
Andrzej
Małkiewicz,
Piotr
Szymaniec
"Wojna
nowego wieku?
Agresja
Rosji przeciw
Ukrainie
2022–2023"
ISBN
978-83-67730-31-0
540 str.
145x205 mm
Mapy: 13
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Wojny epoki
globalizacji
II. Rosjanie i
Ukraińcy –
mity i
rzeczywistość
III. Rosja i
Ukraina w
transformacji
IV. Od
Euromajdanu do
otwartej
agresji
V.
Przygotowania
militarne
VI. Ostatnie
przygotowania
VII. Pierwsze
walki
VIII.
Przewlekła
wojna
IX. Walki lata
i jesieni
X. Mobilizacja
w Rosji
XI. Wymiana
ciosów
XII. Wojna
informacyjna
XIII. Sytuacja
wewnętrzna
walczących
państw
XIV. Sytuacja
międzynarodowa
XV. Skutki dla
świata
XVI. Religijne
aspekty wojny
XVII.
Prawnomiędzynarodowe
aspekty
konfliktu
Konkluzje
Spis map
Bibliografia
O
książce:
24
lutego 2022 r.
zaczął się
największy
konflikt
zbrojny w
Europie od
zakończenia II
wojny
światowej –
wojna
autorytarnego
mocarstwa
przeciw
państwu, w
którym
dokonała się
demokratyczna
przemiana. Po
ponad roku
wciąż nie
widać szans na
jej
zakończenie.
Agresorzy
burzą miasta i
wsie, niszczą
gospodarkę,
infrastrukturę,
dokonują
przerażających
zbrodni wobec
ludności
cywilnej.
Towarzyszy
temu kłamliwa
propaganda o
„wyzwalaniu”
mieszkańców
Ukrainy.
Obrońcy kraju
wykazali się
ogromnym
męstwem,
determinacją,
dają liczne
przykłady
bohaterstwa.
Sami nazwali
tę wojnę
„ojczyźnianą”,
jak przed laty
określano
zmagania z
najeźdźcą
hitlerowskim,
stała się
„bojem
naprawdę
narodowym” .
Armia Ukrainy,
ku zaskoczeniu
napastników,
okazała się
dla nich
równorzędnym
przeciwnikiem,
choć na
niektórych
odcinkach
musiała się
cofnąć,
większą część
kraju
obroniła.
Spotkali się z
solidarnością
społeczeństw
innych państw,
wyrażoną w
różnorodnych
formach
pomocy, m.in.
poprzez
dostawy leków,
żywności i
zaopatrzenia
dla
mieszkańców
zbombardowanych
miejscowości,
sprzętu dla
armii,
ułatwienie
dostępu do
Internetu i
fachową pomoc
w pokonywaniu
ataków
hakerskich,
wsparcie dla
uciekinierów.
W książce
omawiamy
genezę wojny,
jej przebieg w
pierwszym roku
walk,
uwarunkowania
prawnomiędzynarodowe
i światowe
implikacje. Za
wcześnie jest,
by wojnę tę
podsumować,
przede
wszystkim
wciąż nie
wiadomo, czym
się skończy,
ani nie znamy
wielu jej
aspektów,
które – co
zrozumiałe –
objęte są
tajemnicą...
O
autorach:
Prof.
dr hab. Andrzej
Małkiewicz,
emeryt,
mieszka we
Wrocławiu,
historyk i
politolog,
bada historię
i politykę
Centralnej
Europy,
zwłaszcza
Polski, Czech
i Ukrainy,
relacje
międzykulturowe
i
międzyreligijne.
Najważniejsze
publikacje: Wybory
czerwcowe 1989
(1994), Samobójstwo
demokracji.
Czechosłowacja
w okresie II
Republiki
1938–1939 (2013),
Chrześcijanie
i muzułmanie w
rozwoju
dziejowym
(2016), Język
a polityka.
Przypadek
Ukrainy
(2017,
współautor), Geneza
wyprawy
kijowskiej,
Józef
Piłsudski
wobec Ukrainy
do 1920 roku.
Studium myśli
politycznej
(1920).
Dr hab. Piotr
Szymaniec,
prof. ANS AS w
Wałbrzychu –
profesor i
dyrektor
Instytutu
Społeczno-Prawnego
Akademii Nauk
Stosowanych
Angelusa
Silesiusa w
Wałbrzychu.
Stopnie
naukowe
doktora (2012)
i doktora
habilitowanego
nauk prawnych
(2017) uzyskał
na Wydziale
Prawa,
Administracji
i Ekonomii
Uniwersytetu
Wrocławskiego.
Opublikował
przeszło 120
prac naukowych
z zakresu
historii myśli
polityczno-prawnej,
teorii i
filozofii
prawa
(zwłaszcza
zagadnień
wolności
religii) i
prawnych
aspektów
bezpieczeństwa.

Jakub
Juszyński
"Wojny
polsko-jaćwieskie
1247–1282"
ISBN
978-83-67730-32-7
60 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Dzieje
Jaćwieży do
połowy XIII
wieku
II. Sytuacja
Polski w
połowie XIII
wieku
III. Wojna w
1248 roku
IV. Wojny
Tautewilla z
Mendogiem
V. Walki w
latach
1253–1256
VI. Walki w
latach
1260–1282
Następstwa
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wojny
polsko-jaćwieskie
w XIII wieku
od zawsze były
tematem
interesującym
polskich
pasjonatów
historii. Do
dzisiaj nie
doczekały się
jednak wielu
opracowań.
Żadne nie
dotyczy samego
okresu o
największym
natężeniu
walk, czyli
lat 1247-1282.
Temat jest o
tyle ważny, że
blisko żyjący
Jaćwingowie
stanowili
wielkie
zagrożenie dla
Polski w
czasie, gdy
lista jej
prześladowców
zdawała się
nie mieć
końca.
Ogromnym
nieszczęściem
były najazdy
Litwinów.
Prusowie, mimo
trwającego
podboju
krzyżackiego,
w trzynastym
stuleciu nadal
łupili polskie
ziemie. Ruś,
choć pokonana
przez
Mongołów,
najeżdżała
państwo
Piastów,
korzystając
też ze
wsparcia
Jaćwingów i
swoich
azjatyckich
ciemiężców.
Postępowała
ekspansja
niemiecka:
Krzyżaków i
Brandenburgii.
Czechy co raz
występowały z
wrogimi
działaniami.
Wciąż trwały
też
bratobójcze
walki
wewnętrzne, do
których polscy
książęta
werbowali
właśnie Bałtów
i Rusów.
Jedynym stałym
sojusznikiem
pozostawały
Węgry, Polskę
wspierali też
Połowcy, a od
końca XIII
wieku hanza.
W takiej
sytuacji
kolejny wróg,
nawet
najsłabszy,
stanowił
śmiertelne
zagrożenie.
Jaćwingowie
słabi nie byli
i wyrządzali
wielkie
szkody. Obrona
przed nimi
wymagała
sprawności
dowódczej od
polskich
książąt i
bojowej od ich
rycerzy. Z
kolei odwetowe
ataki na
Jaćwież były
możliwe tylko
przy zgodzie
między
Polakami z
różnych
dzielnic. Te
warunki udało
się spełnić...
O
autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

Cezary
Namirski
"Średniowieczne
zamki Sardynii"
ISBN
978-83-67730-29-7
312 str.
155x214 mm
Mapy: 10
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Zarys
średniowiecznej
historii
Sardynii
II. Historia
badań nad
średniowiecznymi
zamkami
Sardynii
III.
Charakterystyka
średniowiecznych
zamków
Sardynii
Katalog
Załączniki
The Medieval
Castles of
Sardinia
(summary)
Mapy
Bibliografia
Spis
ilustracji i
map
O
książce:
Średniowieczna Sardynia była miejscem krzyżowania się wpływów licznych potęg świata śródziemnomorskiego – w VI wieku wyspa została przyłączona do Bizancjum, w XI wieku w pełni ukształtowały się na niej cztery niezależne królestwa (giudicati), zaś w kolejnych stuleciach była ona obszarem rywalizacji Genui, Pizy i Królestwa Aragonii. Jednym ze świadectw burzliwych średniowiecznych dziejów Sardynii są zamki, stanowiące ważny element kulturowego krajobrazu wyspy. Książka jest monografią poświęconą warowniom wznoszonym na Sardynii od czasów bizantyjskich po aragońskie, zostaje w niej zaprezentowany także ich szeroki kontekst historyczny.
O
autorze:
Cezary Namirski ((ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham stopień doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. archeologię Sardynii – jest autorem poświęconych pradziejom wyspy opracowań Nuragiczna Sardynia (Kraków 2016, 2022) oraz Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia (Oxford 2020). W jego dorobku są też prace na temat średniowiecznych konfliktów na Wyspach Brytyjskich, takie jak Fulford – Stamford Bridge 1066 (Warszawa 2021), Ballaghmoon 13 IX 908 (Zabrze-Tarnowskie Góry 2021), Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403: triumf i klęska rodu Percy (Tarnowskie Góry 2022) oraz Clontarf 1014 (Warszawa 2023).

Marcin
Pejasz
"Od
Monongaheli do
Bushy Run
1755–1763.
Z dziejów
wojen
kolonialnych
w Ameryce
Północnej"
ISBN
978-83-67730-30-3
290 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Początki
francuskich
Kolonii w
Ameryce
Północnej
II. Obrońcy
Nowej Francji
III. Zderzenie
imperiów
IV. Iskra na
beczkę prochu
V. Armia
brytyjska
VI.
Przygotowanie
ofensywy
VII. Marsz ku
zagładzie
VIII.
Konfrontacja
nad
Monongahelą
IX. Wojna
Francuzów i
Indian
przeciwko
Brytyjczykom
X. Czasy
powojenne
XI. Powstanie
XII. Bushy Run
Zakończenie
Pole bitwy
Bibliografia
Spis map
Indeks osobowy
Indeks
geograficzny
Indeks plemion
O
książce:
Połączonymi
siłami
Wirgińczyków i
Indian,
maszerującymi
na spotkanie
Francuzów po
dowództwem
Jumonville’a,
przewodził
Tanaghrisson,
co z pewnością
nie dodawało
powagi
Waszyngtonowi
w oczach jego
podkomendnych.
Wieczorem 27
maja, z
powodu
padającego od
dłuższego
czasu
deszczu,
chorąży
Jumonville
zatrzymał swój
oddział i
postanowił
spędzić noc
pod nawisem
skalnym.
Francuzi nie
wystawili
nawet wart.
Byli
parlamentariuszami
i ufali, że
nie grozi im
żadne
niebezpieczeństwo.
Rozpalili
ogień, nie
maskując w
żaden sposób
swojej
obecności.
Znalazłszy się
w końcu w
pobliżu obozu
Francuzów,
ludzie
Waszyngtona
starali się
przygotować
broń do
strzału co w
rzęsistym
deszczu nie
było wcale
takie proste.
Tanaghrisson
„zasugerował”,
by część
Anglików
wspięła się na
skałę i
przyczaiła się
ponad głowami
Francuzów.
Wydarzenia,
które
rozegrały się
wiosną 1754
roku w miejscu
zwanym dziś
Jumonville
Glen,
niedaleko
współczesnego
miasta Hopwood
w hrabstwie
Fayette w
zachodniej
Pensylwanii,
odbiły się
szerokim echem
zarówno w
Londynie jak i
w Paryżu.
Niczym
niesprowokowany
atak żołnierzy
Jerzego
Waszyngtona na
francuskich
emisariuszy,
ostatecznie
zapoczątkował
długą
sekwencję
niezwykłych
zdarzeń.
Początkiem
owego łańcucha
przyczynowo
skutkowego
stał się
pierwszy w
historii
konflikt o
zasięgu
światowym
zwany w
Europie
wojnąsiedmioletnią...
O
autorze:
Marcin Pejasz (1974), historyk, znawca i rekonstruktor wyrobów kultury materialnej tubylczych ludów Ameryki Północnej. Wieloletni członek Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian. Zajmuje się historią i szeroko pojętą kulturą Indian Wschodniego Obszaru Leśnego, a także Wielkich Równin oraz wojnami kolonialnymi w Ameryce Północnej. W 2009 roku, odwiedził Stany Zjednoczone, gdzie spędził 6 miesięcy mieszkając pośród Szejenów Północnych i Czarnych Stóp, pogłębiając wiedzę z zakresu kultury i historii tychże plemion, opowiedzianej przez samych Indian. Autor książki Szaunisi – Najwięksi Wędrowcy Ameryki (2019). Jest redaktorem i konsultantem – uzupełniał książkę autorstwa nieodżałowanego znawcy Indian obu Ameryk, Leszka Michalika Odżibuejowie – Czarodzieje Lasu (2022). Przełożył z języka angielskiego książkę Georga A. Dorseya Szejenowie – Organizacja Społeczna (2023).

