Jakub Juszyński
   "Adrianopol 14 kwietnia 1205.
    Wielka bitwa Połowców z zachodem"

  

ISBN 978-83-65982-96-4
191 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Źródła mówiące o bitwie
II Frankowie na Bałkanach
III Połowcy
IV Walki Połowców z Rusią w X-XII wieku
V Igor Światosławicz wobec Połowców, czyli wszystko zostaje w rodzinie
VI Połowcy w walce o Bułgarię
VII Wydarzenia od początku 1205 roku do przedednia bitwy
VIII Armie obu stron
IX Bitwa
X Po bitwie
XI Rola Połowców w Bułgarii w XIII – XIV wieku
Zakończenie
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Opisywany tu konflikt różni się od stereotypowego obrazu średniowiecznych wojen. W popularnych wyobrażeniach walczono tylko albo z najbliższymi sąsiadami, albo z muzułmanami w ich egzotycznych krajach. Tymczasem bitwa adrianopolska była jednym z punktów zwrotnych w szeregu kampanii, w których rycerze z północno-zachodniej Francji i Wenecjanie walczą z Połowcami na terenie Grecji i Bułgarii.
W dodatku nie był to jakiś osobliwy, przelotny epizod bez znaczenia. Przeciwnie, działania obu stron były wynikiem ich dalekosiężnej i konsekwentnie prowadzonej polityki. Poznanie tego teatru działań pozwala wyjaśnić przyczyny kierunków wielkiej polityki głównych graczy na ówczesnej arenie geopolitycznej, jak i brak aktywności w innych, zdawałoby się ważnych strefach.
Całość rozgrywała się na terenie bliższym geograficznie i kulturowo niż Bliski Wschód, lecz słabiej znanym w historiografii. Oprócz ofensywy flandryjsko-weneckiej, kolonizacji Bułgarii przez Połowców i walki Bułgarów o wolność, w tle widać działalność strategii wielu bliższych i dalszych państw. Pokonane Bizancjum się nie poddaje, Wołosi koczują na coraz szerszym terenie, łacinnicy tworzą kolejne efemeryczne państwa w Grecji, widać politykę sąsiednich Węgier czy Serbii, niemieckie parcie na wschód, pośrednio działalność Rusi czy muzułmanów...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

    

   Andrzej Olejko
   "Skrzydła nad Beskidami 1914. Lotnictwo
    austro-węgierskie w walkach o Kraków
    i w operacji łapanowsko-limanowskiej"

  

ISBN 978-83-65982-95-7
106 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu
I Na drogach i nad drogami odwrotu. Skrzydła Twierdzy Kraków
II Skrzydła nad Jabłońcem. Działania lotnicze nad Beskidami Wyspowym i Sądeckim
III Ohne Flieger kein Sieg! Siła i znaczenie „piątej broni”
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Roth był urodzonym wodzem; łączył w sobie niezwykłą inteligencję oraz bystre spojrzenie wojskowe ze stoickim, niemalże klasycznym spokojem i opanowaniem w nawet najbardziej krytycznym położeniu. Pełen optymizmu i zapału podszedł do postawionego przed nim zadania i wykonał je aż do końca ze zdumiewającą wytrwałością. Ani razu nie zwątpił, ani nie zawahał się, a będąc przekonany o słuszności swej drogi, nic nie było w stanie go od niej odwieść. W rzeczy samej bitwa pod Limanową-Łapanowem stawiała przed dowódcą nie lada wymagania.

Taką opinię gen. Josef Freiherr Roth von Limanowa-Łapanów, triumfator
z przełomowej bitwy 1914 r. na południowym odcinku Frontu Wschodniego (w nomenklaturze cesarsko królewskiego Naczelnego Dowództwa Nord-Ostfront) Wielkiej Wojny (I wojna światowa) nazwanej nieco przesadnie „Marną Frontu Wschodniego”  otrzymał od piszącego wstęp do jego wspomnieniowego opracowania dotyczącego wspomnianej operacji i bitwy stoczonej w dniach 2-12 XII 1914 r.  byłego dowódcy c.k. polowej 1. Armii gen. Victora von Dankla. Po jej zakończeniu znalazł się on jako dowodzący polową c.k. 4. Armią wśród sław dowódczych monarchii austro-węgierskiej docenionych przez Naczelnego Wodza arcyksięcia Fryderyka Habsburga jak i Armeeoberkommando (AOK) zaś ocenę jej znaczenia znaleźć można w źródłach wspomnieniowych jak i archiwalnych...

 

O autorze:
Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.


    

   Marcin Suchacki
   "Chickamauga 1863: niespełniona
    nadzieja Konfederacji"

  

ISBN 978-83-65982-93-3
72 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Z Richmondu nad Chickamaugę
II Generał Braxton Bragg i jego armia
III Chickamauga, 18-20 września 1863 r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Boje o przeprawy przedwcześnie odkryły przed Rosecransem kierunek natarcia konfederatów, zaś opór jego własnej konnicy dał mu czas na ściągnięcie w zagrożone rejony odpowiednich posiłków. Na północ od Lee i Gordon’s Mills pchnięty został cały korpus Crittendena, w ślad za którym maszerowały wojska George’a H. Thomasa i Aleksandra McDowella McCooka. Brak kawaleryjskich pikiet konfederackich na kluczowych drogach nie pozwolił wychwycić kluczowego pochodu korpusu Thomasa, dzięki któremu front jankeski został przedłużony, a obejście z flanki oddziałów Crittendena zostało zniweczone jeszcze przed rozpoczęciem głównych działań. Miast skutecznego oskrzydlenia pozycji federalnych i uderzenia na odsłonięte północne zgrupowanie Armii Cumberlandu, „plan Bragga zamieniał się w chaotyczny bój spotkaniowy w gęstym lesie, gdzie dowodzenie i koordynacja działań napotykały na olbrzymie trudności”.
Czołowa konfederacka brygada piechoty 19 września nieoczekiwanie napotkała całą dywizję od Thomasa, a przecież wedle dotychczasowych raportów nikt z wrogów w jej pasie działań miał nie występować...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niniejsza książka stanowi dziewiątą w jego dorobku. Na jej kartach Autor odsłania przed polskim czytelnikiem genezę, przebieg i następstwa tytułowej bitwy, koncentrując się na wojskach Stanów Skonfederowanych.



   Mariusz Samp
   "Bytom Odrzański 23 VIII 1109"

  

ISBN 978-83-65982-92-6
65 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Bytom Odrzański i okolice do początku XII stulecia
II Rozwój sytuacji w państwie piastowskim po 1102 roku
III Wybuch wojny polsko-niemieckiej z 1109 roku
IV Starcie pod Bytomiem Odrzańskim i kontrowersje wokół niego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map



O książce:
Wojna polsko-niemiecka z 1109 roku stanowiła niezwykle ważne wydarzenie w życiu Bolesława III Krzywoustego (1102-1138). Na trwałe wpisała się też w dzieje rodzimego oręża, stanowiąc jego chwalebną kartę . W czasie walk z Polakami Niemcy ponosili różnego rodzaju niepowodzenia, choć zdarzały się im także zwycięstwa. Już na początki kampanii pokonali oni wojska piastowskie na przedpolu Bytomia Odrzańskiego, co opisał w swej kronice najstarszy polski kronikarz Anonim zwany Gallem. Książka, którą ma tutaj w rękach czytelnik, ma na celu ukazać przebieg tego wydarzenia. Zadanie to nie należy wcale do łatwych, albowiem w dotychczasowej historiografii nie podjęto wielostronnych i wyczerpujących badań nad tym, co się działo wówczas pod Bytomiem. Zazwyczaj omawianemu tu starciu poświęcano jedynie nieznaczne uwagi, wypowiadane na marginesie innych zagadnień. Podjęte przez autora niniejszych rozważań przedsięwzięcie koresponduje ze spotykanymi w nauce poglądami, aby ponownie objąć analizą dzieje wojny z 1109 roku. Wiele zagadnień bezpośrednio odnoszących się do tego konfliktu zbrojnego w dalszym ciągu przedstawia się niezbyt jasno, a wcześniej ugruntowane opinie i zapatrywania na jej temat uległy już dezaktualizacji wskutek postępu badań.

 

O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Jest autorem kilku książek. Ostatnio wydał w wydawnictwie Lira „Kazimierz Odnowiciel. Roztropny polityk, zwycięski wódz” (1988).


   Hadrian Kryśkiewicz
   "Klęski militarne oraz ich powetowanie
    w ideologii zwycięstwa państwa rzymskiego
    u schyłku republiki i w pierwszym stuleciu
    cesarstwa. Problematyka utraty znaków
    wojskowych oraz niewoli rzymskich
    jeńców wojennych"

  

ISBN 978-83-65982-94-0
388 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Signa militaria – aspekty symboliczne i kultowe
II Nowa władza – nowa wizja zwycięstwa. Problematyka klęsk militarnych w propagandzie doby Augusta
III Rzym a wizja pomszczenia clades Variana
IV Obraz rzymskich klęsk militarnych w dobie rządów następców Augusta z dynastii julijsko-klaudyjskiej (od pryncypatu Tyberiusza do Nerona)
V Nowa dynastia – dawny porządek? Klęski militarne imperium oraz ich reperkusje w świetle propagandy doby flawijskiej
Zakończenie
Ilustracje
Bibliografia
Wykaz skrótów katalogów źródłowych oraz periodyków naukowych
Summary / Abstrakt


O książce:
Każdy z nas ponosi klęski. Doświadczanie goryczy porażki stanowi integralną część ludzkiej egzystencji i jest fundamentem konstruktywnych przemian indywidualnych jednostek, społeczeństw, jak również całych narodów. Jako ludzie uwrażliwieni kulturowo, poczuwamy się do niepowodzeń prywatnych, ekonomicznych, zawodowych, ambicjonalnych, rodzinnych, lecz także – państwowych. Jak mogły być pojmowane klęski militarne w starożytnym Rzymie doby pryncypatu? Jaka propaganda ideowa im towarzyszyła i jakie środki zaradcze stosowano, aby zrewidować opinie społeczne o fiasku polityki danego cesarza? Czy cieniom poległych z armii Krassusa i Warusa dane było zaznać spokoju, a utracone znaki legionowe zostały zwrócone Rzymowi? Tym właśnie oraz pokrewnym pytaniom poświęcona została niniejsza książka, której trop badawczy wiedzie poprzez jedne z najsłynniejszych przegranych Imperium Romanum w dziejach.

 

O autorze:
Hadrian Kryśkiewicz (1991) – historyk i kulturoznawca. W 2019 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego, w 2020 roku sfinalizował studia kulturoznawcze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Prelegent na licznych konferencjach naukowych o charakterze międzynarodowym i ogólnopolskim. Swoje prace naukowe poświęcił różnorodnym zagadnieniom badawczym dotyczącym bogatego świata symboli w kulturze i sztuce na przestrzeni wieków, od starożytności, poprzez średniowiecze, aż po czasy nowożytne. Specjalizuje się w tematyce powiązań pomiędzy ideologią, polityką oraz sztuką w dziejach Europy i świata. W oderwaniu od miłości do pióra, wytrwale pielęgnuje pasje podróżnicze i muzyczne.


  

   Wacław Tokarz
   "Marsz Madalińskiego"

  

ISBN 978-83-65982-91-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Marsz Madalińskiego
Mapy



O książce:
Najprawdopodobniej już 12-go, a może dopiero 13-go [marca 1794 roku], wyruszył Madaliński z Ostrołęki w kierunku na Przasnysz. Oprócz jego brygady i szwadronu por. Zielińskiego szło z nim trochę szlachty i ochotników, którymi uzupełniał stany swoich szwadronów; prowadził ze sobą cztery małe działka, zabrane w Nowogrodzie. Tabor miał mały, gdyż większość wozów pozostała w miejscach postoju szwadronów. „Brygada szarf maszerowała”, jak stwierdzali idący jej śladem wywiadowcy rosyjscy.
Nie było to łatwe w okresie roztopów wiosennych, w tym trudnym, lesistym terenie pomiędzy Omulewem i Orzycem; tym dowód niej wysiłek ten świadczył o wzmożonej sprawności brygady. Żywność i paszę rekwirowano po drodze, częściowo płacąc za nie pieniędzmi z zabranej kasy solnej pruskiej; otrzymywano ich jednak niewiele i nawet oficerowie głodowali trochę. Szeregowi rozpowiadali po drodze, że pójdą do Francji lub do Turcji, że maszeruje z nimi Kościuszko. Nastrój brygady był na ogół dobry. Mimo braku żywności i paszy dezercja początkowo była minimalna… (fragment)

Antoni Józef Madaliński herbu Larysza (ur. 1739, zm. 1804) – generał, dowódca kawalerii, jeden z dowódców w insurekcji kościuszkowskiej, poseł na Sejm Czteroletni, uczestnik konfederacji barskiej. W 1794 roku był brygadierem w 1. Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej, która to jednostka, swoim marszem spod Ostrołęki, stanowiła ubezpieczenie insurekcji od północy. Wziął udział w bitwach pod Racławicami i Szczekocinami, a następnie w wyprawie wielkopolskiej Dąbrowskiego, podczas których odznaczył się jako zdecydowany dowódca, realizujący śmiałą strategię manewrową.

 

O autorze:
Wacław Tokarz (1873–1937), historyk, żołnierz Legionów Polskich, pułkownik Wojska Polskiego, profesor UJ i UW, szef Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Badacz historii wojskowości i dziejów politycznych Polski końca XVIII i pocz. XIX w. Jego główne prace to: Ostatnie lata Hugona Kołłątaja (1794–1812), t. I–II (1905), Armja Królestwa Polskiego 1815–1830 (1917), Wojna polsko-rosyjska 1830–1831 (1930), Insurekcja warszawska (17 i 18 kwietnia 1794) (1934).



   Cezary Namirski
   "Ballaghmoon 13 IX 908"

  

ISBN 978-83-65982-90-2
92 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zarys sytuacji politycznej i społecznej na terenie Irlandii we wczesnym średniowieczu
II Wojskowość na terenie Irlandii w IX i X w.
III Wczesnośredniowieczna południowa Irlandia (Leth Moga) do bitwy pod Ballaghmoon
IV Flann Sinna: arcykról Irlandii
V Cormac mac Cuilennáin: biskup, król i wojownik
VI Ostatni bój biskupa Cormaca: bitwa pod Ballaghmoon (13 IX 908)
VII Irlandia po bitwie pod Ballaghmoon
Epilog
Ballaghmoon 13 IX 908 (English summary)
Bibliografia
Objaśnienia skrótów użytych w tekście
Wykaz ilustracji
Spis map



O książce:
Stoczona 13 września 908 r. bitwa pod Ballaghmoon (gael. Belach Mugna, Bealaigh Mugna) jest epizodem mało znanym poza Irlandią, a w polskiej literaturze nie poruszanym praktycznie w ogóle. Miała ona jednak istotny wpływ na wczesnośredniowieczną historię Zielonej Wyspy, na kolejne dekady kształtując tamtejszy krajobraz polityczny i militarny – nie będzie przesadą zaliczenie jej do najważniejszych batalii stoczonych na terenie Irlandii w epoce wikingów. W wyniku odniesionego zwycięstwa hegemonia władców Uí Néill została wzmocniona, a poniesiona przez zajmujące południowo-zachodnią część wyspy królestwo Munster klęska pogrążyła je w kryzysie, z którego podźwignął je dopiero Brian Boru, późniejszy arcykról Irlandii, który w 1011 r. uzyskał zwierzchność nad wszystkimi królestwami wyspy, a w Wielki Piątek 23 kwietnia 1014 r. poległ w stoczonej pod Clontarf zwycięskiej bitwie przeciwko wikingom z Orkadów oraz wojskom Dublina i Leinster. Choć jest on bez wątpienia najwybitniejszym władcą nie tylko w historii Munster, ale i całej wczesnośredniowiecznej Irlandii, to za szczególną postać owej epoki uznać trzeba także Cormaca mac Cuilennáina, władcę królestwa Munster, który poległ pod Ballaghmoon wraz ze znaczną częścią swojej armii. Skupił on w swym ręku władzę królewską i biskupią, będąc przy tym utalentowanym dowódcą, a po śmierci czczony był jako Święty. Jego pogromca, Flann Sinna, zapisał się w historii jako jeden z najdłużej panujących arcykrólów Irlandii (879-916), którego rządy były jednak w pewnym momencie zagrożone sukcesami Cormaca, co doprowadziło do krwawej konfrontacji pod Ballaghmoon...

