Jarosław Jastrzębski
   "Okręty podwodne Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał    
    bojowy. Tom I Klasyfikacja, geneza, ewolucja,
    typy
"

  

ISBN 978-83-67730-81-5
336 str.
152x235 mm

Tabele: 88

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Klasa okrętów podwodnych
II. Geneza okrętu podwodnego
III. Ewolucja japońskich okrętów podwodnych
IV. Typy japońskich okrętów podwodnych wykorzystywanych w wojnie na Pacyfiku      
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii


O książce:



Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty pełnomorskich okrętów podwodnych Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych w okresie wojny na Pacyfiku. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu morskiego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich pełnomorskich okrętów podwodnych cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których operowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy...

 


O autorze:


Jarosław Jastrzębski, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie; administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 130 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Krążowniki ciężkie Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Tarnowskie Góry 2023; Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, t. 1-4, Zabrze 2021-2023; Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.


   Piotr Derdej
   "Zieleńce – Mir – Dubienka 18 maja – 26 lipca 1792"

  

ISBN 978-83-67730-80-8
185 str.
145x205 mm

Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Od autora
I. Sejm Wielki a obronność Rzeczypospolitej
II. Opozycja wobec Konstytucji majowej
III. Droga do zdrady
IV. Warszawa szykuje się do wojny
V. Od Targowicy do Dubienki – kampania koronna
VI. Kampania litewska
VII. Berlin zdradza Warszawę
VIII. Od Markuszowa do kapitulacji
Epilog
Bibliografia
Spis map


O książce:


W tym czasie ogień rosyjski przeniósł się na prawe skrzydło ugrupowania polskiego, co wywołało niepokój wśród stojącej tam konnicy. Na dodatek od strony Zieleniec pojawiła się kawaleria nieprzyjaciela, rozwijająca się do szarży. Co prawda pierwszy jej impet powstrzymały czołowe szwadrony Stanisława Mokronowskiego, dowodzone przez księcia Eustachego Erazma Sanguszkę, ale w oddziale pułku buławy wielkiej koronnej powstało zamieszanie, które szybko udzieliło się tylnym szwadronom brygady Stanisława Mokronowskiego. Konnica polska poczęła zatem pierzchać z pola walki, ale Eustachy Erazm Sanguszko i inni oficerowie zdołali opanować panikę, na nowo sformować szeregi i rozpocząć szarżę na konnicę rosyjską. Wszystko to stało się w ciągu kilku minut i dlatego udało się zaskoczyć wroga. Dopiero co uciekające szwadrony polskie, wsparte częścią drugoliniowej brygady Stefana Lubowidzkiego, uderzyły z furią na rozsypanego w pościgu i kompletnie zdezorientowanego przeciwnika, co spowodowało jego całkowite rozbicie, a potem pościg aż pod Zieleńce.
W tej sytuacji Józef Poniatowski rozkazał generałowi Antoniemu Michałowi Czapskiemu, dowódcy prawego skrzydła drugiej linii, żeby wsparł całością sił ów pościg, co przyczyniłoby się do kompletnego, być może, rozgromienia rosyjskiej jazdy, a nawet całej grupy Herkulesa Markowa. Jednak Antoni Michał Czapski odmówił wykonania tego rozkazu, ponieważ nie miał go na piśmie...

 


O autorze:


Dr Piotr Derdej urodzony w Warszawie w 1969 roku. Ukończył Wydział Historii, Wydział Prawa i Administracji oraz Podyplomowe Studium Religioznawstwa przy Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń profesorów: Andrzeja Zahorskiego i Jerzego Skowronka (historia), Lecha Falandysza i Leszka Garlickiego (prawo) oraz Tadeusza Płużańskiego (filozofia i religioznawstwo). W 2004 roku obronił doktorat na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, napisany pod kierunkiem profesora Michała Pietrzaka. Od 1996 roku pracownik Sądu Najwyższego RP.
Interesuje się historią wojskowości europejskiej od XV do XX wieku, stosunkami polsko-tureckimi i polsko-rosyjskimi w tym okresie. Jest specjalistą w zakresie prawa wyznaniowego, konstytucyjnego, filozofii prawa, praw człowieka, a także od teorii doktryn politycznych i prawnych. Jest autorem ośmiu książek, wydanych głównie w serii „Historyczne bitwy”. Ma ponadto wieloletnią praktykę dziennikarską jako publicysta między innymi Tygodnika „SOLIDARNOŚĆ”, „Gazety Polskiej”, „Najwyższego Czasu”, „Rzeczpospolitej” oraz „Stolicy”. W jego dorobku publicystycznym znajduje się ponad 100 artykułów i esejów o tematyce historycznej, prawniczej, filozoficznej, religioznawczej i kulturalnej.



   Marian Małecki
   "Z dziejów wojny obronnej Polski w 1939 r.
    Bitwa graniczna pod Pszczyną
"

  

ISBN 978-83-67730-79-2
227 str.
145x205 mm

Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Przedmowa do wydania II
Przedmowa do wydania III
Wstęp
I. Rys historyczny ziemi pszczyńskiej – miejsca zmagań 6 Dywizji Piechoty z 5 Dywizją Pancerną
II. Polskie przygotowania do wojny
III. Przygotowania do obrony na odcinku pszczyńskim
IV. Polskie formacje obrony
V. Siły niemieckie
VI. Walki na pozycji przesłaniającej
VII. Walki na pozycji wysuniętej
VIII. Obrona pozycji głównej. Ustawienie wojsk pod Pszczyną
IX. Przebieg bitwy
X. Pszczyna i jej mieszkańcy w czasie bitwy
Zakończenie
Bibliografia
Aneksy
Spis map


O książce:


Po godzinie 13.00 gen. Mond złożył krótki meldunek dowódcy GO „Bielsko”, znajdującemu się w Kętach gen. Borucie Spiechowiczowi informując, że „(-) pozycja pszczyńska została przełamana przez masowe uderzenie czołgów”. Wiadomość ta była o tyle bolesna dla dowódcy GO, ponieważ na kilka godzin przed niemieckim atakiem był pod Ćwiklicami, wizytował dywizję, przy okazji uspokajając atmosferę podenerwowania i niewielkiej paniki, spowodowanych spodziewanym atakiem czołgów. Dostrzegając zagrożenie natychmiast kazał rzucić spod Kęt w rejon Pszczyny oddziały 12 pp.
Gen. Mond lojalnie poinformował o przełamaniu frontu pod Pszczyną także swego północnego sąsiada – gen. Jana Sadowskiego z G.O. „Śląsk”. Gen. Sadowski tak wspominał tę chwilę: „O godz. 13.00, gdy przy dochodzącym do Mysłowic akompaniamencie dział spod Mikołowa i Tych siedziałem nad mapami raz jeszcze obliczając moje siły i możliwości wyciągnięcia czegoś w razie potrzeby, zostałem wezwany do telefonu. Mówił gen. Mond – dowódca 6 DP – skądś spod Pszczyny.
Jak sobie przypominam, to co powiedział brzmiało mniej więcej tak: nie licz na osłonę południowego skrzydła przeze mnie; moja dywizja przestała istnieć, jest rozjechana przez czołgi. Resztki zbieram w Oświęcimiu. Sam jadę do Oświęcimia. (-)
Znając ogólne położenie armii, zwłaszcza po przerwaniu frontu pod Pszczyną, gen. Szylling zwrócił się więc do Naczelnego Wodza o wyrażenie zgody na odwrót i to od razu 200 km na wschód, na linię Wisły i Sanu. Dla 5 Dywizji Pancernej oznaczało to duży sukces operacyjny. Marszałek Edward Rydz Śmigły nie kwapił się jednak z wydaniem zbyt pochopnego rozkazu w tej sprawie...

 


O autorze:


Prof. Marian Małecki (1969), jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 publikacji samodzielnych i ponad 110 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.
Niniejsza pozycja jest III wydaniem, opublikowanej po raz pierwszy w 2003 roku, monografii opisującej bitwę pod Pszczyną, jaka miała miejsce w dniach 1–4 września 1939 roku.



