Michał Wieliczko-Wielicki
   "Wojna domowa w Rosji 1917–1921"

ISBN 978-83-67730-04-4
92 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

   Marcin Suchacki
   "Od Ober-Selk do Helgolandu 1864:
    austriackie siły zbrojne w wojnie z Danią"

ISBN 978-83-67730-03-7
66 str.
163x235 mm

Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

   Julian Stachiewicz
   "Działania zaczepne 3 armii na Ukrainie"

ISBN 978-83-67730-02-0
98 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

Spis treści:

Wstęp
I Przygotowania do ofensywy
II Pierwsza faza ofensywy (17-27 kwietnia)
III Druga faza ofensywy (28 kwietnia – 9 maja)
Mapy
Spis map i schematów


O książce:
Rosja kończyła wojny na frontach wewnętrznych, zwalniając w ten sposób swe siły do walki z Polską. Nader słaby z początkiem 1920 roku front przeciw polski (cztery do pięciu dywizji) był zasilany stale w miarę stopniowej likwidacji innych nieprzyjaciół. Już w połowie marca liczył on szesnaście dywizji piechoty i dwie dywizje jazdy w sile około 89000 bagnetów i szabel. Jednocześnie wprowadzono w początkach marca nowy podział organizacyjny frontu. Front na północ od Polesia (do rejonu Szaciłek) podlegał, jak dotychczas, „dowódcy frontu zachodniego”. Natomiast na południe od Prypeci stojącą XII armię i XIV armię, która główną siłą stała wzdłuż granicy rumuńskiej, podporządkowano „dowódcy frontu południowo-zachodniego”, któremu również podlegała, dalej na południu, nacierająca na Krym XIII armia sowiecka (...)
Gdy po naszym uderzeniu, w pierwszych dniach marca na Mozyrz i Kolenkowicze, rozpoczęło się przeciwdziałanie sowieckie, główny nacisk ofensywny wojsk czerwonych objął oprócz Polesia również i część frontu na południe od Prypeci. W połowie marca dowództwo sowieckie nakazało tam ofensywę na większą skalę XII armii na Równe; armia XIV miała przeprowadzić natarcie dalej na południe.
Natarcie to, dzięki temu, że wcześnie dowiedziano się o planach sowieckich, zostało z łatwością odparte i stłumione w zarodku. Okazało się jednak, że Rosjanie sprowadzili tam nowe siły oraz że po nieudaniu się marcowej ofensywy trwa na froncie ukraińskim dalszy dopływ świeżych sił. Wszelkie dane, zebrane o nieprzyjacielu z początkiem kwietnia, świadczyły o tym, że większość sił swoich, ściąganych z innych frontów, skupia on na Ukrainie. Na tej podstawie zdecydował Naczelny Wódz przeprowadzić naszą ofensywę na Ukrainie...

   Jakub Juszyński
   "Wojny Rusi z Połowcami w XI–XIII wieku"

ISBN 978-83-67730-01-3
64 str.
163x235 mm

Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

Spis treści:

Wstęp
I Źródła pisane
II Wojskowość połowiecka
III Walki w XI-XII wieku
IV Wyprawa kniazia Igora
V Walki Romana halickiego
Bibliografia
Spis map


O książce:
Wojny Rusi z Połowcami  nie były nigdy omawiane w polskiej literaturze historycznej. Nie zwracały uwagi tak, jak na przykład późniejszy podbój Rusi przez Mongołów. Wynika to stąd, że wojny rusko-połowieckie nie miały wpływu na Polskę. Jednak jest to temat warty omówienia choćby z punktu widzenia historii wojskowości.
Konflikty te toczyły się na rozległych obszarach Rusi i połowieckich stepów, przy zaangażowaniu wielkich sił po obu stronach. W walkach użyto rozmaitych typów broni i sprzętu, w tym machin miotających ogień. Wojskowość ruska, mimo ograniczonej roli konnicy, wykazała się skutecznością w walce z koczowniczym wrogiem w otwartych bitwach, zasadzkach i oblężeniach.
Przebieg wojen Rusów z Kunami przekazują ruskie źródła, pozwalając odtworzyć tło wydarzeń. Miały one miejsce w okresie rozbicia Rusi na wiele księstw, które zwalczały się wzajemnie bez przebierania w środkach. Skonfliktowani kniaziowie wzywali też Połowców do walki z innymi ruskimi władcami. Po jakimś czasie zaczęli też wchodzić w związki dynastyczne z połowieckimi chanami...

