Jakub Juszyński
   "Polska jazda i łucznicy za pierwszych Piastów"

  

ISBN 978-83-67111-38-6
125 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
Polska wywalcza swoje miejsce
Drużyna wczesnopiastowska
Jazda i łucznicy Mieszka I
Za Bolesława Wielkiego-Chrobrego
Za Mieszka II i Kazimierza Odnowiciela
Wnioski końcowe
Bibliografia



O książce:

Książka opisuje walki polskiej jazdy i łuczników w czasach od Mieszka I do Kazimierza Odnowiciela. Spośród wykorzystanych źródeł szczególnie ważna jest Kronika Thietmara. Dzięki niej wiadomo, że wojsko piastowskie składało się prawie wyłącznie z lekkiej jazdy i pieszych łuczników. Ich działania, opisane przez kronikarza, były niewykonalne dla ciężkiej jazdy oraz dla piechoty walczącej głównie wręcz. Piastowska taktyka wykazywała się też wyspecjalizowaniem. Polscy wojowie na przykład stale używali pozorowanego odwrotu i przeprowadzali szybkie konne wypady o dużym zasięgu na teren wroga. Warto podkreślić, że takiej taktyki nie stosowali nigdy inni Słowianie.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (ur. 1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Krzysztof Kubiak, Łukasz Mamert Nadolski
   "Konflikt bliskowschodni 1945–1982.
    Broń – ludzie – epizody"

  

ISBN 978-83-67111-36-2
234 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
Konflikt bliskowschodni 1945–1982
Bibliografia



O książce:

Książka, którą trzymają Państwo w ręku jest zarówno suplementem, jak i pokłosiem naszych wcześniejszych prac poświęconych wojnom izraelsko-arabskim, lub, jak kto woli – konfliktowi bliskowschodniemu, zarówno tym napisanym wspólnie, jak i opracowań autorskich. Składają się nań teksty, które z rozmaitych przyczyn (głównie jednak z uwagi na dążenia na utrzymanie rozsądnej objętości i przyjaznej czytelnikowi narracji) nie znalazły się w publikacjach (książkach i artykułach) poświęconych wojnie o niepodległość Izraela, wojnie sueskiej, wojnie sześciodniowej i innym zmaganiom, które od 1947 roku niemal nieustannie znajdują się na pierwszych stronach gazet (a obecnie czołowych pozycjach w serwisach internetowych). Wybór epizodów, postaci i typów omówionego sprzętu ma przy tym charakter autorski, a zatem czysto subiektywny. Kierowaliśmy się jednak jedną nadrzędną myślą, sprowadzającą się do złamania bardzo popularnej w piśmiennictwie popularnonaukowym i hobbystycznym ścieżki postępowania określonej słowami „znacie to posłuchajcie”. Z tego względu zrezygnowaliśmy z ponownego prezentowania zagadnień, które doczekały się obszernej i dobrej literatury, a skupiliśmy na kwestiach mało znanych, często wręcz nieznanych, amitologizowanych...

 

O autorach:

Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.

Dr hab. Łukasz M. Nadolski  – historyk, kustosz dyplomowany w Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy.  Specjalizuje się w konfliktach zbrojnych po II wojnie światowej. W centrum jego zainteresowań naukowych znajdują się wojny na Bliskim Wschodzie, walki powietrzne nad Wietnamem Północnym oraz Falklandami. Autor i współautor kilkunastu książek oraz licznych artykułów naukowych i popularnonaukowych. Od 2009 roku jest redaktorem „Militariów Pomorskich. Zbiór studiów”,  a od 2015 roku także „Wojen i konfliktów zbrojnych po 1945 roku. Zbiór Studiów”.


   Eugen Gorb
   "Dardanele 22-23 V 1807. W cieniu
    wojen napoleońskich"

  

ISBN 978-83-67111-35-5
92 str.
163x235 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna hybrydowa i interwencja międzynarodowa
II Flota Bałtycka na Morzu Śródziemnym
III Bitwa pod Dardanelami, 22-23 maja 1807 roku
Epilog
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Kiedy historycy mówią o wojnie rosyjsko-tureckiej (1806-1812), prawie zawsze można usłyszeć opinię, że ten konflikt zbrojny pozostaje w cieniu wojen napoleońskich i jest ich częścią. Jest to częściowo prawda. Jedną z przyczyn wybuchu wojny, które autor omówi dokładniej w pierwszym rozdziale, jest ogromny wzrost wpływów francuskich na politykę zagraniczną, a nawet wewnętrzną Imperium Osmańskiego. Napoleon praktycznie uzgodnił z sułtanem Selimem III, że jego wojska będą przemieszczać się przez terytoria tureckie, co było sprzeczne z zasadami islamu. Istniało zagrożenie powstania nierównowagi sił w regionie, co nie podobało się Rosji i Wielkiej Brytanii.
Nie należy jednak nadmiernie wyolbrzymiać czynnika francuskiego w rozważaniach o wybuchu kolejnej wojny rosyjsko-tureckiej – takie podejście było charakterystyczne dla rosyjskiej historiografii przedrewolucyjnej, ale przyjęcie go w naszych czasach byłoby dużym uproszczeniem problemu. Traktaty pokojowe, które zakończyły poprzednią wojnę rosyjsko-turecką prowadzoną w latach 1787-1792, dały Europie jasno do zrozumienia, że Imperium Rosyjskie jest zainteresowane zwiększeniem swoich wpływów w regionie naddunajskim. Listę rosyjskich interesów można by z łatwością rozszerzyć o Grecję i Serbię. Kwestia aneksji księstw mołdawskiego i wołoskiego była tylko sprawą czasu. Jednak rok 1806 był chyba najbardziej niefortunnym momentem dla realizacji tych planów. Co więcej, trudności występowały po obu stronach konfliktu.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że Imperium Rosyjskie rozpoczęło wojnę bez formalnego jej wypowiedzenia. Nastąpiło to dopiero wtedy, gdy wojska rosyjskie całkowicie zajęły księstwa naddunajskie, z wyjątkiem kilku twierdz, które utrzymywały się tylko dzięki wytrwałości i środkom lokalnych osmańskich namiestników. Przykład rosyjskiej inwazji na terytorium Imperium Osmańskiego w ostatnich miesiącach 1806 roku jest jaskrawą ilustracją taktyki wojny hybrydowej, która pozostawia przeciwnika oszołomionego i zdezorientowanego, niezdolnego do szybkiej odpowiedzi na agresję. Taktyka ta była z powodzeniem stosowana przez Rosję również i w czasach współczesnych...

 

O autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała dwiema książkami: „Lwów – Jezierna. Kampania kozacko-moskiewska roku 1655” (współautor), „Belgrad – Oczaków. Konfrontacja Imperium Osmańskiego z koalicją rosyjsko-austriacką w 1788 roku” i szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.

   Ryszard Przybyliński
   "Dynastie w Księstwie Halicko-Włodzimierskim
    do roku 1340"

  

ISBN 978-83-67111-34-8
304 str.
155x214 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Od Autora
I Krótki rys geograficzno-historyczny
II Dynastie Rościsławiczów i Mścisławiczów
III Dynastia Romanowiczów
Epilog
Tablice/tabele genealogiczne
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map



O książce:

Poniższa monografia historyczna przedstawia krótką historię panowania dynastii z różnych gałęzi rodu Ruryka na ziemiach halickiej i wołyńskiej do 1340 r., w którym to roku zakończył tragicznie żywot ostatni po kądzieli z dynastii Romanowiczów. W opowiadaniu tym Czytelnik odnajdzie wiele opisów walk o Kijów, Wołyń i Halicz oraz ciekawe historie z życia wybranych postaci historycznych z dynastii Rurykowiczów, panujących na terenach Rusi Południowo-Zachodniej. Wspomniane są również wątki wspólnej historii książąt ruskich i polskich w czasie rozbicia dzielnicowego. Do rozdziału opisującego granice poszczególnych ziem ruskich dołączono mapy geograficzno-historyczne, zarówno polskich, jak i rosyjskich geografów.
Opracowanie opiera się głównie na źródłach i pracach rosyjskich kronikarzy i historyków. W mniejszym zakresie przytaczane są źródła i prace polskich, węgierskich i tureckich badaczy.
Tabele i schematy genealogiczne skonstruowane są w zakresie potrzebnym tylko dla zilustrowania powiązań rodowych postaci występujących w treści tejże monografii...

 

O autorze:
Ryszard Przybyliński (ur. w 1955 w Odolanowie), major rezerwy WP. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu. Dalsze swoje życie związał z Choszcznem w województwie zachodniopomorskim. Absolwent magisterskich studiów historycznych w Wojskowym Instytucie Historycznym. Po zakończeniu zawodowej służby wojskowej rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w gimnazjum w Pełczycach, później w Lubianie, a następnie w Zespole Szkół Nr 1 w Choszcznie, gdzie stworzył pierwszą klasę licealną o profilu mundurowym, której został wychowawcą. Obecnie oddaje się pracy twórczej w dziedzinie historii. Zainteresowania badawcze Autora skupiają się na końcu epoki średniowiecza i wieku XVI.

 

   Marcin Gubała
   "Z epizodów wojen napoleońskich.
    Diamond Rock (1804–1805)"

  

ISBN 978-83-67111-33-1
99 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Amiens, Indie Zachodnie i nowa wojna
II Zająć Diamond Rock!
III Pierwszy atak
IV Operacja antylska
V HMS Diamond Rock walczy
VI Dalsze losy
Zakończenie
Wykaz wybranej literatury
Spis map i szkiców



O książce:

Wrogie okręty zbliżały się coraz śmielej do Diamond Rock; na czele płynął Berwick, a dwa mniejsze towarzyszące mu okręty ciągnęły za sobą łodzie z żołnierzami. Maurice obserwował wrogie jednostki, wyczekując, by w odpowiednim momencie wydać rozkaz otwarcia ognia. Jednak to Berwick oddał pierwsze salwy. Wtedy dopiero na dany przez komendanta znak odezwały się dwie 18-funtówki baterii Diamond, które szybko wstrzelały się w Berwicka i uszkodziły kadłub i  takielunek. Nie powstrzymało to wszakże okrętu liniowego, który szybko znalazł się tak blisko Diamond Rock, że umieszczone na szczycie działa nie były już w stanie prowadzić do niego ognia. Gdy oba okręty były bezpieczne, zaczęły oddawać salwy burtowe w stronę (opuszczonych już) baterii Królowej i Centaur – dokładnie tak, jak to przewidział komendant Maurice.
Gwałtowny ostrzał trwał około dwóch godzin. Łodzie z żołnierzami pozostawały w oddaleniu od okrętów (które miały stanowić dla nich naturalną osłonę), jednak baterii Hooda udało się pokryć je ogniem i zatopić dwie z nich. Wkrótce okazało się, że pomysł Maurice’a, aby opuścić dolne baterie jeszcze przed atakiem wrogich okrętów, był nad wyraz słuszny. Bombardowanie doprowadziło do zerwania się ze skał tak wielu ostrych odłamków, że obsługa dział, niechroniona przecież żadnymi osłonami, nie miałaby żadnych szans na przeżycie.
Nadchodził teraz prawdziwy test dla komendanta i jego garnizonu – czy rację miał komodor Hood, który twierdził, że na Diamond Rock garstka ludzi jest w  stanie powstrzymać tysiące napastników?


Nominalnym bohaterem książki jest niewielka skalista wyspa Diamond Rock, usytuowana nieopodal Martyniki. To właśnie z nią będą związane opisywane wydarzenia. Lecz tak naprawdę jest to opowieść o odwadze, a nawet brawurze, szczęściu i pechu, lojalności i ofiarności. Jest to opowieść o epizodzie wojen napoleońskich, nie dotyczy więc starcia, w którym stanęły przeciwko sobie tysiące żołnierzy. Mimo to historia ta ma swój wojskowy i polityczny walor. To, co się wydarzyło na Diamond Rock, było wypadkową interesów mocarstw kolonialnych w Indiach Zachodnich. Był to tylko epizod, lecz znamienny...

 

O autorze:
Marcin Gubała (1979) – doktor nauk prawnych, popularyzator historii.