 

O autorze:
Cezary Namirski (ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham tytuł doktora. Obecnie pracownik Działu Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Autor opracowań naukowych poświęconych pradziejom Sardynii (Nuragiczna Sardynia, Kraków 2016; Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia, Oxford 2020) oraz Balearów (Pradzieje Balearów. Od najwcześniejszej obecności człowieka do podboju rzymskiego, Kraków 2020), a także prehistorycznej sztuce naskalnej Brytanii i Irlandii (Prehistoryczna sztuka naskalna Wysp Brytyjskich, Kraków 2019). Jego zainteresowania obejmują m.in. epoki brązu i żelaza w środkowej części basenu Morza Śródziemnego, pradziejową sztukę naskalną w Europie Północnej oraz wczesne średniowiecze na Wyspach Brytyjskich.



   Jakub Juszyński
   "Trutina 8 X 1110. Zwycięstwo polskich
    konnych łuczników"

  

 ISBN 978-83-65982-89-6
 77 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Znaczenie zasieków w wojnach
II Wojny Krzywoustego z Czechami
III Rok 1110
IV Wojsko Bolesława Krzywoustego
V Bitwa
Bibliografia
Spis map



O książce:
W zimny, jesienny poranek jeden z polskich hufców cofał się drogą przez równinę ku lasowi, mijając mały lasek, leżący w dolinie schodzącej ku Trutinie. Wojowie oglądali się nań, gdyż dla postępującej z tyłu armii czesko-niemieckiej byłoby to idealne miejsce do ukrycia części oddziałów. Z oddali dobiegał już odgłos kopyt ciężkozbrojnych hufców Władysława i okrzyki ludzi Dzietrzyszka, nawołujących opieszałych do marszu... (fragment książki)

Bitwa nad Trutiną, stoczona 8 października 1110 roku, w której Bolesław Krzywousty pokonał Czechów i Niemców, nie jest dobrze znana w polskiej historii. Była wynikiem inicjatyw politycznych podejmowanych przez Bolesława III w Czechach. Będąc, tak samo jak Chrobry, pół-Czechem, Krzywousty dążył do realnego związku Polski i Czech. Nad Trutiną walczył w obronie praw do tronu księcia Sobiesława Przemyślidy, przeciw jego bratu Władysławowi I. Obaj byli jego krewnymi. W tej bitwie polska lekka jazda zwyciężyła, używając samych tylko łuków. Dane archeologiczne i źródła pisane z XI i XII wieku potwierdzają, że konne łucznictwo było efektywnie stosowane w tamtym czasie przez piastowską konnicę. Było to możliwe dzięki wysokiemu poziomowi polskiego jeździectwa i łucznictwa. Z 1124 roku pochodzi pierwsza relacja o pojedynczym polskim konnym łuczniku. Oddał on partyjski strzał w galopie, a był księdzem, co świadczy, że umiejętności bojowych musiał nabyć w domu, przed przejściem w stan duchowny. Czeski kronikarz Kosmas opisał jego walkę krótko po jej odbyciu się na podstawie relacji świadków, odnotowując przy tym szereg szczegółów.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Amet-chan A. Szejchumierow
   "Armia Chanatu Krymskiego.
    Organizacja i taktyka (XV–XVIII w.)"

  

 ISBN 978-83-65982-88-9
  297 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Historiografia i źródła
II Organizacja armii Chanatu Krymskiego
III Taktyka wojsk Chanatu Krymskiego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia



O książce:
Istniejący na przestrzeni ponad trzech stuleci (od 1442 do 1783 r.) Chanat Krymski odegrał ważną rolę w historycznych losach Europy Wschodniej. Siły zbrojne pozwalały Girejom bronić granic i utrzymać swoje interesy w obliczu potężnych sąsiadów. Wojsko krymskie często okazywało się decydującą siłą w licznych konfliktach zbrojnych, wstrząsającymi Europą Wschodnią i Kaukazem.
Organizacja wojskowa i taktyka armii chanów krymskich były kontynuacją tradycji Złotej Ordy, sięgających systemu militarnego imperium Czyngis-chana, który z kolei opierał się na wielowiekowych doświadczeniach wojen stepowych. Tatarzy krymscy chętnie wykorzystywali oddziaływanie wojenne innych ludów w rzemiośle wojennym, jednocześnie sami stając się przyczyną transformacji sił zbrojnych sąsiednich krajów. Symbioza tradycji Złotej Ordy i wpływów osmańskich doprowadziła do powstania krymskiej sztuki wojennej. Wielu współczesnych zauważyło duże podobieństwo ubioru, broni i zbroi Tatarów krymskich u wielu ich przeciwników. Nawet tak niezwykłe wojsko w tym rejonie Europy jakie powstało na Siczy Zaporoskiej, wypracowało pod wpływem tatarskim swój własny, specyficzny styl działań wojennych. Tym sposobem wojska krymskie wywarły znaczący wpływ na historię Europy Wschodniej i Północnego Kaukazu, nie tylko poprzez swój udział w konfliktach zbrojnych, ale i dzięki wpływowi na ewolucję spraw wojskowych w pozostałych państwach. Wojsko krymskie jest niezwykłym przykładem adaptacji „klasycznej” stepowej sztuki wojennej do nowych realiów „ery prochu”...

 

O autorze:
Amet-chan A. Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego. Autor 15 publikacji dotyczących różnych aspektów wojskowości Tatarów krymskich, w tym jednej monografii.
Prezentowana praca jest rozprawą doktorską Autora.



   Tomasz Szeląg
   "Wpływ Kościoła na ustawodawstwo cywilne
    w okresie panowania dynastii konstantyńskiej
    (305–363 r.) w świetle prawa kanonicznego
    i przepisów księgi XVI Kodeksu Teodozjusza"

  

 ISBN 978-83-65982-83-4
  140 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Układ pracy. Wskazówki bibliograficzne
I Imperium Rzymskie oraz sytuacja prawna i faktyczna Kościoła w IV w. n.e. do roku 363
II Kodeks Teodozjusza jako źródło prawa
III Rozwój instytucji prawnych Kościoła do 363 r.
IV Ustawodawstwo cywilne w okresie panowania dynastii konstantyńskiej w  świetle przepisów księgi XVI Kodeksu Teodozjusza z uwzględnieniem wpływu Kościoła na świeckie przepisy prawne
Zakończenie. Wnioski
Bibliografia
Aneks
Summary


O książce:
Rządy rodu Konstancjusza Chlorusa, które trwały ponad pół wieku, stanowiły moment przełomowy w historii zarówno państwa rzymskiego, jak i całej Europy. Zmiany ustrojowe, gospodarcze, nasilające się wędrówki plemion, okres gwałtownych tarć religijnych i zmiany w prawie – te wszystkie wydarzenia miały miejsce w ciągu zaledwie jednego półwiecza. Na tych dwóch ostatnich zagadnieniach koncentruje się niniejsza praca, a dokładniej – badany jest w niej wpływ rozwoju Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem jego instytucji prawnych, jaki w mojej opinii zaznaczył się od początku IV w. na rzymskie ustawodawstwo cywilne. Analiza taka przeprowadzona została w oparciu o przepisy księgi XVI Kodeksu Teodozjusza. Wpływ ten skutkował także powolnym odejściem od dawnych wyznań państwowych, zakończonym w efekcie słynną ustawą Teodozjusza I z 380 r., ustanawiającą religię chrześcijańską jako państwową w całym Imperium Rzymskim...

 

O autorze:
Tomasz Szeląg (1980). Doktor nauk prawnych, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskał również licencjat kościelny z zakresu prawa kanonicznego na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie w Instytucie Prawa Kanonicznego.
Adiunkt w Instytucie Prawa i Ekonomii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Członek Stowarzyszenia Kanonistów Polskich.
Autor monografii Bitwa pod Adrianopolem 9 sierpnia 378 r. (2006), Kampanie galijskie Juliana Apostaty. Argentoratum 357 r. (2007) oraz Cesarz Julian Apostata i jego ustawa szkolna (2017) wydanych nakładem wydawnictwa Infort Editions oraz Amida 359 (2012), która ukazała się w popularnonaukowej serii Historyczne Bitwy wydawnictwa Bellona. Współautor podręczników z prawa rzymskiego Prawo rzymskie. Repetytorium (2002, wyd. II 2004), Prawo rzymskie. Zestaw ćwiczeń dla studentów prawa (2004) oraz kilkunastu artykułów naukowych i popularnonaukowych. Publikuje również na portalach WielkaHistoria.pl, TwojaHistoria.pl i Ciekawostkihistoryczne.pl.

   Daniel Baron
   "Talvisota 1939–1940. Działania powietrzne
    podczas wojny sowiecko-fińskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-87-2
 581 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przyczyny konfliktu
II Teatr działań wojennych
III Przeciwnicy
IV Wojna – listopad-grudzień 1939
V Wojna – styczeń 1940   
VI Wojna – luty 1940
VII Wojna – Marzec 1940
VIII Ocena
Załączniki
Spis map
Bibliografia



O książce:
Sowiecko-fińska wojna zimowa (fin. Talvisota, ros. Zimowaja Wojna) znana jest przede wszystkim jako konflikt, któremu rozstrzygnięcie przyniosły działania lądowych komponentów walczących stron. Trudno polemizować z tym stwierdzeniem, chociaż podczas wojny miały również miejsce zmagania w powietrzu, które wprawdzie nie zadecydowały o jej wyniku, ale charakteryzowały się znaczną dynamiką działań oraz zaangażowaniem ogromnych (zwłaszcza po stronie sowieckiej) sił i środków. Lotnictwo fińskie zaś, podobnie jak wojska lądowe tej małej skandynawskiej republiki, zapisało piękną bojową kartę w historii. Uporczywą i skuteczną walką, z dysponującym przygniatającą przewagę liczebną przeciwnikiem, wniosło bardzo duży wkład w ocalenie suwerenności państwa.
Na temat wojny zimowej napisano już bardzo wiele. Ogromna część literatury, traktującej o tym fascynującym wydarzeniu historycznym, powstała oczywiście w Finlandii, a także w Szwecji, w kraju, który udzielił wtedy swemu wschodniemu sąsiadowi znaczącej pomocy tak wojskowej, jak i dyplomatycznej. Okoliczności związane z tym najważniejszym, oprócz uzyskania niepodległości, wydarzeniem dziejowym stanowią dla Finów niezwykle istotny składnik ich narodowej tożsamości i powód do dumy. Finlandia stała się przecież jedynym państwem, które oparło się (ponosząc jednak straty), zaborczej polityce prowadzonej przez ZSRS, który razem z III Rzeszą, na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku brutalnie zakłócił niełatwy, ale pokojowy byt narodów EuropyŚrodkowo-Wschodniej...

 

O autorze:
Daniel Baron (1977) – absolwent Instytutu Historii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2001). W latach 2001–2003 pracownik Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach. W 2004 roku ukończył Studium Oficerskie w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu i od tego czasu pełni zawodowa służbę wojskową w Wojsku Polskim. Uczestnik misji zagranicznych w ramach Polskich
Kontyngentów Wojskowych w Iraku i Syrii. Obecnie pełni służbę w strukturach 13. Śląskiej Brygady Obrony Terytorialnej.
Zainteresowania autora skupiają się w obszarze 20-lecia międzywojennego państw Europy Środkowo-Wschodniej i Północnej, historii najnowszej państw skandynawskich oraz zagadnień związanych z problematyka aktualnej sytuacji bezpieczeństwa w basenie Morza Bałtyckiego i związanej z tym problematyki militarnej.
Niniejsza publikacja jest pierwszym opracowaniem prezentowanym szerszemu odbiorcy.



   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (3).
    X K (Prusacy, Polacy, Bawarzy, Westfalczycy,
    Francuzi)"

  

 ISBN 978-83-65982-86-5
 90 str.
163x235 mm
Mapy: 14

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Powstanie X K i koncentracja. Siły rosyjskie
II Bez przeciwnika
III Zmagania wokół twierdzy
IV Operacje wojenne w Kurlandii (październik – połowa grudnia 1812 r.)
V Wielki odwrót (II połowa grudnia 1812 r. – początek 1813 r.)
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
W nocy na 1 listopada zostały zaatakowane bawarskie pozycje koło Jakobsztat i Frydrychsztat (batalion Bawarów wycofał się z tego miasta do Jakobsztat), a komunikacja z tym ostatnim miastem uległa przerwaniu. Hünerbein od razu wysłał kolumnę ruchomą na Linden (batalion piechoty, 40 konnych), którą potem wzmocnił 1. i 2. batalionami 5. pułku Księstwa, polską półbaterią konną i 60 konnymi, a Krons-Misshof obsadził 4 kompaniami i 10 konnymi. Do płk. hr. Buttlara, stojącego z 2. batalionem Bawarów w Jakobsztat, wysłał rozkaz wsparcia działań szefa batalionu Kamińskiego idącego z kierunku Walhof. Ale Rosjanie nie czekali na kontrakcję i szybko wycofali się według jednych doniesień za Dźwinę, według innych na Dahlenkirchen.
Nazajutrz (2 listopada) 3. batalion polskiego 5. pułku został wyrzucony przez przeważających Rosjan z Krusenhof. Hünerbein wysłał mu na wsparcie 2. batalion. Pięć dni później o godz. 3.00 Rosjanie napadli na posterunek w Neuguth (kompania polskiej piechoty, 10 dragonów). Dragoni zostali od razu wzięci na biwaku, Polacy stawili opór i zapewne ulegliby, ale niespodziewanie na flance Rosjan pojawił się kpt. Szardehely z 23 huzarami wracający z Frydrychsztat do Annaburga i śmiałym atakiem zmusił ich do ucieczki...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Menedżer kultury z zawodu (UAM Poznań), inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy Nakło nad Notecią. Znawca białej broni i falerystyki. Członek-założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego pw. św. Jerzego. Epoka napoleońska stanowi trzon jego zainteresowań historycznych. Obraca się również w innych okresach (wieki XVIII i XIX, wojny kolonialne, I i II wojny światowe). Od wielu lat zgłębia tajniki biblistyki.