   Jakub Juszyński
   "Wojskowość prusko-jaćwieska w XIII wieku"

ISBN 978-83-67730-00-6
65 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

Spis treści:

Wstęp
I. Jeździectwo
II. Opancerzenie
III. Broń do walki wręcz
IV. Broń dystansowa
V. Użycie sań w walkach oraz działania oblężnicze
VI. Wojownicy bałtyjscy w Kodeksie Lubińskim
VII. Fortyfikacje
VIII. Liczebność wojsk
IX. Ideologia pogańska
X. Podsumowanie wzajemnych wpływów w wojskowości polskiej i prusko-jaćwieskiej
Bibliografia



O książce:

XIII wiek był okresem, w którym Prusowie, Jaćwingowie i Litwini toczyli zażarte walki z sąsiadami i między sobą. Najeżdżali Polskę, Ruś i Łotwę, często też byli werbowani przez polskich i ruskich władców do bratobójczych wojen. Duża część Prusów i Jaćwingów wspierała Krzyżaków przeciw swoim rodakom i Litwinom, stanowiąc często większą część wojsk zakonnych.
Prusowie i Jaćwingowie wyróżniali się charakterystycznymi dla siebie metodami prowadzenia walk w bitwach i oblężeniach, uzbrojeniem czy zwyczajami wojennymi. Typowe dla nich elementy uzbrojenia, jak hełmy pekilhube czy tarcze typu pawęż, stały się ich rozpoznawalnymi cechami. Pojawiają się one często w ikonografii polskiej czy niemieckiej z XIII i XIV wieku. Również źródła pisane zaznaczają bałtyjskie cechy uzbrojenia.
Znaleziska archeologiczne z ostatnich lat znacząco zwiększyły stan źródeł na temat wojskowości prusko-jaćwieskiej czy litewskiej. Mimo to, jak dotąd nie powstała żadna praca naukowa czy popularnonaukowa, która omówiłaby temat. Dlatego powstała ta książka. Przedstawiono tu nie tylko prusko-jaćwieskie jeździectwo czy uzbrojenie zaczepne i ochronne. Nakreślone zostały także inne elementy, charakterystyczne dla Prusów i Jaćwingów: użycie sań w walkach, metody działań oblężniczych, system zasieków i innych umocnień, a także ideologia pogańska...

   Eugen Gorb
   "Prut 19–21 VII 1711. Północna kampania
    wielkiego wezyra"

