Janusz Staszewski
   "Przeszłość wojenna Śląska"

  

ISBN 978-83-67730-57-0
60 str.
163x235 mm

Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

I. Śląsk jako teren walk
II. Okres piastowski
III. Legnica
IV. Zabór czeski
V. Walki o tron
VI. Przemarsze
VII. Wielkie wojny
VIII. Wiek XX
Zakończenie
Wskazówki bibliograficzne


O książce:


Śląsk, jedna z najstarszych dzielnic państwa polskiego, przez swe położenie geograficzne stanowi pod względem strategicznym bardzo ważny obiekt. Ziemie śląskie, rozciągające się wzdłuż Odry, stanowią teren dogodny do działań zaczepnych lub dywersyjnych względem trzech państw, dla których tworzą pogranicze. W dziejach Polski, Niemiec i Czech – Odra i jej dorzecze poważną odegrały rolę jeśli idzie o działania wojenne, toteż historia wojenna Śląska wielce jest urozmaicona zarówno pod względem ludów, walczących o posiadanie tej dzielnicy, jak i pod względem celów, do osiągnięcia których przez opanowanie ziem tych zmierzano.
Bezsprzecznie Śląsk był złączony węzłami przynależności plemiennej z Polską i w toku dziejów ludność jego niejednokrotnie czynem ten fakt stwierdziła. Od bohaterskiej obrony mieszczan Niemczy i Głogowa w zaraniu dziejów aż do ofiarnej walki górników śląskich w trzykrotnym powstaniu za naszych czasów, ludność miejscowa dawała dowody swej łączności z Rzeczpospolitą i swej wierności dla macierzy...

Jedną z ciekawszych prac Janusza Wiktora Staszewskiego była „Przeszłość wojenna Śląska”. Ta niebyt obszerna lektura pokazała jednak pewien kalejdoskop wydarzeń o charakterze militarnym, jakie rozgrywały się na tym terenie od zarania państwowości polskiej po czasy współczesne Autorowi. Już we Wstępie podkreślił on polskie korzenie tej dzielnicy, opierając się na związkach plemion śląskich z pozostałymi – polskimi. Nie był to w żadnej mierze pogląd odosobniony, jako że pamiętano o trzech zrywach powstańczych sprzed kilkunastu lat i – co zrozumiałe – akcentowano ten fakt w wyraźny sposób. Skoro po tylu wiekach ludność Śląska w drodze walki zbrojnej opowiedziała się za przynależnością do Polski to znaczyło, że te więzi plemienne gdzieś pozostały (dr hab. Marian Małecki)

 


O autorze:


Janusz Staszewski (1903–1939) – historyk, archiwista, autor prac z historii wojskowości, dziejów Wielkopolski wschodniej i biografistyki.



   Tomasz Szeląg
   "Wojna perska 359–360"

  

ISBN 978-83-67730-55-6
257 str.
145x205 mm

Mapy: 14

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
Przegląd wybranych źródeł
I. Od Konstancjusza Chlorusa do roku przed burzą
II. Persja Sasanidów – wielki rywal Imperium. Konflikty z Rzymem
III. Wojskowość rzymska i perska w III–IV w. n.e.
IV. Wojna 359–360 r.
V. Konsekwencje upadku Amidy
VI. Ofensywa perska w 360 r.
Epilog. Wnioski
Aneks. Kalendarium zmagań rzymsko-sasanidzkich w latach 230-363
Spis map i schematów
Bibliografia


O książce:


Od opublikowania przez wydawnictwo Bellona mojej pracy pt. Amida 359 minęło ponad dziesięć lat. W tym czasie ukazało się wiele pozycji zarówno naukowych, jak i popularnonaukowych, które nie tylko znacząco poszerzyły naszą wiedzę na temat badanych zagadnień, ale także zmusiły mnie do rewizji niektórych spostrzeżeń. Niniejsza publikacja jest więc zmienionym, poprawionym i rozbudowanym opracowaniem opartym na – zawsze miałem nadzieję, że solidnych – fundamentach utworu z 2012 r., ale to nie jest ta sama praca. Zmianie uległ także tytuł, seria „Historyczne Bitwy”, w zdecydowanej większości przypadków, niesie ze sobą zrozumiały wymóg nazwania książki od miejsca i daty decydującego starcia. Tymczasem niniejsza publikacja porusza temat całej wojny lat 359-360, przygotowań do niej, a także konsekwencji, niezwykle poważnych nie tylko dla Imperium Rzymskiego, ale i Persji. Nie zamyka się jedynie na kwestiach militarnych, chciałem nakreślić jak najszerszą panoramę społeczno-polityczną Cesarstwa, w tym burzliwe w IV w. wydarzenia religijne, a także przybliżyć Czytelnikom dzieje Persji Sasanidów. Mam nadzieję, że takie założenie udało się, choćby w części, zrealizować...

 


O autorze:


Tomasz Szeląg (1980) – historyk prawa specjalizujący się w prawie rzymskim, doktor nauk prawnych, uzyskał również licencjat kościelny z zakresu prawa kanonicznego, radca prawny.
Wykładowca w Instytucie Prawa, Ekonomii i Administracji Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Członek Stowarzyszenia Kanonistów Polskich.
Autor monografii Bitwa pod Adrianopolem. 9 sierpnia 378 r. (2006), Kampanie galijskie Juliana Apostaty. Argentoratum 357 r. (2007), Cesarz Julian Apostata i jego ustawa szkolna (2017), Wpływ Kościoła na ustawodawstwo cywilne w okresie panowania dynastii konstantyńskiej (305-363 r.) w świetle prawa kanonicznego i przepisów księgi XVI Kodeksu Teodozjusza (2020) wydanych nakładem wydawnictwa Inforteditions oraz Amida 359 (2012), która ukazała się w serii Historyczne Bitwy wydawnictwa Bellona, a także kilkudziesięciu artykułów naukowych i popularnonaukowych.
Współautor podręczników z prawa rzymskiego Prawo rzymskie. Repetytorium (2002, wyd. II 2004), Prawo rzymskie. Zestaw ćwiczeń dla studentów prawa (2004).
Oprócz publikacji związanych z prawem rzymskim i historią starożytną jest autorem komentarza Ustawa o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 wydanego przez C.H. Beck (2022).


   Witold J. Chrzanowski
   "Rzymska flota wojenna w czasach II wojny
    punickiej i I macedońskiej (218–201 p.n.e.).
    Organizacja i działania operacyjne"

  

ISBN 978-83-67730-54-9
329 str.
145x205 mm

Mapy: 3

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I. Geneza floty rzymskiej i jej okręty w przededniu II wojny z Kartaginą
II. Działania floty rzymskiej w początkowym okresie II wojny punickiej. Od ofensywy operacyjnej po defensywę strategiczną w latach 218–216/215 p.n.e.
III. Wojna śródziemnomorska 215–212 p.n.e.
IV. Osiągnięcie przewagi przez flotę rzymską w latach 212/211–207 p.n.e.
V. Przeprawa Rzymian do Afryki i neutralizacja floty kartagińskiej 206–201 p.n.e.
Zakończenie
Aneks
Spis map
Summary
Wykaz literatury cytowanej


O książce:


Republika rzymska przystępując do wojny z Kartaginą w 218 r. p.n.e. jawiła się hegemonem zachodnich akwenów Morza Śródziemnego. Za siłą morską Rzymu przemawiało 220 galer pięciorzędowych stacjonujących w Ostii, eskadra w sycylijskim Lilybauem oraz bazy na Sardynii i Korsyce. Także sojusze z Hieronem II syrakuzańskim i Massalią, stanowiły dostateczną gwarancję natychmiastowego przejęcia inicjatywy operacyjnej na wypadek konfliktu z jedynym potencjalnym pretendem do zakwestionowania thalassokracji rzymskiej, Kartaginą. Z chwilą, gdy napięcia w stosunkach punicko-rzymskich przybrały postać otwartego konfliktu, flota rzymska przystąpiła do realizacji zadań taktyczno-operacyjnych na kierunkach afrykańskim i iberyjskim. Nad Tybrem nie przewidziano jedynie marszu Hannibala na Italię.
Classis Romana, operująca nieprzerwanie przez cały okres tego konfliktu zbrojnego (218-201 r. p.n.e.), jak również odpryskowej, I wojny macedońskiej (215-205 r. p.n.e.) nie doczekała się samodzielnej monografii sensu stricto. Niemal zawsze jej dokonania przedstawiane są w kontekście pierwszego konfliktu z Kartaginą, w którym operacje morskie, według relacji Polibiusza z Megalopolis, stanowiły równorzędny teatr walk dla działań lądowych. Również dzięki niemu II wojna punicka, toczona zarówno w Italii, Hiszpanii, jak i w Afryce nazwana została wojną hannibalską...

 


O autorze:


Witold J. Chrzanowski ur. w 1963 roku w Krakowie. Doktor nauk humanistycznych, historyk i numizmatyk. Studia magisterskie, a następnie doktoranckie, ukończył na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Publikuje od 1995 r. (Pyrrus, król Epiru). Jest autorem kilkunastu prac z zakresu dziejów republiki rzymskiej w III wieku p.n.e. oraz genezy pierwszych państw słowiańskich. W dorobku autora miejsce znalazło także kilka biografii: Świętopełk I Wielki, król wielkomorawski (ok. 844-894), wyd. 2016, Harald Pięknowłosy (ok. 850–933) król wikingów, wyd. 2013. Popularność autorowi przyniosła trylogia Kronika Słowian (t. I – Rzesza Wielkomorawska i kraj Wiślan, t. II – Polanie, t. III – Ruś Kijowska w czasach pierwszych Rurykowiczów, wyd. 2008–2009). Sporym zainteresowaniem Czytelników cieszyły się również Rzym i Kartagina 280–241 p.n.e., wyd. 1997 oraz Wojna Pyrrusa z Rzymem i Kartaginą 280-275 p.n.e., która ukazała się nakładem naszego wydawnictwa w 2015 r.

   Eugen Gorb
   "Północny sfinks na Dunaju. Konflikt
    rosyjsko-turecki w latach 1807–1810"

  

ISBN 978-83-67730-53-2
264 str.
145x205 mm

Mapy: 26

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Potencjał militarny stron
II. Kampania dunajska 1807 roku
III. Bitwa koło wyspy Lemnos 1 VII 1807 roku
IV. Działania wojenne armii kaukaskiej i bitwa nad rzeką Arpaczaj
V. Kampania 1807 roku na Morzu Czarnym
VI. Rozejm w Slobozii (1807–1809)
VII. Epopeja brailska i zadunajska wyprawa Bagrationa
VIII. Podbój Poti
IX. Wyprawa na Ruse i bitwa pod Batinem
X. Kampania czarnomorska 1810 roku
Spis map i schematów
Bibliografia


O książce:


Publikacja, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest zarówno kontynuacją Dardanele..., jak i jednocześnie odrębnym studium. Kontynuujemy naszą narrację od punktu, w którym się urywa, i doprowadzamy opowieść o wojnie do końca 1810 roku. Uważny Czytelnik ma zapewne co najmniej dwa pytania: dlaczego tekst został podzielony na osobne, tak nierówne części, i co się stało z dwoma ostatnimi latami wojny – 1811 i 1812.
Po pierwsze, naszym skromnym zdaniem, przedstawienie wydarzeń w kilku książkach jest zgodne ze współczesnym podejściem do historii wojny rosyjsko-tureckiej 1806-1812. Wojna została oficjalnie wypowiedziana dopiero w ostatnich dniach 1806 roku. Wszystko, co było wcześniej, często określa się w historiografii mianem „dziwnej wojny”. Autor stosuje określenie „wojna hybrydowa” do opisu początkowego okresu działań wojennych. W przedrewolucyjnej historiografii rosyjskiej, co wciąż ma podstawowe znaczenie dla opracowania interesującego nas tematu, zwyczajowo dzielono wojnę 1806-1812 na periody, w zależności od tego, kto w tym lub innym okresie sprawował dowództwo nad głównym frontem działań wojennych – naddunajskim. I tak pojawiły się okresy Michelsohna (1806-1807), Prozorowskiego (1807-1809), Bagrationa (1809-1810), Kamieńskiego (1810-1811) i wreszcie Kutuzowa (1811-1812)...

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem 5 książek i ponad 40 artykułów naukowych.


   Marcin Leszczyński, Michał Leszczyński
   "Yorktown 1781. Decydująca kampania
    amerykańskiej rewolucji"

  

ISBN 978-83-67730-52-5
191 str.
145x205 mm

Mapy: 3

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Szósty rok amerykańskiej rewolucji
II. Kampania na południu
III. Od Waxhawks do Camden
IV. Kluczowy rok wojny
V. Wirginia w ogniu
VI. Działania sojuszników poprzedzające oblężenie
VII. Wojna na morzu i w koloniach
VIII. Armia amerykańska
IX. Armia francuska
X. Armia brytyjska i niemieccy sojusznicy
XI. Przygotowanie Yorktown do obrony i plany strony brytyjskiej
XII. Oblężenie Yorktown
Zakończenie
Spis map
Bibliografia


O książce:


Oblężenie Yorktown, które miało miejsce od 28 września do 19 października 1781 r. na terenie Wirginii, słusznie uważane jest za jedno najbardziej przełomowych starć w historii. W jego wyniku potężna niegdyś brytyjska armia króla Jerzego III doznała upokarzającej klęski z rąk dwóch niecodziennych sojuszniczek. Jedną z nich była młoda amerykańska republika, do niedawna jeszcze uznająca zwierzchnictwo Londynu, drugą zaś odwieczny wróg Anglików – rządzona przez władców absolutnych Francja.
Jak do tego doszło? W jaki sposób powołana niegdyś z żołnierzy-amatorów armia amerykańska była w stanie zadać tak potężny cios swojej metropolii po sześciu latach niszczącej wojny? Wielka Brytania była przecież w 1781 r. mocarstwem globalnym, którego potężna Royal Navy i żołnierze w czerwonych kurtkach byli w stanie interweniować skutecznie na wszystkich kontynentach i oceanach. W jaki sposób wielokrotnie pokonywana przez Anglików Francja zdołała się zemścić za lata upokorzeń, doprowadzając wraz ze sprzymierzoną Hiszpanią do upadku tzw. Pierwsze Imperium Brytyjskie?
Książę de Lauzun (który pomimo niewątpliwych zasług dla swojej ojczyzny miał zostać zgilotynowany podczas Rewolucji Francuskiej) podsumował klęskę Brytyjczyków w 1781 r. następującymi słowami:
W ciągu całej tej wojny Anglicy sprawiali wrażenie ślepców, czyniąc zawsze to, czego nie należało robić, i odrzucając oczywiste i pewne możliwości sięgnięcia po sukcesy...

 


O autorach:


Marcin Leszczyński (1985), oficer Wojska Polskiego pochodzący z Gniezna. Absolwent stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie służący na stanowisku sztabowym. Hobbistycznie zainteresowany historią osiemnastego wieku w Europie, a także dziejami Rosji i byłego ZSRR.

Michał Leszczyński (1985), dziennikarz i copywriter pochodzący z Gniezna. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie zawodowo związany z Warszawą oraz branżą gier komputerowych. Hobbystycznie pochłania seriami książki z zakresu wojny secesyjnej, rewolucji amerykańskiej, a także konfliktów na Dalekim Wschodzie.


   Otton Laskowski
   "Wyprawa wiedeńska"

  

ISBN 978-83-67730-51-8
60 str.
163x235 mm

Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wyprawa wiedeńska
Odrębność staropolskiej sztuki wojennej


O książce:


Skoro piechota polska wywalczyła drogę swej kawalerii, zaczęła ona coraz większymi masami spływać poprzez doliny na równinę wiedeńską. Turcy bronili się rozpaczliwie, niemal przed samym obozem, osłaniając dostęp doń przez Währing, Weinhaus, Ottakring i Breitensee. Zdając sobie sprawę z miękkiego oporu nieprzyjaciela już w chwili zejścia na równinę, musiał się liczyć Sobieski z możnością szukania rozstrzygnięcia jeszcze w ciągu bieżącego dnia, to też, chcąc zorientować się w odporności nieprzyjaciela i wyjaśnić, o ile teren nadaje się do uderzenia mas jazdy, rzucił do natarcia chorągiew Zbrożka. Wbiła się ona w szyki tureckie i zawróciła z powrotem, ścigana przez spahów, którzy zostali powstrzymani przez polskie i niemieckie oddziały. Chorągiew straciła czwartą część swoich ludzi, lecz szarża jej dała królowi pewność, że natarcie mas kawalerii pójdzie w tym terenie.
Wielki wezyr, zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, grożącego mu ze strony Polaków na lewym skrzydle, przesuwał pospiesznie na południe swoje oddziały, próbując powstrzymać napór przeciwnika: wkrótce skupił tu trzy czwarte swoich sił, ogałacając nawet odcinek, na który nacierali Austriacy. Wyciągał tutaj „batalją, korespondującą naszej”. Gdy zejście armii polskiej zaczęło zagrażać już bezpośrednio jego obozowi, jął pośpiesznie skupiać swe masy na północny zachód od Ottakringu, osłaniając nimi główny obóz, stojący na dzisiejszym Schmelzu. Zamierzał powstrzymać tu ogniem 16-tu dział nacisk nieprzyjaciela i uderzeniem swej jazdy odeprzeć cios, zagrażający obozowi. Jazda jego uderzyła na chorągwie Jabłonowskiego, lecz zastała tu wielki porządek i, energicznie przyjęta, cofnęła się w zamieszaniu.
Niebawem, sam wielki wezyr, biorący osobiście teraz udział w walce, musiał się cofnąć ku swoim namiotom. Ruch odwrotowy Tatarów udzielił się stopniowo pozostałym oddziałom...

 


O autorze:


Otton Laskowski (1892–1953) – historyk wojskowości, major piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Twórca i redaktor naczelny Encyklopedii wojskowej, kierował też Przeglądem Historyczno-Wojskowym. Autor wielu prac z historii wojskowości. W prowadzonych badaniach historycznych specjalizował się w staropolskiej sztuce wojennej.

   Krzysztof Mroczkowski
   "Oman 1958–1959"

  

ISBN 978-83-67730-50-1
119 str.
163x235 mm

Mapy:3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Brytyjska „nieobecność” w sułtanacie Omanu i Maskatu
II. U podstaw rebelii
III. Kampania w masywie Jebel Akhdar
IV. Wyślijmy tam SAS
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:


Omówione w opracowaniu wieloletnie relacje Omanu z Wielką Brytanią oferują nam jeden z najbardziej pouczających przykładów nieoczywistej penetracji i przebudowy tradycyjnego stanu kontroli kolonialnej w archaicznym państwie poprzez dostarczenie mu tożsamości – nie tylko geograficznej, ale i instytucji administracyjnych i zdolności wojskowych. Oczywiście z punktu widzenia Wielkiej Brytanii działo się to nie po to, by unowocześnić zapóźnione pod względem rozwoju społecznego i politycznego społeczeństwo, ale by w zasadzie objąć go pełną kontrolą. Ten sposób przebudowy arabskiego sułtanatu jest tym bardziej uderzający, ponieważ wystąpił całkowicie poza formalne imperialnymi formami kontroli – Oman nigdy nie był częścią Imperium Brytyjskiego! A wszystko to miało miejsce w imię nie tylko trwającej od połowy XIX wieku postępującej kolonizacji regionu Zatoki Perskiej, ale przede wszystkim po to, by utrzymać resztki imperium w tradycyjnie postrzeganej strefie wpływów i odpowiedzialności Imperium borykającego się nie tylko z kłopotami wewnętrznymi, upadkiem swej roli mocarstwowej i formacji politycznej. Poprzez tego rodzaju „oficjalną nieobecność” Londyn przeciwstawiał się stopniowo, acz systematycznie, rugowaniu jego wpływów na Bliskim Wschodzie, sięgając czasem po dyskretne narzędzie, jakim były – niezbyt chciane zresztą w drugiej połowie lat 40. XX wieku – siły specjalne...

 


O autorze:


Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Naukowo zajmuje się stykiem wojskowości i polityki – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Autor szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografii: „»Płynny Ołów«. Izraelska operacja wojskowa w Strefie Gazy 2008–2009”, „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” , „Bitwa o Karameh 1968” oraz „Wojna ośmiu dni. Operacja „Litani” 1978” (współautor).


   Paweł Borawski
   "Tajna wojna Iranu ze Stanami Zjednoczonymi.
    Brygady Hezbollahu oraz irańscy Strażnicy
    Rewolucji w walce z „anglo-amerykańską”
    okupacją Iraku w latach 2007–2011"

  

ISBN 978-83-67730-49-5
487 str.
145x205 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Iran w obliczu amerykańskiego ataku na Irak
II. Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej (Pasdaran) jako element sił zbrojnych Iranu
III. Siły Qods (Niru-ye Qods) jako instrument wpływu Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej na Bliskim i Środkowym Wschodzie
IV. Brygady Hezbollahu w latach 2007–2011 – portret organizacji
V. Brygady Hezbollahu w latach 2011–2020 – ewolucja organizacji
Epilog. Eskalacja konfliktu. Zamach na generała Kassema Solejmaniego
Bibliografia


O książce:


Musicie wiedzieć, iż jesteśmy bardzo blisko was w miejscach, o których wam się nawet nie śniło – słowa te wypowiedziane przez dowódcę irańskich Sił Qods generała Kassema Solejmaniego pod adresem prezydenta USA Donalda Trumpa nie były czczą przechwałką. Stworzony przez Iran, regionalny polityczno-wojskowy sojusz złożony głównie z różnoetnicznych szyickich milicji zwany „Osią Oporu” posiada bowiem realny wymiar w postaci przeszło 200 tysięcy bojowników  na ogromnym obszarze rozciągającym się od Azerbejdżanu po Jemen oraz od Libanu i Palestyny po Afganistan. To niewidzialne władztwo jest w istocie kolejną wersją perskiego imperium. Nowe szyicko-perskie imperium nie zna granic państwowych. Sięga ono bowiem wszędzie tam, gdzie docierają irańscy Strażnicy Rewolucji często w charakterze  doradców, budowniczych, dyplomatów czy też pielgrzymów. Od wielu lat „Oś Oporu” spędza sen z powiek szefów tajnych służb Izraela. Elementy tego nieformalnego sojuszu otaczają bowiem niemal ze wszystkich stron położone w Palestynie państwo żydowskie. Można powiedzieć, że generałowi Solejmaniemu udało się zamknąć Izrael w pierścieniu ognia nowoczesnych dronów bojowych oraz rakiet balistycznych.
Przedmiotem niniejszej książki jest historia irackich  Brygad Hezbollahu, jednego ze zbrojnych ugrupowań wchodzących w skład „Osi Oporu”. Organizacja ta jest ściśle związana z irańskim Korpusem Strażników Rewolucji Islamskiej, zarówno ideologicznie, jak i organizacyjnie. W pracy niniejszej podjąłem próbę naszkicowania obrazu Brygad Hezbollahu w kontekście rywalizacji Stanów Zjednoczonych oraz Iranu o wpływy na terytorium postsaddamowskiego Iraku.

 


O autorze:


Paweł Borawski (ur. 1983 r.) absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2009–2018 był funkcjonariuszem Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej. W latach 2014–2018 pełniąc funkcję wicekonsula w Konsulacie Generalnym RP w Brześciu zajmował się realizacją Ustawy o Karcie Polaka. W 2022 roku pracował dla UNHCR gdzie brał udział w operacji polegającej na udzielaniu pomocy humanitarnej uchodźcom z Ukrainy. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii wojennej ludów Kaukazu, Bałkanów, Iranu oraz państw Bliskiego Wschodu. Obiektem szczególnego zainteresowania autora jest nexus terroryzmu, przestępczości oraz struktur państwowych, takich jak służby specjalne. Jest autorem książki Wojna rosyjsko-perska 1826–1828 wydanej nakładem wydawnictwa Inforteditions oraz szeregu artykułów poświęconych problemom wojskowości i bezpieczeństwa państw Zakaukazia, Bałkanów oraz Bliskiego i Środkowego Wschodu. Jego zainteresowania badawcze wiążą się kilkuletnim pobytem na Zakaukaziu, w Azji Środkowej oraz Mołdawii.



   Eugen Gorb
   "Granhamn 7 VIII 1720. Rosyjskie desanty
    na szwedzkim wybrzeżu"

  

ISBN 978-83-67730-48-8
88 str.
163x235 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Od Ozylii do Stäket
II. Kampania 1720 roku i bitwa pod Granhamn
III. Prace i dni Komisji Obrony Narodowej
IV. Ostatni akt wielkiej wojny północnej
Podsumowanie
Aneks
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


Rosjanie wykorzystali swoją przewagę liczebną i z całą siłą zaatakowali bezbronne fregaty. Początkowo bali się ich ognia burtowego i płynęli z przodu i z tyłu, ale gdy ogień szwedzkich okrętów zaczął słabnąć, galery ruszyły do ataku z boków. Siöblad i reszta fregat nie przerwała bitwy i od jego huraganowego ognia wiele galer zostało zmuszonych do rzucenia się na brzeg, a ludzie z rosyjskich łodzi zeskakiwali do wody, uciekając przed ogniem szwedzkich dział i muszkietów. Na fregacie Vainqueur kapitan próbował podpalenia, ale ogień został ugaszony przez Rosjan, którzy już weszli na pokład. Danska Örn i Stora Phoenix zostały opuszczone przez swoich dowódców...

Bitwa przy wyspie Granhamn została niemal natychmiast ogłoszona triumfem rosyjskiego oręża i oznaczona jako „ostatnia znacząca bitwa wielkiej wojny północnej”. W tej formule tylko ostatnie zdanie jest prawdziwe, a mit o triumfie rosyjskiej floty wiosłowej nad szwedzką eskadrą żaglową został błyskawicznie skonstruowany przez nie kogo innego, jak właśnie samego cara Piotra I. Książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest pierwszą szczegółową analizą starcia rosyjskich i szwedzkich eskadr, do którego doszło 7 sierpnia 1720 roku w szkierach cieśniny Ledsund w grupie Wysp Alandzkich. Spróbujmy dowiedzieć się, jak przypadkowe starcie morskie o bardzo wątpliwym wyniku przerodziło się w spektakularne i decydujące zwycięstwo. Autor starał się oprzeć zarówno na rosyjskich, jak i szwedzkich publikowanych źródłach, które przez długi czas były błędnie interpretowane – rosyjskie relacje podkreślały ich zwycięstwo, a Szwedzi tuszowali skalę porażki. Odpowiedź na pytanie: „Jak było naprawdę?” zostanie udzielona w tej niewielkiej książce, która jest zarysem operacji morskich i lądowych ostatnich trzech lat wielkiej wojny północnej.

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem 5 książek i ponad 40 artykułów naukowych.


   Jakub Juszyński
   "Ziemia Dziadoszan 1 IX 1015.
    Wielkie zwycięstwo polskich łuczników"

  

ISBN 978-83-67730-47-1
86 str.
163x235 mm
Mapy: 1

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Polscy łucznicy
II. Armia niemiecka
III. Bitwa
Bibliografia


O książce:


Bitwa, która odbyła się 1 IX 1015 roku w ziemi plemienia Dziadoszan na zachodnich krańcach państwa Piastów, jest jednym z największych polskich zwycięstw. W tym starciu wojsko polskie, złożone wyłącznie z łuczników i lekkiej jazdy, zdruzgotało armię niemiecką, złożoną z najlepszych jednostek.
Henryk II, cesarz Niemiec, uciekł przed bitwą, przeczuwając klęskę, i rozkazał swojej armii walczyć. Opuszczone przez własnego wodza wojsko najeźdźców nie sprostało polskiej taktyce i legło pod deszczem strzał. Nie była to zasadzka, Niemcy nie zostali też otoczeni ani nie walczono w gęstym lesie.
Bitwa ta jest więc warta, by o niej pamiętać. Niemiecki kronikarz Thietmar, choć wrogo nastawiony wobec Polski, przekazał w swojej Kronice jej przebieg. Dziejopis ten także w relacjach z innych kampanii opisuje skuteczność polskich łuczników i lekkiej jazdy. Jego przekaz jest więc bardzo cennym źródłem dla polskiej wojskowości we wczesnym średniowieczu.
Mimo tak dobrego źródła, a także dużej ilości źródeł ikonograficznych i archeologicznych na temat wojskowości obu stron, bitwa w ziemi Dziadoszan nie była nigdy tematem odrębnej książki naukowej lub popularnonaukowej. Jest to dziwne, gdyż starcie wykazuje wielką skuteczność piastowskich wojsk w walce...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się konną i łuczniczą rekonstrukcją historyczną. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Krzysztof Mroczkowski, Michał Przybylak
   "Wojna ośmiu dni. Operacja „Litani” 1978"

  

ISBN 978-83-67730-44-0
231 str.
145x205 mm

Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Tło operacji „Litani”
II. Teren prowadzenia operacji „Litani”
III. Południowy Liban – place d’armes 1978 roku
IV. Siły przeciwników
V. Operacja „Ojciec Mądrości”
VI. Pierwsza faza działań – „Biała Flaga”
VII. Faza druga – „Operacja Litani”
VIII. Międzynarodowe reperkusje operacji „Litani”
IX. Chwiejny kompromis – siły United Nations Interim Force in Lebanon
X. Liban po operacji „Litani”
XI. Izraelskie działania na północy w kontekście rozmów dotyczących południa
XII. Doświadczenia z operacji „Litani”
Zakończenie
Spis map
Bibliografia selektywna


O książce:


Omawiana na kartach niniejszego opracowania operacja wojsk izraelskich w południowym Libanie w roku 1978 – operacja „Litani” wyrosła z długotrwałego – i w zasadzie nierozwiązywalnego – konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Konfrontacji, w której uczestnikami były i nadal są również inne podmioty prawa międzynarodowego oraz aktorzy niepaństwowi, którzy wykorzystywali sytuację i stały stan napięcia do realizacji własnych celów. W latach 70. XX wieku były to przede wszystkim organizacje palestyńskie, które usiłowały stworzyć własne organizmy quasi-państwowe. Nie wolno przy tym pomijać fundamentalnej kwestii – wiele krajów uznało kwestię palestyńską za wygodny pretekst do własnych działań dyplomatycznych. Jednym z nich był Iran, którego ważnym instrumentem oddziaływania na Izrael stały się nie tylko palestyńskie ugrupowania narodowowyzwoleńcze, ale również – a może przede wszystkim – Syria jako długoletni przeciwnik Izraela. Takie działania miały na celu osłabienie Tel Avivu poprzez uderzenie w jego miękkie podbrzusze – wspomniany potencjał gospodarczy i szczególnie wrażliwy demograficzny. Dla Syryjczyków i wykorzystywanych przez nich Palestyńczyków torpedowanie wszelkich inicjatyw pokojowych, a nawet ich symptomów, miało głęboki sens – zmuszało bowiem Izraelczyków do nieustannego „stania z bronią u nogi”...

 


O autorach:


Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Naukowo zajmuje się stykiem wojskowości i polityki – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Autor szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografii: „Operacja Płynny Ołów”, „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” oraz „Karameh 1968”.

Por. dr Michał Przybylak, absolwent Akademii Obrony Narodowej, Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych oraz Akademii Sztuki Wojennej. Naukowo zajmuje się historią wojskowości oraz sztuką wojenną, szczególnie w konfliktach na Bliskim Wchodzie, a także ideologią bezpieczeństwa. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych i popularnonaukowych, książek oraz edycji źródłowych, w tym ideologii syjonizmu-rewizjonizmu. Obecnie żołnierz zawodowy w 18. Stołecznej Brygadzie Obrony Terytorialnej.

   Otton Laskowski
   "Wyprawa pod Toropiec. Ze studiów nad
    wojnami moskiewskimi Stefana Batorego"

  

ISBN 978-83-67730-45-7
70 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

Wyprawa pod Toropiec. Ze studiów nad wojnami moskiewskimi Stefana Batorego
Polska sztuka wojenna XVI i XVII wieku


O książce:


Ukazanie się świeżych oddziałów polskich wywarło ogromne wrażenie na moskiewską straż tylną. Widząc nadciągający oddział, zabrała się ona na dobre do przeprawy. Pierwszym z zaangażowanych w walkę świeżych oddziałów polskich była arkebuzeria Stanisława Sobackiego. Rzucona bezpośrednio do walki na prawym skrzydle oddziału Kiralyego, popędziła ona przed sobą moskiewską straż przednią i dotarła do brzegu rzeki, oczyszczając go z nieprzyjaciela. Na tym samym skrzydle rozwijały się wprost z kolumny chorągwie: Andrzeja Zborowskiego, Aleksandra Koniecpolskiego, Stanisława Żółkiewskiego i arkebuzerzy Farensbacha. Na lewe skrzydło kierowały się chorągwie ussarskie wraz ze stukonną chorągwią pana Samuela Zborowskiego. Rozwijanie się oddziałów odbywało się nad wyraz sprawnie, kierowane wytrawną ręką dowódcy, który znakomicie orientował się w położeniu i umiał błyskawicznie powziąć decyzję. Nie wiedzieć, czy nie była to ręka samego księcia Janusza Zbarażskiego, którzy mógł przybyć na pole walki, wyprzedzając na kilkanaście minut swe siły główne, z pewnością podążające do boju co siły w koniach.
Nie tyle pod naporem arkebuzerów Sobackiego, ile pod wrażeniem ukazania się całego „pułku” Barbeliego, moskiewska straż przednia rzuciła się do ucieczki. Z inicjatywy Kiralyego, który dostrzegł, że nieprzyjaciel dojrzał do rozstrzygnięcia, ruszyło teraz do natarcia prawe skrzydło wraz z arkebuzerami Sobackiego i Farensbacha, jednocześnie od lewego skrzydła na czele chorągwi ussarskich sam Kiraly.
Natarcie arkebuzerów i chorągwi prawego skrzydła spędziło z pola strzelców moskiewskich i kierowało się na lewe skrzydło osłanianej dotąd przez nich kawalerii nieprzyjacielskiej...

 


O autorze:


Otton Laskowski (1892–1953) – historyk wojskowości, major piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Twórca i redaktor naczelny Encyklopedii wojskowej, kierował też Przeglądem Historyczno-Wojskowym. Autor wielu prac z historii wojskowości. W prowadzonych badaniach historycznych specjalizował się w staropolskiej sztuce wojennej.

   Andrzej Olejko
   "Nad Lewantem i Italią. Z historii 318. Dywizjonu
    Myśliwsko-Rozpoznawczego „Gdańskiego”,
    tom II"

  

ISBN 978-83-67730-44-0
463 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2024

 

Spis treści:

 

V. We wschodnich Włoszech, nad brzegiem morza
Mielim lotnisko, pożal się Boże!
Ciągle w ogniu czyli od Ankony po Linię Gotów
VI. Najgorszy kłopot z całym lataniem,
Że musisz skończyć je lądowaniem…
czyli jesienna i zimowa wojna nad „apenińskim butem”
VII. Gdy będę w domu, powiem do dzieci:
Wasz ojciec miewał cele przy Chieti…
Rok 1945, czyli nad Linią Gotów
VIII. Czasem sąsiadom „zaleję” w barze,
Jakem wypatrzył statki w Pescarze…
Bolonia 1945
IX. Wszyscyśmy w Polsce znali komara,
To go moskitem przezwała wiara… Złamane skrzydła 1945-1946
Słowo na zakończenie
Bibliografia
Streszczenie
Summary
Indeks osobowy
Indeks miejscowości


O książce:


318 Dywizjon Myśliwski Rozpoznawczy został utworzony Rozkazem Inspektoratu Lotnictwa [L. Dz. 598/TJ/Org/43] z dnia  20 marca 1943 roku. Zadanie dywizjonu: współpraca na polu bitwy z jednostkami Wojska Polskiego tworzącymi się na Bliskim Wschodzie. Skład dywizjonu: dwie eskadry po 9 samolotów myśliwskich, eskadra techniczna; sekcje: uzbrojenia, samochodowa, łączności, fotograficzna, przeciwgazowa, pożarowa i łącznikowa; kancelaria dywizjonu, izba chorych, posterunek policji [żandarmerii], trzy kasyna. Dywizjon był całkowicie samowystarczalny. Przydzielony do dywizjonu personel pochodził z innych jednostek Polskich Sił Powietrznych. Pierwsze kroki stawia dywizjon na lotnisku Detling, koło Maidstone.
Tymi słowami drugi dowódca gdańskiego dywizjonu kpt. (F/Lt/S/Ldr)  Leszek Wielochowski, pełniący swą funkcję od 5 VIII 1943 r., wspominał w kronice dywizjonowej początki jednostki tworzonej od wiosny 1943 r., w chwili gdy Polskie Siły Powietrzne (PSP), krwawiąc lojalnie przy sojusznikach, miały za sobą bardzo długą i bolesną listę strat. Czy dziś, w dobie III Rzeczpospolitej w Gdańsku jest ulica 318. Dywizjonu Myśliwsko-Rozpoznawczego (DM-R)?

 


O autorze:


Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.



   Andrzej Olejko
   "Nad Lewantem i Italią. Z historii 318. Dywizjonu
    Myśliwsko-Rozpoznawczego „Gdańskiego”, tom I"

  

ISBN 978-83-67730-43-3
240 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

A potem powiem, jak Dyon Gdański
Przeszedł walecznie front italiański…
Czyli tytułem wstępu
I. Byliśmy zbieraniną w całym tego słowa znaczeniu… Pierwsze rozkazy, pierwsze loty, pierwsze straty, czyli czas starych „Hurricane’ów”
II. Zanim opowiem, podajcie wina, żebym opłukał pył Quassassina… Żegnaj Albionie, witaj Lewancie
III. Coś mocniejszego dajcie po chwili, To wam opowiem o Muquebilli… Niech żyje 1944-ty
IV. Front przywitał nas bardzo życzliwie. Niemcy prawie nie strzelali… Od Cassino po Ankonę, czyli w ogniu Flak-u
Indeks osobowy
Indeks miejscowości


O książce:


318 Dywizjon Myśliwski Rozpoznawczy został utworzony Rozkazem Inspektoratu Lotnictwa [L. Dz. 598/TJ/Org/43] z dnia  20 marca 1943 roku. Zadanie dywizjonu: współpraca na polu bitwy z jednostkami Wojska Polskiego tworzącymi się na Bliskim Wschodzie. Skład dywizjonu: dwie eskadry po 9 samolotów myśliwskich, eskadra techniczna; sekcje: uzbrojenia, samochodowa, łączności, fotograficzna, przeciwgazowa, pożarowa i łącznikowa; kancelaria dywizjonu, izba chorych, posterunek policji [żandarmerii], trzy kasyna. Dywizjon był całkowicie samowystarczalny. Przydzielony do dywizjonu personel pochodził z innych jednostek Polskich Sił Powietrznych. Pierwsze kroki stawia dywizjon na lotnisku Detling, koło Maidstone.
Tymi słowami drugi dowódca gdańskiego dywizjonu kpt. (F/Lt/S/Ldr)  Leszek Wielochowski, pełniący swą funkcję od 5 VIII 1943 r., wspominał w kronice dywizjonowej początki jednostki tworzonej od wiosny 1943 r., w chwili gdy Polskie Siły Powietrzne (PSP), krwawiąc lojalnie przy sojusznikach, miały za sobą bardzo długą i bolesną listę strat. Czy dziś, w dobie III Rzeczpospolitej w Gdańsku jest ulica 318. Dywizjonu Myśliwsko-Rozpoznawczego (DM-R)?