   Adam Jakub Jarych
   "Grabież i wykorzystanie łupów wojennych
    w republikańskim Rzymie"

  

 ISBN 978-83-65982-82-7
 268 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Podziękowania
Wykaz skrótów
Wstęp
I Określenia rzymskich łupów. Analiza terminologiczna
II Grabież i podział zdobyczy
III Łupy w czasie triumfów i owacji
IV Prezentacja łupów w przestrzeni Rzymu
V Fundacje ex manubiis
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:
Niniejsza monografia ma na celu prześledzenie mechanizmów rzymskiej grabieży oraz dystrybucji i wykorzystania łupów wojennych. Praca koncentruje się głównie na czterech rodzajach zdobyczy jak: pieniądze (w tym kruszec), dzieła sztuki, broń oraz jeńcy. W pierwszej kolejności książka omawia najważniejsze antyczne terminy dotyczące łupów. Następnie poprzez poszczególne kampanie militarne prezentuje sposoby gromadzenia, podział oraz dystrybucji i redystrybucji zdobyczy wśród wodzów, legionistów i w samym Rzymie, gdzie deponowano m.in. zagarnięte w czasie wojen posągi czy broń. Analizuje ona także mechanizmy prezentacji łupów w czasie triumfów i owacji, a także sposoby finansowania budowy poszczególnych monumentów publicznych ex manubiis...

 

O autorze:
Adam Jakub Jarych (1987), doktor nauk humanistycznych z zakresu archeologii śródziemnomorskiej. Absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu Łódzkiego. Uczestnik badań archeologicznych w Czarnogórze, Bułgarii oraz Włoszech. Autor artykułów naukowych i popularnonaukowych. Swoje zainteresowania koncentruje głównie na okresie rzymskiej Republiki oraz Cesarstwa, skupiając się m.in. na sposobach wykorzystania łupów wojennych w przestrzeni Rzymu i topografii miasta.



   Jakub Juszyński
   "Północny łuk refleksyjny w Polsce"

  

 ISBN 978-83-65982-85-8
 49 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Informacje ogólne o północnym łuku refleksyjnym
II Prehistoria i starożytność
III Skandynawia i Finlandia od prehistorii po XVIII w.
IV Ludy ugrofińskie i syberyjskie
V Znaleziska z Polski i okolic
VI Ikonografia z Polski
Bibliografia



O książce:
Północny łuk refleksyjny był używany począwszy od prehistorii po XX wiek, na obszarach od Polski na zachodzie aż do Kamczatki na wschodzie. Jego występowanie nie tylko w Polsce, ale także na świecie nie zostało w polskiej literaturze przedmiotu opisane. Tymczasem typ ten jest najdłużej i najszerzej używanym rodzajem łuku. Jego charakterystyczne cechy, choć różne w zależności od regionu produkcji i innych czynników, pozostawały niezmienne. Świadczy to o skuteczności konstrukcji i żywotności praktyki tak jego wytwarzania, jak i efektywnego użycia. Znaleziska archeologiczne oraz ikonografia świadczą, że był powszechny na ziemiach wschodnich i północnych sąsiadów Polski oraz w Czechach. Takie same ślady poświadczają jego znajomość w Polsce.
Książka ta ma więc zapełnić szeroką lukę w polskiej literaturze, jaką jest brak opracowań na temat północnego łuku refleksyjnego. W tym celu został w tej publikacji opisany tak według chronologii, jak geografii jego występowania, by na podstawie zebranego materiału określić jego użycie w Polsce. Równie ważny jest materiał ilustracyjny, także mało znany w polskiej literaturze przedmiotu, a będący ważnym źródłem dla historii łuków północnych w Polsce...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Andrzej Olejko
   "Gapa z zielonym wieńcem czyli z szachownicą
    przeciwko tryzubowi. Pierwsza wojna polskich
    skrzydeł 1918–1919"

  

 ISBN 978-83-65982-81-0
 585 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Droga do polskich skrzydeł
II Lotnicze preludium niepodległości 1918/1919 r., czyli ci pierwsi z… późniejszych „Nielicznych”
III Lotnicza epopeja Galicji 1918/1919, czyli wojna w powietrzu na wschodnich kresach
IV Prawo do „Gapy” z zielonym wieńcem czyli… oko w oko w powietrzu i na ziemi
V Na skrzydłach do Zbrucza
VI Przeciw nowemu-staremu wrogowi
Zakończenie
Posłowie (Mariusz Niestrawski)
Bibliografia



O książce:
Oddawane w twe ręce Czytelniku opracowanie jest próbą zebrania rozsypanych źródłowych okruchów z tamtego okresu w zwartą całość. To nie tylko cykl poważnie uzupełnionych artykułów, jakie w 2018 r. ukazały się na łamach miesięcznika „Militaria”, ale także mało znane bądź dotąd nieznane „okruchy” z lotniczej historii sił powietrznych Rzeczpospolitej z lat 1918-1919, prowadzące do najbardziej znanego lotniczego godła w historii, jakim jest symbolika polsko-amerykańskiej 7. Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki. W okresie II wojny światowej godło to okryło się chwałą, umieszczone na kadłubach samolotów myśliwskich 111. Eskadry Myśliwskiej broniącej polskiego nieba w 1939 r. oraz 303. „Warszawskiego” Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki Polskich Sił Powietrznych, który w wolnej Polsce „wylądował w 2018 r.” w swoim muzeum w Napoleonie. Legenda pilotów 303. „Warszawskiego” Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki trwa od 1940 r. do dziś. O jego pilotach, legendarnych „Rafałach”, będący jednym z nich, por. Witold Urbanowicz po latach, w kontekście ich udziału w Battle of Britain w 1940 r., napisał: Byliśmy jak tuzin myśliwych psów rozrywających na strzępy dzika...

 

O autorze:
Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.


   Marcin Suchacki
   "Custoza 1866. Bitwa bez zwycięzców"

  

 ISBN 978-83-65982-84-1
 96 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przygotowania do wojny o Wenecję Julijską i trwałość Królestwa Włoch
II Uwertura pod Villafrancą. Szarża Rodakowskiego fundamentem austriackiego zwycięstwa
III Od Mongabii do Custozy. Bitwa narodów
Zakończenie – bitwa bez zwycięzców
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Zgodnie z nowym regulaminem Bechtolsheim posuwał się na czele, z naprzeciwka wyjechał na siwym koniu dowodzący batalionem major Antonio Stoppino, prawdopodobnie starając się rozeznać w sytuacji. Włoska armata oddała jeden tylko wystrzał, ale podobno niecelny. Zanim kanonierzy zdążyli ponownie załadować lub zaprzodkować, to ułani siedli już im na karki. Zginął dowodzący artyleryjską sekcją podporucznik Giovanni Francesco Rionero, a Stoppino skrzyżował własny pałasz z szablą rotmistrza. Nie wiadomo, jak skończyłby się ów pojedynek, gdyby nie pchnięcie lancą, otrzymane przez Włocha z ręki szeregowego Stjepana Kazezevicia, ordynansa Bechtolsheima. Śmiertelnie ranny oficer runął na ziemię. Jaszcze znajdujące się za działem zawróciły, dezorganizując szeregi wspomnianej kompanii. W zasadzie w tym momencie rotmistrz winien już wydać przybocznemu trębaczowi polecenie grania sygnału do odwrotu, bo za pierwszą kompanią posuwały się następne. Z uwagi na nieobecność podczas całej porannej misji dwóch z pięciu etatowych oficerów szwadronu w praktyce brakowało jednak tzw. oficera prowadzącego, który wedle regulaminu miałby poprowadzić wąską drogą odwrót konnej kolumny, znajdując się w chwili rozpoczęcia szarży na samym końcu idącej do przodu kawalerii. Niewykluczone, że jeźdźców poniosły jednak wystraszone konie lub fantazja samego rotmistrza. Dezorganizacja pododdziału dalece przewyższającego liczebność dwóch plutonów jazdy i śmierć wysokiego rangą oficera nieprzyjacielskiego stanowiły maksimum tego, co można było osiągnąć.
Pozostałe kompanie włoskie zeszły z drogi rozpędzonych Sławończyków, kosząc ich ogniem bocznym. Bechtolsheim zdołał jeszcze dojechać do skrzyżowania szlaków: Salionze–Sommacampagna i Valeggio sul Mincio–Castelnuovo del Garda. Tam kawalerzyści dostali się w krzyżowy ostrzał, mordujący praktycznie większość szarżujących...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niniejsza książka stanowi ósmą w jego dorobku. Na jej kartach Autor odsłania przed polskim czytelnikiem genezę, przebieg i następstwa tytułowej bitwy, podkreślając szereg paradoksów z nią związanych.

   Łukasz Kowalewski
   "Wojna o Kuwejt 1990–1991. Przyczyny,
    przebieg oraz konsekwencje cz. 2"

  

 ISBN 978-83-65982-80-3
 382 str.
145x205 mm
Mapy: 19

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

IV Od Pustynnej Tarczy do Pustynnej Burzy. 7 sierpnia 1990 – 16 stycznia 1991
V Pustynna Burza. Kampania powietrzna
VI Pustynna Burza. Kampania lądowa
Zakończenie
Spis map i schematów
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych. Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą. Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...

 

O autorze:
Łukasz Kowalewski (1980) we wrześniu 2014 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych (Uniwersytet Gdański). Specjalizuje się w historii najnowszej powszechnej. W swoim dorobku ma ponad 20 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym jedną translatorską. Zainteresowanie badawcze dotyczą głównie historii militarnej Iraku w XX wieku. Oprócz tego w kręgu jego zainteresowań są również konflikty w Afryce Południowej, libijskie interwencje w Afryce, brytyjskie operacje wojskowe w krajach arabskich w latach 1914-2003 oraz działania polskiego wywiadu w XVII wieku. Ostatnio w centrum jego zainteresowań znalazł się rozwój sportu robotniczego w Stoczni Gdańskiej w latach 1945–1956.


   Paweł Kasztelan
   "Polsko-moskiewskie stosunki dyplomatyczne
    przełomu XVI/XVII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-79-7
 278 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Stan badań
Baza źródłowa
I Polska polityka wschodnia w ostatnich latach panowania Stefana Batorego (1584-1586)
II Elekcja 1587 roku – kandydatura Fiodora Iwanowicza na tron polski próbą wyjścia państwa moskiewskiego z defensywy politycznej
III Ewolucja polskiej polityki wobec Moskwy po elekcji 1587 roku
IV Drugie poselstwo Sapiehy w 1600 roku – kompromis w polskim wydaniu
V Projekty unii polsko-moskiewskiej – rzeczywistość czy utopia?
VI Wnioski
Zakończenie
Aneksy Źródła do dziejów poselstwa Rzeczypospolitej Obojga Narodów w Moskwie
w latach 1590-1591
Bibliografia


O autorze i o książce:
Paweł Kasztelan urodził się w 1966 roku w Gostyniu. W 1986 roku rozpoczął studia w Instytucie Historii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył te studia uzyskując jednocześnie specjalizację archiwistyczną oraz pedagogiczną. Już od czasów licealnych zainteresowany był zagadnieniami związanymi z historią stosunków Rzeczypospolitej z jej wschodnim sąsiadem w XVI–XVII wieku. Tej właśnie epoce poświęcił pracę magisterską Czasy zamętu w państwie moskiewskim na przełomie XVI–XVII wieku w historiografii rosyjskiej i polskiej XIX i początku XX wieku.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową w Zespole Szkół nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Swarzędzu, w którym pracuje do chwili obecnej. Pracę zawodową przez cały czas łączy z własnymi zainteresowaniami oraz pracą naukową. Podjął badania nad, praktycznie niezbadanym, okresem w historii polsko-moskiewskich stosunków dyplomatycznych. Sięgnął do nieznanych polskim badaczom źródeł. Po wielu latach wnikliwej kwerendy źródłoznawczej, licznych tłumaczeniach tekstów z łaciny oraz języka rosyjskiego napisał prezentowaną rozprawę doktorską Polsko-moskiewskie stosunki dyplomatyczne przełomu XVI/XVII wieku. Opublikował także szereg artykułów związanych z pracą naukową oraz zawodową m.in. w „Grabonoskich Zapiskach Regionalnych” czy „Przeglądzie Wielkopolskim”.)...



   Mariusz Samp
   "Budziszyn 1029. Mieszko II i oblężenie
    połabskiego grodu"

  

 ISBN 978-83-65982-77-3
 64 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp   
I Budziszyn i jego znaczenie na początku XI stulecia   
II Strony konfliktu   
III Wybuch wojny polsko-niemieckiej   
IV Fiasko wojsk Konrada II pod wałami Budziszyna   
Podsumowanie   
Bibliografia   
Spis map



O książce:
O Budziszynie słyszał chyba każdy Polak. Gród ten we wczesnym średniowieczu odegrał bardzo ważną rolę militarną. Przez kilka dziesięcioleci znajdował się on we władaniu Piastów. W 2018 roku nakładem wydawnictwa „Bellona” ukazała się w popularnonaukowej serii „Historyczne Bitwy” książka pt. „Budziszyn 1002-1018”. Jej autor, R. F. Barkowski, odmalował dzieje tytułowego grodu, kiedy to toczyły się zażarte i trwające z przerwami ponad 15 lat zmagania między Bolesławem Chrobrym a Henrykiem II Świętym. Szkoda, że wymieniony popularyzator historii nie pokusił się o scharakteryzowanie losów Budziszyna w kolejnych latach. Chodziłoby tu głównie o wydarzenia z 1029 roku, a więc kampanię następcy Henryka II, Konrada II, skierowanej przeciwko synowi Chrobrego – Mieszkowi II, a która zakończyła się pod wałami Budziszyna właśnie. Niniejsza publikacja ma na celu oświetlenie przyczyn oraz przebiegu wspomnianej wyprawy.
Wbrew pozorom zadanie przed którym stanął autor niniejszego opracowania jest niezwykle trudne do wykonania, gdyż źródeł na temat konfliktu polsko-niemieckiego z 1029 roku jest niezmiernie mało. A te które się ostały (są to przekazy powstałe głównie na terenie Rzeszy) wzmiankują o minionych wydarzeniach w sposób ogólnikowy, podając jedynie kilka podstawowych informacji. Wobec powyższego nie może dziwić, iż dotychczasowi historycy raczej mało interesowali się zagadnieniami związanymi z wojną z 1029 roku. W efekcie do dnia dzisiejszego nie powstała osobna monografia, opisująca to co działo się pod Budziszynem w omawianym czasie. Co więcej, pasjonaci najstarszej polskiej wojskowości nie doczekali się nawet skromnego artykułu naukowego czy popularnonaukowego z tego zakresu. Powstałą w rodzimej historiografii lukę będzie starała się zatem wypełnić prezentowana publikacja. Czy jej autorowi udało się osiągnąć zamierzone cele, będzie mógł ocenić czytelnik po jej lekturze...

 

O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Do tej pory wydał dwie książki: „Krosno Odrzańskie 1005 i 1015” oraz „Praga 1004. Największa klęska Bolesława Chrobrego”. Współpracował z portalem HISTMAG. Obecnie jest publicystą w serwisie KRONIKIDZIEJÓW.




   Daniel Gazda
   "Memfis 728 rok p.n.e."

