Eugen Gorb
   "Prut 19–21 VII 1711. Północna kampania
    wielkiego wezyra"

ISBN 978-83-67111-47-8
104 str.
163x235 mm

Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Węzeł gordyjski. Stosunki rosyjsko-tureckie w pierwszej dekadzie XVIII wieku
II Siły i plany przeciwników
III Pójście na śmierć (czerwiec 1711)
IV Rajd generała Rönne
V Decydująca bitwa pod Stănileşti
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:
W XVIII wieku armie rosyjska i osmańska spotkały się na polu bitwy czterokrotnie. To właśnie w tym stuleciu Rosjanie odnieśli jedne z najgłośniejszych zwycięstw i jednocześnie jedne z najbardziej gorzkich porażek, nie tylko w wojnach z Imperium Osmańskim, ale i w całej historii wojskowości rosyjskiej. Nawet pobieżne zapoznanie się ze źródłami daje jednoznaczną odpowiedź na pytanie o wynik trzydniowej bitwy, która rozegrała się pod Stănilești, nad brzegiem rzeki Prut, w lipcu 1711 roku – była to bezwarunkowa kapitulacja armii rosyjskiej i cara Piotra I osobiście. Niemniej jednak do dziś czołowi rosyjscy znawcy historii kampanii pruckiej bronią tezy, że car opuścił brzegi Prutu jako zwycięzca.
Rzecz w tym, że historia kampanii pruckiej całkowicie rozbija utrwalony w historiografii mit Piotra jako wielkiego dowódcy, mądrego i dalekowzrocznego stratega, który przez wieki dominował zarówno w nauce historycznej, jak i w świadomości społecznej. Zamiast tego gloryfikowanego obrazu, widzimy przestraszonego na śmierć, niemal pokonanego monarchę, biegającego histerycznie po obozie rosyjskim, otoczonego ze wszystkich stron przez wroga, niemogącego wypowiedzieć ani słowa – takim współcześni widzieli cara Piotra nad brzegiem Prutu. A przecież dwa lata temu ten sam monarcha z triumfem świętował swoje zwycięstwo nad najsilniejszą i najbardziej zdyscyplinowaną armią w Europie. Zawsze trudno pogodzić się ze złudzeniami rozbitymi do fundamentów, dlatego w rosyjskiej historiografii pojawił się kompromisowy obraz wojny rosyjsko-tureckiej z lat 1710-1713, w którą Piotr zaangażował się nie z własnej woli i wyszedł z niej z poczuciem godności.
W rzeczywistości sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Triumfator spod Połtawy, car Piotr I traktował zbliżającą się wojnę jako łatwą rozgrywkę, ufając lekkomyślnym zapewnieniom niektórych doradców, że wszyscy chrześcijanie na Bałkanach powstaną, gdy tylko car i jego armia staną na osmańskich ziemiach. Jak zobaczymy poniżej, obiecanego powstania nie było nawet w kartach – armia rosyjska została pozostawiona twarzą w twarz z Osmanami, którzy w przeciwieństwie do Rosjan poważnie traktowali swojego wroga i odpowiedzialnie podchodzili do takich rzeczy, jak planowanie i wywiad, o czym rosyjscy generałowie tym razem zapomnieli, ufając niepewnym szpiegom i agentom spośród bałkańskich chrześcijan...

   Amet-chan Szejchumierow
   "Dowódcy Chanatu Krymskiego. Tuhaj-bej"