   Andrzej Olejko
   "Bałtyckie niebo 1939. Niemieckie lotnictwo
    morskie w Kampanii Wrześniowej
"

  

ISBN 978-83-67730-78-5
424 str.
145x205 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu
I. Polskie skrzydła nad Bałtykiem… O wojskowym i sportowym lataniu do 1939 r. słów kilka
II. Za pięć dwunasta… Niemieckie lotnictwo morskie nad Bałtykiem w okresie 23 sierpnia – 1 września 1939 r.
III. Albo na dnie z honorem lec… Działania niemieckiego lotnictwa morskiego nad polskim Wy-brzeżem w dniach 1-7 września 1939 r.
IV. Gasnące ognie… Nasilenie działań niemieckiego lotnictwa morskiego nad Bałtykiem w okre-sie 8-13 września 1939 r.
V. Kurs bojowy Kępa Oksywska… Niemieckie lotnictwo morskie nad polskim Wybrzeżem w dniach 14-19 września 1939 r.
VI. My wytrzymamy do października… Niemieckie skrzydła nad Zatoką Gdańską w końcowym okresie walk 20 września – 2 października 1939 r.
VII. Echa ostatnich salw… Bilans działań lotniczych nad Bałtykiem
Zakończenie
Posłowie (Grzegorz Tyluś)
Aneks źródłowy
Bibliografia


O książce:


W 2024 r. przypada 85. rocznica wybuchu II wojny światowej. Historiografia światowa dotycząca tego konfliktu jest nad wyraz bogata, jednak uważny jej badacz znajdzie w niej warte uzupełnienia luki. Rok wcześniej w 2023 r. minęło 100 rocznica powstania MDLot. w Pucku, świętowana jedynie przez środowisko cywilne (Festiwal Lotniczy Puck) oraz 90. rocznica wejścia MDLot w skład struktur polskiej Floty, zupełnie nie dostrzeżona przez Dowództwo Floty jak i wojskowe środowisko lotnicze. Jedną z ww luk jest tematyka działań lotniczych nad Bałtykiem w 1939 r., z szczególnym uwzględnieniem działań niemieckiego lotnictwa morskiego.
W 1920 r. Rzeczpospolita Polska (RP) wraz z jej powrotem nad Bałtyk, stała się krajem „wspólnoty bałtyckiej”. W tym też roku zaczęto tworzyć polską Marynarkę Wojenną (MW) oraz jej morskie skrzydła – lotnictwo morskie. W 1939 r. podczas Kampanii Wrześniowej jego przeciwnikiem stało się o wiele liczniejsze i nowocześniejsze niemieckie lotnictwo morskie. Jego działaniom poświęcona jest to opracowanie po raz pierwszy prezentujące szeroki obraz „czarnych krzyży” nad Bałtykiem...

 


O autorze:


Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Akademii Nauk Stosowanych im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.



   Eugen Gorb
   "Cud nad Bałtykiem. Rosyjsko-szwedzkie
    operacje pod Kołobrzegiem jesienią 1760 roku
"

  

ISBN 978-83-67730-77-8
92 str.
163x235 mm

Mapy: 8

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Rosyjska i szwedzka flota w wojnie siedmioletniej: kluczowe problemy sprzymierzonych
II. Oblężenie morskie
III. Rosjanie i Szwedzi pod Kołobrzegiem (wrzesień 1760)
IV. Colbergae Liberator
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


Jeszcze przed świtem 6 września 1760 roku gwałtowna bałtycka burza, która niepokoiła sprzymierzonych od co najmniej tygodnia, nagle ustąpiła. Wydawało się, że natura igra z przeciwnymi stronami pod murami Kołobrzegu, zmuszając wrogów do porzucenia swoich planów. Niebo znów się przejaśniło, a nad brzegiem krążyły setki mew – wraki rozbitych okrętów obiecywały ptakom ucztę. Wybrzeże w pobliżu twierdzy usiane było zmiażdżonymi przez fale beczkami z wołowiną, którą rozsypano po piasku i która miała brudnoszary, wyjątkowo nieapetyczny kolor. Ciał martwych marynarzy nie było widać na brzegu – zostały wcześniej usunięte przez rosyjski oddział desantowy, który zdążył wylądować przed rozpoczęciem sztormu.
Tego samego ranka bombardowanie twierdzy z okrętów rosyjsko-szwedzkiej eskadry zostało wznowione z taką samą energią. Ogniem nadal dowodził energiczny ober-czechmeister Demidow, który w rzeczywistości przejął całe dowodzenie operacją oblężniczą, pozostawiając admirałowi Miszukowowi jedynie reprezentacyjne funkcje nominalnego głównodowodzącego. Stary admirał czuł się nie najlepiej – tygodniowy sztorm miał wyjątkowo negatywny wpływ na i tak już nadszarpnięte zdrowie 76-letniego wilka morskiego.
Rankiem 6 września załoga 100-działowego rosyjskiego okrętu flagowego Swiatoj Dmitrij Rostowskij była świadkiem przygnębiającego widowiska. Gdy tylko morze się uspokoiło, a świt pojawił się na horyzoncie pod okrzykami mew, dwaj adiutanci, otworzywszy nogami drzwi kajuty kapitańskiej, wyciągnęli Zachara Daniłowicza, trzymając go za ramiona, aby zbadał wybrzeże po ustąpieniu sztormu. Admirał nie spał poprzedniej nocy – dręczył go katar i krwawiące rany, które pokrywały całe jego ciało i uniemożliwiały mu nawet założenie kamizelki, by godnie prezentować się przed załogą..
.

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem szeregu książek z zakresu historii wojskowości XVII-XIX wieku oraz ponad 40 artykułów w języku ukraińskim, polskim i angielskim.



   Daniel Kowalczuk
   "Secesja Biafry. Wojna domowa
    w Nigerii 1967–1970
"

  

ISBN 978-83-67730-76-1
278 str.
145x205 mm

Mapy: 6

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I. Brzemię białego człowieka
II. Niepodległość
III. Formacje zbrojne w Nigerii 1863-1959
IV. Interwencja w Południowym Kamerunie 1959-1960
V. Nigeryjski Kontyngent w Kongu 1960-1964
VI. Misja w Tanganice, kwiecień – wrzesień 1964
VII. Interwencja w Tiv: 1964-1965
VIII. Rok zamachów – 1966
IX. Pogromy, ewakuacja, opór – drogi Wschodu do secesji
X. Biafra – bilans otwarcia
XI. Zbrojenia Biafry
XII. Nigeryjska machina wojenna
XIII. Kości zostały rzucone – 6 lipca 1967
XIV. Inwazja Biafry na Środkowy Zachód
XV. Parada złoczyńców czy lista bohaterów
XVI. Calabar – Onitsha I – Port Harcourt – Onitsha II: sen o wolności się kurczy
XVII. Biafra na arenie międzynarodowej – działalność Banku Narodowego i poczty
XVIII. Klęska głodu w Biafrze i most powietrzny
XIX. Biafra – zima 1968/wiosna 1969: walka trwa
XX. Karol Gustaw von Rosen – krótkotrwały „zbawca” Biafry
XXI. Końcowe miesiące wolności, jesień 1969/styczeń 1970
XXII. Krajobraz po bitwie
XXIII. Biafra Forsytha, Gwinea Równikowa 1973, „Psy Wojny”
XXIV. „Duchy Biafry” – MASSOB
Epilog
Aneksy
Wybrana bibliografia
Spis map


O książce:


Zainteresowanie historią postkolonialnej Afryki rozpoczęło się u mnie od przeczytania książki „Psy Wojny” Fredericka Forsytha, grubo ponad 20 lat temu. Byłbym bardzo mocno zdziwiony, gdybym wiedział wtedy, że przyjdzie mi oddać w Państwa ręce książkę, która opisywać będzie wydarzenia z udziałem samego Forsytha, w roli jednego z obrońców idei niepodległej Republiki Biafry. Czym była Biafra i co spowodowało jej secesję – a co za tym idzie nigeryjską wojnę domową – dowiedzą się Państwo z kolejnych rozdziałów.
Tragedia ludności zbuntowanego nigeryjskiego regionu wschodniego została dosyć dokładnie opisana w literaturze anglojęzycznej. Niestety, dominuje w większości pozycji wątek pomocy humanitarnej. Most powietrzny międzynarodowych organizacji pomocowych przeznaczony był głównie dla głodujących dzieci i kobiet Biafry. Pomija się prawie zupełnie pozostałe, równie ważne, aspekty konfliktu lat 1967-1970.
Czytelnik znajdzie na kartach tego wolumenu zadziwiające analogie dla na przykład zainteresowanych historią Polski. Podobnie jak powstańcy styczniowi, żołnierze Biafry stanęli do nierównej walki o wolność, dysponując niewystarczającą ilością przestarzałej, archaicznej wręcz broni. Na oddziały, liczące kilkuset ludzi, przypadało kilkanaście karabinów z okresu I Wojny Światowej. Reszta szła do walki, uzbrojona w maczety, włócznie czy łuki...