ISBN 978-83-67111-47-8
104 str.
163x235 mm

Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Węzeł gordyjski. Stosunki rosyjsko-tureckie w pierwszej dekadzie XVIII wieku
II Siły i plany przeciwników
III Pójście na śmierć (czerwiec 1711)
IV Rajd generała Rönne
V Decydująca bitwa pod Stănileşti
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:
W XVIII wieku armie rosyjska i osmańska spotkały się na polu bitwy czterokrotnie. To właśnie w tym stuleciu Rosjanie odnieśli jedne z najgłośniejszych zwycięstw i jednocześnie jedne z najbardziej gorzkich porażek, nie tylko w wojnach z Imperium Osmańskim, ale i w całej historii wojskowości rosyjskiej. Nawet pobieżne zapoznanie się ze źródłami daje jednoznaczną odpowiedź na pytanie o wynik trzydniowej bitwy, która rozegrała się pod Stănilești, nad brzegiem rzeki Prut, w lipcu 1711 roku – była to bezwarunkowa kapitulacja armii rosyjskiej i cara Piotra I osobiście. Niemniej jednak do dziś czołowi rosyjscy znawcy historii kampanii pruckiej bronią tezy, że car opuścił brzegi Prutu jako zwycięzca.
Rzecz w tym, że historia kampanii pruckiej całkowicie rozbija utrwalony w historiografii mit Piotra jako wielkiego dowódcy, mądrego i dalekowzrocznego stratega, który przez wieki dominował zarówno w nauce historycznej, jak i w świadomości społecznej. Zamiast tego gloryfikowanego obrazu, widzimy przestraszonego na śmierć, niemal pokonanego monarchę, biegającego histerycznie po obozie rosyjskim, otoczonego ze wszystkich stron przez wroga, niemogącego wypowiedzieć ani słowa – takim współcześni widzieli cara Piotra nad brzegiem Prutu. A przecież dwa lata temu ten sam monarcha z triumfem świętował swoje zwycięstwo nad najsilniejszą i najbardziej zdyscyplinowaną armią w Europie. Zawsze trudno pogodzić się ze złudzeniami rozbitymi do fundamentów, dlatego w rosyjskiej historiografii pojawił się kompromisowy obraz wojny rosyjsko-tureckiej z lat 1710-1713, w którą Piotr zaangażował się nie z własnej woli i wyszedł z niej z poczuciem godności.
W rzeczywistości sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Triumfator spod Połtawy, car Piotr I traktował zbliżającą się wojnę jako łatwą rozgrywkę, ufając lekkomyślnym zapewnieniom niektórych doradców, że wszyscy chrześcijanie na Bałkanach powstaną, gdy tylko car i jego armia staną na osmańskich ziemiach. Jak zobaczymy poniżej, obiecanego powstania nie było nawet w kartach – armia rosyjska została pozostawiona twarzą w twarz z Osmanami, którzy w przeciwieństwie do Rosjan poważnie traktowali swojego wroga i odpowiedzialnie podchodzili do takich rzeczy, jak planowanie i wywiad, o czym rosyjscy generałowie tym razem zapomnieli, ufając niepewnym szpiegom i agentom spośród bałkańskich chrześcijan...

   Amet-chan Szejchumierow
   "Dowódcy Chanatu Krymskiego. Tuhaj-bej"

ISBN 978-83-67111-46-1
109 str.
163x235 mm

Mapy: 9

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Od wydawcy
Wstęp
I Krym i jego sąsiedzi w pierwszej połowie XVII wieku
II Droga po chwałę
III Rok wielkich zwycięstw
IV Pamięć o bohaterze
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:
W pierwszej połowie XVII wieku Chanat Krymski był jednym z najsilniejszych państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Był on częścią rozległego świata muzułmańskiego, który rozciągał się od Maroka po Indonezję i stanowił jednolitą przestrzeń kulturową. Państwo Girejów obejmowało Półwysep Krymski (z wyjątkiem Wybrzeża Południowego i Kerczu, rządzonych przez turecką administrację ejaletu Kaffy) oraz stepy od Dniepru po Kubań włącznie.
Chanowie krymscy uważali ziemie czerkieskie na Północnym Kaukazie za część swojego imperium. Pas ziem nadbrzeżnych od Dunaju do Dniepru wchodził w skład państwa osmańskiego, ale ludność tatarska tych terenów była podwójnie podporządkowana sułtanowi-chanowi. Jały agasi (aga nadbrzeża) był namiestnikiem chana nad Tatarami budziackimi, największej społeczności tatarskiej w regionie Morza Czarnego poza Krymem i Kubaniem.
Kierowanie państwem i dowództwo nad armią były synonimami. Głową państwa był chan, który był również naczelnym dowódcą. Jego zastępca i następca nosił tytuł kałgi (kałga-sułtan). Drugi następca chana nosił tytuł nureddina (nureddin-sułtan). Pod nieobecność chana to właśnie oni mieli dowodzić armią. Pod jego dowództwem dowodzili odpowiednio prawą i lewą flanką. Inni członkowie rodziny Girejów (sułtani) byli również dowódcami wojskowymi. Bejowie (begowie), wyższa szlachta chanatu, łączyli funkcje dowódców i zarządców. Przedstawiciele głównych rodów chanatu – Szirinów, Mansurów, Barynów, Argynów, Sedżeutów i Jaszławów – brali udział w rządzeniu krajem razem z Girejami...