ISBN 978-83-67111-46-1
109 str.
163x235 mm

Mapy: 9

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Od wydawcy
Wstęp
I Krym i jego sąsiedzi w pierwszej połowie XVII wieku
II Droga po chwałę
III Rok wielkich zwycięstw
IV Pamięć o bohaterze
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:
W pierwszej połowie XVII wieku Chanat Krymski był jednym z najsilniejszych państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Był on częścią rozległego świata muzułmańskiego, który rozciągał się od Maroka po Indonezję i stanowił jednolitą przestrzeń kulturową. Państwo Girejów obejmowało Półwysep Krymski (z wyjątkiem Wybrzeża Południowego i Kerczu, rządzonych przez turecką administrację ejaletu Kaffy) oraz stepy od Dniepru po Kubań włącznie.
Chanowie krymscy uważali ziemie czerkieskie na Północnym Kaukazie za część swojego imperium. Pas ziem nadbrzeżnych od Dunaju do Dniepru wchodził w skład państwa osmańskiego, ale ludność tatarska tych terenów była podwójnie podporządkowana sułtanowi-chanowi. Jały agasi (aga nadbrzeża) był namiestnikiem chana nad Tatarami budziackimi, największej społeczności tatarskiej w regionie Morza Czarnego poza Krymem i Kubaniem.
Kierowanie państwem i dowództwo nad armią były synonimami. Głową państwa był chan, który był również naczelnym dowódcą. Jego zastępca i następca nosił tytuł kałgi (kałga-sułtan). Drugi następca chana nosił tytuł nureddina (nureddin-sułtan). Pod nieobecność chana to właśnie oni mieli dowodzić armią. Pod jego dowództwem dowodzili odpowiednio prawą i lewą flanką. Inni członkowie rodziny Girejów (sułtani) byli również dowódcami wojskowymi. Bejowie (begowie), wyższa szlachta chanatu, łączyli funkcje dowódców i zarządców. Przedstawiciele głównych rodów chanatu – Szirinów, Mansurów, Barynów, Argynów, Sedżeutów i Jaszławów – brali udział w rządzeniu krajem razem z Girejami...

   Przemysław Benken
   "Legiony Polskie w bitwie pod Jastkowem
    31 VII – 3 VIII 1915"

ISBN 978-83-67111-45-4
64 str.
163x235 mm

Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Utworzenie 4. Pułku Piechoty i marsz formacji legionowych na Lublin
II Bitwa pod Jastkowem – przygotowania i dzień pierwszy
III Bitwa pod Jastkowem – dzień drugi i trzeci
IV Odwrót Rosjan i podsumowanie walk
Bibliografia
Spis map


O książce:
Na przełomie lipca i sierpnia 1915 r. pod Jastkowem niedaleko Lublina rozegrała się bitwa, w której udział wzięły m.in. 4. Pułk Piechoty Legionów ppłk. Bolesława Roi i pułki I Brygady Legionów Józefa Piłsudskiego. Wokół krwawego, kilkudniowego starcia (będącego chrztem bojowym 4. Pułku), w którym Polacy próbowali bohatersko, acz bezskutecznie przełamać pozycje rosyjskie, narosło wiele kontrowersji.
Co faktycznie wydarzyło się pod Jastkowem i kto odpowiadał za brak sukcesu formacji legionowych oraz duże straty poniesione przez Polaków? Czas poznać odpowiedzi na te pytania. Warto dodać, że wielu uczestników bitwy pod Jastkowem w późniejszych latach brało udział w kształtowaniu polskiego życia kulturalnego i politycznego. Byli to m.in.: Karol Bunsch, Władysław Broniewski, Józef Piłsudski, Bolesław Roja, Felicjan Sławoj Składkowski czy Kazimierz Sosnkowski. Wszystkich ich spotkamy na kartach niniejszej książki.

Z całą powagą stwierdzam, że praca dr. Przemysława Benkena […] jest relewantnym dopełnieniem istniejącej historiografii. Czytając niniejszą pracę należy mieć na uwadze słowa Cycerona „Historiam nescire hoc est semper puerum esse”, które wskazują czytelnikowi na istotne znaczenie znajomości historii batalii o polską niepodległość i wyzwolenie się przez Polaków spod panowania zaborców trwającego od XVIII aż do początków XX wieku. Tym bardziej, że wspomniana publikacja prezentuje walkę Legionów Polskich z Cesarską Armią Rosyjską, której niechlubne tradycje imperialne kontynuuje istniejąca w różnych formach państwowości Rosja.
(z recenzji dr. Arkadiusza Krawcewicza).