Maciej
Jędrzejewski
"Izrael
na tle
światowych
potęg w
cyberprzestrzeni.
Analiza
porównawcza"
ISBN
978-83-67730-27-3
334 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I.
Cyberbezpieczeństwo.
Podstawowe
pojęcia i
problemy
II. Izrael
III. Analiza
porównawcza
Izraela na tle
wybranych
państw
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Fenomen
Żydów, narodu
bez państwa,
po dziś
wzbudza
powszechne
zainteresowanie
zarówno wśród
osób
podejmujących
badania
naukowe, jak i
zwykłych
mieszkańców
naszego globu,
których
zainteresowania
ogniskują się
na szeroko
definiowanym
bezpieczeństwie,
relacjach
międzynarodowych
oraz historii
będącej, jak
się
powszechnie
uważa,
„nauczycielką
życia”. Aby
przetrwać jako
oaza w
„arabskim
morzu”, Izrael
musiał
postawić na
rozwój sił
zbrojnych i
podążać
kosztem
olbrzymich
wyrzeczeń
finansowych i
ludzkich na
drodze ku
stałej
modernizacji
swej armii,
doskonaląc jej
elementy,
tworząc nowe
oraz − co
najważniejsze
− wybiegając w
przyszłość.
Wraz z
rozwojem
cyfryzacji
konieczne
stało się
zabezpieczenie
systemów
militarnych,
cywilnych –
zwłaszcza
infrastruktury
krytycznej –
przed
cyberatakami.
Nic dziwnego,
że Izrael
znalazł się w
grupie państw
wiodących w
tym obszarze.
W monografii
Izrael na tle
światowych
potęg w
cyberprzestrzeni
– analiza
porównawcza
ważną rolę
pełnią
rozważania
dotyczące
możliwości
utrzymania –
przez to
kluczowe dla
polityki
bliskowschodniej
państwo –
statusu
mocarstwa
regionalnego,
nie tylko
obecnie, ale
również w
dającej się
przewidzieć
przyszłości.
Przedmiotem
badań jest
cyberprzestrzeń
– w ujęciu
nowoczesnym, w
oparciu o
najnowsze
źródła, będące
często
przedmiotem
bieżącej
debaty
szerokiego
kręgu badaczy
problemu, a
także jej
znaczenie nie
tylko dla
bezpieczeństwa
państwa
Izrael, ale
także – dając
je za przykład
– szerzej:
innych państw,
społeczeństw
czy nawet
organizacji
nieformalnych
niemieszczących
się w pojęciu
kultury
strategicznej,
której
cyberprzestrzeń,
obok wyzwań
związanych z
zapewnieniem
ludzkości
dostępu do
źródeł
energii, pełni
rolę
strategiczną.
Celem
przedkładanej
monografii
jest
przedstawienie,
w ujęciu
kompleksowym,
problematyki
cyberbezpieczeństwa
w doktrynie
obronnej
Izraela, a
więc
systematyzacja
informacji w
tym zakresie,
zawartych
zarówno w
źródłach
tradycyjnych,
jak i
internetowych.
Dodatkowo,
poprzez
zestawienie
zagadnień
teoretycznych
z praktycznymi
aspektami
funkcjonowania
państwa Izrael
w
cyberprzestrzeni,
praca ma się
przyczynić do
pogłębienia
stanu badań w
tym obszarze.
Z racji
aktualności
tematu,
informacje
zawarte w
monografii
mogą być
przydatne do
zgłębiania
wiedzy nie
tylko przez
studentów i
naukowców, ale
także
wszystkich
użytkowników
cyberprzestrzeni...
O
autorze:
Dr
inż. Maciej
Jędrzejewski
(LA ISO/IEC
27001, LA
ISO/IEC
20000-1, LA
ISO 22301).
Absolwent
Wydziału
Elektrotechniki,
Automatyki i
Informatyki
Politechniki
Świętokrzyskiej
(specjalność:
Elektronika i
Teletransmisja)
oraz
Podyplomowych
Studiów
Bezpieczeństwa
Informacji
Akademii
Obrony
Narodowej.
Doktorat z
Cyberbezpieczeństwa
uzyskał na
Wydziale Nauk
o
Bezpieczeństwie
Instytutu
Bezpieczeństwa
i Informatyki
na
Uniwersytecie
Pedagogicznym
im. Komisji
Edukacji
Narodowej w
Krakowie.
Były pracownik
Ministerstwa
Finansów,
Komendy
Głównej
Policji i
Polskiej
Wytwórni
Papierów
Wartościowych.
Od 2004 roku
ekspert
Polskiego
Komitetu
Normalizacyjnego
działający w
Komitecie
Technicznym nr
182 ds.
Ochrony
Informacji w
Systemach
Teleinformatycznych
oraz Komitecie
Technicznym nr
306 ds.
Bezpieczeństwa
Powszechnego i
Ochrony
Ludności.
Twórca i
wieloletni
ekspert Firmy
Bezpieczeństwo
Informacji.
Prowadził
liczne
szkolenia
techniczne i
wykłady z
dziedziny
bezpieczeństwa
systemów
teleinformatycznych,
cyberbezpieczeństwa
oraz wykłady z
kryptografii w
ramach studiów
podyplomowych
na
Politechnice
Warszawskiej
„Zarządzanie
jakością i
bezpieczeństwem
Informacji w
środowisku
IT’’. I wiele
innych.
Bezpieczeństwem
systemów
teleinformatycznych,
bezpieczeństwem
informacji i
cyberbezpieczeństwem
zajmuje się od
1988 roku.

Grzegorz
Lach
"Wojny
zapomniane.
Dzieje
rywalizacji
grecko-kartagińskiej
na terenie
Sycylii"
ISBN
978-83-67730-28-0
367 str.
145x205 mm
Mapy: 15
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Zasiedlenie
Sycylii
II. Pierwsze
konflikty
grecko-kartagińskie
III.
Kartagińska
inwazja
IV. Krucjata
Dionizjosa
Starszego
V. Sycylia w
cieniu
Timoleona
VI. Agatokles
VII.
Interwencja
króla Pyrrusa
w Italii i na
Sycylii
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelnika z przyczynami, przebiegiem i skutkami rywalizacji grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii. Siłą rzeczy niejako, autor nie mógł ograniczyć zasięgu geograficznego swojej pracy li tylko do samej wyspy, gdyż w interesującym nas okresie czasu stanowiła ona część tak zwanej Wielkiej Grecji, obejmującej tereny skolonizowane przez osadników helleńskich na terenie Sycylii oraz południowej Italii. Zatem narracja musi zahaczać o Półwysep Apeniński, co zresztą nie odnosi się stricte tylko do kwestii rywalizacji grecko-kartagińskiej, ale także do stosunków panujących pomiędzy tamtejszymi Grekami oraz ich relacji z ludami italskimi, których nie da się pominąć w przedmiotowym kontekście. To samo, choć w mniejszym stopniu, odnosi się do Kartagińczyków, których macierzyste miasto znajdowało się na wybrzeżu północnoafrykańskim, a poza tym kontrolowali oni liczne inne terytoria, choćby na terenie Półwyspu Iberyjskiego czy Sardynii, i od czasu do czasu nasza narracja musi odnosić się również do tych odległych terenów...
O
autorze:
Grzegorz
Lach
(1967), jest
doktorem nauk
humanistycznych,
absolwentem
Wydziału Nauk
Społecznych
Uniwersytetu
Śląskiego w
Katowicach
oraz
wychowankiem
prof. zw. dra
hab. Wiesława
Kaczanowicza.
Specjalizuje
się w dziejach
wojskowości
starożytnej
Grecji okresu
klasycznego i
wczesnego
hellenizmu.
Jego
zainteresowania
koncentrują
się na
historii wojen
oraz ewolucji
sztuki
wojennej.
Wyniki swoich
badań
publikuje na
bieżąco w
kolejnych
opracowaniach,
ukazujących
się
sukcesywnie od
roku 2007: Wyprawa
sycylijska
415–413
p.n.e.; Sztuka
wojenna
starożytnej
Grecji. Od
zakończenia
wojen perskich
do wojny
korynckiej;
Salamina –
Plateje
480–479
p.n.e.;
Alkibiades
i Wojny
diadochów
323–281 p.n.e.