 


O autorze:


Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.

   Monika Sikora
   "2. pułk artylerii lekkiej Legionów (1919–1939)"

  

ISBN 978-83-67730-39-6
546 str.
145x205 mm
Mapy: 22

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Powstanie, walki i położenie pułku do lata 1922 roku
II. Organizacja oddziału oraz charakterystyka kadry i żołnierzy w okresie pokojowym
III. Szkolenie i wychowanie żołnierzy w latach 1922–1939
IV. Relacje artylerzystów ze społeczeństwem Kielc i okolic
V. Mobilizacja oraz walki 2. pułku artylerii lekkiej Legionów i jego II rzutu
w kampanii 1939 roku
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Wykaz skrótów
Wykaz fotografii
Wykaz tabel
Wykaz szkiców i map
Summary
Indeks nazwisk
Indeks geograficzny


O książce:


Praca dotyczy dziejów 2. pułku artylerii lekkiej Legionów w okresie od jego sformowania do rozwiązania. Dokonano w niej charakterystyki organizacji, zakwaterowania, żołnierzy i działalności oddziału oraz specyfiki funkcjonowania jednostki artylerii lekkiej Wojska Polskiego z okresu II Rzeczypospolitej. Dotychczas dzieje pułku nie były przedmiotem badań na szerszą skalę. Zajmowano się tylko wybranymi aspektami. Wiele problemów wciąż wymagało omówienia. Autorka po raz pierwszy w historiografii wnikliwie i całościowo przedstawia historię oddziału w okresie jego istnienia. Do końca 1931 roku nosił on nazwę 2. pułk artylerii polowej Legionów. Wchodził w skład 2. Dywizji Piechoty Legionów. Zapisał się znacząco w historii artylerii II Rzeczypospolitej i w pełni zasługuje na upamiętnienie. W latach 1922–1939 stacjonował w garnizonie Kielce. Odegrał ważną rolę w życiu społecznym, gospodarczym, kulturalnym oraz sportowym tego miasta i okolic, przyczyniając się do ich rozwoju. Jego baterie odznaczyły się również w czasie walk o granice Rzeczypospolitej w latach 1918–1920 oraz w kampanii polskiej 1939 roku. W pracy ukazano też działania II rzutu pułku w 1939 roku, czyli rezerwowego 55. pułku artylerii lekkiej. Poza tym krótko wspomniano o losach po zakończeniu kampanii polskiej: sztandaru oraz wybranych byłych oficerów 2. pułku artylerii lekkiej Legionów którzy w czasie kampanii polskiej zajmowali główne stanowiska w 2. pułku artylerii lekkiej Legionów i 55. pułku artylerii lekkiej. W ten sposób przedstawiono jak zmieniło się ich życie oraz czy i w jakim stopniu zostały wykorzystane ich kwalifikacje wojskowe, które nabyli lub uzupełnili w kieleckiej jednostce artylerii. Pamięć o 2. pułku artylerii lekkiej Legionów jest wciąż żywa.

 


O autorze:


Monika Sikora (ur. w 1990 r. w Kielcach), jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwentką Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Jej zainteresowania badawcze obejmują dzieje oręża polskiego oraz historię Kielc i regionu z okresu XIX i XX wieku, w szczególności z lat 1918–1945.


   Jarosław Jastrzębski
   "Krążowniki ciężkie Japońskiej Marynarki
    Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja
    i potencjał bojowy"

  

ISBN 978-83-67730-38-9
337 str.
152x235 mm
Tabele: 146

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp      
I. Klasa krążowników ciężkich
II. Geneza krążowników ciężkich 
III. Ewolucja japońskich krążowników
IV. Typy krążowników ciężkich
V. Potencjał bojowy floty krążowników ciężkich w 1941 roku
VI. Przynależność organizacyjna krążowników ciężkich
VII. Potencjał bojowy floty krążowników ciężkich w 1942 roku
VIII. Flotylle
IX. Potencjał bojowy floty krążowników ciężkich w 1943 roku
X. Krążowniki ciężkie w morskich okręgach obronnych
XI. Potencjał bojowy floty krążowników ciężkich w 1944 roku
XII. Krążowniki ciężkie we flotach
XIII. Potencjał bojowy floty krążowników ciężkich w 1945 roku 
XIV. Krążowniki ciężkie w grupach flot
XV. Wojenny stan floty krążowników ciężkich
Aneks. Słowniczek terminologiczny japońsko-polski
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty krążowników ciężkich Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych w okresie wojny na Pacyfiku. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego, jak dotychczas, największego konfliktu morskiego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich krążowników ciężkich cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których operowały w latach 1941–1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie; administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 125 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, t. 1-4, Zabrze 2021-2023; Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

   Jakub Juszyński
   "Magdeburg 1007. Wróg uciekł,
    zanim stanął do bitwy"

  

ISBN 978-83-67730-37-2
96 str.
163x235 mm
Mapy: 1

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Jeździectwo we wczesnym średniowieczu
II. Konne oszczepnictwo
III. Broń do walki wręcz
IV. Cechy jazdy piastowskiej
V. Polskie łucznictwo konne
VI. Użycie pozorowanego odwrotu przez wojska polskie w świetle źródeł pisanych
VII. Zagon pod Magdeburg
Bibliografia
Spis map


O książce:


Polski zagon pod Magdeburg w 1007 roku był działaniem wyprzedzającym niemiecką napaść i miał na celu spustoszenie wrogiego zaplecza. Cel ten został osiągnięty i polscy jeźdźcy wrócili wraz z grupą ludności słowiańskiej, zamieszkującej ziemie podbite przez Niemców. Mimo zgromadzenia się armii niemieckiej, nie doszło wówczas do bitwy.
Wbrew pozorom, to między innymi właśnie dlatego zagon ten zasługuje na upamiętnienie go w odrębnej książce. Jak przekazał niemiecki kronikarz Thietmar, wojsko niemieckie, dowodzone przez arcybiskupa Taginona, podjęło pościg za polską lekką jazdą już wtedy, gdy była spowolniona przez wyzwolonych Połabian. Odbierało to Polakom możliwość szybkiego marszu. Wówczas Tagino mógł narzucić bitwę na własnych warunkach, korzystając z przewagi w uzbrojeniu. Mimo tych atutów, Niemcy wycofali się.
Należy zwrócić uwagę, że polska jazda, choć podjęła wyprawę o znaczeniu strategicznym, nie była dowodzona przez polskiego władcę ani jego syna. Mimo to stanowiła na tyle dużą siłę bojową, że przeciwnik nie podjął walki. Aby przedstawić, w jaki sposób Polacy odnieśli zwycięstwo, w książce tej opisano cechy lekkiej jazdy piastowskiej i ich genezy, czyli jeździectwa wczesnośredniowiecznego.
Jest to szczególnie ważne, gdyż pod Magdeburgiem prawie doszło do starcia dwóch odmiennych sposobów walki...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Patryk Masny
   "Szturm na Żelazny Trójkąt. Operacja
    Cedar Falls 8–26 stycznia 1967 roku"

  

ISBN 978-83-67730-36-5
463 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Wietnam do stycznia 1967 roku
II. Tunele i teren operacji
III. Plany i przygotowania do ataku
IV. Szturm na Trójkąt
V. II faza operacji
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów i terminów
Bibliografia
Spis map i schematów
Indeks


O książce:


Tematem publikacji jest operacja Cedar Falls przeprowadzona na terenie Żelaznego Trójkąta pod Sajgonem od 8 do 26 stycznia 1967 roku w czasie wojny w Wietnamie. W Polsce operacja ta jest mało znana, wobec czego praca ta stara się przybliżyć polskiemu czytelnikowi jeden z ciekawszych i symptomatycznych fragmentów słynnej wojny w Wietnamie – wojny, którą Ameryka przegrała.
Cedar Falls była pierwszą z szeregu wielkich ofensyw 1967 roku, angażując po raz pierwszy w tym konflikcie siły wielkości korpusu. Jej ostrze skierowano przeciwko Viet Congowi, komunistycznej partyzantce działającej na terenie Republiki Wietnamu, w największej i najambitniejszej próbie zniszczenia ich obszaru bazowego, określanego jako Żelazny Trójkąt. Leżał on w bezpośredniej bliskości Sajgonu, stolicy Wietnamu Południowego, przez lata pozostając poza wpływami rządu sajgońskiego. Przez Żelazny Trójkąt wiodły szlaki przerzutu zaopatrzenia i sił komunistów, stanowiąc dla nich bezpieczne schronienie i punkt wypadowy do ataków na stolicę, stanowiąc sztylet wymierzony w Sajgon. Tym groźniejszy, że baza komunistów ulokowana była w dużej części pod ziemią w kompleksie tuneli.
Poza zdobyciem Żelaznego Trójkąta, by ostatecznie wykluczyć go z użytkowania, postanowiono zamienić jego obszar w strefę wolnego ostrzału, która mogła być dowolnie ostrzeliwana lub bombardowana bez rozkazu i wcześniejszych ostrzeżeń, a wszyscy przebywający na jego terenie stawali się wrogami...

 


O autorze:


Patryk Masny (1993), doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie historia, ukończył studia licencjackie i magisterskie w Instytucie Historii UJ (2017), a następnie studia doktoranckie na Wydziale Historycznym UJ z obronioną pracą pt. Amerykańska interwencja wojskowa w Wietnamie w świetle wydawnictw książkowych i wybranych tytułów prasowych w PRL w latach 1965–1979 (2023). Autor książki Bitwa o Hue 31 I – 24 II 1968 (2016). Jego zainteresowania obejmują historię wojny w Wietnamie, konflikty i historię zimnej wojny oraz XX wieku, historię Górnej (Polskiej) Orawy i Tatr oraz popkulturę, ze szczególnym uwzględnieniem Władcy Pierścieni i Gwiezdnych Wojen, a zwłaszcza miejsc, gdzie historia i popkultura przenikają się wzajemnie.

   Jarosław Dobrzelewski
   "Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce
    Południowej i Środkowej w XIX i pierwszej
    połowie XX w."

  

ISBN 978-83-67730-35-8
181 str.
145x205 mm
Mapy: 14

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Od autora
Zamiast wstępu

I. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Południowej
    I. Wojna między Brazylią a Zjednoczonymi Prowincjami La Plata (1825–1828)
    II. Wojna między Peru a Wielką Kolumbią (3 czerwca 1828 – 28 lutego 1829)
    III. Wojna między Konfederacją a Chile i Zjednoczonymi Prowincjami La Plata    
    (1837–1839)
    IV. Inwazja Peru na Boliwię (1841–1842)
    V. Wojna w Banda Oriental i interwencja Cesarstwa Brazylii (1863–1864)
    VI. Wojna Boliwii z Brazylią o Acra (1899–1903)
    VII. Starcie boliwijsko-peruwiańskie pod Manuripi (wrzesień 1910 roku)
    VIII. Walki kolumbijsko-peruwiańskie o La Pedrera/Puerto Cordòba
    (10–12 lipca 1911 roku)
    IX. Wojna Peru z Kolumbią o Leticię (1932–1934)
    X. Wojna Peru z Ekwadorem o Zarumillę (5 czerwca 1941 – 29 stycznia 1942 roku)

II. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Środkowej     
    I. Wojna Salwadoru i Hondurasu z Gwatemalą (29 stycznia – 26 lutego 1851 roku)
    II. Wojna z filibusterami w Nikaragui (1 marca 1856 – 1 maja 1857 roku)
    III. Wojna Gwatemali z Salwadorem (4 lutego – 26 października 1863 roku)
    IV. Wojna między Hondurasem a Salwadorem (5 marca – 15 kwietnia 1871 roku)
    V. Wojna Gwatemali z Salwadorem (10 marca – 8 maja 1876 roku)
    VI. Wojna gwatemalska (28 lutego – 15 kwietnia 1885 roku)
    VII. Wojna Salwadoru z Gwatemalą (27 maja – 17 lipca 1906 roku)
    VIII. Wojna między Nikaraguą a Hondurasem i Salwadorem (1–27 marca 1907 roku)
    IX. Wojna między Panamą a Kostaryką o Coto (21 lutego – 23 sierpnia 1921 roku)
    X. Wojna między Salwadorem a Hondurasem (14–28 lipca 1969 roku)

Aneksy
Spis map
Bibliografia


O książce:


Na początek wieku XIX w Ameryce Południowej duży wpływ wywarł kryzys, który dotknął stare potęgi kolonialne – Portugalię i Hiszpanię. Wojny epoki napoleońskiej, które ogarnęły Europę, doprowadziły do upadku znaczenia tych dwóch państw, a idee wolności szerzone przez rewolucyjną Francję znalazły naśladowców w Nowym Świecie. Już w 1804 roku niepodległość, po ciężkich walkach z wojskami przysłanymi z metropolii, ogłosiła francuska kolonia Haiti. W latach 20. XIX wieku w Ameryce Południowej i Środkowej doszli do głosu zwolennicy niepodległości kolonii. Pierwsze powstanie kolonistów, które zaczęło się w 1810 roku, zostało po sześciu latach walk stłumione przez wojska hiszpańskie, ale raz posiane ziarno niepodległości nie dało się całkowicie wyplenić i już w 1819 roku wojna rozgorzała z nową siłą. Tym razem zwolennicy niepodległości kolonii uzyskali przewagę nad wojskami metropolii. Znakomici amerykańscy dowódcy, tacy jak Simón Bolivar, José de San Martin, Andrés de Santa Cruz czy Antonio José de Sucre, pokonali wojska hiszpańskie w szeregu bitew i doprowadzili w 1825 roku do niemal całkowitego usunięcia Hiszpanów z Ameryki. Na miejscu dotychczasowych kolonii powstało siedem państw o republikańskim ustroju rządów (wyjątkiem przez krótki czas było Cesarstwo Meksyku) i dwie federacje: Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej oraz Wielka Kolumbia...

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego.
Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.


   Paweł Szymon Skworoda
   "Párkány 7–9 X 1683.
    Szczęśliwe zwycięstwo Lwa Lechistanu"

  

ISBN 978-83-67730-33-4
76 str.
145x205 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Ku bitwie straszniejszej niż pod Chocimiem…
II. Pod złą wróżbą…
III. Pod skrzydłami białego orła…
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


Chorągiew wojewody pomorskiego Denhoffa, rzucona w tym czasie do boju na rozkaz króla, szybko uległa przeważającej sile wroga. Nadszedł decydujący moment boju kawalerii. Król nakazał zwrot ku oskrzydlającym prawe skrzydło Turkom swoim chorągwiom husarskim, które poprowadził do kontrataku. Manewr ten jednak zbiegł się chyba w czasie z czołowym atakiem tureckim, może nawet niezbyt silnym, bo tylko wiążącym, ale towarzysze polscy z centrum i lewego skrzydła uznali w ferworze walki manewr husarzy za odwrót. Doszło do wybuchu paniki i jazda polska wraz z tymi dragonami Jabłonowskiego, którzy zdołali dosiąść koni, rzuciła się do ucieczki, ścigana według różnych relacji na przestrzeni od pół mili do nawet trzech mil, czyli ponad dziesięciu kilometrów. Ta chaotyczna ucieczka była możliwa głównie przez poświęcenie większej części jednostek dragońskich, wchodzących z kolei w skład grupy hetmana, których spieszeni żołnierze, na skutek zbyt pochopnego rozkazu Jabłonowskiego, położyli głowy pod szable tureckie.
Jan III Sobieski uchodził w towarzystwie zaledwie siedmiu jeźdźców. Koniuszy koronny Marek Matczyński podtrzymywał wtedy króla za rękę i podbródek, inny z towarzyszy ucieczki za drugą rękę, a koń niezwykłej siły, gdyż taki tylko był w stanie unieść monarchę ponad lwiej postury, przeskakiwał kolejne przeszkody...

 


O autorze:


Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek popularnonaukowych: Warka – Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020), Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629 (2020), Wojny Rzeczypospolitej ze Szwecją 1563–1721 (2023), współautor: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim). Publikował na łamach m.in.: Mówią Wieki i De Re Militari. Nauczyciel historii, historii i teraźniejszości oraz wiedzy o społeczeństwie w XLIII LO im. Kazimierza Wielkiego w Warszawie.

   Andrzej Małkiewicz, Piotr Szymaniec
   "Wojna nowego wieku?
    Agresja Rosji przeciw Ukrainie 2022–2023"

  

ISBN 978-83-67730-31-0
540 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Wojny epoki globalizacji
II. Rosjanie i Ukraińcy – mity i rzeczywistość
III. Rosja i Ukraina w transformacji
IV. Od Euromajdanu do otwartej agresji
V. Przygotowania militarne
VI. Ostatnie przygotowania
VII. Pierwsze walki
VIII. Przewlekła wojna
IX. Walki lata i jesieni
X. Mobilizacja w Rosji
XI. Wymiana ciosów
XII. Wojna informacyjna
XIII. Sytuacja wewnętrzna walczących państw
XIV. Sytuacja międzynarodowa
XV. Skutki dla świata
XVI. Religijne aspekty wojny
XVII. Prawnomiędzynarodowe aspekty konfliktu
Konkluzje
Spis map
Bibliografia


O książce:


24 lutego 2022 r. zaczął się największy konflikt zbrojny w Europie od zakończenia II wojny światowej – wojna autorytarnego mocarstwa przeciw państwu, w którym dokonała się demokratyczna przemiana. Po ponad roku wciąż nie widać szans na jej zakończenie. Agresorzy burzą miasta i wsie, niszczą gospodarkę, infrastrukturę, dokonują przerażających zbrodni wobec ludności cywilnej. Towarzyszy temu kłamliwa propaganda o „wyzwalaniu” mieszkańców Ukrainy.
Obrońcy kraju wykazali się ogromnym męstwem, determinacją, dają liczne przykłady bohaterstwa. Sami nazwali tę wojnę „ojczyźnianą”, jak przed laty określano zmagania z najeźdźcą hitlerowskim, stała się „bojem naprawdę narodowym” . Armia Ukrainy, ku zaskoczeniu napastników, okazała się dla nich równorzędnym przeciwnikiem, choć na niektórych odcinkach musiała się cofnąć, większą część kraju obroniła. Spotkali się z solidarnością społeczeństw innych państw, wyrażoną w różnorodnych formach pomocy, m.in. poprzez dostawy leków, żywności i zaopatrzenia dla mieszkańców zbombardowanych miejscowości, sprzętu dla armii, ułatwienie dostępu do Internetu i fachową pomoc w pokonywaniu ataków hakerskich, wsparcie dla uciekinierów.
W książce omawiamy genezę wojny, jej przebieg w pierwszym roku walk, uwarunkowania prawnomiędzynarodowe i światowe implikacje. Za wcześnie jest, by wojnę tę podsumować, przede wszystkim wciąż nie wiadomo, czym się skończy, ani nie znamy wielu jej aspektów, które – co zrozumiałe – objęte są tajemnicą...

 


O autorach:

Prof. dr hab. Andrzej Małkiewicz, emeryt, mieszka we Wrocławiu, historyk i politolog, bada historię i politykę Centralnej Europy, zwłaszcza Polski, Czech i Ukrainy, relacje międzykulturowe i międzyreligijne. Najważniejsze publikacje: Wybory czerwcowe 1989 (1994), Samobójstwo demokracji. Czechosłowacja w okresie II Republiki 1938–1939 (2013), Chrześcijanie i muzułmanie w rozwoju dziejowym (2016), Język a polityka. Przypadek Ukrainy (2017, współautor), Geneza wyprawy kijowskiej, Józef Piłsudski wobec Ukrainy do 1920 roku. Studium myśli politycznej (1920).

Dr hab. Piotr Szymaniec, prof. ANS AS w Wałbrzychu – profesor i dyrektor Instytutu Społeczno-Prawnego Akademii Nauk Stosowanych Angelusa Silesiusa w Wałbrzychu. Stopnie naukowe doktora (2012) i doktora habilitowanego nauk prawnych (2017) uzyskał na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikował przeszło 120 prac naukowych z zakresu historii myśli polityczno-prawnej, teorii i filozofii prawa (zwłaszcza zagadnień wolności religii) i prawnych aspektów bezpieczeństwa.



   Jakub Juszyński
   "Wojny polsko-jaćwieskie 1247–1282"

  

ISBN 978-83-67730-32-7
60 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Dzieje Jaćwieży do połowy XIII wieku
II. Sytuacja Polski w połowie XIII wieku
III. Wojna w 1248 roku
IV. Wojny Tautewilla z Mendogiem
V. Walki w latach 1253–1256
VI. Walki w latach 1260–1282
Następstwa
Bibliografia
Spis map


O książce:


Wojny polsko-jaćwieskie w XIII wieku od zawsze były tematem interesującym polskich pasjonatów historii. Do dzisiaj nie doczekały się jednak wielu opracowań. Żadne nie dotyczy samego okresu o największym natężeniu walk, czyli lat 1247-1282.
Temat jest o tyle ważny, że blisko żyjący Jaćwingowie stanowili wielkie zagrożenie dla Polski w czasie, gdy lista jej prześladowców zdawała się nie mieć końca. Ogromnym nieszczęściem były najazdy Litwinów. Prusowie, mimo trwającego podboju krzyżackiego, w trzynastym stuleciu nadal łupili polskie ziemie. Ruś, choć pokonana przez Mongołów, najeżdżała państwo Piastów, korzystając też ze wsparcia Jaćwingów i swoich azjatyckich ciemiężców.
Postępowała ekspansja niemiecka: Krzyżaków i Brandenburgii. Czechy co raz występowały z wrogimi działaniami. Wciąż trwały też bratobójcze walki wewnętrzne, do których polscy książęta werbowali właśnie Bałtów i Rusów. Jedynym stałym sojusznikiem pozostawały Węgry, Polskę wspierali też Połowcy, a od końca XIII wieku hanza.
W takiej sytuacji kolejny wróg, nawet najsłabszy, stanowił śmiertelne zagrożenie. Jaćwingowie słabi nie byli i wyrządzali wielkie szkody. Obrona przed nimi wymagała sprawności dowódczej od polskich książąt i bojowej od ich rycerzy. Z kolei odwetowe ataki na Jaćwież były możliwe tylko przy zgodzie między Polakami z różnych dzielnic. Te warunki udało się spełnić...

 


O autorze:


Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Cezary Namirski
   "Średniowieczne zamki Sardynii"

  

ISBN 978-83-67730-29-7
312 str.
155x214 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Zarys średniowiecznej historii Sardynii
II. Historia badań nad średniowiecznymi zamkami Sardynii
III. Charakterystyka średniowiecznych zamków Sardynii
Katalog
Załączniki
The Medieval Castles of Sardinia (summary)
Mapy
Bibliografia
Spis ilustracji i map


O książce:


Średniowieczna Sardynia była miejscem krzyżowania się wpływów licznych potęg świata śródziemnomorskiego – w VI wieku wyspa została przyłączona do Bizancjum, w XI wieku w pełni ukształtowały się na niej cztery niezależne królestwa (giudicati), zaś w kolejnych stuleciach była ona obszarem rywalizacji Genui, Pizy i Królestwa Aragonii. Jednym ze świadectw burzliwych średniowiecznych dziejów Sardynii są zamki, stanowiące ważny element kulturowego krajobrazu wyspy. Książka jest monografią poświęconą warowniom wznoszonym na Sardynii od czasów bizantyjskich po aragońskie, zostaje w niej zaprezentowany także ich szeroki kontekst historyczny.

 


O autorze:


Cezary Namirski ((ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham stopień doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. archeologię Sardynii – jest autorem poświęconych pradziejom wyspy opracowań Nuragiczna Sardynia (Kraków 2016, 2022) oraz Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia (Oxford 2020). W jego dorobku są też prace na temat średniowiecznych konfliktów na Wyspach Brytyjskich, takie jak Fulford – Stamford Bridge 1066 (Warszawa 2021), Ballaghmoon 13 IX 908 (Zabrze-Tarnowskie Góry 2021), Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403: triumf i klęska rodu Percy (Tarnowskie Góry 2022) oraz Clontarf 1014 (Warszawa 2023).

   Marcin Pejasz
   "Od Monongaheli do Bushy Run 1755–1763.
    Z dziejów wojen kolonialnych
    w Ameryce Północnej"

  

ISBN 978-83-67730-30-3
290 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Początki francuskich Kolonii w Ameryce Północnej
II. Obrońcy Nowej Francji
III. Zderzenie imperiów
IV. Iskra na beczkę prochu
V. Armia brytyjska
VI. Przygotowanie ofensywy
VII. Marsz ku zagładzie
VIII. Konfrontacja nad Monongahelą
IX. Wojna Francuzów i Indian przeciwko Brytyjczykom
X. Czasy powojenne
XI. Powstanie
XII. Bushy Run
Zakończenie
Pole bitwy
Bibliografia
Spis map
Indeks osobowy
Indeks geograficzny
Indeks plemion


O książce:


Połączonymi siłami Wirgińczyków i Indian, maszerującymi na spotkanie Francuzów po dowództwem Jumonville’a, przewodził Tanaghrisson, co z pewnością nie dodawało powagi Waszyngtonowi w oczach jego podkomendnych. Wieczorem 27 maja, z  powodu padającego od dłuższego czasu deszczu,  chorąży Jumonville zatrzymał swój oddział i postanowił spędzić noc pod nawisem skalnym. Francuzi nie wystawili nawet wart. Byli parlamentariuszami i ufali, że nie grozi im żadne niebezpieczeństwo. Rozpalili ogień, nie maskując w żaden sposób swojej obecności.
Znalazłszy się w końcu w pobliżu obozu Francuzów, ludzie Waszyngtona starali się przygotować broń do strzału co w rzęsistym deszczu nie było wcale takie proste. Tanaghrisson „zasugerował”, by część Anglików wspięła się na skałę i przyczaiła się ponad głowami Francuzów.
Wydarzenia, które rozegrały się wiosną 1754 roku w miejscu zwanym dziś Jumonville Glen, niedaleko współczesnego miasta Hopwood w hrabstwie Fayette w zachodniej Pensylwanii, odbiły się szerokim echem zarówno w Londynie jak i w Paryżu. Niczym niesprowokowany atak żołnierzy Jerzego Waszyngtona na francuskich emisariuszy, ostatecznie zapoczątkował długą sekwencję niezwykłych zdarzeń. Początkiem owego łańcucha przyczynowo skutkowego stał się pierwszy w historii konflikt o zasięgu światowym zwany w Europie wojnąsiedmioletnią...

 


O autorze:


Marcin Pejasz (1974), historyk, znawca i rekonstruktor wyrobów kultury materialnej tubylczych ludów Ameryki Północnej. Wieloletni członek Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian. Zajmuje się historią i szeroko pojętą kulturą Indian Wschodniego Obszaru Leśnego, a także Wielkich Równin oraz wojnami kolonialnymi w Ameryce Północnej. W 2009 roku, odwiedził Stany Zjednoczone, gdzie spędził 6 miesięcy mieszkając pośród Szejenów Północnych i Czarnych Stóp, pogłębiając wiedzę z zakresu kultury i historii tychże plemion, opowiedzianej przez samych Indian. Autor książki Szaunisi – Najwięksi Wędrowcy Ameryki (2019). Jest redaktorem i konsultantem – uzupełniał książkę autorstwa nieodżałowanego znawcy Indian obu Ameryk, Leszka Michalika Odżibuejowie – Czarodzieje Lasu (2022). Przełożył z języka angielskiego książkę Georga A. Dorseya Szejenowie – Organizacja Społeczna (2023).

   Maciej Jędrzejewski
   "Izrael na tle światowych potęg w cyberprzestrzeni.
    Analiza porównawcza"

  

ISBN 978-83-67730-27-3
334 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Cyberbezpieczeństwo. Podstawowe pojęcia i problemy
II. Izrael
III. Analiza porównawcza Izraela na tle wybranych państw
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:


Fenomen Żydów, narodu bez państwa, po dziś wzbudza powszechne zainteresowanie zarówno wśród osób podejmujących badania naukowe, jak i zwykłych mieszkańców naszego globu, których zainteresowania ogniskują się na szeroko definiowanym bezpieczeństwie, relacjach międzynarodowych oraz historii będącej, jak się powszechnie uważa, „nauczycielką życia”. Aby przetrwać jako oaza w „arabskim morzu”, Izrael musiał postawić na rozwój sił zbrojnych i podążać kosztem olbrzymich wyrzeczeń finansowych i ludzkich na drodze ku stałej modernizacji swej armii, doskonaląc jej elementy, tworząc nowe oraz − co najważniejsze − wybiegając w przyszłość. Wraz z rozwojem cyfryzacji konieczne stało się zabezpieczenie systemów militarnych, cywilnych – zwłaszcza infrastruktury krytycznej – przed cyberatakami. Nic dziwnego, że Izrael znalazł się w grupie państw wiodących w tym obszarze. W monografii Izrael na tle światowych potęg w cyberprzestrzeni – analiza porównawcza ważną rolę pełnią rozważania dotyczące możliwości utrzymania – przez to kluczowe dla polityki bliskowschodniej państwo – statusu mocarstwa regionalnego, nie tylko obecnie, ale również w dającej się przewidzieć przyszłości.
Przedmiotem badań jest cyberprzestrzeń – w ujęciu nowoczesnym, w oparciu o najnowsze źródła, będące często przedmiotem bieżącej debaty szerokiego kręgu badaczy problemu, a także jej znaczenie nie tylko dla bezpieczeństwa państwa Izrael, ale także – dając je za przykład – szerzej: innych państw, społeczeństw czy nawet organizacji nieformalnych niemieszczących się w pojęciu kultury strategicznej, której cyberprzestrzeń, obok wyzwań związanych z zapewnieniem ludzkości dostępu do źródeł energii, pełni rolę strategiczną.
Celem przedkładanej monografii jest przedstawienie, w ujęciu kompleksowym, problematyki cyberbezpieczeństwa w doktrynie obronnej Izraela, a więc systematyzacja informacji w tym zakresie, zawartych zarówno w źródłach tradycyjnych, jak i internetowych. Dodatkowo, poprzez zestawienie zagadnień teoretycznych z praktycznymi aspektami funkcjonowania państwa Izrael w cyberprzestrzeni, praca ma się przyczynić do pogłębienia stanu badań w tym obszarze. Z racji aktualności tematu, informacje zawarte w monografii mogą być przydatne do zgłębiania wiedzy nie tylko przez studentów i naukowców, ale także wszystkich użytkowników cyberprzestrzeni...

 


O autorze:

Dr inż. Maciej Jędrzejewski (LA ISO/IEC 27001, LA ISO/IEC 20000-1, LA ISO 22301). Absolwent Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki Politechniki Świętokrzyskiej (specjalność: Elektronika i Teletransmisja) oraz Podyplomowych Studiów Bezpieczeństwa Informacji Akademii Obrony Narodowej. Doktorat z Cyberbezpieczeństwa uzyskał na Wydziale Nauk o Bezpieczeństwie Instytutu Bezpieczeństwa i Informatyki na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Były pracownik Ministerstwa Finansów, Komendy Głównej Policji i Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Od 2004 roku ekspert Polskiego Komitetu Normalizacyjnego działający w Komitecie Technicznym nr 182 ds. Ochrony Informacji w Systemach Teleinformatycznych oraz Komitecie Technicznym nr 306 ds. Bezpieczeństwa Powszechnego i Ochrony Ludności. Twórca i wieloletni ekspert Firmy Bezpieczeństwo Informacji.
Prowadził liczne szkolenia techniczne i wykłady z dziedziny bezpieczeństwa systemów teleinformatycznych, cyberbezpieczeństwa oraz wykłady z kryptografii w ramach studiów podyplomowych na Politechnice Warszawskiej „Zarządzanie jakością i bezpieczeństwem Informacji w środowisku IT’’. I wiele innych.
Bezpieczeństwem systemów teleinformatycznych, bezpieczeństwem informacji i cyberbezpieczeństwem zajmuje się od 1988 roku.

   Grzegorz Lach
   "Wojny zapomniane. Dzieje rywalizacji
    grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii"

  

ISBN 978-83-67730-28-0
367 str.
145x205 mm
Mapy: 15

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Zasiedlenie Sycylii
II. Pierwsze konflikty grecko-kartagińskie
III. Kartagińska inwazja
IV. Krucjata Dionizjosa Starszego
V. Sycylia w cieniu Timoleona
VI. Agatokles
VII. Interwencja króla Pyrrusa w Italii i na Sycylii
Bibliografia
Spis map


O książce:


Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelnika z przyczynami, przebiegiem i skutkami rywalizacji grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii. Siłą rzeczy niejako, autor nie mógł ograniczyć zasięgu geograficznego swojej pracy li tylko do samej wyspy, gdyż w interesującym nas okresie czasu stanowiła ona część tak zwanej Wielkiej Grecji, obejmującej tereny skolonizowane przez osadników helleńskich na terenie Sycylii oraz południowej Italii. Zatem narracja musi zahaczać o Półwysep Apeniński, co zresztą nie odnosi się stricte tylko do kwestii rywalizacji grecko-kartagińskiej, ale także do stosunków panujących pomiędzy tamtejszymi Grekami oraz ich relacji z ludami italskimi, których nie da się pominąć w przedmiotowym kontekście. To samo, choć w mniejszym stopniu, odnosi się do Kartagińczyków, których macierzyste miasto znajdowało się na wybrzeżu północnoafrykańskim, a poza tym kontrolowali oni liczne inne terytoria, choćby na terenie Półwyspu Iberyjskiego czy Sardynii, i od czasu do czasu nasza narracja musi odnosić się również do tych odległych terenów...

 


O autorze:


Grzegorz Lach (1967), jest doktorem nauk humanistycznych, absolwentem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz wychowankiem prof. zw. dra hab. Wiesława Kaczanowicza.
Specjalizuje się w dziejach wojskowości starożytnej Grecji okresu klasycznego i wczesnego hellenizmu. Jego zainteresowania koncentrują się na historii wojen oraz ewolucji sztuki wojennej. Wyniki swoich badań publikuje na bieżąco w kolejnych opracowaniach, ukazujących się sukcesywnie od roku 2007: Wyprawa sycylijska 415–413 p.n.e.; Sztuka wojenna starożytnej Grecji. Od zakończenia wojen perskich do wojny korynckiej; Salamina – Plateje 480–479 p.n.e.; Alkibiades i Wojny diadochów 323–281 p.n.e.

   Ferdynand Kudelka
   "Lubieszów 1577 – Kircholm 1605
    – Kłuszyn 1610 – Humienne 1619"

  

ISBN 978-83-67730-26-6
90 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

I. Bitwa pod Lubieszowem w dniu 17 kwietnia 1577 r.
II. Bitwa pod Kircholmem dnia 27 września 1605 r.
III. Bitwa pod Kłuszynem 4 lipca 1610 r.
IV. Bitwa pod Humiennem 26 listopada 1619 r.


O książce:


Straszne i krwawe było starcie, nie wszystkim udało się wpaść w ten las nadstawionych pik, lecz jedni idąc za przykładem przodujących czyli raczej w ich ślady, cisnęli się w poczynione wyłomy, inni traciwszy konie, i wystrzeliwszy pistolety siekli szablami lub koncerzami piki wroga, rum sobie czyniąc, wciskali się między pikinierów, okrzykiem: „Siecz kłuj” nawzajem się do krwawego marsa nawołując.
Twardszy niż pod Lubieszowem był tu orzech do zgryzienia.
Gdy tam w 10 szeregach tylko stali pikinierzy tutaj w kwadracie w 30 szeregach (...) była piechota uszykowana; muszkieterzy nie stali jak tam, po skrzydłach, i nie opuścili pikinierów w chwili natarcia, lecz w 3 lub 4 szeregach jakby ramami opasywali ich dookoła zasłonięci jeszcze na 2 kroki przed siebie i ponad swe głowy sterczącymi pikami, jak z za rogatek bezpieczni, razili ogniem rotowym husarię.
W porę przybyły Wojnie posiłki: dwie roty Kurlandczyków pod Rekiem i Eucholdem rotmistrzami; wtedy wspólnym natarciem rzucili pierwszą linię pieszych...

 


O autorze:


Ferdynand Kudelka (1842–1906) – polski historyk amator, jeden z prekursorów badania staropolskiej sztuki wojennej. Był samoukiem bez formalnego wykształcenia akademickiego.
W 1859 wstąpił do wojska austriackiego, gdzie ukończył szkołę kadecką przy 56. pułku piechoty. Uczestniczył w kampanii włoskiej 1859 roku. Walczył także na froncie wojny austriacko-pruskiej, m.in. w bitwie pod Sadową w 1866. Odszedł ze służby wojskowej w stopniu kapitana w 1872. Później pracował jako urzędnik pocztowy. Pod wpływem doświadczeń wyniesionych ze służby wojskowej, a także własnych badań, podjął ideę opracowania naukowego polskich bitew XVI i XVII wieku. Zaliczany jest do twórców polskiej historiografii wojskowej.

   Piotr Borawski
   "Tatarzy Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
    Dzieje wojenne i tradycje. Tom II"

  

ISBN 978-83-67730-24-2
311 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
Tom II
TRADYCJE
XVIII. Pochodzenie Tatarów litewskich w świetle podziałów rodowo-plemiennych Złotej Ordy i Chanatu Krymskiego
XIX. Herby Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego  
XX. Islam Tatarów litewskich
XXI. Piśmiennictwo religijne Tatarów na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego
XXII. Muzułmanie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów: Litwa, Wołyń, Podlasie. Stosunek państwa i społeczeństwa polsko-litewskiego do wyznawców islamu
XXIII. Kultura materialna Tatarów Rzeczypospolitej Obojga Narodów: meczety, cmentarze, ubiory, uzbrojenie
XXIV. Asymilacja kulturowa i religijna Tatarów litewskich
XXV. Szlachta kresowa tatarskiego pochodzenia
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:


W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.

 


O autorze:


Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

   Piotr Borawski
   "Tatarzy Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
    Dzieje wojenne i tradycje. Tom I"

  

ISBN 978-83-67730-23-5
489 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
Tom I. DZIEJE WOJENNE
I. Złota Orda
II. W państwie wielkiego księcia Witolda
III. Pod władzą Jagiellonów
IV. Panowanie Wazów. Chorągwie tatarskie w wojnach ze Szwecją, Turcją, Rosją, Kozakami i Chanatem Krymskim
V. Bunt chorągwi tatarskich
VI. Tatarzy w ekonomiach królewskich Wielkiego Księstwa Litewskiego
VII. Radziwiłłowscy Tatarzy-ziemianie
VIII. Tatarzy w miastach i jurydykach Radziwiłłów
IX. Rządy dynastii saskiej w Rzeczypospolitej
X. Tatarzy w konfederacji barskiej
XI. Pułki tatarskie w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku
XII. Tatarzy w powstaniu 1794 roku na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego
XIII. W służbie pruskiej
XIV. Epizod napoleoński
XV. Na służbie rosyjskiej
XVI. Pułk Tatarski Ułanów imienia Mustafy Achmatowicza w wojnie polsko-bolszewickiej
XVII. W odrodzonej Rzeczypospolitej


O książce:


W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.