   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i konne łucznictwo w XII wieku"

ISBN 978-83-67111-44-7
97 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Znaczenie zasieków w wojnach
II Jazda polska do XII wieku
III Partyjski strzał polskiego księdza
IV Walki w latach 1119-1138
V Walki w latach 1146-1151
VI Odparcie Fryderyka Barbarossy w 1157 roku
VII Wyprawa na Prusy w 1166 roku
VIII Wojny Kazimierza II Sprawiedliwego
Podsumowanie
Bibliografia



O książce:

Książka ta omawia walki polskiego rycerstwa w XII wieku. Prowadziło ono wówczas działania o szerokim zasięgu i dużej skuteczności, co rozstrzygało ówczesne konflikty na korzyść Polski. W tym stuleciu, między innymi, Bolesław Krzywousty podbił Pomorze, odparto Fryderyka Barbarossę, skutecznie walczono w Prusach i na Rusi.
Polska jazda odnosiła zwycięstwa, stosując pozorowany odwrót i zawładnięcie terenem. Nigdy nie walczyli tak inni Słowianie. W walce konnej posługiwano się często oszczepami i łukami. O tym wszystkim mówią źródła polskie i obce, wzajemnie się uzupełniając. Szczególnie dokładny jest przekaz czeskiego kronikarza Kosmasa o polskim księdzu, który uciekając konno przed rozbójnikiem, oddał partyjski strzał.

   Adam Przybylski
   "Operacja wileńska 1919"

ISBN 978-83-67111-43-0
114 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

DZIAŁANIA WSTĘPNE W WOJNIE POLSKO-ROSYJSKIEJ 1918–1920
Wstęp
I Powstanie frontu polsko-rosyjskiego
II Obustronne położenie w połowie lutego 1919 roku
III Działanie na linię rzeki Szczary i Pińsk

OFENSYWA NA WILNO W KWIETNIU 1919 ROKU
I Geneza działania
II Położenie obu stron w końcu marca
III Plan naczelnego wodza
IV Ugrupowanie wyjściowe
V Pierwszy dzień operacji – 16 kwietnia
VI Drugi dzień działania – 17 kwietnia
VII Trzeci dzień działania – 18 kwietnia
VIII Zajęcie Wilna
IX Sytuacja końcowa

BÓJ OBRONNY O WILNO
I Położenie ogólne
II Odparcie ataku nieprzyjacielskiego
III Wykorzystanie
IV Zajęcie linii starych okopów niemieckich

Spis szkiców



O książce:

W samym Wilnie sytuacja w ciągu dnia 20.IV. poważniejszym zmianom nie uległa.  Ze strony polskiej poza drobnymi przedsięwzięciami nie czyniono żadnych kroków agresywnych.  Przeciwnik, mimo przybycia posiłków z Landwarowa, ograniczył się tak samo do obrony i do ewakuacji. Pod wieczór przybył do Wilna jeszcze jeden batalion piechoty, zabrany w marszu przez wysłany w tym celu w noc z 19 na 20.IV. pociąg.
Dnia 21.IV. o 2.00 rano nadeszła do Wilna reszta piechoty gen. Śmigłego, wraz ze sztabem dywizji. Z tą chwilą ciężar walki przeszedł na piechotę. Rozpoczęte o g. 5.00 rano natarcie, już w godzinach popołudniowych doprowadziło do opanowania całego miasta.  Przeciwnik cofał się na północo-zachód, w kierunku na Mejszagołę.
Ze względu na wyczerpanie oddziałów, zwłaszcza kawalerii, pościg za nieprzyjacielem był niemożliwy.  Ograniczono się więc do bezpośredniego ubezpieczenia miasta od północy i wschodu i tylko trzy szwadrony kawalerii zostały wysunięte w kierunkach południowo-zachodnim i zachodnim, dla obserwacji spodziewanych w tych kierunkach ruchów odciętych od Wilna części rosyjskiej dywizji litewskiej.

Ofensywa wileńska (wyprawa wileńska), to jedna z pierwszych polskich operacji wojskowych podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919–1921. Jej zasadniczym celem było zajęcie Wilna i Wileńszczyzny oraz przyłączenie tych terenów do odrodzonego państwa polskiego. Niniejsza książka prezentuje działania wstępne w tejże wojnie, ofensywę z kwietnia 1919 roku oraz obronę Wilna przed wojskami sowieckimi w kwietniu i maju 1919 roku...