 


O autorze:


Daniel Kowalczuk (ur. w 1976 w Gdyni), od 2005 zamieszkały na stałe w Wielkiej Brytanii. Od wielu lat bada egzotyczne konflikty po 1945 roku oraz kwestię zbrojnej i politycznej kolaboracji z Państwami Osi podczas II wojny światowej. W Polsce opublikował wiele artykułów na powyższe tematy w takich magazynach jak „Militaria XX wieku”, „Aero”, „Lotnictwo”, „Morza, Statki i Okręty” oraz „Okręty Wojenne”.
W Wielkiej Brytanii w 2018 nakładem wydawnictwa Helion ukazała się jego książka „Kolwezi 1978”, opisująca uwolnienie przez elitarne oddziały francuskie i belgijskie ponad 2000 zakładników  w ówczesnym Zairze. W 2024 natomiast, w znanej serii Historyczne Bitwy, opublikowano jego książkę „Katanga 1960–1963”, traktującą o historii secesji tej – bogatej w surowce naturalne – południowej prowincji byłego Konga Belgijskiego.
Geograficznie główny obszar jego zainteresowań obejmuje Afrykę Subsaharyjską, basen Morza Karaibskiego, Indochiny oraz Oceanię. „Secesja Biafry. Wojna domowa w Nigerii 1967–1970” to jego pierwszy tytuł wydany w Inforcie. Prywatnie, poza historią i militariami, wśród jego pasji znajdują się między innymi kryptozoologia oraz kolekcjonowanie egzotycznych banknotów z okresu kolonialnego.


   Krzysztof Mroczkowski
   "Operacja „Oliwne Liście” 1955"

  

ISBN 978-83-67730-75-4
223 str.
145x205 mm

Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Szerszy kontekst sporu kilku mężów stanu
II. Problem graniczny
III. Narzędzie w wojnie zastępczej
IV. Wielowymiarowe działania na trzech frontach
V. Jezioro Galilejskie i nie tylko z nim związane problemy
VI. Operacja „Oliwne Liście”
VII. Reperkusje nadmiernego sukcesu
Zakończenie
Bibliografia selektywna
Spis map


O książce:


Lata 50. XX wieku – jeśli przyjąć narrację obecną w szeregu wspomnień i zachowanych materiałach prasowych – społeczeństwu młodego Państwa Izraela upłynęły pod znakiem nie tylko mozolnej budowy podwalin dopiero co powstałego kraju, ale i infiltracji arabskich terrorystów. Infiltratorzy ci – głównie palestyńscy – dokonywali wielokrotnie aktów pospolitego bandytyzmu, terroru, morderstw i sabotażu. Tylko w samym 1952 roku izraelskie służby porządkowe odnotowały 3 tys. tego rodzaju incydentów. Mimo podejmowanych przez policję prób zaprowadzenia porządku kolejne lata nie wyglądały bynajmniej spokojniej. Wydawać by się mogło, że tego rodzaju zagadnienia to bardziej temat dla specjalistów z zakresu kryminalistyki, niż historii – czy też jej styku z polityką – ale jednak za tymi działaniami kryło się wiele skomplikowanych zjawisk wpływających na współczesny Bliski Wschód. Ów region bowiem w końcówce lat 40. i na początku 50. XX wieku przeszedł niezwykle głębokie i drastyczne przemiany – powstały tam nowe państwa – w tym Izraela – inne podmioty prawa międzynarodowego przestały istnieć, czy zmieniły swą formułę polityczną. Tak czy inaczej nie odbyło się to na drodze pokojowej. Konflikty te z kolei były wielopłaszczyznowe, skomplikowane i by je rozwiązać (bądź chociaż do pewnego stopnia kontrolować), podejmowano rozliczne kroki. Kroki, których nie powstydziłby się Nicolo Machiavelli...

 


O autorze:


Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Od dawna jest zafascynowany nie tylko wojskowością jako taką, ale przede wszystkim jej funkcją w działaniach politycznych – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Tematyka badawcza poświęcona walce palestyńskich grup o charakterze pozapaństwowym z Armią Obrony Izraela oraz izraelskim działaniom zbrojnym wymierzonym w struktury organizacji terrorystycznych o charakterze fundamentalistycznym, takim jak działająca na terenie Libanu, Autonomii Palestyńskiej oraz Strefy Gazy wpisuje się niejako automatycznie w zakres jego zainteresowań badawczych i jest jednym z ich głównych filarów. Obszar jego zainteresowań wiąże się nie tylko z zakresem funkcji obronnych, jakie realizowała Armia Obrony Izraela od początku swego istnienia, ale i z historią żydowskich ugrupowań zbrojnych i terrorystycznych funkcjonujących przed powstaniem Państwa Izrael w 1948 roku.
Jest autorem szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografie: „Operacja Płynny Ołów”, Tarnowskie Góry 2014 oraz „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa ¬Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” Rzeszów 2018.



   Krzysztof Kubiak
   "Czy langusta jest rybą, czy kangur jest ptakiem?
    Brazylijsko-francuski zatarg o łowiska 1960–1963
"

  

ISBN 978-83-67730-74-7
72 str.
163x235 mm

Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu
I. Geneza zatargu
II. Sytuacja prawno-międzynarodowa
III. Brazylijskie uwarunkowania wewnętrzne i plan Cabralzinho
IV. Przebieg zatargu
V. Posunięcie francuskie
VI. Obustronne (choć nie do końca) wyjście z twarzą
Załączniki
Bibliografia
Spis map


O książce:


Dwa wielkie państwa, z których jedno jest nuklearnym mocarstwem globalnym (co prawda mocarstwem „drugiej kategorii”, ale jednak), a drugie (choćby z racji powierzchni i potencjału demograficznego) niekwestionowanym mocarstwem regionalnym, wyprowadziły na morze okręty z powodu praw do połowu skorupiaków. Na pozór to nic więcej niż motyw niezbyt dobrego kabaretowego skeczu. Wydarzenia nie były jednak kreacją humorystów. W latach 1960-1963 Brazylia i Francja stały się stronami zatargu o „langustowe łowiska” położone u wschodnich wybrzeży drugiego z wymienionych krajów. W telegraficznym skrócie napisać można, że Brazylia zaangażowało się w ów spór w wyniku splotu złożonych okoliczności wewnętrznych, niewydolności instytucjonalnej uniemożliwiającej skuteczne zarządzanie kryzysem i przeszacowania własnych sił. Na to nakładała się siła sprawcza historycznego resentymentu, ale i wola zmniejszenia zależności ekonomicznej od potęg zewnętrznych. Z kolei Francją powodowała swoista pokolonialna, niemal genetycznie zakorzeniona „nonszalancja imperialna wyrażająca się w przekonaniu o wyjątkowości własnej pozycji międzynarodowej”. Ów splot okoliczności doprowadził do wydarzeń potencjalnie niezwykle niebezpiecznych. Co interesujące, impuls ukierunkowany na rozplątanie „langustowego węzła” wyszedł od Francuzów, mimo że dysponowali przewagą militarną...

 


O autorze:


Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak (1967). Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.



   Jakub Juszyński
   "Wojny polsko-tatarskie 1260–1341"

  

ISBN 978-83-67730-73-0
99 str.
163x235 mm

Mapy: 1

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Złota Orda
II. Armia tatarska
III. Wojsko polskie
IV. Najazd w 1260 roku
V. Najazd w 1280 roku
VI. Najazd w 1287 roku
VII. Wojna w latach 1340–1341
Podsumowanie
Bibliografia


O książce:


Wojny polsko-tatarskie, które miały miejsce po najeździe z 1241 roku, są zawsze traktowane marginalnie w polskiej literaturze historycznej. Wyjątkiem są tu tylko prace S. Krakowskiego . Tymczasem walki z najazdami Tatarów z lat 1260, 1280, 1288 i 1341 były na tyle ważnymi czynami polskiego rycerstwa, że warto je opisać w odrębnej książce.
Nie jest prawdą, że napady te nie były tak istotne, jak w 1241 roku, ani to, że wówczas Tatarzy zrezygnowali z agresji na Polskę i okoliczne kraje. O ich zamiarach kontynuowania podboju Europy świadczy samo utworzenie Złotej Ordy, której cała gospodarka służyła utrzymywaniu kolejnych najazdów na wielką skalę.
Wskazuje na to także fakt, że podczas ataków na Polskę z lat 1260-1341, Tatarzy za każdym razem dysponowali większymi siłami, niż w czasie pierwszego najazdu. Mimo to, wszystkie zostały odparte. W przeciwieństwie do Śląska, siły większości piastowskich dzielnic opierały się na lekkiej jeździe. Przez to najeźdźcom nigdy nie udało się zmusić Polaków do bitwy na własnych warunkach, a gdy dochodziło do starć, jak pod Goźlicami, byli pokonywani.
Źródła opisują przebieg wydarzeń wystarczająco istotnie, by nakreślić przebieg kampanii. Szczególnie widoczna jest podczas nich mobilność polskiego rycerstwa. Są też inne, ważne zdarzenia, o których współczesne opracowania nie wspominają..
.

