego już wcześniej Thietmara, który w zasadzie jako jedyny ze współczesnych autorów podał podstawowe informacje o dziejach wczesnośredniowiecznego Krosna. Bez tych wiadomości wiedza o najstarszej historii wymienionego ośrodka i jego najbliższych okolicach byłaby osnuta wieloma nieweryfikowalnymi domysłami i spekulacjami...

 

O autorze:
Mariusz Samp (1990) – absolwent historii wojskowości na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie doktorant Akademii Pomorskiej w Słupsku. Historia, szczególnie historia polskiego średniowiecza, jest przedmiotem jego zainteresowań od wczesnych lat szkolnych. Publikował m.in. w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”, „Studiach z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”, „Scripta Historica” i „Kwartalniku Bellona”. Na co dzień mąż i katolik.

 

   Felicjan Pawlak
   "Z Oflagu do Tobruku i w nieznane. Diariusz 1939–
    1943" (Opracował i wstępem opatrzył Karol
    Łopatecki)

  

 ISBN 978-83-65982-36-0
 519 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Przedmowa (Norman Davies)
Wstęp (Karol Łopatecki)
Felicjan Pawlak. Oflagu do Tobruku i w nieznane. Diariusz 1939–1943
I Wojna obronna (17 IX 1939 – 5 X 1939)
II Niewola i pobyt w Oflagu II B Arnswalde (6 X 1939 – 5 II 1940)
III Próba ucieczki i przewiezienie do Oflagu VIII B Silberberg (6 II 1940 – 4 V 1940)
IV Ucieczka ku wolności (5 V 1940 – 31 V 1940)
V Budapeszt i obóz w Lenti (1 VI 1940 – 17 VI 1940)
VI W drodze na Bliski Wschód (18 VI 1940 – 18 VIII 1940)
VII W Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich (19 VIII 1940 – 6 I 1941)
VIII Obrona Tobruku (17 VIII 1941 – 9 XII)
IX Bitwa pod Gazalą (10 XII 1941 – 29 XII 1941)
X Kurs Middle East Tactical School w Heluan (30 XII 1941 – 13 II 1942)
XI Ponownie w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich (14 II 1942 – 8 III 1942)
XII Szkoła Podchorążych w Centrum Wyszkolenia Armii (10 III 1942 – 14 VI 1942)
XIII Siódmy kurs Middle East Staff School Haifa (15 VI 1942 – 7 XI 1942)
XIV W oczekiwaniu na nowy przydział: podróż z Egiptu do Iraku (8 XI 1942 – 4 XII 1942)
XV W 3. Brygadzie Strzelców (5 XII 1942 – 11 III 1943)
XVI Służba w 5. Wileńskiej Brygadzie Piechoty (11 III 1943 – 26 VII 1943)
XVII 5. Kresowa Dywizja Piechoty – z Iraku do Palestyny (27 VII 1943 – 5 IX 1943)
Aneksy
Chronologia wydarzeń II wojny światowej
Bibliografia
Indeks osobowy
Abstract



O książce:
Chociaż możemy spotkać dzienniki z czasów wojny w najróżniejszych kształtach i rozmiarach, to zapiski młodego polskiego oficera Felicjana Pawlaka są wyjątkowe zarówno pod względem formy jak i treści. Dodatkowo okoliczności opisanych tam wydarzeń mogą wydać się egzotyczne z punktu widzenia brytyjskich czy amerykańskich czytelników. Historia Pawlaka zaczyna się we wschodniej Polsce podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, obejmuje dwukrotne uwięzienie w charakterze jeńca wojennego, dwie brawurowe ucieczki z rąk Sowietów i Niemców, długą podróż przez Węgry i Bałkany na Bliski Wschód, dwa lata służby w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, wysłanej m.in. do Afryki Północnej i Tobruku, a następnie służbę w 2 Korpusie Polskim pod dowództwem gen. Andersa, w tym długie, ciężkie i bohaterskie walki we Włoszech.
Notatki Pawlaka nie skupiają się na szczegółach działań wojennych, a raczej pokazują, jaki wpływ ten konflikt zbrojny miał na ciało i umysł wrażliwego człowieka uwikłanego w wir historii. Często są krótkie i lakoniczne, przez co czytelnik musi zastanawiać się, gdzie autor się znajduje i co w tej chwili robi, ale niezwykle trafnie opisują następujące po sobie chwile rozpaczy i nadziei. Dodatkowym, elementem, który bardzo wzbogaca te zapiski, jest wyjątkowo szczegółowy i dogłębny komentarz Karola Łopateckiego.
Norman Davies (fragment Przedmowy)

 

O autorze:
Felicjan Pawlak (1914–2000), podpułkownik dyplomowany. Nauczyciel, w 1934 r. powołany do szkoły podchorążych piechoty. Jako podporucznik rozpoczął służbę w 1937 r. w 44. Pułku Piechoty w Równem. Podczas kampanii obronnej 1939 r. brał udział w walkach pod Kamionką Strumiłową i Poizdowem. Dostał się do niewoli niemieckiej trafiając do Oflagu IIB Arnswalde, po nieudanej ucieczce przeniesiony do Oflagu VIIIB Silberberg. Z niewoli uciekł wraz z Janem Gerstelem i Tadeuszem Wesołowskim docierając w VIII 1940 r. do Hajfy. Wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, gdzie otrzymał awans na porucznika. Był zastępcą dowódcy 3. kompanii ckm i 4. kompanii III Batalionu. Funkcję tę pełnił do V 1942 r. biorąc udział w oblężeniu Tobruku i bitwie pod Gazalą. W 1942 r. został odkomenderowany do angielskiej Middle East Staff School w Hajfie, a następnie dostał przydział jako oficer operacyjny w 5. Kresowej Dywizji Piechoty. Brał udział w bitwie pod Monte Cassino, następnie został szefem sztabu 6. Lwowskiej Brygady Piechoty. Jako kapitan uczestniczył w akcji zdobycia Ankony, Predapio i Forli. Od I do IV 1945 r. dowodził 17. Lwowskim Batalionem Strzelców San Angelo, w tym czasie brał udział w zdobyciu Bolonii. W VI 1945 r. otrzymał awans na majora dyplomowanego i został szefem sztabu Rejonu Osiedli Polskich we Włoszech. Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii i wraz z żoną Jolantą mieszkał aż do śmierci w Londynie.

 

   Marian Małecki
   "Spod ostrza gilotyny. Proces karny o szpiegostwo
    w III Rzeszy w świetle akt Gertrudy Świerczek
    i grupy »U-2« Armii Krajowej"

  

 ISBN 978-83-65982-35-3
 335 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dom Świerczków stał w borze – o początkach ruchu oporu w okolicach Pszczyny
II W szponach wywiadu czyli o przestępstwie zdrady państwa w III Rzeszy
III Proces wywiadowców grupy „U-2”
IV Śmierć w Plötzensee
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Praca dra hab. Mariana Małeckiego należy do tych niezwykłych historycznoprawnych publikacji, które ukazują dzieje instytucji, państw czy ustrojów przez pryzmat życia jednostki. Rzadko spotyka się dziś takie prace. Autor ukazał w niej, w niezwykle sugestywny sposób drogę na szafot zwykłej dziewczyny ze zwyczajnej śląskiej rodziny, która dzięki zrządzeniu losu w wieku 22 lat została pozbawiona życia przez państwo stanu wyjątkowego. Spośród wielu walorów tej pracy na uwagę zasługuje historycznoprawna narracja, która ukazała dzieje niemieckiego, nazistowskiego wymiaru sprawiedliwości poprzez działalność części wywiadu Armii Krajowej „Stragan” a w jego ramach Gertrudy Świerczek. Czytelnik zostaje wprowadzony w codzienność życia tej młodej dziewczyny, poprzez oparte na źródłach jej młodzieńcze lata, rozterki życiowe i wybory, które nazywane były „cichą wojną wywiadu”. W praktyce III Rzesza potraktowała je jako zbrodnię zdrady stanu, doprowadziła młodą dziewczynę wraz ze współtowarzyszami przed sąd, wydała wyrok i unicestwiła.
Marian Małecki zbudował w tym jednostkowym wymiarze obraz szerszy, życia zwyczajnych ludzi w okupowanej Europie, Polsce, Śląsku. Walorem godnym uznania jest ukazanie instytucjonalnej historii ustroju i prawa przez pryzmat codziennych wyborów jednostki. Nie były one, jak pisze autor, czarno-białe, były czarno-szare. Taki też był niemiecki wymiar sprawiedliwości. Dążył on – co godne podkreślenia – do realizacji celów państwowych przez pozory legalizmu prawnego. Grupa „U-2” polskiego wywiadu została rozpracowana, aresztowana, w postępowaniu przygotowawczym doprowadzona do złożenia zeznań obciążających i w procesie karnym przed III Senatem Ludowym w majestacie prawa skazana. Pozory demokracji zostały zachowane... (z recenzji prof. dra hab. Stanisława Grodziskiego)

 

O autorze:
Prof. Marian Małecki jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem 20 publikacji samodzielnych i ponad 110 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.