   Daniel Gazda
   "Omdurman 1898"

  

ISBN 978-83-67111-32-4
225 str.
145x205 mm
Mapy: 29

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne
II Preludium
III Wybuch Powstania Mahdiego
IV Państwo Mahdystów – stosunki wewnętrzne
V Armia Mahdystów
VI Wojny Abdullahiego i polityka w stosunku do państw ościennych w latach 1885-1895
VII Inwazja brytyjska na Sudan – przygotowania
VIII Inwazja brytyjska – podbój północnej Nubii w 1896-1897 roku
IX Bitwa pod Umdabia (nad Atbarą), 5-8 kwietnia 1898
X Bitwa pod Omdurmanem, 1-2 września 1898
XI Faszoda
XII Bój o Gedaref, 22 września – 23 października 1898
XIII Śmierć Kalifa
Spis map
Bibliografia



O książce:

Przedstawiam Państwu trzecią książkę z cyklu Krwawy Nil. Wojny Faraonów. Niniejsza pozycja jest w pewnym sensie kontynuacją mojej poprzedniej publikacji pt. Chartum 1884–1885. Tytułowa bitwa pod Omdurmanem była największym starciem zbrojnym epoki kolonialnej w Afryce, została stoczona nad brzegiem Nilu, w sercu Sudanu. Wydarzenie to było kulminacją ostatniej fazy jednego z dramatyczniejszych okresów w historii tego kontynentu, jakim było Powstanie Mahdiego (1881–1899), zwane przez Sudańczyków Mahdiją. Polskiemu czytelnikowi te czasy są znane głównie z powieści Henryka Sienkiewicza pt. W pustyni i w puszczy. Książka ta znacznie upraszcza i przedstawia w sposób naiwny rzeczywistość, jaka panowała w Sudanie w trakcie Mahdiji. Z moich wcześniejszych prac pt. Powstanie Mahdiego wydanej w 2004 roku, Chartum 1884–1885 wydanej w 2021 roku czy artykułu pt. Kampania nad Atbarą w marcu i kwietniu 1898 roku jako próba odwrócenia losów Inwazji Brytyjskiej na Sudan z 2017 roku, a także kilku artykułów traktujących o pewnych wydarzeniach z okresu Mahdiji.
Mahdiji nie należy rozpatrywać tylko jako walki narodowowyzwoleńczej przeciwko egipsko-tureckiej okupacji, a później interwencji brytyjsko-egipskiej, lecz jako ruch religijno-społeczny. Pierwszy przywódca i twórca tego ruchu Muhammad Ahmad wezwał do powrotu do czystego islamu, do walki z niewiernymi i heretykami, za których uważał Egipcjan, żądał poszanowania sprawiedliwości i porządku...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji; Wojny Domowe w Imperium Rzymskim; Powstanie Mahdiego; Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię czy Memfis 728 rok p.n.e.


   Dmitrij Seliwerstow
   "Korostyń – Szełoń 1471.
    Kres „Pana Nowogrodu Wielkiego”"

  

ISBN 978-83-67111-31-7
128 str.
163x235 mm
Mapy: 9

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

I „Pokój trwa do wojny, a wojna do pokoju”
II Wojna na Zachodzie
III Kazań
IV Wnioski i reformy wynikłe ze „zdobycia Kazania”
V Zerwanie
VI Dygresja chronologiczna
VII „Chcemy króla”
VIII Pod rządami króla
IX Wojna na Dwinie
X Moskwa
XI Psków
XII Nowogród Wielki
XIII Korostyń
XIV Szełoń
XV Korostyński pokój
XVI Szileńga
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów
Summary



O książce:
Zawarty w lutym 1456 roku pokój w Jażełbicach między Wielkim Księstwem Moskiewskim a Nowogrodem Wielkim nie rozwiązał wszystkich problemów, lecz je zaostrzył. Przede wszystkim ze względu na istnienie dwóch wersji traktatu pokojowego. Ale wielki książę moskiewski Wasyl II Ślepy nie mógł liczyć na więcej. Wyraźnie brakowało mu sił wojskowych. Pewną rolę odegrało nieoczekiwane wsparcie Nowogrodu Wielkiego ze strony Pskowa. Ponadto były też inne przyczyny.
Wiosną tego samego roku zmarł wielki książę Riazania Iwan Fiodorowicz, który przed śmiercią, wplątał się w konflikt z polskim królem Kazimierzem IV Jagiellończykiem. Aby rozwiązać spór, z Wilna do Riazania zostało wysłane poselstwo, na którego czele stał Wasyl Chreptowicz. Król skarżył się, że wiosną, w przeddzień dnia Mikołaja” poddani władcy riazańskiego napadli na miasto Mcensk. „Miejsce zostało spalone, wsie zawojowane”. Dokument datowany jest na „9 czerwca, indykcja 4”. Datowanie jest łatwe do ustalenia. Najbardziej poprawna indykcja przypada na okres od 1 września 1455 roku do 31 sierpnia 1456 roku. W poprzedniej indykcji od 1 września 1440 roku do 31 sierpnia 1441 roku Kazimierz Jagiellończyk nie był jeszcze królem [królem Polski został w 1447 roku]. Dzień wiosennego św. Mikołaja obchodzony jest 9 maja. Można zatem założyć, że książę Iwan Fiodorowicz umarł prawdopodobnie dopiero w maju 1456 roku. Natomiast swoje oddziały wysłał do Mcenska, jeszcze za życia, prawdopodobnie pod koniec kwietnia, tj. po powrocie do Moskwy (7 marca) zwycięskiego wielkiego księcia Wasyla II Ślepego...

 

O autorze:
Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordyńskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznychwww.milhist.info/laws/.



   Marcin Suchacki
   "Magenta 1859: w rękach bogini losu"

  

ISBN 978-83-67111-30-0
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dramatis personae
II Polacy w bitwie pod Magentą, 4 czerwca 1859 r.
III W rękach bogini losu
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Wśród głuchego milczenia w całej brygadzie słychać było szept modlitwy, wymawianej z pokorą i nabożeństwem. Tu wąsaty sierżant, zawołany hulaka, mruczał półgłosem: »Kto się w opiekę poda Panu swemu«. Tam znów Węgier wzdychał i bijąc się w piersi wołał: »Istenem, az istenem…, tj. Boże, o Boże, zmiłuj się nad duszą moją«. Ówdzie pan porucznik, przed chwilą jeszcze w całym pułku za bezbożnika znany, szeptał dzwoniąc zębami: »Vater unser…«. Dalej pan kapitan półgłosem nucił pieśń nabożną: „O sancta Maria gratiae plena”. Ówdzie zaś w bojach posiwiały major odmawiał psalmy pokutne jak dziadek kościelny. Wszystko to razem wywoływało wrażenie ogromne, pełne grozy uroczystej, potęgującej się z każdą chwilą, a dosięgającej najwyższego szczytu wtedy, gdy kapelani pułkowi w komży i stule, z krzyżem w ręku, stanąwszy na boku kolumn, udzielali zgromadzonemu i do boju idącemu wojsku generalną absolucję. Wtedy wszyscy bez różnicy wyznania i przekonań, i zajmowanego stopnia, odkrywszy głowy, ze skruchą i przejęciem korzyli się przed Majestatem Boga. […] Wrzawa straszliwa napełniała powietrze. Nawoływania, słowa komendy, grzmiące tony trąbek sygnałowych, nareszcie bębnów bijących do ataku, świst kul karabinowych, burczenie ponad głowami przelatujących granatów, złowieszczy chrzęst kartaczy, rżenie koni, jęki rannych i słowa przekleństwa lub modlitwy w rozlicznych językach: francuskim, włoskim, arabskim, niemieckim, węgierskim i polskim, wszystko to – krzyżując się w powietrzu – tworzyło chaos straszliwy, pełen grozy....

Powyższy passus, zaczerpnięty ze wspomnień porucznika Władysława Kornela Zielińskiego, Polaka w służbie rakuskiej, wprowadza czytelnika w atmosferę towarzyszącą stoczonej 4 czerwca 1859 roku pod Magentą, na dalekim przedpolu Mediolanu, bitwie  wojsk francuskich i sardyńskich z austriacką II Armią. Przedmiot walki stanowiło panowanie nad najbogatszą prowincją imperium Habsburgów, czyli ustanowionym w 1815 roku tzw. Królestwem Lombardzko-Weneckim.

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi jedenastą w jego dorobku. Opowiada ona o losach Polaków walczących w tytułowej bitwie pod austriackimi i francuskimi znakami bojowymi.



   Przemysław Gorzałka
   "Z woli Cesarza i dla odzyskania państwa.
    Kwestie wojskowe w pracach Komisji Rządzącej
    z 1807 roku"

  

ISBN 978-83-67111-29-4
251 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Komisja Rządząca i Dyrektorium Generalne
II Dyrektoriat Wojny
III Utworzenie wojska narodowego
IV Formacje pomocnicze i służby „sekretne”
V Finansowanie i logistyka Armii Polskiej oraz zaopatrzenie wojsk Wielkiej Armii
VI Wojskowa służba zdrowia oraz sprawy weteranów i inwalidów
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Praca niniejsza poświęcona jest działaniom polskiego rządu tymczasowego zwanego Komisją Rządzącą w kwestiach związanych z wojskowością. Jej głównym celem jest przedstawienie wysiłku organizacyjnego Komisji i podległych jej organów administracji, który skutkował utworzeniem polskiego wojska w pamiętnym 1807 roku. W oparciu o bogaty materiał archiwalny starano się przeanalizować proces podejmowania decyzji rządu tymczasowego w kwestiach powoływania administracji wojskowej, tworzenia jednostek, ale też organizacji zaplecza i logistyki dla powstającej armii narodowej. Na kartach książki zaprezentowano również efekty działań Komisji Rządzącej, które dały fundament pod utworzenie, z woli zwycięskiego cesarza Napoleona I,  zaczątku odrodzonej polskiej państwowości – Księstwa Warszawskiego.

 

O autorze:
Przemysław Gorzałka – urodził się w Częstochowie w 1977 r. Doktor nauk humanistycznych w zakresie historii (stopień uzyskany na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie). Jego zainteresowania badawcze skupiają się głównie na okresie wojen rewolucyjnej Francji i wojen napoleońskich oraz historii rodzinnej Częstochowy w XIX i XX wieku. Ponadto jest fanem dobrej muzyki (najlepiej mocnej) i szeroko pojętej fantastyki. Od ponad dwudziestu lat pracuje jako nauczyciel. Szczęśliwy mąż i ojciec dwóch córek.



   Michał Leszczyński
   "Kampania Franklin – Nashville 18 IX – 27 XII 1864"

  

ISBN 978-83-67111-28-7
76 str.
163x235 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna domowa na zachodzie
II Podłoże kampanii
III Armia Tennessee
IV Wojskowa Dywizja Missisipi
V Plany obydwu stron
VI Początek kampanii
VII Columbia
VIII Spring Hill
IX Franklin
X Nashville
XI Pościg
Epilog
Aneks
Spis map
Bibliografia



O książce:
Wojna secesyjna, która wstrząsnęła Stanami Zjednoczonymi Ameryki w latach 1861–1865, obfitowała w krwawe bitwy i dramatyczne zwroty akcji. Kampania jednak, o której opowiemy na kartach tej książki, była pod wieloma względami wyjątkowa. Oto jesienią 1864 r., kiedy wojna domowa wydawała się już zmierzać ku końcowi, pewien konfederacki generał zabrał swoją armię na ostatnią desperacką wyprawę w głąb okupowanego przez wojska federalne stanu Tennessee. Kampania ta miała przynieść Skonfederowanym Stanom Zjednoczonym Ameryki oczekiwane z utęsknieniem zwycięstwo lub całkowitą zagładę.
Stojący wobec przeciwnika liczniejszego i lepiej wyposażonego, żołnierze Johna Bella Hooda, rzecz jasna, mieli niewielkie szanse na wygraną. Już sam fakt, że udało im się po wielu trudach dotrzeć do stolicy stanu Tennessee i podjąć próbę oblężenia tamtejszego federalnego garnizonu, zakrawał na cud. Pod Nashville jednak Hood, niezwykle agresywny dowódca, którego los okaleczył fizycznie i psychicznie, napotkał równego sobie przeciwnika. Dowodzący siłami Unii w regionie generał George H. Thomas był bowiem mistrzem strategii obronnej, który w ciągu dwóch tygodni potrafił zamienić się z obleganego w oblegającego...

 

O autorze:
Michał Leszczyński (1985). Dziennikarz i copywriter pochodzący z Gniezna. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie zawodowo związany z Warszawą oraz branżą gier komputerowych. Hobbystycznie pochłania seriami książki z zakresu wojny secesyjnej, rewolucji amerykańskiej, a także konfliktów na Dalekim Wschodzie.