Ferdynand
Kudelka
"Lubieszów
1577 –
Kircholm 1605
– Kłuszyn
1610 –
Humienne 1619"
ISBN
978-83-67730-26-6
90 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
I.
Bitwa pod
Lubieszowem w
dniu 17
kwietnia 1577
r.
II. Bitwa pod
Kircholmem
dnia 27
września 1605
r.
III. Bitwa pod
Kłuszynem 4
lipca 1610 r.
IV. Bitwa pod
Humiennem 26
listopada 1619
r.
O
książce:
Straszne
i krwawe było
starcie, nie
wszystkim
udało się
wpaść w ten
las
nadstawionych
pik, lecz
jedni idąc za
przykładem
przodujących
czyli raczej w
ich ślady,
cisnęli się w
poczynione
wyłomy, inni
traciwszy
konie, i
wystrzeliwszy
pistolety
siekli
szablami lub
koncerzami
piki wroga,
rum sobie
czyniąc,
wciskali się
między
pikinierów,
okrzykiem:
„Siecz kłuj”
nawzajem się
do krwawego
marsa
nawołując.
Twardszy niż
pod
Lubieszowem
był tu orzech
do zgryzienia.
Gdy tam w 10
szeregach
tylko stali
pikinierzy
tutaj w
kwadracie w 30
szeregach
(...) była
piechota
uszykowana;
muszkieterzy
nie stali jak
tam, po
skrzydłach, i
nie opuścili
pikinierów w
chwili
natarcia, lecz
w 3 lub 4
szeregach
jakby ramami
opasywali ich
dookoła
zasłonięci
jeszcze na 2
kroki przed
siebie i ponad
swe głowy
sterczącymi
pikami, jak z
za rogatek
bezpieczni,
razili ogniem
rotowym
husarię.
W porę
przybyły
Wojnie
posiłki: dwie
roty
Kurlandczyków
pod Rekiem i
Eucholdem
rotmistrzami;
wtedy wspólnym
natarciem
rzucili
pierwszą linię
pieszych...
O
autorze:
Ferdynand
Kudelka
(1842–1906) –
polski
historyk
amator, jeden
z prekursorów
badania
staropolskiej
sztuki
wojennej. Był
samoukiem bez
formalnego
wykształcenia
akademickiego.
W 1859 wstąpił
do wojska
austriackiego,
gdzie ukończył
szkołę kadecką
przy 56. pułku
piechoty.
Uczestniczył w
kampanii
włoskiej 1859
roku. Walczył
także na
froncie wojny
austriacko-pruskiej,
m.in. w bitwie
pod Sadową w
1866. Odszedł
ze służby
wojskowej w
stopniu
kapitana w
1872. Później
pracował jako
urzędnik
pocztowy. Pod
wpływem
doświadczeń
wyniesionych
ze służby
wojskowej, a
także własnych
badań, podjął
ideę
opracowania
naukowego
polskich bitew
XVI i XVII
wieku.
Zaliczany jest
do twórców
polskiej
historiografii
wojskowej.

Piotr
Borawski
"Tatarzy
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.
Dzieje
wojenne i
tradycje. Tom
II"
ISBN
978-83-67730-24-2
311 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
Tom II
TRADYCJE
XVIII.
Pochodzenie
Tatarów
litewskich w
świetle
podziałów
rodowo-plemiennych
Złotej Ordy i
Chanatu
Krymskiego
XIX. Herby
Tatarów
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XX. Islam
Tatarów
litewskich
XXI.
Piśmiennictwo
religijne
Tatarów na
ziemiach
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XXII.
Muzułmanie w
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów:
Litwa, Wołyń,
Podlasie.
Stosunek
państwa i
społeczeństwa
polsko-litewskiego
do wyznawców
islamu
XXIII. Kultura
materialna
Tatarów
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów:
meczety,
cmentarze,
ubiory,
uzbrojenie
XXIV.
Asymilacja
kulturowa i
religijna
Tatarów
litewskich
XXV. Szlachta
kresowa
tatarskiego
pochodzenia
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.
O
autorze:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

Piotr
Borawski
"Tatarzy
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.
Dzieje
wojenne i
tradycje. Tom
I"
ISBN
978-83-67730-23-5
489 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
Tom I.
DZIEJE WOJENNE
I. Złota Orda
II. W państwie
wielkiego
księcia
Witolda
III. Pod
władzą
Jagiellonów
IV. Panowanie
Wazów.
Chorągwie
tatarskie w
wojnach ze
Szwecją,
Turcją, Rosją,
Kozakami i
Chanatem
Krymskim
V. Bunt
chorągwi
tatarskich
VI. Tatarzy w
ekonomiach
królewskich
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
VII.
Radziwiłłowscy
Tatarzy-ziemianie
VIII. Tatarzy
w miastach i
jurydykach
Radziwiłłów
IX. Rządy
dynastii
saskiej w
Rzeczypospolitej
X. Tatarzy w
konfederacji
barskiej
XI. Pułki
tatarskie w
wojnie
polsko-rosyjskiej
1792 roku
XII. Tatarzy w
powstaniu 1794
roku na
ziemiach
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XIII. W
służbie
pruskiej
XIV. Epizod
napoleoński
XV. Na służbie
rosyjskiej
XVI. Pułk
Tatarski
Ułanów imienia
Mustafy
Achmatowicza w
wojnie
polsko-bolszewickiej
XVII. W
odrodzonej
Rzeczypospolitej
O
książce:
W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.
O
autorze:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

Jakub
Juszyński
"Wojskowość
polska w XIII
wieku"
ISBN
978-83-67730-22-8
89 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Jazda
II. Łucznictwo
III.
Kusznictwo
IV.
Opancerzenie
V. Broń do
walki wręcz
VI. Umocnienia
i machiny
wojenne
Bibliografia
O
książce:
Polska
wojskowość w
XIII wieku nie
była nigdy
tematem
odrębnej pracy
naukowej lub
popularnonaukowej,
mimo
zapotrzebowania
na literaturę
w tym
zakresie. Jest
to szczególnie
ważny temat,
gdyż w tym
stuleciu
podzielona
Polska toczyła
liczne walki
na własnej
ziemi i za
granicami. Co
ważne, często
kończyły się
zdecydowanymi
zwycięstwami w
obliczu
przewagi
wroga.
Mimo to, z
XIII wieku
znana jest
głównie bitwa
pod Legnicą, a
ówczesna
wojskowość
polska jest
błędnie
postrzegana
przez pryzmat
tej klęski.
Tymczasem
źródła pisane
niemieckie,
ruskie czy
czeskie
przekazują
dużo na temat
polskich
zwycięstw w
tym okresie.
Także
ikonografia z
krajów
ościennych
nakreśla
wiarygodnie
charakter
polskich sił
zbrojnych.
Jest on
szczególnie
widoczny w
samym
przebiegu
kampanii i
starć, który
wyraźnie
odróżnia się
od ówczesnych
wojen
toczonych na
zachodzie
Europy.
Trzynastowieczne
polskie
rycerstwo, jak
w poprzednich
wiekach, nie
dążyło do
bitew takich,
jakie toczyła
ciężka jazda.
Zamiast nich,
stosowało
szybkie,
zaskakujące
przemarsze, w
celu rozbicia
armii wroga z
zaskoczenia,
gdy była
jeszcze
rozproszona.
Do
rozstrzygania
bitew używano
też broni
dystansowej.
Podkreślić
należy, że nie
były to nigdy
„działania
podjazdowe”,
lecz operacje
prowadzące do
decydujących
zwycięstw nad
liczniejszym
przeciwnikiem,
często na jego
terenie.
Podobny
przebieg
większości
polskich
kampanii
zgodnie
przekazują
wszystkie
źródła od
pierwszych
Piastów do
Kazimierza
Wielkiego.
Armie typu
zachodniego
były niezdolne
do takich
posunięć...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988), jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.

Szymon
Jagodziński
"Brienne
(29 I 1814) –
La Rothière (1
II 1814).
Kampania
francuska
Napoleona"
ISBN
978-83-67730-21-1
108 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Inwazja
aliancka na
Francję
II. Pierwsze
walki we
wschodniej
Francji
III. Zanim
doszło do
pierwszej
bitwy
IV. Bitwa pod
Brienne (29
stycznia 1814
r.)
V. Między
dwoma bitwami
VI. Bitwa pod
La Rothière (1
lutego 1814
r.)
VII. Straty i
odwrót
Napoleona (2
lutego 1814
roku)
VIII.
Podsumowanie i
ocena walk
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Kiedy
korpus
wirtemberski z
Kronprinzem na
czele dotarł
do wzgórza La
Giberie,
zauważono
przed nim mały
oddział
piechoty
francuskiej
przygotowany
do obrony
(najwyżej
pojedynczy
batalion).
Książę
Fryderyk
zarządził
natychmiastowy
atak siłami
dwóch
batalionów
piechoty i 4.
pułku
strzelców
konnych Prinz
Adam.
Rozgorzała
gęsta
strzelanina.
Francuzi, nie
mając żadnej
kawalerii,
obawiając się
oskrzydlenia
przez
Wirtemberczyków,
rozpoczęli
odwrót
zatrzymując
się na głównej
pozycji w
wiosce La
Giberie...
Najmniej znaną
na rynku
książki
historycznej w
Polsce
kampanią
wojenną
Napoleona jest
kampania
francuska 1814
roku.
Właściwie
żaden z
krajowych
autorów nie
pokusił się do
tej pory o
napisanie
całościowej
publikacji
poświęconej
temu
zagadnieniu.
Brienne (29 I
1814) – La
Rothière (1 II
1814) to
pierwsza
polska
publikacja
opisująca dwie
pierwsze bitwy
Napoleona
stoczone na
francuskiej
ziemi zimą
1814 roku.
O
autorze:
Szymon Jagodziński (1974), absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalizuje się w wojnach napoleońskich i II wojnie światowej w Afryce Północnej, nauczyciel historii w I LO im. Tadeusza Kościuszki w Koninie. Autor m.in. Pomorze 1807 i Konin na tle wojen napoleońskich 1806–1813. Współpracuje z czasopismem „Militaria XX Wieku”. Przygotowuje do publikacji monografię Pułtusk – Gołymin 1806.