 

   Marian Małecki
   "Pszczyna – Tychy 1919. I powstanie śląskie
    na ziemi pszczyńskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-34-6
 96 str.
165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rys militarnych dziejów ziemi pszczyńskiej
II W drodze do powstania
III Układ sił
IV Terminy wybuchu pierwszego powstania śląskiego
V Wybuch powstania
VI Przebieg I powstania śląskiego na ziemi pszczyńskiej
VII Skutki
VIII Powstańcze (i nie tylko) życiorysy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Niniejsza praca poświęcona została regionowi, który jako pierwszy rozpoczął walkę w I powstaniu śląskim. Była to ziemia pszczyńska, pod którą w pracy przyjęto nazywać dawny pruski powiat pszczyński. Dzielił się on niejako naturalnie na dwie części – północną i południową. W środku tego powiatu w sposób wyznaczony przez samą przyrodę te dwa obszary oddzielały zwarte kompleksy leśne, zwane Lasami Kobiórskimi. Ziemia nazywana później pszczyńską do czasów darowizny krakowskiego księcia Kazimierza Sprawiedliwego (1179) nie była rdzennym Śląskiem, a stanowiła zachodnią rubież tzw. dzielnicy senioralnej. Jej losy są powszechnie znane – a wpływy polskie, czeskie, węgierskie, habsburskie, pruskie i niemieckie wywarły piętno na charakterze i kulturze tego regionu (...)
W powiecie tuż po wojnie widoczne były: głód, pauperyzacja społeczeństwa, chaos, postępująca inflacja, rozgoryczenie spowodowane stratami wojennymi, brak szacunku dla miejscowej administracji. Doszły do tego istniejące tu, a przybierające na sile problemy natury etnicznej i politycznej. Doprowadziły one do napięć, a w konsekwencji do powstań śląskich. Rozbudzona świadomość narodowa tego regionu upatrywała w Polsce rozwiązanie wielu bolączek. Z pewnością był to „fenomen górnośląski” – region dawał kredyt zaufania państwu, które nawet nie miało jeszcze roku, ponadto zagrożone było walką na Wschodzie i widmem bolszewizmu...

 

O autorze:
Prof. Marian Małecki jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 samodzielnych publikacji i ponad 70 artykułów i rozdziałów w innych pracach z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12- tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.

 

   Tomasz Rogacki
   "Bitwa nad rzeką Moskwą 5–7 września 1812"

  

 ISBN 978-83-65982-31-5
 254 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zanim doszło do bitwy
II Charakterystyka wojsk
III Pozycja. Siły i zamiary przeciwników
IV Szewardino (5 września – sobota)
V Przygotowania (6 września – niedziela)
VI Wielki bój (7 września – poniedziałek)
VII Walki o flesze Bagrationa (godz. 6.00 – 9.00)
VIII Zmagania na lewym skrzydle i w centrum (godz. 6.30 – 11.00)
IX V korpus w akcji. Wprowadzenie VIII K (godz. 6.30 – 10.00)
X Zdobycie fleszy Bagrationa (godz. 9.30 – 11.30)
XI Bój o Wielką Redutę
XII Walki pod Uticą
XIII Wypad Uwarowa i Płatowa
XIV Bój o Siemionowskoje. Wielkie szarże (godz. 11.30 – 13.30)
XV Zdobycie Wielkiej Reduty
XVI Rozstrzygnięcie pod Uticą
XVII Ocena
XVIII Moskwa
Aneksy
Spis map, szkiców i schematów
Wybrana bibliografia



O książce:
Kampania rosyjska 1812 r. do dziś wzbudza żywe dyskusje wśród historyków i znawców przedmiotu co do znaczenia i wpływu na upadek Cesarstwa Francuskiego. Szczególną rolę, wręcz przełomową, nadaje się bitwie pod Możajskiem (nad rzeką Moskwą, Borodino).
W mojej ocenie nie da się przypisać bezwzględnie tak kampanii, jak i bitwie tych cech. Zbyt wiele faktów przemawia przeciw takiemu twierdzeniu. Sama kampania została przeprowadzona przez Napoleona na poziomie odpowiadającym ówczesnym możliwościom technicznym i logistycznym. Jednak myśl strategiczna Napoleona biegła znacznie szybciej, aniżeli jej przekazanie. Tę myśl pochłaniały ogromne obszary Rosji, na których rozgrywała się kampania, oraz brak inicjatywy części marszałków, którym cesarz powierzał szczególnie odpowiedzialne odcinki i to z bardzo prostego powodu – nie mógł być wszędzie sam. Jak kiedyś powiedział: Tam, gdzie mnie nie ma, marszałkowie i generałowie popełniają same głupstwa. Owszem, nie ustrzegł się również błędów, ale który sztab ich nie popełnia.
W każdej wojnie rzecz cała sprowadza się do tego, kto popełni mniejszy błąd lub jest go w stanie na czas skorygować. Na to z kolei nakładają się trudne do przewidzenia reakcje strony przeciwnej...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 30 książek, w większości dotyczących epoki napoleońskiej, oraz setek artykułów społecznościowych i historycznych. Opracował także szereg regionaliów. W historii zagłębiony od najmłodszych lat (dziadek walczył w 1920 r., ojciec w kampanii wrześniowej 1939 r.). Znawca falerystyki i białej broni, czym parał się przez wiele lat. Pracę zawodową zaczynał od sanitariusza. Pracował na budowach, był kierownikiem administracyjno-gospodarczym w nakielskim szpitalu, kierownikiem merytorycznym i z-cą dyrektora w Nakielskim Ośrodku Kultury.
Następnie został redaktorem naczelnym „Gazety Regionalnej Powiat”. Zaraz po szkole zamierzał zostać oficerem w wojskach pancernych, ale ostatecznie odbył 2,5-letnią służbę wojskową. Obecnie pracuje jako inspektor w nakielskim magistracie. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić ?

 

   Arkadiusz Krawcewicz
   "Polityka wschodnia w koncepcjach partii
    politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej.
    Wybrane aspekty: bezpieczeństwo, demokracja,
    polska mniejszość narodowa i prawa człowieka"

  

 ISBN 978-83-65982-33-9
 336 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wykaz skrótów
Wstęp
I. Bezpieczeństwo w koncepcjach polityki wschodniej
1. Niepodległość państw
2. NATO
3. Konflikty zbrojne
II. Demokracja i prawa człowieka w koncepcjach polityki wschodniej
1. Demokracja
2. Polska mniejszość narodowa
3. Prawa człowieka
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract Book



O książce:
„Recenzowane dzieło jest udaną kontynuacją pierwszej książki doktora Arkadiusza Krawcewicza opublikowanej nakładem Wydawnictwa „Infort Editions” w 2018 r. (pt. Polityka wschodnia w koncepcjach partii politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej. Wybrane aspekty: stosunki międzynarodowe, polityka historyczna, gospodarka i integracja europejska, Zabrze-Tarnowskie Góry 2018), którą również miałem przyjemność recenzować. (…).
Należy stanowczo stwierdzić, że recenzowane dzieło jest istotnym krokiem naprzód w polskich badaniach politologicznych. Autor, posługując się właściwą dla podejmowanej przez siebie tematyki metodologią, starannie przeanalizował stosunek polskich partii politycznych do wielu istotnych kwestii związanych z polityką wschodnią III RP w latach 1990-2015. (…).
Autor kolejny już raz przełamał dotychczasowy charakter badań prowadzonych przez szczecińskie środowisko badaczy partii i systemów partyjnych, z którego się wywodzi, m.in. szeroko sięgając do dokumentów zgromadzonych w następujących instytucjach: Archiwum Partii Politycznych Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Pracowni Dokumentacji i Badań Życia Politycznego Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu oraz Archiwum Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. (…)”. (z recenzji wydawniczej dra Przemysława Benkena)...

 

O autorze:
Arkadiusz Krawcewicz – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce; absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Ukończył również studia podyplomowe w zakresie: zarządzania zasobami ludzkimi, prawa administracyjnego i samorządowego, historii oraz pedagogiki. Zainteresowania badawcze: polskie partie polityczne i system partyjny, współczesna myśl polityczna i ruchy społeczne, najnowsza historia Polski, samorząd lokalny.

 

 

 

   Miron Kosowski
   "Od Błonia do Terespola. Działania dywizji
    generała Karola Sierakowskiego
    w insurekcji kościuszkowskiej 1794"

  

 ISBN 978-83-65982-30-8
 223 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
I Sytuacja militarna insurekcji kościuszkowskiej na ziemiach polskich
od połowy czerwca 1794 do końca lipca 1794 roku
II Generał Sierakowski i jego dywizja
III W ślad za Derfeldenem
IV Słonim
V Nadciąga Suworow
VI Krupczyce, 17 września 1794 roku
VII Terespol (Brześć) 19 września 1794 r.
VIII Dalsze losy dywizji. Maciejowice
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Dywizja generała majora Karola Sierakowskiego, której próbą opisania działań bojowych jest niniejsza pozycja, zdecydowanie wyróżnia się spośród pozostałych powstańczych oddziałów wydzielonych. Jej szlak bojowy, którego początki miały miejsce niedaleko Warszawy pod Błoniem, by następnie przesunąć się na obszar pomiędzy Wisłą i Bugiem, a następnie znaleźć się na terenie dzisiejszej Białorusi. Jako jedyna tak liczna i zwarta jednostka była wysłana przez Najwyższego Naczelnika do współdziałania z armią litewską. Po połączeniu się z jedną z dywizji Wielkiego Księstwa Litewskiego działała przeciwko siłom rosyjskim nad rzeką Szczarą w okolicach Słonima. Kiedy do walki z powstańcami włączył się przyszły kat warszawskiej Pragi generał Aleksander Suworow, w pierwszym starciu pod Krupczycami żołnierze polskiej dywizji potrafili stawić skuteczny opór niemal trzykrotnie liczniejszemu przeciwnikowi i wycofać się z pola bitwy w zwartej kolumnie, czym wzbudzili uznanie u rosyjskiego dowódcy. Odtworzona po katastrofie terespolskiej wzięła udział w tragicznej dla powstania bitwie pod Maciejowicami, gdzie ostatecznie przestała istnieć jako zwarty związek taktyczny...