  

 ISBN 978-83-65982-76-6
 112 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne i podział geograficzno-historyczny Egiptu i Nubii
II Egipt i Nubia w III Okresie Przejściowym (XI–VIII w. p.n.e.)
III Armia egipska i kuszycka (nubijska) w VIII w. p.n.e.
IV Wyprawa Pianchiego na Egipt w 728 roku p.n.e.
Zakończenie. Utworzenie Imperium Kusz      
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Przedstawiam Państwu pierwszą pozycję z cyklu pt. Krwawy Nil. Wojny Faraonów prezentujący najciekawsze działania zbrojne w dolinie Nilu oraz prowadzone przez władców egipskich na terenie Syropalestyny, począwszy od starożytności aż po wiek XIX. Czytelnika może dziwić taki rozrzut czasowy, jednak wszystkie te konflikty łączy kilka aspektów. Przede wszystkim rzeka Nil, która pozostawała niezmienna przez te wszystkie epoki. Zmieniali się tylko ludzie zamieszkujący jej brzegi. Ponadto na szersze omówienie zasługują niezwykle ciekawe przebiegi kampanii wojennych, jak i nietuzinkowość, oryginalność postaci wodzów biorących w nich udział. Działania zbrojne w Dolinie Nilu czy na terenie Syropalestyny są mało znane polskiemu czytelnikowi, dlatego tym bardziej należy je przedstawić odbiorcom tego typu książek. Niektóre wojny toczone w dolinie Nilu były niezwykle krwawe, stąd tytuł serii Krwawy Nil. Miasto Memfis, którego nazwa pojawia się w tytule niniejszej książki, było stolicą starożytnego Egiptu już w okresie Starego Państwa, czyli w III tys. p.n.e. Zostało założone przez faraona Menesa (Narmera) i znajdowało się na lewym brzegu rzeki niedaleko kompleksu piramid w Sakkara. W VIII w. p.n.e. było w dalszym ciągu metropolią Egiptu, może o mniejszym znaczeniu niż dawniej, ale posiadało niezwykle ważne strategiczne położenie, przez co było mocno obwarowane. Znajdował się w nim duży port rzeczny z cumującymi w nim licznymi jednostkami pływającymi różnej wielkości. W Memfis między innymi mieściły się magazyny broni i żywności. Można śmiało powiedzieć, że kto dzierżył w swoim ręku Memfis, ten mógł sprawować kontrolę zarówno nad Górnym, jak i Dolnym Egiptem. Bez zajęcia tej fortecy było to niemożliwe...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji, Wojny Domowe w Imperium Rzymskim, Powstanie Mahdiego.



   Marek Wagner
  "Stanisław Jabłonowski (1634–1702).
    Polityk i dowódca. Tom II"

  

ISBN 978-83-65982-74-2
379 str.
145x205 mm
Mapy: 12

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Część III
WÓDZ I MINISTER
I Ku Kamieńcowi
II W Mołdawii i na Podolu
III Maniera wojny tatarskiej
IV Minister wojny

Część IV
OJCIEC OJCZYZNY
I U szczytu sławy
II Kres życia
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis tabel
Spis map



O książce:
Znaczenie drugiej połowy XVII w. dla dziejów Rzeczypospolitej szlacheckiej, rola Stanisława Jabłonowskiego w życiu społeczno-politycz­nym kraju, a także waga jego dorobku wojskowego w omawianym okresie to zasadnicze powody skłaniające autora do wyboru podjętej problematyki badawczej. Konieczność ukazania jednostki w układzie dynamicznym (opis i ewolucja kariery) pozwoli nam nie tylko na odtworzenie określonych faktów, ale nadto na sprecyzowanie celów i metod działania Jabłonowskiego oraz ich skutków w formie ocen. Opis przebiegu kariery naszego bohatera stanowić więc będzie podsumowanie działań senatora i hetmana w okreś­lonych układach intersubiektywnych, czasowych i przestrzennych, ale pozwoli także na opisanie ich mechanizmów i zbadanie ich dodatkowych uwarunkowań.
Głównym celem badawczym niniejszej pracy będzie opracowanie w miarę pełnej biografii, czyli żywota i czasów Stanisława Jabłonowskiego. Wśród trzech podstawowych elementów biograficznych (zagadnień politycznych, wojskowych i społeczno-ekonomicznych) życia naszego bohatera na pierwszym planie stawiamy problematykę polityczno-wojskową, zdając sobie także sprawę z wagi pozostałych elementów – społecznych, majątkowych ipsychologicznych...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w. Opublikował m.in.: Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII wieku, Toruń 1992 i 1995; Kliszów 1702, Warszawa 1994; Stanisław Jabłonowski (1634 –1702). Polityk i dowódca, t. 1-2, Siedlce 1997; Studia z dziejów panowania Jana III Sobieskiego (1684–1696), Siedlce 2002; Wojna polsko-turecka w latach 1672–1676, t. 1-2, Zabrze 2009; Kampania żwaniecka 1684 r., Warszawa 2013; Bitwa pod Kliszowem 19 VII 1702 roku, Oświęcim 2013; Korpus oficerski wojska polskiego w drugiej połowie XVII wieku, Oświęcim 2015; Słownik biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku, t. I-III, Oświęcim 2013-2018.



   Marek Wagner
  "Stanisław Jabłonowski (1634–1702).
    Polityk i dowódca. Tom I"

  

ISBN 978-83-65982-73-5
303 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Przedmowa do drugiego wydania
Wstęp

Część I
SENATOR RZECZYPOSPOLITEJ
I Rodzina i młodość
II W kręgu wojny i polityki
III „Pan Diablonowski”
IV Wojna i dyplomacja

Część II
HETMAN KORONNY
I We Lwowie i w Lachowicach
II Odsiecz Wiednia i Święta Liga
III Wyprawy mołdawskie



O książce:
Znaczenie drugiej połowy XVII w. dla dziejów Rzeczypospolitej szlacheckiej, rola Stanisława Jabłonowskiego w życiu społeczno-politycz­nym kraju, a także waga jego dorobku wojskowego w omawianym okresie to zasadnicze powody skłaniające autora do wyboru podjętej problematyki badawczej. Konieczność ukazania jednostki w układzie dynamicznym (opis i ewolucja kariery) pozwoli nam nie tylko na odtworzenie określonych faktów, ale nadto na sprecyzowanie celów i metod działania Jabłonowskiego oraz ich skutków w formie ocen. Opis przebiegu kariery naszego bohatera stanowić więc będzie podsumowanie działań senatora i hetmana w okreś­lonych układach intersubiektywnych, czasowych i przestrzennych, ale pozwoli także na opisanie ich mechanizmów i zbadanie ich dodatkowych uwarunkowań.
Głównym celem badawczym niniejszej pracy będzie opracowanie w miarę pełnej biografii, czyli żywota i czasów Stanisława Jabłonowskiego. Wśród trzech podstawowych elementów biograficznych (zagadnień politycznych, wojskowych i społeczno-ekonomicznych) życia naszego bohatera na pierwszym planie stawiamy problematykę polityczno-wojskową, zdając sobie także sprawę z wagi pozostałych elementów – społecznych, majątkowych i psychologicznych...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w. Opublikował m.in.: Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII wieku, Toruń 1992 i 1995; Kliszów 1702, Warszawa 1994; Stanisław Jabłonowski (1634 –1702). Polityk i dowódca, t. 1-2, Siedlce 1997; Studia z dziejów panowania Jana III Sobieskiego (1684–1696), Siedlce 2002; Wojna polsko-turecka w latach 1672–1676, t. 1-2, Zabrze 2009; Kampania żwaniecka 1684 r., Warszawa 2013; Bitwa pod Kliszowem 19 VII 1702 roku, Oświęcim 2013; Korpus oficerski wojska polskiego w drugiej połowie XVII wieku, Oświęcim 2015; Słownik biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku, t. I-III, Oświęcim 2013-2018.




   Jarosław Jastrzębski
   "Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy"

  

ISBN 978-83-65982-72-8
261 str.
152x235 mm
Tabele: 221

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Klasa lotniskowców
II Typy lotniskowców
III Przynależność organizacyjna lotniskowców
IV Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1941 roku
V Flotylle lotnicze
VI Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1942 roku
VII Lotniskowce w morskich okręgach obronnych
VIII Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1943 roku
IX Lotniskowce we flotach
X Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1944 roku
XI Lotniskowce w grupach flot
XII Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1945 roku
XIII Wojenny stan floty lotniskowców
Aneks. Słowniczek terminologicznyjapońsko-polski
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty lotniskowców Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich lotniskowców cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów...

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2018; Midway, Wydawnictwo Attyka, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2014; Okręty podwodne Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Krakowskie Towarzystwo Naukowe, Kraków 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Księgarnia Akademicka, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

 

   Marek Wagner
   "Górce. Historia i pamiątki"

  

 ISBN 978-83-65982-71-1
 222 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Historia
Pamiątki
Bibliografia
Wykaz planów i ilustracji
Wykaz skrótów


O książce:
Rejon miasta zwany Górce (Stare Górce i Nowe Górce) wchodzi w skład dzielnicy Bemowo, a obecne granice tego obszaru wyznaczają następujące ulice – od zachodu Lazurowa, na północy Dywizjonu 303, na wschodzie linia kolejowa, zaś na południu ulica Górczewska. Rejon ten, niejako wtłoczony w podłużny pas obszaru między Dywizjonu 303 a Górczewską, został obecnie „zdewastowany” zabudową mieszkalną oraz trasą szybkiego ruchu, które nie tylko wygnały jego dawnych mieszkańców, lecz również zniszczyły krajobraz dawnego terenu z metryką sięgającą XV stulecia.[...]
Celem naszej publikacji będzie próba opracowania dziejów wsi Górce od czasów najdawniejszych aż do współczesnych, skupiając uwagę Czytelników na dziejach „Dużych Górc” w latach (przed) 1430–1989 (1994).
Niniejsze opracowanie zawiera dwie części – pierwsza przedstawia dzieje wsi (osady) Górce w omawianym okresie, zaś druga – „pamiątki” usytuowane na jej obszarze w czasach minionych i dzisiejszych (m.in. rejony, ulice, place, domy, inwestycje i zakłady oraz instytucje cywilne i jednostki wojskowe). Ten wybór posiada charakter subiektywny, a został zidentyfikowany na podstawie licznych materiałów kartograficznych i archiwalnych oraz podczas obserwacji zmian w krajobrazie zachodzących tutaj w latach 2017–2020)...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w.



   Piotr Derdej
   "Brześć Litewski 1939"

  

ISBN 978-83-65982-69-8
231 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Brześć nad Bugiem. Dzieje miasta i twierdzy
II Zanim doszło do bitwy o Brześć (1–13 września 1939)
III Bitwa o Cytadelę brzeską (14–16 września 1939)
IV Zgrupowanie „Brześć” (od 17 września do 3 października)
V Defilada zwycięzców
VI Brześć 1941 – obrona, której... nie było!
Zakończenie. Dalsze losy obrońców Twierdzy Brzeskiej w 1939 r.
Spis map
Bibliografia



O książce:
Wydarzenia, które są tematem tej książki, to wciąż biała plama w historii wojny obronnej Polski we wrześniu 1939 r. Nie bardzo wiadomo, dlaczego tak się stało. Inne bitwy polskiego Września opisywano już po wielekroć, natomiast trzydniowa obrona Twierdzy Brzeskiej w dniach 14–16 września 1939 r., którą dowodził bohaterski gen. bryg. Konstanty Plisowski, do dzisiaj pokryta jest mgłą milczenia i niepamięci. Do dzisiejszego dnia na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie brakuje jakiejkolwiek wzmianki o obronie Twierdzy Brzeskiej, pomimo że wszystkie inne bitwy kampanii wrześniowej są tam wymienione. Jeszcze w okresie PRL było to zrozumiałe, gdyż Brześć nad Bugiem znalazł się w granicach Sowieckiej Białorusi. Dlaczego jednak żaden polski historyk nie zdobył się na opisanie tej obrony ani na emigracji, ani w wolnej Polsce, po 1989 r., tego nie jestem w stanie pojąć ani zrozumieć. Po 1990 r. ukazało się, co prawda, kilka opracowań, które zajmują się dziejami miasta oraz twierdzy, ale niestety jest w nich pełno przekłamań i niedokładności. Tymczasem wymierają już ostatni świadkowie tych wydarzeń, więc trzeba się śpieszyć z opisaniem tej bitwy, gdyż za dwadzieścia, trzydzieści lat nikt nie będzie już o niej pamiętał...

 

O autorze:
Dr Piotr Derdej urodzony w Warszawie w 1969 roku. Ukończył Wydział Historii, Wydział Prawa i Administracji oraz Podyplomowe Studium Religioznawstwa przy Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń profesorów: Andrzeja Zahorskiego i Jerzego Skowronka (historia), Lecha Falandysza i Leszka Garlickiego (prawo) oraz Tadeusza Płużańskiego (filozofia i religioznawstwo). W 2004 roku obronił doktorat na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, napisany pod kierunkiem profesora Michała Pietrzaka. Od 1996 roku pracownik Sądu Najwyższego RP.
Interesuje się historią wojskowości europejskiej od XV do XX wieku, stosunkami polsko-tureckimi i polsko-rosyjskimi w tym okresie. Jest specjalistą w zakresie prawa wyznaniowego, konstytucyjnego, filozofii prawa, praw człowieka, a także od teorii doktryn politycznych i prawnych. Jest autorem ośmiu książek, wydanych głównie w serii „Historyczne bitwy”. Ma ponadto wieloletnią praktykę dziennikarską jako publicysta między innymi Tygodnika „SOLIDARNOŚĆ”, „Gazety Polskiej”, „Najwyższego Czasu”, „Rzeczpospolitej” oraz „Stolicy”. W jego dorobku publicystycznym znajduje się ponad 100 artykułów i esejów o tematyce historycznej, prawniczej, filozoficznej, religioznawczej i kulturalnej.




   Paweł Szymon Skworoda
   "Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629.
    Legendarna łaźnia Lwa Północy"

  

 ISBN 978-83-65982-70-4
 132 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna o ujście Wisły (1626–1629)
II Wojskowość Rzeczypospolitej i Szwecji w XVII wieku
III Szwedzki Lew versus alians dwóch Orłów
IV Królewska łaźnia
V Doppeladler Tag?
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Na przeciwległym skrzydle i w centrum do starcia doszło nieco wcześniej i to tam właśnie rozegrał się dramat szwedzkiej ariergardy. Polskie chorągwie kozackie poszły zaciężnym Niemcom szwedzkim w oczy, wiążąc w walce i przesłaniając manewr husarii. Graf Renu być może widząc tylko kilka polskich oddziałów starał się wykorzystać złudną przewagę liczebną swojego regimentu i uderzył na kozaków, którzy dotrzymali mu pola. Nawet jeśli na samym początku ustąpili nieco miejsca manewrem to oddalające się od wsi w ślad za nimi kompanie jazdy niemieckiej głębiej wchodziły do rysującego się powoli saka. Być może dlatego Szwedzi uważają, że w tej fazie to Koniecpolski uderzył bez porozumienia z von Arnimem, który przyszedł mu z pomocą, gdy graf Renu zaczął oskrzydlać Polaków. Polscy kozacy łączyli w sobie nieuchwytność ze zdolnością prowadzenia skoncentrowanego ognia w określonym kierunku. Pole bitwy szybko zaczęły zasnuwać dymy po wystrzałach z polskich arkebuzów i szwedzkich pistoletów. Polacy upatrywali jednak momentu, gdy ich wódz uderzy potężnie husarią, Niemcy szwedzcy zaś mieli nadzieję na zwycięstwo nad nękającym ich od tylu miesięcy wrogiem. Naprzeciw skromnym, niemal szarym szeregom najeźdźców wyjeżdżali jakby na harc jeźdźcy polscy w czapkach futrzanych, z bandoletami kołowymi, a przy bokach ich koni dostrzec można było orientalnych wzorów łubie na łuk i krótkie kołczany, ze strzałami być może pomalowanymi na czerwono...