Cyprian
Herl
"Bellum
Sociale.
Przyczyny,
przebieg i
skutki
wojny ze
sprzymierzeńcami
(91–88 r.
p.n.e.)"
ISBN
978-83-67730-20-4
533 str.
145x205 mm
Mapy: 25
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wprowadzenie
Część I
CHCEMY BYĆ
RZYMIANAMI!
I Italia w
dobie
rzymskiej
ekspansji
II Sprawa
Italików w
czasach braci
Grakchów
III Trybunat
ludowy M.
Liwiusza
Druzusa
Część II
ITALIA CHWYTA
ZA BROŃ
IV Droga ku
wojnie – 91/90
r. p.n.e.
V Rzymianie w
odwrocie – 90
r. p.n.e.
VI Lex Iulia i
lex Plautia
Papiria –
90/89 r.
p.n.e.
VII Rzymianie
w
kontrofensywie
– 89 r. p.n.e.
VIII
Pacyfikacja
Italii – 88 r.
p.n.e.
Część III
(NIE)PEŁNOPRAWNI
OBYWATELE
IX Trybunat
Pb.
Sulpicjusza
Rufusa i
pierwszy marsz
na Rzym – 88
r. p.n.e.
X Pozycja
Italików w
epoce wojen
domowych –
87–82 r.
p.n.e.
Epilog –
Zwycięstwo
przegranych
Aneksy
Bibliografia
Spis skrótów
Spis map
O
książce:
Niesprawiedliwość.
Tym słowem
najlepiej
można określić
sytuację
społeczności
sprzymierzonych
z Rzymem w
okresie
poprzedzającym
wybuch bellum
sociale.
Ludność ta
wspierała
Republikę we
wszystkich
kampanii
wojennych,
dzieliła z
Rzymianami
trudy najazdów
oraz powstań,
lojalnie
wykonując przy
tym nakładane
w coraz
większych
ilościach
obciążenia
finansowe. Za
wyrzeczenia te
nie było
jednak żadnej
nagrody. Nie
może więc
dziwić fakt,
że będąc w tak
niekorzystnej
sytuacji socii
domagali
się
równouprawnienia
w postaci
nadania im
rzymskiego
obywatelstwa.
Żądania te
spotykały się
jednak z
systematyczną
odmową ze
strony
Rzymian.
Ostatecznie,
doszło do
wybuchu
potężnego
konfliktu na
terenie prawie
całej Italii,
które
pochłonęło
życie
dziesiątków
tysięcy
rzymskiej i
italskiej
ludności oraz
pociągnęło za
sobą
zniszczenie
ogromnych
połaci
Półwyspu
Apenińskiego.
Strat tych
można było
uniknąć gdyby
tylko
Rzymianie
zrozumieli
postulaty
swoich
sojuszników.
Tak się jednak
nie stało.
Walki trwałe
przez kolejne
trzy lata i
choć skończyły
się militarnym
zwycięstwem
Rzymian, to
jednak pod
względem
politycznym i
prawnym
zwycięstwo
odnieśli
sprzymierzeńcy.
Dlaczego
doszło do
wybuchu tak
potężnego
konfliktu, jak
wyglądały
działania
wojenne obu
stron oraz
jakie były
długofalowe
konsekwencje
wojny ze
sprzymierzeńcami?
Na te jak i
wiele innych
niezwykle
ciekawych
pytań próbował
odpowiedzieć
autor
niniejszej
książki,
stanowiącej
pierwszą na
polskim rynku
wydawniczym
monografię
kompleksowo
omawiającą
tematykę bellum
sociale.
O
autorze:
Cyprian Herl, ur. w 1998 roku w Miliczu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim (WPAiE). Obecnie doktoryzuje się z zakresu prawa zamówień publicznych oraz pracuje w kancelarii prawnej w branży związanej z infrastrukturą. Jest autorem licznych artykułów prawniczych oraz publikacji naukowych, jednak niniejsza książka jest jego pierwszą monografią historyczną. Poszukiwania badawcze autora o charakterze historycznym koncentrują się wokół dziejów schyłku republiki rzymskiej, ze szczególnym uwzględnieniem lat 90-tych oraz 80-tych I w. p.n.e. Tematyką wojny ze sprzymierzeńcami zainteresował się jeszcze będąc nastolatkiem i przez kolejne lata zgłębiał swoją wiedzę, która ostatecznie zaowocowała powstaniem niniejszej pozycji. Autor ma w planach przygotowanie w przyszłości kolejnych pozycji z obszaru jego zainteresowań historycznych.

Piotr
Derdej
"Koronowo
10 X 1410"
ISBN
978-83-67730-19-8
173 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Szczęśliwa
Dolina
II. Po
Grunwaldzie
III. Oblężenie
Malborka
IV. Tryumfalny
odwrót z Prus
V. Zakon
kontratakuje
VI. Bitwa pod
Koronowem
Zakończenie,
czyli ku
pierwszemu
pokojowi
toruńskiemu
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W okresie wojny Polski i Litwy z państwem zakonu krzyżackiego w Prusach rozgrywającej się w latach 1409–1411 doszło między walczącymi stronami do dwóch mających szczególne znaczenie dla przebiegu całego konfliktu walnych orężnych starć w polu: pod Grunwaldem (15 VII 1410 roku) i pod Koronowem (10 X 1410 roku). Walkom z Zakonem Krzyżackim zostało poświęconych wiele pozycji książkowych, zwłaszcza bitwa pod Grunwaldem (z racji jej rangi i skutków) doczekała się już w ciągu ostatnich stu lat licznych wieloaspektowych analiz. W kwestii boju pod Koronowem wciąż istnieje dość ograniczona literatura przedmiotu. Wszyscy autorzy piszą na temat przyczyn, przebiegu i skutków starć między Krzyżakami a państwem Polskim. Jednakże po dzień dzisiejszy mocno w pamięci zakorzeniona została tylko jedna, ciągle opiewana i gloryfikowana zwycięska bitwa – pod Grunwaldem. W cień zostały zepchnięte inne walki, zakończone sukcesem Polaków w starciach między wyżej wymienionymi stronami. Wielka Wojna pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim nam wszystkim zawsze będzie kojarzyć się z wielkim zwycięstwem Polski pod Grunwaldem. Warto jednak przywołać Koronowo, czyli batalię, która miała miejsce trzy miesiące później i stała się wyjątkowa nie tylko dlatego, że było to kolejne wielkie polskie zwycięstwo, ale także ze względu na to, że był to de facto turniej rycerski, gdzie wojownicy po obu stronach toczyli ze sobą honorowe pojedynki, a nawet zrobili sobie dwie przerwy, podczas których układali pieśni o odwadze swoich przeciwników.
O
autorze:
Dr
Piotr
Derdej
urodzony w
Warszawie w
1969 roku.
Ukończył
Wydział
Historii,
Wydział Prawa
i
Administracji
oraz
Podyplomowe
Studium
Religioznawstwa
przy Wydziale
Filozofii i
Socjologii
Uniwersytetu
Warszawskiego.
Uczeń
profesorów:
Andrzeja
Zahorskiego i
Jerzego
Skowronka
(historia),
Lecha
Falandysza i
Leszka
Garlickiego
(prawo) oraz
Tadeusza
Płużańskiego
(filozofia i
religioznawstwo).
W 2004 roku
obronił
doktorat na
Wydziale Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Warszawskiego,
napisany pod
kierunkiem
profesora
Michała
Pietrzaka. Od
1996 roku
pracownik Sądu
Najwyższego
RP.
Interesuje się
historią
wojskowości
europejskiej
od XV do XX
wieku,
stosunkami
polsko-tureckimi
i
polsko-rosyjskimi
w tym okresie.
Jest
specjalistą w
zakresie prawa
wyznaniowego,
konstytucyjnego,
filozofii
prawa, praw
człowieka, a
także od
teorii doktryn
politycznych i
prawnych. Jest
autorem ośmiu
książek,
wydanych
głównie w
serii
„Historyczne
bitwy”. Ma
ponadto
wieloletnią
praktykę
dziennikarską
jako
publicysta
między innymi
Tygodnika
„SOLIDARNOŚĆ”,
„Gazety
Polskiej”,
„Najwyższego
Czasu”,
„Rzeczpospolitej”
oraz
„Stolicy”. W
jego dorobku
publicystycznym
znajduje się
ponad 100
artykułów i
esejów o
tematyce
historycznej,
prawniczej,
filozoficznej,
religioznawczej
i kulturalnej.

Krzysztof
Mroczkowski
"Bitwa
o Karameh 1968"
ISBN
978-83-67730-18-1
221 str.
145x205 mm
Mapy: 5
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. OWP w
Jordanii
II. Izraelskie
plany
działania
III.
Dalekosiężne
skutki zamachu
na autobus
IV. „To będzie
nasza wielka
walka!”
V. „To misja
na piknik.
Armia
jordańska nie
będzie walczyć
u boku OWP”
VI. Nim opadł
bitewny kurz
Zakończenie
Bibliografia
selektywna
O
książce:
Książka ta jest owocem kilku pobytów na Bliskim Wschodzie, a ukazana na jej kartach opowieść stanowi jedynie fragment szerszego obrazu wydarzeń rozgrywających się w tym regionie. Nie zamierzam ukazywać ani heroicznej i bohaterskiej walki żołnierzy izraelskich z bojownikami palestyńskimi, ani nie predestynuję też do rangi autora pomnikowego opracowania historycznego na temat tej – bądź co bądź – epizodycznej bitwy w całym długim konflikcie izraelsko-arabskim i izraelsko-palestyńskim. Opracowanie to może być oczywiście postrzegane jako jednostronne, jednak należy brać pod uwagę pewne czynniki obiektywne. Najistotniejszym jest dostęp do wiarygodnych materiałów źródłowych. W toku prowadzonych przeze mnie kwerend archiwalnych, muzealnych oraz bibliotecznych i bibliograficznych okazało się, że o ile tego rodzaju zasoby izraelskie są ograniczone, to palestyńskich w zasadzie nie ma. Te, które są, podobnie zresztą jak i jordańskie, są nacechowane wyłącznie propagandą. Arabskojęzyczna literatura poruszająca zagadnienia wojskowe i polityczne lat 1967 i 1968 jest wprawdzie spora, jednak nie przedstawia większej wartości poznawczej – zbyt wiele w niej przekłamań, gdyż dominujący w niej ton to albo ukazywanie krzywdy, albo nieco irracjonalna apoteoza armii arabskich i sił palestyńskich...
O
autorze:
Dr
hab. Krzysztof
Mroczkowski,
prof.
Uniwersytetu
Rzeszowskiego.
Historyk,
wykładowca
akademicki,
muzealnik –
Zastępca ds.
Naukowych
Dyrektora
Muzeum
Lotnictwa
Polskiego w
Krakowie. Od
dawna jest
zafascynowany
nie tylko
wojskowością
jako taką, ale
przede
wszystkim jej
funkcją w
działaniach
politycznych –
szczególnie w
kontekście
Bliskiego
Wschodu w XX
wieku.
Tematyka
badawcza
poświęcona
walce
palestyńskich
grup o
charakterze
pozapaństwowym
z Armią Obrony
Izraela oraz
izraelskim
działaniom
zbrojnym
wymierzonym w
struktury
organizacji
terrorystycznych
o charakterze
fundamentalistycznym,
takim jak
działająca na
terenie
Libanu,
Autonomii
Palestyńskiej
oraz Strefy
Gazy wpisuje
się niejako
automatycznie
w zakres jego
zainteresowań
badawczych i
jest jednym z
ich głównych
filarów.
Obszar jego
zainteresowań
wiąże się nie
tylko z
zakresem
funkcji
obronnych,
jakie
realizowała
Armia Obrony
Izraela od
początku swego
istnienia, ale
i z historią
żydowskich
ugrupowań
zbrojnych i
terrorystycznych
funkcjonujących
przed
powstaniem
Państwa Izrael
w 1948 roku.
Jest autorem
szeregu
opracowań i
artykułów na
ten temat –
między innymi
monografie:
„Operacja
Płynny Ołów”,
Tarnowskie
Góry 2014 oraz
„Wojna i
»Pokój dla
Galilei«.
Militarne i
polityczne
konfrontacje
Organizacji
Wyzwolenia
Palestyny i
Państwa Izrael
na terytorium
Libanu w
latach
1970–1985”
Rzeszów 2018.