 

O autorze:
Miron Kosowski (ur. 1962), z wykształcenia (Uniwersytet Warszawski) i zamiłowania historyk. Na studiach zajmował się historią nowożytną ze szczególnym uwzględnieniem dziejów wojskowości powszechnej i polskiej tego okresu. Uczestnik seminarium prowadzonego przez wybitnego znawcę epoki śp. Profesora Tadeusza Wasilewskiego, który był promotorem pracy magisterskiej autora.
Aktualnie wykonywany przez autora zawód nie jest związany z historią, ale dzieje ojczyste i powszechne zajmują znaczące miejsce wśród jego zainteresowań. Niniejsza pozycja jest trzecią publikacją autora, dwie poprzednie „Chorągwie wołoskie w wojsku koronnym w II połowie XVII w.” i „Chełm 8 VI 1794” ukazały się w naszym Wydawnictwie odpowiednio w latach 2009 i 2014.
Obecnie autor pracuje nad kolejnymi monografiami z czasów insurekcji kościuszkowskiej – działaniami nad Narwią w 1794 roku oraz szturmem i rzezią warszawskiej Pragi przez wojska Suworowa 4 listopada 1794 roku.

 

   Rafał Czarniecki
   "Wojna »króla Filipa« 1675–1676"

  

 ISBN 978-83-65982-29-2
 250 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Nowa Anglia przed kolonizacją
II Plemiona Nowej Anglii w XVII wieku
III Początek kolonizacji
IV Wojna z Pekotami (1636-1638)
V Dalszy rozwój osadnictwa i kolejne konflikty w Nowej Anglii, aż do roku 1675
VI Sytuacja na obszarze Nowej Anglii w przededniu wojny
VII Droga do wojny
VIII Pierwsze ataki
IX Kampania jesienna
X Kampania zimowa przeciw Narragansettom i bitwa na bagnach Great Swamp
XI Wiosenna ofensywa Metacometa
XII Rozmowy i kontrataki kolonistów
XIII Kampania na północnym pograniczu kolonii Massachusetts Bay w 1676 roku
XIV Dalsze walki w roku 1677
Zakończenie
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
„King Philip’s War”, „Metacomet’s War”, „Metacom’s War, „Metacom’s Rebellion” – to nazwy, jakimi w Stanach Zjednoczonych określa się wielki i krwawy konflikt pomiędzy białymi, anglosaskimi kolonistami a ludami tubylczymi, jaki miał miejsce w II połowie XVII wieku na obszarze tzw. Nowej Anglii. Wielkie powstanie plemion Nowej Anglii przeciwko anglosaskim kolonistom, ogromne straty, tak ludzkie jak i materialne, jakie przyniosła krwawa wojna oraz postać charyzmatycznego przywódcy Indian, sachema (wodza) plemienia Wampanoagów – Metacometa, którego imieniem owa wojna została nazwana, głęboko zapadły w pamięć mieszkańców owego regionu. A to ten właśnie konflikt nazwany „Wojną króla Filipa” wywarł bardzo duży wpływ na dalsze dzieje Nowej Anglii – jego zakończenie nie tylko pozwoliło na dalszy, dynamiczny rozwój tamtejszych kolonii, ale również doprowadziło do poważnych zmian politycznych na tym obszarze. Zmian, które w dalekiej perspektywie były jednym z czynników prowadzących do powstania nowego państwa – Stanów Zjednoczonych. To przecież nie w innym miejscu, ale właśnie w tym splamionym krwią regionie 100 lat później padły pierwsze strzały Wojny o Niepodległość Stanów Zjednoczonych. Dlatego też o „Wojnie króla Filipa” możemy przeczytać w każdym praktycznie opracowaniu dotyczącym historii Stanów Zjednoczonych, czy szerzej – historii kolonizacji Ameryki Północnej...

 

O autorze:
Rafał Tomasz Czarniecki (1977), jest absolwentem politologii na Uniwersytecie imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od wczesnej młodości pasjonuje się zagadnieniami związanymi z historią w ogóle, a zwłaszcza z historią wojskowości. Efektem tych zainteresowań jest hobbystyczne uczestnictwo we wczesnośredniowiecznej grupie odtwórstwa historycznego, a także skompletowanie zbioru setek bardziej czy mniej znanych (albo wręcz nieznanych) bitew, starć, napadów lub masakr mających miejsce podczas podboju Ameryki Północnej. Dzięki owemu zbiorowi stało się możliwe napisanie kilku krótszych i dłuższych artykułów dla Wikipedii („Wojna Modoków”, „Wojny z Plemionami Rogue”, „Wojna Zatoki Puget”, „Wojna Yakima”, „Wojna z Cayuse”, „Wojna z Banokami”) oraz książki „Wojna Małego Żółwia 1786–1795. Masakra w lasach Ohio” wydanej nakładem naszego Wydawnictwa. Tym razem autor oddaje do rąk Czytelnika pracę traktującą o tym „jak to się wszystko zaczęło”, tj. od lądowania Purytan aż do wielkiej wojny na obszarze Nowej Anglii, która otworzyła wnętrze kontynentu dla osadnictwa angielskiego.

 

   Andrzej Graczkowski
   "O reformie wojskowej Mariusza. Narodziny
    i rozwój armii zawodowej w starożytnym Rzymie
    (II–I w. p.n.e.)"

  

 ISBN 978-83-65982-28-5
 559 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp

Część pierwsza
POCZĄTEK – ROZWÓJ – EWOLUCJA
I Armia rzymska w przeddzień reformy Mariusza
II Mariusz – człowiek, który odmienił oblicze armii rzymskiej
III Przyczyny reformy Mariusza
IV Reforma wojskowa Mariusza – czas wielkich zmian w armii rzymskiej
V Zmiany w organizacji sił zbrojnych
VI Zmiany w uzbrojeniu i wyposażeniu bojowym
VII Zmiany w taktyce walki

Interludium
REFORMA MARIUSZA JAKO POMOST MIĘDZY PRZESZŁOŚCIĄ
A PRZYSZŁOŚCIĄ ARMII RZYMSKIEJ

Część druga
KONTYNUACJA – NASTĘPSTWA – EFEKTY
I Kontynuatorzy reformy i następcy Mariusza
II Konsekwencje i znaczenie reformy Mariusza

Zakończenie
Załączniki
Wykaz skrótów
Bibliografia



O książce:

 

Na czym polegała reforma wojskowa Mariusza? Kim był Mariusz?
Starożytny Rzym. Burzliwa epoka schyłku republiki. Ostatnie lata II w. p.n.e. Imperium Rzymskie stoi na krawędzi kryzysu. Sytuacja jest krytyczna. Rozdartej wewnętrznymi sprzecznościami republice zagraża inwazja Germanów. Jugurta, przebiegły król Numidii, skutecznie hamuje postępy legionów w Afryce, korumpuje arystokrację senatorską, a nawet wieszczy rychły upadek Wiecznego Miasta. Obywatelska armia rzymska, będąc naznaczona piętnem rozkładu, nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań. W odpowiedzi ambitny konsul Gajusz Mariusz (C. Marius) rozpoczyna reformę wojskową. Sięga po rozwiązanie, które odmieni losy republiki.
Mariusz (156–86 r. p.n.e.) to jedna z najwybitniejszych postaci w dziejach antycznego Rzymu. Siedmiokrotny konsul, aktywny wódz i polityk, pogromca Jugurty i Germanów, obrońca rzymskiej cywilizacji, weteran wielu wojen, wuj Cezara. Reformator sił zbrojnych, który zapoczątkował długotrwały proces reformy wojskowej.
Stopniowo, w ciągu kolejnych lat i dekad, Rzym przeżywa narodziny i rozwój profesjonalnej armii. Wojsko z poboru, oparte na milicyjnych zasadach, zostaje zastąpione przez armię zawodową. Następuje uproszczenie organizacji, ujednolicenie uzbrojenia i konsolidacja taktyki. Model nowego rzymskiego legionu będzie wzorcem dla późniejszych formacji zbrojnych, nie omijając systemów wojskowych współczesnego świata...