 

O autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020). Współautor książek popularnonaukowych: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem, 2017) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim, 2018). Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i edukacji dla bezpieczeństwa w liceum ogólnokształcącym w Warszawie. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP). Uczestnik pielgrzymki polskiej młodzieży i nauczycieli na Polski Cmentarz Wojenny w Bykowni-Kijowie (tzw. czwarty cmentarz katyński) w 2019 roku.




   Agnieszka Teterycz-Puzio
   "Dwie bitwy. Mozgawa 13 IX 1195
    – Zawichost 19 VI 1205"

  

 ISBN 978-83-65982-68-1
 108 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ziemie piastowskie w latach 1138-1195. Kontakty książąt piastowskich
ze wschodnimi sąsiadami
II Piastowie na wojnie
III Bitwa nad Mozgawą
IV Bitwa pod Zawichostem
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i tablic



O książce:
Autorka podjęła się przedstawienia dwóch nieco zapomnianych bitew polskiego średniowiecza: nad Mozgawą i pod Zawichostem. Obie pretendowały do wielkich i krwawych starć doby rozbicia dzielnicowego, gdzie oprócz rycerskiej polała się też krew książęca. Autorka przedstawia koncepcje obu starć w kontekście ważnych ówczesnych wydarzeń politycznych, gdzie polityka wschodnia państwa polskiego, wchodząca na nowe tory rywalizacji z Węgrami, przeżywała swoiste apogeum w postaci militarnego starcia z Rusią i sukcesu pod Zawichostem. Z drugiej strony napięcia wewnątrz dynastyczne kierowały księstwa polskie na drogę rozbicia dzielnicowego, z którego – jak się wówczas wydawało – nie sposób było wyjść nie naraziwszy się na konflikt z piastowskimi krewniakami.
Autorka w ciekawy sposób przedstawiła relacje polsko-ruskie, nie zawsze dobre, nierzadko burzliwe, prawie zawsze okraszone jakimś nietrwałym sojuszem, a które doprowadziły ostatecznie do wspomnianego starcia pod Zawichostem.
Zaletą pracy jest zwięzła narracja, przeplatana wątkami osobistymi z życia władców polskich – jak chociażby ukazanie przyczyn konfliktu Władysława II z braćmi juniorami – i roli żony tego pierwszego – Agnieszki w  zaognianiu sytuacji. Te anegdoty ukazane na tle ogólniejszych, ważniejszych wydarzeń pokazują świetny warsztat naukowy Autorki, która potrafiła przełamać sążniste teksty o polityce Piastów czy o uzbrojeniu z wątkami osobistymi wodzów czy to z pola walki czy nawet małżeńskiej alkowy... (z rec. dra hab. Mariana Małeckiego, prof. UJ)

 

O autorze:
Agnieszka Teterycz-Puzio (1971), dr hab. prof. Akademii Pomorskiej w Słupsku, na której to uczelni wykłada historię. Autorka licznych artykułów, kilku biografii polskich władców średniowiecznych (Henryka Sandomierskiego, Konrada I Mazowieckiego, Bolesława I mazowieckiego) oraz książek: Geneza województwa sandomierskiego. Terytorium i miejsce w strukturze państwa polskiego w średniowieczu; Na rozstajnych drogach. Mazowsze a Małopolska w latach 1138–1313; Piastowskie księżne regentki. O utrzymanie władzy dla synów (koniec XII – początek XIV w.); Polscy krzyżowcy i Zamachy na Piastów.




   Franciszek Ksawery Latinik
   "Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919"

  

 ISBN 978-83-65982-67-4
 134 str.
163x235 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

O niepokornym generale Franciszku Latiniku i jego wojnie z Czechami słów kilka (Marian Małecki)
Przedmowa
Słowo wstępne
CZĘŚĆ PIERWSZA. Historyczna, polityczna i ustrojowa
CZĘŚĆ DRUGA. Wojenne działania
CZĘŚĆ TRZECIA. Próby układów. Plebiscyt
Lista odznaczonych za walkę o Śląsk Cieszyński
Skróty
Spis szkiców



O książce:
Przedstawiona niżej praca gen. Franciszka Latinika – pomimo upływu czasu – posiada szczególny walor; jest w dalszej mierze podstawowym źródłem wiedzy o wydarzeniach odradzającej się po latach niewoli Polski – jednak tu w kontekście walki o granicę południowo-zachodnią.
Wojna polsko-czechosłowacka – bo o niej mowa – jest najmniej znanym epizodem szerszego tła walk niepodległościowych, i choć nie miała tak dramatycznego przebiegu, jak równolegle trwająca wojna polsko-bolszewicka, to przecież jej konsekwencje i rodzące się stąd napięcia były odczuwalne przez całe dwudziestolecie międzywojenne, a nawet później, już po II wojnie światowej.
Opis tych zmagań wyszedł spod pióra nie tylko ich uczestnika, ale w jakimś sensie demiurga polskiej obrony, która ze względu na ubóstwo środków, jak i nielicznych jednostek wojskowych nadrobiona została męstwem i determinacją... (ze Wstępu prof. Mariana Małeckiego)

 

O autorze:
Franciszek Ksawery Latinik (ur. 17 VII 1864 w Tarnowie, zm. 29 VIII 1949 w Krakowie) – pułkownik piechoty cesarskiej i królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego. Służbę rozpoczął w armii austro-węgierskiej. Ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej dowodził 100. pułkiem piechoty Austro-Węgier, z którym wziął udział w bitwie pod Gorlicami w maju 1915. Później walczył na froncie rumuńskim i włoskim m.in. w bitwach nad Isonzo i pod Caporetto. Od 2 XI 1918 służył w Wojsku Polskim. W styczniu 1919 dowodził obroną Śląska Cieszyńskiego przed ofensywą czeską. Od lutego do sierpnia 1920 był wojskowym przedstawicielem rządu polskiego w sporze o Śląsk Cieszyński. W czasie bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku był wojskowym gubernatorem stolicy oraz dowódcą I Armii Frontu Północnego. W 1921 roku objął dowództwo Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W 1925, po konflikcie z piłsudczykami, przeszedł w stan spoczynku.




   Jakub Juszyński
   "Bratysława 4–5 VII 907. Bitwa,
    która zmieniła Europę"

  

 ISBN 978-83-65982-66-7
 66 str.
163x235 mm
Mapy: 9

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przybycie Węgrów nad Dunaj
II Kultura Ősmagyarów
III Wydarzenia z lat 899–906
IV Armie obu stron
V Bitwa
VI Następstwa bitwy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Znaczenie sąsiedztwa Węgier dla samego istnienia Polski do dzisiaj pozostaje znane w niewielkim stopniu. Tymczasem była to sprawa decydująca już od początku istnienia obu państw. Zwycięstwo Węgrów pod Bratysławą nad Bawarczykami 4–5 lipca 907 roku obroniło istnienie ich państwa, a także wywarło wpływ na dzieje Polski. Gdyby ponieśli klęskę i tereny na południe od Karpat wpadły w ręce Germanów, Polska byłaby otoczona przez nich nie tylko od zachodu, ale od południa i być może wschodu.
Trudno w Polsce znaleźć literaturę na temat tych wydarzeń, kluczowych dla samego istnienia Polski i Polaków. Z tego powodu niniejsza książka ma przystępnie przedstawić nie tylko samą bitwę pod Bratysławą, lecz jej kontekst historyczno-kulturowy. Zmieniła nie tylko dzieje Polski i regionu, lecz i Europy, a co za tym idzie świata. W jej wyniku powstało państwo węgierskie. Natychmiast po bitwie podporządkowało ono sobie praktycznie cały zachód, często na prośbę jego liderów. Później wielokrotnie w dziejach Węgry były najpotężniejszym państwem Europy, mimo iż ta próbowała je równie wielokrotnie zniszczyć. To wszystko było konsekwencją zwycięstwa pod Bratysławą, zaś zdrada i zasadzka nad rzeką Lech w 955 roku nie zdołała przeszkodzić w rozwoju Węgier. Z tego powodu tak mało znana jest bitwa bratysławska, a tak opiewana jest ta na Lechowym Polu. Tymczasem w akademii w West Point bitwa pod Bratysławą jest obecna w nauczaniu o historii wojskowości...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   1/2020 (5)
   "DE RE MILITARI. Czasopismo
    miłośników wojskowości"

  

 ISSN 2392-3911
 190 str.
 200x270 mm
 Okładka miękka

 

 

Spis treści:

 

Od redakcji

Witold Biernacki
Bitwa pod Narthakion (394 rok przed Chrystusem)

Łukasz Schreiber
L. Cecyliusz Metellus Dalmatyński

 

Jakub Juszyński
Ruś a Połowcy


Witalij Pienskoj
Bitwa koło Sudbiszczi 3-4 lipca 1555

Marcin Gawęda
O tatarskim szyku bojowym

Paweł Sz. Skworoda
Chanat krymski a Rzeczpospolita Obojga Narodów w XVII wieku – zarys
problematyki najazdów tatarskich na ziemie polskie

Damian Płowy
Oblężenie i zdobycie Landau w 1702 roku (cz. II)

Tomasz Rogacki
Holendrzy w kampanii 1812 roku

Łukasz Kowalewski
Opanowanie delty Szatt al-Arab przez Brytyjczyków. Listopad-grudzień 1914. Cz. II

Rafał Igielski
Zestawienie potencjałów sił zbrojnych państw Ameryki Łacińskiej w 1914 r.

Łukasz Stefański
Obowiązek i honor czy narodowy socjalizm? Postawy etyczno-moralne oficerów Ubootwaffe na podstawie wybranych przykładów (cz. I)

Waldemar Sykosz
Sieć niemieckich obiektów ostrzegawczo-alarmowych na Górnym Śląsku

Jarosław Dobrzelewski
Wojny między Tanzanią i Ugandą (1972, 1978-1979)

Maciej Maciejak
Wojna na Kaukazie Północnym. Ostatnia walka Husajna Gakajewa – 24 stycznia 2013 roku

Krzysztof Kubiak
Michiel de Ruyter, albo Admirał (recenzja)

 

Recenzje książek (oprac. P. Sz. Skworoda)




   red. nauk. P. Benkena i J. Słowiaka
   "Studia nad wojnami w Indochinach tom V"

  

 ISBN 978-83-65982-65-0
 168 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp (Przemysław Benken)

Eseje

Przemysław Benken (Instytut Pamięci Narodowej)
Wietnam – najbardziej niezrozumiały konflikt powojennego świata

Radosław Szewczyk (Archiwum Wojskowe w Oleśnicy)
Wietnamskie muzea wojskowe – subiektywne spojrzenie


Studia

Krzysztof Kubiak (Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach)
Operacja Passage to Freedom, albo amerykańskie wsparcie wietnamskiego głosowania nogami

Przemysław Benken (Instytut Pamięci Narodowej)
Między Moskwą a Pekinem – Demokratyczna Republika Wietnamu wobec konfliktu chińsko-sowieckiego w latach 1966–1968. Perspektywa attachatu wojskowego przy Ambasadzie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Hanoi

Jarema Słowiak (Uniwersytet Jagielloński)
Działalność polskiego wywiadu wojskowego w ramach Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie


Recenzje

Piotr Ostaszewski (Szkoła Główna Handlowa)
The Lost Mandate of Heaven, the American betrayal of Ngo Dinh Diem, President of Vietnam – book review


Informacje o Autorach



O książce:

Niniejszym oddajemy do rąk Czytelników piąty tom Studiów nad wojnami w Indochinach. Składa się on z dwóch esejów, trzech artykułów oraz recenzji. Pierwszy z esejów poświęcono na omówienie przebiegu konfliktu w Indochinach w XX wieku ze szczególnym uwzględnieniem lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. W drugim eseju ukazano współczesną wietnamską politykę historyczną dotyczącą II wojny indochińskiej na podstawie obserwacji poczynionych w trakcie wizyt w szeregu placówek muzealnych. Dział studiów otworzył artykuł traktujący o morskiej operacji przemieszczenia ludności Passage to Freedom przeprowadzonej w następstwie Układów Genewskich. Kolejny tekst dotyczył skomplikowanych relacji w trójkącie Hanoi–Moskwa–Pekin w przełomowym okresie II wojny indochińskiej badanych na podstawie materiałów przesyłanych do Warszawy przez Attachat Wojskowy przy Ambasadzie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Hanoi. Trzeci artykuł, analizował działalność polskiego wywiadu wojskowego w ramach Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Ukazano w nim szereg interesujących, jak również szerzej dotąd nieznanych faktów. Tom zamyka recenzja książki Geoffrey’a Shawa The Lost Mandate of Heaven, the American betrayal of Ngo Dinh Diem, President of Vietnam. Życzymy miłej lektury.
(ze Wstępu)

Zdarzają się w obiegu naukowym mizerne publikacje, które napawają czytelników abominacją – w wypadku recenzowanego dzieła jest jednak odwrotnie. Ze wszech miar warto polecić niniejszą pracę, ponieważ wnosi nowe ustalenia do stanu badań odnośnie wojen w Indochinach. […] Twórcy tekstów wykazali się erudycją i akrybicznym podejściem do analizowanych problemów, co gwarantuje pełne zaspokojenie ciekawości i głodu wiedzy u każdego bibliofila, zwłaszcza zainteresowanego historią wojskowości i naukami o polityce.
(z recenzji wydawniczej dr. Arkadiusza Krawcewicza)

 

 

   Remigiusz Gogosz
   "Od Ziemi Świętej do ziemi Prusów. Książę
    Henryk Sandomierski jako ideał krzyżowca"

  

 ISBN 978-83-65982-64-3
  149 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Pierwsze lata życia Henryka Sandomierskiego
II Henryk Sandomierski uczestnikiem II krucjaty w 1147 roku?
III Rok 1154 – pielgrzymka Henryka Sandomierskiego do Ziemi Świętej
IV Fundacja dla joannitów w Zagości
V Pomniejsze fundacje Henryka Sandomierskiego oraz działalność po 1149 roku
VI Odblaski Ziemi Świętej
VII Wyprawa przeciwko Prusom w 1166 roku i śmierć Henryka Sandomierskiego
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów
Bibliografia



O książce:

Postać Henryka Sandomierskiego, jednego z młodszych synów Bolesława Krzywoustego, nie wzbudzała nigdy wielkiego zainteresowania mediewistów. Pozostający w cieniu, nie angażujący się w wielkie konflikty polityczne rozgrywające się między jego starszymi braćmi, pojawiał się epizodycznie w pracach poświęconych testamentowi Bolesława Krzywoustego i biografiach swych bardziej ambitnych i łaknących władzy braci. Nie sprzyjał także badaczom zainteresowanym tematem stan źródeł – rozproszone, nierzadko bardzo lakoniczne wzmianki o życiu i działalności Henryka, często zawierające bałamutne informacje i błędną chronologie wydarzeń. Przed kilku laty Agnieszka Teterycz-Puzio opublikowała biografię obejmującą całokształt życia i działalności sandomierskiego księcia, Remigiusz Gogosz poszedł inną drogą i skupił się w swej pracy na zagadnieniu związków Henryka z ideologią i ruchem krucjatowym. Autor sięgnął do nielicznych źródeł z epoki, kronik polskich – Wincentego zw. Kadłubkiem i Jana Długosza, lecz również do  tekstów obcych, pochodzących z terenów Niemiec, Francji czy Cesarstwa Bizantyjskiego. Wykorzystał także w bardzo szerokim zakresie obszerną literaturę przedmiotu.... (z recenzji prof. M. Kwietnia)

 

 

O autorze:

Remigiusz Gogosz ur. w 1986 r. w Jaśle. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie w roku 2016 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.  Stypendysta Ministra Edukacji Islandii w latach 2011/2012. Zajmuje się dziejami średniowiecza Polski i Skandynawii. Podejmuje tematy związane z wikingami, sagami, krucjatami, wczesnym średniowieczem Polski oraz gender studies. Jest uczestnikiem projektu grantowego  Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki mającego na celu przetłumaczenie norweskiej kroniki Heimskringla Snorriego Sturlusona na język polski.