   Marian Małecki
   "Muhi nad rzeką Sajó 1241. Z dziejów obecności
    Mongołów w Europie. Tom I. Wojna – prawo –
    obyczaje"

ISBN 978-83-67111-37-9
477 str.
145x205 mm
Mapy: 9

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Przedmowa (Gabor Béli)
Wstęp
I Rys historyczny Węgier przed najazdem 1241 r.
II Rys historyczny imperium mongolskiego do najazdu na Węgry w 1241 r.
III W drodze pod Muhi
IV Węgierscy sojusznicy
V Bitwa na równinie Muhi nad rzeką Sajó
VI Rozmiary i skutki klęski



O książce:

Historia Węgier – jak napisał jeden z jej rodzimych historyków – jest pasmem zwycięstw w klęskach. Ten wyjątkowy w skali znaczenia i kultury naród europejski z racji swego centralnego położenia w Europie wielokrotnie doświadczany był przez zawieruchy dziejowe, które definiowały jego istnienie niemal od nowa. Zawsze jednak podnosili się Węgrzy ze swych doświadczeń i tworzyli, odnawiali swoją państwowość i kroczyli dalej wkładając w rozwój cywilizacyjny Europy więcej niż inni. Odrębność węgierska to przede wszystkim język należący do grupy ugrofińskiej. Dalej to koczownicze pochodzenie ze stepów spod Uralu, to silnie zakorzenione poczucie wolności stepowca, które jeszcze w średniowieczu – przed najazdem mongolskim znalazło swoje miejsce w „Złotej bulli” Andrzeja II.
Węgrzy to „Antemurale Christianitatis”, za które, tak jak i Polsce, przyszło w historii zapłacić wysoką cenę – zaborami...

   Dmitrij Milutin
   "Opis działań wojennych 1839 roku
    w północnym Dagestanie"

ISBN 978-83-67111-39-3
82 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Szkic lewej flanki Linii Kaukaskiej i Dagestanu. Początek zamieszek w tym regionie od czasów rozwoju muridyzmu. Wzmocnienie Szamila i stan rzeczy do 1839 roku
II Projekty i plany operacji wojskowych na rok 1839. Skład osobowy oddziałów. Przygotowania. Incydenty na początku roku
III Ruch do Aukh. Nagły atak na twierdzę Taszaw-Hadżi. Sprawa pod Achmet-Tala. Wejście do Iczkerii. Zdobycie Sajasanu. Powrót do twierdzy Wniezapnaja (od 10 do 15 maja)
IV Ruch przez Salatau. Starcie w Terengul lub Burtanai. Wejście do Gumbet. Szturm na Arguan
V Ruch w kierunku Chirkat. Przekroczenie przez Andyjskie Kojsu. Oblężenie Achulgo
VI Nagły atak wroga. Jego klęska pod Aszyltą i przy moście sagritlochskim. Pierwszy generalny szturm na Achulgo
VII Blokada Achulgo z lewej strony rzeki Kojsu. Negocjacje z Szamilem. Drugi szturm i zdobycie Achulgo
VIII Wymarsz spod Achulgo. Działania końcowe i rezultaty
Załączniki
Spis map



O książce:

Do najbardziej znamiennych wyczynów wojsk rosyjskich na Kaukazie należą bez wątpienia działania wojenne 1839 roku w Dagestanie: w części południowej pod komendą dowódcy korpusu generała piechoty Gołowina i w części północnej pod dowództwem generała adiutanta Grabbe. O ile pierwsze z nich są godne uwagi ze względu na ich ważne rezultaty, osiągnięte przy bardzo niewielkich ofiarach, o tyle drugie zasługują na szczególną uwagę: miały miejsce w tych częściach regionu, do których wojska rosyjskie wcześniej nie przenikały. Napotkały one na ogromne trudności i tak duży opór ze strony wroga, jakiego wcześniej nie widziano, dlatego też sukcesy armii rosyjskich nigdy wcześniej nie były warte tak wielu ofiar.
Tym większe uznanie należy się wojskom, które przez ponad cztery miesiące z prawdziwą odwagą i niezachwianą stanowczością znosiły wszystkie trudy i cierpienia tego uciążliwego marszu przez skaliste i bezpłodne góry. Żołnierze na każdym kroku pokonywali napotkane trudności i wszędzie tam, gdzie wróg odważył się stawić opór, dzielnie walczyli. Ani duża liczba górali, ani ich wojowniczość podsycana fanatyzmem religijnym, ani niedostępność umocnionych pozycji – nic nie było w stanie powstrzymać sukcesu oddziału rosyjskiego na wyznaczonej drodze. Pozytywnie można ocenić fakt, że nigdy podczas jednej kampanii te same oddziały nie przeprowadziły tak wielu udanych szturmów na silne pozycje wroga. Dla wojsk kaukaskich wszystko było możliwe!...