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się konną i łuczniczą rekonstrukcją historyczną. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Paweł Szymon Skworoda
   "Orsza 8 IX 1514. Triumf Konstantego
    księcia Ostrogskiego, Scypiona Ruskiego…
"

  

ISBN 978-83-67730-72-3
60 str.
163x235 mm

Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Kampania 1514 roku
II. Bitwa pod Orszą
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


Jazda polska, ciężkozbrojni kopijnicy Sampolińskiego i roty nadworne Jana Tarnowskiego, wykonała sprawnie bardzo ryzykowany manewr, wyruszając z pozycji zza wąwozu pugajłowskiego. Polacy, błyszczący chłodną stalą, pośród trzasku strzał uderzających o pancerze, w szybkim pędzie przesunęli się przed frontem wroga i złożywszy długie kopie uderzyli z boku na lekką jazdę moskiewską Bułhakowa-Golicy. Kawaleria moskiewska, nie mogąc się oprzeć polskiej długiej broni drzewcowej i ciężkim mieczom, uległa Polakom tym łatwiej, że zaopatrzeni w pierścienie jeźdźcy moskiewscy mogli nawet nie zdążyć dobyć swojej broni białej. Polskie roty, idące do szarży, z dużym impetem powaliły więc wśród trzasku pękających kopii pierwsze szeregi moskiewskie niczym żelazny pług wywraca kwiaty na najpiękniejszej wiosennej łące...

Największa wiktoria nad moskiewską nawałnicą została odniesiona na polach orszańskich, a uczestniczyć w niej mogło nawet 100 tys. ludzi (dwa razy więcej niż pod Grunwaldem w 1410 roku). Zupełnie nie zauważa się kolejnych rocznic bitwy pod Orszą, a obecne władze białoruskie zrezygnowały z pomysłu obchodzenia 8 września jako dnia święta narodowego Białorusi. Bitwa pod Orszą niewątpliwie zatrzymała moskiewską ekspansję na zachód, podobnie jak Grunwald skruszył potęgę panów pruskich, zagrażających Polsce i Litwie od północy. Warto też dodać, że to na polach orszańskich wspaniale zaprezentowała się polska husaria, która z czasem zmieniła swój charakter, stając się elitą polskiej kawalerii.

 


O autorze:


Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor kilkunastu książek  i artykułów popularnonaukowych z historii wojskowości. Specjalizuje się w staropolskiej sztuce wojennej XVI–XVIII wieku. Nauczyciel historii oraz wiedzy o społeczeństwie w XLIII LO im. Kazimierza Wielkiego w Warszawie.



   Szymon Nowak
   "Przebicie ze Starówki 1944"

  

ISBN 978-83-67730-71-6
267 str.
145x205 mm

Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Plany Powstania
II. Sowieci pod Warszawą
III. Reakcja Niemców
IV. Stare Miasto w ogniu walki
V. Wyjść do lasu czy walczyć w mieście?
VI. Pierwsza próba odblokowania Starówki 13 sierpnia 1944 r.
VII. Dwa ataki na Dworzec Gdański
VIII. Wojska i uzbrojenie przeciwników
IX. Planowanie akcji przebicia do Śródmieścia
X. Atak od strony Śródmieścia
XI. Kanałowy desant na plac Bankowy
XII. Przebicie ze Starówki
XIII. Przejście grupy por. „Jerzego” i ppor. „Morro”
XIV. Ewakuacja kanałami i podsumowanie walk na Starówce
XV. Jan Mazurkiewicz „Radosław”
XVI. Zbigniew Ścibor-Rylski „Motyl”
XVII. Jan Kajus Andrzejewski „Jan”
Zakończenie
Załączniki
Wybrana bibliografia
Spis map


O książce:


Powstanie Warszawskie to jedna z najbardziej znamienitych bitew w polskiej historii. Niepodległościowy zryw pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy ochotniczej armii i dwumiesięczna walka niepokornego miasta z niemieckim okupantem nie znajduje również porównania w historii powszechnej II wojny światowej. Niemieckie ludobójstwo (gdzie w ciągu kilku dni wymordowano 50 tys. cywilnych mieszkańców Woli), brak symetrii sił i środków walki wykorzystanych przez stronę polską oraz niemiecką, niewyobrażalne poświęcenie powstańców i cywilów, a wreszcie hitlerowska zagłada pokonanego już miasta – wszystkie te czynniki stanowią o wyjątkowości tego historycznego wydarzenia. Dla Polaków Powstanie Warszawskie to świętość, której w żaden sposób nie można szargać, a obszar miasta to niepowtarzalne miejsce praktycznie na każdym kroku poświęcone krwią Polaków. Powstanie Warszawskie to nieskazitelne klejnoty naszej historii, a najpiękniejszym diamentem jest w nich obrona Starówki. Powstańcze walki na warszawskim Starym Mieście, obok końcowych bojów na Górnym Czerniakowie, porównywane były i są do najcięższych bitew miejskich toczonych w czasie II wojny światowej, np. tej rozegranej na przełomie 1942/1943 r. w Stalingradzie. Tym bardziej należy szczegółowo przyjrzeć się toczonym tam bojom oraz przeanalizować tematykę prób przebicia niemieckiej blokady tej dzielnicy, podjętych przez polskich żołnierzy armii powstańczej pod koniec sierpnia 1944 r. ...

 


O autorze:


Szymon Nowak to urodzony w 1973 r. historyk i pisarz, absolwent Mazowieckiej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu i podyplomowych studiów Collegium Civitas w Warszawie. Pracował w Biurze Edukacji Narodowej IPN, aktualnie zatrudniony w Muzeum Dzieci Polskich – ofiar totalitaryzmu w Łodzi. Jest członkiem Stowarzyszenia Szarych Szeregów Oddział Skierniewice. Jego zainteresowania historyczne oscylują głównie wokół Powstania Warszawskiego i Żołnierzy Wyklętych. Niniejsza praca jest jego 30 książką w dorobku, a ostatnio wydane publikacje to: Niechciani Generałowie (2018), Dworzec Gdański 1944 (2019), Lekarz z Auschwitz (2020), Na Łamach. Wojna – Powstanie – Wyklęci (2020) i Czerniaków 1944 (2022).



   Tomasz Rogacki
   "Wagram 5–6 lipca 1809 r. Trudne zwycięstwo"

  

ISBN 978-83-67730-70-9
203 str.
145x205 mm

Mapy: 19

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Kilka słów wprowadzenia
I. Przed wielką bitwą
II. Bitwa pod Wagram (5–6 lipca 1809 r.)
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


4 lipca od popołudnia zaczęło się zbierać na załamanie pogody. Pod wieczór lunęło rzęsistym deszczem z piorunami i z silnym wiatrem – jakby zapowiadały to, co wydarzy się od następnego dnia. Niebo zaszło ciemnymi chmurami, ubierając letni dzień w ponure barwy. Kuzyn cesarzowej służący w 9. pułku strzelców konnych de Tascher zapisał: brnęliśmy w błocie i zanurzeni w ciemnościach nocy; deszcz lał się strumieniami. W Dzienniku operacyjnym głównej armii austriackiej znalazł się taki zapis: Deszcz i grad lały raz za razem tak potężnymi strumieniami, że awanpoczty ledwo utrzymywały się w siodłach. De Castellane zanotował: Deszcz lał się strumieniami. Cesarz wsiadł na konia o północy i był na nim aż do godziny czwartej rano.
Przy zapadających ciemnościach korpusy II Oudinota, III Davouta, IV Masseny przesunęły się na pozycje, z których przystąpić miały do forsowania rzeki.