   Jakub Juszyński
   "Etos łucznika w starożytnej Europie"

  

 ISBN 978-83-65982-61-2
 56 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Prehistoryczno-heroiczne początki
Łucznicy w Iliadzie
Łuk Odyseusza
Scytowie
Łucznicy w Eneidzie
Złoty Łuk z Jakuszowic
Bibliografia



O książce:
Łuk Odyseusza należy do najbardziej znanych elementów świata Homera. Łucznikiem był także Herakles. Z łucznictwem kojarzeni też są dziś Scytowie oraz ci, którzy brali czynny udział w przemianach kończących starożytność – Hunowie. Książka ta przedstawia pozycję słynnych łuczników starożytności w ówczesnej kulturze. Przedstawienie przez Homera Odyseusza jako posługującego się łukiem nie mogło być przypadkowe, lecz stanowiło ono wynik oddziaływania etosu łucznika w Grecji archaicznej i późniejszej, w czasach domniemanego życia autora eposów. Pozycja łucznika w ówczesnej kulturze przebija między wierszami Iliady i Odysei. Podobnie wygląda podejście starożytnych Greków do kultu samego łuku, a nawet materiału, z którego jest on wykonany. Ważne jest tu podkreślenie przebijającego u Homera echa etosu łucznika prehistorycznego, używającego łuku refleksyjnego w walce o byt.
Ostatni rozdział książki omawia znalezisko Złotego Łuku z Jakuszowic. Sprawa ta skupia w sobie wątek polski, etos łucznika w starożytności i koczownicze jubilerstwo. Podsumowuje też przemiany polityczne, kulturowe i inne, które zaszły w Europie w wyniku wędrówki ludów i u końca czasów starożytnych...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Grzegorz Szymborski
   "Działania zbrojne w Rzeczypospolitej podczas
    interwencji rosyjskiej 1764 roku"

  

 ISBN 978-83-65982-63-6
470 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo od autora
I Saskie ostatki. Stronnictwa polityczne w Rzeczypospolitej i ich zagraniczni protektorzy
w przeddzień rozgrywki o polski tron
II Państwa ościenne wobec polskiego bezkrólewia
III Chaos przedkonwokacyjny
IV Interwencja rosyjska
V Odwrót hetmana. Działania wojenne w Koronie w maju i czerwcu 1764 roku
VI Kampania litewska księcia Karola Stanisława Radziwiłła
VII Próba aktywizacji ruchu konfederackiego i pacyfikacja kraju
Koniec czy początek?
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów
Indeks osobowy
Streszczenie
Summary
Резюме



O książce:
Wydarzenia 1764 roku znane są nam przede wszystkim dzięki reformom zwycięskiego stronnictwa „Familii” Czartoryskich. Sielankowy obraz zgodnej elekcji ostatniego polskiego króla zakłóca co najwyżej obecność wojsk rosyjskich na polach warszawskiej Woli. Autor niniejszej pracy stara się przestawić długie miesiące bezkrólewia, w czasie których doszło do walki o zachowanie dotychczasowego porządku ustrojowego w Rzeczypospolitej. Jaką rolę odegrał w działaniach zbrojnych Tatar Józef Bielak? W jakich okolicznościach mieszkańcy Brzozowa napadli u podnóży Karpat na rosyjski oddział? Jak sprawiła się w boju zachwalana milicja Karola Stanisława Radziwiłła?

 

O autorze:
Grzegorz Szymborski ur. w 1995 roku w Olsztynie. Absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim oraz Kolegium Europejskiego w Natolinie, od wielu lat zafascynowany historią nowożytną, w szczególności czasami saskimi.
Publikował dla miesięczników historycznych „Historia Bez Cenzury” i „wSieci Historii”, obecnie pisze dla  „Więzi”, „Przeglądu Bałtyckiego” oraz  „New Eastern Europe”. Autor powieści historycznej Wolność niejedno ma imię (2013) oraz monografii popularnonaukowej Wyprawa Fryderyka Augusta I do Inflant 1700–1701 w świetle wojny domowej na Litwie (2015).
Przyszłość wiąże z piórem i dziedzictwem Rzeczypospolitej szlacheckiej.

   Łukasz Kowalewski
   "Wojna o Kuwejt 1990–1991. Przyczyny,
    przebieg oraz konsekwencje cz. 1"

  

 ISBN 978-83-65982-62-9
 276 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Uwagi wstępne
I Droga do wojny. Lata 1988–1990
II Inwazja na Kuwejt, okupacja oraz irackie przygotowania
do odparcia koalicji. 2 sierpnia 1990 – 16 stycznia 1991
III Budowanie koalicji antyirackiej



O książce:
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych. Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą. Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...

 

O autorze:
Łukasz Kowalewski (1980) we wrześniu 2014 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych (Uniwersytet Gdański). Specjalizuje się w historii najnowszej powszechnej. W swoim dorobku ma ponad 20 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym jedną translatorską. Zainteresowanie badawcze dotyczą głównie historii militarnej Iraku w XX wieku. Oprócz tego w kręgu jego zainteresowań są również konflikty w Afryce Południowej, libijskie interwencje w Afryce, brytyjskie operacje wojskowe w krajach arabskich w latach 1914-2003 oraz działania polskiego wywiadu w XVII wieku. Ostatnio w centrum jego zainteresowań znalazł się rozwój sportu robotniczego w Stoczni Gdańskiej w latach 1945–1956.


 

   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (2).
    VII K, K Schwarzenberga, Polacy, D. Durutte,
    oddziały marszowe"

  

 ISBN 978-83-65982-60-5
 120 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Początek kampanii (1 kwietnia – 7 sierpnia 1812)
II Okres inicjatywy Schwarzenberga (8 sierpnia – 4 września)
III Nadejście Cziczagowa i rosyjska kontrofensywa
IV Ostatni manewr zaczepny Schwarzenberga. Odwrót za Bug
V Operacje 17. dywizji Dąbrowskiego, oddziałów marszowych i grupy Kosseckiego
VI Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Dowodów na to, że Austriacy działali wyjątkowo opieszale jest aż nadto, ale chyba najbardziej wymowna jest treść listu H. Czeczota do A. ks. Sapiehy: Wszędzie, gdzie tylko to wojsko przechodziło lub niejaki czas mieszkało, dało się poznać, iż się bić z Rosjanami nie chce, lecz owszem wspólny interes z nimi popierać bliżej się uważa w potrzebie. Tak powszechnie mówią: i ja sam, nocując w obozie Frimonta, przeświadczyłem się osobiście, wielu znalazłem, którzy mówią nieco po polsku, wielu zaś takich, z którymi przez łaciński język mogłem się porozumieć. Dla doświadczenia powszechnej ich opinii pierwszy zacząłem niby narzekać na teraźniejsze zmiany krajowe, dając im niby poznać, iż rad bym, jakoby znów pod panowanie rosyjskie zwrócić się. Jakowe moje mniemanie postrzegłem, iż jest zgodne z ich chęcią i otwarcie mnie powiedzieli, iż się bić z Moskalami nie mają o co. Nie wiem, czy tak postępują, jak mówią, w pińskim jednakowoż powiecie zapewniają, iż cały czas Austriacy stali bezczynnie pomimo to, iż dokładne o obrotach rosyjskich mieli doniesienie...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Od szeregu lat zgłębia też tajniki biblistyki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Autor ponad 30 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Nieobce są mu inne przestrzenie historyczne. Obecna książka to drugi tom operacji na skrzydłach Wielkiej Armii – tym razem na południowym teatrze działań wojennych.

 

 

   Albert Wijuk Kojałowicz
   "Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim
    w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk
    Kojałowicza.
    Tłumaczenie z rękopisu łacińskiego z Archiwum
    ks.ks. Radziwiłłów w Nieświerzu Edward Kotłubaj"

  

 ISBN 978-83-65982-59-9
 66 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk Kojałowicza.
O rebellii miasta Pińska i uskromieniu jej 1648 roku
Diariusz działań wojennych na Litwie od 30 stycznia 1649 roku



O autorze:
Wojciech Wijuk Kojałowicz herbu Kościesza Odmieniona, urodził się w 1609 roku w Kownie, w mieszczańsko-szlacheckiej rodzinie. Wszechstronnie wykształcony historyk i teolog, jezuita. Studiował retorykę, teologię, filozofię. Na Akademii Wileńskiej wykładał logikę, fizykę, metafizykę i etykę. Wraz z braćmi wstąpił do zakonu jezuitów. Powołał w Kownie kolegium. Na ten cel przeznaczył wraz ze swoimi braćmi Kazimierzem i Piotrem odziedziczoną kamienicę w Kownie i podmiejski folwark. Jesienią 1655 roku został wysłany na kongregację zakonu do Rzymu. Po rocznym pobycie w stolicy Piotrowej powrócił do kraju. Gdzie pełnił funkcje kaznodziei, cenzora ksiąg i doradcy biskupów. W 1653 roku został rektorem Akademii Wileńskiej. Znany ze szczególnego talentu do dyskusji. Zmarł w Warszawie podczas zarazy 16 października 1677 roku.
W jego dorobku znajdują się: „Wielki Herbarz Litewski”, pt. „Herbarz rycerstwa Wielkiego Księstwa Litewskiego” tj. Compendium (1659) oraz Nomenclator (1656), „Historia Lithuania” (1669), „O rzeczach do wiary należących. Rozmowy teologa z różnymi wiary prawdziwej przeciwnikami” (1671), „Miscellanea rerum ad statum ecclesiasticum in Magno Lithuaniae Ducatu pertinentia” (1650; synteza dziejów i współczesności chrześcijaństwa na Litwie) oraz ok. 30 innych, pomniejszych dzieł, w tym: „De rebus anno 1648 et 1649 contra Zaporovios cosacum gestis” wydane w Wilnie w 1651 roku, którego pierwsza część: „Copiarum magni ducatus Lituaniae adversus Zaporovianos cosacos anno 1648 et 1649 gesta campendiario narrata” oddajemy do rąk Czytelnika, przetłumaczoną na język polski przez Edwarda Kotłubaja (1822-1879), polskiego historyka i inżyniera.

 

 

   Bolesław Waligóra
   "Bój pod Radzyminem"

  

 ISBN 978-83-65982-58-2
 68 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

I Przygotowania do obrony w trójkącie Modlin – Zegrze – Warszawa
II Przedmoście Warszawy w ramach planu Naczelnego Wodza z dnia 6 sierpnia 1920 r.
III Organizacja obrony 11. dywizji piechoty
IV Artyleria trójkąta Modlin – Zegrze – Warszawa
V Ogólne położenie nieprzyjaciela
VI Nawiązanie styczności z nieprzyjacielem
VII Bój wstępny pod Radzyminem w dniu 13.VIII
VIII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem odwodu armii (1. litewsko-białoruskiej dywizji)
IX Przeciwnatarcie w dniu 14.VIII
X Bój pod Ossowem
XI Rezultat walk w dniu 14 sierpnia
XII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem 10. dywizji piechoty
XIII Zatrzymanie natarcia 10. dywizji piechoty
XIV Przeciwnatarcie 1. litewsko-białoruskiej dywizji w dniu 15.VIII
XV Marsz XIX brygady na Mokre
XVI Zarządzenia gen. Żeligowskiego do głównego natarcia i przebieg zdarzeń
XVII Walki w dniu 16 sierpnia. Osiągnięcie I pozycji przedmościa
XVIII Uwagi końcowe
Bibliografia
Spis szkiców



O książce:
Rano dnia 13.VIII na odcinku 46. p.p. rozpoczęła atak 21. dywizja sowiecka, która, nie uprzedzając o tym oddziałów 27. dywizji, natarła na odcinku od Mokrego do Kraszewa. Pod naciskiem nieprzyjaciela placówki 46. p.p. cofnęły się, przy czym przeciwnik wdarł się przez most pod Zawadami na pozycję II batalionu 46. p.p. oraz na pozycję głównego oporu I batalionu 46. p.p. naprzeciw Kraszewa.
Wykonywając poprzednie instrukcje, które żądały bezwzględnie utrzymania linii czuwania, dowódca pułku rozkazał odebranie ich z powrotem. Te drobne starcia, które trwały od rana, przeobraziły się przed południem w większe walki, zwłaszcza przy odbieraniu pozycji naprzeciw Zawad. Padło kilku zabitych i kilkunastu rannych i ostatecznie nieprzyjaciela wyrzucono, lecz linii placówek całkowicie nie odebrano.
Tak zakończyło się pierwsze natarcie 21. dywizji sowieckiej. W toku tych działań odczuto w 46. pułku przykry zawód: przed bojem zapowiedziano w rozkazach, że artyleria jest silna i rozwinie potężny ogień, a tymczasem okazało się, że nieprzyjaciel więcej strzelał, niż nasza artyleria.
Podobnie było na odcinku 48. p.p. ...

 

O autorze:
Bolesław Andrzej Waligóra (ur. 9.9.1898 w Krakowie, zm. 1.11.1940 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Jako żołnierz Związku Strzeleckiego, Legionów Polskich i Wojska Polskiego brał udział w walkach w Karpatach, na Wołyniu, w odsieczy Lwowa oraz wojnie polsko-bolszewickiej. Był referentem Wojskowego Biura Historycznego, kustoszem a następnie szefem Archiwum Wojskowego i kierownikiem Archiwum Sztabu Naczelnego Wodza. Uznawany za pioniera polskiej archiwistyki wojskowej. Jest patronem Centralnego Archiwum Wojskowego w Warszawie. Autor wielu książek o tematyce wojskowej. Prezentowana pozycja zawiera opis działań zbrojnych toczących się podczas bitwy warszawskiej pomiędzy 13 a 16 sierpnia 1920 roku.

 

 

   Wiktor Czermak
   "Przeprawa Czarnieckiego na wyspę Alsen"

  

 ISBN 978-83-65982-57-5
 72 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od Redakcji
Przedmowa
Bibliografia
I Zamach Karola Gustawa na Danię. Pomoc sprzymierzonych
II Przeprawa na wyspę
III Dalsze walki na wyspie. Zajęcie Sonderburga
IV Oblężenie i kapitulacja Norburga. Zajęcie całej wyspy
Zakończenie
Aneksy



O książce:
Oddawana w ręce Czytelnika praca stanowi reedycję książki napisanej przez profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Wiktora Czermaka w 1884 roku. Monografia została oparta na bogatym materiale źródłowym, zgromadzonym w trakcie przeprowadzonych przez Autora kwerend. Rozpalająca wyobraźnię już ówczesnych, ekspedycja Stefana Czarnieckiego do Danii była jednym z epizodów „potopu szwedzkiego”. Prezentowana książka opisuje pierwszy etap walk w Danii – przeprawę na wyspę Alsen (Als). Czarniecki obrawszy sobie za kwaterę miejscowość Haderslev, rozpoczął kampanię, której fragment upamiętniony został w naszym hymnie i odnosi się właśnie do przeprawy na wskazaną wyspę oraz zdobycia Sønderborga. Po zajęciu wyspy wojska polskie rozpoczęły dalszy pochód w głąb północnej Jutlandii, oczyszczając zajmowane tereny z garnizonów szwedzkich...