Niniejsza książka prezentuje opis rosyjskiej kampanii wojennej w północnym Dagestanie w 1839 roku wraz ze szczegółowym opisem oblężenia twierdzy Achulgo, bronionej przez imama Szamila.

   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i łucznicy za pierwszych Piastów"

ISBN 978-83-67111-38-6
125 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
Polska wywalcza swoje miejsce
Drużyna wczesnopiastowska
Jazda i łucznicy Mieszka I
Za Bolesława Wielkiego-Chrobrego
Za Mieszka II i Kazimierza Odnowiciela
Wnioski końcowe
Bibliografia



O książce:

Książka opisuje walki polskiej jazdy i łuczników w czasach od Mieszka I do Kazimierza Odnowiciela. Spośród wykorzystanych źródeł szczególnie ważna jest Kronika Thietmara. Dzięki niej wiadomo, że wojsko piastowskie składało się prawie wyłącznie z lekkiej jazdy i pieszych łuczników. Ich działania, opisane przez kronikarza, były niewykonalne dla ciężkiej jazdy oraz dla piechoty walczącej głównie wręcz. Piastowska taktyka wykazywała się też wyspecjalizowaniem. Polscy wojowie na przykład stale używali pozorowanego odwrotu i przeprowadzali szybkie konne wypady o dużym zasięgu na teren wroga. Warto podkreślić, że takiej taktyki nie stosowali nigdy inni Słowianie.

   Krzysztof Kubiak, Łukasz Mamert Nadolski
   "Konflikt bliskowschodni 1945–1982.
    Broń – ludzie – epizody"

ISBN 978-83-67111-36-2
234 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
Konflikt bliskowschodni 1945–1982
Bibliografia



O książce:

Książka, którą trzymają Państwo w ręku jest zarówno suplementem, jak i pokłosiem naszych wcześniejszych prac poświęconych wojnom izraelsko-arabskim, lub, jak kto woli – konfliktowi bliskowschodniemu, zarówno tym napisanym wspólnie, jak i opracowań autorskich. Składają się nań teksty, które z rozmaitych przyczyn (głównie jednak z uwagi na dążenia na utrzymanie rozsądnej objętości i przyjaznej czytelnikowi narracji) nie znalazły się w publikacjach (książkach i artykułach) poświęconych wojnie o niepodległość Izraela, wojnie sueskiej, wojnie sześciodniowej i innym zmaganiom, które od 1947 roku niemal nieustannie znajdują się na pierwszych stronach gazet (a obecnie czołowych pozycjach w serwisach internetowych). Wybór epizodów, postaci i typów omówionego sprzętu ma przy tym charakter autorski, a zatem czysto subiektywny. Kierowaliśmy się jednak jedną nadrzędną myślą, sprowadzającą się do złamania bardzo popularnej w piśmiennictwie popularnonaukowym i hobbystycznym ścieżki postępowania określonej słowami „znacie to posłuchajcie”. Z tego względu zrezygnowaliśmy z ponownego prezentowania zagadnień, które doczekały się obszernej i dobrej literatury, a skupiliśmy na kwestiach mało znanych, często wręcz nieznanych, amitologizowanych...