   Przemysław Benken
   "Legiony Polskie w bitwie pod Jastkowem
    31 VII – 3 VIII 1915"

ISBN 978-83-67111-45-4
64 str.
163x235 mm

Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Utworzenie 4. Pułku Piechoty i marsz formacji legionowych na Lublin
II Bitwa pod Jastkowem – przygotowania i dzień pierwszy
III Bitwa pod Jastkowem – dzień drugi i trzeci
IV Odwrót Rosjan i podsumowanie walk
Bibliografia
Spis map


O książce:
Na przełomie lipca i sierpnia 1915 r. pod Jastkowem niedaleko Lublina rozegrała się bitwa, w której udział wzięły m.in. 4. Pułk Piechoty Legionów ppłk. Bolesława Roi i pułki I Brygady Legionów Józefa Piłsudskiego. Wokół krwawego, kilkudniowego starcia (będącego chrztem bojowym 4. Pułku), w którym Polacy próbowali bohatersko, acz bezskutecznie przełamać pozycje rosyjskie, narosło wiele kontrowersji.
Co faktycznie wydarzyło się pod Jastkowem i kto odpowiadał za brak sukcesu formacji legionowych oraz duże straty poniesione przez Polaków? Czas poznać odpowiedzi na te pytania. Warto dodać, że wielu uczestników bitwy pod Jastkowem w późniejszych latach brało udział w kształtowaniu polskiego życia kulturalnego i politycznego. Byli to m.in.: Karol Bunsch, Władysław Broniewski, Józef Piłsudski, Bolesław Roja, Felicjan Sławoj Składkowski czy Kazimierz Sosnkowski. Wszystkich ich spotkamy na kartach niniejszej książki.

Z całą powagą stwierdzam, że praca dr. Przemysława Benkena […] jest relewantnym dopełnieniem istniejącej historiografii. Czytając niniejszą pracę należy mieć na uwadze słowa Cycerona „Historiam nescire hoc est semper puerum esse”, które wskazują czytelnikowi na istotne znaczenie znajomości historii batalii o polską niepodległość i wyzwolenie się przez Polaków spod panowania zaborców trwającego od XVIII aż do początków XX wieku. Tym bardziej, że wspomniana publikacja prezentuje walkę Legionów Polskich z Cesarską Armią Rosyjską, której niechlubne tradycje imperialne kontynuuje istniejąca w różnych formach państwowości Rosja.
(z recenzji dr. Arkadiusza Krawcewicza).

   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i konne łucznictwo w XII wieku"

ISBN 978-83-67111-44-7
97 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Znaczenie zasieków w wojnach
II Jazda polska do XII wieku
III Partyjski strzał polskiego księdza
IV Walki w latach 1119-1138
V Walki w latach 1146-1151
VI Odparcie Fryderyka Barbarossy w 1157 roku
VII Wyprawa na Prusy w 1166 roku
VIII Wojny Kazimierza II Sprawiedliwego
Podsumowanie
Bibliografia



O książce:

Książka ta omawia walki polskiego rycerstwa w XII wieku. Prowadziło ono wówczas działania o szerokim zasięgu i dużej skuteczności, co rozstrzygało ówczesne konflikty na korzyść Polski. W tym stuleciu, między innymi, Bolesław Krzywousty podbił Pomorze, odparto Fryderyka Barbarossę, skutecznie walczono w Prusach i na Rusi.
Polska jazda odnosiła zwycięstwa, stosując pozorowany odwrót i zawładnięcie terenem. Nigdy nie walczyli tak inni Słowianie. W walce konnej posługiwano się często oszczepami i łukami. O tym wszystkim mówią źródła polskie i obce, wzajemnie się uzupełniając. Szczególnie dokładny jest przekaz czeskiego kronikarza Kosmasa o polskim księdzu, który uciekając konno przed rozbójnikiem, oddał partyjski strzał.

   Adam Przybylski
   "Operacja wileńska 1919"

ISBN 978-83-67111-43-0
114 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

DZIAŁANIA WSTĘPNE W WOJNIE POLSKO-ROSYJSKIEJ 1918–1920
Wstęp
I Powstanie frontu polsko-rosyjskiego
II Obustronne położenie w połowie lutego 1919 roku
III Działanie na linię rzeki Szczary i Pińsk

OFENSYWA NA WILNO W KWIETNIU 1919 ROKU
I Geneza działania
II Położenie obu stron w końcu marca
III Plan naczelnego wodza
IV Ugrupowanie wyjściowe
V Pierwszy dzień operacji – 16 kwietnia
VI Drugi dzień działania – 17 kwietnia
VII Trzeci dzień działania – 18 kwietnia
VIII Zajęcie Wilna
IX Sytuacja końcowa

BÓJ OBRONNY O WILNO
I Położenie ogólne
II Odparcie ataku nieprzyjacielskiego
III Wykorzystanie
IV Zajęcie linii starych okopów niemieckich

Spis szkiców



O książce:

W samym Wilnie sytuacja w ciągu dnia 20.IV. poważniejszym zmianom nie uległa.  Ze strony polskiej poza drobnymi przedsięwzięciami nie czyniono żadnych kroków agresywnych.  Przeciwnik, mimo przybycia posiłków z Landwarowa, ograniczył się tak samo do obrony i do ewakuacji. Pod wieczór przybył do Wilna jeszcze jeden batalion piechoty, zabrany w marszu przez wysłany w tym celu w noc z 19 na 20.IV. pociąg.
Dnia 21.IV. o 2.00 rano nadeszła do Wilna reszta piechoty gen. Śmigłego, wraz ze sztabem dywizji. Z tą chwilą ciężar walki przeszedł na piechotę. Rozpoczęte o g. 5.00 rano natarcie, już w godzinach popołudniowych doprowadziło do opanowania całego miasta.  Przeciwnik cofał się na północo-zachód, w kierunku na Mejszagołę.
Ze względu na wyczerpanie oddziałów, zwłaszcza kawalerii, pościg za nieprzyjacielem był niemożliwy.  Ograniczono się więc do bezpośredniego ubezpieczenia miasta od północy i wschodu i tylko trzy szwadrony kawalerii zostały wysunięte w kierunkach południowo-zachodnim i zachodnim, dla obserwacji spodziewanych w tych kierunkach ruchów odciętych od Wilna części rosyjskiej dywizji litewskiej.

Ofensywa wileńska (wyprawa wileńska), to jedna z pierwszych polskich operacji wojskowych podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919–1921. Jej zasadniczym celem było zajęcie Wilna i Wileńszczyzny oraz przyłączenie tych terenów do odrodzonego państwa polskiego. Niniejsza książka prezentuje działania wstępne w tejże wojnie, ofensywę z kwietnia 1919 roku oraz obronę Wilna przed wojskami sowieckimi w kwietniu i maju 1919 roku...