 

O autorze:

Andrzej Graczkowski (1971), doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, oficer rezerwy Wojska Polskiego, z zawodu nauczyciel, z wykształcenia m.in. historyk, przyrodnik, geograf. Pasjonat wojskowych dziejów antycznego Rzymu. Autor książki Armia rzymska w okresie schyłku republiki: organizacja, uzbrojenie, taktyka (Toruń 2009) oraz serii artykułów poruszających ten temat, opublikowanych na łamach czasopisma „Nowy Filomata”. Zainteresowania dotyczące starożytności, tajemnic historii i zagadek przeszłości łączy z edukacją regionalną, obejmującą rodzinną Ziemię Dobrzyńską. Członek Dobrzyńskiego Towarzystwa Naukowego. Regularnie publikuje w „Roczniku Dobrzyńskim”.

 


   Przemysław Łukasik
   "Stany Zjednoczone i Wielka Wojna"

  

 ISBN 978-83-65982-26-1
 215 str.
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Izolacjonizm
II Wielka Wojna i amerykańska neutralność
III Home front
IV Konferencja wersalska i później
Zakończenie
Bibliografia



O książce:

„…Autor kreśli także obraz społeczeństwa amerykańskiego i jego reakcje na zachodzące w Europie wydarzenia. Wpływ na postawy Amerykanów miały omówiona przez Autora dzieła kultury – przede wszystkim literackie i filmowe – które obok gazet stały się podstawowym narzędziem (dez)informacji amerykańskiego społeczeństwa. Próby przeciwdziałania przez Niemcy skutkom antyniemieckiego przekazu rozpowszechnianego w USA nie powiodły się (…)
W moim przekonaniu dzieło Pana Przemysława Łukasika podejmuje istotny temat i w interesujący sposób go analizuje. Autor prezentuje się jako osoba, której wiedza pozwala swobodnie poruszać się w obszarze zakreślonej pracy, a nawet znacznie poza ten obszar wykracza”
Dr hab. Ryszard M. Machnikowski, prof. nadzw. Uniwersytet Łódzki

„…Z zainteresowanie przeczytałem tę pracę. Uważam ją za wartościową z punktu widzenia merytorycznego. Oparta jest na bogatej bazie bibliograficznej i napisana jest przystępnym językiem”
Prof. dr hab. Longin Pastusiak, Akademia Finansów i Biznesu Vistula

 

 

O autorze:

Przemysław Łukasik – doktor nauk politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownik naukowy, nauczyciel, absolwent historii i stosunków międzynarodowych. Pracuje w Katedrze Badań Obszarowych na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W ramach programy Scholars in Residence był stypendystą Instytutu Goethego i Instytutu Studiów Kulturoznawczych w Essen (2011). W latach 2011-2015 pracował w redakcji, wydawanego przez Europejską Sieć Pamięć i Solidarność, anglojęzycznego historycznego czasopisma naukowego Remembrance and Solidarity Studies In 20th Century European History. W latach 2014-2017 pracował w Katedrze Bezpieczeństwa Narodowego Wyższej Szkoły Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. Pełnił funkcję redaktora naczelnego periodyku naukowego Ante Portas – Studia nad bezpieczeństwem. Jest autorem publikacji opisujących stosunki międzynarodowe, w szczególności relacje transatlantyckie m.in.: Antyamerykanizm w Niemczech, Kraków 2018, Europe and America in the mirror. Culture, Economy and History, pod red. P. Łukasik, M. Arnold, Kraków 2012; J. Żak, P. Łukasik, Common history, common interests: Geostrategic role of Turkey in the opinion of Polish media and researchers, „GeoPolitica: Revista de Geografie Politica, Geopolitica şi Geostrategie” No. 61 (3/2015), Bucharest 2015.

 

 

   Artur Foryt
   "Wyprawa Chrobrego na Kijów 1018"

  

 ISBN 978-83-65982-24-7
 104 str.
 Mapy: 7
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Europa Północna, Środkowa i Wschodnia na przełomie tysiącleci
II Ruś i Polska
III Stosunki polsko-ruskie do roku 1015
IV Wojna domowa na Rusi (1015-1017)
V Rok 1017. „Wojna o gród”
VI Żołnierze i taktyka armii Bolesława
VII Żołnierze i taktyka wojsk Jarosława
VIII Wyprawa kijowska
IX Pokłosie (1018-1040?)
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Niemal dokładnie tysiąc lat temu doszło na terenie wschodniej części naszego kontynentu do pewnego wydarzenia, jakich w tych niestabilnych i burzliwych czasach było wiele. Oddziały młodego, niedawno zorganizowanego, ale agresywnego państwa pokonały wojska swojego sąsiada, osadzając na stolcu w jego stolicy przyjaznego sobie władcę. Epizod ten nie spowodował trwałych reperkusji ani przetasowań politycznych, zaangażował jednak siły, środki oraz przykuł uwagę znacznej części ówczesnej Europy. Dla zwycięskiego państwa wyprawa ta była ostatnim podzwonnym zasłużonej, choć niekiedy przesadnej chwały, wchodząc na trwale do narodowej tradycji. Dla pokonanego była przejściowym, choć bolesnym epizodem, częściej przemilczanym niż rozgłaszanym, a jeśli już, to jedynie w charakterze jednego z pierwszych punktów na długiej liście zarzutów.
Mowa tu oczywiście o wyprawie kijowskiej Bolesława Chrobrego z 1018 roku, wyjątkowo dobrze jak na epokę opisanej źródłowo, a jednak z wielu przyczyn, często niezwiązanych z naukami historycznymi lub wojskowymi, nieznajdującej dotychczas uznania jako wydarzenie warte opisana w osobnej monografii...

 

 

O autorze:
Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017 oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

 

 

   pod red. Przemysława Benkena
   "Studia nad wojnami w Indochinach tom IV"

  

 ISBN 978-83-65982-23-0
 171 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

 Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp (Przemysław Benken)

Przemysław Benken
Udział Polski w rozwiązaniu problemu przerzutu drogą morską uchodźców z Wietnamu Południowego po układach genewskich kończących I wojnę indochińską

Łukasz Mamert Nadolski
Kutry torpedowe Wietnamu Północnego w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX w. – zarys problemu

Robert Rybak
Analiza wybranych aspektów wojny w Wietnamie na rzecz działalności Marynarki Wojennej Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej

Krzysztof Kubiak
Operacja End Sweep. Likwidacja przez US Navy własnych zagród minowych na wodach Demokratycznej Republiki Wietnamu. Wymiar operacyjno-taktyczny i techniczny

Piotr Taras
Psy wojny – czworonożni żołnierze w wojnie wietnamskiej

Przemysław Benken
Kambodżańskie piekło w cieniu Wietnamu

Noty o autorach



O książce:

Niniejszy tom Studiów nad wojnami w Indochinach jest czwartą już publikacją w tej serii, mającej przybliżyć polskim czytelnikom wydarzenia w tytułowym rejonie Azji. Tym razem tematem przewodnim są szeroko rozumiane działania morskie, na których to opis składają się aż cztery spośród sześciu artykułów.
                                                                                                         Ze wstępu

Z całą powagą stwierdzam, że opracowanie ma charakter oryginalny [...] i stanowi nową jakość oraz uzupełnienie dotychczasowego stanu wiedzy polskiej historiografii wojskowej. Od tej strony, na pewno zasługuje więc na publikację i taką ideę należy wspierać w całej rozciągłości. Tym bardziej, że duża jego część dotyczy kwestii morskich, które zawsze pozostają w cieniu wojny na lądzie, a zdecydowanie są mi najbliższe jako historykowi wojen morskich.
                                                   (z recenzji wydawniczej dr. hab. Macieja Franza)

Autorzy poszczególnych artykułów w recenzowanej publikacji są specjalistami od historii wojskowości, których twórczość naukowa wypełnia lukę w polskim obiegu naukowym odnoście tematyki związanej z wojną w Indochinach. Teksty zostały opracowane przy wykorzystaniu różnego rodzaju źródeł: archiwaliów, literatury anglojęzycznej i polskojęzycznej, netografii anglojęzycznej i polskojęzycznej. Opracowania ujęte w recenzowanym tomie w sposób akrybiczny prezentują treści związane z działaniami militarnymi w Indochinach.
                                             (z recenzji wydawniczej dr. Arkadiusza Krawcewicza)

 

 

   Dmitrij Seliwerstow
   "Bitwa pod Sołchatem 22 VI 1434"

  

 ISBN 978-83-65982-22-3
 96 str.
 Mapy: 4
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ogólna sytuacja wojskowo-polityczna w Europie Wschodniej w latach 30-tych XV wieku
II Tumen Krym i jego władcy
III Czy Hadżi Girej był na Krymie w 1434 roku?
IV Kaffa
V Powstanie
VI Wojna
VII Armada
VIII Święty Jerzy uderza w węża
IX Złamany sztandar
X Podstępny wróg
XI Pogrom
XII Straty i podsumowanie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O galerach słów kilka (Krzysztof Gerlach)



O książce:

Bitwa pod Sołchatem (Castadzoną) miała miejsce 22 czerwca 1434 roku w pobliżu współczesnego miasta Stary Krym, podczas wojny między Republiką Genui a Tatarami z krymskiego tumenu ułusu Dżocziego (Złotej Ordy), wspieranymi przez wasala Ordy, prawosławne bizantyńskie księstwo Teodoro, zwane też Gothią.
Epizod ten powinien zainteresować czytelników z kilku powodów. Po pierwsze, był to pierwszy zwiastun, że powstający Chanat Krymski również zamierza uczestniczyć w walce o dominację w tym regionie. Po drugie, jako przykład zderzenia europejskiej i azjatyckiej „sztuki wojennej”. Po trzecie, pozwoli ocenić jakimi możliwościami logistycznymi dysponowała Republika Genui do przerzucania znacznych sił wojskowych do swych krymskich kolonii.
W oficjalnych kronikach Genui znajdujemy niewiele wzmianek dotyczących ekspedycji z roku 1434, co w przypadku przedsięwzięcia zakończonego niepowodzeniem, nie jest zaskakujące. Odnotowano w nich przygotowania do wyprawy, jej przebieg i poniesione straty, lecz bez żadnych dodatkowych szczegółów. Jednakże w ciągu minionych lat naukowcom włoskim udało się odnaleźć w archiwach kilka dokumentów, które zawierają bardziej szczegółowe zapiski dotyczące tego wydarzenia...

 

 

O autorze:

Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordynskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznych www.milhist.info/laws/.

 

 

   Artur Foryt
   "Gestes des Chiprois jako cypryjska kompilacja
    historyczna z XIV w. Kronika Ziemi Świętej"

  

 ISBN 978-83-65982-21-6
 75 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
    Cypr pod rządami krzyżowców
    Historiografia cypryjska pod panowaniem łacinników
    Odkrycie Carlo Perrina
    Kompilacyjny charakter dzieła
    Kronika Ziemi Świętej – język, struktura i treść
    O przekładzie
Kronika Ziemi Świętej (tekst polski)
Chronique de Terre Sainte (tekst starofrancuski)
Bibliografia (wybór)



O książce:

Odkrycie pewnego papierowego rękopisu, dokonane na początku lat 80. XIX w. w piemonckim Verzuolo przez miejscowego erudytę-amatora Carlo Perrina, z zawodu inżyniera kopalnianego, pozwoliło znacząco zweryfikować teorie o początkach cypryjskiego dziejopisarstwa, poszerzając naszą wiedzę o trzy znaczące dzieła kronikarskie, znane od czasu swojego editio princeps pod wspólnym tytułem jako Gestes des Chiprois (czyli Czyny Cypryjczyków). Odnosił się on do wzmianki u wspomnianego wyżej Florio Bustrona, mającego jak się wydaje dostęp do dzieła Filipa z Novary, stanowiącego integralną część tej kompilacji: „Mogłem to szczególnie znaleźć w Czynach Cypryjczyków, napisanych po francusku przez światowego męża Filipa z Novary”.
Carlo Perrin, mieszkający w pobliżu zamku Verzuolo, był zaprzyjaźniony z właścicielem siedziby, hrabią Massimo Molla di Larisse. W czerwcu 1882 r., przeglądając ze swoim przyjacielem sterty najróżniejszych dokumentów, podobno przechowywanych w beczce (!), natrafił na stary papierowy rękopis, którego pismo wydało mu się godne uwagi. Hrabia Massimo, widząc zainteresowanie swego gościa rękopisem, podarował mu go wówczas na własność. Przez następne kilkadziesiąt lat rękopis ten znajdował się w posiadaniu odkrywcy, zanim nie został przekazany do Biblioteki Królewskiej w Turynie.

 

 

O autorze:

Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017; oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

 

   Biuro Historyczne Sztabu Generalnego
   "Bój pod Zasławiem 23 września 1920"

  

 ISBN 978-83-65982-20-9
 62 str.
 Mapy: 13
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Przedmowa
Wstęp
I Siły własne i przeciwnika
II 1. Brygada Jazdy w ofensywie od Świrza po Seret
III Manewr na Zasław
IV Bój pod Zasławiem
Uwagi końcowe
Dodatki
Spis załączników i dodatków
Wykaz nazw miejscowości



O książce:

Wysłany patrol w kierunku na Dietkowce zauważył, że we wsi znajdują się tabory nieprzyjacielskie, o czym niezwłocznie doniósł dowódcy 4-go szwadronu. Szwadron uderzył na wieś Dietkowce, zagarniając tabory nieprzyjacielskie, i wówczas dopiero zauważył szybko wycofującą się piechotę sowiecką ze wsi Didkowce i już przeprawiającą się przez rz. Kalinka. Ponownie uderzył na oddział, czekający na przeprawę, biorąc go do niewoli. Przeprawa przez rzekę utrudniła pościg i zlikwidowanie pozostałych mniejszych oddziałów. Powodzenie w szarżach na Didkowce zachęca dowódcę 4-go szwadronu do przygotowania przeprawy i do ponownego uderzenia na nieprzyjaciela. Szybko buduje przeprawę i następnie dopędza nieprzyjaciela poza wsią Worobijówką, gdzie nieprzyjaciel chciał dostać się do pobliskiego lasu, i znosi go, rezultatem czego jest wzięcie 205 jeńców (w tym dowódca pułku), 2 k. m. i taboru pułkowego. 11. p. uł. w dniu tym zdobył: około 500 jeńców (nie licząc rannych), 9 k. m. (taczanek), 35 koni i kilkanaście wozów. Straty własne – 1 ułan zabity, 2-di rannych, 4 konie zabite, 6 koni rannych...

 

 

Prezentowana praca poświęcona została bojom polskiej kawalerii wokół Zasławia (ob. Iziasław w obwodzie chmielnickim na Ukrainie nad rzeką Horyń) prowadzonych 23 września 1920 roku. Walki we wrześniu 1920 roku były efektem zakończonej w maju słynnej wyprawy kijowskiej. Rosjanie bardzo szybko, bo już 5 czerwca, przeszli do kontrataku, co doprowadziło do przerwania polskiego frontu. Dywizje konne Siemiona Budionnego, szerokim strumienie wlewały się na tyły armii Edwarda Śmigłego-Rydza – rozpoczął się okres odwrotu. Szczególnie chlubną kartę w walkach z Armią Konną Budionnego, zapisał 5. Pułk Ułanów, który po przeprowadzonej szarży 23 września zyskał przydomek „Zasławskich”, a dzień tego ataku stał się ich świętem pułkowym. Walki prowadzone przez polskie oddziały, a zwłaszcza ich kulminacyjny punkt, czyli wspomniana wyżej szarża, przyczyniły się do odwrotu Armii Konnej Siemiona Budionnego.

 

 

   Maciej Maciejak
   "Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego.
    Grozny 1994/1995, 1999/2000"

  

 ISBN 978-83-65982-19-3
 591 str.
 Mapy: 11
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rys historyczny
II Od wojny kaukaskiej do obalenia caratu
III Czeczenia w państwie sowieckim
IV Niepodległa Czeczeńska Republika
V Wojna Jelcyna (1994-1996)
VI Między wojnami (1996-1999)
VII Wojna Putina
VIII Czeczenizacja konfliktu
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Cała nasza historia to jedna wielka wojna z Rosją. Jermołow, wojna domowa, zdrady białych i czerwonych, Stalin, Jelcyn, Putin. Wciąż wojna, wciąż pogromy, zgliszcza, trupy. Tę wojnę, z pokolenia na pokolenie, przekazują w Czeczenii ojcowie synom. Jak dotąd żadne pokolenie nie miało do przekazania następnemu niczego poza
wspomnieniami o okrucieństwach i krzywdach ze strony Rosjan. Jak możemy żyć w Rosji, jeśli dla nas kojarzy się ona wyłącznie ze śmiertelnym zagrożeniem? Czeczeni własną krwią płacą od wieków za rozwiązanie zagadki rosyjskiej duszy. Prochami naszych przodków usiane są Syberia i pustynie Turkiestanu. Mielibyśmy się czuć w Rosji bezpiecznie? Uwierzyć jej? Przetrwać jako naród mamy szansę tylko w państwie niepodległym, uznanym przez świat, takim, którego Rosja nie będzie już mogła bezkarnie najeżdżać, grabić, mordować, ilekroć przyjdzie jej na to ochota. Chcemy niepodległości po to, by Rosja nie miała więcej prawa nas zabijać... Asłan Maschadow

 

 

O autorze:

Maciej Maciejak, rocznik 1980 – rodowity gdynianin. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Gdyni oraz Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Aktualnie doktorant na tej uczelni.
Zadebiutował książką „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”. Niniejsza monografia jest jego drugą pozycją. Na życie zarabia pracując w mundurze w jednym z resortów budżetówki.