   Eugen Gorb
   "Dardanele 22-23 V 1807. W cieniu
    wojen napoleońskich"

ISBN 978-83-67111-35-5
92 str.
163x235 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Wojna hybrydowa i interwencja międzynarodowa
II Flota Bałtycka na Morzu Śródziemnym
III Bitwa pod Dardanelami, 22-23 maja 1807 roku
Epilog
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Kiedy historycy mówią o wojnie rosyjsko-tureckiej (1806-1812), prawie zawsze można usłyszeć opinię, że ten konflikt zbrojny pozostaje w cieniu wojen napoleońskich i jest ich częścią. Jest to częściowo prawda. Jedną z przyczyn wybuchu wojny, które autor omówi dokładniej w pierwszym rozdziale, jest ogromny wzrost wpływów francuskich na politykę zagraniczną, a nawet wewnętrzną Imperium Osmańskiego. Napoleon praktycznie uzgodnił z sułtanem Selimem III, że jego wojska będą przemieszczać się przez terytoria tureckie, co było sprzeczne z zasadami islamu. Istniało zagrożenie powstania nierównowagi sił w regionie, co nie podobało się Rosji i Wielkiej Brytanii.
Nie należy jednak nadmiernie wyolbrzymiać czynnika francuskiego w rozważaniach o wybuchu kolejnej wojny rosyjsko-tureckiej – takie podejście było charakterystyczne dla rosyjskiej historiografii przedrewolucyjnej, ale przyjęcie go w naszych czasach byłoby dużym uproszczeniem problemu. Traktaty pokojowe, które zakończyły poprzednią wojnę rosyjsko-turecką prowadzoną w latach 1787-1792, dały Europie jasno do zrozumienia, że Imperium Rosyjskie jest zainteresowane zwiększeniem swoich wpływów w regionie naddunajskim. Listę rosyjskich interesów można by z łatwością rozszerzyć o Grecję i Serbię. Kwestia aneksji księstw mołdawskiego i wołoskiego była tylko sprawą czasu. Jednak rok 1806 był chyba najbardziej niefortunnym momentem dla realizacji tych planów. Co więcej, trudności występowały po obu stronach konfliktu.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że Imperium Rosyjskie rozpoczęło wojnę bez formalnego jej wypowiedzenia. Nastąpiło to dopiero wtedy, gdy wojska rosyjskie całkowicie zajęły księstwa naddunajskie, z wyjątkiem kilku twierdz, które utrzymywały się tylko dzięki wytrwałości i środkom lokalnych osmańskich namiestników. Przykład rosyjskiej inwazji na terytorium Imperium Osmańskiego w ostatnich miesiącach 1806 roku jest jaskrawą ilustracją taktyki wojny hybrydowej, która pozostawia przeciwnika oszołomionego i zdezorientowanego, niezdolnego do szybkiej odpowiedzi na agresję. Taktyka ta była z powodzeniem stosowana przez Rosję również i w czasach współczesnych...

   Marcin Gubała
   "Z epizodów wojen napoleońskich.
    Diamond Rock (1804–1805)"

ISBN 978-83-67111-33-1
99 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Amiens, Indie Zachodnie i nowa wojna
II Zająć Diamond Rock!
III Pierwszy atak
IV Operacja antylska
V HMS Diamond Rock walczy
VI Dalsze losy
Zakończenie
Wykaz wybranej literatury
Spis map i szkiców



O książce:

Wrogie okręty zbliżały się coraz śmielej do Diamond Rock; na czele płynął Berwick, a dwa mniejsze towarzyszące mu okręty ciągnęły za sobą łodzie z żołnierzami. Maurice obserwował wrogie jednostki, wyczekując, by w odpowiednim momencie wydać rozkaz otwarcia ognia. Jednak to Berwick oddał pierwsze salwy. Wtedy dopiero na dany przez komendanta znak odezwały się dwie 18-funtówki baterii Diamond, które szybko wstrzelały się w Berwicka i uszkodziły kadłub i  takielunek. Nie powstrzymało to wszakże okrętu liniowego, który szybko znalazł się tak blisko Diamond Rock, że umieszczone na szczycie działa nie były już w stanie prowadzić do niego ognia. Gdy oba okręty były bezpieczne, zaczęły oddawać salwy burtowe w stronę (opuszczonych już) baterii Królowej i Centaur – dokładnie tak, jak to przewidział komendant Maurice.
Gwałtowny ostrzał trwał około dwóch godzin. Łodzie z żołnierzami pozostawały w oddaleniu od okrętów (które miały stanowić dla nich naturalną osłonę), jednak baterii Hooda udało się pokryć je ogniem i zatopić dwie z nich. Wkrótce okazało się, że pomysł Maurice’a, aby opuścić dolne baterie jeszcze przed atakiem wrogich okrętów, był nad wyraz słuszny. Bombardowanie doprowadziło do zerwania się ze skał tak wielu ostrych odłamków, że obsługa dział, niechroniona przecież żadnymi osłonami, nie miałaby żadnych szans na przeżycie.
Nadchodził teraz prawdziwy test dla komendanta i jego garnizonu – czy rację miał komodor Hood, który twierdził, że na Diamond Rock garstka ludzi jest w  stanie powstrzymać tysiące napastników?