 


O autorze:


Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.

   Jakub Juszyński
   "Wojskowość polska w XIII wieku"

  

ISBN 978-83-67730-22-8
89 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Jazda
II. Łucznictwo
III. Kusznictwo
IV. Opancerzenie
V. Broń do walki wręcz
VI. Umocnienia i machiny wojenne
Bibliografia



O książce:

Polska wojskowość w XIII wieku nie była nigdy tematem odrębnej pracy naukowej lub popularnonaukowej, mimo zapotrzebowania na literaturę w tym zakresie. Jest to szczególnie ważny temat, gdyż w tym stuleciu podzielona Polska toczyła liczne walki na własnej ziemi i za granicami. Co ważne, często kończyły się zdecydowanymi zwycięstwami w obliczu przewagi wroga.
Mimo to, z XIII wieku znana jest głównie bitwa pod Legnicą, a ówczesna wojskowość polska jest błędnie postrzegana przez pryzmat tej klęski. Tymczasem źródła pisane niemieckie, ruskie czy czeskie przekazują dużo na temat polskich zwycięstw w tym okresie. Także ikonografia z krajów ościennych nakreśla wiarygodnie charakter polskich sił zbrojnych.
Jest on szczególnie widoczny w samym przebiegu kampanii i starć, który wyraźnie odróżnia się od ówczesnych wojen toczonych na zachodzie Europy. Trzynastowieczne polskie rycerstwo, jak w poprzednich wiekach, nie dążyło do bitew takich, jakie toczyła ciężka jazda. Zamiast nich, stosowało szybkie, zaskakujące przemarsze, w celu rozbicia armii wroga z zaskoczenia, gdy była jeszcze rozproszona. Do rozstrzygania bitew używano też broni dystansowej.
Podkreślić należy, że nie były to nigdy „działania podjazdowe”, lecz operacje prowadzące do decydujących zwycięstw nad liczniejszym przeciwnikiem, często na jego terenie. Podobny przebieg większości polskich kampanii zgodnie przekazują wszystkie źródła od pierwszych Piastów do Kazimierza Wielkiego. Armie typu zachodniego były niezdolne do takich posunięć...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Szymon Jagodziński
   "Brienne (29 I 1814) – La Rothière (1 II 1814).
    Kampania francuska Napoleona"

  

ISBN 978-83-67730-21-1
108 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Inwazja aliancka na Francję
II. Pierwsze walki we wschodniej Francji
III. Zanim doszło do pierwszej bitwy
IV. Bitwa pod Brienne (29 stycznia 1814 r.)
V. Między dwoma bitwami
VI. Bitwa pod La Rothière (1 lutego 1814 r.)
VII. Straty i odwrót Napoleona (2 lutego 1814 roku)
VIII. Podsumowanie i ocena walk
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


Kiedy korpus wirtemberski z Kronprinzem na czele dotarł do wzgórza La Giberie, zauważono przed nim mały oddział piechoty francuskiej przygotowany do obrony (najwyżej pojedynczy batalion). Książę Fryderyk zarządził natychmiastowy atak siłami dwóch batalionów piechoty i 4. pułku strzelców konnych Prinz Adam. Rozgorzała gęsta strzelanina. Francuzi, nie mając żadnej kawalerii, obawiając się oskrzydlenia przez Wirtemberczyków, rozpoczęli odwrót zatrzymując się na głównej pozycji w wiosce La Giberie...

Najmniej znaną na rynku książki historycznej w Polsce kampanią wojenną Napoleona jest kampania francuska 1814 roku. Właściwie żaden z krajowych autorów nie pokusił się do tej pory o napisanie całościowej publikacji poświęconej temu zagadnieniu. Brienne (29 I 1814) – La Rothière (1 II 1814) to pierwsza polska publikacja opisująca dwie pierwsze bitwy Napoleona stoczone na francuskiej ziemi zimą 1814 roku.

 


O autorze:


Szymon Jagodziński (1974), absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalizuje się w wojnach napoleońskich i II wojnie światowej w Afryce Północnej, nauczyciel historii w I LO im. Tadeusza Kościuszki w Koninie. Autor m.in. Pomorze 1807 i Konin na tle wojen napoleońskich 1806–1813. Współpracuje z czasopismem „Militaria XX Wieku”. Przygotowuje do publikacji monografię Pułtusk – Gołymin 1806.



   Cyprian Herl
   "Bellum Sociale. Przyczyny, przebieg i skutki
    wojny ze sprzymierzeńcami (91–88 r. p.n.e.)"

  

ISBN 978-83-67730-20-4
533 str.
145x205 mm
Mapy: 25

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie

Część I
CHCEMY BYĆ RZYMIANAMI!
I Italia w dobie rzymskiej ekspansji
II Sprawa Italików w czasach braci Grakchów
III Trybunat ludowy M. Liwiusza Druzusa

Część II
ITALIA CHWYTA ZA BROŃ
IV Droga ku wojnie – 91/90 r. p.n.e.
V Rzymianie w odwrocie – 90 r. p.n.e.
VI Lex Iulia i lex Plautia Papiria – 90/89 r. p.n.e.
VII Rzymianie w kontrofensywie – 89 r. p.n.e.
VIII Pacyfikacja Italii – 88 r. p.n.e.

Część III
(NIE)PEŁNOPRAWNI OBYWATELE
IX Trybunat Pb. Sulpicjusza Rufusa i pierwszy marsz na Rzym – 88 r. p.n.e.
X Pozycja Italików w epoce wojen domowych – 87–82 r. p.n.e.

Epilog – Zwycięstwo przegranych
Aneksy
Bibliografia
Spis skrótów
Spis map


O książce:


Niesprawiedliwość. Tym słowem najlepiej można określić sytuację społeczności sprzymierzonych z Rzymem w okresie poprzedzającym wybuch bellum sociale. Ludność ta wspierała Republikę we wszystkich kampanii wojennych, dzieliła z Rzymianami trudy najazdów oraz powstań, lojalnie wykonując przy tym nakładane w coraz większych ilościach obciążenia finansowe. Za wyrzeczenia te nie było jednak żadnej nagrody. Nie może więc dziwić fakt, że będąc w tak niekorzystnej sytuacji socii domagali się równouprawnienia w postaci nadania im rzymskiego obywatelstwa. Żądania te spotykały się jednak z systematyczną odmową ze strony Rzymian. Ostatecznie, doszło do wybuchu potężnego konfliktu na terenie prawie całej Italii, które pochłonęło życie dziesiątków tysięcy rzymskiej i italskiej ludności oraz pociągnęło za sobą zniszczenie ogromnych połaci Półwyspu Apenińskiego. Strat tych można było uniknąć gdyby tylko Rzymianie zrozumieli postulaty swoich sojuszników. Tak się jednak nie stało. Walki trwałe przez kolejne trzy lata i choć skończyły się militarnym zwycięstwem Rzymian, to jednak pod względem politycznym i prawnym zwycięstwo odnieśli sprzymierzeńcy.
Dlaczego doszło do wybuchu tak potężnego konfliktu, jak wyglądały działania wojenne obu stron oraz jakie były długofalowe konsekwencje wojny ze sprzymierzeńcami? Na te jak i wiele innych niezwykle ciekawych pytań próbował odpowiedzieć autor niniejszej książki, stanowiącej pierwszą na polskim rynku wydawniczym monografię kompleksowo omawiającą tematykę bellum sociale.

 


O autorze:


Cyprian Herl, ur. w 1998 roku w Miliczu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim (WPAiE). Obecnie doktoryzuje się z zakresu prawa zamówień publicznych oraz pracuje w kancelarii prawnej w branży związanej z infrastrukturą. Jest autorem licznych artykułów prawniczych oraz publikacji naukowych, jednak niniejsza książka jest jego pierwszą monografią historyczną. Poszukiwania badawcze autora o charakterze historycznym koncentrują się wokół dziejów schyłku republiki rzymskiej, ze szczególnym uwzględnieniem lat 90-tych oraz 80-tych I w. p.n.e. Tematyką wojny ze sprzymierzeńcami zainteresował się jeszcze będąc nastolatkiem i przez kolejne lata zgłębiał swoją wiedzę, która ostatecznie zaowocowała powstaniem niniejszej pozycji. Autor ma w planach przygotowanie w przyszłości kolejnych pozycji z obszaru jego zainteresowań historycznych.

   Piotr Derdej
   "Koronowo 10 X 1410"

  

ISBN 978-83-67730-19-8
173 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Szczęśliwa Dolina
II. Po Grunwaldzie
III. Oblężenie Malborka
IV. Tryumfalny odwrót z Prus
V. Zakon kontratakuje
VI. Bitwa pod Koronowem
Zakończenie, czyli ku pierwszemu pokojowi toruńskiemu
Spis map
Bibliografia


O książce:


W okresie wojny Polski i Litwy z państwem zakonu krzyżackiego w Prusach rozgrywającej się w latach 1409–1411 doszło między walczącymi stronami do dwóch mających szczególne znaczenie dla przebiegu całego konfliktu walnych orężnych starć w polu: pod Grunwaldem (15 VII 1410 roku) i pod Koronowem (10 X 1410 roku). Walkom z Zakonem Krzyżackim zostało poświęconych wiele pozycji książkowych, zwłaszcza bitwa pod Grunwaldem (z racji jej rangi i skutków) doczekała się już w ciągu ostatnich stu lat licznych wieloaspektowych analiz. W kwestii boju pod Koronowem wciąż istnieje dość ograniczona literatura przedmiotu. Wszyscy autorzy piszą na temat przyczyn, przebiegu i skutków starć między Krzyżakami a państwem Polskim. Jednakże po dzień dzisiejszy mocno w pamięci zakorzeniona została tylko jedna, ciągle opiewana i gloryfikowana zwycięska bitwa – pod Grunwaldem. W cień zostały zepchnięte inne walki, zakończone sukcesem Polaków w starciach między wyżej wymienionymi stronami. Wielka Wojna pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim nam wszystkim zawsze będzie kojarzyć się z wielkim zwycięstwem Polski pod Grunwaldem. Warto jednak przywołać Koronowo, czyli batalię, która miała miejsce trzy miesiące później i stała się wyjątkowa nie tylko dlatego, że było to kolejne wielkie polskie zwycięstwo, ale także ze względu na to, że był to de facto turniej rycerski, gdzie wojownicy po obu stronach toczyli ze sobą honorowe pojedynki, a nawet zrobili sobie dwie przerwy, podczas których układali pieśni o odwadze swoich przeciwników.

 


O autorze:


Dr Piotr Derdej urodzony w Warszawie w 1969 roku. Ukończył Wydział Historii, Wydział Prawa i Administracji oraz Podyplomowe Studium Religioznawstwa przy Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń profesorów: Andrzeja Zahorskiego i Jerzego Skowronka (historia), Lecha Falandysza i Leszka Garlickiego (prawo) oraz Tadeusza Płużańskiego (filozofia i religioznawstwo). W 2004 roku obronił doktorat na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, napisany pod kierunkiem profesora Michała Pietrzaka. Od 1996 roku pracownik Sądu Najwyższego RP.
Interesuje się historią wojskowości europejskiej od XV do XX wieku, stosunkami polsko-tureckimi i polsko-rosyjskimi w tym okresie. Jest specjalistą w zakresie prawa wyznaniowego, konstytucyjnego, filozofii prawa, praw człowieka, a także od teorii doktryn politycznych i prawnych. Jest autorem ośmiu książek, wydanych głównie w serii „Historyczne bitwy”. Ma ponadto wieloletnią praktykę dziennikarską jako publicysta między innymi Tygodnika „SOLIDARNOŚĆ”, „Gazety Polskiej”, „Najwyższego Czasu”, „Rzeczpospolitej” oraz „Stolicy”. W jego dorobku publicystycznym znajduje się ponad 100 artykułów i esejów o tematyce historycznej, prawniczej, filozoficznej, religioznawczej i kulturalnej.

   


   Krzysztof Mroczkowski
   "Bitwa o Karameh 1968"

  

ISBN 978-83-67730-18-1
221 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. OWP w Jordanii
II. Izraelskie plany działania
III. Dalekosiężne skutki zamachu na autobus
IV. „To będzie nasza wielka walka!”
V. „To misja na piknik. Armia jordańska nie będzie walczyć u boku OWP”
VI. Nim opadł bitewny kurz
Zakończenie
Bibliografia selektywna


O książce:


Książka ta jest owocem kilku pobytów na Bliskim Wschodzie, a ukazana na jej kartach opowieść stanowi jedynie fragment szerszego obrazu wydarzeń rozgrywających się w tym regionie. Nie zamierzam ukazywać ani heroicznej i bohaterskiej walki żołnierzy izraelskich z bojownikami palestyńskimi, ani nie predestynuję też do rangi autora pomnikowego opracowania historycznego na temat tej – bądź co bądź – epizodycznej bitwy w całym długim konflikcie izraelsko-arabskim i izraelsko-palestyńskim. Opracowanie to może być oczywiście postrzegane jako jednostronne, jednak należy brać pod uwagę pewne czynniki obiektywne. Najistotniejszym jest dostęp do wiarygodnych materiałów źródłowych. W toku prowadzonych przeze mnie kwerend archiwalnych, muzealnych oraz bibliotecznych i bibliograficznych okazało się, że o ile tego rodzaju zasoby izraelskie są ograniczone, to palestyńskich w zasadzie nie ma. Te, które są, podobnie zresztą jak i jordańskie, są nacechowane wyłącznie propagandą. Arabskojęzyczna literatura poruszająca zagadnienia wojskowe i polityczne lat 1967 i 1968 jest wprawdzie spora, jednak nie przedstawia większej wartości poznawczej – zbyt wiele w niej przekłamań, gdyż dominujący w niej ton to albo ukazywanie krzywdy, albo nieco irracjonalna apoteoza armii arabskich i sił palestyńskich...

 


O autorze:


Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Od dawna jest zafascynowany nie tylko wojskowością jako taką, ale przede wszystkim jej funkcją w działaniach politycznych – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Tematyka badawcza poświęcona walce palestyńskich grup o charakterze pozapaństwowym z Armią Obrony Izraela oraz izraelskim działaniom zbrojnym wymierzonym w struktury organizacji terrorystycznych o charakterze fundamentalistycznym, takim jak działająca na terenie Libanu, Autonomii Palestyńskiej oraz Strefy Gazy wpisuje się niejako automatycznie w zakres jego zainteresowań badawczych i jest jednym z ich głównych filarów. Obszar jego zainteresowań wiąże się nie tylko z zakresem funkcji obronnych, jakie realizowała Armia Obrony Izraela od początku swego istnienia, ale i z historią żydowskich ugrupowań zbrojnych i terrorystycznych funkcjonujących przed powstaniem Państwa Izrael w 1948 roku.
Jest autorem szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografie: „Operacja Płynny Ołów”, Tarnowskie Góry 2014 oraz „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” Rzeszów 2018.



   Maciej Maciejak
   "Ku Krojantom 1939"

  

ISBN 978-83-67730-17-4
100 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I. W paszczy Wehrmachtu
II. Pierwsze godziny wojny błękitnych ułanów
III. Zwrot zaczepny
IV. Na linii Lotyń – Sternowo – Jeziorki
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów


O książce:


1 września 1939 roku 18. Pułk Ułanów Pomorskich prowadzący działania taktyczne przede wszystkim w szyku pieszym, posiadając stałe wzmocnienie w sile baterii artylerii konnej oraz przejściowo wsparty szwadronem czołgów rozpoznawczych i szwadronem kolarzy Pomorskiej Brygady Kawalerii, przez cały dzień skutecznie opóźniał działania trzech kolejno wprowadzonych do walki batalionów niemieckiej piechoty, wspieranych ogniem kilku baterii artylerii.
O godzinie 16.30 pułkownik Kazimierz Mastalerz otrzymał z dowództwa Grupy Operacyjnej „Czersk” pisemny rozkaz zorganizowania przeciwuderzenia. Parę godzin później dywizjon manewrowy w szyku konnym zaatakował przeciwnika pod wsią Krojanty. Szarża została krwawo odparta przez Niemców, ale wywołała częściową dezorganizację na zapleczu frontu, o czym świadczy fakt, że generał Paul Bader, dowódca 2. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej chciał się wycofać na pozycje wyjściowe. Niemcy dwa szarżujące szwadrony wzięli bowiem za forpocztę nadciągających większych sił złowrogiej Pomorskiej Brygady Kawalerii. Dopiero osobista interwencja dowódcy XIX Korpusu Armijnego, generała Heinza Guderiana spowodowała przezwyciężenie kryzysu.

 


O autorze:


Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”, „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000”, i „Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku”. Publikuje w periodyku „De Re Militari”.



   Paweł Szymon Skworoda
   "Wojny Rzeczypospolitej ze Szwecją 1563–1721"

  

ISBN 978-83-67730-15-0
527 str.
145x205 mm
Mapy: 35

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp

CZĘŚĆ I
1563–1635
I. Pierwsza wojna północna 1563–1570
II. Wojny o Inflanty 1600–1629
III. Wojna o ujście Wisły 1626–1629

CZĘŚĆ II
1655–1721
IV. Druga wojna północna 1655–1660
V. Trzecia wojna północna 1700–1721

Aneksy
Spis map
Bibliografia


O książce:


W epoce nowożytnej oba sąsiadujące przez Bałtyk państwa zbliżyły się do siebie dzięki związkom dynastycznym, zapoczątkowanym przez małżeństwo Jana, księcia Finlandii (później króla Szwecji Jana III), z Katarzyną Jagiellonką. Trwające przeszło osiemdziesiąt lat panowanie Wazów na tronie polskim okazało się tak niezwykle interesujące, że wydarzenia, które nastąpiły od momentu lekcji Zygmunta III, syna Jana III i Katarzyny Jagiellonki, do dzisiaj budzą kontrowersje i są rozmaicie oceniane przez historyków. Nie ulega jednak wątpliwości, że czas wojen Rzeczypospolitej ze Szwecją, prowadzonych od XVI do XVIII w., począwszy od walk w Inflantach, poprzez wojnę w Prusach (o ujście Wisły), potop szwedzki i zmagania państw podczas wielkiej wojny północnej, był niezwykle ważki w skutkach dla obu państw. Od wyniku toczonych wtedy batalii w bardzo znaczącym stopniu zależał nie tylko sam przebieg wojen, ale także ich ostateczny wynik. Wiele zdarzeń, które miały miejsce podczas działań wojennych, wpłynęło bowiem na proces żmudnych przetargów dyplomatycznych. Czasy te stanowiły też źródło inspiracji artystycznej dla przyszłych pokoleń i do dziś są żywe w świadomości Polaków, zwłaszcza dzięki literaturze...

 


O autorze:


Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek popularnonaukowych: Warka – Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020), Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629 (2020), współautor: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim). Publikował na łamach m.in.: Mówią Wieki i De Re Militari.
Nauczyciel historii, historii i teraźniejszości oraz wiedzy o społeczeństwie w XLIII LO im. Kazimierza Wielkiego w Warszawie.


   Eugen Gorb
   "Jagaraga 15–16 IV 1849. Wojna i pokój na Bali
    w XIX wieku"

  

ISBN 978-83-67730-16-7
120 str.
163x235 mm
Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Ekspedycja z 1846 roku
II. Rok 1848. Cud pod Jagaragą
III. Jagaraga 1849. Rewanż
IV. Ostatnia kampania generała Michielsa
V. Pacyfikacja Bali w drugiej połowie XIX wieku
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


W dzisiejszych czasach, gdy wymienia się nazwę wyspy Bali, większość ludzi ma na myśli rajską wyspę z dziewiczą przyrodą i charakterystyczną, starożytną kulturą miejscowych, która od około stu lat jest jednym z popularnych ośrodków wypoczynkowych zachodniej cywilizacji. Przeciętny obywatel nie zdaje sobie sprawy, że do początku XX wieku Bali było jednym z głównych miejsc walki z europejskim kolonializmem, zwłaszcza holenderskim. Do ostatecznego podboju wyspy potrzeba było ośmiu (!) pełnoskalowych wypraw wojskowych zorganizowanych przez Holendrów w latach 1846-1908.
Wnikliwy czytelnik może polemizować z autorem co do liczby operacji wojskowych na wyspie, gdyż historycy tradycyjnie mówią tylko o siedmiu wyprawach – 1846, 1848, 1849, 1868, 1894, 1906 i 1908. Pacyfikacja z 1858 roku, która od siedmiu wymienionych wyżej wypraw różni się tylko tym, że trwała kilka dni i jest słabiej udokumentowana we współczesnych relacjach, pozostaje poza sferą badań historyków. W tej książce skupiamy się na pierwszych pięciu operacjach wojskowych na Bali, które miały miejsce w latach 1846-1868, ponieważ wszystkie były wojnami hybrydowymi i nie miały na celu otwartego podboju wyspy. Bali mocno zakorzeniło się w strefie wpływów Holenderskich Indii Wschodnich podczas pierwszych pięciu wypraw. Jawny podbój, który miał miejsce na przełomie XIX i XX wieku, to temat na osobne, obszerne opracowanie...

 


O autorze:


Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała czterema książkami oraz szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.


   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom I Klasyfikacja, geneza,
    ewolucja, typy"

  

ISBN 978-83-67730-14-3
206 str.
152x235 mm
Tabele: 96

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Klasa niszczycieli
II Geneza niszczyciela
III Ewolucja japońskich niszczycieli
IV Typy niszczycieli
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor habilitowany, administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 115 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012.
Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.


   Krzysztof Kubiak
   "Siły morskie w wojnie o niepodległość Chorwacji
    1991. Uwarunkowania i przebieg działań"

  

ISBN 978-83-67730-13-6
207 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Chorwaci: miejsce nad Adriatykiem
II. Chorwacja: uwarunkowania geograficzne, demograficzne i ekonomiczne
III. Jugosłowiańska Marynarka Wojenna: zarys doktryny
IV. Jugosłowiańska Marynarka Wojenna: siły
V. Rozwój sytuacji polityczno-wojskowej w Jugosławii
VI. Działania sił morskich: początek
VII. Pierwsza konfrontacja Chorwatów z marynarką federalną
VIII. Armaty i miny
IX. Blokada wybrzeża Chorwacji
X. Bitwa o Šibenik
XI. Bitwa o Zadar
XII. Bój pod Splitem
XIII. Bój w Kanale Korčulskim
XIV. Oblężenie Dubrownika
XV. Ewakuacja sił federalnych z Chorwacji
Uwagi końcowe
Załączniki
Literatura
Spis map


O książce:


W roku 1991 nastąpił ostateczny rozpad drugiej Jugosławii. Oznaczało to początek trwającego niemal dekadę ciągu wojen, konfliktów zbrojnych, czystek etnicznych i zewnętrznych interwencji, które do dnia dzisiejszego kształtują rzeczywistość obszaru pojugosłowiańskiego. W pracy omówiono jeden z epizodów owego dramatycznego czasu – działania zbrojne prowadzone na przełomie lat 1991–1992 w Dalmacji kontynentalnej i na jej wodach archipelagowych. Ponieważ jest to zagadnienie słabo w Polsce rozpoznane lub prezentowane silnie stereotypowo, autor omówił w sposób szerszy okoliczności, które determinowały przebieg wydarzeń politycznych i działań zbrojnych. Owe obszerne wprowadzenie obejmuje: rys chorwackiej tradycji narodowo-państwowej, w tym próby tworzenia marynarki wojennej podczas II wojny światowej i rolę Chorwatów w partyzanckiej wojnie morskiej u wybrzeży Jugosławii oraz uwarunkowania geograficzne, klimatyczne, demograficzne i gospodarcze orężnych działań na wodach dalmatyńskich. Następnie zaprezentowana została, przez pryzmat doktryny i sił, Jugosłowiańska Marynarka Wojenna, a także fenomen jugosłowiańskiej Obrony Terytorialnej, która w przemożny sposób wpłynęła na przebieg opisywanych wydarzeń. Kolejne poruszone zagadnienie to wydarzenia drugiej połowy 1991 roku w miastach będących również bazami federalnej floty jugosłowiańskiej, od Puli na północy, po Ploče na południu, gdzie rozegrały się ważne epizody bitwy o koszary, a chorwacka Gwardia Narodowa po raz pierwszy starła się w otwartej walce z federalnymi siłami zbrojnymi, w tym z marynarką wojenną...

 


O autorze:


Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.

   Adam Przybylski
   "Walka o Śląsk Cieszyński w styczniu 1919 roku"

  

ISBN 978-83-67730-12-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Marian Małecki, Postać Adama Przybylskiego jako oficera, sztabowca, pisarza i naukowca
I. Geneza walki
II. Przygotowanie operacji po stronie czeskiej 
III. Ogólne warunki obrony polskiej
IV. Położenie po stronie polskiej dn. 23 stycznia
V. Akcja dyplomatyczna
VI. Dzień 23 stycznia
VII. Dzień 24 stycznia
VIII. Bój pod Cieszynem 25–26 stycznia
IX. Bój pod Skoczowem 27–30 stycznia
X. Rozejm
Spis szkiców


O książce:


Grupa mjr. Blahy rozpoczęła natarcie o godzinie 4. 17 batalion myśliwski skierował się wzdłuż toru kolejowego na dworzec Zebrzydowice; w prawo od niego nacierał III batalion 21 p. p. leg. po przez Czarny las i przez Podlesie na Małe Kończyce. Nieco później rozwinął się w lewo od batalionu myśliwskiego II batalion 8 p. p.
Po stronie polskiej obsada dworca zebrzydowickiego wobec natarcia batalionu myśliwskiego stawiła zdecydowany opór; gdy jednak około godziny 9 była zaatakowana przez lewoskrzydłową kolumnę III batalionu 21 p. p. leg., uległa przeważającym siłom. W ręce nacierającego wpadło do 90 jeńców, w tym wielu rannych. Grupka tych, którzy zdołali się wyrwać z osaczenia, wycofała się bezładnie ku zachodowi wzdłuż linii kolejowej. Jednocześnie cofnęła się załoga Zebrzydowic Górnych.
Dowódca grupy, który w tym czasie znajdował się na lewym skrzydle, postanowił przyjść walczącym na dworcu z pomocą w ten sposób, że rzucił w ich kierunku przeciwnatarcie oddziału, obsadzającego Małe Kończyce, Zaledwie jednak oddział rozwinął się frontem ku północy – dostał się lewem swym skrzydłem pod uderzenie wychodzących znienacka z Czarnego lasu oddziałów III batalionu 21 p. p. leg. i doznał zupełnej porażki. Padł przy tym śmiertelnie ranny dowódca grupy kpt. Haller. Zdezorganizowane i zdemoralizowane szczątki oddziału wzięły kierunek na Drogomyśl nad Wisłą.
Po wyjściu na linię Zebrzydowice – Kończyce natarcie czeskie się zatrzymało. Na dworcu stanął 17 batalion myśliwski, a III batalion 21 p. p. leg. w Małych Kończycach i w Podlesiu. II batalion 8 p. p. około godziny 12 obsadził Zebrzydowice Górne. Prawe skrzydło grupy przedłużył 12 batalion strzelców, zajmując około godziny 15 Karlshof w pobliżu Wielkich Kończyc...

 


O autorze:


Adam Przybylski (1896-1945) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości, attaché wojskowy Polski w Japonii (1935-1938). W latach 1926-1929 i 1930-1932 odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego. Autor szeregu prac z dziejów operacji wojennych okresu 1918-1921, opartych o archiwalia i dokumenty Ministerstwa Spraw Wojskowych.

   Sławomir Kurzak
   "Cheronea – Orchomenos 86 r. p.n.e."

  

ISBN 978-83-67730-11-2
180 str.
145x205 mm
Mapy: 15

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Anatolia w cieniu Rzymu
II Republika w kryzysie
III Krew na polach Italii
IV Kres starego porządku
V Porównanie sił
VI Bitwa o Azję
VII Odpowiedź Rzymu
VIII Ostatni zryw Greków
IX Na polach Beocji
X Koniec „Wolności Hellenów”
XI Szczęście Sulli
XII Ostatnie walki
Spis map
Bibliografia


O książce:


Pierwsza wojna rzymsko-pontyjska, zwana także I wojną mitrydatejską (ok. 89-85 p.n.e.) to jeden z ostatnich etapów podboju hellenistycznego świata przez Rzym. Zwykle jest on postrzegany jedynie jako mało istotny epizod z dziejów Republiki, jednak w rzeczywistości, stawką tego konfliktu były losy śródziemnomorskiego świata. Zwycięstwo Rzymu wcale nie było oczywiste i gdyby nie niewątpliwy geniusz militarny Sulli, losy starożytnego świata mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej. W pracy omówiono okoliczności tego konfliktu, a także przybliżono dzieje i wojskowość Pontu, porzucając przy tym, tradycyjnie przyjęty, jednostronnie rzymski punkt widzenia.

 


O autorze:


Sławomir Kurzak (1987), historyk, doktor nauk humanistycznych, obecnie pracuje w Skansenie Archeologicznym „Karpacka Troja” w Trzcinicy. Specjalizuje się w historii starożytnej, swą pracę doktorską Armia pontyjska w czasach Mitrydatesa VI Eupatora obronił w 2020 roku na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Uczestnik ruchu rekonstrukcyjnego, od kilku lat należy do grupy „Zaciąg prywatny strażnika koronnego Samuela Łaszcza”, na której stronie czasem pisze popularnonaukowe teksty poświęcone dziejom Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

   Zmicier Mazarczuk
   "Pierwsza wojna włoska z lat 1494–1495"

  

ISBN 978-83-67730-10-5
271 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Francuskie roszczenia we Włoszech
II Przygotowania do kampanii i skład armii
III Kampania Karola VIII przeciwko Neapolowi
IV Francuskie panowanie w Neapolu
V Utworzenie Ligi Weneckiej
VI Droga powrotna armii francuskiej
VII Bitwa pod Fornovo
VIII Oblężenie Novary i pokój w Vercelli
IX Działania wojenne w południowej części Półwyspu Apenińskiego
Zakończenie
Spis map
Bibliografia


O książce:


W wiekach, które nastąpiły po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku, pojęcie „Italia” pozostało pojęciem czysto historycznym i geograficznym. Pozbawiony jedności politycznej Półwysep Apeniński, wraz z przyległymi wyspami Sycylią, Sardynią i Korsyką, był skomplikowaną mozaiką małych księstw, signorii i republik. Tylko południowa część półwyspu – Mezzogiorno – została zjednoczona w politycznych granicach Królestwa Neapolu, począwszy od podboju normańskiego w XI wieku. Reszta Italii była rządzona przez książąt, margrabiów, panów (signorów) lub władze republiki. Wszystkie te państwa miały swoją własną historię stosunków z sąsiadami, własne struktury polityczne i własne ogniska wewnętrznych napięć. Interweniowanie w sprawy włoskie oznaczało wplątanie się w skomplikowaną sieć zawiłych ich relacji.
Państwa renesansowych Włoch różniły się między sobą systemami politycznymi. Według słów Niccolò Machiavellego, „wszelkie państwa, wszelkie potęgi, które miały lub mają władzę nad ludźmi, bywają republikami, albo księstwami”. Reżimy republikańskie powstawały głównie w miastach północnych Włoch w XI-XIII wieku w wyniku „rewolucji komunalnych” – obalenia dawnych panów feudalnych i dojścia do władzy elity miejskiej, patrycjatu...

 


O autorze:


Zmicier Mazarczuk (Змiцер Мазарчук, Dmitry Mazarchuk, 1975) urodził się i mieszka w Mińsku na Białorusi. Absolwent Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Kandydat nauk historycznych i profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilku książek i ponad 100 artykułów oraz innych publikacji naukowych. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię dyplomatyczną i wojskową XV–XVI wieku, zwłaszcza Włoch, Anglii i Francji.


   Igor Babulin
   "Kaniów – Bużyn – Łubnie 1662"

  

ISBN 978-83-67730-09-9
108 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

I. Zapomniane zwycięstwo
II. Siły zbrojne przeciwnych stron
III. Kampanie Jurija Chmielnickiego przeciwko Perejasławowi i inne wydarzenia militarne na Ukrainie w październiku 1661 – czerwiec 1662 roku
IV. Bitwa pod Kaniowem 26 (16) lipca 1662 roku
V. Kampania M. Prikłońskiego na Prawobrzeżu i bitwa pod Bużynem 13 (3) sierpnia 1662 r.
VI. Odwrót wojsk rosyjskich do Łubniów i walki nad rzeką Sułą
VII. Wynik kampanii na Ukrainie w 1662 roku
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:


26 (16) lipca 1662 roku wojska państwa moskiewskiego odniosły największe zwycięstwo w wojnie rosyjsko-polskiej toczącej się w latach 1654–1667, zarówno pod względem liczby walczących po obu stronach, jak i strat strony, która poniosła porażkę. W bitwie pod Kaniowem przeciwnik stracił 8 tysięcy zabitych, wziętych do niewoli i tych, którzy utonęli w Dnieprze. Jako trofea zwycięzcy otrzymali 117 chorągwi, 22 działa i cały obóz pokonanych. Paradoks polega na tym, że ta bitwa jest prawie nieznana historykom. Co więcej, starano się zapomnieć o zwycięstwie wojsk rosyjskich
i lojalnych wobec cara Kozaków z lewego brzegu Dniepru, wkrótce po zakończeniu wojny z Rzeczpospolitą. Przyczyna takiej sytuacji dotyczącej wiktorii pod Kaniowem jest dość prosta – głównym przeciwnikiem armii rosyjskiej w tej bitwie byli Kozacy Prawobrzeżnej Ukrainy pod dowództwem hetmana Jurija Chmielnickiego, którzy walczyli po stronie polskiego króla...

 


O autorze:


Igor Babulin (1968), kandydat nauk historycznych (2013), wykładowca Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 roku ukończył studia na Wydziale Historycznym Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, w 2000 ukończył Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Moskwie.
Jego obszarem zainteresowań naukowych jest militarna historia Rosji i Europy Zachodniej w XVI-XVII wieku.
Autor monografii: «Борьба за Украину и битва под Конотопом 1658-1659 гг.» (2015) [„Walka o Ukrainę i bitwa pod Konotopem 1658-1659”], «Смоленский поход и битва при Шепелевичах 1654 г.» (2018) [„Kampania smoleńska i bitwa pod Szepielewiczami 1654”], «Оборона Кандии 1648-1669 гг.» (2020) [„Obrona Kandii 1648-1669”], «Война за возвращение Украины 1668-1669 гг.» (2021) [„Wojna o powrót Ukrainy 1668-1669”], «Московский поход короля Яна II Казимира 1663-1664 гг.» (2022) [„Kampania moskiewska króla Jana II Kazimierza 1663-1664”].

   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna iracko-irańska. Tom II. Lata 1985–1988"

  

ISBN 978-83-67730-08-2
287 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I Siły zbrojne państw walczących i dostawy broni dla Iraku i Iranu (1984–1988)
II Działania na froncie w latach 1984–1987
III Groźba przekształcenia konfliktu lokalnego w regionalny – konflikt między Stanami Zjednoczonymi a Iranem (22 lipca 1987 – 20 sierpnia 1988 roku)
IV Polityka zagraniczna i gospodarcza krajów Zatoki oraz supermocarstw wobec konfliktu w latach 1984–1988
V Końcowe operacje militarne (1988 rok). Skutki pierwszej wojny w Zatoce
VI Ocena militarna pierwszej wojny w Zatoce Perskiej
Wykaz źródeł i literatury
Aneksy
Wykaz skrótów
Spis map


O książce:


Wojna między Irakiem a Iranem była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, który miał miejsce po 1945 roku. Wbrew planom Bagdadu zamiast szybkiego „blitzkriegu” Irak uwikłał się w krwawy, długotrwały konflikt, w którym, jak oceniano, jego adwersarz miał znacznie większe szanse na zwycięstwo. Dla większego i ludniejszego Iranu wojna na wyczerpanie była zdecydowanie mniejszym złem, ponadto zaś zagrożenie spowodowane iracką agresją umożliwiło mułłom skonsolidowanie zdobyczy rewolucji islamskiej. Po zatrzymaniu ofensywy wojsk „reżimu z Bagdadu” armia rewolucyjna przeszła do zdecydowanych działań zaczepnych i wkroczyła na terytorium przeciwnika. Chomeini odrzucił wszelkie propozycje pokojowe i nie ukrywał już, że chodzi mu o islamizację Iraku. Saddam Husajn stanął przed wyborem „być albo nie być”, a Irakijczycy musieli zdecydować, czy chcą być państwem świeckim, czy też islamskim. W walkach toczonych w latach 1982–84 oddziały Husajna zdołały powstrzymać pierwszy impet bojowników Chomeiniego.  Przez kolejne trzy lata obie strony toczyły zażartą wojnę na wyczerpanie, przy czym o wiele większe straty stały się udziałem nieustannie atakujących Irańczyków, których przywódcy zdawali się wyznawać XIX-wieczną francuską doktrynę „ataku za wszelką cenę” (...).
Drugi tom Wojny iracko-irańskiej obejmuje okres od jesieni 1984 do lata 1988 roku. W drugiej części Czytelnik znajdzie rozdziały opisujące rozbudowę sił zbrojnych przeciwników, przebieg działań na lądzie, morzu i w powietrzu, wpływ wojny na gospodarkę państw i wywołane przez nią implikacje polityczne. Pracę kończy krótkie podsumowanie konfliktu, zawierające także wnioski dotyczące przebiegu działań wojennych.

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.


   Jarosław Dobrzelewski
   "Wojna iracko-irańska. Tom I. Lata 1980–1984"

  

ISBN 978-83-67730-07-5
302 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Słowo od autora
I Irak i Iran po zakończeniu II wojny światowej
II Wybuch wojny i załamanie się „blitzkriegu” irackiego (22 września  – koniec października 1980 roku)
III Równowaga sił (styczeń 1981 – marzec 1982)
IV Uderzenia armii irańskiej. Okres przewagi Iranu na froncie (1982–1987)
Wykaz skrótów
Spis map


O książce:


Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce ukazały się książki na jej temat, przy czym za najbardziej wartościową uznałbym publikację Jerzego Biziewskiego Irak–Iran 1980–1988, dotyczyły one jednak – wyjąwszy cytowaną wyżej pracę – głównie pierwszego okresu konfliktu. Ich autorzy skupiali się na historii obu zwaśnionych krajów, reperkusjach politycznych i gospodarczych wojny, mniej miejsca poświęcając działaniom stricte militarnym. Pisząc niniejsze opracowanie, starałem się nie pominąć żadnego z aspektów tej wojny lecz, podobnie jak w mojej wcześniejszej książce Wojna iracko-irańska 1980–1988, która ukazała się w 2014 roku, szczególną uwagę skupiłem na działaniach na froncie. Nie ukrywam przy tym, że, podobnie jak we wcześniejszej pracy, musiałem przezwyciężać trudności związane nie tylko z brakiem materiałów źródłowych, ale często z brakiem jakichkolwiek materiałów. Zrozumiałem wówczas, dlaczego inni autorzy książek o tej wojnie ograniczyli się głównie do przedstawienia jej aspektów politycznych i gospodarczych. Nawet autorzy z Zachodu, często opisujący poszczególne operacje wojskowe, unikali szczegółów, zadowalając się ogólnikami...