  

   Roman Kochnowski
   "Floty niemieckie wczoraj i dziś"

  

ISBN 978-83-67111-27-0
355 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Przedmowa (Prof. dr hab. Michael Epkenhans)
Wstęp
I Flota austriacka 1382–1918
II Flotylla dunajska c. i k. marynarki wojennej
III Geneza strategii admirała Alfreda von Tirpitza
IV Wilhelm II i jego flota
V Dylematy strategiczne Kaiserliche Marine 1914–1918
VI Brytyjski dwugłos o bitwie jutlandzkiej. Rozważania na podstawie najnowszych brytyjskich opracowań tematu
VII Admirał Franz von Hipper – ostatni dowódca Hochseeflotte
VIII Wojna podwodna Kaiserliche Marine 1914–1918
IX „Pancernik kieszonkowy”, krążownik ciężki, a może mini krążownik liniowy? Rozważania nad klasyfikacją jednostek typu „Deutschland”
X Manewry Royal Navy AD 1927 widziane z niemieckiej perspektywy
XI Plan „Z”. Geneza i fiasko
XII Memoriał kmdr Hellmutha Heye. Trafna przestroga dla Kriegsmarine
XIII Wielki Admirał Erich Raeder – dowódca niemieckiej marynarki 1928–1943
XIV Admiral Hipper – portret krążownika
XV Bitwa u Ujścia La Platy – stare mity, nowe fakty
XVI Niemiecka inwazja na Danię 1940
XVII Nierówne pojedynki – Admiral Hipper vs. Glowworm
XVIII Od Kaiserliche Marine do Deutsche Marine. Floty niemieckie w XX stuleciu
XIX Od floty cesarskiej do federalnej. Admirałowie Bernhard Rogge i Friedrich Ruge
XX Deutsche Marine. Flota zjednoczonych Niemiec. Przeszłość i  perspektywy
XXI Zielona czy niebieska? Przyszłość Deutsche Marine w najbliższej perspektywie czasowej
Zakończenie
Inhaltsverzeichnis



O książce:
Dzieje flot wojennych to ciągle temat fascynujący, daleki od wyczerpania. Po latach, od czasu śmierci Jerzego Pertka, który jako pierwszy podejmował w szerszy sposób powstanie i rozwój floty niemieckiej, polska historiografia wojskowa doczekała się badacza od wielu lat kontynuującego i poszerzającego te badania. Roman Kochnowski z wielkim znawstwem porusza się w tematyce zarówno floty niemieckiej, jak też praktycznie zapomnianej floty austro-węgierskiej. Przedstawiany tu zbiór studiów i szkiców, podsumowuje doskonale lata badań, prac przyczynkarskich i popularyzujących tematykę nie dość znaną. Można sądzić, że na trwałe wejdzie on do dyskursu historiograficznego w Polsce (z rec. prof. dra hab. M. Franza)

 

O autorze:
Prof. dr hab. Roman Kochnowski (1960), politolog i historyk, obecnie dziekan Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, jest także kierownikiem Katedry Bezpieczeństwa Militarnego na tejże uczelni. Jego pole badawcze obejmuje militarne dzieje Austrii i Niemiec w XX stuleciu, jak i współczesne problemy wojskowości tych krajów. Jest autorem 8 monografii oraz ponad 100 artykułów, przyczynków oraz recenzji naukowych i popularnonaukowych.


   Cezary Namirski
   "Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403:
    triumf i klęska rodu Percy"

  

ISBN 978-83-67111-26-3
98 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Konflikty anglo-szkockie po traktacie z Berwick (1357)
II Sytuacja polityczna w Anglii i Szkocji na przełomie XIV i XV w.
III Wojskowość angielska i szkocka na przełomie XIV i XV w.
IV Działania militarne przy granicy anglo-szkockiej w 1402 r.
V Bunt rodu Percy i bitwa pod Shrewsbury
VI Losy Sir Archibalda Douglasa po powrocie do Szkocji
Epilog
Summary
Bibliografia
Wykaz ilustracji
Spis map



O książce:
Przełom XIV i XV w. był w dziejach Anglii burzliwym okresem – detronizacja Ryszarda II oraz początek panowania Henryka IV, problemy finansowe oraz działania wojenne w Walii nie pozwalały na stabilizację sytuacji angielskiej korony. W tym czasie doszło też do kolejnych militarnych konfrontacji ze Szkocją, które były nieodłącznym elementem dziejów obu królestw w późnym średniowieczu. Stoczona 14 września 1402 r. bitwa pod Homildon Hill była jednym z najświetniejszych angielskich zwycięstw nad północnymi sąsiadami, odniesionym głównie dzięki skuteczności długiego łuku. Zwycięzcy, broniący północnej granicy Anglii ród Percy, rychło popadli w konflikt z królem Henrykiem IV, a ich rebelia doprowadziła do kolejnej krwawej konfrontacji – 21 lipca 1403 r. pod Shrewsbury armia królewska po zaciętym boju pokonała buntowników, a korona Lancastera została uratowana. Niniejsza książka przybliży czytelnikowi jeden z najbardziej dramatycznych epizodów w średniowiecznej historii Wysp Brytyjskich, a także jego głównych bohaterów – Henryka IV, pierwszego Lancastera na angielskim tronie, Henryka Percy i jego syna „Hotspura”, a także Sir Archibalda Douglasa, wojowniczego szkockiego możnego, który w obu bitwach walczył po stronie pokonanych...

 

O autorze:
Cezary Namirski (ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham tytuł doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Autor opracowań naukowych poświęconych pradziejom Sardynii (Nuragiczna Sardynia, Kraków 2016; Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia, Oxford 2020) oraz Balearów (Pradzieje Balearów. Od najwcześniejszej obecności człowieka do podboju rzymskiego, Kraków 2020), prehistorycznej sztuce naskalnej Brytanii i Irlandii (Prehistoryczna sztuka naskalna Wysp Brytyjskich, Kraków 2019), a także wczesnośredniowiecznym konfliktom na Wyspach Brytyjskich (Fulford – Stamford Bridge 1066, Warszawa 2021; Ballaghmoon 13 IX 908, Zabrze – Tarnowskie Góry 2021). Jego zainteresowania obejmują m.in. epoki brązu i żelaza w środkowej części basenu Morza Śródziemnego, pradziejową sztukę naskalną w Europie Północnej oraz średniowieczne dzieje Wysp Brytyjskich.



   Agnieszka Teterycz-Puzio
   "Walki Konrada I Mazowieckiego o Kraków.
    Skała (1228) – Kalisz (1229) – Suchodół (1243)
    – Zaryszów (1246)"

  

ISBN 978-83-67111-25-6
96 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przemiany w sztuce wojennej w XIII w.
II Dlaczego w latach 1227-1243 doszło do walk o panowanie w Krakowie?
III Początek walk o Kraków. Skała 1228. Kalisz 1229
IV Wyprawa na Małopolskę 1235
V Zdobycie i utrata Krakowa. Bitwa pod Suchodołem 1243
VI Kampania rusko-mazowiecka (1243-1244) i ostatnia wyprawa Konrada I
na Kraków w 1246 r.
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map i tablic



O książce:
W powszechnej świadomości historycznej Konrad Mazowiecki zapisał się jako książę, który sprowadził zakon krzyżacki na ziemie polskie w 1226 r. Jednak warto pamiętać, że Konrad Mazowiecki był w swoich czasach jednym z głównych graczy politycznych na ziemiach polskich. Władał wraz z synami Mazowszem, Kujawami, ziemią łęczycko-sieradzką, przejściowo także ziemią sandomierską i krakowską, na krótki czas stając się władcą około połowy ziem polskich. Konrad Mazowiecki zapewne czuł się spadkobiercą swojego ojca Kazimierza Sprawiedliwego, który rządził ziemią krakowską i sandomierską, sieradzką i łęczycką oraz Mazowszem, a któremu to właśnie podlegał książę pomorski oraz nominalnie za princepsa uznawali go inni Piastowie. Po śmierci Leszka Białego w 1227 r. Konrad Mazowiecki dążył do odbudowania takiej struktury terytorialnej, jaka funkcjonowała jeszcze za życia jego ojca, a nominalnie także brata, Leszka Białego, z Krakowem jako centrum państwa. Całe jego życie skupiało się wokół walk i wypraw wojennych.
Kiedy przyjrzymy się jego aktywności, szczególnie właśnie może zadziwiać żelazna konsekwencja Konrada Mazowieckiego w dążeniu do opanowania Małopolski z Krakowem, jako nominalną stolicą ziem polskich. Jego walki o Kraków można podzielić na kilka faz. W czasie tych walk doszło do oblężenia grodów, np. Kalisza, miało również miejsce kilka bitew – np. pod Skałą, Międzyborzem, Suchodołem czy Zaryszowem (Jaroszynem).
Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie etapów, jakie następowały w okresie walk o Kraków w latach 1227-1247, a także przedstawienie przebiegu głównych bitew oraz tego, jak wyglądała taktyka stosowana przez Konrada Mazowieckiego oraz jego oponentów...

 

O autorze:
Agnieszka Teterycz-Puzio (1971), dr hab. prof. Akademii Pomorskiej w Słupsku, na której to uczelni wykłada historię. Autorka licznych artykułów, kilku biografii polskich władców średniowiecznych (Henryka Sandomierskiego, Konrada I Mazowieckiego, Bolesława I mazowieckiego) oraz książek: Geneza województwa sandomierskiego. Terytorium i miejsce w strukturze państwa polskiego w średniowieczu; Na rozstajnych drogach. Mazowsze a Małopolska w latach 1138–1313; Piastowskie księżne regentki. O utrzymanie władzy dla synów (koniec XII – początek XIV w.); Polscy krzyżowcy; Zamachy na Piastów i Dwie bitwy. Mozgawa 13 IX 1195 – Zawichost 19 VI 1205.



   Daniel Damian Kasprzycki
   "Rosyjska wizja wojny przyszłości.
    Formuła wykorzystania instrumentarium koncepcji
    wojny nowej generacji w oparciu o doświadczenia
    z działań wobec Ukrainy"

  

ISBN 978-83-67111-24-9
301 str.
145x205 mm
Tabele: 19

Schematy: 14

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rosyjska koncepcja wojny nowej generacji
w kontekście przeobrażeń form i metod prowadzenia walki zbrojnej
II Wpływ doświadczeń z wojny z Gruzją na przeobrażenia koncepcji wykorzystania
sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej
III Ewolucja koncepcji działań hybrydowych
IV Formuła prowadzenia działań hybrydowych wobec Ukrainy
V Modyfikacja koncepcji wojny nowej generacji po opanowaniu Półwyspu Krymskiego
i w wyniku doświadczeń z wojny w Donbasie
VI Reformy sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej
jako konsekwencja doświadczeń z działań wobec Ukrainy
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz tabel
Wykaz schematówa



O książce:
Powszechnie znaną prawidłowością w rozwoju sztuki wojennej jest fakt, że poznanie specyfiki przyszłych konfliktów wymaga analizy i oceny zdarzeń z przeszłości, a następnie w oparciu o uzyskane rezultaty, sformułowania wniosków na przyszłość. Szczególne znaczenie ma to w odniesieniu do zagrożeń hybrydowych i wojen nieliniowych, spośród których za najbardziej charakterystyczne uznaje się działania prowadzone przez Federację Rosyjską na wschodzie Ukrainy. Są one wymierzone zarówno przeciwko samej Ukrainie, jak i szeroko rozumianemu Zachodowi. Pojęcie działań hybrydowych stało się stosunkowo popularne dopiero w XXI w., po zajęciu przez Rosję Krymu i eskalacji działań wojennych na wschodzie Ukrainy. Sytuacja jaka zaistniała, okazała się dla społeczności międzynarodowej trudna do zdefiniowania i uzmysłowiła jej gwałtowne zmiany, jakie zaszły w środowisku międzynarodowym. Za poważne zagrożenie uznano odrodzenie się rosyjskiego imperializmu, powstanie nowej doktryny militarnej i uzyskanie przez Federację Rosyjską nowych zdolności operacyjnych. Rosyjskie działania stanowiły realizację strategii, którą należy postrzegać poprzez pryzmat interesów państwa. Głównym filarem tej strategii stała się koncepcja wojny nowej generacji, stanowiąca perfekcyjnie zsynchronizowane połączenie kinetycznych i niekinetycznych metod oddziaływania.