 


O autorze:


Tomasz Rogacki (1959). Niezależny historyk i publicysta. Pisał do Gazety Pomorskiej, Życia Nakła, Gazety Regionalnej Powiat, historycznego periodyku De Re Militari. Autor ok. 40 książek historycznych, głównie z okresu wojen napoleońskich, ale także z innych epok, m.in.: wojny siedmioletniej, I i II wojny światowej, wojen kolonialnych. Napisał uznaną za niepoprawnie polityczną książkę „Mord na carskiej rodzinie. Kto i dlaczego?” Członek-założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego w Nakle nad Notecią.



   Eugen Gorb
   "Od Stralsundu do Szczecina. Front pomorski
    wojny siedmioletniej w latach 1757–1759
"

  

ISBN 978-83-67730-69-3
96 str.
163x235 mm

Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Si vis pacem, para bellum
II. Jesienna ofensywa Ungern-Sternberga
III. Marzenia o Berlinie
IV. Zimowa kontrofensywa Lehwaldta
V. Kampania 1758 roku na Pomorzu Pruskim
VI. Na podejściach do Stralsundu
VII. Obrona Peenemünde i kryzys szwedzkiej ofensywy
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


W historiografii wojna pomorska jest powszechnie określana jako szwedzko-pruska konfrontacja militarna na terytorium dzisiejszych północnych Niemiec i Polski. Wbrew nazwie, serii kampanii wojskowych na Pomorzu nie można uznać za odrębny konflikt zbrojny – była ona częścią wojny siedmioletniej, a działania na froncie pomorskim podporządkowane były ogólnemu planowi operacji wojskowych państw-członków koalicji antypruskiej w Europie. Szwedzko-pruskiej konfrontacji na Pomorzu nie można nazwać inaczej niż kolejną „dziwną wojną”. W omawianym okresie nie odnotowano większych bitew lądowych i morskich – jedna strona konfliktu nie dysponowała wystarczającą do tego siłą militarną, a druga nie miała niezbędnej woli politycznej. Co więcej, nie zawsze jest możliwe konsekwentne stosowanie tych charakterystyk tylko do strony szwedzkiej lub tylko do strony pruskiej.
Ta niewielka książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest produktem ubocznym zainteresowania autora przebiegiem bitwy pod Zorndorfem (Sarbinowem) w 1758 roku i poprzedzającej ją kampanii. Książka ogranicza się do okresu od 1757 do pierwszej połowy 1759 roku, ponieważ późniejsze wydarzenia zaczęły rozwijać się znacznie aktywniej i charakteryzowały się większym stopniem zaangażowania rosyjskich sił ekspedycyjnych w wojnę (mówimy przede wszystkim o dwóch oblężeniach Kołobrzegu w latach 1760-1761)...

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem szeregu książek z zakresu historii wojskowości XVII-XIX wieku oraz ponad 40 artykułów w języku ukraińskim, polskim i angielskim.


   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna o saletrę między Boliwią i Peru
    a Chile 1879–1881
"

  

ISBN 978-83-67730-68-6
227 str.
145x205 mm

Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Od Autora
I. Zarys historii Peru, Chile i Boliwii
II. Pierwszy etap konfliktu o saletrę
III. Siły zbrojne przeciwników
IV. Teren działań wojennych
V. Walka o panowanie na morzu
VI. Kampania na południu
VII. Zmiana władzy w Boliwii i Peru
VIII. Kampania Tacna
IX. Decydująca runda – chilijska ofensywa na północy Peru
X. Wojna trwa nadal…
XI. Zawarcie traktatów pokojowych. Skutki wojny
Bibliografia
Spis map


O książce:


Wojna między Chile a Peru i Boliwią, zwana też często „wojną o saletrę” lub „wojną o Pacyfik”, była drugim co do wielkości, po wojnie paragwajskiej, konfliktem zbrojnym, jaki miał miejsce w drugiej połowie XIX wieku w Ameryce Południowej. Jego skutki – chociażby utrata wybrzeża morskiego przez Boliwię – odczuwalne są po dziś dzień.
Konflikt ten został w literaturze polskiej niemal całkowicie pominięty. Rodzimi autorzy, jeśli już o nim pisali, koncentrowali się na ogół na działaniach morskich (np. Panowie P. Olender czy też J. Gozdawa-Gołębiowski). Działania lądowe były natomiast przedstawione w ogromnym skrócie.
Autor niniejszej pracy postarał się przedstawić Czytelnikowi całkowity przebieg tej wojny. Tak więc, obok opisu działań flot państw walczących – mających niewątpliwie ogromne znaczenie, znajdzie tu Czytelnik obszerny opis sił zbrojnych stron, jak i przebiegu działań na lądzie. Zasadnicza część pracy obejmuje okres wojny regularnej trwającej w latach 1879–1881, od zajęcia Antofagasty do zdobycia przez Chilijczyków stolicy Peru. W ostatnim rozdziale Autor przedstawił zarys działań wojennych mających miejsce na terytorium Peru od upadku Limy do podpisania traktatu w Ancón w 1883 roku.
Próbując przybliżyć polskiemu Czytelnikowi ten bądź co bądź „egzotyczny” temat, Autor napotkał szereg problemów, z którymi usiłował sobie poradzić. Z jakim skutkiem? Ocenę pozostawiam Wam, szanowni Czytelnicy.

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego.
Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.


   Jakub Juszyński
   "Grgurevci 8–9 VI 1463. Polska zemsta za Warnę"

  

ISBN 978-83-67730-67-9
71 str.
163x235 mm

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Polscy konni kusznicy
II. Wojsko węgierskie
III. Siły innych państw chrześcijańskich
IV. Armia turecka
V. Podbój Bośni przez Turków
VI. Bitwa
Bibliografia


O książce:


Bitwa pod Grgurevci jest znana tylko z Kroniki Jana Długosza. Opisując ją, wymienił szereg elementów, których nie mógł zmyślić, a wyglądających na wiarygodne, jak rola Serbów czy szczegóły na temat krajobrazu pola bitwy. Są tam też sprawy, które kronikarz znał, lecz które przekazywał niechętnie, jak rozstrzygająca rola konnego kusznictwa w starciu.
Na korzyść wiarygodności świadczą też dokładna datacja czy wymienienie konkretnych uczestników. W czasie pisania kroniki żyli oni i zajmowali ważne stanowiska w polskim królestwie. Z pewnością nie pozwoliliby na to, by Długosz umieszczał ich w wydarzeniach, które były wytworem jego fantazji.
Opis bitwy jest pozbawiony frazesów, cytatów z Biblii czy dzieł starożytnych, a jednocześnie zawiera przedstawienie szczegółów starcia, trwającego niemal dobę. W dodatku nakreślone przez kronikarza manewry polskiej jazdy są zgodne z taktyką działań konnych kuszników.
Wszystko to nakazuje przyjrzeć się opisowi bitwy.
Istotny jest też sam kontekst wydarzenia. Z walk polsko-tureckich w XV wieku znana jest jedynie klęska pod Warną, a z inwazji tureckiej w tym stuleciu głównie zdobycie Konstantynopola w 1453 roku. Tymczasem przez całą II połowę XV wieku chrześcijanie prowadzili skuteczną obronę przed podbojami islamu...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się konną i łuczniczą rekonstrukcją historyczną. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Piotr Borawski
   "Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości
    za czasów Edwarda Szewardnadzego
"

  

ISBN 978-83-67730-66-2
545 str.
145x205 mm

Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Upadek Związku Radzieckiego a Edward Szewardnadze
II. Powrót Edwarda Szewardnadzego do Gruzji
III. Gruzja na skraju przepaści
IV. Konflikt gruzińsko-osetyński
V. Wojna w Abchazji 1992-1993
VI. Walka o Wąwóz Kodorski w latach 1993-2008
VII. Bunt zwiadystów. Wojna domowa w Gruzji 1992-1994
VIII. Wojna partyzancka z Abchazami w rejonie galskim
IX. Na drodze do stabilizacji
X. W cieniu wielkiego sąsiada
XI. Polityka prezydenta Szewardnadzego wobec islamskich sąsiadów
XII. Terroryzm w Gruzji. Zamachy na prezydenta Szewardnadzego
XIII. Adżaria Asłana Abaszydze
XIV. Ziemie gruzińskie poza granicami Gruzji
XV. Koniec rządów Edwarda Szewardnadzego
XVI. Stosunki Polski z Gruzją. Polonia w Gruzji
Zakończenie
Aneks. Sytuacja etniczna Gruzinów w latach 90. XX wieku
Bibliografia
Spis map


O książce:


Z wielkim żalem jestem zmuszony konstatować fakt, iż trwający stulecia proces ekspansji i „kolekcjonowania” obcej ziemi ze strony Rosji trwa i ma miejsce w XXI wieku. Jeżeli Europa i Ameryka, jeżeli cały świat będą dalej milcząco spoglądać na agresywne działania Rosji, gruzińska tragedia może przekształcić się w tragedię światowego formatu – słowa te wypowiedziane przez prezydenta Gruzji Eduarda Szewardnadzego stały się prorocze. Po dwóch zwycięstwach Rosji nad Gruzją przyszła kolej na Ukrainę. Tymczasem w latach 2015–2023 kierownictwo polskiego resortu spraw zagranicznych nie tylko nie podjęło żadnych sensownych kroków w kierunku umocnienia naszej pozycji na arenie międzynarodowej, ale wręcz doprowadziło do izolacji Polski wśród państw Unii Europejskiej. W obliczu potencjalnego zagrożenia naszego kraju rosyjską ekspansją podejmowano zaskakujące decyzje, których efektem był zmierzch polskich wpływów na postsowieckim Wschodzie, z trudem wypracowanych w poprzednich dekadach. Mogliśmy obserwować, jak prominentni politycy polscy zaciekle atakując Rosję w sferze werbalnej jednocześnie podejmowali decyzje zbieżne z jej racją stanu. W tym miejscu nasuwa się pytanie czy działania te wynikały ze zwykłej ignorancji czy też były owocem głębokiej operacji specjalnej przeprowadzonej przez rosyjską Służbę Wywiadu Zewnętrznego (SWR), która w swych działaniach opiera się na mechanizmie korupcyjnym. Odpowiedź znajdziemy na kartach niniejszej pracy, obserwując zmagania prezydenta Eduarda Szewardnadzego o utrzymanie niepodległości i integralności Gruzji.

 


O autorze:


Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1994 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. W latach 2022-2024 przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią o udziale Polaków w rywalizacji rosyjsko-brytyjskiej o Azję Środkową i Kaukaz.



   Przemysław Benken
   "„Cud nad Drwęcą”. Obrona Pomorza przed
    Sowietami i bitwa pod Brodnicą 18 sierpnia 1920 r.
"

  

ISBN 978-83-67730-65-5
98 str.
163x235 mm

Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Zarys działań sowieckiej 4. i polskiej 5. Armii w sierpniu 1920 r.
II. Wobec zagrożenia Pomorza przez Armię Czerwoną
III. Utrata Brodnicy 15 sierpnia
IV. Pobicie Sowietów pod Brodnicą i wyzwolenie miasta 18 sierpnia
Zakończenie
Załączniki
Bibliografia
Spis map


O książce:


Wojna polsko-sowiecka z lat 1919–1921 doczekała się wielu publikacji poruszających różnorodne aspekty z nią związane. Ostatnio było to szczególnie widocznych w okolicach 2020 r., gdy Polska świętowała setną rocznicę zwycięskiego odparcia Armii Czerwonej spod Warszawy. Choć bardzo poważnym problemem dla prowadzenia badań nad wspomnianym konfliktem jest od wielu lat brak dostępu do materiałów źródłowych przechowywanych w Moskwie, to przecież polskie archiwa wciąż jeszcze oferują duże możliwości zgłębienia zagadnień wydawałoby się całkiem dobrze zbadanych, jak również pozyskiwania informacji na temat osób i wydarzeń mniej eksponowanych, nierzadko kryjących się w cieniu faktów powszechnie znanych.
Niniejsza publikacja została napisana jako próba przedstawienia w przystępny sposób wydarzeń rozgrywających się na Pomorzu latem 1920 r., ze szczególnym uwzględnieniem bitwy pod Brodnicą z 18 sierpnia. Pomimo tego, że zagadnienie owe było już analizowane w całości lub w wybranych aspektach w relatywnie niemałej liczbie publikacji o naukowym i popularnonaukowym charakterze, w ocenie autora nie zostało ono dotąd wyeksponowane w takim stopniu, w jaki by na to zasługiwało...

Praca Przemysława Benkena dzięki akrybicznej analizie naukowej wnosi nowe treści do stanu badań nad wojną polsko-bolszewicką, w tym nad bitwą pod Brodnicą z 18 sierpnia 1920 r. Autor zachowując obiektywizm badacza, ukazał wysiłek polskich żołnierzy mający na celu wyparcie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,  jak to określił gen. por. T. Rozwadowski w rozkazie nr 71 z 14 sierpnia 1920 r. „bolszewickiej dziczy”.
(fragment recenzji dr. Arkadiusza Krawcewicza)

 


O autorze:


Przemysław Benken (1985) – doktor nauk humanistycznych, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie. Autor przeszło setki publikacji naukowych, w tym dwunastu książek. W 2022 r. otrzymał nagrodę Fundacji im. Janusza Kurtyki za najlepszą monografię naukową poświęconą dziejom Armii Krajowej. W naszym wydawnictwie opublikował m.in. książkę poświęconą wojnie zuluskiej z 1879 r., monografię bitew II wojny indochińskiej stoczonych pod Ap Bac i Binh Gia, a także monografię bitwy pod Jastkowem z 1915 r.


   Marcin Gubała
   "Hampton Roads 1862. Kampania,
    która zmieniła historię wojen morskich
"

  

ISBN 978-83-67730-64-8
362 str.
145x205 mm

Mapy: 9

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Ekspansja, rozłam, wojna
II. Fort Sumter i Norfolk
III. Strategie
IV. Virginia
V. Monitor
VI. Zdążając ku Hampton Roads
VII. Bitwa – dzień pierwszy
VIII. Bitwa – dzień drugi
IX. Pod dowództwem Lincolna
X. Okręty, floty i ludzie
Posłowie
Wykaz podstawowej literatury
Spis map


O książce:


Monitor zbliżał się do rufy Virginii… dwieście metrów… sto… pięćdziesiąt. Maszyna była rozpędzona i dawała z siebie wszystko. Liczyła się teraz każda sekunda, liczył się każdy metr. Virginia powoli odwracała się, chcąc uniknąć uszkodzenia niezwykle czułych mechanizmów. Ster położony na burt i maksymalna prędkość – i myśli wszystkich skupione na tym, by się udało… Lecz rozpaczliwe wysiłki Virginii zdawały się na nic – Monitor pędził na nią i nic nie mogło go powstrzymać przed wbiciem się w rufę przeciwnika. Odległość między jednostkami zmniejszała się już w zastraszającym tempie – dwadzieścia metrów, piętnaście, dziesięć… Zaraz nastąpi zderzenie!

Książka dotyczy kampanii wojny secesyjnej, której zwieńczeniem była bitwa okrętów pancernych na zatoce Hampton Roads. Przygotowania do kampanii stanowiły przykład technologicznego „wyścigu zbrojeń” między Północą a Południem. Konfederacja, pomimo wyraźnej słabości w dziedzinie przemysłu i innowacji, potrafiła wystawić do walki improwizowany okręt, który miał – w myśl najśmielszych planów – wpłynąć na losy wojny. Unia zaangażowała najtęższe umysły inżynierskie, wydajne fabryki oraz wielki kapitał, aby skonstruować nowoczesny, rewolucyjny technologicznie okręt i w ten sposób odsunąć zagrożenie ze strony Południa.
Virginia i Monitor stoczyły ze sobą walkę, której echa rezonowały bardzo szeroko. Rezultaty bitwy wpłynęły na procesy modernizacyjne we wszystkich liczących się marynarkach wojennych. Nastała nowa era zmagań flot, tak pod względem technologii, jak i stosowanej taktyki.

 


O autorze:


Marcin Gubała (1979) – doktor nauk prawnych, popularyzator historii.



   Cezary Namirski
   "Arbroath 23 I 1446: batalia szkockich klanów"

  

ISBN 978-83-67730-63-1
86 str.
163x235 mm

Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Sytuacja polityczna na terenie Szkocji w latach 1437-1446
II. Zarys historii klanu Lindsay
III. Wojskowość szkockich konfliktów klanowych w XV i XVI w.
IV. Arbroath: średniowieczna historia miasta i klasztoru
V. Bój u klasztornych murów: bitwa pod Arbroath
VI. Upadek „czarnych” Douglasów i końcowe lata panowania Jakuba II
Epilog
Arbroath 23 I 1446: a Scottish clan battle (summary)
Bibliografia
Wykaz ilustracji i map


O książce:


Połowa XV w. była niespokojnym okresem w dziejach Szkocji – dążenie Jakuba II do wzmocnienia władzy królewskiej, jego konflikt z potężnym magnackim rodem „czarnych” Douglasów, walki klanowe oraz przygraniczne starcia z Anglikami nie dawały królestwu wytchnienia. Lata 40. i 50. były szczególnie ważne dla klanów Lindsay i Gordon, które toczyły rywalizację o dominację w północno-wschodniej Szkocji. W styczniu 1446 r. u murów opactwa w Arbroath doszło do zbrojnej konfrontacji, w której klan Lindsay odniósł zdecydowane zwycięstwo, jakkolwiek za cenę śmierci sir Davida Lindsay, 3. earla Crawford. Choć bitwa pod Arbroath jest jednym z lepiej udokumentowanych szkockich starć klanowych, wiele informacji na jej temat pochodzi z nowożytnych źródeł, a oddzielenie prawdy historycznej od późniejszej tradycji nie jest łatwe. Niniejsza książka jest nie tylko próbą omówienia bitwy, ale też przedstawienia jej kontekstu historycznego oraz następstw na scenie politycznej Królestwa Szkocji za panowania Jakuba II...

 


O autorze:


Cezary Namirski (ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham tytuł doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Autor opracowań naukowych poświęconych pradziejom Sardynii, prehistorycznej sztuce naskalnej Brytanii i Irlandii, a także wczesnośredniowiecznym konfliktom na Wyspach Brytyjskich.



   Amet-chan A. Szejchumierow
   "Armia Chanatu Krymskiego. Strategia,
    organizacja kampanii, życie codzienne
    i stosunki z sąsiadami (XV–XVIII w.)
"

  

ISBN 978-83-67730-62-4
293 str.
145x205 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I. Strategia Chanatu Krymskiego
II. Organizacja kampanii
III. Życie codzienne wojska krymskiego
IV. Relacje z sąsiadami
Zakończenie
Bibliografia


O książce:


O strategii Chanatu Krymskiego decydowały interesy polityczne i gospodarcze tego państwa. Przez trzy i pół wieku władze Krymu wykorzystywały siły zbrojne do realizacji celów politycznych i wzbogacania się jego ludności.
Armia służyła zarówno do bezpośrednich działań zbrojnych w postaci najazdu na tereny wroga, jak i do demonstracji swojej siły. Chanat Krymski praktykował budowę twierdz, zapewniając kontrolę nad swoim terytorium poprzez budowę poszczególnych umocnień lub nawet całej sieci fortów i twierdz oraz umieszczanie w nich garnizonów.
Doktryna polityki zagranicznej Bakczysaraju opierała się na koncepcji utrzymania równowagi sił w regionie, uniemożliwiając jakiemukolwiek sąsiedniemu państwu wzmocnienie się poprzez osłabienie innych krajów. Przesunięcie równowagi sił w stronę jednej ze stron prowokowało militarną odpowiedź Krymu i jego wsparcie dla słabszej strony. Tym samym Jurta Krymska była gwarantem równowagi geopolitycznej w Europie Wschodniej...

 


O autorze:


Amet-chan A. Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego. Autor kilkunastu publikacji dotyczących różnych aspektów wojskowości Tatarów krymskich.




   Tomasz Rogacki
   "Leuthen (Lutynia) 5 XII 1757.
    Największe zwycięstwo Fryderyka II
"

  

ISBN 978-83-67730-61-7
152 str.
163x235 mm

Mapy: 25
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

I. Austriacy wkraczają na Śląsk
II. Rossbach. Fryderyk II rusza na Śląsk
III. Ruchy wojsk od 23 listopada do 3 grudnia
IV. Bitwa pod Leuthen [Lutynia]
V. Koniec kampanii (7-31 grudnia 1757 r.)
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców


O książce:


Jak wspominał Barsewisch, przed atakiem zjawił się król, który podszedł do płk. von Bocka, dowodzącego batalionem pułku Meyerinck, w którym Barsewisch dzierżył chorągiew, i nakazał: Ruszaj swoim batalionem prosto na zasieki, za którymi kryją się białe płaszcze – pozostałe bataliony ruszą twoim śladem… Następnie Jego Królewska Mość był łaskaw podejść do mnie… i powiedział: Junkrze z leibkompanii, dobrze uważaj; musisz maszerować naprzód z pewnością siebie, ale nie zbyt szybko, aby armia mogła nadążyć; a potem Jego Królewska Mość sam obejrzał nasze bataliony stojące wobec pozycji wroga i powiedział do żołnierzy: Widzicie, chłopcy tamte białe płaszcze? Musicie wyrzucić ich z szańców, trzeba tylko ostro na nich maszerować i wypędzić bagnetem; wtedy wesprę was 5 batalionami grenadierów i całą armią. Trzeba to zrobić albo zginąć. Przed wami wróg, a za wami cała armia. Ani kroku w tył, tylko naprzód – po zwycięstwo.

 


O autorze:


Tomasz Rogacki (1959). Ekspert od epoki napoleońskiej, któremu nieobce są też inne przestrzenie historyczne,  jak np. wojny kolonialne, średniowiecze, wojny XIX w., epizody I czy II wojny światowej, wreszcie wojna siedmioletnia. Oddawana właśnie do rąk czytelnika Leuthen to trzecia z kolei książka tego autora, traktująca o największych bitwach tej wojny, rozegranych na ziemiach polskich. Rogacki postawił na cztery wydarzenia: Zorndorf  [Sarbinowo], Gross-Jägersdorf (Prusy Wschodnie), Leuthen [Lutynia], Kunersdorf [Kunowice]. Przy okazji Leuthen znajdziemy w niej też szeroki opis pierwszej bitwy o Breslau [Wrocław].


   Krzysztof Kubiak
   "Kadry z dziejów okrętów.
    W służbie Neptuna i Klio. Tom I
"

  

ISBN 978-83-67730-59-4
407 str.
152x235 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 



O książce:


Książka, którą zechcieli Państwo wziąć w dłonie nie jest ani rocznikiem floty, ani historią żeglugi. To zbiór kadrów z dziejów nautyki, jakie udało mi się uchwycić w różnych miejscach, w rozmaitych okolicznościach i sposobnościach w czasie ostatnich 25 lat. Owe kadry łączy kilka elementów. Wszystkie przedstawione na nich jednostki autor widział, w znakomitej większości dotknął fizycznie, na niektórych miał przyjemność żeglować. Poza tym są one odzwierciedleniem pewnej natrętnej, a niekiedy wręcz obsesyjnej ciekawości, która nie pozwala przejść obok statku, okrętu, barki, pontonu, szalandy, żurawia pływającego, krypy nurkowej, hulku i nie zainteresować się ich przeznaczeniem, budową i historią. Pracując nad książką chciałem zwrócić uwagę na czasową rozległość  kontaktów ludzi z  wodnym żywiołem oraz wielką różnorodność konstrukcji historycznych i  współczesnych. Stąd tytuł odwołujący się z  jednej strony do Neptuna, pana słonego bezmiaru, a  z  drugiej strony do Klio sprawującej pieczę nad historią. Poza wymiarem stricte informacyjnym, pragnąłem także pokazać, że nautyka (nieakademicka), czy też jak niektórzy chcą okrętoznawstwo lub z  angielska shiploverstwo to pasjonujące hobby, pasja, a przy tym nader rekreacyjny sposób spędzania czasu.