 


O autorze:


Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.

   Aleksander Czołowski
   "Z dziejów wojen polsko-mołdawskich"

  

ISBN 978-83-67730-06-8
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Początki Mołdawii i wyprawa Kazimierza Wielkiego r. 1359

Bitwa pod Obertynem 22 sierpnia 1531
Źródła
I. Najazd i zabór Pokucia. Akcja dyplomatyczna. Przygotowania wojenne. Organizacja polskiej siły zbrojnej
II. Odzyskanie Pokucia. Wyprawa odwetowa Petryły. Obóz hetmański pod Obertynem
III. Napad na obóz polski. Taktyka Tarnowskiego. Zwycięska bitwa. Straty. Zdobycz wojenna
IV. Powrót zwycięzców. Wjazdy triumfalne do Lwowa i Krakowa. Rozgłos i znaczenie zwycięstwa
Dodatek


O książce:


W chwili najgorętszego wiru bojowego z tej strony nie próżnował Tarnowski, lecz cały huf walny i część posiłkowych chorągwi do nowego wypuścił natarcia bramą wschodnią. Z nie mniejszą gwałtownością przyszło i tu do spotkania. Zawrzała zatem walka po obu stronach obozu z chwiejnym na razie szczęściem. Równocześnie Staszkowski nie tracąc czasu wysunął kilka wozów w południowym rzędzie, umieścił w otworze działa i celnymi strzałami nie przestawał razić środka wołoskich hufców. Wsparło go kilkaset piechoty, która wypadłszy tędy, z rusznic gęsty na nie wypuściła ogień.
W ten sposób zawiązał się bój na wszystkich trzech bokach obozu coraz oporczywszy, coraz krwawszy. Hetman śledząc bacznie walczących, słał im jedną rotę za drugą na pomoc. Przez półtora godziny szala zwycięstwa na żadną nie przechylała się stronę, męstwo równoważyło przemoc. Tumany kurzu zakryły walczących, zbitych w olbrzymią, kotłującą się masę i tylko krzyk, trzask kopii, jęki rannych, szczęk mieczów i szabel, przerywane wystrzałami, świadczyły o gorących zapasach. Były chwile, w których zdawało się, że już, już ulegną słabsze polskie hufce, lecz znowu brały górę. (...)
Cała jazda polska poszła w pogoń, jadąc prawie na karkach nieprzyjacielskich. Cięto i kłuto uciekających bez miłosierdzia, jakby w mur żywy, mówi relacja. Pod razami kopii, szabel, berdyszów, cały ów grzbiet obertyńskich wzgórzy, zasłał się trupem obok trupa, wśród mnóstwa porzuconej broni...

 


O autorze:


Aleksander Czołowski (1865–1944) – historyk, antykwariusz,  archiwista. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Wiedniu i Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Był m.in. dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Lwowa i Muzeum Narodowego we Lwowie, członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Autor licznych publikacji historycznych.

 

 

   Marian Małecki
   "Muhi nad rzeką Sajó 1241. Z dziejów obecności
    Mongołów w Europie. Tom II. Restytucja
    Królestwa Węgier"

  

ISBN 978-83-67730-05-1
403 str.
145x205 mm
Mapy: 2

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp do tomu II
VII Archeologiczne ślady najazdu mongolskiego na terenie dawnych Węgier
VIII Uderzenie z Moraw
IX Skutki najazdu czyli ponowne założenie państwa węgierskiego
Podsumowanie
Spis map i schematów
Bibliografia
Aneksy
Streszczenie
Summary


O książce:


Trzynastowieczny, posągowy wręcz najazd Mongołów, podlewany przez ponad 750 lat wiosennych mżawek ocen i jesiennych ulew frustracji, był jedną z największych tragedii – tak w wymiarze  państwowym jak i czysto ludzkim – jakie wydarzyły się w historii ludzkości.   
Zielona autostrada stepów dla mongolskiej armii, letnich rejterad i zimowej stagnacji, ciągnąca się od Azji prawie po Adriatyk, tak jowialnie przedstawiana przez rodzące się super imperium,  szybko zabarwiła się czerwienią krwi i tak samo krwawą łuną pożarów. Step spływał krwią, tak jak miasta i wsie ociekały łzami tych, którzy to widzieli. W ówczesnej historii bez precedensu pozostawał sposób spustoszenia tak wielkiego obszaru - zdaje się, że nie byli w stanie dorównać Mongołom sami Hunowie…
Czego nauczył współczesnych ten epizod historii? absolutyzmu władzy?, poddaństwa?, poszanowania praw „złotej bulli”, stworzenia idei III Rzymu? a może smutnej konstatacji, że oto także w dzisiejszych czasach nie ma już nagrobków wielu oprawców, katów i ciemiężycieli  ludzkości, są one wręcz systematycznie niszczone, jako przejaw satrapii i tyranii sprzed wieków - jednak potomni, którzy przeżyli, mają powody, by nie zapomnieć o swoich prześladowcach.
Temu służy w pierwszej mierze archeologia miejsc i zdarzeń najazdu, w drugiej porównanie sposobu walki, podboju i obrony, po trzecie – skutki, jakie wówczas wygenerował najazd.
O tym wszystkim traktuje druga część pracy o Muhi...

 


O autorze:


Prof. Marian Małecki (1969), jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 publikacji samodzielnych i ponad 140 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym członkiem honorowym Węgierskiego Towarzystwa Naukowego z Historii Kultury Prawnej i Etnografii Prawa – The Tárkány Szücs Ernö Legal Cultural History and Legal Etnographic Research Group.
Uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.


   Michał Wieliczko-Wielicki
   "Wojna domowa w Rosji 1917–1921"

  

ISBN 978-83-67730-04-4
92 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023


 


Spis treści:

Wstęp
I. Rok 1917
II. Rok 1918
III. Rok 1919
IV. Rok 1920
V. Rok 1921
Spis szkiców


O książce:
Po rewolucji marcowej, w wyniku której upadł tron carów rosyjskich, wojsko carskie – najprzedniejszy symbol ustroju absolutystycznego, konało wraz z ustrojem, który je stworzył. Zdemoralizowane i zdezorganizowane wojsko masowo opuszczało fronty, a ulegając demagogicznej propagandzie bolszewików (dawna RSDRP-B, później RKP (b), wysunęło żądanie pokoju za wszelką cenę. Olbrzymie masy uzbrojonego chłopstwa wołały o podział ziemi. Rząd Tymczasowy Ks. Lwowa (Kiereński, Lebiediew, Ceretelli, Skobielew, Pierewierziew, Oldenburg, Awksentjew) postanowił jednak prowadzić wojnę aż do zwycięstwa, ziemię zaś zachował w rękach ziemian. Rozkład jednak był tak głęboki, że o dalszej walce nie mogło być już mowy.
W jesieni 1917 r. zaczął się żywiołowy ruch odwrotowy wojska z frontu. W tych warunkach rząd nie mógł zyskać potrzebnej popularności wśród rozhuśtanych przez rewolucję mas. Niemal bezkrwawa dotychczas rewolucja grozić poczęła zaciekłą wojną domową i rozlewem krwi...

 


O autorze:
Michał Wieliczko-Wielicki (1899-1939) – oficer artylerii, historyk wojskowości, pedagog, bibliofil i bibliotekarz  związany z przedwojenną Szkołą Podchorążych Artylerii (SAP) w Toruniu. Autor takich pozycji jak „Zarys historii wojennej 13-go kresowego pułku artylerii polowej” czy „Rozwój sprzętu artyleryjskiego i metod strzelania artylerii w zarysie”.


   Marcin Suchacki
   "Od Ober-Selk do Helgolandu 1864:
    austriackie siły zbrojne w wojnie z Danią"

  

ISBN 978-83-67730-03-7
66 str.
163x235 mm

Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023


 


Spis treści:

Wstęp
I. Organizacja VI korpusu austriackiego
II. Od Ober-Selk do Helgolandu 1864
III. Austriackie konkluzje po wojnie duńskiej
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:
Rankiem 4 lutego 1864 roku feldmarszałek porucznik  Ludwig von Gablenz, wódz naczelny ekspedycyjnego korpusu austriackiego, wizytował żołnierzy, którzy w dniu poprzednim w rejonie szlezwickiej miejscowości Ober-Selk stoczyli ostrą potyczkę z siłami duńskimi. W świcie rakuskiego generała podążał liczący sobie wówczas 32 lata kapitan Wilhelm von Gründorf, którego losy odzwierciedlały pokrętne dzieje habsburskiej monarchii. On sam w dobie Wiosny Ludów  przeżył okres fascynacji rewolucyjnymi ideami, co zaowocowało nawet wstąpieniem przezeń w szeregi formowanego w Grazu Legionu Akademickiego, mającego bić się za zwycięstwo nowych prądów. Po upadku wiedeńskiej rewolucji młody Gründorf uniknął spodziewanych represji dzięki protekcji wuja, wysoko postawionego wojskowego w służbie Franciszka Józefa I. Z rewolucjonisty Wilhelm stał się oficerem Najjaśniejszego Pana, na polach Solferino  zyskując tytuł szlachecki. Tamtego ranka pełen entuzjazmu i dumy z cesarskiej armii przyglądał się bacznie widowisku rozciągającemu się przed jego oczyma, o czym sam po latach tak informował: „Zostałem zaproszony przez głównodowodzącego na przejażdżkę na Wzgórze Króla Sygurda, gdzie dzień wcześniej brygada Gondrecourta stoczyła chwalebny bój z siedmioma batalionami generała Steinmanna. […] Złożony z dzielnych Polaków sławny 30 pułk utracił tam majora Stampfera, który zginął śmiercią bohatera, gdy prowadził własny batalion do szturmu na  wspomniane wzgórze. […] Potyczka okazała się gorąca, choć  owego dnia temperatura spadła do dziewiętnastu stopni poniżej zera. Brygadzie Gondrecourta słusznie nadano...

 


O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi dwunastą w jego dorobku.



   Julian Stachiewicz
   "Działania zaczepne 3 armii na Ukrainie"

  

ISBN 978-83-67730-02-0
98 str.
163x235 mm

Mapy: 16

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 


Spis treści:

Wstęp
I Przygotowania do ofensywy
II Pierwsza faza ofensywy (17-27 kwietnia)
III Druga faza ofensywy (28 kwietnia – 9 maja)
Mapy
Spis map i schematów


O książce:
Rosja kończyła wojny na frontach wewnętrznych, zwalniając w ten sposób swe siły do walki z Polską. Nader słaby z początkiem 1920 roku front przeciw polski (cztery do pięciu dywizji) był zasilany stale w miarę stopniowej likwidacji innych nieprzyjaciół. Już w połowie marca liczył on szesnaście dywizji piechoty i dwie dywizje jazdy w sile około 89000 bagnetów i szabel. Jednocześnie wprowadzono w początkach marca nowy podział organizacyjny frontu. Front na północ od Polesia (do rejonu Szaciłek) podlegał, jak dotychczas, „dowódcy frontu zachodniego”. Natomiast na południe od Prypeci stojącą XII armię i XIV armię, która główną siłą stała wzdłuż granicy rumuńskiej, podporządkowano „dowódcy frontu południowo-zachodniego”, któremu również podlegała, dalej na południu, nacierająca na Krym XIII armia sowiecka (...)
Gdy po naszym uderzeniu, w pierwszych dniach marca na Mozyrz i Kolenkowicze, rozpoczęło się przeciwdziałanie sowieckie, główny nacisk ofensywny wojsk czerwonych objął oprócz Polesia również i część frontu na południe od Prypeci. W połowie marca dowództwo sowieckie nakazało tam ofensywę na większą skalę XII armii na Równe; armia XIV miała przeprowadzić natarcie dalej na południe.
Natarcie to, dzięki temu, że wcześnie dowiedziano się o planach sowieckich, zostało z łatwością odparte i stłumione w zarodku. Okazało się jednak, że Rosjanie sprowadzili tam nowe siły oraz że po nieudaniu się marcowej ofensywy trwa na froncie ukraińskim dalszy dopływ świeżych sił. Wszelkie dane, zebrane o nieprzyjacielu z początkiem kwietnia, świadczyły o tym, że większość sił swoich, ściąganych z innych frontów, skupia on na Ukrainie. Na tej podstawie zdecydował Naczelny Wódz przeprowadzić naszą ofensywę na Ukrainie...

 


O autorze:
Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (1890–1934) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego. Był członkiem Związku Walki Czynnej. Służył w Legionach Polskich. Później został m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej POW, szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, szefem Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, szefem Sztabu Frontu Środkowego i szefem Sztabu 6. Armii w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Kierował Wojskowym Biurem Historycznym. Powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy.


   Jakub Juszyński
   "Wojny Rusi z Połowcami w XI–XIII wieku"

  

ISBN 978-83-67730-01-3
64 str.
163x235 mm

Mapy: 3

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 


Spis treści:

Wstęp
I Źródła pisane
II Wojskowość połowiecka
III Walki w XI-XII wieku
IV Wyprawa kniazia Igora
V Walki Romana halickiego
Bibliografia
Spis map


O książce:
Wojny Rusi z Połowcami  nie były nigdy omawiane w polskiej literaturze historycznej. Nie zwracały uwagi tak, jak na przykład późniejszy podbój Rusi przez Mongołów. Wynika to stąd, że wojny rusko-połowieckie nie miały wpływu na Polskę. Jednak jest to temat warty omówienia choćby z punktu widzenia historii wojskowości.
Konflikty te toczyły się na rozległych obszarach Rusi i połowieckich stepów, przy zaangażowaniu wielkich sił po obu stronach. W walkach użyto rozmaitych typów broni i sprzętu, w tym machin miotających ogień. Wojskowość ruska, mimo ograniczonej roli konnicy, wykazała się skutecznością w walce z koczowniczym wrogiem w otwartych bitwach, zasadzkach i oblężeniach.
Przebieg wojen Rusów z Kunami przekazują ruskie źródła, pozwalając odtworzyć tło wydarzeń. Miały one miejsce w okresie rozbicia Rusi na wiele księstw, które zwalczały się wzajemnie bez przebierania w środkach. Skonfliktowani kniaziowie wzywali też Połowców do walki z innymi ruskimi władcami. Po jakimś czasie zaczęli też wchodzić w związki dynastyczne z połowieckimi chanami...

 


O autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Jakub Juszyński
   "Wojskowość prusko-jaćwieska w XIII wieku"

  

ISBN 978-83-67730-00-6
65 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 

Spis treści:

 

Wstęp
I. Jeździectwo
II. Opancerzenie
III. Broń do walki wręcz
IV. Broń dystansowa
V. Użycie sań w walkach oraz działania oblężnicze
VI. Wojownicy bałtyjscy w Kodeksie Lubińskim
VII. Fortyfikacje
VIII. Liczebność wojsk
IX. Ideologia pogańska
X. Podsumowanie wzajemnych wpływów w wojskowości polskiej i prusko-jaćwieskiej
Bibliografia



O książce:

XIII wiek był okresem, w którym Prusowie, Jaćwingowie i Litwini toczyli zażarte walki z sąsiadami i między sobą. Najeżdżali Polskę, Ruś i Łotwę, często też byli werbowani przez polskich i ruskich władców do bratobójczych wojen. Duża część Prusów i Jaćwingów wspierała Krzyżaków przeciw swoim rodakom i Litwinom, stanowiąc często większą część wojsk zakonnych.
Prusowie i Jaćwingowie wyróżniali się charakterystycznymi dla siebie metodami prowadzenia walk w bitwach i oblężeniach, uzbrojeniem czy zwyczajami wojennymi. Typowe dla nich elementy uzbrojenia, jak hełmy pekilhube czy tarcze typu pawęż, stały się ich rozpoznawalnymi cechami. Pojawiają się one często w ikonografii polskiej czy niemieckiej z XIII i XIV wieku. Również źródła pisane zaznaczają bałtyjskie cechy uzbrojenia.
Znaleziska archeologiczne z ostatnich lat znacząco zwiększyły stan źródeł na temat wojskowości prusko-jaćwieskiej czy litewskiej. Mimo to, jak dotąd nie powstała żadna praca naukowa czy popularnonaukowa, która omówiłaby temat. Dlatego powstała ta książka. Przedstawiono tu nie tylko prusko-jaćwieskie jeździectwo czy uzbrojenie zaczepne i ochronne. Nakreślone zostały także inne elementy, charakterystyczne dla Prusów i Jaćwingów: użycie sań w walkach, metody działań oblężniczych, system zasieków i innych umocnień, a także ideologia pogańska...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”. Wojskowość prusko-jaćwieska w XIII wieku jest jego dziesiątą książką.

   

   Tomasz Świątkowski
   "Łuk i łucznictwo w kulturze wybranych
    ludów starożytności"

  

ISBN 978-83-67111-50-8
163 str.
155x214 mm

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2023

 


Spis treści:

Lista używanych skrótów
Przedmowa
Wstęp
I Rozważania wprowadzające
II Łuk jako narzędzie
III Łuk w praktyce
IV Łuk i łucznictwo w kontekstach kulturowych działań o charakterze militarnym
V Łuk i łucznictwo w kontekstach mentalnych i magicznych
Zakończenie i podsumowanie
Spis ilustracji
Bibliografia


O książce:
Łuk to narzędzie używane przez ludzi od dziesiątków tysięcy lat aż do dnia dzisiejszego. Wynaleziony w paleolicie, stał się główną bronią myśliwych mezolitu, neolitu, epoki brązu i żelaza. Posługiwali się nim też wojownicy wszystkich kultur starożytności, choć nie wszędzie osiągnął podobne znaczenie symboliczne i znaczenie w sztuce wojennej. Na wschód od Morza Śródziemnego rozciągała się istna „kraina łuczników”, których napór na Europę został powstrzymany przez Greków w V w. p.n.e. podczas wojen perskich. Zanim jeszcze osiągnął status głównej broni wielu ludów (takich jak Egipcjanie, Asyryjczycy, Scytowie, Persowie, mieszkańcy Krety), był narzędziem, które pozwoliło ludziom przyspieszyć wielką wędrówkę na północ z dotychczasowych siedzib w Afryce, pomogło walnie w zasiedleniu Europy, Azji i obu Ameryk. Później stał się częścią kultury wielu ludów, bronią symboliczną, atrybutem bóstw, herosów, metaforą panowania i dominacji w rękach królów, w rękach wojowników: działań o charakterze militarnym, symbolem o wielu zróżnicowanych i często wykluczających się znaczeniach w wielu odmiennych kulturach.
Jak długie są dzieje tego oręża oraz w jakich znaczeniach symbolicznych występował w różnych kulturach starożytności? Nawet ogólne badania, bez uszczegółowienia w ramach konkretnej kultury, wskazują na traktowanie łuku jako symbolu wojny, łowów, atrybutu monarchy, wojownika i myśliwego, a nawet symbolu męskości lub – w innych kulturach – kobiecości. Pojawia się wiele metaforycznych znaczeń, przypisywanych temu jednemu z najstarszych elementów uzbrojenia w dziejach człowieka...

 


O autorze:
Tomasz Świątkowski (1983), absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, student Szkoły Doktorskiej UJK, publicysta. Specjalizuje się w historii wojskowości epok przedindustrialnych.

   

   Patryk Tomala
   "Niemieckie kolonie na Pacyfiku oraz w Chinach
    na przełomie XIX i XX wieku"

  

ISBN 978-83-67111-48-5
416 str.
155x214 mm

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 


Spis treści:

Wstęp                                       
I Dzieje niemieckiego kolonializmu do XIX wieku
II Kolonializm II Rzeszy w XIX i XX wieku
III Pacyfik
IV Początki niemieckiego kolonializmu na Pacyfiku
V Niemcy w Cesarstwie Chińskim
VI Kaiser-Wilhelmsland, Wyspy Salomona, Archipelag Bismarcka
VII Samoa
VIII Mikronezja
IX I wojna światowa
X Implikacje
Podsumowanie
Apendyks
Aneksy
Biogramy
Glosariusz
Bibliografia
Podziękowania
Summary/Zusammenfassung


O książce:
Sen Cesarstwa Niemieckiego o powstaniu imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce, trwał do 1914 roku, kiedy to wojska angielskie, belgijskie, francuskie, japońskie, australijskie oraz nowozelandzkie zajęły większość cesarskich Schutzgebiete.
Dzieje kolonializmu to historia cierpienia i wyzysku, a jednocześnie czas barwnych opowieści, odkryć, mitów i bohaterów. To okres bolesnego dla kolonizowanych zerwania z przeszłością i wywodzącą się z kulturowo-historycznych naleciałości identyfikacją samych siebie, a równocześnie niejednokrotnie brutalny punkt startowy do narodowej przyszłości, jakże odmiennej pod względem socjologiczno-kulturowym od tego, co dotąd kształtowało daną społeczność. Kolonializm niesie swoje pokłosie aż do dzisiaj, a utarte w jego czasie schematy nadal pokutują na obrazie dawnych kolonii. Europa zmieniała cały świat na swój obraz i podobieństwo. Proces ten trwał zadziwiająco krótko w skali historii świata, jednak jego wpływ był, jest i będzie jeszcze długo odczuwalny na całej kuli ziemskiej...

 


O autorze:
Patryk Tomala (1990). Absolwent historii na Uniwersytecie Opolskim. Kurator Museum. Kulturquartier Mecklenburg-Strelitz w Neustrelitz. Prezes stowarzyszenia Semper Silesiana, członek zarządu Annalise-Wagner Stiftung. Autor książki „Emin Pasza. Wieczny Tułacz” oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych, popularnonaukowych i publicystycznych.


   Eugen Gorb
   "Prut 19–21 VII 1711. Północna kampania
    wielkiego wezyra"

  

ISBN 978-83-67111-47-8
104 str.
163x235 mm

Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 


Spis treści:

Wstęp
I Węzeł gordyjski. Stosunki rosyjsko-tureckie w pierwszej dekadzie XVIII wieku
II Siły i plany przeciwników
III Pójście na śmierć (czerwiec 1711)
IV Rajd generała Rönne
V Decydująca bitwa pod Stănileşti
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map


O książce:
W XVIII wieku armie rosyjska i osmańska spotkały się na polu bitwy czterokrotnie. To właśnie w tym stuleciu Rosjanie odnieśli jedne z najgłośniejszych zwycięstw i jednocześnie jedne z najbardziej gorzkich porażek, nie tylko w wojnach z Imperium Osmańskim, ale i w całej historii wojskowości rosyjskiej. Nawet pobieżne zapoznanie się ze źródłami daje jednoznaczną odpowiedź na pytanie o wynik trzydniowej bitwy, która rozegrała się pod Stănilești, nad brzegiem rzeki Prut, w lipcu 1711 roku – była to bezwarunkowa kapitulacja armii rosyjskiej i cara Piotra I osobiście. Niemniej jednak do dziś czołowi rosyjscy znawcy historii kampanii pruckiej bronią tezy, że car opuścił brzegi Prutu jako zwycięzca.
Rzecz w tym, że historia kampanii pruckiej całkowicie rozbija utrwalony w historiografii mit Piotra jako wielkiego dowódcy, mądrego i dalekowzrocznego stratega, który przez wieki dominował zarówno w nauce historycznej, jak i w świadomości społecznej. Zamiast tego gloryfikowanego obrazu, widzimy przestraszonego na śmierć, niemal pokonanego monarchę, biegającego histerycznie po obozie rosyjskim, otoczonego ze wszystkich stron przez wroga, niemogącego wypowiedzieć ani słowa – takim współcześni widzieli cara Piotra nad brzegiem Prutu. A przecież dwa lata temu ten sam monarcha z triumfem świętował swoje zwycięstwo nad najsilniejszą i najbardziej zdyscyplinowaną armią w Europie. Zawsze trudno pogodzić się ze złudzeniami rozbitymi do fundamentów, dlatego w rosyjskiej historiografii pojawił się kompromisowy obraz wojny rosyjsko-tureckiej z lat 1710-1713, w którą Piotr zaangażował się nie z własnej woli i wyszedł z niej z poczuciem godności.
W rzeczywistości sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Triumfator spod Połtawy, car Piotr I traktował zbliżającą się wojnę jako łatwą rozgrywkę, ufając lekkomyślnym zapewnieniom niektórych doradców, że wszyscy chrześcijanie na Bałkanach powstaną, gdy tylko car i jego armia staną na osmańskich ziemiach. Jak zobaczymy poniżej, obiecanego powstania nie było nawet w kartach – armia rosyjska została pozostawiona twarzą w twarz z Osmanami, którzy w przeciwieństwie do Rosjan poważnie traktowali swojego wroga i odpowiedzialnie podchodzili do takich rzeczy, jak planowanie i wywiad, o czym rosyjscy generałowie tym razem zapomnieli, ufając niepewnym szpiegom i agentom spośród bałkańskich chrześcijan...

 


O autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała trzema książkami oraz szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.


   Amet-chan Szejchumierow
   "Dowódcy Chanatu Krymskiego. Tuhaj-bej"

  

ISBN 978-83-67111-46-1
109 str.
163x235 mm

Mapy: 9

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 


Spis treści:

Od wydawcy
Wstęp
I Krym i jego sąsiedzi w pierwszej połowie XVII wieku
II Droga po chwałę
III Rok wielkich zwycięstw
IV Pamięć o bohaterze
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:
W pierwszej połowie XVII wieku Chanat Krymski był jednym z najsilniejszych państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Był on częścią rozległego świata muzułmańskiego, który rozciągał się od Maroka po Indonezję i stanowił jednolitą przestrzeń kulturową. Państwo Girejów obejmowało Półwysep Krymski (z wyjątkiem Wybrzeża Południowego i Kerczu, rządzonych przez turecką administrację ejaletu Kaffy) oraz stepy od Dniepru po Kubań włącznie.
Chanowie krymscy uważali ziemie czerkieskie na Północnym Kaukazie za część swojego imperium. Pas ziem nadbrzeżnych od Dunaju do Dniepru wchodził w skład państwa osmańskiego, ale ludność tatarska tych terenów była podwójnie podporządkowana sułtanowi-chanowi. Jały agasi (aga nadbrzeża) był namiestnikiem chana nad Tatarami budziackimi, największej społeczności tatarskiej w regionie Morza Czarnego poza Krymem i Kubaniem.
Kierowanie państwem i dowództwo nad armią były synonimami. Głową państwa był chan, który był również naczelnym dowódcą. Jego zastępca i następca nosił tytuł kałgi (kałga-sułtan). Drugi następca chana nosił tytuł nureddina (nureddin-sułtan). Pod nieobecność chana to właśnie oni mieli dowodzić armią. Pod jego dowództwem dowodzili odpowiednio prawą i lewą flanką. Inni członkowie rodziny Girejów (sułtani) byli również dowódcami wojskowymi. Bejowie (begowie), wyższa szlachta chanatu, łączyli funkcje dowódców i zarządców. Przedstawiciele głównych rodów chanatu – Szirinów, Mansurów, Barynów, Argynów, Sedżeutów i Jaszławów – brali udział w rządzeniu krajem razem z Girejami...

 


O autorze:
Amet-chan Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im. Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego. Autor kilkunastu publikacji dotyczących różnych aspektów wojskowości Tatarów krymskich.


   Przemysław Benken
   "Legiony Polskie w bitwie pod Jastkowem
    31 VII – 3 VIII 1915"

  

ISBN 978-83-67111-45-4
64 str.
163x235 mm

Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 


Spis treści:

Wstęp
I Utworzenie 4. Pułku Piechoty i marsz formacji legionowych na Lublin
II Bitwa pod Jastkowem – przygotowania i dzień pierwszy
III Bitwa pod Jastkowem – dzień drugi i trzeci
IV Odwrót Rosjan i podsumowanie walk
Bibliografia
Spis map


O książce:
Na przełomie lipca i sierpnia 1915 r. pod Jastkowem niedaleko Lublina rozegrała się bitwa, w której udział wzięły m.in. 4. Pułk Piechoty Legionów ppłk. Bolesława Roi i pułki I Brygady Legionów Józefa Piłsudskiego. Wokół krwawego, kilkudniowego starcia (będącego chrztem bojowym 4. Pułku), w którym Polacy próbowali bohatersko, acz bezskutecznie przełamać pozycje rosyjskie, narosło wiele kontrowersji.
Co faktycznie wydarzyło się pod Jastkowem i kto odpowiadał za brak sukcesu formacji legionowych oraz duże straty poniesione przez Polaków? Czas poznać odpowiedzi na te pytania. Warto dodać, że wielu uczestników bitwy pod Jastkowem w późniejszych latach brało udział w kształtowaniu polskiego życia kulturalnego i politycznego. Byli to m.in.: Karol Bunsch, Władysław Broniewski, Józef Piłsudski, Bolesław Roja, Felicjan Sławoj Składkowski czy Kazimierz Sosnkowski. Wszystkich ich spotkamy na kartach niniejszej książki.

Z całą powagą stwierdzam, że praca dr. Przemysława Benkena […] jest relewantnym dopełnieniem istniejącej historiografii. Czytając niniejszą pracę należy mieć na uwadze słowa Cycerona „Historiam nescire hoc est semper puerum esse”, które wskazują czytelnikowi na istotne znaczenie znajomości historii batalii o polską niepodległość i wyzwolenie się przez Polaków spod panowania zaborców trwającego od XVIII aż do początków XX wieku. Tym bardziej, że wspomniana publikacja prezentuje walkę Legionów Polskich z Cesarską Armią Rosyjską, której niechlubne tradycje imperialne kontynuuje istniejąca w różnych formach państwowości Rosja.
(z recenzji dr. Arkadiusza Krawcewicza).

 


O autorze:
Przemysław Benken (1985) – doktor nauk humanistycznych, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie. Autor przeszło setki publikacji naukowych, w tym ośmiu książek. W 2022 r. otrzymał nagrodę Fundacji im. Janusza Kurtyki za najlepszą monografię naukową poświęconą dziejom Armii Krajowej. W naszym wydawnictwie opublikował m.in. książkę poświęconą wojnie zuluskiej z 1879 r. i monografię bitew II wojny indochińskiej stoczonych pod Ap Bac i Binh Gia.


   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i konne łucznictwo w XII wieku"

  

ISBN 978-83-67111-44-7
97 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Znaczenie zasieków w wojnach
II Jazda polska do XII wieku
III Partyjski strzał polskiego księdza
IV Walki w latach 1119-1138
V Walki w latach 1146-1151
VI Odparcie Fryderyka Barbarossy w 1157 roku
VII Wyprawa na Prusy w 1166 roku
VIII Wojny Kazimierza II Sprawiedliwego
Podsumowanie
Bibliografia



O książce:

Książka ta omawia walki polskiego rycerstwa w XII wieku. Prowadziło ono wówczas działania o szerokim zasięgu i dużej skuteczności, co rozstrzygało ówczesne konflikty na korzyść Polski. W tym stuleciu, między innymi, Bolesław Krzywousty podbił Pomorze, odparto Fryderyka Barbarossę, skutecznie walczono w Prusach i na Rusi.
Polska jazda odnosiła zwycięstwa, stosując pozorowany odwrót i zawładnięcie terenem. Nigdy nie walczyli tak inni Słowianie. W walce konnej posługiwano się często oszczepami i łukami. O tym wszystkim mówią źródła polskie i obce, wzajemnie się uzupełniając. Szczególnie dokładny jest przekaz czeskiego kronikarza Kosmasa o polskim księdzu, który uciekając konno przed rozbójnikiem, oddał partyjski strzał.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom IV Okręgi morskie, floty, grupy flot"

  

ISBN 978-83-67111-40-9
305 str.
152x235 mm
Tabele: 207

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Potencjał bojowy w 1944 roku
II Niszczyciele w morskich okręgach obronnych
III Niszczyciele w morskich okręgach strażniczych
IV Potencjał bojowy w 1945 roku
V Niszczyciele we flotach morskich
VI Niszczyciele we flotach lotniczych
VII Niszczyciele w grupach flot
VIII Wojenny stan floty niszczycieli
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.


   Adam Przybylski
   "Operacja wileńska 1919"

  

ISBN 978-83-67111-43-0
114 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

DZIAŁANIA WSTĘPNE W WOJNIE POLSKO-ROSYJSKIEJ 1918–1920
Wstęp
I Powstanie frontu polsko-rosyjskiego
II Obustronne położenie w połowie lutego 1919 roku
III Działanie na linię rzeki Szczary i Pińsk

OFENSYWA NA WILNO W KWIETNIU 1919 ROKU
I Geneza działania
II Położenie obu stron w końcu marca
III Plan naczelnego wodza
IV Ugrupowanie wyjściowe
V Pierwszy dzień operacji – 16 kwietnia
VI Drugi dzień działania – 17 kwietnia
VII Trzeci dzień działania – 18 kwietnia
VIII Zajęcie Wilna
IX Sytuacja końcowa

BÓJ OBRONNY O WILNO
I Położenie ogólne
II Odparcie ataku nieprzyjacielskiego
III Wykorzystanie
IV Zajęcie linii starych okopów niemieckich

Spis szkiców



O książce:

W samym Wilnie sytuacja w ciągu dnia 20.IV. poważniejszym zmianom nie uległa.  Ze strony polskiej poza drobnymi przedsięwzięciami nie czyniono żadnych kroków agresywnych.  Przeciwnik, mimo przybycia posiłków z Landwarowa, ograniczył się tak samo do obrony i do ewakuacji. Pod wieczór przybył do Wilna jeszcze jeden batalion piechoty, zabrany w marszu przez wysłany w tym celu w noc z 19 na 20.IV. pociąg.
Dnia 21.IV. o 2.00 rano nadeszła do Wilna reszta piechoty gen. Śmigłego, wraz ze sztabem dywizji. Z tą chwilą ciężar walki przeszedł na piechotę. Rozpoczęte o g. 5.00 rano natarcie, już w godzinach popołudniowych doprowadziło do opanowania całego miasta.  Przeciwnik cofał się na północo-zachód, w kierunku na Mejszagołę.
Ze względu na wyczerpanie oddziałów, zwłaszcza kawalerii, pościg za nieprzyjacielem był niemożliwy.  Ograniczono się więc do bezpośredniego ubezpieczenia miasta od północy i wschodu i tylko trzy szwadrony kawalerii zostały wysunięte w kierunkach południowo-zachodnim i zachodnim, dla obserwacji spodziewanych w tych kierunkach ruchów odciętych od Wilna części rosyjskiej dywizji litewskiej.

Ofensywa wileńska (wyprawa wileńska), to jedna z pierwszych polskich operacji wojskowych podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919–1921. Jej zasadniczym celem było zajęcie Wilna i Wileńszczyzny oraz przyłączenie tych terenów do odrodzonego państwa polskiego. Niniejsza książka prezentuje działania wstępne w tejże wojnie, ofensywę z kwietnia 1919 roku oraz obronę Wilna przed wojskami sowieckimi w kwietniu i maju 1919 roku...

 

O autorze:
Adam Przybylski (1896-1945) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości, attaché wojskowy Polski w Japonii (1935–1938). W latach 1926-1929 i 1930-1932 odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego. Autor szeregu prac z dziejów operacji wojennych okresu 1918–1921, opartych o archiwalia i dokumenty Ministerstwa Spraw Wojskowych.



   Marian Małecki
   "Muhi nad rzeką Sajó 1241. Z dziejów obecności
    Mongołów w Europie. Tom I. Wojna – prawo –
    obyczaje"

  

ISBN 978-83-67111-37-9
477 str.
145x205 mm
Mapy: 9

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Przedmowa (Gabor Béli)
Wstęp
I Rys historyczny Węgier przed najazdem 1241 r.
II Rys historyczny imperium mongolskiego do najazdu na Węgry w 1241 r.
III W drodze pod Muhi
IV Węgierscy sojusznicy
V Bitwa na równinie Muhi nad rzeką Sajó
VI Rozmiary i skutki klęski



O książce:

Historia Węgier – jak napisał jeden z jej rodzimych historyków – jest pasmem zwycięstw w klęskach. Ten wyjątkowy w skali znaczenia i kultury naród europejski z racji swego centralnego położenia w Europie wielokrotnie doświadczany był przez zawieruchy dziejowe, które definiowały jego istnienie niemal od nowa. Zawsze jednak podnosili się Węgrzy ze swych doświadczeń i tworzyli, odnawiali swoją państwowość i kroczyli dalej wkładając w rozwój cywilizacyjny Europy więcej niż inni. Odrębność węgierska to przede wszystkim język należący do grupy ugrofińskiej. Dalej to koczownicze pochodzenie ze stepów spod Uralu, to silnie zakorzenione poczucie wolności stepowca, które jeszcze w średniowieczu – przed najazdem mongolskim znalazło swoje miejsce w „Złotej bulli” Andrzeja II.
Węgrzy to „Antemurale Christianitatis”, za które, tak jak i Polsce, przyszło w historii zapłacić wysoką cenę – zaborami...

 

O autorze:
Prof. Marian Małecki (1969), jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 publikacji samodzielnych i ponad 140 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym członkiem honorowym Węgierskiego Towarzystwa Naukowego z Historii Kultury Prawnej i Etnografii Prawa – The Tárkány Szücs Ernö Legal Cultural History and Legal Etnographic Research Group.
Uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.

   Dmitrij Milutin
   "Opis działań wojennych 1839 roku
    w północnym Dagestanie"

  

ISBN 978-83-67111-39-3
82 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Szkic lewej flanki Linii Kaukaskiej i Dagestanu. Początek zamieszek w tym regionie od czasów rozwoju muridyzmu. Wzmocnienie Szamila i stan rzeczy do 1839 roku
II Projekty i plany operacji wojskowych na rok 1839. Skład osobowy oddziałów. Przygotowania. Incydenty na początku roku
III Ruch do Aukh. Nagły atak na twierdzę Taszaw-Hadżi. Sprawa pod Achmet-Tala. Wejście do Iczkerii. Zdobycie Sajasanu. Powrót do twierdzy Wniezapnaja (od 10 do 15 maja)
IV Ruch przez Salatau. Starcie w Terengul lub Burtanai. Wejście do Gumbet. Szturm na Arguan
V Ruch w kierunku Chirkat. Przekroczenie przez Andyjskie Kojsu. Oblężenie Achulgo
VI Nagły atak wroga. Jego klęska pod Aszyltą i przy moście sagritlochskim. Pierwszy generalny szturm na Achulgo
VII Blokada Achulgo z lewej strony rzeki Kojsu. Negocjacje z Szamilem. Drugi szturm i zdobycie Achulgo
VIII Wymarsz spod Achulgo. Działania końcowe i rezultaty
Załączniki
Spis map



O książce:

Do najbardziej znamiennych wyczynów wojsk rosyjskich na Kaukazie należą bez wątpienia działania wojenne 1839 roku w Dagestanie: w części południowej pod komendą dowódcy korpusu generała piechoty Gołowina i w części północnej pod dowództwem generała adiutanta Grabbe. O ile pierwsze z nich są godne uwagi ze względu na ich ważne rezultaty, osiągnięte przy bardzo niewielkich ofiarach, o tyle drugie zasługują na szczególną uwagę: miały miejsce w tych częściach regionu, do których wojska rosyjskie wcześniej nie przenikały. Napotkały one na ogromne trudności i tak duży opór ze strony wroga, jakiego wcześniej nie widziano, dlatego też sukcesy armii rosyjskich nigdy wcześniej nie były warte tak wielu ofiar.
Tym większe uznanie należy się wojskom, które przez ponad cztery miesiące z prawdziwą odwagą i niezachwianą stanowczością znosiły wszystkie trudy i cierpienia tego uciążliwego marszu przez skaliste i bezpłodne góry. Żołnierze na każdym kroku pokonywali napotkane trudności i wszędzie tam, gdzie wróg odważył się stawić opór, dzielnie walczyli. Ani duża liczba górali, ani ich wojowniczość podsycana fanatyzmem religijnym, ani niedostępność umocnionych pozycji – nic nie było w stanie powstrzymać sukcesu oddziału rosyjskiego na wyznaczonej drodze. Pozytywnie można ocenić fakt, że nigdy podczas jednej kampanii te same oddziały nie przeprowadziły tak wielu udanych szturmów na silne pozycje wroga. Dla wojsk kaukaskich wszystko było możliwe!...

Niniejsza książka prezentuje opis rosyjskiej kampanii wojennej w północnym Dagestanie w 1839 roku wraz ze szczegółowym opisem oblężenia twierdzy Achulgo, bronionej przez imama Szamila.

 

O autorze:
Dmitrij Milutin (1816–1912), był jednym z ostatnich wybitnych dowódców wojskowych Imperium Rosyjskiego, który wniósł znaczący wkład w teorię i historię wojskowości. Milutin dosłużył się stopnia feldmarszałka i przez dwa dziesięciolecia kierował Ministerstwem Wojny, będąc jednym z ideologów reform wojskowych cesarza Aleksandra II. Jako porucznik Milutin brał bezpośredni udział w kampanii wojsk rosyjskich przeciwko imamowi Szamilowi w 1839 roku, podczas której został ranny.


   Jakub Juszyński
   "Polska jazda i łucznicy za pierwszych Piastów"

  

ISBN 978-83-67111-38-6
125 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
Polska wywalcza swoje miejsce
Drużyna wczesnopiastowska
Jazda i łucznicy Mieszka I
Za Bolesława Wielkiego-Chrobrego
Za Mieszka II i Kazimierza Odnowiciela
Wnioski końcowe
Bibliografia



O książce:

Książka opisuje walki polskiej jazdy i łuczników w czasach od Mieszka I do Kazimierza Odnowiciela. Spośród wykorzystanych źródeł szczególnie ważna jest Kronika Thietmara. Dzięki niej wiadomo, że wojsko piastowskie składało się prawie wyłącznie z lekkiej jazdy i pieszych łuczników. Ich działania, opisane przez kronikarza, były niewykonalne dla ciężkiej jazdy oraz dla piechoty walczącej głównie wręcz. Piastowska taktyka wykazywała się też wyspecjalizowaniem. Polscy wojowie na przykład stale używali pozorowanego odwrotu i przeprowadzali szybkie konne wypady o dużym zasięgu na teren wroga. Warto podkreślić, że takiej taktyki nie stosowali nigdy inni Słowianie.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (ur. 1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Krzysztof Kubiak, Łukasz Mamert Nadolski
   "Konflikt bliskowschodni 1945–1982.
    Broń – ludzie – epizody"

  

ISBN 978-83-67111-36-2
234 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
Konflikt bliskowschodni 1945–1982
Bibliografia



O książce:

Książka, którą trzymają Państwo w ręku jest zarówno suplementem, jak i pokłosiem naszych wcześniejszych prac poświęconych wojnom izraelsko-arabskim, lub, jak kto woli – konfliktowi bliskowschodniemu, zarówno tym napisanym wspólnie, jak i opracowań autorskich. Składają się nań teksty, które z rozmaitych przyczyn (głównie jednak z uwagi na dążenia na utrzymanie rozsądnej objętości i przyjaznej czytelnikowi narracji) nie znalazły się w publikacjach (książkach i artykułach) poświęconych wojnie o niepodległość Izraela, wojnie sueskiej, wojnie sześciodniowej i innym zmaganiom, które od 1947 roku niemal nieustannie znajdują się na pierwszych stronach gazet (a obecnie czołowych pozycjach w serwisach internetowych). Wybór epizodów, postaci i typów omówionego sprzętu ma przy tym charakter autorski, a zatem czysto subiektywny. Kierowaliśmy się jednak jedną nadrzędną myślą, sprowadzającą się do złamania bardzo popularnej w piśmiennictwie popularnonaukowym i hobbystycznym ścieżki postępowania określonej słowami „znacie to posłuchajcie”. Z tego względu zrezygnowaliśmy z ponownego prezentowania zagadnień, które doczekały się obszernej i dobrej literatury, a skupiliśmy na kwestiach mało znanych, często wręcz nieznanych, amitologizowanych...

 

O autorach:

Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.

Dr hab. Łukasz M. Nadolski  – historyk, kustosz dyplomowany w Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy.  Specjalizuje się w konfliktach zbrojnych po II wojnie światowej. W centrum jego zainteresowań naukowych znajdują się wojny na Bliskim Wschodzie, walki powietrzne nad Wietnamem Północnym oraz Falklandami. Autor i współautor kilkunastu książek oraz licznych artykułów naukowych i popularnonaukowych. Od 2009 roku jest redaktorem „Militariów Pomorskich. Zbiór studiów”,  a od 2015 roku także „Wojen i konfliktów zbrojnych po 1945 roku. Zbiór Studiów”.


   Eugen Gorb
   "Dardanele 22-23 V 1807. W cieniu
    wojen napoleońskich"

  

ISBN 978-83-67111-35-5
92 str.
163x235 mm
Mapy: 10

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna hybrydowa i interwencja międzynarodowa
II Flota Bałtycka na Morzu Śródziemnym
III Bitwa pod Dardanelami, 22-23 maja 1807 roku
Epilog
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Kiedy historycy mówią o wojnie rosyjsko-tureckiej (1806-1812), prawie zawsze można usłyszeć opinię, że ten konflikt zbrojny pozostaje w cieniu wojen napoleońskich i jest ich częścią. Jest to częściowo prawda. Jedną z przyczyn wybuchu wojny, które autor omówi dokładniej w pierwszym rozdziale, jest ogromny wzrost wpływów francuskich na politykę zagraniczną, a nawet wewnętrzną Imperium Osmańskiego. Napoleon praktycznie uzgodnił z sułtanem Selimem III, że jego wojska będą przemieszczać się przez terytoria tureckie, co było sprzeczne z zasadami islamu. Istniało zagrożenie powstania nierównowagi sił w regionie, co nie podobało się Rosji i Wielkiej Brytanii.
Nie należy jednak nadmiernie wyolbrzymiać czynnika francuskiego w rozważaniach o wybuchu kolejnej wojny rosyjsko-tureckiej – takie podejście było charakterystyczne dla rosyjskiej historiografii przedrewolucyjnej, ale przyjęcie go w naszych czasach byłoby dużym uproszczeniem problemu. Traktaty pokojowe, które zakończyły poprzednią wojnę rosyjsko-turecką prowadzoną w latach 1787-1792, dały Europie jasno do zrozumienia, że Imperium Rosyjskie jest zainteresowane zwiększeniem swoich wpływów w regionie naddunajskim. Listę rosyjskich interesów można by z łatwością rozszerzyć o Grecję i Serbię. Kwestia aneksji księstw mołdawskiego i wołoskiego była tylko sprawą czasu. Jednak rok 1806 był chyba najbardziej niefortunnym momentem dla realizacji tych planów. Co więcej, trudności występowały po obu stronach konfliktu.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że Imperium Rosyjskie rozpoczęło wojnę bez formalnego jej wypowiedzenia. Nastąpiło to dopiero wtedy, gdy wojska rosyjskie całkowicie zajęły księstwa naddunajskie, z wyjątkiem kilku twierdz, które utrzymywały się tylko dzięki wytrwałości i środkom lokalnych osmańskich namiestników. Przykład rosyjskiej inwazji na terytorium Imperium Osmańskiego w ostatnich miesiącach 1806 roku jest jaskrawą ilustracją taktyki wojny hybrydowej, która pozostawia przeciwnika oszołomionego i zdezorientowanego, niezdolnego do szybkiej odpowiedzi na agresję. Taktyka ta była z powodzeniem stosowana przez Rosję również i w czasach współczesnych...

 

O autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała dwiema książkami: „Lwów – Jezierna. Kampania kozacko-moskiewska roku 1655” (współautor), „Belgrad – Oczaków. Konfrontacja Imperium Osmańskiego z koalicją rosyjsko-austriacką w 1788 roku” i szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.

   Ryszard Przybyliński
   "Dynastie w Księstwie Halicko-Włodzimierskim
    do roku 1340"

  

ISBN 978-83-67111-34-8
304 str.
155x214 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Od Autora
I Krótki rys geograficzno-historyczny
II Dynastie Rościsławiczów i Mścisławiczów
III Dynastia Romanowiczów
Epilog
Tablice/tabele genealogiczne
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map



O książce:

Poniższa monografia historyczna przedstawia krótką historię panowania dynastii z różnych gałęzi rodu Ruryka na ziemiach halickiej i wołyńskiej do 1340 r., w którym to roku zakończył tragicznie żywot ostatni po kądzieli z dynastii Romanowiczów. W opowiadaniu tym Czytelnik odnajdzie wiele opisów walk o Kijów, Wołyń i Halicz oraz ciekawe historie z życia wybranych postaci historycznych z dynastii Rurykowiczów, panujących na terenach Rusi Południowo-Zachodniej. Wspomniane są również wątki wspólnej historii książąt ruskich i polskich w czasie rozbicia dzielnicowego. Do rozdziału opisującego granice poszczególnych ziem ruskich dołączono mapy geograficzno-historyczne, zarówno polskich, jak i rosyjskich geografów.
Opracowanie opiera się głównie na źródłach i pracach rosyjskich kronikarzy i historyków. W mniejszym zakresie przytaczane są źródła i prace polskich, węgierskich i tureckich badaczy.
Tabele i schematy genealogiczne skonstruowane są w zakresie potrzebnym tylko dla zilustrowania powiązań rodowych postaci występujących w treści tejże monografii...

 

O autorze:
Ryszard Przybyliński (ur. w 1955 w Odolanowie), major rezerwy WP. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu. Dalsze swoje życie związał z Choszcznem w województwie zachodniopomorskim. Absolwent magisterskich studiów historycznych w Wojskowym Instytucie Historycznym. Po zakończeniu zawodowej służby wojskowej rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w gimnazjum w Pełczycach, później w Lubianie, a następnie w Zespole Szkół Nr 1 w Choszcznie, gdzie stworzył pierwszą klasę licealną o profilu mundurowym, której został wychowawcą. Obecnie oddaje się pracy twórczej w dziedzinie historii. Zainteresowania badawcze Autora skupiają się na końcu epoki średniowiecza i wieku XVI.

 

   Marcin Gubała
   "Z epizodów wojen napoleońskich.
    Diamond Rock (1804–1805)"

  

ISBN 978-83-67111-33-1
99 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Amiens, Indie Zachodnie i nowa wojna
II Zająć Diamond Rock!
III Pierwszy atak
IV Operacja antylska
V HMS Diamond Rock walczy
VI Dalsze losy
Zakończenie
Wykaz wybranej literatury
Spis map i szkiców



O książce:

Wrogie okręty zbliżały się coraz śmielej do Diamond Rock; na czele płynął Berwick, a dwa mniejsze towarzyszące mu okręty ciągnęły za sobą łodzie z żołnierzami. Maurice obserwował wrogie jednostki, wyczekując, by w odpowiednim momencie wydać rozkaz otwarcia ognia. Jednak to Berwick oddał pierwsze salwy. Wtedy dopiero na dany przez komendanta znak odezwały się dwie 18-funtówki baterii Diamond, które szybko wstrzelały się w Berwicka i uszkodziły kadłub i  takielunek. Nie powstrzymało to wszakże okrętu liniowego, który szybko znalazł się tak blisko Diamond Rock, że umieszczone na szczycie działa nie były już w stanie prowadzić do niego ognia. Gdy oba okręty były bezpieczne, zaczęły oddawać salwy burtowe w stronę (opuszczonych już) baterii Królowej i Centaur – dokładnie tak, jak to przewidział komendant Maurice.
Gwałtowny ostrzał trwał około dwóch godzin. Łodzie z żołnierzami pozostawały w oddaleniu od okrętów (które miały stanowić dla nich naturalną osłonę), jednak baterii Hooda udało się pokryć je ogniem i zatopić dwie z nich. Wkrótce okazało się, że pomysł Maurice’a, aby opuścić dolne baterie jeszcze przed atakiem wrogich okrętów, był nad wyraz słuszny. Bombardowanie doprowadziło do zerwania się ze skał tak wielu ostrych odłamków, że obsługa dział, niechroniona przecież żadnymi osłonami, nie miałaby żadnych szans na przeżycie.
Nadchodził teraz prawdziwy test dla komendanta i jego garnizonu – czy rację miał komodor Hood, który twierdził, że na Diamond Rock garstka ludzi jest w  stanie powstrzymać tysiące napastników?


Nominalnym bohaterem książki jest niewielka skalista wyspa Diamond Rock, usytuowana nieopodal Martyniki. To właśnie z nią będą związane opisywane wydarzenia. Lecz tak naprawdę jest to opowieść o odwadze, a nawet brawurze, szczęściu i pechu, lojalności i ofiarności. Jest to opowieść o epizodzie wojen napoleońskich, nie dotyczy więc starcia, w którym stanęły przeciwko sobie tysiące żołnierzy. Mimo to historia ta ma swój wojskowy i polityczny walor. To, co się wydarzyło na Diamond Rock, było wypadkową interesów mocarstw kolonialnych w Indiach Zachodnich. Był to tylko epizod, lecz znamienny...

 

O autorze:
Marcin Gubała (1979) – doktor nauk prawnych, popularyzator historii.

   Daniel Gazda
   "Omdurman 1898"

  

ISBN 978-83-67111-32-4
225 str.
145x205 mm
Mapy: 29

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne
II Preludium
III Wybuch Powstania Mahdiego
IV Państwo Mahdystów – stosunki wewnętrzne
V Armia Mahdystów
VI Wojny Abdullahiego i polityka w stosunku do państw ościennych w latach 1885-1895
VII Inwazja brytyjska na Sudan – przygotowania
VIII Inwazja brytyjska – podbój północnej Nubii w 1896-1897 roku
IX Bitwa pod Umdabia (nad Atbarą), 5-8 kwietnia 1898
X Bitwa pod Omdurmanem, 1-2 września 1898
XI Faszoda
XII Bój o Gedaref, 22 września – 23 października 1898
XIII Śmierć Kalifa
Spis map
Bibliografia



O książce:

Przedstawiam Państwu trzecią książkę z cyklu Krwawy Nil. Wojny Faraonów. Niniejsza pozycja jest w pewnym sensie kontynuacją mojej poprzedniej publikacji pt. Chartum 1884–1885. Tytułowa bitwa pod Omdurmanem była największym starciem zbrojnym epoki kolonialnej w Afryce, została stoczona nad brzegiem Nilu, w sercu Sudanu. Wydarzenie to było kulminacją ostatniej fazy jednego z dramatyczniejszych okresów w historii tego kontynentu, jakim było Powstanie Mahdiego (1881–1899), zwane przez Sudańczyków Mahdiją. Polskiemu czytelnikowi te czasy są znane głównie z powieści Henryka Sienkiewicza pt. W pustyni i w puszczy. Książka ta znacznie upraszcza i przedstawia w sposób naiwny rzeczywistość, jaka panowała w Sudanie w trakcie Mahdiji. Z moich wcześniejszych prac pt. Powstanie Mahdiego wydanej w 2004 roku, Chartum 1884–1885 wydanej w 2021 roku czy artykułu pt. Kampania nad Atbarą w marcu i kwietniu 1898 roku jako próba odwrócenia losów Inwazji Brytyjskiej na Sudan z 2017 roku, a także kilku artykułów traktujących o pewnych wydarzeniach z okresu Mahdiji.
Mahdiji nie należy rozpatrywać tylko jako walki narodowowyzwoleńczej przeciwko egipsko-tureckiej okupacji, a później interwencji brytyjsko-egipskiej, lecz jako ruch religijno-społeczny. Pierwszy przywódca i twórca tego ruchu Muhammad Ahmad wezwał do powrotu do czystego islamu, do walki z niewiernymi i heretykami, za których uważał Egipcjan, żądał poszanowania sprawiedliwości i porządku...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji; Wojny Domowe w Imperium Rzymskim; Powstanie Mahdiego; Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię czy Memfis 728 rok p.n.e.


   Dmitrij Seliwerstow
   "Korostyń – Szełoń 1471.
    Kres „Pana Nowogrodu Wielkiego”"

  

ISBN 978-83-67111-31-7
128 str.
163x235 mm
Mapy: 9

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

I „Pokój trwa do wojny, a wojna do pokoju”
II Wojna na Zachodzie
III Kazań
IV Wnioski i reformy wynikłe ze „zdobycia Kazania”
V Zerwanie
VI Dygresja chronologiczna
VII „Chcemy króla”
VIII Pod rządami króla
IX Wojna na Dwinie
X Moskwa
XI Psków
XII Nowogród Wielki
XIII Korostyń
XIV Szełoń
XV Korostyński pokój
XVI Szileńga
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów
Summary



O książce:
Zawarty w lutym 1456 roku pokój w Jażełbicach między Wielkim Księstwem Moskiewskim a Nowogrodem Wielkim nie rozwiązał wszystkich problemów, lecz je zaostrzył. Przede wszystkim ze względu na istnienie dwóch wersji traktatu pokojowego. Ale wielki książę moskiewski Wasyl II Ślepy nie mógł liczyć na więcej. Wyraźnie brakowało mu sił wojskowych. Pewną rolę odegrało nieoczekiwane wsparcie Nowogrodu Wielkiego ze strony Pskowa. Ponadto były też inne przyczyny.
Wiosną tego samego roku zmarł wielki książę Riazania Iwan Fiodorowicz, który przed śmiercią, wplątał się w konflikt z polskim królem Kazimierzem IV Jagiellończykiem. Aby rozwiązać spór, z Wilna do Riazania zostało wysłane poselstwo, na którego czele stał Wasyl Chreptowicz. Król skarżył się, że wiosną, w przeddzień dnia Mikołaja” poddani władcy riazańskiego napadli na miasto Mcensk. „Miejsce zostało spalone, wsie zawojowane”. Dokument datowany jest na „9 czerwca, indykcja 4”. Datowanie jest łatwe do ustalenia. Najbardziej poprawna indykcja przypada na okres od 1 września 1455 roku do 31 sierpnia 1456 roku. W poprzedniej indykcji od 1 września 1440 roku do 31 sierpnia 1441 roku Kazimierz Jagiellończyk nie był jeszcze królem [królem Polski został w 1447 roku]. Dzień wiosennego św. Mikołaja obchodzony jest 9 maja. Można zatem założyć, że książę Iwan Fiodorowicz umarł prawdopodobnie dopiero w maju 1456 roku. Natomiast swoje oddziały wysłał do Mcenska, jeszcze za życia, prawdopodobnie pod koniec kwietnia, tj. po powrocie do Moskwy (7 marca) zwycięskiego wielkiego księcia Wasyla II Ślepego...

 

O autorze:
Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordyńskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznychwww.milhist.info/laws/.



   Marcin Suchacki
   "Magenta 1859: w rękach bogini losu"

  

ISBN 978-83-67111-30-0
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dramatis personae
II Polacy w bitwie pod Magentą, 4 czerwca 1859 r.
III W rękach bogini losu
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Wśród głuchego milczenia w całej brygadzie słychać było szept modlitwy, wymawianej z pokorą i nabożeństwem. Tu wąsaty sierżant, zawołany hulaka, mruczał półgłosem: »Kto się w opiekę poda Panu swemu«. Tam znów Węgier wzdychał i bijąc się w piersi wołał: »Istenem, az istenem…, tj. Boże, o Boże, zmiłuj się nad duszą moją«. Ówdzie pan porucznik, przed chwilą jeszcze w całym pułku za bezbożnika znany, szeptał dzwoniąc zębami: »Vater unser…«. Dalej pan kapitan półgłosem nucił pieśń nabożną: „O sancta Maria gratiae plena”. Ówdzie zaś w bojach posiwiały major odmawiał psalmy pokutne jak dziadek kościelny. Wszystko to razem wywoływało wrażenie ogromne, pełne grozy uroczystej, potęgującej się z każdą chwilą, a dosięgającej najwyższego szczytu wtedy, gdy kapelani pułkowi w komży i stule, z krzyżem w ręku, stanąwszy na boku kolumn, udzielali zgromadzonemu i do boju idącemu wojsku generalną absolucję. Wtedy wszyscy bez różnicy wyznania i przekonań, i zajmowanego stopnia, odkrywszy głowy, ze skruchą i przejęciem korzyli się przed Majestatem Boga. […] Wrzawa straszliwa napełniała powietrze. Nawoływania, słowa komendy, grzmiące tony trąbek sygnałowych, nareszcie bębnów bijących do ataku, świst kul karabinowych, burczenie ponad głowami przelatujących granatów, złowieszczy chrzęst kartaczy, rżenie koni, jęki rannych i słowa przekleństwa lub modlitwy w rozlicznych językach: francuskim, włoskim, arabskim, niemieckim, węgierskim i polskim, wszystko to – krzyżując się w powietrzu – tworzyło chaos straszliwy, pełen grozy....

Powyższy passus, zaczerpnięty ze wspomnień porucznika Władysława Kornela Zielińskiego, Polaka w służbie rakuskiej, wprowadza czytelnika w atmosferę towarzyszącą stoczonej 4 czerwca 1859 roku pod Magentą, na dalekim przedpolu Mediolanu, bitwie  wojsk francuskich i sardyńskich z austriacką II Armią. Przedmiot walki stanowiło panowanie nad najbogatszą prowincją imperium Habsburgów, czyli ustanowionym w 1815 roku tzw. Królestwem Lombardzko-Weneckim.

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi jedenastą w jego dorobku. Opowiada ona o losach Polaków walczących w tytułowej bitwie pod austriackimi i francuskimi znakami bojowymi.



   Przemysław Gorzałka
   "Z woli Cesarza i dla odzyskania państwa.
    Kwestie wojskowe w pracach Komisji Rządzącej
    z 1807 roku"

  

ISBN 978-83-67111-29-4
251 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Komisja Rządząca i Dyrektorium Generalne
II Dyrektoriat Wojny
III Utworzenie wojska narodowego
IV Formacje pomocnicze i służby „sekretne”
V Finansowanie i logistyka Armii Polskiej oraz zaopatrzenie wojsk Wielkiej Armii
VI Wojskowa służba zdrowia oraz sprawy weteranów i inwalidów
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Praca niniejsza poświęcona jest działaniom polskiego rządu tymczasowego zwanego Komisją Rządzącą w kwestiach związanych z wojskowością. Jej głównym celem jest przedstawienie wysiłku organizacyjnego Komisji i podległych jej organów administracji, który skutkował utworzeniem polskiego wojska w pamiętnym 1807 roku. W oparciu o bogaty materiał archiwalny starano się przeanalizować proces podejmowania decyzji rządu tymczasowego w kwestiach powoływania administracji wojskowej, tworzenia jednostek, ale też organizacji zaplecza i logistyki dla powstającej armii narodowej. Na kartach książki zaprezentowano również efekty działań Komisji Rządzącej, które dały fundament pod utworzenie, z woli zwycięskiego cesarza Napoleona I,  zaczątku odrodzonej polskiej państwowości – Księstwa Warszawskiego.

 

O autorze:
Przemysław Gorzałka – urodził się w Częstochowie w 1977 r. Doktor nauk humanistycznych w zakresie historii (stopień uzyskany na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie). Jego zainteresowania badawcze skupiają się głównie na okresie wojen rewolucyjnej Francji i wojen napoleońskich oraz historii rodzinnej Częstochowy w XIX i XX wieku. Ponadto jest fanem dobrej muzyki (najlepiej mocnej) i szeroko pojętej fantastyki. Od ponad dwudziestu lat pracuje jako nauczyciel. Szczęśliwy mąż i ojciec dwóch córek.



   Michał Leszczyński
   "Kampania Franklin – Nashville 18 IX – 27 XII 1864"

  

ISBN 978-83-67111-28-7
76 str.
163x235 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna domowa na zachodzie
II Podłoże kampanii
III Armia Tennessee
IV Wojskowa Dywizja Missisipi
V Plany obydwu stron
VI Początek kampanii
VII Columbia
VIII Spring Hill
IX Franklin
X Nashville
XI Pościg
Epilog
Aneks
Spis map
Bibliografia



O książce:
Wojna secesyjna, która wstrząsnęła Stanami Zjednoczonymi Ameryki w latach 1861–1865, obfitowała w krwawe bitwy i dramatyczne zwroty akcji. Kampania jednak, o której opowiemy na kartach tej książki, była pod wieloma względami wyjątkowa. Oto jesienią 1864 r., kiedy wojna domowa wydawała się już zmierzać ku końcowi, pewien konfederacki generał zabrał swoją armię na ostatnią desperacką wyprawę w głąb okupowanego przez wojska federalne stanu Tennessee. Kampania ta miała przynieść Skonfederowanym Stanom Zjednoczonym Ameryki oczekiwane z utęsknieniem zwycięstwo lub całkowitą zagładę.
Stojący wobec przeciwnika liczniejszego i lepiej wyposażonego, żołnierze Johna Bella Hooda, rzecz jasna, mieli niewielkie szanse na wygraną. Już sam fakt, że udało im się po wielu trudach dotrzeć do stolicy stanu Tennessee i podjąć próbę oblężenia tamtejszego federalnego garnizonu, zakrawał na cud. Pod Nashville jednak Hood, niezwykle agresywny dowódca, którego los okaleczył fizycznie i psychicznie, napotkał równego sobie przeciwnika. Dowodzący siłami Unii w regionie generał George H. Thomas był bowiem mistrzem strategii obronnej, który w ciągu dwóch tygodni potrafił zamienić się z obleganego w oblegającego...

 

O autorze:
Michał Leszczyński (1985). Dziennikarz i copywriter pochodzący z Gniezna. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie zawodowo związany z Warszawą oraz branżą gier komputerowych. Hobbystycznie pochłania seriami książki z zakresu wojny secesyjnej, rewolucji amerykańskiej, a także konfliktów na Dalekim Wschodzie.

  

   Roman Kochnowski
   "Floty niemieckie wczoraj i dziś"

  

ISBN 978-83-67111-27-0
355 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Przedmowa (Prof. dr hab. Michael Epkenhans)
Wstęp
I Flota austriacka 1382–1918
II Flotylla dunajska c. i k. marynarki wojennej
III Geneza strategii admirała Alfreda von Tirpitza
IV Wilhelm II i jego flota
V Dylematy strategiczne Kaiserliche Marine 1914–1918
VI Brytyjski dwugłos o bitwie jutlandzkiej. Rozważania na podstawie najnowszych brytyjskich opracowań tematu
VII Admirał Franz von Hipper – ostatni dowódca Hochseeflotte
VIII Wojna podwodna Kaiserliche Marine 1914–1918
IX „Pancernik kieszonkowy”, krążownik ciężki, a może mini krążownik liniowy? Rozważania nad klasyfikacją jednostek typu „Deutschland”
X Manewry Royal Navy AD 1927 widziane z niemieckiej perspektywy
XI Plan „Z”. Geneza i fiasko
XII Memoriał kmdr Hellmutha Heye. Trafna przestroga dla Kriegsmarine
XIII Wielki Admirał Erich Raeder – dowódca niemieckiej marynarki 1928–1943
XIV Admiral Hipper – portret krążownika
XV Bitwa u Ujścia La Platy – stare mity, nowe fakty
XVI Niemiecka inwazja na Danię 1940
XVII Nierówne pojedynki – Admiral Hipper vs. Glowworm
XVIII Od Kaiserliche Marine do Deutsche Marine. Floty niemieckie w XX stuleciu
XIX Od floty cesarskiej do federalnej. Admirałowie Bernhard Rogge i Friedrich Ruge
XX Deutsche Marine. Flota zjednoczonych Niemiec. Przeszłość i  perspektywy
XXI Zielona czy niebieska? Przyszłość Deutsche Marine w najbliższej perspektywie czasowej
Zakończenie
Inhaltsverzeichnis



O książce:
Dzieje flot wojennych to ciągle temat fascynujący, daleki od wyczerpania. Po latach, od czasu śmierci Jerzego Pertka, który jako pierwszy podejmował w szerszy sposób powstanie i rozwój floty niemieckiej, polska historiografia wojskowa doczekała się badacza od wielu lat kontynuującego i poszerzającego te badania. Roman Kochnowski z wielkim znawstwem porusza się w tematyce zarówno floty niemieckiej, jak też praktycznie zapomnianej floty austro-węgierskiej. Przedstawiany tu zbiór studiów i szkiców, podsumowuje doskonale lata badań, prac przyczynkarskich i popularyzujących tematykę nie dość znaną. Można sądzić, że na trwałe wejdzie on do dyskursu historiograficznego w Polsce (z rec. prof. dra hab. M. Franza)

 

O autorze:
Prof. dr hab. Roman Kochnowski (1960), politolog i historyk, obecnie dziekan Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, jest także kierownikiem Katedry Bezpieczeństwa Militarnego na tejże uczelni. Jego pole badawcze obejmuje militarne dzieje Austrii i Niemiec w XX stuleciu, jak i współczesne problemy wojskowości tych krajów. Jest autorem 8 monografii oraz ponad 100 artykułów, przyczynków oraz recenzji naukowych i popularnonaukowych.


   Cezary Namirski
   "Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403:
    triumf i klęska rodu Percy"

  

ISBN 978-83-67111-26-3
98 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Konflikty anglo-szkockie po traktacie z Berwick (1357)
II Sytuacja polityczna w Anglii i Szkocji na przełomie XIV i XV w.
III Wojskowość angielska i szkocka na przełomie XIV i XV w.
IV Działania militarne przy granicy anglo-szkockiej w 1402 r.
V Bunt rodu Percy i bitwa pod Shrewsbury
VI Losy Sir Archibalda Douglasa po powrocie do Szkocji
Epilog
Summary
Bibliografia
Wykaz ilustracji
Spis map



O książce:
Przełom XIV i XV w. był w dziejach Anglii burzliwym okresem – detronizacja Ryszarda II oraz początek panowania Henryka IV, problemy finansowe oraz działania wojenne w Walii nie pozwalały na stabilizację sytuacji angielskiej korony. W tym czasie doszło też do kolejnych militarnych konfrontacji ze Szkocją, które były nieodłącznym elementem dziejów obu królestw w późnym średniowieczu. Stoczona 14 września 1402 r. bitwa pod Homildon Hill była jednym z najświetniejszych angielskich zwycięstw nad północnymi sąsiadami, odniesionym głównie dzięki skuteczności długiego łuku. Zwycięzcy, broniący północnej granicy Anglii ród Percy, rychło popadli w konflikt z królem Henrykiem IV, a ich rebelia doprowadziła do kolejnej krwawej konfrontacji – 21 lipca 1403 r. pod Shrewsbury armia królewska po zaciętym boju pokonała buntowników, a korona Lancastera została uratowana. Niniejsza książka przybliży czytelnikowi jeden z najbardziej dramatycznych epizodów w średniowiecznej historii Wysp Brytyjskich, a także jego głównych bohaterów – Henryka IV, pierwszego Lancastera na angielskim tronie, Henryka Percy i jego syna „Hotspura”, a także Sir Archibalda Douglasa, wojowniczego szkockiego możnego, który w obu bitwach walczył po stronie pokonanych...

 

O autorze:
Cezary Namirski (ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham tytuł doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Autor opracowań naukowych poświęconych pradziejom Sardynii (Nuragiczna Sardynia, Kraków 2016; Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia, Oxford 2020) oraz Balearów (Pradzieje Balearów. Od najwcześniejszej obecności człowieka do podboju rzymskiego, Kraków 2020), prehistorycznej sztuce naskalnej Brytanii i Irlandii (Prehistoryczna sztuka naskalna Wysp Brytyjskich, Kraków 2019), a także wczesnośredniowiecznym konfliktom na Wyspach Brytyjskich (Fulford – Stamford Bridge 1066, Warszawa 2021; Ballaghmoon 13 IX 908, Zabrze – Tarnowskie Góry 2021). Jego zainteresowania obejmują m.in. epoki brązu i żelaza w środkowej części basenu Morza Śródziemnego, pradziejową sztukę naskalną w Europie Północnej oraz średniowieczne dzieje Wysp Brytyjskich.



   Agnieszka Teterycz-Puzio
   "Walki Konrada I Mazowieckiego o Kraków.
    Skała (1228) – Kalisz (1229) – Suchodół (1243)
    – Zaryszów (1246)"

  

ISBN 978-83-67111-25-6
96 str.
163x235 mm
Mapy: 7

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przemiany w sztuce wojennej w XIII w.
II Dlaczego w latach 1227-1243 doszło do walk o panowanie w Krakowie?
III Początek walk o Kraków. Skała 1228. Kalisz 1229
IV Wyprawa na Małopolskę 1235
V Zdobycie i utrata Krakowa. Bitwa pod Suchodołem 1243
VI Kampania rusko-mazowiecka (1243-1244) i ostatnia wyprawa Konrada I
na Kraków w 1246 r.
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map i tablic



O książce:
W powszechnej świadomości historycznej Konrad Mazowiecki zapisał się jako książę, który sprowadził zakon krzyżacki na ziemie polskie w 1226 r. Jednak warto pamiętać, że Konrad Mazowiecki był w swoich czasach jednym z głównych graczy politycznych na ziemiach polskich. Władał wraz z synami Mazowszem, Kujawami, ziemią łęczycko-sieradzką, przejściowo także ziemią sandomierską i krakowską, na krótki czas stając się władcą około połowy ziem polskich. Konrad Mazowiecki zapewne czuł się spadkobiercą swojego ojca Kazimierza Sprawiedliwego, który rządził ziemią krakowską i sandomierską, sieradzką i łęczycką oraz Mazowszem, a któremu to właśnie podlegał książę pomorski oraz nominalnie za princepsa uznawali go inni Piastowie. Po śmierci Leszka Białego w 1227 r. Konrad Mazowiecki dążył do odbudowania takiej struktury terytorialnej, jaka funkcjonowała jeszcze za życia jego ojca, a nominalnie także brata, Leszka Białego, z Krakowem jako centrum państwa. Całe jego życie skupiało się wokół walk i wypraw wojennych.
Kiedy przyjrzymy się jego aktywności, szczególnie właśnie może zadziwiać żelazna konsekwencja Konrada Mazowieckiego w dążeniu do opanowania Małopolski z Krakowem, jako nominalną stolicą ziem polskich. Jego walki o Kraków można podzielić na kilka faz. W czasie tych walk doszło do oblężenia grodów, np. Kalisza, miało również miejsce kilka bitew – np. pod Skałą, Międzyborzem, Suchodołem czy Zaryszowem (Jaroszynem).
Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie etapów, jakie następowały w okresie walk o Kraków w latach 1227-1247, a także przedstawienie przebiegu głównych bitew oraz tego, jak wyglądała taktyka stosowana przez Konrada Mazowieckiego oraz jego oponentów...

 

O autorze:
Agnieszka Teterycz-Puzio (1971), dr hab. prof. Akademii Pomorskiej w Słupsku, na której to uczelni wykłada historię. Autorka licznych artykułów, kilku biografii polskich władców średniowiecznych (Henryka Sandomierskiego, Konrada I Mazowieckiego, Bolesława I mazowieckiego) oraz książek: Geneza województwa sandomierskiego. Terytorium i miejsce w strukturze państwa polskiego w średniowieczu; Na rozstajnych drogach. Mazowsze a Małopolska w latach 1138–1313; Piastowskie księżne regentki. O utrzymanie władzy dla synów (koniec XII – początek XIV w.); Polscy krzyżowcy; Zamachy na Piastów i Dwie bitwy. Mozgawa 13 IX 1195 – Zawichost 19 VI 1205.



   Daniel Damian Kasprzycki
   "Rosyjska wizja wojny przyszłości.
    Formuła wykorzystania instrumentarium koncepcji
    wojny nowej generacji w oparciu o doświadczenia
    z działań wobec Ukrainy"

  

ISBN 978-83-67111-24-9
301 str.
145x205 mm
Tabele: 19

Schematy: 14

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rosyjska koncepcja wojny nowej generacji
w kontekście przeobrażeń form i metod prowadzenia walki zbrojnej
II Wpływ doświadczeń z wojny z Gruzją na przeobrażenia koncepcji wykorzystania
sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej
III Ewolucja koncepcji działań hybrydowych
IV Formuła prowadzenia działań hybrydowych wobec Ukrainy
V Modyfikacja koncepcji wojny nowej generacji po opanowaniu Półwyspu Krymskiego
i w wyniku doświadczeń z wojny w Donbasie
VI Reformy sił zbrojnych Federacji Rosyjskiej
jako konsekwencja doświadczeń z działań wobec Ukrainy
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz tabel
Wykaz schematówa



O książce:
Powszechnie znaną prawidłowością w rozwoju sztuki wojennej jest fakt, że poznanie specyfiki przyszłych konfliktów wymaga analizy i oceny zdarzeń z przeszłości, a następnie w oparciu o uzyskane rezultaty, sformułowania wniosków na przyszłość. Szczególne znaczenie ma to w odniesieniu do zagrożeń hybrydowych i wojen nieliniowych, spośród których za najbardziej charakterystyczne uznaje się działania prowadzone przez Federację Rosyjską na wschodzie Ukrainy. Są one wymierzone zarówno przeciwko samej Ukrainie, jak i szeroko rozumianemu Zachodowi. Pojęcie działań hybrydowych stało się stosunkowo popularne dopiero w XXI w., po zajęciu przez Rosję Krymu i eskalacji działań wojennych na wschodzie Ukrainy. Sytuacja jaka zaistniała, okazała się dla społeczności międzynarodowej trudna do zdefiniowania i uzmysłowiła jej gwałtowne zmiany, jakie zaszły w środowisku międzynarodowym. Za poważne zagrożenie uznano odrodzenie się rosyjskiego imperializmu, powstanie nowej doktryny militarnej i uzyskanie przez Federację Rosyjską nowych zdolności operacyjnych. Rosyjskie działania stanowiły realizację strategii, którą należy postrzegać poprzez pryzmat interesów państwa. Głównym filarem tej strategii stała się koncepcja wojny nowej generacji, stanowiąca perfekcyjnie zsynchronizowane połączenie kinetycznych i niekinetycznych metod oddziaływania.

Tematem niniejszej monografii jest zagadnienie koncepcji wojny nowej generacji, stanowiące swoistą rosyjską wizję wojny przyszłości. Autor, obierając taki temat pracy, kierował się przede wszystkim aktualnością analizowanego problemu. Rosyjska koncepcja wojny nowej generacji jest bowiem nowatorską wizją wykorzystania sił zbrojnych do osiągania celów politycznych. Praktyczna implementacja jej założeń to działania prowadzone wobec Ukrainy. Pozwoliły one na weryfikację przyjętej koncepcji kompleksowego, wieloaspektowego oddziaływania na wrogie państwo i wskazały na konieczność dokonania zmian w strukturze organizacyjnej oraz na przygotowaniu bojowym sił zbrojnych...