 

O autorze:
Wiktor Czermak (1863–1913) – historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1882–1887 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim, pod kierunkiem Ksawerego Liske. W 1887 roku obronił doktorat. Prowadził badania archiwalne w Berlinie, Rzymie i Wenecji. W 1889 obronił pracę habilitacyjną. Kierował Katedrą Historii Powszechnej UJ, następnie Katedrą Historii Austrii oraz Katedrą Historii Polski. W 1906 roku został profesorem zwyczajnym. Był członkiem Akademii Umiejętności. Zajmował się dziejami powszechnymi i Polski w XVII wieku. Jego najważniejsze prace to m.in.: Szczęśliwy rok. Sprawa Lubomirskiego w 1664 roku, Dzieje wojny moskiewsko-polskiej, Ostatnie lata Jana Kazimierza, Plany wojny tureckiej Władysława IV.

 

 

   Marcin Suchacki
   "Od Nowej Francji do Łopuszna 1752–1915"

  

 ISBN 978-83-65982-56-8
 96 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna o Nową Francję 1752–1763
II Chickamauga 1863: ostatnie wielkie zwycięstwo Stanów Skonfederowanych
III Obchody austriackich świąt wojskowych w Galicji w dobie konstytucyjnej (1867–1914)
IV Łopuszno 1914–1915: zapomniane boje I wojny światowej w zarysie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Główne siły niemieckie, prące w kierunku Łopuszna, nadeszły od południa, czyli ze zdobytego 18 grudnia Małogoszcza, i południowego wschodu, tj. z opanowanego tego samego dnia Krasocina. Dotychczasowe powodzenia dodawały Germanom pewności siebie. W bojach krasocińskich jeden tylko 6 regiment piechoty landwery wziął w niewolę blisko 1 000 Moskali, a pośród nich dowódcę 186 asłanduskiego pułku piechoty. Na dzień 30 grudnia 1914 roku zaplanowano decydujące natarcie na pozycje rosyjskiej 47 dywizji piechoty, ciągnące się wokół Łopuszna i wzdłuż szosy łączącej tę osadę z Małogoszczem. 18 brygada piechoty landwery otrzymała zadanie zwinięcia carskiej obrony wzdłuż wspomnianej drogi, lecz jej natarcie – wyprowadzone z miejscowości Gnieździska – utknęło w okolicach wsi Michala Góra, gdzie idący w przedzie 46 regiment infanterii landwery, złożony głównie z Wielkopolan, postradał w sumie 370 żołnierzy na czele z rannym podpułkownikiem Langenthalem. Lepiej powiodło się zrazu siłom uderzającym na Łopuszno z kierunku Krasocina...

 

O autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od siedmiu lat publikuje w Naszym Wydawnictwie, tym razem przekazując w ręce czytelnika zbiór poprawionych i uzupełnionych trzech artykułów, które w latach ubiegłych ukazały się na łamach periodyku „De Re Militari”. Zbiór ten został wzbogacony o nigdzie dotąd niepublikowany tekst poświęcony bojom o jego rodzinne Łopuszno w dobie I wojny światowej.

 

 

   Marcin Ochman
   "Polski korpus inżynierów wojskowych
    w latach 1807–1831"

  

 ISBN 978-83-65982-55-1
 540 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Korpusy inżynierów wojskowych w XVIII wieku w Polsce i Europie
II Korpus inżynierów armii Księstwa Warszawskiego
III Korpus inżynierów wojskowych okresu Królestwa Polskiego w latach 1815-1831
Zakończenie
Załączniki
Biogramy
Bibliografia



O książce:
Celem niniejszego dzieła jest przedstawienie polskiej inżynierii wojskowej w latach 1800-1831, jej organizacji, liczebności, zaopatrzenia i składu osobowego. To wszystko stanowi punkt wyjścia do omówienia prac inżynieryjnych, zarówno w czasach pokojowych jak i wojennych, a były one niezwykle różnorodne i intensywne. Od robót typowo wojskowych – wznoszenia twierdz, budowy mostów polowych udziału w oblężeniach – po cywilną kartografię, demarkację granic, architekturę i budownictwo.
Czytelnika z pewnością zainteresuje próba odpowiedzi na pytanie, kim byli oficerowie i żołnierze wojsk inżynieryjnych: gdzie się urodzili, jak byli wykształceni, jak wyglądały ich kariery i życie prywatne. Podjęta została również próba ustalenia ich poglądów politycznych, co udało się niestety tylko fragmentarycznie. Analiza tak różnorodnych elementów miała na celu ustalenie, czy istniały charakterystyczne cechy wyróżniające inżynierię jako rodzaj wojsk.
Aby ułatwić właściwą ocenę niełatwej przecież materii, w rozbudowanym wstępie przedstawiona została historia inżynierii najważniejszych państw europejskich; Korpus Inżynierów Rzeczpospolitej Obojga Narodów od narodzin w epoce saskiej po powstanie kościuszkowskie, oraz może niezbyt efektowne, ale ważne dla całości obrazu działania inżynieryjne Legionów Polskich i Polaków w służbie Francji...

 

O autorze:
Marcin Ochman (1969) pracuje i mieszka w Warszawie. Ukończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 2018 r. obronił doktorat. Od 1999 roku pracuje w Muzeum Wojska Polskiego. Specjalizuje się w historii XIX wieku, technice i inżynierii wojskowej oraz w dziedzinie bezpieczeństwa militarnego. W swym dorobku posiada ponad 30 artykułów naukowych i popularyzatorskich oraz kilka książek, wśród nich monografię pistoletu wz. 35 „Vis” (współautor). Konsultant z dziedziny historyczno-wojskowej projektów multimedialnych i filmowych. Współpracuje z Ośrodkiem Studiów Epoki Napoleońskiej przy Akademii Humanistycznej w Pułtusku.

 

 

   Mariusz Samp
   "Praga 1004. Największa klęska Bolesława Chrobrego"

  

 ISBN 978-83-65982-54-4
 95 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojskowość polska w czasach Bolesława Chrobrego – zarys problematyki
II Polityczne i wojskowe stosunki polsko-niemieckie na początku XI wieku
III Opanowanie Czech przez Bolesława Chrobrego
IV Wyparcie wojsk polskich z Pragi i Czech w 1004 roku
V Dalsze walki polsko-niemieckie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map



O książce:
Na pierwszych latach rządów Bolesława Chrobrego zaciążyła klęska, jakiej doznał on w 1004 roku. Wtedy to przeciwko spadkobiercy Mieszka I ruszyła wielka wyprawa króla niemieckiego Henryka II (1002-1024). Teatrem działań wojennych stały się wówczas Czechy, rządzone przez polskiego Bolesława, któremu udało się w sprzyjających okolicznościach opanować Pragę i objąć tutaj rządy. Na temat kampanii czeskiej rozpisywano się już nieraz w polskiej, niemieckiej oraz czeskiej historiografii. Nie ukazała się jednak jak na razie całościowa monografia, opisująca te wydarzenia pod kątem historyczno-militarnym. Lukę tę będzie starała się wypełnić niniejsza praca. Najważniejszym zadaniem, przed którym stanął autor tego opracowania, będzie próba omówienia przebiegu wojny z 1004 r. Dołożono też starań, aby odpowiedzieć na pytanie, z czego wynikała klęska poniesiona wówczas przez polskiego wodza.
W celu znalezienia odpowiedzi na nurtujące autora niniejszego studium pytania, posłużono się analizą dostępnego materiału źródłowego. Najwięcej do powiedzenia w tym zakresie miały przekazy niemieckie. Najważniejszym źródłem jest tutaj kronika biskupa merseburskiego Thietmara (1018), następnie zaś żywot Henryka II, sporządzony przez biskupa Utrechtu Adalbolda. Informacje obu dziejopisów dopełniają zapiski z roczników niemieckich. W niniejszym opracowaniu wyzyskano poza tym wiadomości, pochodzące z dzieł późniejszych autorów. Warto tu wskazać przede wszystkim na anonimowego mnicha z klasztoru w Nienburgu Annalistę Saxo i kanonika praskiego Kosmasa (ok. 1045‑1125). Niekiedy też odwoływano się do najstarszej polskiej kroniki, autorstwa Anonima tzw. Galla, zawierającej podstawowe informacje o najstarszych relacjach polsko-czeskich...

 

O autorze:
Mariusz Samp (1990) – absolwent historii wojskowości na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie doktorant Akademii Pomorskiej w Słupsku. Historia, szczególnie historia polskiego średniowiecza, jest przedmiotem jego zainteresowań od wczesnych lat szkolnych. Publikował m.in. w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”, „Studiach z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”, „Scripta Historica” i „Kwartalniku Bellona”. Współpracuje również z portalem historycznym HISTMAG.

 



   Jakub Juszyński
   "Polskie łucznictwo i kusznictwo konne
    w X-XVIII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-53-7
 96 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I X-XII wiek
II XIII wiek
III XIV-XV wiek
IV XVI-XVIII wiek
V Techniki naciągu strzały w Polsce w X-XVIII wieku
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Książka jest odpowiedzią na wiele pytań, które od dawna padają w temacie łucznictwa polskiego.
Jej relatywnie małe rozmiary są wynikiem tego, że dotyczy ona wyłącznie kwestii pomijanych w literaturze przedmiotu – zwłaszcza chodzi o wnioski, nasuwające się w wyniku analizy znalezisk i źródeł. Przedstawiono tu historię polskiego łucznictwa konnego, istniejącego po XVIII wiek. Zarówno polskie łucznictwo piesze, konne, jak i samo jeździectwo wyróżniało się na tle sąsiadów wschodnich i zachodnich, ukazując rodzime cechy. W celu przedstawienia rdzennych podstaw konnego łucznictwa, w książce skupiono się na jego średniowiecznej historii.
Łuki używane w Polsce należały nie tylko do północnego łuku refleksyjnego, lecz do jego odmiany typowej dla Polski i krajów bałtyckich. Od początku efektywnie z niego korzystano, używając technik naciągu innych niż na wschodzie i zachodzie, za to takich samych, jak u Bałtów i Węgrów.
Łuk i jego użycie były żywym elementem w kulturze polskiej. Nawet pierwowzór śmierci Podbipięty stanowiła ostatnia walka dwóch polskich konnych łuczników, pozbawionych koni i otoczonych przez Tatarów. Użyli oni w niej tylko łuków.
Brak jednak na ten temat opracowań, które by zebrały bogaty materiał archeologiczny czy źródłowy. Wskutek tego, osoby zainteresowane tematem mają trudności ze znalezieniem odpowiedzi na tak proste pytania, jak to, jakich kołczanów używano w Polsce w średniowieczu...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, pracuje jako wachmistrz w Stowarzyszeniu Jeździeckim Szarża, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (2).
    Działania wojenne"

  

 ISBN 978-83-65982-51-3
 112 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

IV Wojny z rewolucyjne 1792–1800
V Kampania 1805 roku
VI Kampania 1806–1807 roku
VII Wojna z Austrią – kampania 1809 roku
VIII Wojna z Rosją – kampania 1812 roku
IX Kampania wiosenna 1813 roku
X Kampania jesienna 1813 roku
XI Wojna z Francją – kampania 1814–1815 roku

Aneks

Bibliografia
Spis map



O książce:
Wybuch rewolucji francuskiej w 1789 roku zaskoczył przyszłego króla Bawarii Maksymiliana Józefa w Strasburgu, gdzie stacjonował dowodząc regimentem francuskiej piechoty „Alsace”. Aby uniknąć zagrożenia, wyjechał wraz ze swoją rodziną do Niemiec. W tym czasie zrewoltowane wojska francuskie przygotowywały się do ekspansji na Zachód, która miała wyzwolić narody europejskie spod jarzma ancien regime’u. Zresztą do krzewienia nowych wolnościowych idei nie było potrzeba licznego wojska. W całej Europie Zachodniej wydarzenia we Francji odbiły się szerokim echem. Nie inaczej było w Bawarii. Kryzys gospodarczy panujący w tym kraju dodatkowo spotęgował nastroje społeczne, tak dalece, iż dwór bawarski obawiał się otwartych wystąpień przeciwko jego rządom. Do tych niekorzystnych uwarunkowań doliczyć należy również fakt, że księstwo Zweibrücken, które stanowiło część elektoratu Bawarii, znajdowało się tuż przy granicy z Francją. W tych okolicznościach objęcie tego terytorium działaniami wojennymi było jedynie kwestią czasu...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Piotr Borawski, Tomasz Borawski
   "Wojna w Abchazji 1992–1993. Konflikt
    gruzińsko-abchaski. Geneza – dzieje – epilog"

  

 ISBN 978-83-65982-52-0
 311 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Abchazja w starożytności i średniowieczu
II Abchazja pod rosyjskim panowaniem
III Abchazja w ramach ZSRR
IV Gruzja na progu niepodległości
V Burzliwe początki niepodległej Gruzji
VI Zbrojny konflikt gruzińsko-abchaski w latach 1992–1993
VII Abchazja w latach 1994–2008
VIII Front abchaski w wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
IX Abchazja po wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
Zakończenie. Perspektywy abchaskiej niepodległości
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Praca niniejsza jest pierwszą w polskiej literaturze historycznej próbą całościowego przedstawienia zbrojnego konfliktu gruzińsko-abchaskiego z lat 1992-1993. Omawia nie tylko sam przebieg wojny, ale również tło polityczno-etniczne konfliktu. Pokazuje zakulisowe działania rosyjskiej dyplomacji, a także rosyjskich służb specjalnych zmierzające do zachowanie wpływów na Zakaukaziu w momencie rozpadu Związku Radzieckiego. Książka ta zapoznaje polskiego czytelnika z Gruzją lat dziewięćdziesiątych, gdy państwo to rozdzierane było wojną domową między obalonym prezydentem Zwiadem Gamsachurdią a jego następcą Eduardem Szewardnadze, a także rebeliami mniejszości etnicznych nieoficjalnie wspieranymi przez Federację Rosyjską. Autorzy przedstawiają wysiłki prezydenta Szewardnadzego do zachowania niepodległości Gruzji w sytuacji, kiedy to niewielkie państwo kaukaskie, przy obojętności zachodnich sojuszników musiało zmierzyć się w Abchazji i Południowej Osetii z potęgą odradzającej się Rosji...

 

O autorach:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W latach 1996-1997 był przedstawicielem Ministra SZ RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji i na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych państw WNP, a także wokół dziejów Tatarów zamieszkujących dawne, polskie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz trzech książek.

Tomasz Borawski (ur. 1987 r. w Warszawie) jest z wykształcenia historykiem i prawnikiem. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii i na Kaukazie. Jest autorem kilku artykułów poświęconych zbrojnemu konfliktowi gruzińsko-abchaskiemu, które ukazały się w takich czasopismach, jak: „Arcana”, „Pro Georgia” i „Biuletyn Bezpieczeństwa Narodowego”.