 


   Paweł Karcz
   "Od Fairfax Court House do Scary Creek.
    Działania zbrojne w Wirginii w 1861 roku
    przed bitwą pod Manassas
"

  

ISBN 978-83-67730-60-0
299 str.
145x205 mm

Mapy: 14

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Wirginia w 1860 r. Dane geograficzne i demograficzne
II. Gorąca wiosna 1861 roku
III. Armie oponentów AD 1861
IV. Wirginia zachodnia. Gloria victis
V. Fort Monroe i Big Bethel. Forteca wolności i pierwsza bitwa wojny secesyjnej
VI. Wirginia północno-wschodnia. Pomiędzy wrogimi stolicami
VII. Dolina Shenandoah. Johnstona z Pattersonem zabawa w kotka i myszkę
VIII. Operacje US Navy i działania amfibijne w Zatoce Chesapeake, na rzekach James, Jork i na Potomaku
Zakończenie
Spis map
Bibliografia


O książce:


Początek wojny secesyjnej w Wirginii to w powszechnej opinii dopiero bitwa pod Manassas/nad Bull Run. Bardziej zorientowani w tematyce wspomną jeszcze o bitwach pod Big Bethel, czy Rich Mountain. Trudno jednak o bardziej mylące stwierdzenie! Przez trzy poprzedzające Manassas miesiące armie oponentów w Wirginii koncentrowały się naprzeciw siebie, próbowały się wzajemnie wymanewrować i wreszcie zwierały się w licznych starciach – Philippi, Falling Waters, Laurel Hill, Corrick’s Ford, Scary Creek. Może nie przytłaczały one wielkością zaangażowanych w nich sił i poniesionymi krwawymi stratami, jednak w niczym nie ustępowały pod tymi względami starciom i bitwom toczonym podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych Ameryki, wojny 1812 r., czy licznych wojen indiańskich. Ów kwartał był okresem niezwykle ważnym dla dalszych losów wojny secesyjnej. Z jednej strony pozwolił okrzepnąć obronie Południowców w Wirginii, frontowym stanie kluczowym dla istnienia i dalszego funkcjonowania Konfederacji. Z drugiej strony, prowadzone wówczas działania wojenne oddały wojskom Unii niemal całą północno-zachodnią część tego stanu, kładąc podwaliny pod późniejszy, 35. stan USA – Wirginię Zachodnią. To czas, gdy ginęli po obu stronach konfliktu pierwsi żołnierze i oficerowie (z generałami włącznie), do niewoli szły po raz pierwszy w tym konflikcie zbrojnym całe zorganizowane oddziały, a na arenę dziejową wchodziły nowinki techniczne wykorzystywane do prowadzenia nowoczesnej wojny – miny morskie, balony, telegraf i kolej żelazna...

 


O autorze:


Paweł Karcz (1977) – „scyzoryk” w sercu i z urodzenia, łodzianin z wyboru. Absolwent studiów na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego i Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej. Zawodowo specjalista branży lotniskowej, prywatnie pasjonat historii XIX i XX-wiecznych konfliktów zbrojnych i militariów z tego okresu.



   Amet-chan Szejchumierow
   "Moskwa 24 V 1571. Największy triumf
    Chanatu Krymskiego
"

  

ISBN 978-83-67730-58-7
72 str.
163x235 mm

Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. W drodze do Moskwy
II. Szturm i spalenie carskiej stolicy
III. Po zwycięstwie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:


W 1571 roku chan krymski Dewlet I Girej spalił Moskwę. Jest to dobrze znany fakt, jak to jednak często bywało w historii Chanatu Krymskiego, nawet dobrze znane fakty pociągają za sobą wiele kontrowersyjnych pytań. Jak to się stało, że jazda krymska i nogajska dotarła do carskiej stolicy? Czy armia rosyjska utraciła Moskwę bez bitwy?
A jeśli doszło do bitwy, to w jaki sposób doprowadziła ona do zagłady rosyjskiej stolicy?
Wyprawa armii krymskiej w 1571 roku zapisała się w pamięci współczesnych i potomnych tylko jednym wydarzeniem – pożarem Moskwy. W cieniu tego pożaru pozostaje bitwa na ulicach moskiewskich – mało znany i zakrojony na szeroką skalę bój między wojskami krymskimi i rosyjskimi. Z bitwy tej zwycięsko wyszli askerzy chana. Ich wojskowe zwycięstwo zostało ukoronowane podpaleniem carskiej stolicy. W ciągu kilku godzin ogromne miasto zniszczył ogień.
Nieefektywność rosyjskiego dowództwa sprawiła, że po bitwie pojawiła się wersja, że wojsk rosyjskich w Moskwie w ogóle nie było. Sądzono, że Krymcy i Nogajowie cudem przedostali się niezauważeni do carskiej stolicy i potajemnie ją zniszczyli, podczas gdy car Iwan IV Groźny i jego armia znajdowali się gdzie indziej. Tragedia Moskwy wydarzyła się więc przypadkowo i wynikała sama z siebie...

 


O autorze:


Amet-chan Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego.



   Jakub Juszyński
   "Wojownik scytyjski i sarmacki"

  

ISBN 978-83-67730-56-3
75 str.
163x235 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Życie codzienne
II. Uzbrojenie
III. Sarmaci
IV. Czy Scytowie i Sarmaci mogli być przodkami Polaków?
Bibliografia


O książce:


Treścią tej książki jest przedstawienie możliwie szerokiego spojrzenia na życie Scytów i Sarmatów. Dlatego przedstawiono tu nie tylko ich uzbrojenie i sposoby walki, ale też codzienne życie. Nie jest to natomiast praca o historii tych etnosów. Na temat ich dziejów istnieje od dawna obszerna literatura.
Nie jest ona szeroko znana polskim czytelnikom z dwóch powodów. Po pierwsze, większość tych pozycji nie została wydana w języku polskim, po drugie, ich charakter jest bardzo specjalistyczny. Brakuje natomiast książek o charakterze popularyzatorskim, a jednocześnie przedstawiającym temat głębiej, by dać czytelnikowi konkretny obraz.
Z tego powodu w niniejszej książce nakreślono życie codzienne i wojskowość Scytów i Sarmatów w ten sposób, by poznany w niej materiał był dla czytelnika punktem wyjścia przed sięgnięciem po bardziej specjalistyczną literaturę. Codzienność scytosarmacką ukazano na zarówno w jej pozytywnych, jak i negatywnych stronach. To pozwala lepiej przedstawić, jakimi ludźmi byli Scytowie i Sarmaci, niż dzieje wojen czy polityki.
Przykładowo, książka ta pomoże ocenić, na ile bliska prawdy była opinia o Scytach, wyrażona przez Strabona: uważamy Scytów za najbardziej uczciwych ludzi i najmniej skłonnych do wyrządzania szkody, a także za bardziej skromnych i wzajemnie niezależnych od siebie niż my...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (ur. 1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Janusz Staszewski
   "Przeszłość wojenna Śląska"

  

ISBN 978-83-67730-44-0
60 str.
163x235 mm

Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

I. Śląsk jako teren walk
II. Okres piastowski
III. Legnica
IV. Zabór czeski
V. Walki o tron
VI. Przemarsze
VII. Wielkie wojny
VIII. Wiek XX
Zakończenie
Wskazówki bibliograficzne


O książce:


Śląsk, jedna z najstarszych dzielnic państwa polskiego, przez swe położenie geograficzne stanowi pod względem strategicznym bardzo ważny obiekt. Ziemie śląskie, rozciągające się wzdłuż Odry, stanowią teren dogodny do działań zaczepnych lub dywersyjnych względem trzech państw, dla których tworzą pogranicze. W dziejach Polski, Niemiec i Czech – Odra i jej dorzecze poważną odegrały rolę jeśli idzie o działania wojenne, toteż historia wojenna Śląska wielce jest urozmaicona zarówno pod względem ludów, walczących o posiadanie tej dzielnicy, jak i pod względem celów, do osiągnięcia których przez opanowanie ziem tych zmierzano.
Bezsprzecznie Śląsk był złączony węzłami przynależności plemiennej z Polską i w toku dziejów ludność jego niejednokrotnie czynem ten fakt stwierdziła. Od bohaterskiej obrony mieszczan Niemczy i Głogowa w zaraniu dziejów aż do ofiarnej walki górników śląskich w trzykrotnym powstaniu za naszych czasów, ludność miejscowa dawała dowody swej łączności z Rzeczpospolitą i swej wierności dla macierzy
...

Jedną z ciekawszych prac Janusza Wiktora Staszewskiego była „Przeszłość wojenna Śląska”. Ta niebyt obszerna lektura pokazała jednak pewien kalejdoskop wydarzeń o charakterze militarnym, jakie rozgrywały się na tym terenie od zarania państwowości polskiej po czasy współczesne Autorowi. Już we Wstępie podkreślił on polskie korzenie tej dzielnicy, opierając się na związkach plemion śląskich z pozostałymi – polskimi. Nie był to w żadnej mierze pogląd odosobniony, jako że pamiętano o trzech zrywach powstańczych sprzed kilkunastu lat i – co zrozumiałe – akcentowano ten fakt w wyraźny sposób. Skoro po tylu wiekach ludność Śląska w drodze walki zbrojnej opowiedziała się za przynależnością do Polski to znaczyło, że te więzi plemienne gdzieś pozostały (dr hab. Marian Małecki).

 


O autorze:


Janusz Staszewski (1903–1939) – historyk, archiwista, autor prac z historii wojskowości, dziejów Wielkopolski wschodniej i biografistyki.