 

O autorze:
Dr Daniel Damian Kasprzycki (1982) – specjalista ds. bezpieczeństwa i wojskowości, doktor nauk społecznych. Absolwent Instytutu Bezpieczeństwa i Spraw Międzynarodowych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu (2014) oraz studiów doktoranckich na Wydziale Dowodzenia i Operacji Morskich Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni (2021). Jego zainteresowania badawcze koncentrują głównie wokół wojen i konfliktów zbrojnych prowadzonych od 1939 r. do czasów współczesnych, sztuki wojennej oraz bezpieczeństwa międzynarodowego. Autor lub współautor kilku monografii i kilkudziesięciu artykułów. Aktualnie pracownik naukowo-dydaktyczny Wyższej Szkoły Kształcenia Zawodowego we Wrocławiu i współpracownik Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu.
Prywatnie lubi rzeczy, które zmuszają go do myślenia, zaś nauka jest nie tylko jago pracą, ale też życiową pasją. Interesuje się historią, historią wojskowości i uzbrojenia, polemologią, sztuką wojenną, a także rozwojem myśli wojskowej oraz teorią gier. Wielki miłośnik książek, a także fan planszowych i komputerowych gier strategicznych i wojennych.

 

   Krzysztof Marcinek
   "„Wyścig” do Baku. Działania wojenne
    na Zakaukaziu w 1918 r."

  

ISBN 978-83-67111-23-2
315 str.
145x205 mm
Mapy: 12

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne

Część pierwsza
OSMAŃSKI MARSZ PRZEZ ARMENIĘ
I Góra języków, ziemia ognia
II Pola bitew i marsze śmierci: Wielka Wojna na Zakaukaziu (1914–1917)
III Rewolucja (marzec 1917 – luty 1918)
IV Od Erzindżanu do Karsu (grudzień 1917 – kwiecień 1918)
V „Cud” u bram Erywania (maj – czerwiec 1918)

Część druga
„WYŚCIG” DO BAKU
VI Bolszewicka „wyspa”
VII U progu nowej kampanii – przeciwnicy
VIII Ofensywa armii bakijskiej (czerwiec – lipiec 1918)
IX Tajemnicza wyprawa generała Dunsterville’a (styczeń – lipiec 1918)
X W Baku i pod Baku (lipiec – sierpień 1918)
XI Upadek Baku (sierpień – wrzesień 1918)
XII Dagestański epilog (październik – listopad 1918)
XIII Pokłosie i próba oceny
Wykaz skrótów i skrótowców
Załączniki
Spis map
Bibliografia



O książce:
Zakaukaski Teatr Działań Wojennych nie przyniósł w latach 1914–1917 chluby ani prestiżu osmańskiemu państwu i jego siłom zbrojnym. Pasmo katastrofalnych klęsk, niezwykle kosztownych kontruderzeń, tragiczny w skutkach „rewanż” na chrześcijańskiej ludności Anatolii Wschodniej – wszystko to przyczynić się miało do dalszego osłabienia, a w niedługim czasie – do upadku Imperium. Na początku 1918 r. Turcy stanęli jednak przed szansą odwrócenia niekorzystnego biegu wojny i powetowania strat. Rewolucyjna zawierucha w Rosji oraz rozkład starej armii carskiej otworzyły przed osmańskimi przywódcami niezwykle obiecujące możliwości. Otomański wódz naczelny (de facto) Enver Pasza postanowił wykorzystać sytuację i, nie bacząc na trudne położenie na innych frontach ani na stanowisko niemieckiego sojusznika, rzucił swe wojska do ofensywy. Rozpoczęła się tym samym turecka „interwencja” na Zakaukaziu – wieloetapowa seria operacji wojskowych, toczonych równolegle z nie mniej dramatycznymi i skomplikowanymi negocjacjami dyplomatycznymi (Brześć Litewski, Trabzon, Batumi, Berlin). Przez dziewięć kolejnych miesięcy, wiedzione „panturańską” wizją polityczną, ale przede wszystkim uwarunkowaniami geopolitycznymi i ekonomicznymi, wojska Envera kontynuowały swój marsz przez Armenię i Azerbejdżan, kończąc go dopiero w listopadzie pod murami dagestańskiego miasta Port-Pietrowsk...

 

O autorze:
Krzysztof Marcinek (1977) – związany ze Szczecinem i Trzebiechowem (województwo lubuskie), pasjonat historii militarnej, szczególnie I wojny światowej, rosyjskiej wojny domowej oraz wojny koreańskiej. Autor kilku książek i artykułów - m.in. Passchendaele. Kampania we Flandrii 1917; Izera i Ypres. Kampania we Flandrii 1914; Don 1917–1918.


   Marek Wagner
   "„Lud ognisty” dawnej Rzeczypospolitej. Studia
    z dziejów artylerii polskiej XVII wieku"

  

ISBN 978-83-67111-22-5
262 str.
145x205 mm
Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Przedmowa
Artykuły
Zakończenie
Wykaz ilustracji
Wykaz skrótów



O książce:
Niniejsza publikacja zawiera zbiór 52 artykułów, dotyczących wybranych problemów z dziejów artylerii polskiej w XVII w. Zostały one uporządkowane w pięciu głównych kolumnach – pierwsza obejmuje zagadnienia związane z funkcjonowaniem urzędu generała artylerii koronnej, kolejna z problematyką personelu korpusu, następna opisuje działalność kilku arsenałów koronnych, czwarta przypomina wybrany sprzęt artyleryjski, a ostatnia analizuje taktykę artylerii polskiej w drugiej połowie XVII w.
Część artykułów posiada charakter szkiców i przyczynków naukowych, a część stanowi publikację materiałów źródłowych, niezbędnych przy analizie funkcjonowania korpusu artylerii koronnej. Kilka z tych artykułów zostało już opublikowanych, ale obecnie zostały one znacznie uzupełnione, podobnie jak zamieszczone tutaj biogramy oficerów i inżynierów artylerii polskiej.
Publikacja ma charakter popularnonaukowy, zawiera podstawowy aparat naukowy, a zatem źródła rękopiśmienne i drukowane oraz opracowania – ich opisy bibliograficzne podano w formie uproszczonej. Zastosowano skróty powszechnie przyjęte w krajowej literaturze historyczno-wojskowej, a zatem w odniesieniu do zasobów archiwalnych i bibliotecznych, także do materiałów drukowanych oraz podstawowej literatury historycznej.   
Publikacja jest zaproszeniem do poznania historii polskiej artylerii w dobie panowania Jana III Sobieskiego i „rządów” generała Marcina Kątskiego, a jej głównym celem jest zachęcenie historyków do opracowania syntezy dziejów artylerii polskiej oraz naukowej biografii generała Kątskiego...

 

O autorze:
Marek Wagner (1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w.


 

   Maciej Maciejak
   "Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku"

  

ISBN 978-83-67111-21-8
337 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Odzyskanie suwerenności
II Armia Rzeczypospolitej w dobie Sejmu Czteroletniego
III Siły i plany operacyjne stron
IV Agresja rosyjska na Rzeczpospolitą
V Bitwa pod Dubienką i przełamanie linii Bugu
VI Wojna bez walnej bitwy  
Zakończenie
Spis map
Bibliografia



O książce:
18 maja 1792 roku blisko 100-tysięczna armia rosyjska dokonała agresji na Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Rosjanie dążyli przede wszystkim do okrążenia i zniszczenia stacjonującego na Ukrainie korpusu wojsk koronnych. Sprawujący nad nim pieczę młody książę Józef Poniatowski okazał się wymagającym przeciwnikiem. Zgodnie z planem operacyjnym, wykorzystując głębię strategiczną, wykonał manewr odwrotu, opóźniając nieprzyjaciela. Dobrze wyszkolony żołnierz koronny pomyślnie stawał naprzeciw bodaj najlepszej armii lądowej współczesnej Europy. Potwierdziły to zacięte starcia pod Zieleńcami i Dubienką, gdzie obrosła sławą polska artyleria. Podobnie było pod Brześciem, którego dzielnie bronił korpus litewski. W drugiej połowie lipca 1792 roku położenie wojskowe Rzeczypospolitej było poważne, lecz absolutnie nie przesądzone. Armia polska skoncentrowała się, nabrała do siebie zaufania, pragnęła się bić dalej. Rosjanie dużą część swych sił rozrzucili na etapach i liniach komunikacyjnych, utracili więc atut przewagi liczebnej; można było z powodzeniem bronić obszaru rdzeniowego państwa. Książę Józef dążył do bitwy zaczepnej z korpusem generała Kachowskiego. Pięść uderzeniową armii koronnej miał wesprzeć korpus posiłkowy prowadzony osobiście przez króla. Zanosiło się na dużą, krwawą batalię, jakiej dawno w tej części Europy nie widziano. Niestety, zamiast intensyfikacji wysiłku zbrojnego doszło do straszliwej w skutkach zdrady...

 

O autorze:
Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego.
Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794” (2014), i „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000” (2018). Publikuje w periodyku „De Re Militari”.




   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom III Dywizjony, eskadry, flotylle"

  

ISBN 978-83-67111-20-1
430 str.
152x235 mm
Tabele: 313

Okładka miękka ze skrzydełkami

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dywizjony niszczycieli
II Dywizjon okrętów strażniczych
III Dywizjony torpedowców
IV Niszczyciele w dywizjonach obrony morskiej
V Potencjał bojowy w 1942 roku
VI Eskadry obrony nawodnej
VII Niszczyciele w eskadrach bazowych
VIII Potencjał bojowy w 1943 roku
IX Flotylle torpedowe
X Niszczyciele we flotyllach ogólnowojskowych
XI Niszczyciele we flotyllach lotniczych
Bibliografia
Spis tabel



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

   Tomasz Rogacki
   "Friedland 14 VI 1807. Jak kończy się bitwa
    z rzeką za plecami"

  

ISBN 978-83-67111-19-5
106 str.
163x235 mm
Mapy: 18

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zanim doszło do bitwy
II Decydujące dni (12-13 czerwca)
III Friedland – 14 czerwca 1807 r. (niedziela)
IV Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Gen. Levasseur tak opisał przebieg tych walk: Marszałek Ney zarządził marsz naprzód batalionami z bronią na ramieniu. Odłamki kartaczy obsypywały nasze czoło, wzmagane strasznym szczękiem palby karabinowej; oficerowie pobudzali żołnierzy zachęcającymi okrzykami: naprzód, naprzód. W tym ruchu i dymie 3. dywizja dowodzona przez generała Bissona, odbiła ukosem za bardzo na prawo i zostawiła lukę, w którą wpadła kawaleria wielkiego księcia Konstantego, tnąc szablami i zmuszając nas do odwrotu. Inne pułki też za bardzo odbiły w prawo i Marszałek polecił spróbować zbliżyć się ku lewemu skrzydłu. Podjechałem do jednego z tych pułków: – Odbijcie na lewo – powiedziałem do pułkownika. Ale ledwie wyrzekłem te słowa, gdy zabił go pocisk. Pewien oficer zatknął swój kapelusz na czubku szpady wołając: Niech żyje cesarz! Naprzód! Nadleciał drugi pocisk i oficer padł na kolana, mając obie nogi urwane. Zastąpił go kapitan i nakazał wykonanie tego ruchu.
W końcu marszałek Ney podprowadził tych odważnych ludzi na dwadzieścia kroków do dział wroga, otworzył na nich gwałtowny ogień, który zabił niemal wszystkich kanonierów przy działach; kontynuując nasz przyspieszony marsz wepchnęliśmy wroga do miasta...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Historią pochłonięty od najmłodszych, na co wpływ miały opowieści o udziale dziadka w powstaniu wielkopolskim i wojnie 1920 r. (odznaczony numerowanym Krzyżem Walecznych) oraz ojca w kampanii 1939 r., podczas której został ranny 3 września pod Przechowem. Zawodową wiedzę historyczną zdobywał we własnym zakresie. W swych przemyśleniach nad przeszłością doszedł do wniosku, że każdy, kto postrzega historię przez pryzmat czasów nam współczesnych, nigdy jej nie zrozumie.



   Marcin Suchacki
   "Mentana 1867: bitwa o duchową
    przyszłość Europy"

  

ISBN 978-83-67111-18-8
71 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Pierwsza odsłona dramatu – rok 1860
II Armia papieska w latach 1861-1867
III Garybaldyjski najazd na Lacjum – rok 1867
IV Bitwa pod Mentaną, 3 listopada 1867 r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
3 listopada 1867 roku na północny-wschód od Rzymu, pod Mentaną, spotkały się ze sobą wojska wyznawców Chrystusa, dowodzone przez generała Hermanna Kanzlera, na co dzień głównodowodzącego armią papieską, i zastępy piewców „religii Świętego Karabinu”, którym przewodził generał Giuseppe Garibaldi, zaprzysięgły wróg katolicyzmu i królewskiej władzy Piusa IX nad Państwem Kościelnym. Bitwa tam stoczona stanowiła tragiczny finał gry pozorów, prowadzonej przez władcę i radę ministrów Włoch z rządami i opinią publiczną innych państw Europy. Przybrani w czerwone, rewolucyjne koszule żołnierze garybaldyjscy przekroczyli granice pontyfikalnej monarchii, aby pod przykrywką antypapieskiej rebelii –  realizowanej w imię republikańskich haseł – przyłączyć Lacjum, ostatni bastion doczesnego władztwa rzymskich biskupów, do jednoczącej się pod berłem Wiktora Emanuela II nowej, równie monarchicznej Italii...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2013 r. publikuje w naszym Wydawnictwie, koncentrując się na wojnach o zjednoczenie Niemiec i Włoch. Niniejsza książka stanowi dziesiątą w jego dorobku. Opowiada ona o tytułowej bitwie, ukazanej zarówno w kontekście zmian politycznych w Europie lat 60. XIX wieku, jak też duchowego kryzysu świata zachodniego w początkach obecnego stulecia.

   Mariusz Samp
   "Brenna 991. Ostatnia wojna Mieszka I"

  

ISBN 978-83-67111-17-1
68 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Tarnowskie Góry 2022

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Walki na pograniczu niemiecko-słowiańskim (do 983 roku)
II Pierwsze kontakty polsko-niemieckie
III Współpraca militarna Piastów i Liudolfingów podczas wojen z Wieletami
IV Oblężenie Brenny
V Po wojnie
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map


O książce:
Późnym latem 991 roku wojska niemieckie i polskie pojawiły się pod Brenną (Brandenburgiem), grodem słowiańskim, usytuowanym w południowej części ówczesnej Słowiańszczyzny połabskiej. Zasadniczym celem przyświecającym obu armiom w podjęciu wyprawy w te strony było opanowanie wspomnianego obiektu. Na temat omawianych wydarzeń zachowała się bardzo skromna ilość informacji źródłowych. W zasadzie jedynym przekazem odnotowującym trwanie walk o Brennę w 991 roku są roczniki hildesheimskie. O wzmiankowanych zmaganiach wojennych poskąpiły informacji pozostałe ówczesne źródła niemieckie, na ogół dobrze poinformowane o ważniejszych epizodach z dziejów kontaktów niemiecko-słowiańskich. Polskie dziejopisarstwo w tym czasie dopiero się kształtowało, nie dziwi więc, że żaden ze skrybów piastowskich nie zarejestrował faktu ledwo dostrzeżonego przez znacznie lepiej rozwiniętą historiografię niemiecką.
Dość uboga podstawa źródłowa sprawiła, że badacze mieli dotychczas na temat wyprawy niemiecko-polskiej z 991 roku bardzo mało do powiedzenia. Wiele kwestii z nią związanych w dalszym ciągu pozostaje niejasnych. Uwaga ta dotyczy szczególnie udziału posiłków polskich Mieszka I, który zdecydował się wówczas przybyć z pomocą Niemcom. Ostatnia z zasygnalizowanych spraw stała się przedmiotem rozważań w niniejszym tekście...


O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Jest założycielem portalu „Przez wieki”. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Opublikował kilka książek. Ostatnio wydał w wydawnictwie Lira „Kazimierz Odnowiciel. Roztropny polityk, zwycięski wódz” oraz „Bolesław Chrobry. Król Polski, przyjaciel i wróg cesarzy”. W marcu 2022 roku światło dzienne ujrzy kolejna jego książka: „1031. Pierwszy rozbiór Polski”.


    

   Tadeusz Wojciech Lange
   "Przeoraty – baliwaty – komandorie.
    Zakon św. Jana Jerozolimskiego
    i jego placówki na terenie Polski"

  

 ISBN 978-83-67111-16-4
  257 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zakon św. Jana Jerozolimskiego
II Ziemie Polski w strukturze Zakonu św. Jana Jerozolimskiego
III Komandorie – gospodarcze i religijne zaplecze Zakonu św. Jana
IV Fundacje joannickie/maltańskie na ziemiach polskich
Literatura
Wykaz skrótów użytych w ilustracjach
Indeks miejscowości na terenie Polski, w których istniały komandorie i podobne placówki Zakonu św. Jana Jerozolimskiego


O książce:
Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że wskutek powojennego  przesunięcia granic państwowych Rzeczpospolitej, na jej obecnym terenie znalazło się około czterdziestu interesujących miejsc ściśle związanych z Suwerennym Rycerskim Zakonem Szpitalników św. Jana Jerozolimskiego zwanym Rodyjskim i Maltańskim, czyli joannitami – późniejszymi kawalerami maltańskimi. W miejscach tych istniały bowiem kiedyś jego gospodarcze ekspozytury zwane komandoriami. Niniejsza publikacja jest rodzajem podróży w przestrzeni, ale także w czasie po wszystkich tych miejscach; w pewnych przypadkach odwiedzaniem także miejscowości już na terenie dzisiejszej Rzeczpospolitej nieleżących.
Z historycznego punktu widzenia kryterium aktualnej przynależności państwowej wydaje się dość wątłe, jako że placówki powstające w Średniowieczu w ówczesnych księstwach i dzielnicach miały swoją miejscową specyfikę i różnie potoczyły się też ich dzieje...

 

O autorze:
Z pierwszego wykształcenia anglista, z zawodu także skandynawista, ale z doktoratem z historii. W ciągu wielu lat pracy na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zajmował się nauczaniem języka angielskiego i norweskiego, a także kulturą i historią Wielkiej Brytanii i Norwegii. W wolnym czasie leksykograf i tłumacz, ale przede wszystkim badacz dziejów joannitów, co zaowocowało szeregiem publikacji o tej tematyce i Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego. Jest członkiem Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy i Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.



   1/2021 (6)
   "DE RE MILITARI. Czasopismo
    miłośników wojskowości"

  

 ISSN 2392-3911
  172 str.
 200x270 mm
 Okładka miękka

 

 

Spis treści:

 


Od redakcji

Witold Biernacki
Bitwa pod Koroneją (394 r. przed Chrystusem)

Joanna Biernacka-Lesisz
Bitwa pod Salaminą Cypryjską (306 r. przed Chrystusem)

 

Witold Biernacki (oprac.)

Opisanie wejścia do Wołoch P. Stanisława Żółkiewskiego, kanclerza i hetmana wielkiego Korony Polskiej, Anno Domini 1620


Marek Wagner
Kampania cecorska w 1620 roku. W 400. rocznicę śmierci
hetmana Stanisława Żółkiewskiego


Katarzyna Hoffman
Paweł Tetera – symbol lojalności wobec Rzeczpospolitej
i symbol nienawiści wśród Kozaków. Krótki rys biograficzny


Patryk Tomala
Kolonie Brandenburgii-Prus


Maciej Maciejak
Rawka – pruskie zwycięstwo 6 czerwca 1794

Tomasz Rogacki
Cesarskie szable przeciw carskim czyli jak doszło do przełomu pod Austerlitz

Damian Płowy
Wojna w mikroskali


Łukasz Stefański
Obowiązek i honor czy narodowy socjalizm? Postawy etyczno-moralne oficerów Ubootwaffe na podstawie wybranych przykładów (cz. II)

Maciej Maciejak
Operacja Zemsta. Grozny 3/4 grudnia 2014 roku

 

Paweł Sz. Skworoda
Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni – historyczne wehikuły czasu

Paweł Sz. Skworoda (oprac.)
Recenzje książek związanych z Narodowym Świętem Niepodległości (2020)



   Jakub Juszyński
   "Połowcy węgierscy"

  

 ISBN 978-83-67111-15-7
 59 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wędrówka Kunów na zachód
II Osadnictwo wojskowe Połowców w Królestwie Węgier do początków XIII wieku w świetle Gesta Hungarorum
III Połowcy węgierscy po najeździe mongolskim
IV Mołdawia
V Wpływ Połowców węgierskich na Polskę
VI Technika strzelania z łuku
Bibliografia



O książce:
Połowcy osiedlali się na Węgrzech od końca XI wieku. Już w następnym stuleciu byli postrzegani jako ważna część społeczeństwa węgierskiego. Na przykład przypisywano im w legendach założenie tak znanych miejscowości, jak Zwoleń (ob. Słowacja) czy Tokaj. W kolejnych wiekach żyli na Węgrzech w dobrych relacjach zarówno z Madziarami, jak i etnosami zachodnioeuropejskimi. Było to możliwe dzięki ich kulturze, podobnej do europejskiej. Kunowie, nawracając się na chrześcijaństwo, wybierali katolicyzm, a nie prawosławie, porozumiewali się po łacinie z mieszkańcami Europy, mieli też podobne podejście do własności i etosu rycerskiego. Wszystko to stało w sprzeczności z mentalnością Rusów, Tatarów czy Turków osmańskich. Wpływ Połowców jest do dzisiaj widoczny w węgierskiej kulturze, choćby w twórczości zespołu Kárpátia.
Sąsiedztwo Połowców węgierskich miało znaczenie także dla Polski, oddziałując na przykład na ukształtowanie się stroju szlacheckiego.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.


   Andrzej Witkowicz
   "Bułat i koncerz. Poprawki do obrazu wielkich
    bitew polsko-tureckich (1620–1683). Tom II"

  

ISBN 978-83-67111-13-3
286 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

IV Chocim 1673 r.
V Żurawno 1676 r.
VI Kampania r. 1683: Wiedeń
VII Kampania r. 1683: Parkany
Zakończenie
Załączniki
Bibliografia
Spis map i schematów
Ikonografia
Przypisy



O książce:
Wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą w epoce nowożytnej mają ogromną literaturę i ciągle cieszą się dużym zainteresowaniem historyków. Niebagatelne miejsce zajmują pośród nich konflikty polsko-tureckie XVII stulecia, w tym szczególnie kluczowe ich wydarzenia, a więc wielkie bitwy. Są to również tematy bardzo mocno utrwalone w kulturze – malarstwie, literaturze i nawet filmie. 
W historiografii wojen Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim znajdują się liczne pozycje zdumiewające wkładem pracy poszczególnych historyków, będące wyczerpującymi – zdawałoby się – monografiami poszczególnych zagadnień. Wśród ich autorów wymienić można R. Majewskiego, W. Majewskiego, M. Wagnera, J. Wimmera, J. Wolińskiego i jeszcze innych. Jest też w literaturze bardzo wiele pozycji popularnonaukowych, takich jak klasyczna już książka J. Pajewskiego, od której zresztą piszący te słowa zapożyczył pomysł tytułu niniejszej pracy.
Jednakże – pomimo tego znakomitego dorobku – w interesującym temacie można dokonać nie tylko „kosmetycznych” poprawek, lecz w dużym stopniu przedstawić go na nowo. Celem poniższej pracy jest wyjaśnienie poszczególnych problemów, które „imaginacya” historyków szczególnie wypaczyła – lub które po prostu nie zostały dokładnie zbadane...

 

O autorze:
Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917–1923 (KiP, Warszawa 2008), Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016) i Kara Mustafa nad Dnieprem. Geneza, przebieg i skutki wojny czehryńskiej 1678 r. (Wydawnictwo infort editions, Zabrze 2017), a także szeregu artykułów.


  

   Andrzej Witkowicz
   "Bułat i koncerz. Poprawki do obrazu wielkich
    bitew polsko-tureckich (1620–1683). Tom I"

  

ISBN 978-83-67111-12-6
270 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
Wprowadzenie
I Cecora 1620 r.
II Chocim 1621 r.
III Kamieniec Podolski 1672 r.



O książce:
Wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą w epoce nowożytnej mają ogromną literaturę i ciągle cieszą się dużym zainteresowaniem historyków. Niebagatelne miejsce zajmują pośród nich konflikty polsko-tureckie XVII stulecia, w tym szczególnie kluczowe ich wydarzenia, a więc wielkie bitwy. Są to również tematy bardzo mocno utrwalone w kulturze – malarstwie, literaturze i nawet filmie. 
W historiografii wojen Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim znajdują się liczne pozycje zdumiewające wkładem pracy poszczególnych historyków, będące wyczerpującymi – zdawałoby się – monografiami poszczególnych zagadnień. Wśród ich autorów wymienić można R. Majewskiego, W. Majewskiego, M. Wagnera, J. Wimmera, J. Wolińskiego i jeszcze innych. Jest też w literaturze bardzo wiele pozycji popularnonaukowych, takich jak klasyczna już książka J. Pajewskiego, od której zresztą piszący te słowa zapożyczył pomysł tytułu niniejszej pracy.
Jednakże – pomimo tego znakomitego dorobku – w interesującym temacie można dokonać nie tylko „kosmetycznych” poprawek, lecz w dużym stopniu przedstawić go na nowo. Celem poniższej pracy jest wyjaśnienie poszczególnych problemów, które „imaginacya” historyków szczególnie wypaczyła – lub które po prostu nie zostały dokładnie zbadane...

 

O autorze:
Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917–1923 (KiP, Warszawa 2008), Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016) i Kara Mustafa nad Dnieprem. Geneza, przebieg i skutki wojny czehryńskiej 1678 r. (Wydawnictwo infort editions, Zabrze 2017), a także szeregu artykułów.


   Piotr Bruder, Marek Pięta
   "Zakład Karny w Rawiczu. Zarys dziejów"

  

ISBN 978-83-67111-11-9
111 str.
145x205 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Rawicz
II Zakład Karny w Rawiczu
III Więzienie w Rawiczu w strukturze organizacyjnej Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego
IV Centralne Więzienie Rawicz we wspomnieniach więźniów
V Okres odwilży (1956–1969)
VI Czas przejściowy (1970–1989)  
VII Zamiast zakończenia. Zakład Karny w Rawiczu – dziś
Dodatki
Bibliografia



O książce:
Niniejsza praca stanowi próbę ogólnego scharakteryzowania Zakładu Karnego w Rawiczu w latach 1820–2020. Chodzi nam o ukazanie całokształtu zagadnień, jakimi żyło więzienie na przestrzeni dziejów. Ukazanie dnia powszedniego więźnia i więzienia, a jednocześnie ujęcie tematu w sposób holistyczny.
Praca została podzielona na siedem zasadniczych rozdziałów. Trzy rozdziały składają się z kilku podrozdziałów, które mają za zadanie ułatwienie czytania i zrozumienie całości tekstu. Niebagatelną rzeczą jest również przejrzystość tych rozdziałów. Więzienie w Rawiczu nie istnieje w próżni ani nie powstało w polu...

 

O autorach:
Piotr Bruder (mjr Służby Więziennej w stanie spoczynku. Absolwent Historii Uniwersytetu Wrocławskiego. Laureat III edycji Nagrody Honorowej Instytutu Pamięci Narodowej oddz. Poznań „Świadek Historii” w 2012 roku. Podczas swojej pracy badawczej dokonał kilku istotnych ustaleń dotyczących historii więzienia w Rawiczu okresu lat 1945–1956, pomógł zlokalizować wiele bezimiennych grobów więźniów z lat 1939–1956. Jest autorem ponad 20 artykułów dotyczących historii więziennictwa okresu stalinowskiego. Współorganizator i narrator 3 filmów dokumentalnych: „Cele Rawicza”, „Więzienie”, „Kroniki Więzienne” (8 części). Organizator konferencji, wystaw oraz lekcji historycznych dotyczących więziennictwa i historii Polski.

Marek Pięta ukończył w 2009 roku studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalność historia wojskowości. Pasjonat dziejów Rzeczpospolitej XVI i XVII wieku, autor książki: „Od I Dymitriady do rozejmu w Dywilinie”. Interesuje się także zagadnieniami związanymi z wojną secesyjną oraz cybernetyką społeczną. Porucznik Służby Więziennej. Pełni służbę w Zakładzie Karnym w Rawiczu. Do jego obowiązków należy propagowanie i prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej i czytelnictwa wśród osadzonych. Animator wielu działań z tego zakresu, twórca programów resocjalizacji więźniów w nurcie kulturalno-oświatowym. Współdziała z ośrodkami akademickimi w projektowaniu innowacyjnych oddziaływań wobec osób pozbawionych wolności. Twórca metody skutecznej komunikacji bez agresji – MAK. Współautor książki „Interwencja fizyczna”.



   Marcin Ochman
   "Bitwa trzech rzek. Caporetto 1917"

  

ISBN 978-83-67111-10-2
339 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Urok i koszmar gór
II Wróg sojusznikiem – sojusznik wrogiem
III Zwycięstwo albo katastrofa
IV Lato roku 1917
V Wyrzucić Włochów za Tagliamento
VI Przygotowania
VII Armie przeciwników
VIII Waffentreu
IX Caporetto po raz drugi
X Między Tagliamento a Piavą
XI Sojusznicy, ale nie przyjaciele
XII Skala zwycięstwa
XIII Brzemię porażki
XIV Bohaterowie Caporetto
XV Złamane morale
XVI Pamięć o bitwie
Aneksy
Spis map
Źródła fotografii
Wybrana bibliografia



O książce:
Bitwa pod Caporetto (dziś Kobarid w Słowenii) to jedna z niewielu bitew stoczonych w czasie pierwszej wojny światowej zakończonych zdecydowanym zwycięstwem jednej ze stron. Połączone siły niemiecko-austro-węgierskie jesienią 1917 roku pokonały w niej i zmusiły do odwrotu armie włoskie, stając na początku grudnia niemal u wrót Wenecji. Skala i dalekosiężne skutki operacji stawiają ją w jednym rzędzie z daleko słynniejszymi bitwami pod Tannenbergiem i nad Marną.
Czytelnik znajdzie w książce nie tylko szczegółowy opis walk, ale – ze względu na mało znany w Polsce temat – także ich tło polityczne i biogramy ważniejszych postaci. Niepominięty został wątek polski – obok innych narodów monarchii nad Isonzo-Sočą walczyli Ślązacy, Podhalanie i byli żołnierze Legionów.
Realia zmagań przybliżają liczne zdjęcia, mapy i fragmenty relacji uczestników...

 

O autorze:
Marcin Ochman (1969), absolwent politologii na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 2018 r. obronił doktorat poświęcony polskiej inżynierii wojskowej w latach 1807–1831. Pracownik naukowy Muzeum Wojska Polskiego, specjalizuje się w historii XIX wieku, technice i inżynierii wojskowej oraz bezpieczeństwie militarnym. Autor ponad 30 artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz kilku książek. Jest współautorem monografii pistoletu wz. 35 „Vis”. Jego książka „Polski korpus inżynierów wojskowych w latach 1807–1831” otrzymała nagrodę „Złotej Pszczoły” w konkursie na napoleońską książkę roku organizowanym przez portal napoleon.org.pl.
Konsultant projektów multimedialnych i filmowych.



   Daniel Gazda
   "Chartum 1884–1885"

  

ISBN 978-83-67111-09-6
226 str.
145x205 mm
Mapy: 17

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne
II Podbój Sudanu przez Egipt w XIX wieku
III Państwo Egipskie i okupacja Sudanu
IV Rzeka Gazali-Bahr al Ghazal. W szponach niewolnictwa
V Mahdi – wybuch powstania
VI Rok klęsk – Hicks, Slatin, Baker
VII Walczące strony, militaria
VIII Gordon, bój o Chartum, Dolinę Nilu i Suakin
IX Bój o Chartum
X Kolejna interwencja brytyjska w Suakinie
Zakończenie Śmierć Mahdiego
Spis map
Spis ilustracji
Bibliografia



O książce:
Mam przyjemność zaprezentować Państwu drugą pozycję z cyklu Krwawy Nil. Wojny Faraonów. Tym razem czytelnik zostanie przeniesiony do Doliny Nilu Środkowego, czyli Sudanu, w nurt wydarzeń toczących się w XIX wieku.
Rok 1885 wstrząsnął światową opinią publiczną. Na ówczesnych krańcach tak zwanej cywilizacji zginął, wraz z prawie całą swoją armią, słynny brytyjski generał Charles Gordon. Został pokonany, w opinii ówczesnych europejskich elit, przez dzikusa i wieśniaka Muhammada Ahmada, zwanego Mahdim. Ta wojna była relacjonowana przez ówczesną światową prasę w sposób bardzo dynamiczny, nie zawsze zgodny z prawdą. W ten sposób rozpoczął się okres kreowania rzeczywistości i opinii zwykłych ludzi przez garstkę potentatów prasowych i dziennikarzy, niekoniecznie do końca uczciwych w swoich relacjach, narzucając innym swoje poglądy. Niestety, ten proceder trwa po dzień dzisiejszy.     
Przede wszystkim tematem niniejszej książki jest batalia o Chartum, stolicę Sudanu, trwającą prawie pół roku w latach 1884–1885. Był to jeden z krwawszych epizodów jednego z ciekawszych okresów nowożytnej historii Afryki, jakim było Powstanie Mahdiego (1881–1899), zwane przez  Sudańczyków Mahdiją...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji; Wojny Domowe w Imperium Rzymskim; Powstanie Mahdiego; Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię czy Memfis 728 rok p.n.e.


   Dmitrij Seliwerstow
   "Rusa 3 II 1456. Początek upadku
    republiki Nowogrodu Wielkiego"

  

ISBN 978-83-67111-07-2
76 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wprowadzenie
II Pan Nowogród Wielki
III Potencjał militarny Nowogrodu Wielkiego
IV Siły zbrojne Wielkiego Księstwa Moskiewskiego
V Kampania nowogrodzka 1456 roku
VI Bitwa pod Rusą, 3 lutego 1456 roku
VII Inny świat
Bibliografia
Spis map



O książce:
Złota Orda rozpadła się na kilka jednostek politycznych. Głównymi z nich były: orda chana Küczük Mehmeda zajmująca obszar między Donem i Wołgą, orda chana Sajid-Ahmada koczująca między Dnieprem i Donem; Chanat Kazański – chana Mahmuda (Mahmutka) nad Wołgą; chanat krymski chana Hadżi Gireja. Trzem pierwszym chanatom, czasem osobno, czasem razem, wielki książę moskiewski Wasyl Wasylewicz Ślepy  składał hołd. Wasyl pokonał swojego wuja i kuzynów w wojnie dynastycznej „O Złoty Pas”, która trwała trzydzieści lat. Wielki książę moskiewski nie spoczął na laurach, lecz zamierzał wykorzystać swoje zwycięstwo. Także na Litwie doszło do wojny dynastycznej, w wyniku której na tronie zasiadł Kazimierz IV Jagiellończyk. Po śmierci starszego brata Władysława III pod Warną w 1444 roku zaproponowano mu koronę polską, którą, w 1447 roku, niechętnie przyjął...


 

O autorze:
Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordyńskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznych www.milhist.info/laws/.



   Hubert Seńczyszyn
   "Generał dywizji Bronisław Prugar-Ketling.
    Biografia wojskowa"

  

ISBN 978-83-67111-08-9
250 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Śladem generała (dr hab. prof. Andrzej Olejko)
Wstęp   
I Młodość i początki wojskowej kariery 1891–1919
II Służba w Wojsku Polskim 1920–1939
III Dowódca 11. Karpackiej Dywizji Piechoty podczas kampanii wrześniowej
IV Dowodzenie 2. Dywizją Strzelców Pieszych 1940–1945, powrót do kraju i schyłek kariery
Zakończenie
Bibliografia
Indeks osobowy



O książce:
Młodzieniec, nierozpieszczany przez życie, pochodzący spod sanockiego Trześniowa. Kiedy dorastał, mimo bycia ambitnym, nie spodziewał się tego, iż zostanie jednym z najlepszych generałów Wojska Polskiego doby dwudziestolecia międzywojennego i czasu II wojny światowej. Bronisław Prugar, od 1918 roku – Ketling, następnie przyjmujący nazwisko Prugar-Ketling, to właśnie o nim mowa. Osoba nietuzinkowa i jednocześnie mało odkryta, która w polskiej historiografii wojskowej zasługuje na większą uwagę.
W niniejszej pracy staram się wypełnić tę lukę i przybliżyć postać generała dywizji Bronisława Prugara-Ketlinga. Za cel książki przyjąłem zrekonstruowanie żołnierskiej drogi gen. dyw. Bronisława Prugara-Ketlinga w postaci biografii wojskowej. Tak założony temat obejmuje w sferze przestrzennej karierę wojskową Generała. Zaś w sferze czasowej, okres od jego narodzin do śmierci. Zamierzam ukazać także, jak wielki wpływ postać Generała wywarła na podkomendnych na każdym etapie jego działalności. Ciąg chronologiczny oparłem na najważniejszych wydarzeniach z historii Polski, w których Generał brał udział. Tłem chronologicznym biografii bohatera jest okres historyczny obejmujący zarówno dwa wielkie zbrojne konflikty światowe, jak i okres pokoju je dzielący. Uzupełnieniem biografii wojskowej jest działalność społeczna postaci...

 

O autorze:
Hubert Seńczyszyn (1988) doktor nauk humanistycznych, absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zajmuje się historią wojskowości ze szczególnym uwzględnieniem okresu II wojny światowej. Autor dwóch monografii: 48. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych oraz 70 lat tradycji i obowiązku Wojskowej Komendy Uzupełnień w Sanoku. Twórca wystawy Rzucić serce za przeszkodę. Major Henryk Dobrzański ps. „Hubal”.



   Eugen Gorb
   "Belgrad – Oczaków. Konfrontacja
    Imperium Osmańskiego z koalicją
    rosyjsko-austriacką w 1788 roku"

  

ISBN 978-83-67111-06-5
281 str.
145x205 mm
Mapy: 32

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wielki wezyr u bram Imperium
II Mała wojna
III Półksiężyc nad Banatem
IV Rosyjsko-austriackie współdziałanie wojskowe w Mołdawii
V Pod murami Chocimia
VI Oblężenie i zdobycie Oczakowa
VII Wyprawa anapska generała Tekelego
Zakończenie
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Pisanie o konfrontacji Austrii i Rosji z Osmanami w roku 1788, nie jest łatwe. Z jednej strony historycy mają do dyspozycji duży zbiór opublikowanych źródeł, co niewątpliwie umożliwia im pełne odzwierciedlenie przebiegu działań wojennych, i to w najdrobniejszych szczegółach. Z drugiej zaś strony, specyfika tej kampanii wojskowej stawia przed badaczem wiele problemów, ponieważ niełatwo jest przedstawić całą gamę informacji zgromadzonych w źródłach w jednym spójnym układzie oraz w logicznej narracji. Spróbujmy się więc dowiedzieć, dlaczego ten temat jest tak skomplikowany dla historyka.
Faktem jest, że wojna roku 1788 jest inna niż większość wcześniej prowadzonych wojen rosyjsko-tureckich, czy austriacko-tureckich, a niepowtarzalność owego konfliktu została już dawno zauważona przez wielu badaczy, i nadal przyciąga ich uwagę. Po pierwsze, sama natura tej wojny była dość nietypowa i nie pasuje do ustalonych wzorców. Ciekawy bowiem tematu czytelnik, nie znajdzie w tej książce opisów wielkich bitew polowych, ponieważ bitew tych po prostu nie było.
Największe starcie lądowe w tej kampanii, to inwazja wojsk tureckich na Banat (kraina położona na bałkańskim teatrze operacyjnym) oraz szturm na Oczaków (twierdza leżąca u zbiegu Bohu z Dnieprem na północnym wybrzeżu Morza Czarnego). Pierwsza z tych bitew, była bardziej operacją wojskową składającą się z wielu lokalnych potyczek. Natomiast zdobycie twierdzy Oczaków, przypominało bardziej masakrę, która trwała nieco ponad godzinę...