Maciej
Maciejak
"Ku
Krojantom 1939"
ISBN
978-83-67730-17-4
100 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Zamiast
wstępu
I. W paszczy
Wehrmachtu
II. Pierwsze
godziny wojny
błękitnych
ułanów
III. Zwrot
zaczepny
IV. Na linii
Lotyń –
Sternowo –
Jeziorki
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
1
września 1939
roku 18. Pułk
Ułanów
Pomorskich
prowadzący
działania
taktyczne
przede
wszystkim w
szyku pieszym,
posiadając
stałe
wzmocnienie w
sile baterii
artylerii
konnej oraz
przejściowo
wsparty
szwadronem
czołgów
rozpoznawczych
i szwadronem
kolarzy
Pomorskiej
Brygady
Kawalerii,
przez cały
dzień
skutecznie
opóźniał
działania
trzech kolejno
wprowadzonych
do walki
batalionów
niemieckiej
piechoty,
wspieranych
ogniem kilku
baterii
artylerii.
O godzinie
16.30
pułkownik
Kazimierz
Mastalerz
otrzymał z
dowództwa
Grupy
Operacyjnej
„Czersk”
pisemny rozkaz
zorganizowania
przeciwuderzenia.
Parę godzin
później
dywizjon
manewrowy w
szyku konnym
zaatakował
przeciwnika
pod wsią
Krojanty.
Szarża została
krwawo odparta
przez Niemców,
ale wywołała
częściową
dezorganizację
na zapleczu
frontu, o czym
świadczy fakt,
że generał
Paul Bader,
dowódca 2.
Dywizji
Piechoty
Zmotoryzowanej
chciał się
wycofać na
pozycje
wyjściowe.
Niemcy dwa
szarżujące
szwadrony
wzięli bowiem
za forpocztę
nadciągających
większych sił
złowrogiej
Pomorskiej
Brygady
Kawalerii.
Dopiero
osobista
interwencja
dowódcy XIX
Korpusu
Armijnego,
generała
Heinza
Guderiana
spowodowała
przezwyciężenie
kryzysu.
O
autorze:
Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”, „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000”, i „Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku”. Publikuje w periodyku „De Re Militari”.

Paweł
Szymon
Skworoda
"Wojny
Rzeczypospolitej
ze Szwecją
1563–1721"
ISBN
978-83-67730-15-0
527 str.
145x205 mm
Mapy: 35
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
CZĘŚĆ I
1563–1635
I. Pierwsza
wojna północna
1563–1570
II. Wojny o
Inflanty
1600–1629
III. Wojna o
ujście Wisły
1626–1629
CZĘŚĆ II
1655–1721
IV. Druga
wojna północna
1655–1660
V. Trzecia
wojna północna
1700–1721
Aneksy
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W epoce nowożytnej oba sąsiadujące przez Bałtyk państwa zbliżyły się do siebie dzięki związkom dynastycznym, zapoczątkowanym przez małżeństwo Jana, księcia Finlandii (później króla Szwecji Jana III), z Katarzyną Jagiellonką. Trwające przeszło osiemdziesiąt lat panowanie Wazów na tronie polskim okazało się tak niezwykle interesujące, że wydarzenia, które nastąpiły od momentu lekcji Zygmunta III, syna Jana III i Katarzyny Jagiellonki, do dzisiaj budzą kontrowersje i są rozmaicie oceniane przez historyków. Nie ulega jednak wątpliwości, że czas wojen Rzeczypospolitej ze Szwecją, prowadzonych od XVI do XVIII w., począwszy od walk w Inflantach, poprzez wojnę w Prusach (o ujście Wisły), potop szwedzki i zmagania państw podczas wielkiej wojny północnej, był niezwykle ważki w skutkach dla obu państw. Od wyniku toczonych wtedy batalii w bardzo znaczącym stopniu zależał nie tylko sam przebieg wojen, ale także ich ostateczny wynik. Wiele zdarzeń, które miały miejsce podczas działań wojennych, wpłynęło bowiem na proces żmudnych przetargów dyplomatycznych. Czasy te stanowiły też źródło inspiracji artystycznej dla przyszłych pokoleń i do dziś są żywe w świadomości Polaków, zwłaszcza dzięki literaturze...
O
autorze:
Paweł
Szymon
Skworoda
(1978). Autor
książek
popularnonaukowych:
Warka –
Gniezno 1656
(2003), Hammerstein
1627
(2006), Wojny
Rzeczypospolitej
Obojga Narodów
ze Szwecją (2007),
Wojny w
XVII-wiecznej
Europie. Zarys
problematyki (2014),
Martynów
20 VI 1624 (2020),
Bitwa pod
Trzcianą 27 VI
1629
(2020),
współautor: Kalisz
29 X 1706
(z Mikołajem
Olejnikiem) i
Ochmatów
30 I 1644 (z
Waldemarem
Królikowskim).
Publikował na
łamach m.in.:
Mówią Wieki i
De Re
Militari.
Nauczyciel
historii,
historii i
teraźniejszości
oraz wiedzy o
społeczeństwie
w XLIII LO im.
Kazimierza
Wielkiego w
Warszawie.

Eugen Gorb
"Jagaraga
15–16 IV 1849.
Wojna i pokój
na Bali
w XIX
wieku"
ISBN
978-83-67730-16-7
120 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Ekspedycja
z 1846 roku
II. Rok 1848.
Cud pod
Jagaragą
III. Jagaraga
1849. Rewanż
IV. Ostatnia
kampania
generała
Michielsa
V. Pacyfikacja
Bali w drugiej
połowie XIX
wieku
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W
dzisiejszych
czasach, gdy
wymienia się
nazwę wyspy
Bali,
większość
ludzi ma na
myśli rajską
wyspę z
dziewiczą
przyrodą i
charakterystyczną,
starożytną
kulturą
miejscowych,
która od około
stu lat jest
jednym z
popularnych
ośrodków
wypoczynkowych
zachodniej
cywilizacji.
Przeciętny
obywatel nie
zdaje sobie
sprawy, że do
początku XX
wieku Bali
było jednym z
głównych
miejsc walki z
europejskim
kolonializmem,
zwłaszcza
holenderskim.
Do
ostatecznego
podboju wyspy
potrzeba było
ośmiu (!)
pełnoskalowych
wypraw
wojskowych
zorganizowanych
przez
Holendrów w
latach
1846-1908.
Wnikliwy
czytelnik może
polemizować z
autorem co do
liczby
operacji
wojskowych na
wyspie, gdyż
historycy
tradycyjnie
mówią tylko o
siedmiu
wyprawach –
1846, 1848,
1849, 1868,
1894, 1906 i
1908.
Pacyfikacja z
1858 roku,
która od
siedmiu
wymienionych
wyżej wypraw
różni się
tylko tym, że
trwała kilka
dni i jest
słabiej
udokumentowana
we
współczesnych
relacjach,
pozostaje poza
sferą badań
historyków. W
tej książce
skupiamy się
na pierwszych
pięciu
operacjach
wojskowych na
Bali, które
miały miejsce
w latach
1846-1868,
ponieważ
wszystkie były
wojnami
hybrydowymi i
nie miały na
celu otwartego
podboju wyspy.
Bali mocno
zakorzeniło
się w strefie
wpływów
Holenderskich
Indii
Wschodnich
podczas
pierwszych
pięciu wypraw.
Jawny podbój,
który miał
miejsce na
przełomie XIX
i XX wieku, to
temat na
osobne,
obszerne
opracowanie...
O
autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała czterema książkami oraz szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.

Jarosław
Jastrzębski
"Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
–
2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy.
Tom I
Klasyfikacja,
geneza,
ewolucja,
typy"
ISBN
978-83-67730-14-3
206 str.
152x235 mm
Tabele: 96
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Klasa
niszczycieli
II Geneza
niszczyciela
III Ewolucja
japońskich
niszczycieli
IV Typy
niszczycieli
Bibliografia
Spis tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
niszczycieli
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
niszczycieli
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów. Praca
została
podzielona na
4 tomy.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor
habilitowany,
administratywista
oraz historyk
prawa i
wojskowości.
Specjalizuje
się w
badaniach nad
Japońską
Marynarką
Wojenną oraz
szkolnictwem
wyższym II
Rzeczypospolitej.
Jest autorem
ponad 115
publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Zabrze 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.

Krzysztof
Kubiak
"Siły
morskie w
wojnie o
niepodległość
Chorwacji
1991.
Uwarunkowania
i przebieg
działań"
ISBN
978-83-67730-13-6
207 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Chorwaci:
miejsce nad
Adriatykiem
II. Chorwacja:
uwarunkowania
geograficzne,
demograficzne
i ekonomiczne
III.
Jugosłowiańska
Marynarka
Wojenna: zarys
doktryny
IV.
Jugosłowiańska
Marynarka
Wojenna: siły
V. Rozwój
sytuacji
polityczno-wojskowej
w Jugosławii
VI. Działania
sił morskich:
początek
VII. Pierwsza
konfrontacja
Chorwatów z
marynarką
federalną
VIII. Armaty i
miny
IX. Blokada
wybrzeża
Chorwacji
X. Bitwa o
Šibenik
XI. Bitwa o
Zadar
XII. Bój pod
Splitem
XIII. Bój w
Kanale
Korčulskim
XIV. Oblężenie
Dubrownika
XV. Ewakuacja
sił
federalnych z
Chorwacji
Uwagi końcowe
Załączniki
Literatura
Spis map
O
książce:
W roku 1991 nastąpił ostateczny rozpad drugiej Jugosławii. Oznaczało to początek trwającego niemal dekadę ciągu wojen, konfliktów zbrojnych, czystek etnicznych i zewnętrznych interwencji, które do dnia dzisiejszego kształtują rzeczywistość obszaru pojugosłowiańskiego. W pracy omówiono jeden z epizodów owego dramatycznego czasu – działania zbrojne prowadzone na przełomie lat 1991–1992 w Dalmacji kontynentalnej i na jej wodach archipelagowych. Ponieważ jest to zagadnienie słabo w Polsce rozpoznane lub prezentowane silnie stereotypowo, autor omówił w sposób szerszy okoliczności, które determinowały przebieg wydarzeń politycznych i działań zbrojnych. Owe obszerne wprowadzenie obejmuje: rys chorwackiej tradycji narodowo-państwowej, w tym próby tworzenia marynarki wojennej podczas II wojny światowej i rolę Chorwatów w partyzanckiej wojnie morskiej u wybrzeży Jugosławii oraz uwarunkowania geograficzne, klimatyczne, demograficzne i gospodarcze orężnych działań na wodach dalmatyńskich. Następnie zaprezentowana została, przez pryzmat doktryny i sił, Jugosłowiańska Marynarka Wojenna, a także fenomen jugosłowiańskiej Obrony Terytorialnej, która w przemożny sposób wpłynęła na przebieg opisywanych wydarzeń. Kolejne poruszone zagadnienie to wydarzenia drugiej połowy 1991 roku w miastach będących również bazami federalnej floty jugosłowiańskiej, od Puli na północy, po Ploče na południu, gdzie rozegrały się ważne epizody bitwy o koszary, a chorwacka Gwardia Narodowa po raz pierwszy starła się w otwartej walce z federalnymi siłami zbrojnymi, w tym z marynarką wojenną...
O
autorze:
Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.