Tematem niniejszej monografii jest zagadnienie koncepcji wojny nowej generacji, stanowiące swoistą rosyjską wizję wojny przyszłości. Autor, obierając taki temat pracy, kierował się przede wszystkim aktualnością analizowanego problemu. Rosyjska koncepcja wojny nowej generacji jest bowiem nowatorską wizją wykorzystania sił zbrojnych do osiągania celów politycznych. Praktyczna implementacja jej założeń to działania prowadzone wobec Ukrainy. Pozwoliły one na weryfikację przyjętej koncepcji kompleksowego, wieloaspektowego oddziaływania na wrogie państwo i wskazały na konieczność dokonania zmian w strukturze organizacyjnej oraz na przygotowaniu bojowym sił zbrojnych...

 

O autorze:
Dr Daniel Damian Kasprzycki (1982) – specjalista ds. bezpieczeństwa i wojskowości, doktor nauk społecznych. Absolwent Instytutu Bezpieczeństwa i Spraw Międzynarodowych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu (2014) oraz studiów doktoranckich na Wydziale Dowodzenia i Operacji Morskich Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni (2021). Jego zainteresowania badawcze koncentrują głównie wokół wojen i konfliktów zbrojnych prowadzonych od 1939 r. do czasów współczesnych, sztuki wojennej oraz bezpieczeństwa międzynarodowego. Autor lub współautor kilku monografii i kilkudziesięciu artykułów. Aktualnie pracownik naukowo-dydaktyczny Wyższej Szkoły Kształcenia Zawodowego we Wrocławiu i współpracownik Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu.
Prywatnie lubi rzeczy, które zmuszają go do myślenia, zaś nauka jest nie tylko jago pracą, ale też życiową pasją. Interesuje się historią, historią wojskowości i uzbrojenia, polemologią, sztuką wojenną, a także rozwojem myśli wojskowej oraz teorią gier. Wielki miłośnik książek, a także fan planszowych i komputerowych gier strategicznych i wojennych.

 

   Krzysztof Marcinek
   "„Wyścig” do Baku. Działania wojenne
    na Zakaukaziu w 1918 r."

  

ISBN 978-83-67111-23-2
315 str.
145x205 mm
Mapy: 12

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne

Część pierwsza
OSMAŃSKI MARSZ PRZEZ ARMENIĘ
I Góra języków, ziemia ognia
II Pola bitew i marsze śmierci: Wielka Wojna na Zakaukaziu (1914–1917)
III Rewolucja (marzec 1917 – luty 1918)
IV Od Erzindżanu do Karsu (grudzień 1917 – kwiecień 1918)
V „Cud” u bram Erywania (maj – czerwiec 1918)

Część druga
„WYŚCIG” DO BAKU
VI Bolszewicka „wyspa”
VII U progu nowej kampanii – przeciwnicy
VIII Ofensywa armii bakijskiej (czerwiec – lipiec 1918)
IX Tajemnicza wyprawa generała Dunsterville’a (styczeń – lipiec 1918)
X W Baku i pod Baku (lipiec – sierpień 1918)
XI Upadek Baku (sierpień – wrzesień 1918)
XII Dagestański epilog (październik – listopad 1918)
XIII Pokłosie i próba oceny
Wykaz skrótów i skrótowców
Załączniki
Spis map
Bibliografia



O książce:
Zakaukaski Teatr Działań Wojennych nie przyniósł w latach 1914–1917 chluby ani prestiżu osmańskiemu państwu i jego siłom zbrojnym. Pasmo katastrofalnych klęsk, niezwykle kosztownych kontruderzeń, tragiczny w skutkach „rewanż” na chrześcijańskiej ludności Anatolii Wschodniej – wszystko to przyczynić się miało do dalszego osłabienia, a w niedługim czasie – do upadku Imperium. Na początku 1918 r. Turcy stanęli jednak przed szansą odwrócenia niekorzystnego biegu wojny i powetowania strat. Rewolucyjna zawierucha w Rosji oraz rozkład starej armii carskiej otworzyły przed osmańskimi przywódcami niezwykle obiecujące możliwości. Otomański wódz naczelny (de facto) Enver Pasza postanowił wykorzystać sytuację i, nie bacząc na trudne położenie na innych frontach ani na stanowisko niemieckiego sojusznika, rzucił swe wojska do ofensywy. Rozpoczęła się tym samym turecka „interwencja” na Zakaukaziu – wieloetapowa seria operacji wojskowych, toczonych równolegle z nie mniej dramatycznymi i skomplikowanymi negocjacjami dyplomatycznymi (Brześć Litewski, Trabzon, Batumi, Berlin). Przez dziewięć kolejnych miesięcy, wiedzione „panturańską” wizją polityczną, ale przede wszystkim uwarunkowaniami geopolitycznymi i ekonomicznymi, wojska Envera kontynuowały swój marsz przez Armenię i Azerbejdżan, kończąc go dopiero w listopadzie pod murami dagestańskiego miasta Port-Pietrowsk...

 

O autorze:
Krzysztof Marcinek (1977) – związany ze Szczecinem i Trzebiechowem (województwo lubuskie), pasjonat historii militarnej, szczególnie I wojny światowej, rosyjskiej wojny domowej oraz wojny koreańskiej. Autor kilku książek i artykułów - m.in. Passchendaele. Kampania we Flandrii 1917; Izera i Ypres. Kampania we Flandrii 1914; Don 1917–1918.


   Marek Wagner
   "„Lud ognisty” dawnej Rzeczypospolitej. Studia
    z dziejów artylerii polskiej XVII wieku"

  

ISBN 978-83-67111-22-5
262 str.
145x205 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Przedmowa
Artykuły
Zakończenie
Wykaz ilustracji
Wykaz skrótów



O książce:
Niniejsza publikacja zawiera zbiór 52 artykułów, dotyczących wybranych problemów z dziejów artylerii polskiej w XVII w. Zostały one uporządkowane w pięciu głównych kolumnach – pierwsza obejmuje zagadnienia związane z funkcjonowaniem urzędu generała artylerii koronnej, kolejna z problematyką personelu korpusu, następna opisuje działalność kilku arsenałów koronnych, czwarta przypomina wybrany sprzęt artyleryjski, a ostatnia analizuje taktykę artylerii polskiej w drugiej połowie XVII w.
Część artykułów posiada charakter szkiców i przyczynków naukowych, a część stanowi publikację materiałów źródłowych, niezbędnych przy analizie funkcjonowania korpusu artylerii koronnej. Kilka z tych artykułów zostało już opublikowanych, ale obecnie zostały one znacznie uzupełnione, podobnie jak zamieszczone tutaj biogramy oficerów i inżynierów artylerii polskiej.
Publikacja ma charakter popularnonaukowy, zawiera podstawowy aparat naukowy, a zatem źródła rękopiśmienne i drukowane oraz opracowania – ich opisy bibliograficzne podano w formie uproszczonej. Zastosowano skróty powszechnie przyjęte w krajowej literaturze historyczno-wojskowej, a zatem w odniesieniu do zasobów archiwalnych i bibliotecznych, także do materiałów drukowanych oraz podstawowej literatury historycznej.   
Publikacja jest zaproszeniem do poznania historii polskiej artylerii w dobie panowania Jana III Sobieskiego i „rządów” generała Marcina Kątskiego, a jej głównym celem jest zachęcenie historyków do opracowania syntezy dziejów artylerii polskiej oraz naukowej biografii generała Kątskiego...

 

O autorze:
Marek Wagner (1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w.


 

   Maciej Maciejak
   "Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku"

  

ISBN 978-83-67111-21-8
337 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Odzyskanie suwerenności
II Armia Rzeczypospolitej w dobie Sejmu Czteroletniego
III Siły i plany operacyjne stron
IV Agresja rosyjska na Rzeczpospolitą
V Bitwa pod Dubienką i przełamanie linii Bugu
VI Wojna bez walnej bitwy  
Zakończenie
Spis map
Bibliografia



O książce:
18 maja 1792 roku blisko 100-tysięczna armia rosyjska dokonała agresji na Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Rosjanie dążyli przede wszystkim do okrążenia i zniszczenia stacjonującego na Ukrainie korpusu wojsk koronnych. Sprawujący nad nim pieczę młody książę Józef Poniatowski okazał się wymagającym przeciwnikiem. Zgodnie z planem operacyjnym, wykorzystując głębię strategiczną, wykonał manewr odwrotu, opóźniając nieprzyjaciela. Dobrze wyszkolony żołnierz koronny pomyślnie stawał naprzeciw bodaj najlepszej armii lądowej współczesnej Europy. Potwierdziły to zacięte starcia pod Zieleńcami i Dubienką, gdzie obrosła sławą polska artyleria. Podobnie było pod Brześciem, którego dzielnie bronił korpus litewski. W drugiej połowie lipca 1792 roku położenie wojskowe Rzeczypospolitej było poważne, lecz absolutnie nie przesądzone. Armia polska skoncentrowała się, nabrała do siebie zaufania, pragnęła się bić dalej. Rosjanie dużą część swych sił rozrzucili na etapach i liniach komunikacyjnych, utracili więc atut przewagi liczebnej; można było z powodzeniem bronić obszaru rdzeniowego państwa. Książę Józef dążył do bitwy zaczepnej z korpusem generała Kachowskiego. Pięść uderzeniową armii koronnej miał wesprzeć korpus posiłkowy prowadzony osobiście przez króla. Zanosiło się na dużą, krwawą batalię, jakiej dawno w tej części Europy nie widziano. Niestety, zamiast intensyfikacji wysiłku zbrojnego doszło do straszliwej w skutkach zdrady...

 

O autorze:
Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego.
Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794” (2014), i „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000” (2018). Publikuje w periodyku „De Re Militari”.




   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom III Dywizjony, eskadry, flotylle"

  

ISBN 978-83-67111-20-1
430 str.
152x235 mm
Tabele: 313

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dywizjony niszczycieli
II Dywizjon okrętów strażniczych
III Dywizjony torpedowców
IV Niszczyciele w dywizjonach obrony morskiej
V Potencjał bojowy w 1942 roku
VI Eskadry obrony nawodnej
VII Niszczyciele w eskadrach bazowych
VIII Potencjał bojowy w 1943 roku
IX Flotylle torpedowe
X Niszczyciele we flotyllach ogólnowojskowych
XI Niszczyciele we flotyllach lotniczych
Bibliografia
Spis tabel



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

   Tomasz Rogacki
   "Friedland 14 VI 1807. Jak kończy się bitwa
    z rzeką za plecami"

  

ISBN 978-83-67111-19-5
106 str.
163x235 mm
Mapy: 18

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zanim doszło do bitwy
II Decydujące dni (12-13 czerwca)
III Friedland – 14 czerwca 1807 r. (niedziela)
IV Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Gen. Levasseur tak opisał przebieg tych walk: Marszałek Ney zarządził marsz naprzód batalionami z bronią na ramieniu. Odłamki kartaczy obsypywały nasze czoło, wzmagane strasznym szczękiem palby karabinowej; oficerowie pobudzali żołnierzy zachęcającymi okrzykami: naprzód, naprzód. W tym ruchu i dymie 3. dywizja dowodzona przez generała Bissona, odbiła ukosem za bardzo na prawo i zostawiła lukę, w którą wpadła kawaleria wielkiego księcia Konstantego, tnąc szablami i zmuszając nas do odwrotu. Inne pułki też za bardzo odbiły w prawo i Marszałek polecił spróbować zbliżyć się ku lewemu skrzydłu. Podjechałem do jednego z tych pułków: – Odbijcie na lewo – powiedziałem do pułkownika. Ale ledwie wyrzekłem te słowa, gdy zabił go pocisk. Pewien oficer zatknął swój kapelusz na czubku szpady wołając: Niech żyje cesarz! Naprzód! Nadleciał drugi pocisk i oficer padł na kolana, mając obie nogi urwane. Zastąpił go kapitan i nakazał wykonanie tego ruchu.
W końcu marszałek Ney podprowadził tych odważnych ludzi na dwadzieścia kroków do dział wroga, otworzył na nich gwałtowny ogień, który zabił niemal wszystkich kanonierów przy działach; kontynuując nasz przyspieszony marsz wepchnęliśmy wroga do miasta...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Historią pochłonięty od najmłodszych, na co wpływ miały opowieści o udziale dziadka w powstaniu wielkopolskim i wojnie 1920 r. (odznaczony numerowanym Krzyżem Walecznych) oraz ojca w kampanii 1939 r., podczas której został ranny 3 września pod Przechowem. Zawodową wiedzę historyczną zdobywał we własnym zakresie. W swych przemyśleniach nad przeszłością doszedł do wniosku, że każdy, kto postrzega historię przez pryzmat czasów nam współczesnych, nigdy jej nie zrozumie.