 

 

   Arkadiusz Krawcewicz
   "Polityka wschodnia w koncepcjach partii
    politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej.
    Wybrane aspekty: stosunki międzynarodowe,
    polityka historyczna, gospodarka i integracja
    europejska"

  

 ISBN 978-83-65982-18-6
 371 str.
 155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wykaz skrótów
Wstęp
I. Wyjaśnienie podstawowych zagadnień
1. Polska polityka wschodnia. Analiza terminu
2. Rozwój i typologia polskich partii politycznych po 1989 roku
II. Stosunki międzynarodowe i polityka historyczna w koncepcjach polityki wschodniej
1. Relacje polityczne między państwami
2. Polityka historyczna
III. Gospodarka i integracja europejska w koncepcjach polityki wschodniej
1. Gospodarka
2. Integracja europejska
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract Book


O książce:

„(…) W ocenie recenzenta, w efekcie powstało dzieło jeśli nie przełomowe dla omawianej problematyki, to z pewnością niezwykle ważne, którego ogłoszenie drukiem będzie impulsem dla dalszych polskich badań politologicznych.
Język pracy jest jasny i zrozumiały, a jej konstrukcja nie budzi najmniejszych zastrzeżeń, podobnie jak aparat badawczy. Warto zauważyć, iż pomimo podjęcia się przez autora analizowania zagadnień o dużym stopniu skomplikowania, potrafił on dokonać umiejętnej syntezy i w pełni panował nad relatywnie niemałym materiałem źródłowym i literaturą przedmiotu. Zwraca również uwagę zachowanie przez autora właściwej postawy wobec omawianych przez niego zagadnień, co przejawiało się m.in. w słusznej krytyce ukraińskiego banderyzmu. Fakt ten wzbudził wielkie uznanie recenzenta.
Arkadiusz Krawcewicz w sposób optymalny wykorzystał dostępną literaturę przedmiotu. Co jednak bardziej istotne, autor jako jedyny spośród szczecińskiego środowiska badaczy partii i systemów partyjnych, z którego się wywodzi, szeroko wykorzystał dokumenty m.in. z Archiwum Partii Politycznych Instytutu Studiów Politycznych PAN w Warszawie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie oraz z Pracowni Dokumentacji i Badań Życia Politycznego Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Owe materiały w znacznym stopniu stanowią o wartości i unikalności pracy, zwłaszcza iż we współczesnej politologii wielu badaczy prowadzi badania w oparciu głównie o linki internetowe, komunikaty Państwowej Komisji Wyborczej oraz publikacje prasowe. (…)” (z recenzji wydawniczej dra Przemysława Benkena)

 

 

O autorze:

Arkadiusz Krawcewicz – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce; absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego. Ukończył również studia podyplomowe w zakresie: zarządzania zasobami ludzkimi, prawa administracyjnego i samorządowego, historii oraz pedagogiki. Zainteresowania badawcze: polskie partie polityczne i system partyjny, współczesna myśl polityczna i ruchy społeczne, najnowsza historia Polski, samorząd lokalny.

 

 

   Edward Izdebski
   "Bitwa pod Zamościem 26–27 sierpnia 1914 r."

  

 ISBN 978-83-65982-17-9
 48 str.
 Mapy: 8
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Wstęp
I Koncentracja
II Marsz, zbliżania i walki wstępne
III Bitwa
Źródła
Spis szkiców
Biogram autora



O książce:

Równocześnie uderzył na las od strony południowo-wschodniej II/1 pułku obrony krajowej, zajmujący stanowisko koło folwarku Wieprzec i zdobył skraj lasu; nieprzyjaciel stawił znów opór w lesie. Zawrzała niezwykle zacięta walka w gęsto podszytym ciemnym lesie, prowadzona często wręcz, białą bronią, a obfitująca w szereg epizodów i pojedynczych prawdziwie bohaterskich czynów po obu stronach. Płk. Tokarjew, spychany ze swymi grenadierami na wschodni skraj lasu, rzucił do linii batalion z odwodu, nie przywróciło to jednak zachwianej równowagi: około g. 18 tyraliery austriackie dotarły do wschodniego skraju lasu, a z nastaniem zmroku wycofali się grenadierzy rosyjscy na Płoskie. Straty po obu stronach były bardzo znaczne...

 

 

O autorze:

Edward Izdebski (1897–1932). Ukończył Gimnazjum w Nowym Sączu (1915). Był podporucznikiem w c.k. armii w 20. galicyjskim pułku piechoty. Należał do konspiracyjnej organizacji „Wolność” działającej w strukturach armii austro-węgierskiej w latach 1917-1918. W ramach tej działalności, próbował zdezorganizować działalność swojego pułku m.in. poprzez nawoływanie do dezercji. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1923 roku uzyskał stopień kapitana dyplomowanego Wojska Polskiego, dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, pracownik Wojskowego Biura Historycznego. Dalsze lata upłynęły ma na sporządzaniu analiz dla WBH. W 1928 roku przebywał w wiedeńskim Kriegsarchiv, gdzie zbierał materiały do studium działań 4. Armii austriackiej pod Komarowem w 1914 roku. W roku następnym, na specjalne polecenie Józefa Piłsudskiego, ponownie udał się do Wiednia, by zbierać dalsze materiały, tym razem na temat bitwy pod Kraśnikiem. Prowadził korespondencję z generałem b. armii austro-węgierskiej Eduardem R. von Steinitzem, dzięki czemu WBH zakupiło materiały archiwalne dot. walk w Galicji w 1915 roku. Był autorem „Bitwy pod Zamościem 26-27 sierpnia 1914”, napisał również „Dowodzenie 4-tą armją austro-węgierską w bitwie pod Komarowem w 1914 roku”, współautor „Ofensywy austriackiej w sierpniu i wrześniu 1914”.

 

 

   Damian Płowy
   "Od Eisenbirn do Höchstädt. Kampania
    w Górnej Austrii 1703 roku (1)"

  

 ISBN 978-83-65982-16-2
 96 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I Bawaria na drodze do sojuszu z Francją
II Austriacko-saski traktat sojuszniczy
III Armia saska
IV Armie walczących stron
V Kampania w Górnej Austrii w 1703 roku. Schardenberg, Eisenbirn, Vilshofen
Spis map i tabel



O książce:

Dowódca bawarski, po zajęciu tej leśnej polany i otrzymaniu wzmocnienia od Maksymiliana, postanowił wykonać pierwszy ruch i uderzyć na Sasów. Jednak gdy zobaczył zbliżającego się już do niego Plötzla, rozkazał zatrzymać swoje wojska. W tej chwili Sasi otworzyli dość silny ogień z trzech 12-funtowych dział do pozycji bawarskich. D’Arco jednak nie próżnował i nie chcąc, aby jego oddziały zbyt długo były wystawione na ogień artylerii, postanowił zaatakować przeciwnika. Na prawym skrzydle, przez las, ruszyła do ataku bawarska piechota. Równocześnie Sasi musieli odpierać uderzenie, które rozpoczęło się na lewym skrzydle po tamtejszej drodze. To było decydujące wydarzenie w całym starciu, ponieważ Bawarczycy, atakując tą drogą, odcięli Plötzlowi możliwość wycofania się tym duktem. Taki obrót spraw pokrzyżował plany dowódcy saskiego i ten nakazał odwrót swoim pułkom z pola bitwy marszem przez wieś. Zajęcie drogi ważnej z taktycznego punktu widzenia dla Sasów spowodowało, że żołnierze musieli cofać się, brnąć w głębokim śniegu i przedzierać się przez liczne ogrodzenia i żywopłoty, które znajdowały się tuż za plecami Sasów. To spowodowało, że odwrót był trudny i nie mógł odbyć się bez konfuzji...

 

 

O autorze:

Damian Płowy urodził się w 1987 roku w Gostyniu. Historyk i regionalista. Zajmuje się historią wojskowości nowożytnej. W kręgu jego zainteresowań znajdują się dzieje Wielkiej Wojny Północnej oraz wojskowości szwedzkiej. Zajmuje się również historią ziemi gostyńskiej. Od 2016 roku prowadzi prace badawcze na polu bitwy pod Poniecem. Jest autorem książek: „Od Konstantynowa do Piławiec. Działania wojenne na ziemiach ukrainnych od czerwca do wrześniach 1648 roku”, „Poniec 7 XI 1704. Kampania jesienna Karola XII” i „Od Ponieca do Bełcza Wielkiego. Działania pościgowe Karola XII jesienią 1704 roku”. W dorobku posiada szereg artykułów publikowanych w Polsce i zagranicą. Współpracuje z redakcją „De Re Militari” i „Rocznika Gostyńskiego”.

 

 

   Paweł Sz. Skworoda, Waldemar Królikowski
   "Ochmatów 30 I 1644. Triumf nad forpocztą
     wojującego islamu"

  

 ISBN 978-83-65982-15-5
 80 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Tatarzy
II Armia koronna pierwszej połowy XVII wieku
III Kampania
IV Bitwa
V Polityka zagraniczna króla Władysława IV Wazy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

30 stycznia 1644 roku doszło do wydarzenia bez precedensu w dziejach wojskowości staropolskiej. Oto armia koronna pod komendą hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego pobiła Tatarów krymskich, na czele których stał Tuhaj, bej perekopski. Zwycięstwo to było pierwszym odniesionym nad stepowymi jeźdźcami, zanim zdołali oni przedostać się w głąb ziem koronnych, aby palić, gwałcić, rabować i porywać. Sławę zwycięzcy głosiły druki ulotne, pisane po łacinie, niemiecku i włosku. Do dziś historycy podkreślają niecodzienność tego zwycięstwa, którego skutkiem było uniemożliwienie wrogowi wdarcia sie na ziemie polskie. Zwracają też uwagę na udane współdziałanie wojsk państwowych z prywatnymi, jak też na ważną rolę Kozaków rejestrowych w czasie kampanii ochmatowskiej. Bitwa ta była zarazem ostatnim tak znaczącym zwycięstwem polskim nad Tatarami przed wybuchem powstania Bohdana Chmielnickiego, które przyniosło współdziałanie tatarsko-kozackie i w efekcie szereg dotkliwych porażek armii koronnej...

 

 

Notka o autorach:

Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP) i modelarstwo okrętowe.

 

Waldemar Królikowski (1977). Absolwent Instytutu Historycznego UW, nauczyciel historii i doświadczony wychowawca dzieci i młodzieży. Jego hobby to historia nowożytna. W kręgu jego zainteresowań znajdują sie też technika wojskowa, papugi i muzyka filmowa. Obecnie oddaje się pracy twórczej w dziedzinie historii wojskowości. Niniejsza książka jest jego pierwszą publikacją.

 

 

   Przemysław Benken
   "Ap Bac 1963 – Binh Gia 1964. Dwie bitwy,
    które zmieniły bieg II wojny indochińskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-14-8
 96 str.
 Mapy: 4
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Siły stron konfliktu i pierwszy test nowej taktyki NFW – bitwa pod Ap Bac
II Narodziny mitu – bitwa pod Ap Bac
III Działania 9. Dywizji NFW w rejonie Binh Gia
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Bitwy pod Ap Bac i Binh Gia miały przełomowe znaczenie dla rozwoju komunistycznej partyzantki w Wietnamie Południowym w początkowej fazie II wojny indochińskiej. Pierwsze starcie wskazywało wzrastające zdolności sił Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego do skutecznego przeciwstawiania się liczniejszym oddziałom rządowym, mimo posiadania przez nie przewagi w artylerii, broni pancernej i lotnictwie. Drugie, zakończone pogromem sił południowowietnamskich, zwiastowało początek działań NFW zakrojonych na niespotykaną dotąd skalę. Bez bitew pod Ap Bac i Binh Gia nie byłoby amerykańskiego zaangażowania w Wietnamie w takich rozmiarach, jakie osiągnęło ono od marca 1965 r., a II wojna indochińska zapewne potoczyłaby się inaczej...

 

 

Notka o autorze:

Przemysław Benken (ur. 1985) – doktor, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie, wykładał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji naukowych, w tym kilku książek (m.in. Wojna zuluska 1878, Ofensywa Tet 1968. Studium militarno-polityczne, Tajemnica śmierci Jana Rodowicza „Anody”, Hamburger Hill 1969). Członek redakcji półrocznika naukowego IPN „Pamięć i Sprawiedliwość”. Pomysłodawca i redaktor cyklu publikacji poświęconych konfliktom zbrojnym w Wietnamie pt. Studia nad wojnami w Indochinach (t. I–III).

 

 

   Marcin Suchacki
   "Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867:
    z dziejów wojen o zjednoczenie Włoch"

  

 ISBN 978-83-65982-13-1
 96 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Magenta 1859: w rękach bogini losu
II Custoza 1866: bitwa narodów
III Mentana 1867: w obronie Państwa Kościelnego
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Im dalej od Ganfardine, tym więcej armatnich pocisków włoskich mknęło ponad głowami chłopców Rodakowskiego, świadcząc o italskiej odpowiedzi na ostrzał z baterii Kindermanna. Żołnierze pochowali fajki, ktoś próbował żartować: „Ładne ptaszki tu fruwają”! Pułkownik spojrzał po ludziach, uśmiechnął się. Jechali na zabiedzonych chabetach, ale pierwszy przestrach minął. Uniósł wysoko konfederatkę z bogatym pękiem piór o mlecznej barwie. W uszach podporucznika Adolfa Kornbergera zadźwięczały słowa dowódcy: „Za mną dzieci! A gdy stracicie z oczu sztandar, szukajcie białego pióropusza”! Pułk przyspieszył. Po chwili sygnaliści dali znak rozpoczęcia ataku. Konie przeszły w galop. Otwarte szeroko oczy, zaciśnięte usta, mocny zacisk na drzewcu lancy i szabla zwisająca na temblaku u nasady dłoni – taki był obraz pędzących jeźdźców. Przed ułanami uciekała czereda włoskich szwoleżerów, na boki czmychali wysunięci naprzód italscy saperzy...

 

 

Notka o autorze:

Marcin Suchacki – ur. w 1979 roku historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867” stanowi jego piątą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor rozwija wątki zarysowane w artykułach zamieszczonych przezeń na łamach periodyku „De Re Militari”, jak też w książce „Od Magenty do Meksyku 1859–1867: z wojennych dziejów Austrii”, sięgając po niewykorzystane wcześniej źródła i opracowania.

 

 

 

   Zdzisław Pieńkos
   "Kampania ukraińska 1651 roku.
    Od Krasnego do Białej Cerkwi"

  

 ISBN 978-83-65982-12-4
 303 str.
 Mapy: 10
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Sytuacja polityczno-wojskowa w okresie kozackiej przewagi 1648-1650
II Teatr działań wojennych
III Siły i środki stron konfliktu
IV Przebieg mobilizacji w Rzeczypospolitej i jej osłona
V Bitwa pod Beresteczkiem
VI Marsz armii koronnej na Naddnieprze
VII Operacja kijowska Janusza Radziwiłła
VIII Wrześniowe działania armii polsko-litewskiej pod Białą Cerkwią
Zakończenie
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia



Notka o książce:

Dwa lata krwawej wojny na Ukrainie nie przybliżyły Rzeczypospolitej do rozwiązania kryzysu wywołanego wystąpieniem Bohdana Chmielnickiego i buntem Kozaczyzny. Podpisana w 1649 roku ugoda zborowska okazała się kulawym kompromisem nie satysfakcjonującym żadnej ze stron. Po śmierci kanclerza Jerzego Ossolińskiego w polskiej polityce wobec Kozaczyzny nastąpił zasadniczy zwrot, a przejawem tego były uchwały nadzwyczajnego sejmu z grudnia 1650 roku. Wyprowadzenie etatu armii koronnej do 36 000 ludzi i litewskiej do 15 000 zbrojnych wskazywały jednoznacznie, że elity polityczne i szlachta postanowiły zbrojnie zdusić kozacką insurekcję. Początek ukraińskiej kampanii wydawał się spełniać pokładane w Warszawie nadzieje. Zwycięstwa w bitwach polowych pod Beresteczkiem i Łojowem otwierały drogę w głąb Ukrainy. Rozstrzygnięcie konfliktu zdawało się być na wyciągnięcie ręki. A jednak po trzech miesiącach walk, podpisana pod Białą Cerkwią ugoda praktycznie niczego nie zmieniała, poza jednym, niezwykle ważnym następstwem, brzemiennym w skutki polityczne – popychała Kozaczyznę w ramiona Moskwy.
Analizując przebieg kampanii ukraińskiej 1651 roku, autor przedstawia polityczne i militarne dzieje kolejnej odsłony konfliktu polsko-kozackiego, a także próbuje odpowiedzieć na zasadnicze pytanie – dlaczego pomyślnie rozpoczęta zwycięskimi bitwami nad Styrem i Dnieprem ofensywa wojsk polskich i litewskich utknęła na Naddnieprzu, nie przynosząc oczekiwanego rozstrzygnięcia? Zaprezentuje także udział w wojnie armii litewskiej i jej wpływ na ostateczne rezultaty wojskowe i polityczne ukraińskiej kampanii. To ostatnie powinno pozwolić na szersze i bardziej obiektywne spojrzenie na postać litewskiego hetmana Janusza Radziwiłła, którego w jednostronnym, i negatywnym świetle do świadomości narodowej wprowadziła mistrzowska proza Henryka Sienkiewicza...

 

 

Notka o autorze:

Zdzisław Pieńkos. (Urodzony w 1943 roku w Pułtusku. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Praca magisterska na seminarium z historii wojskowej pod kierunkiem profesora Stanisława Herbsta. Przez 40 lat nauczał historii w Liceum Ogólnokształcącym im. Piotra Skargi w Pułtusku. Nauczyciel prowadzący 3 laureatów i 5 finalistów ogólnopolskich olimpiad przedmiotowych. Zajmuje się historią wojskowości, a szczególnie konfliktami XVII wieku. Autor książki Wyprawa Janusza Radziwiłła na Kijów w 1651 roku.
Zainteresowania architekturą średniowiecza znalazły swój wyraz w licznych podróżach i wykonaniu kilkudziesięciu ceramicznych replik średniowiecznych zamków Europy i Bliskiego Wschodu w skali 1:300, prezentowanych na wielu wystawach. Dodatkową, sportową pasję realizował jako trener podnoszenia ciężarów i trójboju siłowego w MKS „Narew” w Pułtusku. W swym trenerskim dorobku ma kilkunastu medalistów mistrzostw świata i Europy.

 


   red. nauk. Przemysław Benken i Arkadiusz Krawcewicz
   "Sobór Watykański II (1962-1965) i jego wpływ na
    Kościół katolicki. Perspektywa tradycjonalistyczna.
    Zbiór studiów"

  

 ISBN 978-83-65982-11-7
 128 str.
 155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
Marek Kornat, Niedostrzeżona rewolucja w Kościele (O odwadze sprzeciwu mimo doktryny posłuszeństwa)
Przemysław Benken, Ku odnowie czy osłabieniu Kościoła katolickiego? Przygotowania do II Soboru Watykańskiego na łamach „Tygodnika Powszechnego”
Arkadiusz Krawcewicz, Tradycjonaliści katoliccy wobec postanowień II Soboru Watykańskiego
Piotr Goniszewski, Tomizm biblijny a posoborowa hermeneutyka Pisma świętego
Piotr Goniszewski, Żydzi i judaizm w tradycji Kościoła i Deklaracji Nostra Aetate Soboru Watykańskiego II
Adam Rosiński, Wpływ akustyki architektonicznej na kreowanie tożsamości sonorystycznej kościołów
Arkadiusz Krawcewicz, Benedykt XVI i Franciszek wobec tradycjonalistów katolickich. Ujęcie porównawcze
Noty o autorach



Notka o książce:

W latach 60. XX w. w Kościele katolickim dokonały się bezprecedensowe przemiany jakie nie miały nigdy wcześniej miejsca w historii. Reformy uzasadniano postanowieniami II Soboru Watykańskiego, który stał się punktem odniesienia dla chrześcijan na całym świecie. Dla zwolenników reform był to początek „wyjścia Kościoła z epoki średniowiecza” i tworzenie liberalnego „Kościoła otwartego”. Natomiast przeciwnicy zmian posoborowych uważali, że w Kościele katolickim do głosu doszli moderniści, którzy zmierzają w kierunku porzucenia katolickiej tożsamości i wiary. Inna część katolików przyjmowała zmiany w Kościele bez wyrażania jednoznacznego sprzeciwu lub poparcia ufając wyjaśnieniom biskupów i duchowieństwa parafialnego na temat interpretacji postanowień Soboru i sposobu ich implementacji.
II Sobór Watykański otworzył 11 października 1962 r. w Rzymie Jan XXIII (pontyfikat 1958–1962), a zakończył kolejny papież Paweł VI (pontyfikat 1963–1978) 8 grudnia 1965 r. Obrady odbyły się w ramach czterech sesji. W porównaniu do poprzednich soborów w historii Kościoła katolickiego, II Sobór Watykański nie ustanowił żadnych praw, nie rozstrzygał spraw wiary i moralności, nie sformułował dogmatów – te uwarunkowania przyczyniły się do powstania wielu dyskusji na temat statusu dokumentów soborowych i ich implementacji do życia kościelnego. Wątpliwości badaczy doprowadziły do utworzenia pojęcia „posoborowie” (wł. postconcilio), które powstało w wyniku różnic między intencjami biskupów biorących udział w Soborze i jego dokumentami, a tym co wydarzyło się po jego zakończeniu i trwa do dziś...

 

 

 

   Tomasz Rogacki
   "Austerlitz 2 grudnia 1805.
    Największe zwycięstwo Napoleona"

  

 ISBN 978-83-65982-10-0
 322 str.
 Mapy: 51
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Przedsłowie
Zamiast wstępu
I Armie przeciwników
II Położenie przeciwników w końcu listopada i na początku grudnia 1805 r.
III Plan bitwy sprzymierzonych i Napoleona
IV Ordre de bataille
V Manewr sprzymierzonych. Natarcie Buxhoevdena (godz. 7.00–12.00)
VI Manewr Napoleona. Natarcie Soulta na Pratzen (godz. 8.00–13.00)
VII Walki przy drodze olmützkiej (godz. 7.00–15.00)
VIII Rozbicie centrum (godz. 10.00–13.00)
IX Pogrom (godz. 13.00–16.00)
Zakończenie
Aneksy
Spis szkiców
Bibliografia



Notka o książce:

W zaistniałej sytuacji 1. i 2. jej szwadrony uderzyły na prawo – na piechotę Droueta, 3. szwadron płk. Uszakowa uderzył w centrum, ratując z opresji kanonierów płk. Kostaneckiego, którzy w walce wręcz bronili swych konnych dział (udało się uratować jedno), podczas gdy 4. i 5. szwadrony pod ks. Repninem-Wołkońskim poszły na lewo przeciwko grenadierom konnym gen. Ordenera. Za nimi postępowały 1. i 2. szwadrony lejbkirasjerów płk. Olenina, ale nie włączyły się do akcji jednocześnie, ponieważ nie pozwalała na to szczupłość terenu, oraz lejbkozacy, którzy początkowo zatrzymali się w parowie, a następnie zasilili Repnina-Wołkońskiego. Do tegoż dołączył też pluton kawalergardów korneta Albrechta, który, pozostawiwszy w Austerlitz sztandary gwardii, chciał także wykazać się w walce. 1. i 2. szwadrony kawalergardów rozłupały dwa czworoboki dywizji Droueta. Żołnierze masowo padali na ziemię, by uniknąć cięć pałaszy, lecz wielu zostało poranionych, a nawet zabitych przez końskie kopyta (dywizja straciła w bitwie 54 zabitych i 226 rannych; dla porównania – dywizja Rivauda tylko 3 zabitych i 11 rannych). Ich sukces został zniwelowany uderzeniem dwóch szwadronów szaserów, stojących za dywizją Droueta, które najpierw ostrzelały przeciwnika z karabinków, a potem ruszyły do szarży. 4. i 5. szwadrony ks. Repnina-Wołkońskiego oraz 2 szwadrony lejbkozaków uderzyły na 3 szwadrony grenadierów Ordenera. Napoleon już nie czekał na rozstrzygnięcie. Polecił gen. Rappowi wykonać szarżę szwadronami służbowymi – kompanią mameluków (63 szabel) i dwoma szwadronami strzelców konnych pod kpt. Daumesnil i ks. Aldobrandini Borghese (187 ludzi). Jazda ta obeszła walczących z flanki od strony rosyjskiej piechoty, która – by nie razić swoich – nie otworzyła ognia. Mamelucy zaatakowali 3. szwadron Uszakowa, a mameluk Mustafa zdobył tu proporzec...

 

 

Notka o autorze:

Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 30 książek, w większości dotyczących epoki napoleońskiej, oraz setek artykułów społecznościowych i historycznych. Opracował także szereg regionaliów. W historii zagłębiony od najmłodszych lat (dziadek walczył w 1920 r., ojciec w kampanii wrześniowej 1939 r.). Znawca falerystyki i białej broni, czym parał się przez wiele lat. Pracę zawodową zaczynał od sanitariusza. Pracował na budowach, był kierownikiem administracyjno-gospodarczym w nakielskim szpitalu, kierownikiem merytorycznym i z-cą dyrektora w Nakielskim Ośrodku Kultury. Następnie został redaktorem naczelnym Gazety Regionalnej Powiat. Zaraz po szkole zamierzał zostać oficerem w wojskach pancernych, ale ostatecznie odbył 2,5-letnią służbę wojskową. Obecnie pracuje jako inspektor w nakielskim magistracie. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić?

 

   Andrzej Olejko, Harald Potempa, Michal Plavec (red.)
   "Na skrzydłach Wielkiej Wojny 1916-1917.
    Z historii lotnictwa nad „zapomnianymi” frontami
    czyli od Frontu Wschodniego po Alpy, Siedmiogród
    i Macedonię"

  

 ISBN 978-83-65982-09-4
 542 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu (Karol Górski, Starosta Gorlicki)
Andrzej Olejko, Na zachodzie bez zmian… krwawy 1916, okrutny 1917. Wojna w powietrzu na Froncie Zachodnim
Harald Fritz Potempa, Deutsche Luftstreitkräfte 1916/1917. Der Einsatz außerhalb der Westfront und das Problem des Raumes
Sergiej Nelipowicz, Неожиданности Восточного фронта: Кампания 1917 года
Gerard Artl, Die Luftfahrtruppen vor und während der Ortigaraschlacht
Boris Ciglić, Serbian aeronautics in 1917: All quiet on the Macedonian front
Andrzej Olejko, Lotnictwo Austro-Węgier w kampanii rumuńskiej 1916 r.
Andrij Kharuk, Rosyjskie lotnictwo morskie na Morzu Czarnym w latach 1914-1917
Paolo Variale, Great hopes and great fears: death and resurrection on the Italian front Italian Army air service in 1917
Gerald Penz, Die k.u.k. Fliegerkompagnien der k.u.k. 3. Armee im Jahre 1917
David Méchin, Royal Flying Corps: Welcome to the suicide club
Aleksander Demianiuk, Aviation of the south-western front in 1916–1917
Michal Plavec, „Bohemian“ Fliegerkompagnie 29 on Romanian Front
Bohumír Kudlička, Hansa Brandenburg C. I. (Brandenburgische Flugzeugwerke G.m.b.H., Österreichisch-Ungarische Albatros Flugzeugwerke G.m.b.H. a Phönix Flugzeugwerke A.G.)
Sergiej Nelipowicz, Потери сторон в горлицкой операции 1915 г.