Adam
Przybylski
"Walka
o Śląsk
Cieszyński w
styczniu 1919
roku"
ISBN
978-83-67730-12-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Marian
Małecki, Postać
Adama
Przybylskiego
jako oficera,
sztabowca,
pisarza i
naukowca
I. Geneza
walki
II.
Przygotowanie
operacji po
stronie
czeskiej
III. Ogólne
warunki obrony
polskiej
IV. Położenie
po stronie
polskiej dn.
23 stycznia
V. Akcja
dyplomatyczna
VI. Dzień 23
stycznia
VII. Dzień 24
stycznia
VIII. Bój pod
Cieszynem
25–26 stycznia
IX. Bój pod
Skoczowem
27–30 stycznia
X. Rozejm
Spis szkiców
O
książce:
Grupa
mjr. Blahy
rozpoczęła
natarcie o
godzinie 4. 17
batalion
myśliwski
skierował się
wzdłuż toru
kolejowego na
dworzec
Zebrzydowice;
w prawo od
niego nacierał
III batalion
21 p. p. leg.
po przez
Czarny las i
przez Podlesie
na Małe
Kończyce.
Nieco później
rozwinął się w
lewo od
batalionu
myśliwskiego
II batalion 8
p. p.
Po stronie
polskiej
obsada dworca
zebrzydowickiego
wobec natarcia
batalionu
myśliwskiego
stawiła
zdecydowany
opór; gdy
jednak około
godziny 9 była
zaatakowana
przez
lewoskrzydłową
kolumnę III
batalionu 21
p. p. leg.,
uległa
przeważającym
siłom. W ręce
nacierającego
wpadło do 90
jeńców, w tym
wielu rannych.
Grupka tych,
którzy zdołali
się wyrwać z
osaczenia,
wycofała się
bezładnie ku
zachodowi
wzdłuż linii
kolejowej.
Jednocześnie
cofnęła się
załoga
Zebrzydowic
Górnych.
Dowódca grupy,
który w tym
czasie
znajdował się
na lewym
skrzydle,
postanowił
przyjść
walczącym na
dworcu z
pomocą w ten
sposób, że
rzucił w ich
kierunku
przeciwnatarcie
oddziału,
obsadzającego
Małe Kończyce,
Zaledwie
jednak oddział
rozwinął się
frontem ku
północy –
dostał się
lewem swym
skrzydłem pod
uderzenie
wychodzących
znienacka z
Czarnego lasu
oddziałów III
batalionu 21
p. p. leg. i
doznał
zupełnej
porażki. Padł
przy tym
śmiertelnie
ranny dowódca
grupy kpt.
Haller.
Zdezorganizowane
i
zdemoralizowane
szczątki
oddziału
wzięły
kierunek na
Drogomyśl nad
Wisłą.
Po wyjściu na
linię
Zebrzydowice –
Kończyce
natarcie
czeskie się
zatrzymało. Na
dworcu stanął
17 batalion
myśliwski, a
III batalion
21 p. p. leg.
w Małych
Kończycach i w
Podlesiu. II
batalion 8 p.
p. około
godziny 12
obsadził
Zebrzydowice
Górne. Prawe
skrzydło grupy
przedłużył 12
batalion
strzelców,
zajmując około
godziny 15
Karlshof w
pobliżu
Wielkich
Kończyc...
O
autorze:
Adam Przybylski (1896-1945) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości, attaché wojskowy Polski w Japonii (1935-1938). W latach 1926-1929 i 1930-1932 odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego. Autor szeregu prac z dziejów operacji wojennych okresu 1918-1921, opartych o archiwalia i dokumenty Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Sławomir
Kurzak
"Cheronea
– Orchomenos
86 r. p.n.e."
ISBN
978-83-67730-11-2
180 str.
145x205 mm
Mapy: 15
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Anatolia w
cieniu Rzymu
II Republika w
kryzysie
III Krew na
polach Italii
IV Kres
starego
porządku
V Porównanie
sił
VI Bitwa o
Azję
VII Odpowiedź
Rzymu
VIII Ostatni
zryw Greków
IX Na polach
Beocji
X Koniec
„Wolności
Hellenów”
XI Szczęście
Sulli
XII Ostatnie
walki
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Pierwsza wojna rzymsko-pontyjska, zwana także I wojną mitrydatejską (ok. 89-85 p.n.e.) to jeden z ostatnich etapów podboju hellenistycznego świata przez Rzym. Zwykle jest on postrzegany jedynie jako mało istotny epizod z dziejów Republiki, jednak w rzeczywistości, stawką tego konfliktu były losy śródziemnomorskiego świata. Zwycięstwo Rzymu wcale nie było oczywiste i gdyby nie niewątpliwy geniusz militarny Sulli, losy starożytnego świata mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej. W pracy omówiono okoliczności tego konfliktu, a także przybliżono dzieje i wojskowość Pontu, porzucając przy tym, tradycyjnie przyjęty, jednostronnie rzymski punkt widzenia.
O
autorze:
Sławomir
Kurzak
(1987),
historyk,
doktor nauk
humanistycznych,
obecnie
pracuje w
Skansenie
Archeologicznym
„Karpacka
Troja” w
Trzcinicy.
Specjalizuje
się w historii
starożytnej,
swą pracę
doktorską Armia
pontyjska w
czasach
Mitrydatesa VI
Eupatora
obronił w 2020
roku na
Uniwersytecie
Jana
Kochanowskiego
w Kielcach.
Uczestnik
ruchu
rekonstrukcyjnego,
od kilku lat
należy do
grupy „Zaciąg
prywatny
strażnika
koronnego
Samuela
Łaszcza”, na
której stronie
czasem pisze
popularnonaukowe
teksty
poświęcone
dziejom
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.

Zmicier
Mazarczuk
"Pierwsza
wojna włoska z
lat 1494–1495"
ISBN
978-83-67730-10-5
271 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Francuskie
roszczenia we
Włoszech
II
Przygotowania
do kampanii i
skład armii
III Kampania
Karola VIII
przeciwko
Neapolowi
IV Francuskie
panowanie w
Neapolu
V Utworzenie
Ligi Weneckiej
VI Droga
powrotna armii
francuskiej
VII Bitwa pod
Fornovo
VIII Oblężenie
Novary i pokój
w Vercelli
IX Działania
wojenne w
południowej
części
Półwyspu
Apenińskiego
Zakończenie
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W
wiekach, które
nastąpiły po
upadku
Cesarstwa
Zachodniorzymskiego
w 476 roku,
pojęcie
„Italia”
pozostało
pojęciem
czysto
historycznym i
geograficznym.
Pozbawiony
jedności
politycznej
Półwysep
Apeniński,
wraz z
przyległymi
wyspami
Sycylią,
Sardynią i
Korsyką, był
skomplikowaną
mozaiką małych
księstw,
signorii i
republik.
Tylko
południowa
część półwyspu
– Mezzogiorno
– została
zjednoczona w
politycznych
granicach
Królestwa
Neapolu,
począwszy od
podboju
normańskiego w
XI wieku.
Reszta Italii
była rządzona
przez książąt,
margrabiów,
panów
(signorów) lub
władze
republiki.
Wszystkie te
państwa miały
swoją własną
historię
stosunków z
sąsiadami,
własne
struktury
polityczne i
własne ogniska
wewnętrznych
napięć.
Interweniowanie
w sprawy
włoskie
oznaczało
wplątanie się
w
skomplikowaną
sieć zawiłych
ich relacji.
Państwa
renesansowych
Włoch różniły
się między
sobą systemami
politycznymi.
Według słów
Niccolò
Machiavellego,
„wszelkie
państwa,
wszelkie
potęgi, które
miały lub mają
władzę nad
ludźmi, bywają
republikami,
albo
księstwami”.
Reżimy
republikańskie
powstawały
głównie w
miastach
północnych
Włoch w
XI-XIII wieku
w wyniku
„rewolucji
komunalnych” –
obalenia
dawnych panów
feudalnych i
dojścia do
władzy elity
miejskiej,
patrycjatu...
O
autorze:
Zmicier Mazarczuk (Змiцер Мазарчук, Dmitry Mazarchuk, 1975) urodził się i mieszka w Mińsku na Białorusi. Absolwent Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Kandydat nauk historycznych i profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilku książek i ponad 100 artykułów oraz innych publikacji naukowych. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię dyplomatyczną i wojskową XV–XVI wieku, zwłaszcza Włoch, Anglii i Francji.

Igor
Babulin
"Kaniów
– Bużyn –
Łubnie 1662"
ISBN
978-83-67730-09-9
108 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
I.
Zapomniane
zwycięstwo
II. Siły
zbrojne
przeciwnych
stron
III. Kampanie
Jurija
Chmielnickiego
przeciwko
Perejasławowi
i inne
wydarzenia
militarne na
Ukrainie w
październiku
1661 –
czerwiec 1662
roku
IV. Bitwa pod
Kaniowem 26
(16) lipca
1662 roku
V. Kampania M.
Prikłońskiego
na Prawobrzeżu
i bitwa pod
Bużynem 13 (3)
sierpnia 1662
r.
VI. Odwrót
wojsk
rosyjskich do
Łubniów i
walki nad
rzeką Sułą
VII. Wynik
kampanii na
Ukrainie w
1662 roku
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
26
(16) lipca
1662 roku
wojska państwa
moskiewskiego
odniosły
największe
zwycięstwo w
wojnie
rosyjsko-polskiej
toczącej się w
latach
1654–1667,
zarówno pod
względem
liczby
walczących po
obu stronach,
jak i strat
strony, która
poniosła
porażkę. W
bitwie pod
Kaniowem
przeciwnik
stracił 8
tysięcy
zabitych,
wziętych do
niewoli i
tych, którzy
utonęli w
Dnieprze. Jako
trofea
zwycięzcy
otrzymali 117
chorągwi, 22
działa i cały
obóz
pokonanych.
Paradoks
polega na tym,
że ta bitwa
jest prawie
nieznana
historykom. Co
więcej,
starano się
zapomnieć o
zwycięstwie
wojsk
rosyjskich
i lojalnych
wobec cara
Kozaków z
lewego brzegu
Dniepru,
wkrótce po
zakończeniu
wojny z
Rzeczpospolitą.
Przyczyna
takiej
sytuacji
dotyczącej
wiktorii pod
Kaniowem jest
dość prosta –
głównym
przeciwnikiem
armii
rosyjskiej w
tej bitwie
byli Kozacy
Prawobrzeżnej
Ukrainy pod
dowództwem
hetmana Jurija
Chmielnickiego,
którzy
walczyli po
stronie
polskiego
króla...
O
autorze:
Igor
Babulin
(1968),
kandydat nauk
historycznych
(2013),
wykładowca
Rosyjskiego
Uniwersytetu
Transportu w
Moskwie. W
1993 roku
ukończył
studia na
Wydziale
Historycznym
Państwowego
Instytutu
Pedagogicznego
w Kałudze, w
2000 ukończył
Instytut Prawa
Ministerstwa
Spraw
Wewnętrznych w
Moskwie.
Jego obszarem
zainteresowań
naukowych jest
militarna
historia Rosji
i Europy
Zachodniej w
XVI-XVII
wieku.
Autor
monografii:
«Борьба за
Украину и
битва под
Конотопом
1658-1659 гг.»
(2015) [„Walka
o Ukrainę i
bitwa pod
Konotopem
1658-1659”],
«Смоленский
поход и битва
при
Шепелевичах
1654 г.»
(2018)
[„Kampania
smoleńska i
bitwa pod
Szepielewiczami
1654”],
«Оборона
Кандии
1648-1669 гг.»
(2020)
[„Obrona
Kandii
1648-1669”],
«Война за
возвращение
Украины
1668-1669 гг.»
(2021) [„Wojna
o powrót
Ukrainy
1668-1669”],
«Московский
поход короля
Яна II
Казимира
1663-1664 гг.»
(2022)
[„Kampania
moskiewska
króla Jana II
Kazimierza
1663-1664”].