   Marcin Suchacki
   "Mentana 1867: bitwa o duchową
    przyszłość Europy"

  

ISBN 978-83-67111-18-8
71 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Pierwsza odsłona dramatu – rok 1860
II Armia papieska w latach 1861-1867
III Garybaldyjski najazd na Lacjum – rok 1867
IV Bitwa pod Mentaną, 3 listopada 1867 r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
3 listopada 1867 roku na północny-wschód od Rzymu, pod Mentaną, spotkały się ze sobą wojska wyznawców Chrystusa, dowodzone przez generała Hermanna Kanzlera, na co dzień głównodowodzącego armią papieską, i zastępy piewców „religii Świętego Karabinu”, którym przewodził generał Giuseppe Garibaldi, zaprzysięgły wróg katolicyzmu i królewskiej władzy Piusa IX nad Państwem Kościelnym. Bitwa tam stoczona stanowiła tragiczny finał gry pozorów, prowadzonej przez władcę i radę ministrów Włoch z rządami i opinią publiczną innych państw Europy. Przybrani w czerwone, rewolucyjne koszule żołnierze garybaldyjscy przekroczyli granice pontyfikalnej monarchii, aby pod przykrywką antypapieskiej rebelii –  realizowanej w imię republikańskich haseł – przyłączyć Lacjum, ostatni bastion doczesnego władztwa rzymskich biskupów, do jednoczącej się pod berłem Wiktora Emanuela II nowej, równie monarchicznej Italii...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi dziesiątą w jego dorobku. Opowiada ona o tytułowej bitwie, ukazanej zarówno w kontekście zmian politycznych w Europie lat 60. XIX wieku, jak też duchowego kryzysu świata zachodniego w początkach obecnego stulecia.

   Mariusz Samp
   "Brenna 991. Ostatnia wojna Mieszka I"

  

ISBN 978-83-67111-17-1
68 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Walki na pograniczu niemiecko-słowiańskim (do 983 roku)
II Pierwsze kontakty polsko-niemieckie
III Współpraca militarna Piastów i Liudolfingów podczas wojen z Wieletami
IV Oblężenie Brenny
V Po wojnie
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map


O książce:
Późnym latem 991 roku wojska niemieckie i polskie pojawiły się pod Brenną (Brandenburgiem), grodem słowiańskim, usytuowanym w południowej części ówczesnej Słowiańszczyzny połabskiej. Zasadniczym celem przyświecającym obu armiom w podjęciu wyprawy w te strony było opanowanie wspomnianego obiektu. Na temat omawianych wydarzeń zachowała się bardzo skromna ilość informacji źródłowych. W zasadzie jedynym przekazem odnotowującym trwanie walk o Brennę w 991 roku są roczniki hildesheimskie. O wzmiankowanych zmaganiach wojennych poskąpiły informacji pozostałe ówczesne źródła niemieckie, na ogół dobrze poinformowane o ważniejszych epizodach z dziejów kontaktów niemiecko-słowiańskich. Polskie dziejopisarstwo w tym czasie dopiero się kształtowało, nie dziwi więc, że żaden ze skrybów piastowskich nie zarejestrował faktu ledwo dostrzeżonego przez znacznie lepiej rozwiniętą historiografię niemiecką.
Dość uboga podstawa źródłowa sprawiła, że badacze mieli dotychczas na temat wyprawy niemiecko-polskiej z 991 roku bardzo mało do powiedzenia. Wiele kwestii z nią związanych w dalszym ciągu pozostaje niejasnych. Uwaga ta dotyczy szczególnie udziału posiłków polskich Mieszka I, który zdecydował się wówczas przybyć z pomocą Niemcom. Ostatnia z zasygnalizowanych spraw stała się przedmiotem rozważań w niniejszym tekście...


O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Jest założycielem portalu „Przez wieki”. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Opublikował kilka książek. Ostatnio wydał w wydawnictwie Lira „Kazimierz Odnowiciel. Roztropny polityk, zwycięski wódz” oraz „Bolesław Chrobry. Król Polski, przyjaciel i wróg cesarzy”. W marcu 2022 roku światło dzienne ujrzy kolejna jego książka: „1031. Pierwszy rozbiór Polski”.


    

   Tadeusz Wojciech Lange
   "Przeoraty – baliwaty – komandorie.
    Zakon św. Jana Jerozolimskiego
    i jego placówki na terenie Polski"

  

 ISBN 978-83-67111-16-4
  257 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zakon św. Jana Jerozolimskiego
II Ziemie Polski w strukturze Zakonu św. Jana Jerozolimskiego
III Komandorie – gospodarcze i religijne zaplecze Zakonu św. Jana
IV Fundacje joannickie/maltańskie na ziemiach polskich
Literatura
Wykaz skrótów użytych w ilustracjach
Indeks miejscowości na terenie Polski, w których istniały komandorie i podobne placówki Zakonu św. Jana Jerozolimskiego


O książce:
Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że wskutek powojennego  przesunięcia granic państwowych Rzeczpospolitej, na jej obecnym terenie znalazło się około czterdziestu interesujących miejsc ściśle związanych z Suwerennym Rycerskim Zakonem Szpitalników św. Jana Jerozolimskiego zwanym Rodyjskim i Maltańskim, czyli joannitami – późniejszymi kawalerami maltańskimi. W miejscach tych istniały bowiem kiedyś jego gospodarcze ekspozytury zwane komandoriami. Niniejsza publikacja jest rodzajem podróży w przestrzeni, ale także w czasie po wszystkich tych miejscach; w pewnych przypadkach odwiedzaniem także miejscowości już na terenie dzisiejszej Rzeczpospolitej nieleżących.
Z historycznego punktu widzenia kryterium aktualnej przynależności państwowej wydaje się dość wątłe, jako że placówki powstające w Średniowieczu w ówczesnych księstwach i dzielnicach miały swoją miejscową specyfikę i różnie potoczyły się też ich dzieje...

 

O autorze:
Z pierwszego wykształcenia anglista, z zawodu także skandynawista, ale z doktoratem z historii. W ciągu wielu lat pracy na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zajmował się nauczaniem języka angielskiego i norweskiego, a także kulturą i historią Wielkiej Brytanii i Norwegii. W wolnym czasie leksykograf i tłumacz, ale przede wszystkim badacz dziejów joannitów, co zaowocowało szeregiem publikacji o tej tematyce i Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego. Jest członkiem Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy i Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.



   1/2021 (6)
   "DE RE MILITARI. Czasopismo
    miłośników wojskowości"

  

 ISSN 2392-3911
  172 str.
 200x270 mm
 Okładka miękka

 

 

Spis treści:

 


Od redakcji

Witold Biernacki
Bitwa pod Koroneją (394 r. przed Chrystusem)

Joanna Biernacka-Lesisz
Bitwa pod Salaminą Cypryjską (306 r. przed Chrystusem)

 

Witold Biernacki (oprac.)

Opisanie wejścia do Wołoch P. Stanisława Żółkiewskiego, kanclerza i hetmana wielkiego Korony Polskiej, Anno Domini 1620


Marek Wagner
Kampania cecorska w 1620 roku. W 400. rocznicę śmierci
hetmana Stanisława Żółkiewskiego


Katarzyna Hoffman
Paweł Tetera – symbol lojalności wobec Rzeczpospolitej
i symbol nienawiści wśród Kozaków. Krótki rys biograficzny


Patryk Tomala
Kolonie Brandenburgii-Prus


Maciej Maciejak
Rawka – pruskie zwycięstwo 6 czerwca 1794

Tomasz Rogacki
Cesarskie szable przeciw carskim czyli jak doszło do przełomu pod Austerlitz

Damian Płowy
Wojna w mikroskali


Łukasz Stefański
Obowiązek i honor czy narodowy socjalizm? Postawy etyczno-moralne oficerów Ubootwaffe na podstawie wybranych przykładów (cz. II)

Maciej Maciejak
Operacja Zemsta. Grozny 3/4 grudnia 2014 roku

 

Paweł Sz. Skworoda
Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni – historyczne wehikuły czasu

Paweł Sz. Skworoda (oprac.)
Recenzje książek związanych z Narodowym Świętem Niepodległości (2020)



   Jakub Juszyński
   "Połowcy węgierscy"

  

 ISBN 978-83-67111-15-7
 59 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wędrówka Kunów na zachód
II Osadnictwo wojskowe Połowców w Królestwie Węgier do początków XIII wieku w świetle Gesta Hungarorum
III Połowcy węgierscy po najeździe mongolskim
IV Mołdawia
V Wpływ Połowców węgierskich na Polskę
VI Technika strzelania z łuku
Bibliografia



O książce:
Połowcy osiedlali się na Węgrzech od końca XI wieku. Już w następnym stuleciu byli postrzegani jako ważna część społeczeństwa węgierskiego. Na przykład przypisywano im w legendach założenie tak znanych miejscowości, jak Zwoleń (ob. Słowacja) czy Tokaj. W kolejnych wiekach żyli na Węgrzech w dobrych relacjach zarówno z Madziarami, jak i etnosami zachodnioeuropejskimi. Było to możliwe dzięki ich kulturze, podobnej do europejskiej. Kunowie, nawracając się na chrześcijaństwo, wybierali katolicyzm, a nie prawosławie, porozumiewali się po łacinie z mieszkańcami Europy, mieli też podobne podejście do własności i etosu rycerskiego. Wszystko to stało w sprzeczności z mentalnością Rusów, Tatarów czy Turków osmańskich. Wpływ Połowców jest do dzisiaj widoczny w węgierskiej kulturze, choćby w twórczości zespołu Kárpátia.
Sąsiedztwo Połowców węgierskich miało znaczenie także dla Polski, oddziałując na przykład na ukształtowanie się stroju szlacheckiego.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Andrzej Witkowicz
   "Bułat i koncerz. Poprawki do obrazu wielkich
    bitew polsko-tureckich (1620–1683). Tom II"

  

ISBN 978-83-67111-13-3
286 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

IV Chocim 1673 r.
V Żurawno 1676 r.
VI Kampania r. 1683: Wiedeń
VII Kampania r. 1683: Parkany
Zakończenie
Załączniki
Bibliografia
Spis map i schematów
Ikonografia
Przypisy



O książce:
Wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą w epoce nowożytnej mają ogromną literaturę i ciągle cieszą się dużym zainteresowaniem historyków. Niebagatelne miejsce zajmują pośród nich konflikty polsko-tureckie XVII stulecia, w tym szczególnie kluczowe ich wydarzenia, a więc wielkie bitwy. Są to również tematy bardzo mocno utrwalone w kulturze – malarstwie, literaturze i nawet filmie. 
W historiografii wojen Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim znajdują się liczne pozycje zdumiewające wkładem pracy poszczególnych historyków, będące wyczerpującymi – zdawałoby się – monografiami poszczególnych zagadnień. Wśród ich autorów wymienić można R. Majewskiego, W. Majewskiego, M. Wagnera, J. Wimmera, J. Wolińskiego i jeszcze innych. Jest też w literaturze bardzo wiele pozycji popularnonaukowych, takich jak klasyczna już książka J. Pajewskiego, od której zresztą piszący te słowa zapożyczył pomysł tytułu niniejszej pracy.
Jednakże – pomimo tego znakomitego dorobku – w interesującym temacie można dokonać nie tylko „kosmetycznych” poprawek, lecz w dużym stopniu przedstawić go na nowo. Celem poniższej pracy jest wyjaśnienie poszczególnych problemów, które „imaginacya” historyków szczególnie wypaczyła – lub które po prostu nie zostały dokładnie zbadane...

 

O autorze:
Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917–1923 (KiP, Warszawa 2008), Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016) i Kara Mustafa nad Dnieprem. Geneza, przebieg i skutki wojny czehryńskiej 1678 r. (Wydawnictwo infort editions, Zabrze 2017), a także szeregu artykułów.


  

   Andrzej Witkowicz
   "Bułat i koncerz. Poprawki do obrazu wielkich
    bitew polsko-tureckich (1620–1683). Tom I"

  

ISBN 978-83-67111-12-6
270 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
Wprowadzenie
I Cecora 1620 r.
II Chocim 1621 r.
III Kamieniec Podolski 1672 r.