 

 

   Paweł Sz. Skworoda
   "Martynów 20 VI 1624.
    Pogrom nieprzyjaciół wiary chrześcijańskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-50-6
 112 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Taktyka ordy tatarskiej
II Obrona Kresów Południowo-Wschodnich
III Pogrom tatarski
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Polskie centrum zepchnęło harcowników tatarskich, ale ustąpiło przed szarżą głównych sił Kantymira. Na skrzydłach ciężką walkę z ordyńcami wiedli kwarciani. Kiedy wydawało się, że to Tatarzy zostaną panami pola bitwy, oto nagle na obu ich flankach z podprowadzonych blisko polskich wozów taborowych oddano w ich stronę potężną salwę z armat, rusznic i muszkietów. Do tego ostrzału przyłączyły się chorągwie kwarciane, aż do tej pory zachowujące nabitą broń palną. Wstrząśnięci Tatarzy nie zdążyli nawet zorientować się w rozwoju sytuacji, a już uderzyli na nich białą bronią kwarciani i woluntariusze Chmieleckiego. Orda pierzchnęła w przerażeniu w stronę Martynowa, ponad którym według polskich relacji z bitwy z dymów płonących domów uformował się krzyż ogromny na niebie. W tym kierunku rzuciły się w pogoń polskie chorągwie, gromiąc w jego cieniu tatarskich wyznawców Allaha.
Uciekających Tatarów ścigano aż do Dniestru, gdzie wielu z nich z bandoletów, pistoletów i łuków zabito. Być może to wtedy Kantymir-murza był o włos od śmierci, której uniknął jedynie dzięki poświęceniu przybocznej straży. Jeźdźcy polscy zdobyli trzy znaki tatarskie, jedynie chorągiew sułtańską zdołali ordyńcy ocalić. Nie był to jednak koniec walki, oto Polacy z oddziałów Chmieleckiego, Czarnieckiego, Łęckiego i Stefana Koniecpolskiego przeprawili się przez Dniestr i odparli ogniem z broni palnej kontrataki Tatarów nad rzeką Siwką. Doszło też do walk w Martynowie, być może wycięto tam janczarów, ale hetman zdążył przybyć z głównymi siłami jazdy na pomoc Chmieleckiemu...

 

O autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i edukacji dla bezpieczeństwa. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP). Uczestnik pielgrzymki polskiej młodzieży i nauczycieli na Polski Cmentarz Wojenny w Bykowni-Kijowie (tzw. czwarty cmentarz katyński) w 2019 roku.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (1).
    Struktura, organizacja, taktyka"

  

 ISBN 978-83-65982-49-0
 88 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I Struktura i organizacja armii
II Taktyka
III Życie żołnierza
IV Umundurowanie
Aneksy



O książce:
Bawaria jest jednym z największych i najbogatszych landów Niemiec. Jest ona zresztą chyba najbardziej rozpoznawalna. Na bawarskie symbole natykamy się ciągle w otaczającej nas rzeczywistości. Miłośnicy zmagań piłkarskich nie mogą pominąć meczów z udziałem znanego klubu piłkarskiego z Monachium. Zwolennicy piwa cieszą się na myśl o święcie tego trunku odbywającym się tradycyjnie w październiku. Motomaniacy z kolei nie mogą beznamiętnie przejść obok maski samochodu, na której widnieją trzy litery, skrót nazwy, która w tłumaczeniu na polski brzmi „Bawarska Fabryka Samochodów”. Nawet wychodząc do popularnego centrum handlowego mojego rodzinnego miasta, można natknąć się na rozpostarte na stołach flagi bawarskie i lokal stylizowany na tamtejsze piwiarnie. Niestety ten sukces marketingowy nie przekłada się na wiedzę o tej części Niemiec. Trudno wprawdzie oczekiwać, że przecięty Polak będzie zafascynowany losami jednego z państw niemieckich, szkoda jednak, że polska literatura historyczna nie pozwala na zgłębienie tego tematu, tym nielicznym, którzy wykazują się takimi osobliwymi zainteresowaniami. Celem niniejszego opracowania jest próba choćby niewielkiej poprawy tej sytuacji...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Igor Babulin
   "Obrona Kandii 1648–1669.
    Najdłuższe oblężenie w historii"

  

 ISBN 978-83-65982-47-6
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Kandia – „rywalka Troi”
I Początek wojny i obrona Kandii w latach 1648–1649
II Оbrona Kandii w 1667 roku
III Oblężenie Kandii od 1668 do maja 1669 roku
IV Francuska wyprawa na Kretę latem 1669 roku
V Słynny wypad i bitwa, 25 czerwca 1669 roku
VI Kontynuacja oblężenia i kapitulacji twierdzy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
W miejsce poległego księcia de Beauforta komendę nad całą flotą francuską powierzono dowódcy galer – Louis-Victor de Rochechouart, książę de Vivonne. Według Navailles, rano „eskadra królewska, papieska, francuskie, maltańskie i weneckie galery, wraz z galeasami i kilkoma innymi statkami Republiki, pojawiły się w szyku bojowym naprzeciwko pozycji tureckich przed bastionem Świętego Andrzeja i rzuciły kotwice w odległości strzału z armaty”. Turcy strzelali do nich z armat ustawionych wzdłuż wybrzeża, ale oddane w odpowiedzi salwy floty sprzymierzonych były tak silne, że zmusiły Osmanów do porzucenia swych baterii i schronienia się w okopach.
Okręty i galery ustawiły się wzdłuż wybrzeża ze wschodu na zachód, wymierzając swoje działa przeciwko nieprzyjacielowi. Zgodnie z planem księcia de Vivonne linia bitwy floty sprzymierzonych wyglądała następująco: od bastionu Sant’Andrea (Św. Andrzeja) i dalej na zachód stała połowa francuskich okrętów i galer, następnie 6 weneckich galeasów, a następnie druga połowa francuskiej eskadry, za którą rzuciły kotwice 2 okręty i 2 galery weneckie. Linię bojową zamykały galery papieża i Zakonu Maltańskiego, a także 6 weneckich okrętów...

 

O autorze:
Igor Babulin (1968) jest kandydatem nauk historycznych (2013), obecnie wykładowcą w Instytucie Technologii Stosowanych Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 r. Ukończył Wydział Historyczny Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, a w 2000 r. Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej w Moskwie.
Jego zainteresowania badawcze obejmują historię wojskową Rosji i Europy Zachodniej XVI-XVII wieku.
Autor monografii: „Walka o Ukrainę i bitwa pod Konotopem (1658–1659)” (2015), „Bitwa kaniowska 16 lipca 1662 r. Zapomniane zwycięstwo”(2015), „Kampania smoleńska i bitwa pod Szepielewiczami w 1654 r.” (2018).

 

 

   Redakcja naukowa: Andrzej Olejko, Piotr Mrozowski,
   David Méchin, Boris Ciglić
   "Skrzydła zwycięzców, skrzydła pokonanych...
    skrzydła niepodległości 1918"

  

 ISBN 978-83-65982-46-9
 520 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu (Karol Górski, Starosta Gorlicki)
By way of introduction

Andrzej Olejko
Ponownie Na zachodzie bez zmian... Od „krwawego kwietnia” i „krwawego września” 1917 r. po „czarny wrzesień” i dzwony alianckiej victorii 1918 r.
Again, In the West, unchanged... From „Bloody April” and „Bloody September” 1917 to „Black September” and the bells of Allied Victoria 1918

Siergiej Nelipowicz
Walki o Galicję 1914-1918
Battle of Galicia 1914-1918

Wojciech Mazur
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – francuski personel i sprzęt lotniczy w Rumunii w latach 1916-1917
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – French personnel and aviation equipment in Romania in 1916-1917

Oleksandr Demianiuk
Bolshevik’s wings 1917-1918
Bolszewickie skrzydła 1917-1918

Matjaž Ravbar
The Hundredth Anniversary of the Bombing of Koroška Bela on 14 August 1917
Setna rocznica bombardowania Koroška Bela 14 sierpnia 1917 r.

Marina Rossi
Stop war! Political strikes for peace and social equity in the dying Austro-hungarian Empire
1918! Zatrzymać wojnę! Strajki polityczne na rzecz pokoju i sprawiedliwości społecznej w umierającym imperium austro-węgierskim

David Méchin
1918: The Division Aérienne in battle
1918: Division Aérienne w walce

Harald Fritz Potempa
Deutsche Luftstreitkräfte 1918 und danach. Der Einsatz außerhalb der Westfront und das Problem des Raumes
Niemieckie siły powietrzne w 1918 r. i później. Zastosowanie poza Frontem Zachodnim i problem przestrzeni

Gerald Penz
Die österreichisch-ungarischen und deutschen Fliegerverbände in der 12. Isonzoschlacht vom 24. Oktober bis 31. Oktober 1917
Austro-węgierskie i niemieckie jednostki lotnicze w 12. bitwie o Isonzo od 24 października do 31 października 1917 r.

Gerhard Artl
Der Einsatz der Luftfahrtruppen in der Piaveschlacht, Juni 1918
Wykorzystanie lotnictwa w bitwie nad Piawą, czerwiec 1918 r.

Michal Plavec
Die übrige fronte. The air war over Albania during the last year of WWI
Die übrige fronte. Wojna powietrzna nad Albanią w ostatnim roku Wielkiej Wojny

Andrij Kharuk
Lotnictwo Ukraińskiej Republiki Ludowej i Państwa Ukraińskiego w latach 1917-1918
Aviation of the Ukrainian People’s Republic and the Ukrainian State in 1917-1918

Boris Ciglić
Wings of victory: Serbian aeronautics in 1918
Skrzydła zwycięstwa: serbskie lotnictwo w 1918 r.

Piotr Mleczko
Nocne operacje lotnicze w końcowym okresie Wielkiej Wojny
Night flight operations at the end of the Great War

Mariusz Niestrawski
Za Kaisera czy wolną Polskę – o Polakach w strukturach Fliegerersatz Abteilung Nr. 4
For Kaiser or free Poland – about Poles in the structures of Fliegerersatz Abteilung Nr. 4

Tytułem zakończenia (Andrzej Olejko)
The End



O książce:
Opracowanie oddawane w twe ręce Drogi Czytelniku jest pokłosiem ostatniej, czwartej międzynarodowej konferencji lotniczej zorganizowanej tak jak i poprzednie w Ośrodku Konferencyjno-Wystawienniczym Kasztel w Szymbarku. W ciągu czterech lat przez obiekt ten przewinęło się znamienite grono prelegentów, znawców tematyki lotniczej Wielkiej Wojny z Austrii, Niemiec, Rosji, Ukrainy, Francji, Włoch, Serbii, Słowenii, Czech, Słowacji oraz Polski, którzy pozostawili po sobie nie tylko wrażenie niebywale wysokiego poziomu w prezentowanej przez siebie w referatach tematyce jak i tutaj odbywały się „chrzciny” następujących po sobie czterech tomów pokonferencyjnych. Niebywale cieszy fakt, że echa lotniczych konferencji dotarły do naukowych centrów świata i zasiliły zasoby biblioteczne np. Museum Specialist, Collections Processing Unit National Air and Space Museum/Smithsonian Institution w Stanach Zjednoczonych Ameryki (USA) jak i wzbudziły uznanie światowych autorytetów z lotniczej tematyki takich jak płk. Terry Finnegan, Carl J. Bobrow z USA, John Herris z amerykańskiego wydawnictwa Aeronautbooks czy Helmuth Jäger z Niemiec.
Postawiona konferencyjna teza Ohne Flieger kein Sieg została udowodniona a luka w nauce dotycząca działań lotniczych na „zapomnianych frontach Wielkiej Wojny” wypełniona. Tym samym organizacja wspomnianych czterech międzynarodowych konferencji lotniczych w okresie rocznicowych obchodów 100. lecia wydarzeń z lat 1914-1918 pokazała, iż gorlickie muzeum zasłużenie trafiło do grona zauważalnych na naukowej mapie świata (Andrzej Olejko)...

 

 

 

   Witalij Pienskoj
   "Szkice z historii wojny inflanckiej z lat 1558-1561.
    Pogląd strony rosyjskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-44-5
 207 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
Prolog
I Kampania 1558 r.: od zimowego wielkiego „najazdu” do letniego „upadku zamku” oraz ryskiego „siedzenia”
II Od wojny do rozejmu i powrót do wojny. Kampania z 1559 r.
III Imperium kontratakuje: kampania 1560 r. i upadek Fellina
IV Ostatnia kampania: śmierć Zakonu i casus tarwacki
Epilog
Chronologia wojny inflanckiej 1558-1561 r.
Spis map i schematów
Wybrana bibliografia i źródła



O książce:
Pomysł napisania tej książki narodził się przypadkowo. Zajmując się badaniem historii rosyjskich spraw wojennych okresu „klasycznego” ich rozwoju (2. połowa XV – początek XVII w.), w pierwszej kolejności interesowaliśmy się historią rosyjsko-krymskich konfliktów, o tyle od połowy XVI w. na kilka dziesięcioleci szczególnie Krym staje się, jeśli nie najważniejszy, to w każdym razie najbardziej niebezpiecznym wrogiem Państwa Rosyjskiego. Zresztą nawet u szczytu swoich sukcesów Stefan Batory, król młodej Rzeczypospolitej, mógł tylko marzyć o kampanii na Moskwę i jej zniszczeniu. Zaś krymski „car” Dewlet-Girej I dwukrotnie podchodził do Moskwy, w 1571 i 1572 r., a nawet spalił ją doszczętnie w maju 1571 r.
Kolejnym, starym i dziedzicznym wrogiem Państwa Rosyjskiego (jeszcze z czasów Dymitra Dońskiego) było Wielkie Księstwo Litewskie, z którym Moskwa od końca XV w. walczyła regularnie i konsekwentnie dążyła do odzyskania „dziedzictwa Jarosława”. Główną „nagrodą” w tej konfrontacji była dominacja w Europie Wschodniej i biorąc pod uwagę te okoliczności w pełni zrozumiały jest ten pogląd, który udał się władzom moskiewskim w tym kierunku polityki zagranicznej...

 

O autorze:
Witalij Pienskoj (ur. 1969 we Frankfurcie nad Odrą), doktor nauk historycznych, profesor Katedry Filozofii i Teologii na Uniwersytecie Biełgorodzkim. Autor wielu książek i artykułów naukowych dotyczących historii wojskowości. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. rewolucja militarna w Zachodniej Europie i jej wpływ na sztukę wojenną Rosji (co stanowiło temat jego dysertacji doktorskiej), jak i zagadnienia poszczególnych kampanii i bitew toczonych przez Rosję, zwłaszcza w XVI wieku. Oprócz historii wojskowości zakres jego studiów obejmuje także zagadnienia związane z historią państwa bizantyńskiego i kontaktów rosyjsko-bizantyjskich. Jest także autorem wielu publikacji naukowych z innych dziedzin nauk historycznych.
W 2016 r. nakładem naszego Wydawnictwa wyszła jego książka Mołodia 28 VII – 3 VIII 1572.

 

 

   Tomasz Rogacki
   "Zorndorf (Sarbinowo) 25 VIII 1758"

  

 ISBN 978-83-65982-43-8
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 19

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści: