Witold Biernacki
   "»Todmarch«”. Kampania wojsk katolickich
    1620 roku (3)"

 ISBN 978-83-64023-85-9
 88 str.
 Mapy: 12
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wojna trzydziestoletnia. Powstanie czeskie 1618–1620. Kalendarium
I Od Pilzna do Rakovnika
II Bitwa pod Rakovnikiem
III Od Rakovnika ku Białej Górze
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

W poniedziałek 2 listopada Tilly rozkazał sypać wyższe szańce, tak aby dorównały czeskim i lepiej chroniły jego żołnierzy przed ostrzałem artylerii wroga, a jednocześnie umożliwiły mu ostrzał obozu przeciwnika. Natomiast w budynku kościoła św. Julii, który wypełniono gruzem i ubitą ziemią, ułożono na niej drewniany podest, na którym ustawiono baterię artyleryjską. Wnet działa bawarskie rozpoczęły ostrzał pozycji czeskich. Pociski dolatywały aż do Rakovnika, gdzie granaty zapaliły kilka budynków; pożary zdołano jednak szybko ugasić.
Po obiedzie książę bawarski udał się na wzniesienie, aby zapoznać się z sytuacją na przedpolu Rakovnika. W pewnym momencie przeleciał obok niego pocisk wystrzelony przez królewskiego muszkietera. Nieco wcześniej kula wystrzelona z mniejszego działa przeszła koło hrabiego Hansa von Zollerna, zarządcy bawarskiego miasta Straubing, i uderzyła i zraniła stojących tam czterech ludzi...

Notka o autorze:

Witold Biernacki (1946), częstochowianin. W sferze jego zainteresowań znajduje się historia wojskowości antycznej oraz XVI i XVII w.
Autor wielu opracowań z tej dziedziny, takich jak m.in.: „Żółte Wody – Korsuń 1648” (Warszawa 2004, 2008), „Powstanie Chmielnickiego. Działania wojenne na Litwie w latach 1648–1649” (Zabrze 2006), „Pavstanne Chmjalnitskaga: vaennyja dejanni v Litve v 1648-1649 gg” (Vilnius 2010), „Ajgospotamoj 405 p.n.e.” (Zabrze 2006), „Wojna trzydziestoletnia. Powstanie czeskie i wojna o Palatynat 1618–1623” (Zabrze 2008–2010), „Wojna beocka 379–371 p.n.e. Koniec hegemonii Sparty” (Zabrze 2012) czy „Nieuwpoort 2 lipca 1600. Kampania flandryjska księcia Maurycego Orańskiego” (Zabrze – Tarnowskie Góry 2013).

   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna Paragwaju z Potrójnym Przymierzem
    1864–1870"

 ISBN 978-83-64023-84-2
 319 str.
 Mapy: 14
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

I Od niepodległości Paragwaju do wojny z Potrójnym Przymierzem (1810-1864)
II Siły zbrojne przeciwników
III Ofensywa paragwajska
IV Pierwsze ofensywy sprzymierzonych
V Walki na podejściach do Humaita (02.05-22.09.1866)
VI Pauza operacyjna (23.09.1866-18.08.1867 r.)
VII Druga ofensywa sprzymierzonych przeciwko umocnieniom „Quadridlateral” (22.07-03.11.1867 r.)
VIII Upadek Humaita (3 listopad 1867- 6 sierpień 1868 r.)
IX Przełamanie linii obrony paragwajskiej nad rzekami Tebicuary i Pikisyry
X Kampania górska sprzymierzonych
XI Skutki wojny
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



Notka o książce:

Począwszy od 18 marca 1865 roku, Paragwaj znajdował się w stanie wojny z dwoma największymi państwami Ameryki Południowej. 1 maja stało się jasne, że wojna będzie trwała aż do obalenia Lopeza. Ten ostatni był przekonany o ostatecznym zwycięstwie, ale przeczyła temu zwykła arytmetyka.
Dlaczego zatem zdecydował się na rozpoczęcie wojny w tak fatalnym dla siebie momencie, kiedy jego armia nie zakończyła procesu przezbrajania w nowszą broń, a marynarka wojenna nie otrzymała zamówionych okrętów pancernych?
Wydaje się, że prezydent Paragwaju nie wytrzymał nerwowo. Znany z popędliwości Lopez bał się, że Banda Oriental i – co za tym idzie – dorzecze La Plata wpadnie nieodwołalnie w ręce Brazylijczyków. Kiedy zaczęli oni inwazję na Urugwaj, Lopez wcale nie miał zamiaru wypowiadać im wojny. Przeciwnie, starał się zwlekać jak najdłużej, zwodząc przy tym wysłanników „blancos”. Była to słuszna taktyka. W europejskich portach budowano dla jego floty pięć potężnych okrętów pancernych, które zapewniłyby mu przewagę nad pełnomorskimi, ale drewnianymi okrętami Cesarstwa. Zajęcie przez Brazylijczyków terytorium Banda Oriental nie miałoby wówczas znaczenia. Jego silna armia lądowa, przerzucona na statkach transportowych osłanianych przez okręty pancerne, mogłaby – przy wsparciu „blancos” – wyrzucić nieprzyjaciół. Wątpliwe jest, czy w takiej sytuacji Mitre zaryzykowałby stawianie przeszkód Lopezowi. Prezydent Paragwaju, gdyby wstrzymał się z wypowiedzeniem wojny o rok, miałby duże szanse na jej zwycięskie zakończenie. Lopez junior nie był jednak Lopezem seniorem. Zbyt często w młodości widział, jak jego ojciec, ustępując przed siłą, zawiera kompromisy. Młody Lopez był inny – cenił swój honor osobisty i utożsamiał go z honorem kraju. Jeśli obraziło się obywatela Francisco Solano, obrażało się również wszystkich obywateli Paragwaju...

Notka o autorze:

Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego.
Specjalizuje sie w historii wojskowości. Szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie. Od kilku lat publikuje teksty w czasopiśmie „Taktyka i Strategia”. Jest autorem kilku książek, m.in. Wojna o Gran Chaco 1932–1935 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2012), Wojna iracko-irańska 1980–1988 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2014).

   Witalij Pienskoj
   "Mołodia 28 VII – 3 VIII 1572"

 ISBN 978-83-64023-83-5
 96 str.
 Mapy: 10
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Od Autora
Prolog
I W przeddzień
II Przygotowania do kampanii. Plany rosyjskiego dowództwa
III Siły obu stron
IV Bitwa. Początek
V Obrona pod Mołodią
VI Decydująca bitwa
VII Po bitwie…
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Deszcz ołowiu ostudził zapał Tatarów do walki. Ordyńcy odskoczyli i wycofali się do swoich sił głównych. Chan nie odważył się kontynuować natarcia w kierunku Moskwy, mając na swoich tyłach całą armię rosyjską. Zatrzymał się „siedem wiorst” na południowym brzegu Pachry, wśród „bagien i rozpoczął przygotowania do decydującej bitwy”. Trzecia runda zakończyła się zwycięstwem strony rosyjskiej – Worotyńskiemu udało się narzucić Dewlet-Girejowi bitwę w miejscu, gdzie było mu wygodnie i gdzie armia rosyjska mogła realizować swoją przewagę techniczną. Nocą chan przeniósł swój obóz bliżej Mołodii i stanął „pięć wiorst” od rosyjskich pozycji...

Notka o autorze:

Witalij Pienskoj (ur. 1969 we Frankfurcie nad Odrą), doktor nauk historycznych, profesor Katedry Filozofii i Teologii na Uniwersytecie Biełgorodzkim. Autor wielu książek i artykułów naukowych dotyczących historii wojskowości. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. rewolucja militarna w Zachodniej Europie i jej wpływ na sztukę wojenną Rosji (co stanowiło temat jego dysertacji doktorskiej), jak i zagadnienia poszczególnych kampanii i bitew toczonych przez Rosję, zwłaszcza w XVI wieku. Oprócz historii wojskowości zakres jego studiów obejmuje także zagadnienia związane z historią państwa bizantyńskiego i kontaktów rosyjsko-bizantyjskich. Jest także autorem wielu publikacji naukowych z innych dziedzin nauk historycznych.

   Andrzej Olejko
   "»Wilk« i »Wilczek«. Historia najsłynniejszego
    korsarskiego rejsu Wielkiej Wojny"

 ISBN 978-83-64023-81-1
 173 str.
 Mapy: 1
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wstęp
I Hydroplany z czarnym krzyżem czyli lotnictwo morskie Kaizera
II Narodziny duetu „Wilka” i „Wilczka”
III „Morska wataha” rusza na łowy
IV Czarne krzyże nad Pacyfikiem
V Ocena rejsu przez trzy oceany
Aneks
Bibliografia



Notka o książce:

Historia działań wojennych na morzach i oceanach świata w ramach pierwszej wojny światowej nie doczekała sie w Polsce szczególnie wielu opracowań. Tematyka lat 1914-1918 jest dla polskich historyków dużo trudniejsza niż okresu następnej wojny światowej. Przez długie lata po 1945 roku był to temat zapomniany, pomijany, także ze względów politycznych. Po 1989 roku powrócono tu do bardziej otwartych badan. Obecnie można zaobserwować potężny ruch wprowadzania na polski rynek tłumaczeń prac obcojęzycznych, odnoszących sie do losów pierwszej wojny światowej, co prawda często fundamentalnych, ale jednak zasadniczo powstałych 70 lat temu i dawniej. Patrząc na ten ruch, pozytywnie przyjąłem pracę A. Olejki. Uważam, że ta praca oparta o gruntowne badania, korzystająca z całego dorobku historiograficznego, jest dużo lepszym rozwiązaniem, niż kolejne wprowadzane na polski rynek tłumaczenie. A może inaczej, cieszę sie jako historyk wojen morskich, że obok tłumaczeń, zalewających nasz rynek, pojawia sie opracowanie nowe, współczesne... (z recenzji dra hab. Macieja Franza)

Notka o autorze:

Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca historii w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie – „Szkole Orląt”, kierownik Zakładu Historii i Wychowania Patriotycznego. Jest również wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.

   Grzegorz Wojciechowski
   "Chiwa 1839–1840"

 ISBN 978-83-64023-80-4
 88 str.
 Mapy: 6
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wstęp
I Chanat Chiwy
II Rosja i państwa Azji Centralnej
III Ekspedycja księcia Bekowicza-Czerkaskiego do Chiwy
IV Pomiędzy pierwszą a drugą klęską
V Zimowa ekspedycja do Chiwy 1839–1840
VI Rosjanie, Kozacy i Polacy maszerują na Chiwę
VII Odwrót
VIII Generał Stanisław Ciołkowski
IX Powrót niewolników i pokój
Zakończenie
Aneksy
Literatura
Spis map



Notka o książce:

Nie wiedząc o obecności nieprzyjaciela w pobliżu, oddział por. Jerofiejewa zatrzymał się w odległości 17 wiorst od Ak-Bułaku. Rozpuściwszy konie i wielbłądy żołnierze i Kozacy zajęli się rozbijaniem obozu na noc, gdy nagle pojawili się chiwańscy jeźdźcy. Zaskoczenie byłoby zupełne, oddział jednak uratowała natura napastników – stepowych złodziei. Zamiast zaatakować Rosjan, wykorzystując niemal zupełne zaskoczenie, zaczęli odpędzać rozpuszczone wcześniej konie i wielbłądy. To umożliwiło zorganizowanie obrony; z wozów, tobołów i kibitek utworzono linię obrony, za którą skryli się żołnierze i Kozacy mogli razić napastników ogniem karabinowym. Po zagarnięciu części koni i wielbłądów, Chiwańczycy przypuścili ataki, które jednak zostały odparte.
Nastała noc, w czasie której napastnicy próbowali podczołgać się do bronionego obozu, lecz za każdym razem byli odpierani bagnetami lub ogniem z karabinów. Widząc brak efektu takiej taktyki, wykopali okopy, z których prowadzili ogień karabinowy w kierunku obrońców. W odpowiedzi na to Rosjanie zrobili wypad i bagnetami wypędzili napastników z ich pozycji...

Notka o autorze:

Grzegorz Wojciechowski (urodzony w roku 1956 we Wrocławiu) z wykształcenia geolog i administratywista. Pracował w Instytucie Nauk Ekonomiczno-Społecznych Politechniki Wrocławskiej, następnie prowadził działalność gospodarczą. Obecnie niezależny dziennikarz, jest z-cą red. nacz. „Odrodzonego Słowa Polskiego” oraz z-cą red. nacz. powstającego Kwartalnika o Historii Sportu „Stadjon”. Zajmuje się publicystyką polityczną, historią i kulturą Azji Centralnej, historią sportu, dziejami politycznymi XIX wieku, a także historią turystyczną Sudetów. Pisze także opowiadania satyryczne.

   Zdzisław Pieńkos
   "Wyprawa Janusza Radziwiłła na Kijów w 1651 roku"

 ISBN 978-83-64023-79-8
 171 str.
 Mapy: 7
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wstęp
I Charakterystyka terenu działań wojennych
II Siły zbrojne walczących
III Rozwój sytuacji polityczno-wojskowej w latach 1648-1650
IV Przygotowania Korony i Litwy do wojny
V Wiosenne działania bojowe na pograniczu Litwy z Ukrainą
VI Bitwa pod Łojowem 6 lipca 1651 r. i marsz wojsk litewskich na Kijów
VII Zdobycie Kijowa przez Janusza Radziwiłła i walki o utrzymanie miasta
VIII Działania połączonej armii polsko-litewskiej we wrześniu 1651 r. Bitwa pod Białą Cerkwią i ugoda z Kozakami
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



Notka o książce:

Praca ta nie aspiruje do kompletnego i wyczerpującego opisu działalności wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego w kampanii 1651 roku, niemniej autor wyraża nadzieję, że pozwoli ona na pełniejsze poznanie wysiłku militarnego litewskiej armii i jej wpływu na rezultaty wojny. Wiele uwagi poświęcono księciu Januszowi Radziwiłłowi jako głównodowodzącemu litewską armią. W omawianym okresie hetman polny litewski nie był jeszcze uwikłany w kontrowersyjne działania polityczne, które jednoznacznie usytuowały go w obozie zdrady. Autor starał się prezentować jego działalność wojskową i osiągnięcia na tym polu bez odniesień do niechlubnej przyszłości. Czytelnik tej publikacji otrzymuje materiał, który pozwoli mu na wyrobienie sobie oceny wojennych przedsięwzięć tej niepospolitej postaci naszej XVII-wiecznej historii. W przekonaniu autora całokształt wojennych dokonań hetmana Janusza Radziwiłła sytuuje go w gronie wybitnych polskich dowódców tej epoki, takich jak: Jan Karol Chodkiewicz, Stanisław Koniecpolski, Jerzy Sebastian Lubomirski. Tę opinię oddaję pod ocenę czytelników, a lektura niniejszej publikacji powinna ułatwić to zadanie.

Notka o autorze:

Zdzisław Pieńkos (1943), absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Praca magisterska na seminarium z historii wojskowej pod kierunkiem prof. dr. Stanisława Herbsta. Przez 40 lat nauczyciel historii w Liceum Ogólnokształcącym im. Piotra Skargi w Pułtusku. Nauczyciel prowadzący 3 laureatów i 5 finalistów ogólnopolskich olimpiad przedmiotowych.
Pracę dydaktyczną łączył z pasją sportową. Studia trenerskie w AWF w Warszawie – trener podnoszenia ciężarów I klasy: w latach 1989-2000 trener reprezentacji Polski w trójboju siłowym (54 medale Mistrzostw Świat i Europy). Za pracę dydaktyczną i trenerską wielokrotnie nagradzany – 4 nagrody Ministra Edukacji i 12 nagród Ministra Sportu. Zainteresowanie historią łączy z podróżami. Efektem tych podróży i studiów nad architekturą obronną średniowiecza jest wykonana własnoręcznie kolekcja kilkudziesięciu ceramicznych replik zamków Europy i Bliskiego Wschodu w skali 1:300, prezentowanych na wielu wystawach, między innymi na zamkach w Gniewie, Toszku i w Pułtusku.

   Paweł Dziwiński
   "Osadnictwo Franków w Królestwie Jerozolimskim.
    Studium historyczno-prawne stanu bourgeois"

 ISBN 978-83-64023-78-1
   171 str.

   155x214 mm

   Okładka miękka

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wprowadzenie

Rozdział I
Historia osadnictwa

Rozdział II
Wolności osadnicze

Rozdział III
Własność osadnicza

Rozdział IV
Organizacja osadników

Zakończenie

Bibliografia



Notka o książce:

W ostatnich dziesięcioleciach jesteśmy świadkami niebywałego zainteresowania wyprawami krzyżowym i zagadnieniami związanymi z wojną świętą w ogóle. Moda ta nie ominęła także naszej Polski, w której już nie tylko wydaje się tłumaczenia prac zagranicznych, ale także coraz częściej powstają publikacje autorstwa rodzimych historyków. Większość wydanych dotychczasowo w kraju pozycji wciąż jednak koncentruje się przede wszystkim na historii politycznej i ideologicznej samego ruchu, w znacznie zaś mniejszym stopniu opowiada o społeczeństwach w utworzonych przez krzyżowców państwach, nie wspominając nawet o ich wyjątkowym systemie prawnym. Niniejsza publikacja stanowi jedynie skromną odpowiedź na rzeczoną lukę i ma niejako za zadanie uchylić rąbka tajemnicy polskiemu czytelnikowi w tej jakże często omijanej kwestii.
W taki tylko sposób można interpretować prezentowane poniżej studium praw osadniczych, którymi legitymował się jeden z domniemanych stanów Królestwa Jerozolimskiego, określany przez współczesnych terminem bourgeois. Zdaniem autora niniejszej pracy jest to bowiem jedno z najważniejszych i najciekawszych zagadnień w społecznych dziejach całego Lewantu, które dodatkowo doskonale koresponduje z powszechnie znanymi problemami polskiej historii prawa, może zatem stanowić doskonałe wprowadzenie dla tej stosunkowo nieznanej polskiemu czytelnikowi dziedziny... (ze Wstępu)

   Konrad Rzepecki
   "Kampania białocerkiewska 1651"

 ISBN 978-83-64023-77-4
 181 str.
 Mapy: 5
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wstęp
I Siły zbrojne i taktyka walki przeciwników w połowie XVII wieku
II Narastanie konfliktu
III Kampania zimowo-wiosenna 1651 roku hetmana polnego koronnego Marcina Kalinowskiego
IV Marsz pod Beresteczko
V Bitwa pod Beresteczkiem
VI Pierwsze trudności armii koronnej
VII Ofensywa wojsk koronnych
VIII Kampania kijowska wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego
IX Rokowania polsko-kozackie pod Białą Cerkwią
X Bitwa i ugoda białocerkiewska
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Kampania białocerkiewska wojsk Rzeczpospolitej Obojga Narodów była konsekwencją zwycięstwa odniesionego przez armię koronną na przełomie czerwca i lipca 1651 roku w bitwie pod Beresteczkiem. Miała ona dać odpowiedź na pytanie, czy zwycięstwo to zostanie wykorzystane. Szanse na to były bardzo duże, gdyż po Beresteczku armia kozacko-tatarska była kompletnie rozbita i szybka akcja wojsk polskich pokrzepionych świeżą wiktorią mogła zakończyć powstanie, które trwało z przerwami od 1648 roku. W połowie 1651 roku Rzeczpospolita znalazła się w najkorzystniejszej sytuacji militarnej od początku powstania Chmielnickiego, bowiem aż do bitwy beresteckiej, w starciach z Kozakami wspomaganymi przez Tatarów, nieudolnie dowodzona armia polska ponosiła same klęski. Wystarczy wspomnieć początkową fazę powstania, czyli starcia nad Żółtymi Wodami czy pod Korsuniem, w których wojsko kwarciane zostało całkowicie zniszczone. (...)
Celem niniejszej pracy jest jak najbardziej dokładne odtworzenie wydarzeń z lata 1651 roku i odpowiedź na pytanie, na ile, i czy w ogóle, udało się wykorzystać zwycięstwo odniesione przez armię koronną na przełomie czerwca i lipca. Czytelnik znajdzie tu informacje o taktyce walki obu stron konfliktu, jego narastaniu, a także analizę sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej Rzeczypospolitej w omawianym okresie. Oczywiście tematem przewodnim będą wydarzenia rozgrywające się od czerwca do września 1651 roku...

Notka o autorze:

Konrad Rzepecki (ur. 1981 w Krakowie), absolwent Instytutu Historycznego
Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył w 2005 r.
Pasjonuje się historią wojskowości, zwłaszcza okresem staropolskim. Szczególnym obiektem jego zainteresowań są czasy panowania w Rzeczypospolitej dynastii Wazów oraz wielkie konflikty, które wtedy wstrząsały państwem polsko-litewskim.
Oprócz zainteresowań historycznych jego hobby to sport i turystyka górska. Obecnie pracuje jako nauczyciel w gimnazjum oraz liceum ogólnokształcącym.

   Marcin Suchacki
   "Od Magenty do Meksyku 1859–1867.
    Z wojennych dziejów Austrii"

 ISBN 978-83-64023-76-7
 295 str.
 Mapy: 9
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2016

Spis treści:

Wstęp
I Od Solferino do Königgrätz 1859–1866: na drodze ku Austro-Węgrom
II Magenta 1859: w rękach bogini losu
III Od Ober-Selk do Veile 1864: austriacki korpus ekspedycyjny w wojnie duńskiej
IV Custoza 1866: w cieniu ossuarium
V Szarża Bechtolsheima: kontrowersyjny epizod z bitwy pod Custozą w roku 1866

VI W imię Quetzalcóatla: z wojennych dziejów Cesarstwa Meksykańskiego
(1864–1867)
VII Znaki czasu: podróż Autora po krajach korony Habsburgów
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

„Od Magenty do Meksyku 1859–1867” to książka poświęcona wybranym wątkom z wojennych dziejów Austrii. Traktuje ona o czasach wielkich przemian, wiodących do powstania w Europie Środkowej nowej struktury politycznej w postaci Austro–Węgier. Wyłoniła się ona z odmętu krwawych wojen: ze spowitych ciałami poległych winnic Magenty, wzgórz Solferino i Custozy, pól Czeskiej Skalicy, lasów rosnących na przedpolu kenigreckiej twierdzy. Książka ta stanowi wędrówkę śladami owych miejsc, przywoływanymi takimi, jakimi były one przed półtora wiekiem, ale także takimi, jakimi są one obecnie. Podczas owej wędrówki czytelnikowi towarzyszyć będą bohaterowie tamtej epoki. To oni opowiedzą prawdziwą historię tamtych bitew, nierzadko skrywaną w oficjalnych opracowaniach – pisanych na zamówienie rządów i dowództw armii. Z samym Autorem czytający przekroczą mury mauzoleów na Monte Belvedere i w San Martino, gdzie pod jednym dachem złożono kości żołnierzy walczących po przeciwnych stronach. Razem z nim udadzą się ulicami miast dawnej Austrii, wraz z nim na cmentarzu w Grazu zatrzymają się nad pozbawionym płyty nagrobnej miejscem spoczynku jednej z legend wojska rakuskiego. Z bohaterami kolejnych opowieści w karnawałowym szale będą tłukli szklanki w przydrożnych karczmach i tańczyli na balu u „pięknej cesarzowej w przepysznym stroju”. Przemkną paryskimi zaułkami wśród huku bomb, ciskanych rękoma włoskich zamachowców. Z batalionem Galicjan znajdą się w okrążeniu wśród italskich winorośli, gdzie „ludzie padali jak kłosy”. W pewną czerwcową noc będą pili do upadłego pośrodku wesołego obozowiska, by w kilka godzin potem gnać konno w ogniu piechurów księcia Humberta. Ze Stanisławem Wodzickim popłyną do dalekiego Meksyku, aby pośród tamtejszych gór i wyżyn walczyć o pokój dla kraju umęczonego wieloletnią bratobójczą wojną.

Notka o autorze:

Marcin Suchacki (1979), historyk z wykształcenia i pisarz z zamiłowania. Wnuk żołnierza polskiego spod Monte Cassino, od dzieciństwa zasłuchany w opowieści starszych członków swojej rodziny. Z lektury powieści Juliusza Verne’a zaczerpnął inspirację do poznawania dziejów lat 50. i 60. XIX wieku. W okresie studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim zetknął się z tradycjami dawnej armii austriackiej. W ostatnich latach podjął starania o odtworzenie przebiegu i upamiętnienie szarży galicyjskich ułanów w bitwie pod Custozą, nie zgadzając się z jej interpretacją, zaproponowaną przez prof. Michała Baczkowskiego, swojego niegdysiejszego Mistrza. Studiuje źródła i gromadzi niezbędne opracowania bez grantów ze strony instytucji polskich i zagranicznych. Jako pisarz i historyk na nikim się nie wzoruje, jako człowiek pozostaje pod wrażeniem postaci gen. Tomása Mejíi, jednego z paladynów austriackiego Quetzalcóatla.

   Patryk Masny
   "Bitwa o Hue 31 I – 24 II 1968"

   ISBN 978-83-64023-73-6
   88 str.

   Mapy i schematy: 8

   165x235 mm

   Okładka miękka

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Wietnam przed Ofensywą Tet
II Tet!
III Hue
IV Kontratak
V Zdobycie Cytadeli
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map i schematów



Notka o książce:

W tym samym czasie komunistom udało się przeniknąć na teren sztabu przy budynkach kompani medycznej, lecz zostali odparci w trakcie walki wręcz przez lekarzy i sztabowców. O 4.40 padła brama Huu i ostatnie jednostki komunistów wdarły się do cytadeli. Żołnierze porucznika Hue wyruszyli, a z racji znajomości miasta udało im się dotrzeć do sztabu szybciej niż oddziałom komunistów, które gubiły się w mieście. Zbierali po drodze wszystkich spotkanych żołnierzy ARVN. Po godzinie siódmej 150 zebranych żołnierzy uderzyło na tyły komunistów. Wykorzystali efekt zaskoczenia do zniszczenia wrogich karabinów maszynowych ostrzeliwujących stanowiska dywizji i przedarcia się do oblężonych. Do sztabu udało się także wycofać oddziałowi zwiadowczemu. Przez następne 72 godziny kompania toczyła zażarte walki na terenie cytadeli, zmniejszając swój stan z 240 żołnierzy do 19. Do godziny ósmej, kiedy to wywieszono flagę NFW na maszcie cytadeli, większość miasta była już opanowana przez siły komunistów. Zostały one wzmocnione elementami kolejnych dziesięciu batalionów, które zajęły także pozycje wokół miasta. Jednymi terenami pod kontrolą ARVN w cytadeli były sztab oraz południowo-wschodni kraniec lotniska. Komuniści mogli swobodnie przemieszczać swe siły oraz szukać wrogów „ludu”. Zdobycie miasta zajęło 7,5 tysiącom komunistów kilka godzin. Był to największy sukces militarny ofensywy i drugi pod względem znaczenia politycznego...

Notka o autorze:

Patryk Masny (ur. w 1993 w Krakowie), ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunku historia, a obecnie kontynuuje je na stopniu magisterskim. Interesuje się konfliktami zbrojnymi w okresie zimnej wojny, a w szczególności wojną w Wietnamie. Aktualnie pracuje nad monografią o amerykańskiej operacji Cedar Falls ze stycznia 1967 roku przeciw tzw . „żelaznemu trójkątowi”.

   Konrad Filip Komarnicki
   "»Trzecie Przymierze«. Obyczajowość krzyżowców
    a stosunki pomiędzy państwem i Kościołem w świetle
    postanowień synodu w Nablusie (1120)"

 ISBN 978-83-64023-72-9
   88 str.

   155x214 mm

   Okładka miękka

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp

Rozdział I
Źródła do dziejów synodu w Nablusie

Rozdział II
Stan badań

Rozdział III
Zjazd w Nablusie – synod czy coś więcej?

Rozdział IV
Okoliczności powstania

Rozdział V
Rola Jerozolimy i ratio legis

Rozdział VI
Pierwsze trzy kanony i reforma gregoriańska.
„Konkordat z Nablusu”

Rozdział VII
Małżeństwo i obyczajowość w świetle ustawodawstwa synodalnego
w Nablusie

Rozdział VIII
Homoseksualizm

Rozdział IX
Pozostałe kanony

Rozdział X
Wpływy i inspiracje

Podsumowanie

Bibliografia



Notka o książce:

Synod w Nablusie jest jednym z ciekawszych wydarzeń w historii wypraw krzyżowych. Epizod z 16 stycznia 1120 r. w zasadzie nie zostało poddane szczegółowej analizie, niemniej pojawia się na marginesie innych badań.
W swej pracy przyjrzałem się zatem synodowi w nieco innej perspektywie, a to przez pryzmat lokalnej regulacji średniowiecznego prawa kanonicznego, w tym poprzez ukazanie przemian niektórych koncepcji teologicznych, które były owocem szeroko rozumianej reformy gregoriańskiej, jak i w kontekście obyczajowym – głównie przez optykę ich postrzegania w strukturze społecznej niezwykłego tworu, jakim było Królestwo Jerozolimskie. Wspomniany synod i jego postanowienia zrozumieć można najlepiej jedynie w szerokiej perspektywie reformy Kościoła tamtych czasów i kształtowania się ustroju państw krzyżowców.
Ponadto chciałem ukazać ówczesną pozycję króla jerozolimskiego jak i ułożenie jego stosunków z Kościołem poprzez pryzmat nakreślonych na synodzie kanonów. Chodzi o odpowiedź na pytanie - w jaki sposób miała układać się współpraca pomiędzy regnum a sacerdotium w tak specyficznym miejscu, jakim była dla średniowiecznych chrześcijan Ziemia Święta.
Chciałem też zważyć, jakie aksjomaty, systemy prawne stały się wzorem dla twórców kanonów? Do jakich idei zatem się odwoływali?
Wreszcie przyjrzałem się obyczajowości i roli, a także samej wizji seksualności średniowiecznej, w szczególności poprzez określenie pozycji kobiety i traktowanie homoseksualizmu. Jaka była zatem wizja funkcjonowania społeczeństwa u styku kultur: chrześcijańskiej, bizantyńskiej i islamskiej? Czy zredagowane w Nablusie kanony synodalne mogą powiedzieć coś o wizji funkcjonowania Królestwa Jerozolimskiego? Jak wyglądała recepcja podjętych uchwał synodalnych? O tych zagadnieniach traktuje niniejsze opracowanie… (ze Wstępu)

   Jarosław Jastrzębski
   "Wojna na Pacyfiku. Faza przewagi japońskiej
    7 XII 1941 – 6 VI 1942"

 ISBN 978-83-64023-71-2
   175 str.

   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Przedmowa
Wstęp
I Przyczyny wojny
II Początkowa organizacja japońskiej floty
III Strategia japońska
IV Dowodzenie strategiczne w Japońskiej Marynarce Wojennej
V Strategia amerykańska
VI Porównanie sił morskich głównych przeciwników
VII Kampania hawajska
VIII Kampania malajska
IX Kampania filipińska
X Zmiany w organizacji japońskiej floty
XI Kampania sundajska
XII Kampania birmańska
XIII Potencjał bojowy japońskiej floty 7 grudnia 1941 – 6 czerwca 1942
XIV Kampania nowobrytyjska
XV Bitwa na Morzu Koralowym
XVI Kampania środkowopacyficzna
XVII Bitwa o Midway
XVIII Końcowa organizacja japońskiej floty
Zakończenie
Bibliografia
Spis tabel



Notka o książce:

Wbrew naiwnym oczekiwaniom niektórych polityków oraz politologów upadek muru berlińskiego nie oznaczał ani końca historii, ani nawet końca wojen jako środka prowadzenia polityki. Rozpad Jugosławii, najnowsze wydarzenia wokół Gruzji oraz Ukrainy dowodzą, że konflikty, także na starym kontynencie nie przeszły do historii. Wiele wskazuje na to, że w dającej się przewidzieć przyszłości wciąż będą towarzyszyć ludzkości.
Fakt ten skłania więc do pogłębionych studiów nad dziejami wojen, w tym także konfliktów już odległych, ale stanowiących cenne źródło analiz zarówno dla historyków, jak i politologów. Przypadająca niedawno okrągła setna rocznica wybuchu I wojny światowej oraz 75 lat, które mija od wybuchu II wojny światowej, skłaniają do pogłębionych refleksji nad tymi kataklizmami dziejowymi. Pomimo tysięcy publikacji w wielu językach zainteresowanie tymi konfliktami nie słabnie, a zwiększający się dystans czasowy dzielący nas od obu wydarzeń zwiększa obiektywizm historycznych dociekań.
Refleksja historyczna nie może być zbiorem sztywnych aksjomatów i prawd niepodważalnych. Po raz kolejny przekonuje nas o tym autor niniejszej monografii. Doktor Jarosław Jastrzębski – historyk młodszego pokolenia dziejopisarzy polskich – po raz kolejny przekonuje czytelnika, że II wojna światowa na Dalekim Wschodzie wymaga nowego, świeżego spojrzenia, zwłaszcza – używając bon motu angielskiego znawcy tematu – „z drugiej strony wzgórza”… (z przedmowy Prof. R. Kochnowskiego)

Notka o autorze:

Jarosław Jastrzębski (1975). Doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jest autorem ponad 70 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu książek. Z zakresu wojny na Pacyfiku do jego bardziej znaczących prac należą: Midway, Warszawa 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze – Tarnowskie Góry 2014; Okręty podwodne Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Kraków 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze – Tarnowskie Góry 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze – Tarnowskie Góry 2012.
Aktywnie działa społecznie, m.in. jest członkiem władz kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych.

   Tomasz Rogacki
   "Aspern – Essling 21-22 V 1809"

   ISBN 978-83-64023-67-5
   95 str.

   Mapy i schematy: 12

   165x235 mm

   Okładka miękka

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Położenie wojsk po zajęciu Wiednia
II Azymut na bitwę
III Bitwa pod Aspern – Essling
Aneksy
Bibliografia
Spis map



Notka o książce:

Jednak Austriacy nie zamierzali dać za wygraną. Arcyks. Karol udał się do Hillera, któremu przekazał: Bez względu na koszty Aspern musi być wydarte z rąk wroga.
Toteż straszliwa kanonada dziesiątek austriackich dział dopełniała dzieła zniszczenia obracając w ruiny poszczególne zabudowania. Wybuchłe w wielu miejscach pożary utrudniały zarówno obronę, jak i atak, a sporo rannych żołnierzy, którzy nie mogli o własnych siłach ruszyć z miejsca, ginęło w płomieniach. Zaciekłość austriackich ataków dorównywała determinacji francuskiej obrony.
Hiller pomny rozkazu arcyksięcia zaangażował do natarcia ok. godz. 7.00 kolejne 8 batalionów. Przeciw nim Massena rzucił po batalionie Hesów z leibregimentu i leibregimentu gwardii, które otrzymały wsparcie ogniowe z Gemeinde-Au, gdzie były rozmieszczone 4 pułki Molitora. W chwili, gdy Bellagarde naciskany przez II K Oudinota musiał ustąpić, sam Hiller nie dał rady francuskiemu kontratakowi wymierzonemu na cmentarz i kościół. Zaatakowany ok. godz. 10.00 musiał oddać te punkty.
Zobligowany rozkazami głównodowodzącego nie odpuścił i zaraz przygotował nowe uderzenie. Batalion z pułku Beniowski nr 31 wiedziony przez oficera sztabu por. Ehrensteina odbił cmentarz, podczas gdy pułk Splenyi nr 51 wpadł do Aspern. Wsparty przez kilkanaście innych batalionów zdołał opanować wieś do godz. 11.00. Jednocześnie udało się Austriakom wgryźć w część terenu Gemeinde-Au. Austriacy podpalili kościół a ich kompania pionierów przystąpiła do rozbijania muru cmentarza...

Notka o autorze:

Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 24 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Obecna pozycja opisująca bitwę pod Aspern – Essling jest jak dotąd najszerszym polskim opracowaniem tego tematu. Przybliża Czytelnikowi wiele nieznanych epizodów, jest wzbogacona o 12 mapek oraz o szczegóły związane z budową przepraw, które w dużej mierze zaważyły na przebiegu bitwy. Zawiera też opis wydarzeń na wyspie Lobau po bitwie oraz ciekawostki związane z działaniem służb medycznych w tamtych czasach.

   Krzysztof Kubiak
   "Niemiecka okupacja Wysp Normandzkich 1940-1945"

   ISBN 978-83-64023-66-8
   120 str.

   Mapy i schematy: 9

   165x235 mm

   Okładka miękka

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Najstarsze posiadłości Korony
II Swastyka nad Wyspami Normandzkimi
III Niemiecki garnizon i umocnienia na Wyspach Normandzkich
IV Brytyjczycy pod okupacją
V Brytyjskie działania specjalne na Wyspach Normandzkich
VI Ostatnie akordy wojny i koniec okupacji
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Położone na francuskich wodach wewnętrznych Wyspy Normandzkie, należące do Wielkiej Brytanii, to nie lada anomalia składająca się z 8 zamieszkałych wysepek o różnej wielkości, kilku mniejszych – niezamieszkałych i kilku skał. Ten archipelag ma na kilku wyspach lotniska, a więc jest swoistym lotniskowcem u wybrzeży francuskich. Z wojskowego punktu widzenia wyspy stanowią wysunięte punkty obserwacyjne i miejsca bazowania okrętów, przydatne do planowania różnorodnych operacji, jeśli zajdzie taka potrzeba. Odległość wysp od lądu francuskiego wynosi zaledwie 13-20 km.
Zawładnięte przez Niemców w 1940 r. wyspy intensywnie fortyfikowano i przygotowywano do obrony przed ew. siłami desantowymi. Ogromny wkład rzeczowy i finansowy Rzeszy nie przyniósł nigdy spodziewanych korzyści bowiem wyspy pozostawały poza głównymi kierunkami działań bojowych stron walczących... (z rec. Prof. dra hab. Antoniego Komorowskiego).

Notka o autorze:

Kmdr por. rez. prof. zw. dr hab. Krzysztof Kubiak (1967) – absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. W roku 1998 obronił rozprawę doktorską „Ocena zagrożenia wybrzeża i polskich obszarów morskich działaniami terrorystycznymi i specjalnymi w czasie pokoju i w sytuacji kryzysowej”. W roku 2003 przeprowadził kolokwium habilitacyjne. Tytuł rozprawy habilitacyjnej to „Ewolucja morskiej sztuki wojennej po II wojnie światowej”.
Autor był szefem Katedry Działań Sił Morskich na Wydziale Strategiczno-Obronnym AON, kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu, prorektorem ds. rozwoju tej uczelni, a następnie dziekanem Wydziału Nauk Technicznych. Obecnie wykłada na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.

   Piotr Borawski
   "Ziemska służba wojskowa Tatarów
    Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV–XVII wieku"

   ISBN 978-83-64023-65-1
   431 str.

   Mapa: 1
   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Geneza organizacji chorągiewnej Tatarów hospodarskich (XIV-XV w.)
II Organizacja chorągiewna Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XVI w.
III Służba wojskowa ordyńskich sołtanów
IV Organizacja chorągiewna Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w świetle rewizji 1631 roku
V Tatarzy-kozacy w ziemskich chorągwiach tatarskich
VI Zwierzchnicy wojskowi Tatarów hospodarskich
VII Służba wojskowa i położenie prawne Tatarów-ziemian w dobrach Radziwiłłów
VIII Położenie prawne Tatarów hospodarskich w Wielkim Księstwie Litewskim
IX Uzbrojenie chorągwi tatarskich: ziemskich, prywatnych i komputowych
w Wielkim Księstwie Litewskim (XVI-XVII w.)
Epilog
Aneksy
Bibliografia



Notka o książce:

Praca niniejsza jest pierwszą próbą całościowego przedstawienia ziemskiej służby wojskowej Tatarów zamieszkujących Wielkie Księstwo Litewskie od początków jej powstania aż do 1662 roku. W monografii tej dosyć często przekraczam nakreślone ramy chronologiczne, szczególnie tam, gdzie staram się przedstawić genezę organizacji Tatarów litewskich, bądź porównuję jej funkcjonowanie z wojskowością ludów turecko-mongolskich Europy Wschodniej i Azji Centralnej. Ograniczenie badań do okresu przybycia na ziemie Wielkiego Księstwa ludności tatarskiej uniemożliwiłoby należyte wyjaśnienie wielu istotnych zagadnień wojskowości tej grupy etnicznej, bowiem znajdujemy wyraźne wpływy Złotej Ordy i Chanatu Krymskiego w organizacji chorągiewnej Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dlatego też szczególnie często odwołuję się do wojskowości tych dwóch państw tatarskich w pierwszym rozdziale pracy, poświęconym genezie ziemskiej służby Tatarów litewskich.
Ziemska służba Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego nie doczekała się całościowego opracowania. Wokół tego zagadnienia nagromadziło się wiele uproszczeń i nieporozumień. Do takiego stanu rzeczy przyczynili się przede wszystkim historycy badający dzieje i sytuację prawną osadnictwa tatarskiego w Wielkim Księstwie Litewskim. Ich tezy dotyczące ziemskiej służby tej ludności, bazujące na dotychczasowej literaturze przedmiotu i nieumiejętnie wykorzystanych, chociaż powszechnie znanych przekazach źródłowych w zasadzie, niewiele wniosły do naszej wiedzy o wojskowości tatarskiej na Litwie... (ze Wstępu)

Notka o autorze:

Piotr Borawski (ur. 1951 r.) jest doktorem nauk historycznych. Od 1991 r. pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1994 r. jako chargé d'affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d'affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. Obecnie konsul w Konsulacie Generalnym w Petersburgu.
Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej Wielkie Księstwo Litewskie.
Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruzińskich, saudyjskich i tureckich czasopismach. Napisał także dwie popularno-naukowe książki poświęcone dziejom i kulturze Tatarów zamieszkujących dawne polskie Kresy. Obecnie pracuje nad monografią „Dzieje wojenne Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”.

   Grzegorz Szymborski
   "Wyprawa Fryderyka Augusta I do Inflant 1700–1701
    w świetle wojny domowej na Litwie"

   ISBN 978-83-64023-64-4
   295 str.

   Mapy i schematy: 10
   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Ku wojnie
II Inwazja
III Rzeczpospolita wobec wojny inflanckiej
IV Bitwa pod Probstinghof (Jungfernhof)
V Od Rygi do Kokenhausen – działania wojenne od sierpnia do października 1700 roku
VI Wojna domowa na Litwie
VII Zjazd w Birżach
VIII Bitwa nad Dźwiną
Zakończenie. Koniec marzeń o hegemonii Wettynów
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów
Streszczenie/Summary
Indeks osób



Notka o książce:

Prezentowana książka to pierwsza próba przedstawienia wydarzeń z lat 1698-1701, które rozegrały się na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego, a przede wszystkim na północ od nich, w ramach rozpoczynających się saską inicjatywą, zmagań Ligi Północnej z Karolem XII. Praca ta zarysowuje problem przygotowań Fryderyka Augusta I do wojny i okoliczności pojawienia się wojsk elektorskich na Litwie. Trwający dwa lata konflikt w Liwonii osadzony jest głęboko w kontekście niepokojów i wojny domowej pomiędzy Sapiehami a pomniejszymi rodami magnackimi. Podkreślony zostaje problem złożoności podjętego przez elektora przedsięwzięcia i jego bezpośredni wpływ na ziemie Rzeczypospolitej jeszcze przed wtargnięciem Szwedów na Żmudź. Autor, publikując tę książkę, daje wyraz swej życiowej pasji, którą jest właśnie historia, a także ma nadzieję na przyszłe kompleksowe badania specjalistów z zakresu dziejów nowożytnych w kontekście tej zapomnianej kampanii wojennej...

Notka o autorze:

Grzegorz Szymborski ur. w 1995 roku w Olsztynie, student prawa na Uniwersytecie Warszawskim, od wielu lat zafascynowany historią nowożytną, w szczególności czasami saskimi. W latach 2013-2014 publikował dla Kwartalnika Sarmackiego, a także portalu wnas.pl oraz KRESY.pl. Jest autorem powieści historycznej pt. „Wolność niejedno ma imię”.
Prawo wybrał z rozsądku, historię z miłości. Przyszłość zamierza wiązać z piórem i dziedzictwem Polski szlacheckiej.

   Tomasz Rogacki
   "I wojna polska 1806-1807. Tom I: Od manewru
    pułtuskiego do kampanii zimowej
    w Prusach Wschodnich"

   ISBN 978-83-64023-63-7
   387 str.

   Mapy i schematy: 48
   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Wstęp
I Przed nową kampanią
II Manewr pułtuski
III W walkach z korpusem Lestoqa
IV Kampania zimowa w Prusach Wschodnich
V Pruska Iława (7–8 lutego 1807 r.)
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia
Nakło nad Notecią w okresie I wojny polskiej 1806–1807



Notka o książce:

Oficer inżynierii VII K kpt. Paulin tak przedstawił natarcie: VII korpus zajął pozycje na południe od Eylau, ale nie widział lewego skrzydła zajmowanego przez IV korpus, bo pogoda była fatalna (śnieżyca). Nagle przybył generał Bertrand i polecił z rozkazu cesarza, by Augereau ruszał do natarcia. Zaczął się akurat silny północny wiatr, śnieżyca smagała twarze atakujących, oślepiając ich. Dywizje idące w kolumnach atakowych nie zdążyły się rozwinąć. Nagle w szeregi uderzyła potężna bateria, po czym zaatakowali kozacy. Generał Desjardins został ugodzony pociskiem w głowę, Heudelet dostał kartaczem w brzuch, pułkownik Macchei, Irlandczyk z pochodzenia, zastępca szefa sztabu, trzymał cugle swego konia, gdy ten sam pocisk ugodził go w przeguby dłoni.(…) Byłem w tym czasie obok marszałka Augereau, po jego prawej stronie; rozgorączkowany nie mówił ani słowa (…) Nagle sam marszałek zwalił się wraz z koniem, który go przygniótł. Wszyscy, którzy go otaczali, usiłowali go wydobyć (...). Doznał on bardzo silnej kontuzji lewego biodra.
Szczątki VII K zdołały odpłynąć w kierunku iławskiego cmentarza ścigane przez przeciwnika. To wtedy żółci huzarzy grodzieńscy przedarli się aż do samego niemal stanowiska dowodzenia Napoleona. Nad cesarskim sztabem zawisło po raz pierwszy w tej bitwie bezpośrednie niebezpieczeństwo. Cesarz, nie tracąc głowy, pchnął natychmiast na nich szwadron konnych strzelców gwardii, a z flanki kilka szwadronów dragonów, które zlikwidowały zagrożenie...

Notka o autorze:

Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 23 książek i szeregu artykułów historycznych i społecznościowych. Wśród książek są też opracowania lokalne jak: Nakielskie bractwo kurkowe pw. św. Jerzego, Parafia pw. św. Stanisława, Atlas Miasta i Gminy Nakło nad Notecią. Jest również książka zaliczana do niepoprawnie politycznych – Mord na carskiej rodzinie. Kto i dlaczego?
Jednak trzon zainteresowań autora stanowi epoka napoleońska. I wojna polska 1806–1807 jest pierwszą polską próbą całościowego przedstawienia kampanii, która przekreśliła rozbiory i przyczyniła się do odrodzenia namiastki polskiej państwowości w postaci Księstwa Warszawskiego.

   Margus Laidre
   "Bitwa pod Narwą 1700. Początek upadku
    szwedzkiego mocarstwa"

   ISBN 978-83-64023-61-3
   230 str.

   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna puka do bram
II Początek wielkiej wojny północnej
III Nowy teatr wojny
IV Wtorek 20 listopada
V Ku nieznanej przyszłości
Aneks
Źródła i opracowania



Notka o książce:

 

Bateria dział dowodzona przez Granatenhielma ustawiona na lewym skrzydle zadała Rosjanom ciężkie straty. W tym miejscu zdobywanie rosyjskich redut przebiegało dosyć łatwo. Wielu rosyjskich żołnierzy wspinało się na ochronny wał – można powiedzieć, że na „szwedzką stronę” – i próbowało uciekać w kierunku Vepsekyll. Niestety, stała tam szwedzka kawaleria, która natychmiast ich zaatakowała i zmusiła do powrotu do aproszy. Karol XII, który do tego momentu obserwował akcję piechoty z miejsca zajmowanego przez artylerię, włączył się w końcu do walki i razem z drabantami ruszył na uciekających Rosjan. Ci strzelali do Szwedów z muszkietów i dział, ale nie powstrzymało to ani króla, ani jego gwardzistów. W tym samym czasie Maydell naciskał na Rosjan i starał się zapędzić ich w stronę rzeki. Z powodu ciał zalegających pole walki dotarcie do okopów było utrudnione. Później okazało się, że wielu Rosjan, widząc rzeź, jaką ich towarzyszom urządzili Szwedzi, rzuciło się na ziemię udając martwych. Ledwo Szwedzi ich minęli, zerwali się na równe nogi i rzucili do ucieczki. W reakcji na ten podstęp Szwedzi zaczęli dźgać bagnetami tych, którzy nadal leżeli na ziemi. Rosyjski pułk, który rozproszył się po ataku Szwedów, wpadł w panikę i rzucił się na łeb na szyję w stronę mostu prowadzącego na wyspę Kamperholm, żeby dostać się po nim na drugi brzeg. Razem z nimi próbowało to samo uczynić wielu innych żołnierzy, którzy nie brali udziału w bitwie, a teraz próbowali wydostać się z obozu i przedostać na drugi brzeg. Zapanował kompletny chaos. Hallart, który był wtedy na placu boju, stwierdził później, że rosyjskie wojsko przypominało mu stado zwierząt, które straciły przewodnika i biegały bez ładu we wszystkie strony...

 

 

Notka o autorze:

 

Margus Laidre urodził się w 1959 roku w Tartu (Dorpat). Jest uznanym historykiem estońskim i dyplomatą. Pracę doktorską z historii obronił na Uniwersytecie w Tartu. Jest członkiem Royal Swedish Academy of War Sciences.
Przeprowadził wszechstronne badania naukowe dotyczące historii Estonii w XVII wieku. Jest autorem kilku książek poświęconych wojskowej, politycznej i dyplomatycznej historii Europy w okresie od XVI do XVIII wieku.
Był ambasadorem Estonii w Szwecji, Niemczech. w Stolicy Apostolskiej i w Wielkiej Brytanii. Od 2014 roku jest ambasadorem swojego kraju w Finlandii. Przed tą nominacją zajmował stanowisko doradcy Prezydenta Estonii do spraw politycznych.

Margus Laidre (b. 1959 in Tartu) is a renowned Estonian historian and diplomat holding PhD in History from Tartu University. He is a member of the Royal Swedish Academy of War Sciences.
Margus Laidre has done extensive research in the history of Estonia in the 17th century and has written several books on the military, political and diplomatic history of Europe in the 16th-18th centuries.
He has served as the Ambassador of Estonia to Sweden, Germany, the Holy See and the United Kingdom. Before his appointment as an ambassador of Estonia to Finland in 2014 he worked as a foreign policy adviser of the President of Estonia.

   Witold J. Chrzanowski
   "Wojna Pyrrusa z Rzymem i Kartaginą 280-275 p.n.e.
     Mity, źródła i numizmatyka"

   ISBN 978-83-64023-59-0
   247 str.

   Mapy i schematy: 5
   145x205 mm

   Okładka miękka ze skrzydełkami

   Zabrze – Tarnowskie Góry 2015

Spis treści:

Sen o zachodnim królestwie
I Italia i Sycylia przed 282 r. p.n.e.
II Tarent i jego najemnicy
III Wojna potomka Achillesa
IV Bitwa nad Sirisem (Heraclea) – lipiec 280 r. p.n.e.
V W stronę Rzymu
VI Święty gniew Appiusza Klaudiusza
VII Ausculum 279 r. p.n.e.
VIII Król Sycylii
IX Afrykańska iluzja
X Beneventum i koniec świata kondotierów
Wykaz literatury cytowanej

Spis map i planów



Notka o książce:

„Jedna jest wróżba najlepsza – bić się u boku Pyrrusa”. Te oto słowa, będące nawiasem parafrazą cytatu z Iliady, miał ongiś skierować Pyrrus do swych żołnierzy, których wiara w boskie przeznaczenia ich króla, nieco ostygła. Rzecz jednak miała już miejsce po „awanturze italskiej”, a król po raz kolejny odzyskując Macedonię, prowadził swych Chaonów i Mollosów na Peloponez, przeciw Sparcie. Zostawmy jednak tę kampanię na karty innej pracy, skupiając się na owych słowach „wróżby”, wszak w niej znajdujemy istotę planów Pyrrusa. Albo raczej ich brak. Genialny wódz, doskonały taktyk, orzeł – Aetos, jak zwali go jego żołnierze, jawiący się w źródłach jako kolejne wcielenie Aleksandra Wielkiego, za którym stoi cały panteon bóstw, a nade wszystko ziemska, doskonale wyćwiczona falanga hellenistyczna. Wszystko to prawda. Źródła zgodnie przedstawiają Pyrrusa jako nieustraszonego wojownika, obdarzonego zawarowanym tylko dla nielicznych, geniuszem taktycznym na polu walki, ale i też zmysłem przewidywania w obliczu zbliżającej się kampanii. Nawet jego wrogowie doceniali kunszt Epiroty. „...Antygonas zapytany raz, kto jest najlepszym strategiem, odpowiedział: „Pyrrus – o ile dożyje pełniejszego wieku.”
Ten niewątpliwy komplement ze strony wroga, kryje w sobie zawoalowany przytyk, co więcej jest wyjątkowo trafnym spostrzeżeniem, o tyle prawdziwym, że przeciętny wojownik jakim był Antygonos Gonatas, utrzymał się na tronie macedońskim do swej śmierci w 239 roku p.n.e., tj. przez 37 lat, natomiast Pyrrus, król Epiru, Macedonii, Italii i Sycylii stracił wszystko podczas swych, podkreślmy, zwycięskich kampanii, w lat osiem! (280–272 p.n.e.)...

Notka o autorze:

Witold J. Chrzanowski ur. w 1963 roku w Krakowie. Ukończył krakowski Uniwersytet Pedagogiczny (wtenczas WSP). Publikuje od 1995 roku (Pyrrus, król Epiru). Jest autorem 19 książek naukowych i popularnonaukowych oraz licznych artykułów. Poszukiwania badawcze autora koncentrują się wokół dziejów republikańskiego Rzymu w III w. p.n.e. oraz początków Słowiańszczyzny i jej kontaktach z kulturą skandynawską. Popularność autorowi przyniosła trylogia Kronika Słowian (t. I – Rzesza wielkomorawska i kraj Wiślan, t. II – Polanie, t. III – Ruś Kijowska w czasach pierwszych Rurykowiczów, wyd. 2008-2009). Sporym zainteresowaniem Czytelników cieszyły się również Rzym i Kartagina 280-241 p.n.e., wyd. 1997; Słowianie i wikingowie, wyd. 2007, 2010; Świętopełk I Wielki, król wielkomorawski (ok. 844-894), wyd. 2008, 2010.
Prezentowana obecnie praca, poświęcona italskiej i sycylijskiej wyprawie Pyrrusa jest powrotem do podjętego przed 20 laty tematu, jednak w całkiem nowym ujęciu, wzbogaconym materiałem archeologicznym, szczególnie numizmatyką tamtego okresu.