O książce:
Wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą w epoce nowożytnej mają ogromną literaturę i ciągle cieszą się dużym zainteresowaniem historyków. Niebagatelne miejsce zajmują pośród nich konflikty polsko-tureckie XVII stulecia, w tym szczególnie kluczowe ich wydarzenia, a więc wielkie bitwy. Są to również tematy bardzo mocno utrwalone w kulturze – malarstwie, literaturze i nawet filmie. 
W historiografii wojen Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim znajdują się liczne pozycje zdumiewające wkładem pracy poszczególnych historyków, będące wyczerpującymi – zdawałoby się – monografiami poszczególnych zagadnień. Wśród ich autorów wymienić można R. Majewskiego, W. Majewskiego, M. Wagnera, J. Wimmera, J. Wolińskiego i jeszcze innych. Jest też w literaturze bardzo wiele pozycji popularnonaukowych, takich jak klasyczna już książka J. Pajewskiego, od której zresztą piszący te słowa zapożyczył pomysł tytułu niniejszej pracy.
Jednakże – pomimo tego znakomitego dorobku – w interesującym temacie można dokonać nie tylko „kosmetycznych” poprawek, lecz w dużym stopniu przedstawić go na nowo. Celem poniższej pracy jest wyjaśnienie poszczególnych problemów, które „imaginacya” historyków szczególnie wypaczyła – lub które po prostu nie zostały dokładnie zbadane...

 

O autorze:
Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917–1923 (KiP, Warszawa 2008), Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016) i Kara Mustafa nad Dnieprem. Geneza, przebieg i skutki wojny czehryńskiej 1678 r. (Wydawnictwo infort editions, Zabrze 2017), a także szeregu artykułów.


   Piotr Bruder, Marek Pięta
   "Zakład Karny w Rawiczu. Zarys dziejów"

  

ISBN 978-83-67111-11-9
111 str.
145x205 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Rawicz
II Zakład Karny w Rawiczu
III Więzienie w Rawiczu w strukturze organizacyjnej Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego
IV Centralne Więzienie Rawicz we wspomnieniach więźniów
V Okres odwilży (1956–1969)
VI Czas przejściowy (1970–1989)  
VII Zamiast zakończenia. Zakład Karny w Rawiczu – dziś
Dodatki
Bibliografia



O książce:
Niniejsza praca stanowi próbę ogólnego scharakteryzowania Zakładu Karnego w Rawiczu w latach 1820–2020. Chodzi nam o ukazanie całokształtu zagadnień, jakimi żyło więzienie na przestrzeni dziejów. Ukazanie dnia powszedniego więźnia i więzienia, a jednocześnie ujęcie tematu w sposób holistyczny.
Praca została podzielona na siedem zasadniczych rozdziałów. Trzy rozdziały składają się z kilku podrozdziałów, które mają za zadanie ułatwienie czytania i zrozumienie całości tekstu. Niebagatelną rzeczą jest również przejrzystość tych rozdziałów. Więzienie w Rawiczu nie istnieje w próżni ani nie powstało w polu...

 

O autorach:
Piotr Bruder (mjr Służby Więziennej w stanie spoczynku. Absolwent Historii Uniwersytetu Wrocławskiego. Laureat III edycji Nagrody Honorowej Instytutu Pamięci Narodowej oddz. Poznań „Świadek Historii” w 2012 roku. Podczas swojej pracy badawczej dokonał kilku istotnych ustaleń dotyczących historii więzienia w Rawiczu okresu lat 1945–1956, pomógł zlokalizować wiele bezimiennych grobów więźniów z lat 1939–1956. Jest autorem ponad 20 artykułów dotyczących historii więziennictwa okresu stalinowskiego. Współorganizator i narrator 3 filmów dokumentalnych: „Cele Rawicza”, „Więzienie”, „Kroniki Więzienne” (8 części). Organizator konferencji, wystaw oraz lekcji historycznych dotyczących więziennictwa i historii Polski.

Marek Pięta ukończył w 2009 roku studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalność historia wojskowości. Pasjonat dziejów Rzeczpospolitej XVI i XVII wieku, autor książki: „Od I Dymitriady do rozejmu w Dywilinie”. Interesuje się także zagadnieniami związanymi z wojną secesyjną oraz cybernetyką społeczną. Porucznik Służby Więziennej. Pełni służbę w Zakładzie Karnym w Rawiczu. Do jego obowiązków należy propagowanie i prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej i czytelnictwa wśród osadzonych. Animator wielu działań z tego zakresu, twórca programów resocjalizacji więźniów w nurcie kulturalno-oświatowym. Współdziała z ośrodkami akademickimi w projektowaniu innowacyjnych oddziaływań wobec osób pozbawionych wolności. Twórca metody skutecznej komunikacji bez agresji – MAK. Współautor książki „Interwencja fizyczna”.



   Marcin Ochman
   "Bitwa trzech rzek. Caporetto 1917"

  

ISBN 978-83-67111-10-2
339 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Urok i koszmar gór
II Wróg sojusznikiem – sojusznik wrogiem
III Zwycięstwo albo katastrofa
IV Lato roku 1917
V Wyrzucić Włochów za Tagliamento
VI Przygotowania
VII Armie przeciwników
VIII Waffentreu
IX Caporetto po raz drugi
X Między Tagliamento a Piavą
XI Sojusznicy, ale nie przyjaciele
XII Skala zwycięstwa
XIII Brzemię porażki
XIV Bohaterowie Caporetto
XV Złamane morale
XVI Pamięć o bitwie
Aneksy
Spis map
Źródła fotografii
Wybrana bibliografia



O książce:
Bitwa pod Caporetto (dziś Kobarid w Słowenii) to jedna z niewielu bitew stoczonych w czasie pierwszej wojny światowej zakończonych zdecydowanym zwycięstwem jednej ze stron. Połączone siły niemiecko-austro-węgierskie jesienią 1917 roku pokonały w niej i zmusiły do odwrotu armie włoskie, stając na początku grudnia niemal u wrót Wenecji. Skala i dalekosiężne skutki operacji stawiają ją w jednym rzędzie z daleko słynniejszymi bitwami pod Tannenbergiem i nad Marną.
Czytelnik znajdzie w książce nie tylko szczegółowy opis walk, ale – ze względu na mało znany w Polsce temat – także ich tło polityczne i biogramy ważniejszych postaci. Niepominięty został wątek polski – obok innych narodów monarchii nad Isonzo-Sočą walczyli Ślązacy, Podhalanie i byli żołnierze Legionów.
Realia zmagań przybliżają liczne zdjęcia, mapy i fragmenty relacji uczestników...

 

O autorze:
Marcin Ochman (1969), absolwent politologii na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 2018 r. obronił doktorat poświęcony polskiej inżynierii wojskowej w latach 1807–1831. Pracownik naukowy Muzeum Wojska Polskiego, specjalizuje się w historii XIX wieku, technice i inżynierii wojskowej oraz bezpieczeństwie militarnym. Autor ponad 30 artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz kilku książek. Jest współautorem monografii pistoletu wz. 35 „Vis”. Jego książka „Polski korpus inżynierów wojskowych w latach 1807–1831” otrzymała nagrodę „Złotej Pszczoły” w konkursie na napoleońską książkę roku organizowanym przez portal napoleon.org.pl.
Konsultant projektów multimedialnych i filmowych.



   Daniel Gazda
   "Chartum 1884–1885"

  

ISBN 978-83-67111-09-6
226 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne
II Podbój Sudanu przez Egipt w XIX wieku
III Państwo Egipskie i okupacja Sudanu
IV Rzeka Gazali-Bahr al Ghazal. W szponach niewolnictwa
V Mahdi – wybuch powstania
VI Rok klęsk – Hicks, Slatin, Baker
VII Walczące strony, militaria
VIII Gordon, bój o Chartum, Dolinę Nilu i Suakin
IX Bój o Chartum
X Kolejna interwencja brytyjska w Suakinie
Zakończenie Śmierć Mahdiego
Spis map
Spis ilustracji
Bibliografia



O książce:
Mam przyjemność zaprezentować Państwu drugą pozycję z cyklu Krwawy Nil. Wojny Faraonów. Tym razem czytelnik zostanie przeniesiony do Doliny Nilu Środkowego, czyli Sudanu, w nurt wydarzeń toczących się w XIX wieku.
Rok 1885 wstrząsnął światową opinią publiczną. Na ówczesnych krańcach tak zwanej cywilizacji zginął, wraz z prawie całą swoją armią, słynny brytyjski generał Charles Gordon. Został pokonany, w opinii ówczesnych europejskich elit, przez dzikusa i wieśniaka Muhammada Ahmada, zwanego Mahdim. Ta wojna była relacjonowana przez ówczesną światową prasę w sposób bardzo dynamiczny, nie zawsze zgodny z prawdą. W ten sposób rozpoczął się okres kreowania rzeczywistości i opinii zwykłych ludzi przez garstkę potentatów prasowych i dziennikarzy, niekoniecznie do końca uczciwych w swoich relacjach, narzucając innym swoje poglądy. Niestety, ten proceder trwa po dzień dzisiejszy.     
Przede wszystkim tematem niniejszej książki jest batalia o Chartum, stolicę Sudanu, trwającą prawie pół roku w latach 1884–1885. Był to jeden z krwawszych epizodów jednego z ciekawszych okresów nowożytnej historii Afryki, jakim było Powstanie Mahdiego (1881–1899), zwane przez  Sudańczyków Mahdiją...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji; Wojny Domowe w Imperium Rzymskim; Powstanie Mahdiego; Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię czy Memfis 728 rok p.n.e.


   Dmitrij Seliwerstow
   "Rusa 3 II 1456. Początek upadku
    republiki Nowogrodu Wielkiego"

  

ISBN 978-83-67111-07-2
76 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wprowadzenie
II Pan Nowogród Wielki
III Potencjał militarny Nowogrodu Wielkiego
IV Siły zbrojne Wielkiego Księstwa Moskiewskiego
V Kampania nowogrodzka 1456 roku
VI Bitwa pod Rusą, 3 lutego 1456 roku
VII Inny świat
Bibliografia
Spis map



O książce:
Złota Orda rozpadła się na kilka jednostek politycznych. Głównymi z nich były: orda chana Küczük Mehmeda zajmująca obszar między Donem i Wołgą, orda chana Sajid-Ahmada koczująca między Dnieprem i Donem; Chanat Kazański – chana Mahmuda (Mahmutka) nad Wołgą; chanat krymski chana Hadżi Gireja. Trzem pierwszym chanatom, czasem osobno, czasem razem, wielki książę moskiewski Wasyl Wasylewicz Ślepy  składał hołd. Wasyl pokonał swojego wuja i kuzynów w wojnie dynastycznej „O Złoty Pas”, która trwała trzydzieści lat. Wielki książę moskiewski nie spoczął na laurach, lecz zamierzał wykorzystać swoje zwycięstwo. Także na Litwie doszło do wojny dynastycznej, w wyniku której na tronie zasiadł Kazimierz IV Jagiellończyk. Po śmierci starszego brata Władysława III pod Warną w 1444 roku zaproponowano mu koronę polską, którą, w 1447 roku, niechętnie przyjął...


 

O autorze:
Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordyńskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznych www.milhist.info/laws/.



   Hubert Seńczyszyn
   "Generał dywizji Bronisław Prugar-Ketling.
    Biografia wojskowa"

  

ISBN 978-83-67111-08-9
250 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Śladem generała (dr hab. prof. Andrzej Olejko)
Wstęp   
I Młodość i początki wojskowej kariery 1891–1919
II Służba w Wojsku Polskim 1920–1939
III Dowódca 11. Karpackiej Dywizji Piechoty podczas kampanii wrześniowej
IV Dowodzenie 2. Dywizją Strzelców Pieszych 1940–1945, powrót do kraju i schyłek kariery
Zakończenie
Bibliografia
Indeks osobowy



O książce:
Młodzieniec, nierozpieszczany przez życie, pochodzący spod sanockiego Trześniowa. Kiedy dorastał, mimo bycia ambitnym, nie spodziewał się tego, iż zostanie jednym z najlepszych generałów Wojska Polskiego doby dwudziestolecia międzywojennego i czasu II wojny światowej. Bronisław Prugar, od 1918 roku – Ketling, następnie przyjmujący nazwisko Prugar-Ketling, to właśnie o nim mowa. Osoba nietuzinkowa i jednocześnie mało odkryta, która w polskiej historiografii wojskowej zasługuje na większą uwagę.
W niniejszej pracy staram się wypełnić tę lukę i przybliżyć postać generała dywizji Bronisława Prugara-Ketlinga. Za cel książki przyjąłem zrekonstruowanie żołnierskiej drogi gen. dyw. Bronisława Prugara-Ketlinga w postaci biografii wojskowej. Tak założony temat obejmuje w sferze przestrzennej karierę wojskową Generała. Zaś w sferze czasowej, okres od jego narodzin do śmierci. Zamierzam ukazać także, jak wielki wpływ postać Generała wywarła na podkomendnych na każdym etapie jego działalności. Ciąg chronologiczny oparłem na najważniejszych wydarzeniach z historii Polski, w których Generał brał udział. Tłem chronologicznym biografii bohatera jest okres historyczny obejmujący zarówno dwa wielkie zbrojne konflikty światowe, jak i okres pokoju je dzielący. Uzupełnieniem biografii wojskowej jest działalność społeczna postaci...