   Marian Małecki
   "Muhi nad rzeką Sajó 1241. Z dziejów obecności
    Mongołów w Europie. Tom I. Wojna – prawo –
    obyczaje"

ISBN 978-83-67111-37-9
477 str.
145x205 mm
Mapy: 9

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Przedmowa (Gabor Béli)
Wstęp
I Rys historyczny Węgier przed najazdem 1241 r.
II Rys historyczny imperium mongolskiego do najazdu na Węgry w 1241 r.
III W drodze pod Muhi
IV Węgierscy sojusznicy
V Bitwa na równinie Muhi nad rzeką Sajó
VI Rozmiary i skutki klęski



O książce:

Historia Węgier – jak napisał jeden z jej rodzimych historyków – jest pasmem zwycięstw w klęskach. Ten wyjątkowy w skali znaczenia i kultury naród europejski z racji swego centralnego położenia w Europie wielokrotnie doświadczany był przez zawieruchy dziejowe, które definiowały jego istnienie niemal od nowa. Zawsze jednak podnosili się Węgrzy ze swych doświadczeń i tworzyli, odnawiali swoją państwowość i kroczyli dalej wkładając w rozwój cywilizacyjny Europy więcej niż inni. Odrębność węgierska to przede wszystkim język należący do grupy ugrofińskiej. Dalej to koczownicze pochodzenie ze stepów spod Uralu, to silnie zakorzenione poczucie wolności stepowca, które jeszcze w średniowieczu – przed najazdem mongolskim znalazło swoje miejsce w „Złotej bulli” Andrzeja II.
Węgrzy to „Antemurale Christianitatis”, za które, tak jak i Polsce, przyszło w historii zapłacić wysoką cenę – zaborami...

   Dmitrij Milutin
   "Opis działań wojennych 1839 roku
    w północnym Dagestanie"

ISBN 978-83-67111-39-3
82 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
I Szkic lewej flanki Linii Kaukaskiej i Dagestanu. Początek zamieszek w tym regionie od czasów rozwoju muridyzmu. Wzmocnienie Szamila i stan rzeczy do 1839 roku
II Projekty i plany operacji wojskowych na rok 1839. Skład osobowy oddziałów. Przygotowania. Incydenty na początku roku
III Ruch do Aukh. Nagły atak na twierdzę Taszaw-Hadżi. Sprawa pod Achmet-Tala. Wejście do Iczkerii. Zdobycie Sajasanu. Powrót do twierdzy Wniezapnaja (od 10 do 15 maja)
IV Ruch przez Salatau. Starcie w Terengul lub Burtanai. Wejście do Gumbet. Szturm na Arguan
V Ruch w kierunku Chirkat. Przekroczenie przez Andyjskie Kojsu. Oblężenie Achulgo
VI Nagły atak wroga. Jego klęska pod Aszyltą i przy moście sagritlochskim. Pierwszy generalny szturm na Achulgo
VII Blokada Achulgo z lewej strony rzeki Kojsu. Negocjacje z Szamilem. Drugi szturm i zdobycie Achulgo
VIII Wymarsz spod Achulgo. Działania końcowe i rezultaty
Załączniki
Spis map



O książce:

Do najbardziej znamiennych wyczynów wojsk rosyjskich na Kaukazie należą bez wątpienia działania wojenne 1839 roku w Dagestanie: w części południowej pod komendą dowódcy korpusu generała piechoty Gołowina i w części północnej pod dowództwem generała adiutanta Grabbe. O ile pierwsze z nich są godne uwagi ze względu na ich ważne rezultaty, osiągnięte przy bardzo niewielkich ofiarach, o tyle drugie zasługują na szczególną uwagę: miały miejsce w tych częściach regionu, do których wojska rosyjskie wcześniej nie przenikały. Napotkały one na ogromne trudności i tak duży opór ze strony wroga, jakiego wcześniej nie widziano, dlatego też sukcesy armii rosyjskich nigdy wcześniej nie były warte tak wielu ofiar.
Tym większe uznanie należy się wojskom, które przez ponad cztery miesiące z prawdziwą odwagą i niezachwianą stanowczością znosiły wszystkie trudy i cierpienia tego uciążliwego marszu przez skaliste i bezpłodne góry. Żołnierze na każdym kroku pokonywali napotkane trudności i wszędzie tam, gdzie wróg odważył się stawić opór, dzielnie walczyli. Ani duża liczba górali, ani ich wojowniczość podsycana fanatyzmem religijnym, ani niedostępność umocnionych pozycji – nic nie było w stanie powstrzymać sukcesu oddziału rosyjskiego na wyznaczonej drodze. Pozytywnie można ocenić fakt, że nigdy podczas jednej kampanii te same oddziały nie przeprowadziły tak wielu udanych szturmów na silne pozycje wroga. Dla wojsk kaukaskich wszystko było możliwe!...