 

O autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat irlandzkiej wojny dziewięcioletniej (1594–1603), polityki wewnętrznej i zagranicznej Rzeczypospolitej w połowie XVII wieku, okresu 1918-1926 oraz historii rozwoju polskiej nauki historycznej.

        

 

   Janusz Sopoćko
   "Zarys działań armii rosyjskich i austriackich
    (sierpień – wrzesień 1914)"

  

ISBN 978-83-67111-05-8
68 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Przedmowa
I Plan mobilizacji, koncentracji i rozpoczęcia kampanii
II Zadania wrogich armii. Osłona
III Bitwa złoczowska (pierwsza bitwa lwowska)
IV Bitwa nad Sanem
V Bitwa nad Wereszczycą
Zakończenie
Bibliografia
Spis szkiców



O książce:
Natarcia 23-ej dywizji piechoty ze składu XVIII korpusu rosyjskiego zostały odrzucone. Takiż względny spokój panuje na froncie I-go i V -go korpusu. Prawe skrzydło armii osiąga Piaski, miejscowość oddaloną zaledwie o 20 kilometrów na południowy wschód od Lublina.
2-go września X-ty korpus ponownie bije Rosjan, również i V-ty korpus mając silne prawe skrzydło kieruje się w ślad za X-tym na Piaski, 3-go września Rosjanie odrzucają X-ty korpus, pomimo wsparcia go przez V-ty, na linię Izdebno – Gorzków. Na innych odcinkach frontu l-ej armii rozgorzały walki artyleryjskie, po których Rosjanie przechodzą do energicznej ofensywy...

O autorze:
Janusz Sopoćko (1895-po 1968). Ppłk dyplomowany Wojska Polskiego II RP. Ukończył Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. Wziął udział w I wojnie światowej. Walczył pod Rygą i na Podolu w 50 pułku strzelców syberyjskich, a następnie przeciwko bolszewikom w formacjach kontrrewolucyjnych na Syberii. Do grudnia 1920 roku z 55 pp pozostawał na froncie bolszewickim. Został odznaczony za te działania Krzyżem Walecznych i awansowany na stopień sierżanta. Został słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i mianowany kapitanem dyplomowanym. Od tego czasu był zatrudniony w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. Pisał wspomnienia oraz prace z tematyki koncepcji operacji powietrzno-desantowych zarówno pod kątem desantów masowych jak i przerzutu niewielkich grup specjalnych, próbując w nich określić strukturę takiego oddziału, jego możliwości bojowe i poziom zaopatrzenia. Przed 1939 rokiem uzyskał awans na podpułkownika. Jeszcze przed zakończeniem kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie  w 1940 r. walczył w 1. Dywizji Grenadierów. W wyniku klęski Francji przekroczył granicę ze Szwajcarią i został tam internowany. Po uwolnieniu znalazł się w Anglii we formowanej w Szkocji 1. Brygadzie Grenadierów 4 DP, i został w stopniu ppłk. zastępcą dowódcy brygady. Potem był członkiem Centralnej Komisji Regulaminowej. Zwolniony z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie osiadł początkowo we Francji. Następnie przeprowadził się do Szwajcarii, gdzie zmarł.

   Marcin Gubała
   "Panipat 14 I 1761"

  

ISBN 978-83-67111-03-4
88 str.
163x235 mm
Mapy: 11

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Imperium Mogołów
II Państwo Maratów
III Persja i narodziny afgańskiego mocarstwa
IV Wojna
V Przed bitwą. Siły obu stron
VI Bitwa
VII Konsekwencje bitwy
Aneksy
Wybrana literatura
Spis map



O książce:
W ciągu trzech godzin lewe skrzydło marackie, którym stały się siły Ibrahima Chana, przebiło się przez linię afgańską i dziesiątkowało teraz przeciwnika. Jednak również Maratowie ponieśli duże straty: z dziewięciu batalionów, które zostały rzucone do walki, sześć przepadło już w boju. Pozostałe jednak walczyły dalej. Sam Ibrahim Chan odniósł rany, dźgnięty włócznią i trafiony z muszkietu. Rohillowie znów zaczęli ustępować. W reakcji na to do boju ruszyły siły podległe Chan Bangaszowi, które dołączyły do walki i pozwoliły na ustabilizowanie łamiącego się frontu. Była to jednak tylko krótkotrwała pomoc...

Książka niniejsza jest poświęcona przebiegowi bitwy pod Panipatem, która miała miejsce w północnych Indiach w 1761 roku, ale również wydarzeniom poprzedzającym to starcie i po nich następującym. Bitwa ta, niestety chyba mało znana polskiemu czytelnikowi, była jedną z największych i najkrwawszych batalii stoczonych w XVIII wieku. Pod Panipatem stanęły naprzeciwko siebie wojska liczące około 100 tysięcy żołnierzy; w bitwie i wskutek zdarzeń, które nastąpiły po niej, zginęło lub rany odniosło kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy i cywilów. Bitwa została stoczona przez armie dwóch państw będących regionalnymi mocarstwami, a jej efekty wykraczały daleko poza bieżące zagadnienia militarne i polityczne. Konflikt afgańsko-maracki doprowadził  w rezultacie do osłabienia jednego z zaangażowanych weń państw i w pewnym stopniu ułatwił podporządkowanie Indii mocarstwom europejskim, zwłaszcza Wielkiej Brytanii.
Książka ta nie jest historią Indii od XVI wieku do połowy osiemnastego stulecia. Niemniej za konieczne uznałem syntetyczne ujęcie dziejów Indii w tym okresie. Bez tego zwięzłego oraz – zdaję sobie z tego doskonale sprawę – niepełnego i dalece uproszczonego opisu trudno byłoby, jak sądzę, zrozumieć istotę wydarzeń bezpośrednio zmierzających do kulminacji, jaką była bitwa pod Panipatem...

 

O autorze:
Marcin Gubała (1979) – doktor nauk prawnych, urzędnik służby cywilnej, popularyzator historii.




   Jarosław Jastrzębski
   "Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy. Tom II Okręty"

  

ISBN 978-83-67111-02-7
367 str.
152x235 mm
Tabele: 213

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp      
I Potencjał bojowy na początku wojny na Pacyfiku      
II Przynależność organizacyjna niszczycieli      
III Potencjał bojowy w 1941 roku      
Bibliografia      
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą:  Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze - Tarnowskie Góry 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

   


   Piotr Rapiński
   "Skrzydlate gronostaje. Lwowskie eskadry
    myśliwskie w czasie pokoju i wojny"

  

ISBN 978-83-67111-01-0
420 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Utworzenie III/6 Dywizjonu Myśliwskiego
II W szeregach armii Rómmla
III W Brygadzie Pościgowej
IV Pezetele nad Kresami, z dziejów Eskadry KOP
V Wybrane życiorysy
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
4 września 1939 r. lotnisko polowe w miejscowości Widzew – Ksawerów pod Łodzią stało się miejscem wielkiego lotniczego dramatu. Działający we wspomnianej miejscowości od kilku dni III/6 Dywizjon Myśliwski, wchodzący w skład lotnictwa Armii „Łódź”, dowodzonej przez generała Juliusza Rómmla, został bezpardonowo zaatakowany przez grupę Messerschmittów Bf 109. Pechowo dla polskich pilotów, atak nastąpił w momencie, gdy do lotu były gotowe tylko dwa samoloty – za sterami pierwszego z nich znajdował się oficer taktyczny dywizjonu, por. Tadeusz Jeziorowski. Druga maszyna pilotowana przez por. pil. Zdzisława Zadrozińskiego podjęła walkę z Niemcami. O dużym pechu mogli natomiast mówić lotnicy, którzy kilkanaście minut wcześniej powrócili z zasadzki wystawionej pod Chojnami. Ich samoloty, mimo że zatankowane, nie mogły oderwać się od ziemi...

 

O autorze:
Piotr Rapiński – urodzony w 1991 r. w Łodzi. Absolwent Salezjańskiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Jana Bosko w Łodzi, a także Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Doktorant na Uniwersytecie Łódzkim, autor licznych prac poświęconych historii polskiego lotnictwa wojskowego w okresie II Wojny Światowej – m.in. monografii poświęconych dziejom lwowskiego 6 Pułku Lotniczego. Pracę naukową łączy z pracą zawodową w szkolnictwie.


  

   Hubert A. Nowak
   "Dzieje 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
    w latach 1807–1813 we wspomnieniach
    jego żołnierzy"

  

ISBN 978-83-65982-99-5
242 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Powstanie i organizacja 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
II Broń i barwa żołnierzy 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
III Działania bojowe 9. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego
Zakończenie
Aneksy
Spis map
Bibliografia



O książce:
Najbardziej chyba znaną jednostką, która walczyła u boku Francuzów o przywrócenie niepodległości dla Rzeczypospolitej były Legiony Polskie, utworzone w 1797 roku we Włoszech, na czele których stanął generał Jan Henryk Dąbrowski. To właśnie Legiony były niejako kontynuacją polskiego oręża, które przestało istnieć wraz z upadkiem państwa polskiego. Innym znanym oddziałem, złożonym z polskich żołnierzy, a walczącym u boku Cesarza, był pułk polskich szwoleżerów, wsławiony szarżą w wąwozie Somosierra w listopadzie 1808 roku.
Wraz z postępem kampanii Napoleona przeciwko Prusom w 1806 roku, możliwe stało się w końcu utworzenie pierwszych oddziałów polskich na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Trudno dziś rozstrzygnąć, jaki cel przyświecał Napoleonowi, jeśli mowa o utworzeniu oddziałów wojskowych w 1806 roku złożonych z Polaków. Przeciwnicy Cesarza Francuzów głosić będą tezę, jakoby potrzebował on jedynie materiału ludzkiego, otumanionego nadziejami na niepodległość. Z drugiej strony, grupy polskich bonapartystów będą bronić Napoleona, gdyż to dzięki niemu właśnie powstało Księstwo Warszawskie, które z całą pewnością było namiastką państwa polskiego, nadzieją na lepsze jutro po ponad dziesięcioletnim okresie niewoli. Wydaje się, że prawda leży mniej więcej w połowie – nawet najzagorzalsi przeciwnicy Małego Kaprala muszą jednak przyznać, że nikt dla Polaków w tamtym okresie nie zrobił tyle dobrego, co właśnie Napoleon Bonaparte.
Jednym z oddziałów, utworzonych na terenie zaboru pruskiego na przełomie listopada i grudnia 1806 roku, był 9. pułk piechoty Księstwa Warszawskiego. Początkowo funkcjonował on jako 1. pułk legii poznańskiej...

 

O autorze:
Hubert A. Nowak (1994) – historyk, absolwent UAM w Poznaniu (spec. archiwistyka, historia wojskowości), obecnie pracownik Muzeum Ziemi Wschowskiej. Od dzieciństwa zafascynowany osobą Cesarza Francuzów, kiedy to jako kilkuletni chłopiec po raz pierwszy odwiedził leżący pod Lesznem „Stół Napoleona”. Oprócz czasów napoleońskich, w kręgu jego zainteresowań są również działania wojenne w Polsce 1939 roku, a także dzieje miasta Leszna i regionu leszczyńskiego.



   Tomasz Rogacki
   "Gross-Jägersdorf 30 VIII 1757.
    Pyrrusowe zwycięstwo Apraksina"

  

ISBN 978-83-65982-98-8
98 str.
163x235 mm
Mapy: 18

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Zamiast wstępu
I Rosja włącza się do wojny
II Pierwsza kampania w Prusach Wschodnich
III Bitwa pod Gross-Jägersdorf (30 sierpnia 1757 r.)
IV Pyrrusowe zwycięstwo
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Europa nie doświadczyła takiej skali zniszczenia od czasu najazdu Hunów. Dochodziło do dantejskich scen w miastach i wsiach, do których wkraczali. Z dziką radością wieszali ich mieszkańców na drzewach, odcinali nosy i uszy, odrąbywali nogi, rozpruwali brzuchy, a nawet wyrywali z przebitej piersi serca. Zazwyczaj pijani rozszarpywali ludzi hakami, bądź kładli nagich na rozżarzonych węglach i torturowali w wymyślny sposób. Rodzicom odbierali dzieci, bądź zabijali je na miejscu; masowo gwałcili kobiety i dziewczęta; wiele osób odebrało sobie życie, by nie doświadczyć cierpień ze strony tej azjatyckiej dziczy. Jakby tego było mało podpalali wsie i miasteczka, z dzikimi wrzaskami zapędzając ludzi w ogień, gdzie ci palili się żywcem; rozkopywali groby szlachciców i księży, rozrzucając doczesne szczątki i szukając kosztowności. Wielu przerażonych mieszkańców zawczasu opuszczało w popłochu swoje siedziska i uchodziło do Gdańska, dokąd z Königsberga [Królewiec] zostało też przetransportowane archiwum królewskie...


 

O autorze:
Tomasz Rogacki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań), ale od najmłodszych lat pochłonięty historią, na co wpływ miał udział dziadka w powstaniu wielkopolskim i wojnie 1920 r. (odznaczony numerowanym Krzyżem Walecznych) oraz ojca w kampanii 1939 r. Opowieści w domu rodzinnym o tamtych czasach utrwaliły w nim potrzebę poznawania przeszłości i jej propagowania. Zawodową wiedzę historyczną zdobywał we własnym zakresie. W jej zgłębianiu niezwykle pomocna okazała się znajomość języków obcych. W swych przemyśleniach nad przeszłością doszedł do wniosku, że każdy, kto postrzega historię przez pryzmat czasów nam współczesnych, nigdy jej nie zrozumie.


   Krzysztof Kuczyński
   "Kawaleryę mieliśmy nadwerężoną...
    Konie i remonta w Wojsku Polskim
    w latach 1788–1794 i 1806–1814
    w świetle opinii administracji
    cywilno-wojskowej i relacji z epoki"

  

ISBN 978-83-65982-97-1
238 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Charakterystyka źródeł
II Piśmiennictwo hipologiczne w Rzeczypospolitej XVI–XVIII w. Koń polski w oczach Polaków i cudzoziemców
III Stan gospodarczy w Rzeczypospolitej pod koniec XVIII w. Rynek pasz i koni
IV Organizacja jazdy polskiej w epoce stanisławowskiej 1775–1794
V Konie w polskich regulaminach i przepisach wojskowych 1786–1790
VI Remonta i jej finanse. Stan koni w wybranych jednostkach jazdy 1790–1793
VII Stan gospodarczy ziem polskich po 1800 r. Rynek pasz i koni
VIII Organizacja kawalerii Księstwa Warszawskiego 1806–1814
IX Konie w polskich regulaminach i przepisach wojskowych okresu napoleońskiego
X Remonta i jej finanse. Problemy remontowe w Księstwie Warszawskim 1806–1814
Zakończenie                                          
Bibliografia     
Wykaz skrótów
Spis tabel
Słowniczek terminów jeździeckich i kawaleryjskich
Ryciny
Dodatki źródłowe i statystyczne


O książce:
Jak stwierdził w swych wspomnieniach Aleksander Fredro, Człowiek z koniem, niby centaur, jest dopiero jednostką w kawalerii. Historiografia polska podążając za tą zasadą, jak się wydaje, nie lubi zsadzać jeźdźca z konia, a jeśli już to robi, zwykle idzie tylko za tym pierwszym, interesując się nawet najmniejszym aspektem jego życia, niemal całkowicie zapominając o jego wierzchowcu.  Nie ma w tym jednak nic specjalnie dziwnego. Wraz odejściem koni najpierw z pól walki i większości armii świata, a wreszcie z większości aspektów ludzkiego życia, zaczęto o nich stopniowo zapominać, jako o relikcie świata, który już nie istnieje. Niewielu jest także historyków jeżdżących konno, działających w grupach rekonstrukcji historycznej, czy służących we współczesnej kawalerii ochotniczej, a ich prace często nie znajdują uznania ani wśród szerszego grona historyków, jako zbyt szczegółowe i subiektywne, ani w środowisku jeździeckim, które zarzuca im brak pokrycia w hippicznej rzeczywistości i ślepą wiarę w źródła.
Stąd właśnie autor stawia i próbuje odpowiedzieć na wiele pytań: jak w kawalerii polskiej przełomu epok wyglądało zaopatrzenie w konie? Jakie generowało koszty, a zarazem problemy finansowe? Czym się charakteryzował koń tych dwóch światów? Co jadł i na co chorował? Czy i jakie nosił imię? Jak go szkolono i obchodzono się z nim w ówczesnych jednostkach kawalerii?  Oraz jaki był stosunek kawalerzystów do ich wierzchowców?
Próbą odpowiedzi na te pytania jest niniejsza praca. Autor ma nadzieję, że czytelnik odnajdzie w niej wiele wartościowych informacji i że zachęci ona do szerszego zainteresowania historycznymi pracami hipologiczno-wojskowymi.

 

O autorze:
Krzysztof Kuczyński (ur. 1994 r. w Warszawie). Magister historii, absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Doktorant w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UW (dyscyplina: historia). Zainteresowania badawcze koncentruje na historii wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem historii morskiej sztuki wojennej i historii kawalerii.

   Jakub Juszyński
   "Adrianopol 14 kwietnia 1205.
    Wielka bitwa Połowców z zachodem"

  

ISBN 978-83-65982-96-4
191 str.
145x205 mm
Mapy: 13

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Źródła mówiące o bitwie
II Frankowie na Bałkanach
III Połowcy
IV Walki Połowców z Rusią w X-XII wieku
V Igor Światosławicz wobec Połowców, czyli wszystko zostaje w rodzinie
VI Połowcy w walce o Bułgarię
VII Wydarzenia od początku 1205 roku do przedednia bitwy
VIII Armie obu stron
IX Bitwa
X Po bitwie
XI Rola Połowców w Bułgarii w XIII – XIV wieku
Zakończenie
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Opisywany tu konflikt różni się od stereotypowego obrazu średniowiecznych wojen. W popularnych wyobrażeniach walczono tylko albo z najbliższymi sąsiadami, albo z muzułmanami w ich egzotycznych krajach. Tymczasem bitwa adrianopolska była jednym z punktów zwrotnych w szeregu kampanii, w których rycerze z północno-zachodniej Francji i Wenecjanie walczą z Połowcami na terenie Grecji i Bułgarii.
W dodatku nie był to jakiś osobliwy, przelotny epizod bez znaczenia. Przeciwnie, działania obu stron były wynikiem ich dalekosiężnej i konsekwentnie prowadzonej polityki. Poznanie tego teatru działań pozwala wyjaśnić przyczyny kierunków wielkiej polityki głównych graczy na ówczesnej arenie geopolitycznej, jak i brak aktywności w innych, zdawałoby się ważnych strefach.
Całość rozgrywała się na terenie bliższym geograficznie i kulturowo niż Bliski Wschód, lecz słabiej znanym w historiografii. Oprócz ofensywy flandryjsko-weneckiej, kolonizacji Bułgarii przez Połowców i walki Bułgarów o wolność, w tle widać działalność strategii wielu bliższych i dalszych państw. Pokonane Bizancjum się nie poddaje, Wołosi koczują na coraz szerszym terenie, łacinnicy tworzą kolejne efemeryczne państwa w Grecji, widać politykę sąsiednich Węgier czy Serbii, niemieckie parcie na wschód, pośrednio działalność Rusi czy muzułmanów...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

    

   Andrzej Olejko
   "Skrzydła nad Beskidami 1914. Lotnictwo
    austro-węgierskie w walkach o Kraków
    i w operacji łapanowsko-limanowskiej"

  

ISBN 978-83-65982-95-7
106 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu
I Na drogach i nad drogami odwrotu. Skrzydła Twierdzy Kraków
II Skrzydła nad Jabłońcem. Działania lotnicze nad Beskidami Wyspowym i Sądeckim
III Ohne Flieger kein Sieg! Siła i znaczenie „piątej broni”
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Roth był urodzonym wodzem; łączył w sobie niezwykłą inteligencję oraz bystre spojrzenie wojskowe ze stoickim, niemalże klasycznym spokojem i opanowaniem w nawet najbardziej krytycznym położeniu. Pełen optymizmu i zapału podszedł do postawionego przed nim zadania i wykonał je aż do końca ze zdumiewającą wytrwałością. Ani razu nie zwątpił, ani nie zawahał się, a będąc przekonany o słuszności swej drogi, nic nie było w stanie go od niej odwieść. W rzeczy samej bitwa pod Limanową-Łapanowem stawiała przed dowódcą nie lada wymagania.

Taką opinię gen. Josef Freiherr Roth von Limanowa-Łapanów, triumfator
z przełomowej bitwy 1914 r. na południowym odcinku Frontu Wschodniego (w nomenklaturze cesarsko królewskiego Naczelnego Dowództwa Nord-Ostfront) Wielkiej Wojny (I wojna światowa) nazwanej nieco przesadnie „Marną Frontu Wschodniego”  otrzymał od piszącego wstęp do jego wspomnieniowego opracowania dotyczącego wspomnianej operacji i bitwy stoczonej w dniach 2-12 XII 1914 r.  byłego dowódcy c.k. polowej 1. Armii gen. Victora von Dankla. Po jej zakończeniu znalazł się on jako dowodzący polową c.k. 4. Armią wśród sław dowódczych monarchii austro-węgierskiej docenionych przez Naczelnego Wodza arcyksięcia Fryderyka Habsburga jak i Armeeoberkommando (AOK) zaś ocenę jej znaczenia znaleźć można w źródłach wspomnieniowych jak i archiwalnych...

 

O autorze:
Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.


    

   Marcin Suchacki
   "Chickamauga 1863: niespełniona
    nadzieja Konfederacji"

  

ISBN 978-83-65982-93-3
72 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Z Richmondu nad Chickamaugę
II Generał Braxton Bragg i jego armia
III Chickamauga, 18-20 września 1863 r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Boje o przeprawy przedwcześnie odkryły przed Rosecransem kierunek natarcia konfederatów, zaś opór jego własnej konnicy dał mu czas na ściągnięcie w zagrożone rejony odpowiednich posiłków. Na północ od Lee i Gordon’s Mills pchnięty został cały korpus Crittendena, w ślad za którym maszerowały wojska George’a H. Thomasa i Aleksandra McDowella McCooka. Brak kawaleryjskich pikiet konfederackich na kluczowych drogach nie pozwolił wychwycić kluczowego pochodu korpusu Thomasa, dzięki któremu front jankeski został przedłużony, a obejście z flanki oddziałów Crittendena zostało zniweczone jeszcze przed rozpoczęciem głównych działań. Miast skutecznego oskrzydlenia pozycji federalnych i uderzenia na odsłonięte północne zgrupowanie Armii Cumberlandu, „plan Bragga zamieniał się w chaotyczny bój spotkaniowy w gęstym lesie, gdzie dowodzenie i koordynacja działań napotykały na olbrzymie trudności”.
Czołowa konfederacka brygada piechoty 19 września nieoczekiwanie napotkała całą dywizję od Thomasa, a przecież wedle dotychczasowych raportów nikt z wrogów w jej pasie działań miał nie występować...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niniejsza książka stanowi dziewiątą w jego dorobku. Na jej kartach Autor odsłania przed polskim czytelnikiem genezę, przebieg i następstwa tytułowej bitwy, koncentrując się na wojskach Stanów Skonfederowanych.



   Mariusz Samp
   "Bytom Odrzański 23 VIII 1109"

  

ISBN 978-83-65982-92-6
65 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Bytom Odrzański i okolice do początku XII stulecia
II Rozwój sytuacji w państwie piastowskim po 1102 roku
III Wybuch wojny polsko-niemieckiej z 1109 roku
IV Starcie pod Bytomiem Odrzańskim i kontrowersje wokół niego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map



O książce:
Wojna polsko-niemiecka z 1109 roku stanowiła niezwykle ważne wydarzenie w życiu Bolesława III Krzywoustego (1102-1138). Na trwałe wpisała się też w dzieje rodzimego oręża, stanowiąc jego chwalebną kartę . W czasie walk z Polakami Niemcy ponosili różnego rodzaju niepowodzenia, choć zdarzały się im także zwycięstwa. Już na początki kampanii pokonali oni wojska piastowskie na przedpolu Bytomia Odrzańskiego, co opisał w swej kronice najstarszy polski kronikarz Anonim zwany Gallem. Książka, którą ma tutaj w rękach czytelnik, ma na celu ukazać przebieg tego wydarzenia. Zadanie to nie należy wcale do łatwych, albowiem w dotychczasowej historiografii nie podjęto wielostronnych i wyczerpujących badań nad tym, co się działo wówczas pod Bytomiem. Zazwyczaj omawianemu tu starciu poświęcano jedynie nieznaczne uwagi, wypowiadane na marginesie innych zagadnień. Podjęte przez autora niniejszych rozważań przedsięwzięcie koresponduje ze spotykanymi w nauce poglądami, aby ponownie objąć analizą dzieje wojny z 1109 roku. Wiele zagadnień bezpośrednio odnoszących się do tego konfliktu zbrojnego w dalszym ciągu przedstawia się niezbyt jasno, a wcześniej ugruntowane opinie i zapatrywania na jej temat uległy już dezaktualizacji wskutek postępu badań.

 

O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Jest autorem kilku książek. Ostatnio wydał w wydawnictwie Lira „Kazimierz Odnowiciel. Roztropny polityk, zwycięski wódz” (1988).


   Hadrian Kryśkiewicz
   "Klęski militarne oraz ich powetowanie
    w ideologii zwycięstwa państwa rzymskiego
    u schyłku republiki i w pierwszym stuleciu
    cesarstwa. Problematyka utraty znaków
    wojskowych oraz niewoli rzymskich
    jeńców wojennych"

  

ISBN 978-83-65982-94-0
388 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Signa militaria – aspekty symboliczne i kultowe
II Nowa władza – nowa wizja zwycięstwa. Problematyka klęsk militarnych w propagandzie doby Augusta
III Rzym a wizja pomszczenia clades Variana
IV Obraz rzymskich klęsk militarnych w dobie rządów następców Augusta z dynastii julijsko-klaudyjskiej (od pryncypatu Tyberiusza do Nerona)
V Nowa dynastia – dawny porządek? Klęski militarne imperium oraz ich reperkusje w świetle propagandy doby flawijskiej
Zakończenie
Ilustracje
Bibliografia
Wykaz skrótów katalogów źródłowych oraz periodyków naukowych
Summary / Abstrakt


O książce:
Każdy z nas ponosi klęski. Doświadczanie goryczy porażki stanowi integralną część ludzkiej egzystencji i jest fundamentem konstruktywnych przemian indywidualnych jednostek, społeczeństw, jak również całych narodów. Jako ludzie uwrażliwieni kulturowo, poczuwamy się do niepowodzeń prywatnych, ekonomicznych, zawodowych, ambicjonalnych, rodzinnych, lecz także – państwowych. Jak mogły być pojmowane klęski militarne w starożytnym Rzymie doby pryncypatu? Jaka propaganda ideowa im towarzyszyła i jakie środki zaradcze stosowano, aby zrewidować opinie społeczne o fiasku polityki danego cesarza? Czy cieniom poległych z armii Krassusa i Warusa dane było zaznać spokoju, a utracone znaki legionowe zostały zwrócone Rzymowi? Tym właśnie oraz pokrewnym pytaniom poświęcona została niniejsza książka, której trop badawczy wiedzie poprzez jedne z najsłynniejszych przegranych Imperium Romanum w dziejach.

 

O autorze:
Hadrian Kryśkiewicz (1991) – historyk i kulturoznawca. W 2019 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego, w 2020 roku sfinalizował studia kulturoznawcze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Prelegent na licznych konferencjach naukowych o charakterze międzynarodowym i ogólnopolskim. Swoje prace naukowe poświęcił różnorodnym zagadnieniom badawczym dotyczącym bogatego świata symboli w kulturze i sztuce na przestrzeni wieków, od starożytności, poprzez średniowiecze, aż po czasy nowożytne. Specjalizuje się w tematyce powiązań pomiędzy ideologią, polityką oraz sztuką w dziejach Europy i świata. W oderwaniu od miłości do pióra, wytrwale pielęgnuje pasje podróżnicze i muzyczne.


  

   Wacław Tokarz
   "Marsz Madalińskiego"

  

ISBN 978-83-65982-91-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Marsz Madalińskiego
Mapy



O książce:
Najprawdopodobniej już 12-go, a może dopiero 13-go [marca 1794 roku], wyruszył Madaliński z Ostrołęki w kierunku na Przasnysz. Oprócz jego brygady i szwadronu por. Zielińskiego szło z nim trochę szlachty i ochotników, którymi uzupełniał stany swoich szwadronów; prowadził ze sobą cztery małe działka, zabrane w Nowogrodzie. Tabor miał mały, gdyż większość wozów pozostała w miejscach postoju szwadronów. „Brygada szarf maszerowała”, jak stwierdzali idący jej śladem wywiadowcy rosyjscy.
Nie było to łatwe w okresie roztopów wiosennych, w tym trudnym, lesistym terenie pomiędzy Omulewem i Orzycem; tym dowód niej wysiłek ten świadczył o wzmożonej sprawności brygady. Żywność i paszę rekwirowano po drodze, częściowo płacąc za nie pieniędzmi z zabranej kasy solnej pruskiej; otrzymywano ich jednak niewiele i nawet oficerowie głodowali trochę. Szeregowi rozpowiadali po drodze, że pójdą do Francji lub do Turcji, że maszeruje z nimi Kościuszko. Nastrój brygady był na ogół dobry. Mimo braku żywności i paszy dezercja początkowo była minimalna… (fragment)

Antoni Józef Madaliński herbu Larysza (ur. 1739, zm. 1804) – generał, dowódca kawalerii, jeden z dowódców w insurekcji kościuszkowskiej, poseł na Sejm Czteroletni, uczestnik konfederacji barskiej. W 1794 roku był brygadierem w 1. Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej, która to jednostka, swoim marszem spod Ostrołęki, stanowiła ubezpieczenie insurekcji od północy. Wziął udział w bitwach pod Racławicami i Szczekocinami, a następnie w wyprawie wielkopolskiej Dąbrowskiego, podczas których odznaczył się jako zdecydowany dowódca, realizujący śmiałą strategię manewrową.

 

O autorze:
Wacław Tokarz (1873–1937), historyk, żołnierz Legionów Polskich, pułkownik Wojska Polskiego, profesor UJ i UW, szef Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Badacz historii wojskowości i dziejów politycznych Polski końca XVIII i pocz. XIX w. Jego główne prace to: Ostatnie lata Hugona Kołłątaja (1794–1812), t. I–II (1905), Armja Królestwa Polskiego 1815–1830 (1917), Wojna polsko-rosyjska 1830–1831 (1930), Insurekcja warszawska (17 i 18 kwietnia 1794) (1934).



   Cezary Namirski
   "Ballaghmoon 13 IX 908"

  

ISBN 978-83-65982-90-2
92 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zarys sytuacji politycznej i społecznej na terenie Irlandii we wczesnym średniowieczu
II Wojskowość na terenie Irlandii w IX i X w.
III Wczesnośredniowieczna południowa Irlandia (Leth Moga) do bitwy pod Ballaghmoon
IV Flann Sinna: arcykról Irlandii
V Cormac mac Cuilennáin: biskup, król i wojownik
VI Ostatni bój biskupa Cormaca: bitwa pod Ballaghmoon (13 IX 908)
VII Irlandia po bitwie pod Ballaghmoon
Epilog
Ballaghmoon 13 IX 908 (English summary)
Bibliografia
Objaśnienia skrótów użytych w tekście
Wykaz ilustracji
Spis map



O książce:
Stoczona 13 września 908 r. bitwa pod Ballaghmoon (gael. Belach Mugna, Bealaigh Mugna) jest epizodem mało znanym poza Irlandią, a w polskiej literaturze nie poruszanym praktycznie w ogóle. Miała ona jednak istotny wpływ na wczesnośredniowieczną historię Zielonej Wyspy, na kolejne dekady kształtując tamtejszy krajobraz polityczny i militarny – nie będzie przesadą zaliczenie jej do najważniejszych batalii stoczonych na terenie Irlandii w epoce wikingów. W wyniku odniesionego zwycięstwa hegemonia władców Uí Néill została wzmocniona, a poniesiona przez zajmujące południowo-zachodnią część wyspy królestwo Munster klęska pogrążyła je w kryzysie, z którego podźwignął je dopiero Brian Boru, późniejszy arcykról Irlandii, który w 1011 r. uzyskał zwierzchność nad wszystkimi królestwami wyspy, a w Wielki Piątek 23 kwietnia 1014 r. poległ w stoczonej pod Clontarf zwycięskiej bitwie przeciwko wikingom z Orkadów oraz wojskom Dublina i Leinster. Choć jest on bez wątpienia najwybitniejszym władcą nie tylko w historii Munster, ale i całej wczesnośredniowiecznej Irlandii, to za szczególną postać owej epoki uznać trzeba także Cormaca mac Cuilennáina, władcę królestwa Munster, który poległ pod Ballaghmoon wraz ze znaczną częścią swojej armii. Skupił on w swym ręku władzę królewską i biskupią, będąc przy tym utalentowanym dowódcą, a po śmierci czczony był jako Święty. Jego pogromca, Flann Sinna, zapisał się w historii jako jeden z najdłużej panujących arcykrólów Irlandii (879-916), którego rządy były jednak w pewnym momencie zagrożone sukcesami Cormaca, co doprowadziło do krwawej konfrontacji pod Ballaghmoon...

 

O autorze:
Cezary Namirski (ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham tytuł doktora. Obecnie pracownik Działu Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Autor opracowań naukowych poświęconych pradziejom Sardynii (Nuragiczna Sardynia, Kraków 2016; Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia, Oxford 2020) oraz Balearów (Pradzieje Balearów. Od najwcześniejszej obecności człowieka do podboju rzymskiego, Kraków 2020), a także prehistorycznej sztuce naskalnej Brytanii i Irlandii (Prehistoryczna sztuka naskalna Wysp Brytyjskich, Kraków 2019). Jego zainteresowania obejmują m.in. epoki brązu i żelaza w środkowej części basenu Morza Śródziemnego, pradziejową sztukę naskalną w Europie Północnej oraz wczesne średniowiecze na Wyspach Brytyjskich.



   Jakub Juszyński
   "Trutina 8 X 1110. Zwycięstwo polskich
    konnych łuczników"

  

 ISBN 978-83-65982-89-6
 77 str.
163x235 mm
Mapy: 3

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Znaczenie zasieków w wojnach
II Wojny Krzywoustego z Czechami
III Rok 1110
IV Wojsko Bolesława Krzywoustego
V Bitwa
Bibliografia
Spis map



O książce:
W zimny, jesienny poranek jeden z polskich hufców cofał się drogą przez równinę ku lasowi, mijając mały lasek, leżący w dolinie schodzącej ku Trutinie. Wojowie oglądali się nań, gdyż dla postępującej z tyłu armii czesko-niemieckiej byłoby to idealne miejsce do ukrycia części oddziałów. Z oddali dobiegał już odgłos kopyt ciężkozbrojnych hufców Władysława i okrzyki ludzi Dzietrzyszka, nawołujących opieszałych do marszu... (fragment książki)

Bitwa nad Trutiną, stoczona 8 października 1110 roku, w której Bolesław Krzywousty pokonał Czechów i Niemców, nie jest dobrze znana w polskiej historii. Była wynikiem inicjatyw politycznych podejmowanych przez Bolesława III w Czechach. Będąc, tak samo jak Chrobry, pół-Czechem, Krzywousty dążył do realnego związku Polski i Czech. Nad Trutiną walczył w obronie praw do tronu księcia Sobiesława Przemyślidy, przeciw jego bratu Władysławowi I. Obaj byli jego krewnymi. W tej bitwie polska lekka jazda zwyciężyła, używając samych tylko łuków. Dane archeologiczne i źródła pisane z XI i XII wieku potwierdzają, że konne łucznictwo było efektywnie stosowane w tamtym czasie przez piastowską konnicę. Było to możliwe dzięki wysokiemu poziomowi polskiego jeździectwa i łucznictwa. Z 1124 roku pochodzi pierwsza relacja o pojedynczym polskim konnym łuczniku. Oddał on partyjski strzał w galopie, a był księdzem, co świadczy, że umiejętności bojowych musiał nabyć w domu, przed przejściem w stan duchowny. Czeski kronikarz Kosmas opisał jego walkę krótko po jej odbyciu się na podstawie relacji świadków, odnotowując przy tym szereg szczegółów.

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   Amet-chan A. Szejchumierow
   "Armia Chanatu Krymskiego.
    Organizacja i taktyka (XV–XVIII w.)"

  

 ISBN 978-83-65982-88-9
  297 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Historiografia i źródła
II Organizacja armii Chanatu Krymskiego
III Taktyka wojsk Chanatu Krymskiego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia



O książce:
Istniejący na przestrzeni ponad trzech stuleci (od 1442 do 1783 r.) Chanat Krymski odegrał ważną rolę w historycznych losach Europy Wschodniej. Siły zbrojne pozwalały Girejom bronić granic i utrzymać swoje interesy w obliczu potężnych sąsiadów. Wojsko krymskie często okazywało się decydującą siłą w licznych konfliktach zbrojnych, wstrząsającymi Europą Wschodnią i Kaukazem.
Organizacja wojskowa i taktyka armii chanów krymskich były kontynuacją tradycji Złotej Ordy, sięgających systemu militarnego imperium Czyngis-chana, który z kolei opierał się na wielowiekowych doświadczeniach wojen stepowych. Tatarzy krymscy chętnie wykorzystywali oddziaływanie wojenne innych ludów w rzemiośle wojennym, jednocześnie sami stając się przyczyną transformacji sił zbrojnych sąsiednich krajów. Symbioza tradycji Złotej Ordy i wpływów osmańskich doprowadziła do powstania krymskiej sztuki wojennej. Wielu współczesnych zauważyło duże podobieństwo ubioru, broni i zbroi Tatarów krymskich u wielu ich przeciwników. Nawet tak niezwykłe wojsko w tym rejonie Europy jakie powstało na Siczy Zaporoskiej, wypracowało pod wpływem tatarskim swój własny, specyficzny styl działań wojennych. Tym sposobem wojska krymskie wywarły znaczący wpływ na historię Europy Wschodniej i Północnego Kaukazu, nie tylko poprzez swój udział w konfliktach zbrojnych, ale i dzięki wpływowi na ewolucję spraw wojskowych w pozostałych państwach. Wojsko krymskie jest niezwykłym przykładem adaptacji „klasycznej” stepowej sztuki wojennej do nowych realiów „ery prochu”...