Nominalnym bohaterem książki jest niewielka skalista wyspa Diamond Rock, usytuowana nieopodal Martyniki. To właśnie z nią będą związane opisywane wydarzenia. Lecz tak naprawdę jest to opowieść o odwadze, a nawet brawurze, szczęściu i pechu, lojalności i ofiarności. Jest to opowieść o epizodzie wojen napoleońskich, nie dotyczy więc starcia, w którym stanęły przeciwko sobie tysiące żołnierzy. Mimo to historia ta ma swój wojskowy i polityczny walor. To, co się wydarzyło na Diamond Rock, było wypadkową interesów mocarstw kolonialnych w Indiach Zachodnich. Był to tylko epizod, lecz znamienny...

   Daniel Gazda
   "Omdurman 1898"

ISBN 978-83-67111-32-4
225 str.
145x205 mm
Mapy: 29

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Warunki naturalne
II Preludium
III Wybuch Powstania Mahdiego
IV Państwo Mahdystów – stosunki wewnętrzne
V Armia Mahdystów
VI Wojny Abdullahiego i polityka w stosunku do państw ościennych w latach 1885-1895
VII Inwazja brytyjska na Sudan – przygotowania
VIII Inwazja brytyjska – podbój północnej Nubii w 1896-1897 roku
IX Bitwa pod Umdabia (nad Atbarą), 5-8 kwietnia 1898
X Bitwa pod Omdurmanem, 1-2 września 1898
XI Faszoda
XII Bój o Gedaref, 22 września – 23 października 1898
XIII Śmierć Kalifa
Spis map
Bibliografia



O książce:

Przedstawiam Państwu trzecią książkę z cyklu Krwawy Nil. Wojny Faraonów. Niniejsza pozycja jest w pewnym sensie kontynuacją mojej poprzedniej publikacji pt. Chartum 1884–1885. Tytułowa bitwa pod Omdurmanem była największym starciem zbrojnym epoki kolonialnej w Afryce, została stoczona nad brzegiem Nilu, w sercu Sudanu. Wydarzenie to było kulminacją ostatniej fazy jednego z dramatyczniejszych okresów w historii tego kontynentu, jakim było Powstanie Mahdiego (1881–1899), zwane przez Sudańczyków Mahdiją. Polskiemu czytelnikowi te czasy są znane głównie z powieści Henryka Sienkiewicza pt. W pustyni i w puszczy. Książka ta znacznie upraszcza i przedstawia w sposób naiwny rzeczywistość, jaka panowała w Sudanie w trakcie Mahdiji. Z moich wcześniejszych prac pt. Powstanie Mahdiego wydanej w 2004 roku, Chartum 1884–1885 wydanej w 2021 roku czy artykułu pt. Kampania nad Atbarą w marcu i kwietniu 1898 roku jako próba odwrócenia losów Inwazji Brytyjskiej na Sudan z 2017 roku, a także kilku artykułów traktujących o pewnych wydarzeniach z okresu Mahdiji.
Mahdiji nie należy rozpatrywać tylko jako walki narodowowyzwoleńczej przeciwko egipsko-tureckiej okupacji, a później interwencji brytyjsko-egipskiej, lecz jako ruch religijno-społeczny. Pierwszy przywódca i twórca tego ruchu Muhammad Ahmad wezwał do powrotu do czystego islamu, do walki z niewiernymi i heretykami, za których uważał Egipcjan, żądał poszanowania sprawiedliwości i porządku...