Niniejsza książka prezentuje opis rosyjskiej kampanii wojennej w północnym Dagestanie w 1839 roku wraz ze szczegółowym opisem oblężenia twierdzy Achulgo, bronionej przez imama Szamila.

   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i łucznicy za pierwszych Piastów"

ISBN 978-83-67111-38-6
125 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
Polska wywalcza swoje miejsce
Drużyna wczesnopiastowska
Jazda i łucznicy Mieszka I
Za Bolesława Wielkiego-Chrobrego
Za Mieszka II i Kazimierza Odnowiciela
Wnioski końcowe
Bibliografia



O książce:

Książka opisuje walki polskiej jazdy i łuczników w czasach od Mieszka I do Kazimierza Odnowiciela. Spośród wykorzystanych źródeł szczególnie ważna jest Kronika Thietmara. Dzięki niej wiadomo, że wojsko piastowskie składało się prawie wyłącznie z lekkiej jazdy i pieszych łuczników. Ich działania, opisane przez kronikarza, były niewykonalne dla ciężkiej jazdy oraz dla piechoty walczącej głównie wręcz. Piastowska taktyka wykazywała się też wyspecjalizowaniem. Polscy wojowie na przykład stale używali pozorowanego odwrotu i przeprowadzali szybkie konne wypady o dużym zasięgu na teren wroga. Warto podkreślić, że takiej taktyki nie stosowali nigdy inni Słowianie.

   Krzysztof Kubiak, Łukasz Mamert Nadolski
   "Konflikt bliskowschodni 1945–1982.
    Broń – ludzie – epizody"

ISBN 978-83-67111-36-2
234 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

Spis treści:

Wstęp
Konflikt bliskowschodni 1945–1982
Bibliografia



O książce:

Książka, którą trzymają Państwo w ręku jest zarówno suplementem, jak i pokłosiem naszych wcześniejszych prac poświęconych wojnom izraelsko-arabskim, lub, jak kto woli – konfliktowi bliskowschodniemu, zarówno tym napisanym wspólnie, jak i opracowań autorskich. Składają się nań teksty, które z rozmaitych przyczyn (głównie jednak z uwagi na dążenia na utrzymanie rozsądnej objętości i przyjaznej czytelnikowi narracji) nie znalazły się w publikacjach (książkach i artykułach) poświęconych wojnie o niepodległość Izraela, wojnie sueskiej, wojnie sześciodniowej i innym zmaganiom, które od 1947 roku niemal nieustannie znajdują się na pierwszych stronach gazet (a obecnie czołowych pozycjach w serwisach internetowych). Wybór epizodów, postaci i typów omówionego sprzętu ma przy tym charakter autorski, a zatem czysto subiektywny. Kierowaliśmy się jednak jedną nadrzędną myślą, sprowadzającą się do złamania bardzo popularnej w piśmiennictwie popularnonaukowym i hobbystycznym ścieżki postępowania określonej słowami „znacie to posłuchajcie”. Z tego względu zrezygnowaliśmy z ponownego prezentowania zagadnień, które doczekały się obszernej i dobrej literatury, a skupiliśmy na kwestiach mało znanych, często wręcz nieznanych, amitologizowanych...