Jarosław
Dobrzelewski
"Wojna
iracko-irańska.
Tom II. Lata
1985–1988"
ISBN
978-83-67730-08-2
287 str.
145x205 mm
Mapy: 10
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Zamiast
wstępu
I Siły zbrojne
państw
walczących i
dostawy broni
dla Iraku i
Iranu
(1984–1988)
II Działania
na froncie w
latach
1984–1987
III Groźba
przekształcenia
konfliktu
lokalnego w
regionalny –
konflikt
między Stanami
Zjednoczonymi
a Iranem (22
lipca 1987 –
20 sierpnia
1988 roku)
IV Polityka
zagraniczna i
gospodarcza
krajów Zatoki
oraz
supermocarstw
wobec
konfliktu w
latach
1984–1988
V Końcowe
operacje
militarne
(1988 rok).
Skutki
pierwszej
wojny w Zatoce
VI Ocena
militarna
pierwszej
wojny w Zatoce
Perskiej
Wykaz źródeł i
literatury
Aneksy
Wykaz skrótów
Spis map
O
książce:
Wojna
między Irakiem
a Iranem była
jednym z
najdłuższych
konfliktów
zbrojnych,
który miał
miejsce po
1945 roku.
Wbrew planom
Bagdadu
zamiast
szybkiego
„blitzkriegu”
Irak uwikłał
się w krwawy,
długotrwały
konflikt, w
którym, jak
oceniano, jego
adwersarz miał
znacznie
większe szanse
na zwycięstwo.
Dla większego
i ludniejszego
Iranu wojna na
wyczerpanie
była
zdecydowanie
mniejszym
złem, ponadto
zaś zagrożenie
spowodowane
iracką agresją
umożliwiło
mułłom
skonsolidowanie
zdobyczy
rewolucji
islamskiej. Po
zatrzymaniu
ofensywy wojsk
„reżimu z
Bagdadu” armia
rewolucyjna
przeszła do
zdecydowanych
działań
zaczepnych i
wkroczyła na
terytorium
przeciwnika.
Chomeini
odrzucił
wszelkie
propozycje
pokojowe i nie
ukrywał już,
że chodzi mu o
islamizację
Iraku. Saddam
Husajn stanął
przed wyborem
„być albo nie
być”, a
Irakijczycy
musieli
zdecydować,
czy chcą być
państwem
świeckim, czy
też islamskim.
W walkach
toczonych w
latach 1982–84
oddziały
Husajna
zdołały
powstrzymać
pierwszy impet
bojowników
Chomeiniego.
Przez kolejne
trzy lata obie
strony toczyły
zażartą wojnę
na
wyczerpanie,
przy czym o
wiele większe
straty stały
się udziałem
nieustannie
atakujących
Irańczyków,
których
przywódcy
zdawali się
wyznawać
XIX-wieczną
francuską
doktrynę
„ataku za
wszelką cenę”
(...).
Drugi tom Wojny
iracko-irańskiej
obejmuje
okres od
jesieni 1984
do lata 1988
roku. W
drugiej części
Czytelnik
znajdzie
rozdziały
opisujące
rozbudowę sił
zbrojnych
przeciwników,
przebieg
działań na
lądzie, morzu
i w powietrzu,
wpływ wojny na
gospodarkę
państw i
wywołane przez
nią implikacje
polityczne.
Pracę kończy
krótkie
podsumowanie
konfliktu,
zawierające
także wnioski
dotyczące
przebiegu
działań
wojennych.
O
autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.

Jarosław
Dobrzelewski
"Wojna
iracko-irańska.
Tom I. Lata
1980–1984"
ISBN
978-83-67730-07-5
302 str.
145x205 mm
Mapy: 17
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Słowo
od autora
I Irak i Iran
po zakończeniu
II wojny
światowej
II Wybuch
wojny i
załamanie się
„blitzkriegu”
irackiego (22
września –
koniec
października
1980 roku)
III Równowaga
sił (styczeń
1981 – marzec
1982)
IV Uderzenia
armii
irańskiej.
Okres przewagi
Iranu na
froncie
(1982–1987)
Wykaz skrótów
Spis map
O
książce:
Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce ukazały się książki na jej temat, przy czym za najbardziej wartościową uznałbym publikację Jerzego Biziewskiego Irak–Iran 1980–1988, dotyczyły one jednak – wyjąwszy cytowaną wyżej pracę – głównie pierwszego okresu konfliktu. Ich autorzy skupiali się na historii obu zwaśnionych krajów, reperkusjach politycznych i gospodarczych wojny, mniej miejsca poświęcając działaniom stricte militarnym. Pisząc niniejsze opracowanie, starałem się nie pominąć żadnego z aspektów tej wojny lecz, podobnie jak w mojej wcześniejszej książce Wojna iracko-irańska 1980–1988, która ukazała się w 2014 roku, szczególną uwagę skupiłem na działaniach na froncie. Nie ukrywam przy tym, że, podobnie jak we wcześniejszej pracy, musiałem przezwyciężać trudności związane nie tylko z brakiem materiałów źródłowych, ale często z brakiem jakichkolwiek materiałów. Zrozumiałem wówczas, dlaczego inni autorzy książek o tej wojnie ograniczyli się głównie do przedstawienia jej aspektów politycznych i gospodarczych. Nawet autorzy z Zachodu, często opisujący poszczególne operacje wojskowe, unikali szczegółów, zadowalając się ogólnikami...
O
autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.

Aleksander
Czołowski
"Z
dziejów wojen
polsko-mołdawskich"
ISBN
978-83-67730-06-8
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Początki
Mołdawii i
wyprawa
Kazimierza
Wielkiego r.
1359
Bitwa pod
Obertynem 22
sierpnia 1531
Źródła
I. Najazd i
zabór Pokucia.
Akcja
dyplomatyczna.
Przygotowania
wojenne.
Organizacja
polskiej siły
zbrojnej
II. Odzyskanie
Pokucia.
Wyprawa
odwetowa
Petryły. Obóz
hetmański pod
Obertynem
III. Napad na
obóz polski.
Taktyka
Tarnowskiego.
Zwycięska
bitwa. Straty.
Zdobycz
wojenna
IV. Powrót
zwycięzców.
Wjazdy
triumfalne do
Lwowa i
Krakowa.
Rozgłos i
znaczenie
zwycięstwa
Dodatek
O
książce:
W
chwili
najgorętszego
wiru bojowego
z tej strony
nie próżnował
Tarnowski,
lecz cały huf
walny i część
posiłkowych
chorągwi do
nowego
wypuścił
natarcia bramą
wschodnią. Z
nie mniejszą
gwałtownością
przyszło i tu
do spotkania.
Zawrzała zatem
walka po obu
stronach obozu
z chwiejnym na
razie
szczęściem.
Równocześnie
Staszkowski
nie tracąc
czasu wysunął
kilka wozów w
południowym
rzędzie,
umieścił w
otworze działa
i celnymi
strzałami nie
przestawał
razić środka
wołoskich
hufców.
Wsparło go
kilkaset
piechoty,
która
wypadłszy
tędy, z
rusznic gęsty
na nie
wypuściła
ogień.
W ten sposób
zawiązał się
bój na
wszystkich
trzech bokach
obozu coraz
oporczywszy,
coraz
krwawszy.
Hetman śledząc
bacznie
walczących,
słał im jedną
rotę za drugą
na pomoc.
Przez półtora
godziny szala
zwycięstwa na
żadną nie
przechylała
się stronę,
męstwo
równoważyło
przemoc.
Tumany kurzu
zakryły
walczących,
zbitych w
olbrzymią,
kotłującą się
masę i tylko
krzyk, trzask
kopii, jęki
rannych,
szczęk mieczów
i szabel,
przerywane
wystrzałami,
świadczyły o
gorących
zapasach. Były
chwile, w
których
zdawało się,
że już, już
ulegną słabsze
polskie hufce,
lecz znowu
brały górę.
(...)
Cała jazda
polska poszła
w pogoń, jadąc
prawie na
karkach
nieprzyjacielskich.
Cięto i kłuto
uciekających
bez
miłosierdzia,
jakby w mur
żywy, mówi
relacja. Pod
razami kopii,
szabel,
berdyszów,
cały ów
grzbiet
obertyńskich
wzgórzy,
zasłał się
trupem obok
trupa, wśród
mnóstwa
porzuconej
broni...
O
autorze:
Aleksander Czołowski (1865–1944) – historyk, antykwariusz, archiwista. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Wiedniu i Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Był m.in. dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Lwowa i Muzeum Narodowego we Lwowie, członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Autor licznych publikacji historycznych.

Marian
Małecki
"Muhi
nad rzeką Sajó
1241. Z
dziejów
obecności
Mongołów w
Europie. Tom
II. Restytucja
Królestwa
Węgier"
ISBN
978-83-67730-05-1
403 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
do tomu II
VII
Archeologiczne
ślady najazdu
mongolskiego
na terenie
dawnych Węgier
VIII Uderzenie
z Moraw
IX Skutki
najazdu czyli
ponowne
założenie
państwa
węgierskiego
Podsumowanie
Spis map i
schematów
Bibliografia
Aneksy
Streszczenie
Summary
O
książce:
Trzynastowieczny,
posągowy wręcz
najazd
Mongołów,
podlewany
przez ponad
750 lat
wiosennych
mżawek ocen i
jesiennych
ulew
frustracji,
był jedną z
największych
tragedii – tak
w wymiarze
państwowym jak
i czysto
ludzkim –
jakie
wydarzyły się
w historii
ludzkości.
Zielona
autostrada
stepów dla
mongolskiej
armii, letnich
rejterad i
zimowej
stagnacji,
ciągnąca się
od Azji prawie
po Adriatyk,
tak jowialnie
przedstawiana
przez rodzące
się super
imperium,
szybko
zabarwiła się
czerwienią
krwi i tak
samo krwawą
łuną pożarów.
Step spływał
krwią, tak jak
miasta i wsie
ociekały łzami
tych, którzy
to widzieli. W
ówczesnej
historii bez
precedensu
pozostawał
sposób
spustoszenia
tak wielkiego
obszaru -
zdaje się, że
nie byli w
stanie
dorównać
Mongołom sami
Hunowie…
Czego nauczył
współczesnych
ten epizod
historii?
absolutyzmu
władzy?,
poddaństwa?,
poszanowania
praw „złotej
bulli”,
stworzenia
idei III
Rzymu? a może
smutnej
konstatacji,
że oto także w
dzisiejszych
czasach nie ma
już nagrobków
wielu
oprawców,
katów i
ciemiężycieli
ludzkości, są
one wręcz
systematycznie
niszczone,
jako przejaw
satrapii i
tyranii sprzed
wieków -
jednak
potomni,
którzy
przeżyli, mają
powody, by nie
zapomnieć o
swoich
prześladowcach.
Temu służy w
pierwszej
mierze
archeologia
miejsc i
zdarzeń
najazdu, w
drugiej
porównanie
sposobu walki,
podboju i
obrony, po
trzecie –
skutki, jakie
wówczas
wygenerował
najazd.
O tym
wszystkim
traktuje druga
część pracy o
Muhi...
O
autorze:
Prof.
Marian
Małecki
(1969), jest
pracownikiem
naukowym
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie,
autorem ponad
20 publikacji
samodzielnych
i ponad 140
artykułów i
rozdziałów w
pracach
naukowych i
popularyzatorskich
z dziedziny
historii,
historii
państwa i
prawa, ustroju
i prawa
dogmatycznego,
a także
współautorem
12-tomowej Encyklopedii
Powszechnej.
Swoje
zainteresowania
historyczne
skupia wokół
problematyki
wypraw
krzyżowych,
regionalnej
Śląska i
Galicji, II
wojny
światowej, a
także
archeologii
prawa. Jest
członkiem
kilku
organizacji i
stowarzyszeń
krajowych i
zagranicznych
z zakresu
prawa,
historii,
historii
ustroju, w tym
członkiem
honorowym
Węgierskiego
Towarzystwa
Naukowego z
Historii
Kultury
Prawnej i
Etnografii
Prawa – The
Tárkány Szücs
Ernö Legal
Cultural
History and
Legal
Etnographic
Research Group.
Uczestniczy w
międzynarodowych
projektach
badawczych z
zakresu tychże
dziedzin.

Michał
Wieliczko-Wielicki
"Wojna
domowa w Rosji
1917–1921"
ISBN
978-83-67730-04-4
92 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Rok 1917
II. Rok 1918
III. Rok 1919
IV. Rok 1920
V. Rok 1921
Spis szkiców
O
książce:
Po
rewolucji
marcowej, w
wyniku której
upadł tron
carów
rosyjskich,
wojsko carskie
–
najprzedniejszy
symbol ustroju
absolutystycznego,
konało wraz z
ustrojem,
który je
stworzył.
Zdemoralizowane
i
zdezorganizowane
wojsko masowo
opuszczało
fronty, a
ulegając
demagogicznej
propagandzie
bolszewików
(dawna
RSDRP-B,
później RKP
(b), wysunęło
żądanie pokoju
za wszelką
cenę.
Olbrzymie masy
uzbrojonego
chłopstwa
wołały o
podział ziemi.
Rząd
Tymczasowy Ks.
Lwowa
(Kiereński,
Lebiediew,
Ceretelli,
Skobielew,
Pierewierziew,
Oldenburg,
Awksentjew)
postanowił
jednak
prowadzić
wojnę aż do
zwycięstwa,
ziemię zaś
zachował w
rękach
ziemian.
Rozkład jednak
był tak
głęboki, że o
dalszej walce
nie mogło być
już mowy.
W jesieni 1917
r. zaczął się
żywiołowy ruch
odwrotowy
wojska z
frontu. W tych
warunkach rząd
nie mógł
zyskać
potrzebnej
popularności
wśród
rozhuśtanych
przez
rewolucję mas.
Niemal
bezkrwawa
dotychczas
rewolucja
grozić poczęła
zaciekłą wojną
domową i
rozlewem krwi...
O
autorze:
Michał
Wieliczko-Wielicki
(1899-1939) –
oficer
artylerii,
historyk
wojskowości,
pedagog,
bibliofil i
bibliotekarz
związany z
przedwojenną
Szkołą
Podchorążych
Artylerii
(SAP) w
Toruniu. Autor
takich pozycji
jak „Zarys
historii
wojennej 13-go
kresowego
pułku
artylerii
polowej” czy
„Rozwój
sprzętu
artyleryjskiego
i metod
strzelania
artylerii w
zarysie”.

Marcin
Suchacki
"Od
Ober-Selk do
Helgolandu
1864:
austriackie
siły zbrojne w
wojnie z Danią"
ISBN
978-83-67730-03-7
66 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Organizacja
VI korpusu
austriackiego
II. Od
Ober-Selk do
Helgolandu
1864
III.
Austriackie
konkluzje po
wojnie
duńskiej
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Rankiem 4
lutego 1864
roku
feldmarszałek
porucznik
Ludwig von
Gablenz, wódz
naczelny
ekspedycyjnego
korpusu
austriackiego,
wizytował
żołnierzy,
którzy w dniu
poprzednim w
rejonie
szlezwickiej
miejscowości
Ober-Selk
stoczyli ostrą
potyczkę z
siłami
duńskimi. W
świcie
rakuskiego
generała
podążał
liczący sobie
wówczas 32
lata kapitan
Wilhelm von
Gründorf,
którego losy
odzwierciedlały
pokrętne
dzieje
habsburskiej
monarchii. On
sam w dobie
Wiosny Ludów
przeżył okres
fascynacji
rewolucyjnymi
ideami, co
zaowocowało
nawet
wstąpieniem
przezeń w
szeregi
formowanego w
Grazu Legionu
Akademickiego,
mającego bić
się za
zwycięstwo
nowych prądów.
Po upadku
wiedeńskiej
rewolucji
młody Gründorf
uniknął
spodziewanych
represji
dzięki
protekcji
wuja, wysoko
postawionego
wojskowego w
służbie
Franciszka
Józefa I. Z
rewolucjonisty
Wilhelm stał
się oficerem
Najjaśniejszego
Pana, na
polach
Solferino
zyskując tytuł
szlachecki.
Tamtego ranka
pełen
entuzjazmu i
dumy z
cesarskiej
armii
przyglądał się
bacznie
widowisku
rozciągającemu
się przed jego
oczyma, o czym
sam po latach
tak
informował:
„Zostałem
zaproszony
przez
głównodowodzącego
na przejażdżkę
na Wzgórze
Króla Sygurda,
gdzie dzień
wcześniej
brygada
Gondrecourta
stoczyła
chwalebny bój
z siedmioma
batalionami
generała
Steinmanna.
[…] Złożony z
dzielnych
Polaków sławny
30 pułk
utracił tam
majora
Stampfera,
który zginął
śmiercią
bohatera, gdy
prowadził
własny
batalion do
szturmu na
wspomniane
wzgórze. […]
Potyczka
okazała się
gorąca, choć
owego dnia
temperatura
spadła do
dziewiętnastu
stopni poniżej
zera.
Brygadzie
Gondrecourta
słusznie
nadano...
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie. Od
2013 r.
publikuje w
naszym
Wydawnictwie,
koncentrując
się na wojnach
o zjednoczenie
Niemiec i
Włoch.
Niniejsza
książka
stanowi
dwunastą w
jego dorobku.

Julian
Stachiewicz
"Działania
zaczepne 3
armii na
Ukrainie"
ISBN
978-83-67730-02-0
98 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I
Przygotowania
do ofensywy
II Pierwsza
faza ofensywy
(17-27
kwietnia)
III Druga faza
ofensywy (28
kwietnia – 9
maja)
Mapy
Spis map i
schematów
O
książce:
Rosja kończyła
wojny na
frontach
wewnętrznych,
zwalniając w
ten sposób swe
siły do walki
z Polską.
Nader słaby z
początkiem
1920 roku
front przeciw
polski (cztery
do pięciu
dywizji) był
zasilany stale
w miarę
stopniowej
likwidacji
innych
nieprzyjaciół.
Już w połowie
marca liczył
on szesnaście
dywizji
piechoty i
dwie dywizje
jazdy w sile
około 89000
bagnetów i
szabel.
Jednocześnie
wprowadzono w
początkach
marca nowy
podział
organizacyjny
frontu. Front
na północ od
Polesia (do
rejonu
Szaciłek)
podlegał, jak
dotychczas,
„dowódcy
frontu
zachodniego”.
Natomiast na
południe od
Prypeci
stojącą XII
armię i XIV
armię, która
główną siłą
stała wzdłuż
granicy
rumuńskiej,
podporządkowano
„dowódcy
frontu
południowo-zachodniego”,
któremu
również
podlegała,
dalej na
południu,
nacierająca na
Krym XIII
armia sowiecka
(...)
Gdy po naszym
uderzeniu, w
pierwszych
dniach marca
na Mozyrz i
Kolenkowicze,
rozpoczęło się
przeciwdziałanie
sowieckie,
główny nacisk
ofensywny
wojsk
czerwonych
objął oprócz
Polesia
również i
część frontu
na południe od
Prypeci. W
połowie marca
dowództwo
sowieckie
nakazało tam
ofensywę na
większą skalę
XII armii na
Równe; armia
XIV miała
przeprowadzić
natarcie dalej
na południe.
Natarcie to,
dzięki temu,
że wcześnie
dowiedziano
się o planach
sowieckich,
zostało z
łatwością
odparte i
stłumione w
zarodku.
Okazało się
jednak, że
Rosjanie
sprowadzili
tam nowe siły
oraz że po
nieudaniu się
marcowej
ofensywy trwa
na froncie
ukraińskim
dalszy dopływ
świeżych sił.
Wszelkie dane,
zebrane o
nieprzyjacielu
z początkiem
kwietnia,
świadczyły o
tym, że
większość sił
swoich,
ściąganych z
innych
frontów,
skupia on na
Ukrainie. Na
tej podstawie
zdecydował
Naczelny Wódz
przeprowadzić
naszą ofensywę
na Ukrainie...
O
autorze:
Julian
Stachiewicz,
ps. „Wicz”
(1890–1934) –
polski
historyk
wojskowości,
generał
brygady Wojska
Polskiego. Był
członkiem
Związku Walki
Czynnej.
Służył w
Legionach
Polskich.
Później został
m.in. szefem
Sztabu Komendy
Głównej POW,
szefem Sztabu
Dowództwa
Głównego Wojsk
Wielkopolskich,
szefem Sztabu
Kwatery
Głównej
Naczelnego
Wodza, szefem
Sztabu Frontu
Środkowego i
szefem Sztabu
6. Armii w
trakcie wojny
polsko-bolszewickiej.
Kierował
Wojskowym
Biurem
Historycznym.
Powołał do
życia Przegląd
Historyczno-Wojskowy.