 

O autorze:
Hubert Seńczyszyn (1988) doktor nauk humanistycznych, absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zajmuje się historią wojskowości ze szczególnym uwzględnieniem okresu II wojny światowej. Autor dwóch monografii: 48. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych oraz 70 lat tradycji i obowiązku Wojskowej Komendy Uzupełnień w Sanoku. Twórca wystawy Rzucić serce za przeszkodę. Major Henryk Dobrzański ps. „Hubal”.



   Eugen Gorb
   "Belgrad – Oczaków. Konfrontacja
    Imperium Osmańskiego z koalicją
    rosyjsko-austriacką w 1788 roku"

  

ISBN 978-83-67111-06-5
281 str.
145x205 mm
Mapy: 32

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wielki wezyr u bram Imperium
II Mała wojna
III Półksiężyc nad Banatem
IV Rosyjsko-austriackie współdziałanie wojskowe w Mołdawii
V Pod murami Chocimia
VI Oblężenie i zdobycie Oczakowa
VII Wyprawa anapska generała Tekelego
Zakończenie
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Pisanie o konfrontacji Austrii i Rosji z Osmanami w roku 1788, nie jest łatwe. Z jednej strony historycy mają do dyspozycji duży zbiór opublikowanych źródeł, co niewątpliwie umożliwia im pełne odzwierciedlenie przebiegu działań wojennych, i to w najdrobniejszych szczegółach. Z drugiej zaś strony, specyfika tej kampanii wojskowej stawia przed badaczem wiele problemów, ponieważ niełatwo jest przedstawić całą gamę informacji zgromadzonych w źródłach w jednym spójnym układzie oraz w logicznej narracji. Spróbujmy się więc dowiedzieć, dlaczego ten temat jest tak skomplikowany dla historyka.
Faktem jest, że wojna roku 1788 jest inna niż większość wcześniej prowadzonych wojen rosyjsko-tureckich, czy austriacko-tureckich, a niepowtarzalność owego konfliktu została już dawno zauważona przez wielu badaczy, i nadal przyciąga ich uwagę. Po pierwsze, sama natura tej wojny była dość nietypowa i nie pasuje do ustalonych wzorców. Ciekawy bowiem tematu czytelnik, nie znajdzie w tej książce opisów wielkich bitew polowych, ponieważ bitew tych po prostu nie było.
Największe starcie lądowe w tej kampanii, to inwazja wojsk tureckich na Banat (kraina położona na bałkańskim teatrze operacyjnym) oraz szturm na Oczaków (twierdza leżąca u zbiegu Bohu z Dnieprem na północnym wybrzeżu Morza Czarnego). Pierwsza z tych bitew, była bardziej operacją wojskową składającą się z wielu lokalnych potyczek. Natomiast zdobycie twierdzy Oczaków, przypominało bardziej masakrę, która trwała nieco ponad godzinę...

 

O autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat irlandzkiej wojny dziewięcioletniej (1594–1603), polityki wewnętrznej i zagranicznej Rzeczypospolitej w połowie XVII wieku, okresu 1918-1926 oraz historii rozwoju polskiej nauki historycznej.

        

 

   Janusz Sopoćko
   "Zarys działań armii rosyjskich i austriackich
    (sierpień – wrzesień 1914)"

  

ISBN 978-83-67111-05-8
68 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Przedmowa
I Plan mobilizacji, koncentracji i rozpoczęcia kampanii
II Zadania wrogich armii. Osłona
III Bitwa złoczowska (pierwsza bitwa lwowska)
IV Bitwa nad Sanem
V Bitwa nad Wereszczycą
Zakończenie
Bibliografia
Spis szkiców



O książce:
Natarcia 23-ej dywizji piechoty ze składu XVIII korpusu rosyjskiego zostały odrzucone. Takiż względny spokój panuje na froncie I-go i V -go korpusu. Prawe skrzydło armii osiąga Piaski, miejscowość oddaloną zaledwie o 20 kilometrów na południowy wschód od Lublina.
2-go września X-ty korpus ponownie bije Rosjan, również i V-ty korpus mając silne prawe skrzydło kieruje się w ślad za X-tym na Piaski, 3-go września Rosjanie odrzucają X-ty korpus, pomimo wsparcia go przez V-ty, na linię Izdebno – Gorzków. Na innych odcinkach frontu l-ej armii rozgorzały walki artyleryjskie, po których Rosjanie przechodzą do energicznej ofensywy...

O autorze:
Janusz Sopoćko (1895-po 1968). Ppłk dyplomowany Wojska Polskiego II RP. Ukończył Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. Wziął udział w I wojnie światowej. Walczył pod Rygą i na Podolu w 50 pułku strzelców syberyjskich, a następnie przeciwko bolszewikom w formacjach kontrrewolucyjnych na Syberii. Do grudnia 1920 roku z 55 pp pozostawał na froncie bolszewickim. Został odznaczony za te działania Krzyżem Walecznych i awansowany na stopień sierżanta. Został słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i mianowany kapitanem dyplomowanym. Od tego czasu był zatrudniony w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. Pisał wspomnienia oraz prace z tematyki koncepcji operacji powietrzno-desantowych zarówno pod kątem desantów masowych jak i przerzutu niewielkich grup specjalnych, próbując w nich określić strukturę takiego oddziału, jego możliwości bojowe i poziom zaopatrzenia. Przed 1939 rokiem uzyskał awans na podpułkownika. Jeszcze przed zakończeniem kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie  w 1940 r. walczył w 1. Dywizji Grenadierów. W wyniku klęski Francji przekroczył granicę ze Szwajcarią i został tam internowany. Po uwolnieniu znalazł się w Anglii we formowanej w Szkocji 1. Brygadzie Grenadierów 4 DP, i został w stopniu ppłk. zastępcą dowódcy brygady. Potem był członkiem Centralnej Komisji Regulaminowej. Zwolniony z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie osiadł początkowo we Francji. Następnie przeprowadził się do Szwajcarii, gdzie zmarł.

   Marcin Gubała
   "Panipat 14 I 1761"

  

ISBN 978-83-67111-03-4
88 str.
163x235 mm
Mapy: 11

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Imperium Mogołów
II Państwo Maratów
III Persja i narodziny afgańskiego mocarstwa
IV Wojna
V Przed bitwą. Siły obu stron
VI Bitwa
VII Konsekwencje bitwy
Aneksy
Wybrana literatura
Spis map



O książce:
W ciągu trzech godzin lewe skrzydło marackie, którym stały się siły Ibrahima Chana, przebiło się przez linię afgańską i dziesiątkowało teraz przeciwnika. Jednak również Maratowie ponieśli duże straty: z dziewięciu batalionów, które zostały rzucone do walki, sześć przepadło już w boju. Pozostałe jednak walczyły dalej. Sam Ibrahim Chan odniósł rany, dźgnięty włócznią i trafiony z muszkietu. Rohillowie znów zaczęli ustępować. W reakcji na to do boju ruszyły siły podległe Chan Bangaszowi, które dołączyły do walki i pozwoliły na ustabilizowanie łamiącego się frontu. Była to jednak tylko krótkotrwała pomoc...

Książka niniejsza jest poświęcona przebiegowi bitwy pod Panipatem, która miała miejsce w północnych Indiach w 1761 roku, ale również wydarzeniom poprzedzającym to starcie i po nich następującym. Bitwa ta, niestety chyba mało znana polskiemu czytelnikowi, była jedną z największych i najkrwawszych batalii stoczonych w XVIII wieku. Pod Panipatem stanęły naprzeciwko siebie wojska liczące około 100 tysięcy żołnierzy; w bitwie i wskutek zdarzeń, które nastąpiły po niej, zginęło lub rany odniosło kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy i cywilów. Bitwa została stoczona przez armie dwóch państw będących regionalnymi mocarstwami, a jej efekty wykraczały daleko poza bieżące zagadnienia militarne i polityczne. Konflikt afgańsko-maracki doprowadził  w rezultacie do osłabienia jednego z zaangażowanych weń państw i w pewnym stopniu ułatwił podporządkowanie Indii mocarstwom europejskim, zwłaszcza Wielkiej Brytanii.
Książka ta nie jest historią Indii od XVI wieku do połowy osiemnastego stulecia. Niemniej za konieczne uznałem syntetyczne ujęcie dziejów Indii w tym okresie. Bez tego zwięzłego oraz – zdaję sobie z tego doskonale sprawę – niepełnego i dalece uproszczonego opisu trudno byłoby, jak sądzę, zrozumieć istotę wydarzeń bezpośrednio zmierzających do kulminacji, jaką była bitwa pod Panipatem...

 

O autorze:
Marcin Gubała (1979) – doktor nauk prawnych, urzędnik służby cywilnej, popularyzator historii.




   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom II Okręty"

  

ISBN 978-83-67111-02-7
367 str.
152x235 mm
Tabele: 213

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp      
I Potencjał bojowy na początku wojny na Pacyfiku      
II Przynależność organizacyjna niszczycieli      
III Potencjał bojowy w 1941 roku      
Bibliografia      
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą:  Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze - Tarnowskie Góry 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

   


   Piotr Rapiński
   "Skrzydlate gronostaje. Lwowskie eskadry
    myśliwskie w czasie pokoju i wojny"

  

ISBN 978-83-67111-01-0
420 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Utworzenie III/6 Dywizjonu Myśliwskiego
II W szeregach armii Rómmla
III W Brygadzie Pościgowej
IV Pezetele nad Kresami, z dziejów Eskadry KOP
V Wybrane życiorysy
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
4 września 1939 r. lotnisko polowe w miejscowości Widzew – Ksawerów pod Łodzią stało się miejscem wielkiego lotniczego dramatu. Działający we wspomnianej miejscowości od kilku dni III/6 Dywizjon Myśliwski, wchodzący w skład lotnictwa Armii „Łódź”, dowodzonej przez generała Juliusza Rómmla, został bezpardonowo zaatakowany przez grupę Messerschmittów Bf 109. Pechowo dla polskich pilotów, atak nastąpił w momencie, gdy do lotu były gotowe tylko dwa samoloty – za sterami pierwszego z nich znajdował się oficer taktyczny dywizjonu, por. Tadeusz Jeziorowski. Druga maszyna pilotowana przez por. pil. Zdzisława Zadrozińskiego podjęła walkę z Niemcami. O dużym pechu mogli natomiast mówić lotnicy, którzy kilkanaście minut wcześniej powrócili z zasadzki wystawionej pod Chojnami. Ich samoloty, mimo że zatankowane, nie mogły oderwać się od ziemi...

 

O autorze:
Piotr Rapiński – urodzony w 1991 r. w Łodzi. Absolwent Salezjańskiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Jana Bosko w Łodzi, a także Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Doktorant na Uniwersytecie Łódzkim, autor licznych prac poświęconych historii polskiego lotnictwa wojskowego w okresie II Wojny Światowej – m.in. monografii poświęconych dziejom lwowskiego 6 Pułku Lotniczego. Pracę naukową łączy z pracą zawodową w szkolnictwie.


  

   Hubert A. Nowak
   "Dzieje 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
    w latach 1807–1813 we wspomnieniach
    jego żołnierzy"

  

ISBN 978-83-65982-99-5
242 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Powstanie i organizacja 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
II Broń i barwa żołnierzy 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
III Działania bojowe 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
Zakończenie
Aneksy
Spis map
Bibliografia



O książce:
Najbardziej chyba znaną jednostką, która walczyła u boku Francuzów o przywrócenie niepodległości dla Rzeczypospolitej były Legiony Polskie, utworzone w 1797 roku we Włoszech, na czele których stanął generał Jan Henryk Dąbrowski. To właśnie Legiony były niejako kontynuacją polskiego oręża, które przestało istnieć wraz z upadkiem państwa polskiego. Innym znanym oddziałem, złożonym z polskich żołnierzy, a walczącym u boku Cesarza, był pułk polskich szwoleżerów, wsławiony szarżą w wąwozie Somosierra w listopadzie 1808 roku.
Wraz z postępem kampanii Napoleona przeciwko Prusom w 1806 roku, możliwe stało się w końcu utworzenie pierwszych oddziałów polskich na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Trudno dziś rozstrzygnąć, jaki cel przyświecał Napoleonowi, jeśli mowa o utworzeniu oddziałów wojskowych w 1806 roku złożonych z Polaków. Przeciwnicy Cesarza Francuzów głosić będą tezę, jakoby potrzebował on jedynie materiału ludzkiego, otumanionego nadziejami na niepodległość. Z drugiej strony, grupy polskich bonapartystów będą bronić Napoleona, gdyż to dzięki niemu właśnie powstało Księstwo Warszawskie, które z całą pewnością było namiastką państwa polskiego, nadzieją na lepsze jutro po ponad dziesięcioletnim okresie niewoli. Wydaje się, że prawda leży mniej więcej w połowie – nawet najzagorzalsi przeciwnicy Małego Kaprala muszą jednak przyznać, że nikt dla Polaków w tamtym okresie nie zrobił tyle dobrego, co właśnie Napoleon Bonaparte.
Jednym z oddziałów, utworzonych na terenie zaboru pruskiego na przełomie listopada i grudnia 1806 roku, był 9. pułk piechoty Księstwa Warszawskiego. Początkowo funkcjonował on jako 1. pułk legii poznańskiej...

 

O autorze:
Hubert A. Nowak (1994) – historyk, absolwent UAM w Poznaniu (spec. archiwistyka, historia wojskowości), obecnie pracownik Muzeum Ziemi Wschowskiej. Od dzieciństwa zafascynowany osobą Cesarza Francuzów, kiedy to jako kilkuletni chłopiec po raz pierwszy odwiedził leżący pod Lesznem „Stół Napoleona”. Oprócz czasów napoleońskich, w kręgu jego zainteresowań są również działania wojenne w Polsce 1939 roku, a także dzieje miasta Leszna i regionu leszczyńskiego.



   Tomasz Rogacki
   "Gross-Jägersdorf 30 VIII 1757.
    Pyrrusowe zwycięstwo Apraksina"

  

ISBN 978-83-65982-98-8
98 str.
163x235 mm
Mapy: 18

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I Rosja włącza się do wojny
II Pierwsza kampania w Prusach Wschodnich
III Bitwa pod Gross-Jägersdorf (30 sierpnia 1757 r.)
IV Pyrrusowe zwycięstwo
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Europa nie doświadczyła takiej skali zniszczenia od czasu najazdu Hunów. Dochodziło do dantejskich scen w miastach i wsiach, do których wkraczali. Z dziką radością wieszali ich mieszkańców na drzewach, odcinali nosy i uszy, odrąbywali nogi, rozpruwali brzuchy, a nawet wyrywali z przebitej piersi serca. Zazwyczaj pijani rozszarpywali ludzi hakami, bądź kładli nagich na rozżarzonych węglach i torturowali w wymyślny sposób. Rodzicom odbierali dzieci, bądź zabijali je na miejscu; masowo gwałcili kobiety i dziewczęta; wiele osób odebrało sobie życie, by nie doświadczyć cierpień ze strony tej azjatyckiej dziczy. Jakby tego było mało podpalali wsie i miasteczka, z dzikimi wrzaskami zapędzając ludzi w ogień, gdzie ci palili się żywcem; rozkopywali groby szlachciców i księży, rozrzucając doczesne szczątki i szukając kosztowności. Wielu przerażonych mieszkańców zawczasu opuszczało w popłochu swoje siedziska i uchodziło do Gdańska, dokąd z Königsberga [Królewiec] zostało też przetransportowane archiwum królewskie...


 

O autorze:
Tomasz Rogacki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań), ale od najmłodszych lat pochłonięty historią, na co wpływ miał udział dziadka w powstaniu wielkopolskim i wojnie 1920 r. (odznaczony numerowanym Krzyżem Walecznych) oraz ojca w kampanii 1939 r. Opowieści w domu rodzinnym o tamtych czasach utrwaliły w nim potrzebę poznawania przeszłości i jej propagowania. Zawodową wiedzę historyczną zdobywał we własnym zakresie. W jej zgłębianiu niezwykle pomocna okazała się znajomość języków obcych. W swych przemyśleniach nad przeszłością doszedł do wniosku, że każdy, kto postrzega historię przez pryzmat czasów nam współczesnych, nigdy jej nie zrozumie.


   Krzysztof Kuczyński
   "Kawaleryę mieliśmy nadwerężoną...
    Konie i remonta w Wojsku Polskim
    w latach 1788–1794 i 1806–1814
    w świetle opinii administracji
    cywilno-wojskowej i relacji z epoki"

  

ISBN 978-83-65982-97-1
238 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Charakterystyka źródeł
II Piśmiennictwo hipologiczne w Rzeczypospolitej XVI–XVIII w. Koń polski w oczach Polaków i cudzoziemców
III Stan gospodarczy w Rzeczypospolitej pod koniec XVIII w. Rynek pasz i koni
IV Organizacja jazdy polskiej w epoce stanisławowskiej 1775–1794
V Konie w polskich regulaminach i przepisach wojskowych 1786–1790
VI Remonta i jej finanse. Stan koni w wybranych jednostkach jazdy 1790–1793
VII Stan gospodarczy ziem polskich po 1800 r. Rynek pasz i koni
VIII Organizacja kawalerii Księstwa Warszawskiego 1806–1814
IX Konie w polskich regulaminach i przepisach wojskowych okresu napoleońskiego
X Remonta i jej finanse. Problemy remontowe w Księstwie Warszawskim 1806–1814
Zakończenie                                          
Bibliografia     
Wykaz skrótów
Spis tabel
Słowniczek terminów jeździeckich i kawaleryjskich
Ryciny
Dodatki źródłowe i statystyczne


O książce:
Jak stwierdził w swych wspomnieniach Aleksander Fredro, Człowiek z koniem, niby centaur, jest dopiero jednostką w kawalerii. Historiografia polska podążając za tą zasadą, jak się wydaje, nie lubi zsadzać jeźdźca z konia, a jeśli już to robi, zwykle idzie tylko za tym pierwszym, interesując się nawet najmniejszym aspektem jego życia, niemal całkowicie zapominając o jego wierzchowcu.  Nie ma w tym jednak nic specjalnie dziwnego. Wraz odejściem koni najpierw z pól walki i większości armii świata, a wreszcie z większości aspektów ludzkiego życia, zaczęto o nich stopniowo zapominać, jako o relikcie świata, który już nie istnieje. Niewielu jest także historyków jeżdżących konno, działających w grupach rekonstrukcji historycznej, czy służących we współczesnej kawalerii ochotniczej, a ich prace często nie znajdują uznania ani wśród szerszego grona historyków, jako zbyt szczegółowe i subiektywne, ani w środowisku jeździeckim, które zarzuca im brak pokrycia w hippicznej rzeczywistości i ślepą wiarę w źródła.
Stąd właśnie autor stawia i próbuje odpowiedzieć na wiele pytań: jak w kawalerii polskiej przełomu epok wyglądało zaopatrzenie w konie? Jakie generowało koszty, a zarazem problemy finansowe? Czym się charakteryzował koń tych dwóch światów? Co jadł i na co chorował? Czy i jakie nosił imię? Jak go szkolono i obchodzono się z nim w ówczesnych jednostkach kawalerii?  Oraz jaki był stosunek kawalerzystów do ich wierzchowców?
Próbą odpowiedzi na te pytania jest niniejsza praca. Autor ma nadzieję, że czytelnik odnajdzie w niej wiele wartościowych informacji i że zachęci ona do szerszego zainteresowania historycznymi pracami hipologiczno-wojskowymi.

 

O autorze:
Krzysztof Kuczyński (ur. 1994 r. w Warszawie). Magister historii, absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Doktorant w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UW (dyscyplina: historia). Zainteresowania badawcze koncentruje na historii wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem historii morskiej sztuki wojennej i historii kawalerii.

   Jakub Juszyński
   "Adrianopol 14 kwietnia 1205.
    Wielka bitwa Połowców z zachodem"

  

ISBN 978-83-65982-96-4
191 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Źródła mówiące o bitwie
II Frankowie na Bałkanach
III Połowcy
IV Walki Połowców z Rusią w X-XII wieku
V Igor Światosławicz wobec Połowców, czyli wszystko zostaje w rodzinie
VI Połowcy w walce o Bułgarię
VII Wydarzenia od początku 1205 roku do przedednia bitwy
VIII Armie obu stron
IX Bitwa
X Po bitwie
XI Rola Połowców w Bułgarii w XIII – XIV wieku
Zakończenie
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Opisywany tu konflikt różni się od stereotypowego obrazu średniowiecznych wojen. W popularnych wyobrażeniach walczono tylko albo z najbliższymi sąsiadami, albo z muzułmanami w ich egzotycznych krajach. Tymczasem bitwa adrianopolska była jednym z punktów zwrotnych w szeregu kampanii, w których rycerze z północno-zachodniej Francji i Wenecjanie walczą z Połowcami na terenie Grecji i Bułgarii.
W dodatku nie był to jakiś osobliwy, przelotny epizod bez znaczenia. Przeciwnie, działania obu stron były wynikiem ich dalekosiężnej i konsekwentnie prowadzonej polityki. Poznanie tego teatru działań pozwala wyjaśnić przyczyny kierunków wielkiej polityki głównych graczy na ówczesnej arenie geopolitycznej, jak i brak aktywności w innych, zdawałoby się ważnych strefach.
Całość rozgrywała się na terenie bliższym geograficznie i kulturowo niż Bliski Wschód, lecz słabiej znanym w historiografii. Oprócz ofensywy flandryjsko-weneckiej, kolonizacji Bułgarii przez Połowców i walki Bułgarów o wolność, w tle widać działalność strategii wielu bliższych i dalszych państw. Pokonane Bizancjum się nie poddaje, Wołosi koczują na coraz szerszym terenie, łacinnicy tworzą kolejne efemeryczne państwa w Grecji, widać politykę sąsiednich Węgier czy Serbii, niemieckie parcie na wschód, pośrednio działalność Rusi czy muzułmanów...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

    

   Andrzej Olejko
   "Skrzydła nad Beskidami 1914. Lotnictwo
    austro-węgierskie w walkach o Kraków
    i w operacji łapanowsko-limanowskiej"

  

ISBN 978-83-65982-95-7
106 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu
I Na drogach i nad drogami odwrotu. Skrzydła Twierdzy Kraków
II Skrzydła nad Jabłońcem. Działania lotnicze nad Beskidami Wyspowym i Sądeckim
III Ohne Flieger kein Sieg! Siła i znaczenie „piątej broni”
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Roth był urodzonym wodzem; łączył w sobie niezwykłą inteligencję oraz bystre spojrzenie wojskowe ze stoickim, niemalże klasycznym spokojem i opanowaniem w nawet najbardziej krytycznym położeniu. Pełen optymizmu i zapału podszedł do postawionego przed nim zadania i wykonał je aż do końca ze zdumiewającą wytrwałością. Ani razu nie zwątpił, ani nie zawahał się, a będąc przekonany o słuszności swej drogi, nic nie było w stanie go od niej odwieść. W rzeczy samej bitwa pod Limanową-Łapanowem stawiała przed dowódcą nie lada wymagania.

Taką opinię gen. Josef Freiherr Roth von Limanowa-Łapanów, triumfator
z przełomowej bitwy 1914 r. na południowym odcinku Frontu Wschodniego (w nomenklaturze cesarsko królewskiego Naczelnego Dowództwa Nord-Ostfront) Wielkiej Wojny (I wojna światowa) nazwanej nieco przesadnie „Marną Frontu Wschodniego”  otrzymał od piszącego wstęp do jego wspomnieniowego opracowania dotyczącego wspomnianej operacji i bitwy stoczonej w dniach 2-12 XII 1914 r.  byłego dowódcy c.k. polowej 1. Armii gen. Victora von Dankla. Po jej zakończeniu znalazł się on jako dowodzący polową c.k. 4. Armią wśród sław dowódczych monarchii austro-węgierskiej docenionych przez Naczelnego Wodza arcyksięcia Fryderyka Habsburga jak i Armeeoberkommando (AOK) zaś ocenę jej znaczenia znaleźć można w źródłach wspomnieniowych jak i archiwalnych...

 

O autorze:
Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.