 

O autorze:
Amet-chan A. Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego. Autor 15 publikacji dotyczących różnych aspektów wojskowości Tatarów krymskich, w tym jednej monografii.
Prezentowana praca jest rozprawą doktorską Autora.



   Tomasz Szeląg
   "Wpływ Kościoła na ustawodawstwo cywilne
    w okresie panowania dynastii konstantyńskiej
    (305–363 r.) w świetle prawa kanonicznego
    i przepisów księgi XVI Kodeksu Teodozjusza"

  

 ISBN 978-83-65982-83-4
  140 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Układ pracy. Wskazówki bibliograficzne
I Imperium Rzymskie oraz sytuacja prawna i faktyczna Kościoła w IV w. n.e. do roku 363
II Kodeks Teodozjusza jako źródło prawa
III Rozwój instytucji prawnych Kościoła do 363 r.
IV Ustawodawstwo cywilne w okresie panowania dynastii konstantyńskiej w  świetle przepisów księgi XVI Kodeksu Teodozjusza z uwzględnieniem wpływu Kościoła na świeckie przepisy prawne
Zakończenie. Wnioski
Bibliografia
Aneks
Summary


O książce:
Rządy rodu Konstancjusza Chlorusa, które trwały ponad pół wieku, stanowiły moment przełomowy w historii zarówno państwa rzymskiego, jak i całej Europy. Zmiany ustrojowe, gospodarcze, nasilające się wędrówki plemion, okres gwałtownych tarć religijnych i zmiany w prawie – te wszystkie wydarzenia miały miejsce w ciągu zaledwie jednego półwiecza. Na tych dwóch ostatnich zagadnieniach koncentruje się niniejsza praca, a dokładniej – badany jest w niej wpływ rozwoju Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem jego instytucji prawnych, jaki w mojej opinii zaznaczył się od początku IV w. na rzymskie ustawodawstwo cywilne. Analiza taka przeprowadzona została w oparciu o przepisy księgi XVI Kodeksu Teodozjusza. Wpływ ten skutkował także powolnym odejściem od dawnych wyznań państwowych, zakończonym w efekcie słynną ustawą Teodozjusza I z 380 r., ustanawiającą religię chrześcijańską jako państwową w całym Imperium Rzymskim...

 

O autorze:
Tomasz Szeląg (1980). Doktor nauk prawnych, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskał również licencjat kościelny z zakresu prawa kanonicznego na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie w Instytucie Prawa Kanonicznego.
Adiunkt w Instytucie Prawa i Ekonomii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Członek Stowarzyszenia Kanonistów Polskich.
Autor monografii Bitwa pod Adrianopolem 9 sierpnia 378 r. (2006), Kampanie galijskie Juliana Apostaty. Argentoratum 357 r. (2007) oraz Cesarz Julian Apostata i jego ustawa szkolna (2017) wydanych nakładem wydawnictwa Infort Editions oraz Amida 359 (2012), która ukazała się w popularnonaukowej serii Historyczne Bitwy wydawnictwa Bellona. Współautor podręczników z prawa rzymskiego Prawo rzymskie. Repetytorium (2002, wyd. II 2004), Prawo rzymskie. Zestaw ćwiczeń dla studentów prawa (2004) oraz kilkunastu artykułów naukowych i popularnonaukowych. Publikuje również na portalach WielkaHistoria.pl, TwojaHistoria.pl i Ciekawostkihistoryczne.pl.

   Daniel Baron
   "Talvisota 1939–1940. Działania powietrzne
    podczas wojny sowiecko-fińskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-87-2
 581 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przyczyny konfliktu
II Teatr działań wojennych
III Przeciwnicy
IV Wojna – listopad-grudzień 1939
V Wojna – styczeń 1940   
VI Wojna – luty 1940
VII Wojna – Marzec 1940
VIII Ocena
Załączniki
Spis map
Bibliografia



O książce:
Sowiecko-fińska wojna zimowa (fin. Talvisota, ros. Zimowaja Wojna) znana jest przede wszystkim jako konflikt, któremu rozstrzygnięcie przyniosły działania lądowych komponentów walczących stron. Trudno polemizować z tym stwierdzeniem, chociaż podczas wojny miały również miejsce zmagania w powietrzu, które wprawdzie nie zadecydowały o jej wyniku, ale charakteryzowały się znaczną dynamiką działań oraz zaangażowaniem ogromnych (zwłaszcza po stronie sowieckiej) sił i środków. Lotnictwo fińskie zaś, podobnie jak wojska lądowe tej małej skandynawskiej republiki, zapisało piękną bojową kartę w historii. Uporczywą i skuteczną walką, z dysponującym przygniatającą przewagę liczebną przeciwnikiem, wniosło bardzo duży wkład w ocalenie suwerenności państwa.
Na temat wojny zimowej napisano już bardzo wiele. Ogromna część literatury, traktującej o tym fascynującym wydarzeniu historycznym, powstała oczywiście w Finlandii, a także w Szwecji, w kraju, który udzielił wtedy swemu wschodniemu sąsiadowi znaczącej pomocy tak wojskowej, jak i dyplomatycznej. Okoliczności związane z tym najważniejszym, oprócz uzyskania niepodległości, wydarzeniem dziejowym stanowią dla Finów niezwykle istotny składnik ich narodowej tożsamości i powód do dumy. Finlandia stała się przecież jedynym państwem, które oparło się (ponosząc jednak straty), zaborczej polityce prowadzonej przez ZSRS, który razem z III Rzeszą, na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku brutalnie zakłócił niełatwy, ale pokojowy byt narodów EuropyŚrodkowo-Wschodniej...

 

O autorze:
Daniel Baron (1977) – absolwent Instytutu Historii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2001). W latach 2001–2003 pracownik Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach. W 2004 roku ukończył Studium Oficerskie w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu i od tego czasu pełni zawodowa służbę wojskową w Wojsku Polskim. Uczestnik misji zagranicznych w ramach Polskich
Kontyngentów Wojskowych w Iraku i Syrii. Obecnie pełni służbę w strukturach 13. Śląskiej Brygady Obrony Terytorialnej.
Zainteresowania autora skupiają się w obszarze 20-lecia międzywojennego państw Europy Środkowo-Wschodniej i Północnej, historii najnowszej państw skandynawskich oraz zagadnień związanych z problematyka aktualnej sytuacji bezpieczeństwa w basenie Morza Bałtyckiego i związanej z tym problematyki militarnej.
Niniejsza publikacja jest pierwszym opracowaniem prezentowanym szerszemu odbiorcy.



   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (3).
    X K (Prusacy, Polacy, Bawarzy, Westfalczycy,
    Francuzi)"

  

 ISBN 978-83-65982-86-5
 90 str.
163x235 mm
Mapy: 14

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Powstanie X K i koncentracja. Siły rosyjskie
II Bez przeciwnika
III Zmagania wokół twierdzy
IV Operacje wojenne w Kurlandii (październik – połowa grudnia 1812 r.)
V Wielki odwrót (II połowa grudnia 1812 r. – początek 1813 r.)
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
W nocy na 1 listopada zostały zaatakowane bawarskie pozycje koło Jakobsztat i Frydrychsztat (batalion Bawarów wycofał się z tego miasta do Jakobsztat), a komunikacja z tym ostatnim miastem uległa przerwaniu. Hünerbein od razu wysłał kolumnę ruchomą na Linden (batalion piechoty, 40 konnych), którą potem wzmocnił 1. i 2. batalionami 5. pułku Księstwa, polską półbaterią konną i 60 konnymi, a Krons-Misshof obsadził 4 kompaniami i 10 konnymi. Do płk. hr. Buttlara, stojącego z 2. batalionem Bawarów w Jakobsztat, wysłał rozkaz wsparcia działań szefa batalionu Kamińskiego idącego z kierunku Walhof. Ale Rosjanie nie czekali na kontrakcję i szybko wycofali się według jednych doniesień za Dźwinę, według innych na Dahlenkirchen.
Nazajutrz (2 listopada) 3. batalion polskiego 5. pułku został wyrzucony przez przeważających Rosjan z Krusenhof. Hünerbein wysłał mu na wsparcie 2. batalion. Pięć dni później o godz. 3.00 Rosjanie napadli na posterunek w Neuguth (kompania polskiej piechoty, 10 dragonów). Dragoni zostali od razu wzięci na biwaku, Polacy stawili opór i zapewne ulegliby, ale niespodziewanie na flance Rosjan pojawił się kpt. Szardehely z 23 huzarami wracający z Frydrychsztat do Annaburga i śmiałym atakiem zmusił ich do ucieczki...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Menedżer kultury z zawodu (UAM Poznań), inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy Nakło nad Notecią. Znawca białej broni i falerystyki. Członek-założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego pw. św. Jerzego. Epoka napoleońska stanowi trzon jego zainteresowań historycznych. Obraca się również w innych okresach (wieki XVIII i XIX, wojny kolonialne, I i II wojny światowe). Od wielu lat zgłębia tajniki biblistyki.



   Adam Jakub Jarych
   "Grabież i wykorzystanie łupów wojennych
    w republikańskim Rzymie"

  

 ISBN 978-83-65982-82-7
 268 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Podziękowania
Wykaz skrótów
Wstęp
I Określenia rzymskich łupów. Analiza terminologiczna
II Grabież i podział zdobyczy
III Łupy w czasie triumfów i owacji
IV Prezentacja łupów w przestrzeni Rzymu
V Fundacje ex manubiis
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia


O książce:
Niniejsza monografia ma na celu prześledzenie mechanizmów rzymskiej grabieży oraz dystrybucji i wykorzystania łupów wojennych. Praca koncentruje się głównie na czterech rodzajach zdobyczy jak: pieniądze (w tym kruszec), dzieła sztuki, broń oraz jeńcy. W pierwszej kolejności książka omawia najważniejsze antyczne terminy dotyczące łupów. Następnie poprzez poszczególne kampanie militarne prezentuje sposoby gromadzenia, podział oraz dystrybucji i redystrybucji zdobyczy wśród wodzów, legionistów i w samym Rzymie, gdzie deponowano m.in. zagarnięte w czasie wojen posągi czy broń. Analizuje ona także mechanizmy prezentacji łupów w czasie triumfów i owacji, a także sposoby finansowania budowy poszczególnych monumentów publicznych ex manubiis...

 

O autorze:
Adam Jakub Jarych (1987), doktor nauk humanistycznych z zakresu archeologii śródziemnomorskiej. Absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu Łódzkiego. Uczestnik badań archeologicznych w Czarnogórze, Bułgarii oraz Włoszech. Autor artykułów naukowych i popularnonaukowych. Swoje zainteresowania koncentruje głównie na okresie rzymskiej Republiki oraz Cesarstwa, skupiając się m.in. na sposobach wykorzystania łupów wojennych w przestrzeni Rzymu i topografii miasta.



   Jakub Juszyński
   "Północny łuk refleksyjny w Polsce"

  

 ISBN 978-83-65982-85-8
 49 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Informacje ogólne o północnym łuku refleksyjnym
II Prehistoria i starożytność
III Skandynawia i Finlandia od prehistorii po XVIII w.
IV Ludy ugrofińskie i syberyjskie
V Znaleziska z Polski i okolic
VI Ikonografia z Polski
Bibliografia



O książce:
Północny łuk refleksyjny był używany począwszy od prehistorii po XX wiek, na obszarach od Polski na zachodzie aż do Kamczatki na wschodzie. Jego występowanie nie tylko w Polsce, ale także na świecie nie zostało w polskiej literaturze przedmiotu opisane. Tymczasem typ ten jest najdłużej i najszerzej używanym rodzajem łuku. Jego charakterystyczne cechy, choć różne w zależności od regionu produkcji i innych czynników, pozostawały niezmienne. Świadczy to o skuteczności konstrukcji i żywotności praktyki tak jego wytwarzania, jak i efektywnego użycia. Znaleziska archeologiczne oraz ikonografia świadczą, że był powszechny na ziemiach wschodnich i północnych sąsiadów Polski oraz w Czechach. Takie same ślady poświadczają jego znajomość w Polsce.
Książka ta ma więc zapełnić szeroką lukę w polskiej literaturze, jaką jest brak opracowań na temat północnego łuku refleksyjnego. W tym celu został w tej publikacji opisany tak według chronologii, jak geografii jego występowania, by na podstawie zebranego materiału określić jego użycie w Polsce. Równie ważny jest materiał ilustracyjny, także mało znany w polskiej literaturze przedmiotu, a będący ważnym źródłem dla historii łuków północnych w Polsce...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Andrzej Olejko
   "Gapa z zielonym wieńcem czyli z szachownicą
    przeciwko tryzubowi. Pierwsza wojna polskich
    skrzydeł 1918–1919"

  

 ISBN 978-83-65982-81-0
 585 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Droga do polskich skrzydeł
II Lotnicze preludium niepodległości 1918/1919 r., czyli ci pierwsi z… późniejszych „Nielicznych”
III Lotnicza epopeja Galicji 1918/1919, czyli wojna w powietrzu na wschodnich kresach
IV Prawo do „Gapy” z zielonym wieńcem czyli… oko w oko w powietrzu i na ziemi
V Na skrzydłach do Zbrucza
VI Przeciw nowemu-staremu wrogowi
Zakończenie
Posłowie (Mariusz Niestrawski)
Bibliografia



O książce:
Oddawane w twe ręce Czytelniku opracowanie jest próbą zebrania rozsypanych źródłowych okruchów z tamtego okresu w zwartą całość. To nie tylko cykl poważnie uzupełnionych artykułów, jakie w 2018 r. ukazały się na łamach miesięcznika „Militaria”, ale także mało znane bądź dotąd nieznane „okruchy” z lotniczej historii sił powietrznych Rzeczpospolitej z lat 1918-1919, prowadzące do najbardziej znanego lotniczego godła w historii, jakim jest symbolika polsko-amerykańskiej 7. Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki. W okresie II wojny światowej godło to okryło się chwałą, umieszczone na kadłubach samolotów myśliwskich 111. Eskadry Myśliwskiej broniącej polskiego nieba w 1939 r. oraz 303. „Warszawskiego” Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki Polskich Sił Powietrznych, który w wolnej Polsce „wylądował w 2018 r.” w swoim muzeum w Napoleonie. Legenda pilotów 303. „Warszawskiego” Dywizjonu Myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki trwa od 1940 r. do dziś. O jego pilotach, legendarnych „Rafałach”, będący jednym z nich, por. Witold Urbanowicz po latach, w kontekście ich udziału w Battle of Britain w 1940 r., napisał: Byliśmy jak tuzin myśliwych psów rozrywających na strzępy dzika...

 

O autorze:
Andrzej Artur Olejko (ur. w 1963 r. w Brzozowie) – historyk, doktor habilitowany prof. URz, specjalizujący się w historii wojskowości i problematyce lotniczej, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu.
Wraz z red. Jerzym Pasierbem na falach „Polskiego Radia Rzeszów” prowadzi cykliczny program „Bitwy, Kampanie, Militaria”. Jest również twórcą cyklu programowego „Zakamarki Przeszłości” ukazującego się od 2007 r. w TVP Rzeszów oraz członkiem Stowarzyszenia Kolekcjonerów „Ziemia Pucka” i Stowarzyszenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum 303 w Napoleonie. Autor, współautor, redaktor i współredaktor wielu artykułów i pozycji książkowych.


   Marcin Suchacki
   "Custoza 1866. Bitwa bez zwycięzców"

  

 ISBN 978-83-65982-84-1
 96 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2021

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przygotowania do wojny o Wenecję Julijską i trwałość Królestwa Włoch
II Uwertura pod Villafrancą. Szarża Rodakowskiego fundamentem austriackiego zwycięstwa
III Od Mongabii do Custozy. Bitwa narodów
Zakończenie – bitwa bez zwycięzców
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Zgodnie z nowym regulaminem Bechtolsheim posuwał się na czele, z naprzeciwka wyjechał na siwym koniu dowodzący batalionem major Antonio Stoppino, prawdopodobnie starając się rozeznać w sytuacji. Włoska armata oddała jeden tylko wystrzał, ale podobno niecelny. Zanim kanonierzy zdążyli ponownie załadować lub zaprzodkować, to ułani siedli już im na karki. Zginął dowodzący artyleryjską sekcją podporucznik Giovanni Francesco Rionero, a Stoppino skrzyżował własny pałasz z szablą rotmistrza. Nie wiadomo, jak skończyłby się ów pojedynek, gdyby nie pchnięcie lancą, otrzymane przez Włocha z ręki szeregowego Stjepana Kazezevicia, ordynansa Bechtolsheima. Śmiertelnie ranny oficer runął na ziemię. Jaszcze znajdujące się za działem zawróciły, dezorganizując szeregi wspomnianej kompanii. W zasadzie w tym momencie rotmistrz winien już wydać przybocznemu trębaczowi polecenie grania sygnału do odwrotu, bo za pierwszą kompanią posuwały się następne. Z uwagi na nieobecność podczas całej porannej misji dwóch z pięciu etatowych oficerów szwadronu w praktyce brakowało jednak tzw. oficera prowadzącego, który wedle regulaminu miałby poprowadzić wąską drogą odwrót konnej kolumny, znajdując się w chwili rozpoczęcia szarży na samym końcu idącej do przodu kawalerii. Niewykluczone, że jeźdźców poniosły jednak wystraszone konie lub fantazja samego rotmistrza. Dezorganizacja pododdziału dalece przewyższającego liczebność dwóch plutonów jazdy i śmierć wysokiego rangą oficera nieprzyjacielskiego stanowiły maksimum tego, co można było osiągnąć.
Pozostałe kompanie włoskie zeszły z drogi rozpędzonych Sławończyków, kosząc ich ogniem bocznym. Bechtolsheim zdołał jeszcze dojechać do skrzyżowania szlaków: Salionze–Sommacampagna i Valeggio sul Mincio–Castelnuovo del Garda. Tam kawalerzyści dostali się w krzyżowy ostrzał, mordujący praktycznie większość szarżujących...

 

O autorze:
Marcin Suchacki (1979), historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niniejsza książka stanowi ósmą w jego dorobku. Na jej kartach Autor odsłania przed polskim czytelnikiem genezę, przebieg i następstwa tytułowej bitwy, podkreślając szereg paradoksów z nią związanych.

   Łukasz Kowalewski
   "Wojna o Kuwejt 1990–1991. Przyczyny,
    przebieg oraz konsekwencje cz. 2"

  

 ISBN 978-83-65982-80-3
 382 str.
145x205 mm
Mapy: 19

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

IV Od Pustynnej Tarczy do Pustynnej Burzy. 7 sierpnia 1990 – 16 stycznia 1991
V Pustynna Burza. Kampania powietrzna
VI Pustynna Burza. Kampania lądowa
Zakończenie
Spis map i schematów
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych. Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą. Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...

 

O autorze:
Łukasz Kowalewski (1980) we wrześniu 2014 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych (Uniwersytet Gdański). Specjalizuje się w historii najnowszej powszechnej. W swoim dorobku ma ponad 20 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym jedną translatorską. Zainteresowanie badawcze dotyczą głównie historii militarnej Iraku w XX wieku. Oprócz tego w kręgu jego zainteresowań są również konflikty w Afryce Południowej, libijskie interwencje w Afryce, brytyjskie operacje wojskowe w krajach arabskich w latach 1914-2003 oraz działania polskiego wywiadu w XVII wieku. Ostatnio w centrum jego zainteresowań znalazł się rozwój sportu robotniczego w Stoczni Gdańskiej w latach 1945–1956.


   Paweł Kasztelan
   "Polsko-moskiewskie stosunki dyplomatyczne
    przełomu XVI/XVII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-79-7
 278 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Stan badań
Baza źródłowa
I Polska polityka wschodnia w ostatnich latach panowania Stefana Batorego (1584-1586)
II Elekcja 1587 roku – kandydatura Fiodora Iwanowicza na tron polski próbą wyjścia państwa moskiewskiego z defensywy politycznej
III Ewolucja polskiej polityki wobec Moskwy po elekcji 1587 roku
IV Drugie poselstwo Sapiehy w 1600 roku – kompromis w polskim wydaniu
V Projekty unii polsko-moskiewskiej – rzeczywistość czy utopia?
VI Wnioski
Zakończenie
Aneksy Źródła do dziejów poselstwa Rzeczypospolitej Obojga Narodów w Moskwie
w latach 1590-1591
Bibliografia


O autorze i o książce:
Paweł Kasztelan urodził się w 1966 roku w Gostyniu. W 1986 roku rozpoczął studia w Instytucie Historii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył te studia uzyskując jednocześnie specjalizację archiwistyczną oraz pedagogiczną. Już od czasów licealnych zainteresowany był zagadnieniami związanymi z historią stosunków Rzeczypospolitej z jej wschodnim sąsiadem w XVI–XVII wieku. Tej właśnie epoce poświęcił pracę magisterską Czasy zamętu w państwie moskiewskim na przełomie XVI–XVII wieku w historiografii rosyjskiej i polskiej XIX i początku XX wieku.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową w Zespole Szkół nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Swarzędzu, w którym pracuje do chwili obecnej. Pracę zawodową przez cały czas łączy z własnymi zainteresowaniami oraz pracą naukową. Podjął badania nad, praktycznie niezbadanym, okresem w historii polsko-moskiewskich stosunków dyplomatycznych. Sięgnął do nieznanych polskim badaczom źródeł. Po wielu latach wnikliwej kwerendy źródłoznawczej, licznych tłumaczeniach tekstów z łaciny oraz języka rosyjskiego napisał prezentowaną rozprawę doktorską Polsko-moskiewskie stosunki dyplomatyczne przełomu XVI/XVII wieku. Opublikował także szereg artykułów związanych z pracą naukową oraz zawodową m.in. w „Grabonoskich Zapiskach Regionalnych” czy „Przeglądzie Wielkopolskim”.)...



   Mariusz Samp
   "Budziszyn 1029. Mieszko II i oblężenie
    połabskiego grodu"

  

 ISBN 978-83-65982-77-3
 64 str.
163x235 mm
Mapy: 2

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp   
I Budziszyn i jego znaczenie na początku XI stulecia   
II Strony konfliktu   
III Wybuch wojny polsko-niemieckiej   
IV Fiasko wojsk Konrada II pod wałami Budziszyna   
Podsumowanie   
Bibliografia   
Spis map



O książce:
O Budziszynie słyszał chyba każdy Polak. Gród ten we wczesnym średniowieczu odegrał bardzo ważną rolę militarną. Przez kilka dziesięcioleci znajdował się on we władaniu Piastów. W 2018 roku nakładem wydawnictwa „Bellona” ukazała się w popularnonaukowej serii „Historyczne Bitwy” książka pt. „Budziszyn 1002-1018”. Jej autor, R. F. Barkowski, odmalował dzieje tytułowego grodu, kiedy to toczyły się zażarte i trwające z przerwami ponad 15 lat zmagania między Bolesławem Chrobrym a Henrykiem II Świętym. Szkoda, że wymieniony popularyzator historii nie pokusił się o scharakteryzowanie losów Budziszyna w kolejnych latach. Chodziłoby tu głównie o wydarzenia z 1029 roku, a więc kampanię następcy Henryka II, Konrada II, skierowanej przeciwko synowi Chrobrego – Mieszkowi II, a która zakończyła się pod wałami Budziszyna właśnie. Niniejsza publikacja ma na celu oświetlenie przyczyn oraz przebiegu wspomnianej wyprawy.
Wbrew pozorom zadanie przed którym stanął autor niniejszego opracowania jest niezwykle trudne do wykonania, gdyż źródeł na temat konfliktu polsko-niemieckiego z 1029 roku jest niezmiernie mało. A te które się ostały (są to przekazy powstałe głównie na terenie Rzeszy) wzmiankują o minionych wydarzeniach w sposób ogólnikowy, podając jedynie kilka podstawowych informacji. Wobec powyższego nie może dziwić, iż dotychczasowi historycy raczej mało interesowali się zagadnieniami związanymi z wojną z 1029 roku. W efekcie do dnia dzisiejszego nie powstała osobna monografia, opisująca to co działo się pod Budziszynem w omawianym czasie. Co więcej, pasjonaci najstarszej polskiej wojskowości nie doczekali się nawet skromnego artykułu naukowego czy popularnonaukowego z tego zakresu. Powstałą w rodzimej historiografii lukę będzie starała się zatem wypełnić prezentowana publikacja. Czy jej autorowi udało się osiągnąć zamierzone cele, będzie mógł ocenić czytelnik po jej lekturze...

 

O autorze:
Mariusz Samp, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. W kręgu jego zainteresowań znajdują się historia średniowiecza i historia wojskowości. Do tej pory wydał dwie książki: „Krosno Odrzańskie 1005 i 1015” oraz „Praga 1004. Największa klęska Bolesława Chrobrego”. Współpracował z portalem HISTMAG. Obecnie jest publicystą w serwisie KRONIKIDZIEJÓW.




   Daniel Gazda
   "Memfis 728 rok p.n.e."

  

 ISBN 978-83-65982-76-6
 112 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Warunki naturalne i podział geograficzno-historyczny Egiptu i Nubii
II Egipt i Nubia w III Okresie Przejściowym (XI–VIII w. p.n.e.)
III Armia egipska i kuszycka (nubijska) w VIII w. p.n.e.
IV Wyprawa Pianchiego na Egipt w 728 roku p.n.e.
Zakończenie. Utworzenie Imperium Kusz      
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Przedstawiam Państwu pierwszą pozycję z cyklu pt. Krwawy Nil. Wojny Faraonów prezentujący najciekawsze działania zbrojne w dolinie Nilu oraz prowadzone przez władców egipskich na terenie Syropalestyny, począwszy od starożytności aż po wiek XIX. Czytelnika może dziwić taki rozrzut czasowy, jednak wszystkie te konflikty łączy kilka aspektów. Przede wszystkim rzeka Nil, która pozostawała niezmienna przez te wszystkie epoki. Zmieniali się tylko ludzie zamieszkujący jej brzegi. Ponadto na szersze omówienie zasługują niezwykle ciekawe przebiegi kampanii wojennych, jak i nietuzinkowość, oryginalność postaci wodzów biorących w nich udział. Działania zbrojne w Dolinie Nilu czy na terenie Syropalestyny są mało znane polskiemu czytelnikowi, dlatego tym bardziej należy je przedstawić odbiorcom tego typu książek. Niektóre wojny toczone w dolinie Nilu były niezwykle krwawe, stąd tytuł serii Krwawy Nil. Miasto Memfis, którego nazwa pojawia się w tytule niniejszej książki, było stolicą starożytnego Egiptu już w okresie Starego Państwa, czyli w III tys. p.n.e. Zostało założone przez faraona Menesa (Narmera) i znajdowało się na lewym brzegu rzeki niedaleko kompleksu piramid w Sakkara. W VIII w. p.n.e. było w dalszym ciągu metropolią Egiptu, może o mniejszym znaczeniu niż dawniej, ale posiadało niezwykle ważne strategiczne położenie, przez co było mocno obwarowane. Znajdował się w nim duży port rzeczny z cumującymi w nim licznymi jednostkami pływającymi różnej wielkości. W Memfis między innymi mieściły się magazyny broni i żywności. Można śmiało powiedzieć, że kto dzierżył w swoim ręku Memfis, ten mógł sprawować kontrolę zarówno nad Górnym, jak i Dolnym Egiptem. Bez zajęcia tej fortecy było to niemożliwe...

 

O autorze:
Daniel Gazda (1963), archeolog, historyk zajmujący się głównie badaniami archeologicznymi obiektów warownych i sakralnych z okresu starożytności i średniowiecza oraz historią wojskowości. Uczestnik wielu misji archeologicznych do doliny Nilu oraz kierownik wieloletnich badań archeologicznych ważnych obiektów militarnych i sakralnych w Polsce np. Zamki w Radzyniu Chełmińskim czy Czorsztynie, obiekty warowne w Starym Dzierzgoniu. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych z dziedziny archeologii i 10 publikacji książkowych z dziedziny wojskowości m.in.: Rzym i Barbarzyńcy. Wojny, relacje, starcie cywilizacji, Wojny Domowe w Imperium Rzymskim, Powstanie Mahdiego.



   Marek Wagner
  "Stanisław Jabłonowski (1634–1702).
    Polityk i dowódca. Tom II"

  

ISBN 978-83-65982-74-2
379 str.
145x205 mm
Mapy: 12

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Część III
WÓDZ I MINISTER
I Ku Kamieńcowi
II W Mołdawii i na Podolu
III Maniera wojny tatarskiej
IV Minister wojny

Część IV
OJCIEC OJCZYZNY
I U szczytu sławy
II Kres życia
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis tabel
Spis map



O książce:
Znaczenie drugiej połowy XVII w. dla dziejów Rzeczypospolitej szlacheckiej, rola Stanisława Jabłonowskiego w życiu społeczno-politycz­nym kraju, a także waga jego dorobku wojskowego w omawianym okresie to zasadnicze powody skłaniające autora do wyboru podjętej problematyki badawczej. Konieczność ukazania jednostki w układzie dynamicznym (opis i ewolucja kariery) pozwoli nam nie tylko na odtworzenie określonych faktów, ale nadto na sprecyzowanie celów i metod działania Jabłonowskiego oraz ich skutków w formie ocen. Opis przebiegu kariery naszego bohatera stanowić więc będzie podsumowanie działań senatora i hetmana w okreś­lonych układach intersubiektywnych, czasowych i przestrzennych, ale pozwoli także na opisanie ich mechanizmów i zbadanie ich dodatkowych uwarunkowań.
Głównym celem badawczym niniejszej pracy będzie opracowanie w miarę pełnej biografii, czyli żywota i czasów Stanisława Jabłonowskiego. Wśród trzech podstawowych elementów biograficznych (zagadnień politycznych, wojskowych i społeczno-ekonomicznych) życia naszego bohatera na pierwszym planie stawiamy problematykę polityczno-wojskową, zdając sobie także sprawę z wagi pozostałych elementów – społecznych, majątkowych ipsychologicznych...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w. Opublikował m.in.: Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII wieku, Toruń 1992 i 1995; Kliszów 1702, Warszawa 1994; Stanisław Jabłonowski (1634 –1702). Polityk i dowódca, t. 1-2, Siedlce 1997; Studia z dziejów panowania Jana III Sobieskiego (1684–1696), Siedlce 2002; Wojna polsko-turecka w latach 1672–1676, t. 1-2, Zabrze 2009; Kampania żwaniecka 1684 r., Warszawa 2013; Bitwa pod Kliszowem 19 VII 1702 roku, Oświęcim 2013; Korpus oficerski wojska polskiego w drugiej połowie XVII wieku, Oświęcim 2015; Słownik biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku, t. I-III, Oświęcim 2013-2018.



   Marek Wagner
  "Stanisław Jabłonowski (1634–1702).
    Polityk i dowódca. Tom I"

  

ISBN 978-83-65982-73-5
303 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Przedmowa do drugiego wydania
Wstęp

Część I
SENATOR RZECZYPOSPOLITEJ
I Rodzina i młodość
II W kręgu wojny i polityki
III „Pan Diablonowski”
IV Wojna i dyplomacja

Część II
HETMAN KORONNY
I We Lwowie i w Lachowicach
II Odsiecz Wiednia i Święta Liga
III Wyprawy mołdawskie



O książce:
Znaczenie drugiej połowy XVII w. dla dziejów Rzeczypospolitej szlacheckiej, rola Stanisława Jabłonowskiego w życiu społeczno-politycz­nym kraju, a także waga jego dorobku wojskowego w omawianym okresie to zasadnicze powody skłaniające autora do wyboru podjętej problematyki badawczej. Konieczność ukazania jednostki w układzie dynamicznym (opis i ewolucja kariery) pozwoli nam nie tylko na odtworzenie określonych faktów, ale nadto na sprecyzowanie celów i metod działania Jabłonowskiego oraz ich skutków w formie ocen. Opis przebiegu kariery naszego bohatera stanowić więc będzie podsumowanie działań senatora i hetmana w okreś­lonych układach intersubiektywnych, czasowych i przestrzennych, ale pozwoli także na opisanie ich mechanizmów i zbadanie ich dodatkowych uwarunkowań.
Głównym celem badawczym niniejszej pracy będzie opracowanie w miarę pełnej biografii, czyli żywota i czasów Stanisława Jabłonowskiego. Wśród trzech podstawowych elementów biograficznych (zagadnień politycznych, wojskowych i społeczno-ekonomicznych) życia naszego bohatera na pierwszym planie stawiamy problematykę polityczno-wojskową, zdając sobie także sprawę z wagi pozostałych elementów – społecznych, majątkowych i psychologicznych...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w. Opublikował m.in.: Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII wieku, Toruń 1992 i 1995; Kliszów 1702, Warszawa 1994; Stanisław Jabłonowski (1634 –1702). Polityk i dowódca, t. 1-2, Siedlce 1997; Studia z dziejów panowania Jana III Sobieskiego (1684–1696), Siedlce 2002; Wojna polsko-turecka w latach 1672–1676, t. 1-2, Zabrze 2009; Kampania żwaniecka 1684 r., Warszawa 2013; Bitwa pod Kliszowem 19 VII 1702 roku, Oświęcim 2013; Korpus oficerski wojska polskiego w drugiej połowie XVII wieku, Oświęcim 2015; Słownik biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku, t. I-III, Oświęcim 2013-2018.




   Jarosław Jastrzębski
   "Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej
    7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał
    bojowy"

  

ISBN 978-83-65982-72-8
261 str.
152x235 mm
Tabele: 221

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Klasa lotniskowców
II Typy lotniskowców
III Przynależność organizacyjna lotniskowców
IV Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1941 roku
V Flotylle lotnicze
VI Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1942 roku
VII Lotniskowce w morskich okręgach obronnych
VIII Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1943 roku
IX Lotniskowce we flotach
X Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1944 roku
XI Lotniskowce w grupach flot
XII Potencjał bojowy floty lotniskowców w 1945 roku
XIII Wojenny stan floty lotniskowców
Aneks. Słowniczek terminologicznyjapońsko-polski
Bibliografia
Spis tabel
Spis fotografii



O książce:
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty lotniskowców Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich lotniskowców cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów...

 

O autorze:
Jarosław Jastrzębski doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 100 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2018; Midway, Wydawnictwo Attyka, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2014; Okręty podwodne Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Krakowskie Towarzystwo Naukowe, Kraków 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Księgarnia Akademicka, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Wydawnictwo Inforteditions, Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.

 

   Marek Wagner
   "Górce. Historia i pamiątki"

  

 ISBN 978-83-65982-71-1
 222 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Historia
Pamiątki
Bibliografia
Wykaz planów i ilustracji
Wykaz skrótów


O książce:
Rejon miasta zwany Górce (Stare Górce i Nowe Górce) wchodzi w skład dzielnicy Bemowo, a obecne granice tego obszaru wyznaczają następujące ulice – od zachodu Lazurowa, na północy Dywizjonu 303, na wschodzie linia kolejowa, zaś na południu ulica Górczewska. Rejon ten, niejako wtłoczony w podłużny pas obszaru między Dywizjonu 303 a Górczewską, został obecnie „zdewastowany” zabudową mieszkalną oraz trasą szybkiego ruchu, które nie tylko wygnały jego dawnych mieszkańców, lecz również zniszczyły krajobraz dawnego terenu z metryką sięgającą XV stulecia.[...]
Celem naszej publikacji będzie próba opracowania dziejów wsi Górce od czasów najdawniejszych aż do współczesnych, skupiając uwagę Czytelników na dziejach „Dużych Górc” w latach (przed) 1430–1989 (1994).
Niniejsze opracowanie zawiera dwie części – pierwsza przedstawia dzieje wsi (osady) Górce w omawianym okresie, zaś druga – „pamiątki” usytuowane na jej obszarze w czasach minionych i dzisiejszych (m.in. rejony, ulice, place, domy, inwestycje i zakłady oraz instytucje cywilne i jednostki wojskowe). Ten wybór posiada charakter subiektywny, a został zidentyfikowany na podstawie licznych materiałów kartograficznych i archiwalnych oraz podczas obserwacji zmian w krajobrazie zachodzących tutaj w latach 2017–2020)...

 

O autorze:
Marek Wagner (ur. 1946), prof. dr hab., emerytowany pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.
Autor około 250 artykułów naukowych oraz publikacji źródłowych zamieszczonych w czasopismach polskich i zagranicznych oraz 16 monografii z historii wojskowej XVII–XVIII w.



   Piotr Derdej
   "Brześć Litewski 1939"

  

ISBN 978-83-65982-69-8
231 str.
145x205 mm
Mapy: 5

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Brześć nad Bugiem. Dzieje miasta i twierdzy
II Zanim doszło do bitwy o Brześć (1–13 września 1939)
III Bitwa o Cytadelę brzeską (14–16 września 1939)
IV Zgrupowanie „Brześć” (od 17 września do 3 października)
V Defilada zwycięzców
VI Brześć 1941 – obrona, której... nie było!
Zakończenie. Dalsze losy obrońców Twierdzy Brzeskiej w 1939 r.
Spis map
Bibliografia



O książce:
Wydarzenia, które są tematem tej książki, to wciąż biała plama w historii wojny obronnej Polski we wrześniu 1939 r. Nie bardzo wiadomo, dlaczego tak się stało. Inne bitwy polskiego Września opisywano już po wielekroć, natomiast trzydniowa obrona Twierdzy Brzeskiej w dniach 14–16 września 1939 r., którą dowodził bohaterski gen. bryg. Konstanty Plisowski, do dzisiaj pokryta jest mgłą milczenia i niepamięci. Do dzisiejszego dnia na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie brakuje jakiejkolwiek wzmianki o obronie Twierdzy Brzeskiej, pomimo że wszystkie inne bitwy kampanii wrześniowej są tam wymienione. Jeszcze w okresie PRL było to zrozumiałe, gdyż Brześć nad Bugiem znalazł się w granicach Sowieckiej Białorusi. Dlaczego jednak żaden polski historyk nie zdobył się na opisanie tej obrony ani na emigracji, ani w wolnej Polsce, po 1989 r., tego nie jestem w stanie pojąć ani zrozumieć. Po 1990 r. ukazało się, co prawda, kilka opracowań, które zajmują się dziejami miasta oraz twierdzy, ale niestety jest w nich pełno przekłamań i niedokładności. Tymczasem wymierają już ostatni świadkowie tych wydarzeń, więc trzeba się śpieszyć z opisaniem tej bitwy, gdyż za dwadzieścia, trzydzieści lat nikt nie będzie już o niej pamiętał...

 

O autorze:
Dr Piotr Derdej urodzony w Warszawie w 1969 roku. Ukończył Wydział Historii, Wydział Prawa i Administracji oraz Podyplomowe Studium Religioznawstwa przy Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń profesorów: Andrzeja Zahorskiego i Jerzego Skowronka (historia), Lecha Falandysza i Leszka Garlickiego (prawo) oraz Tadeusza Płużańskiego (filozofia i religioznawstwo). W 2004 roku obronił doktorat na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, napisany pod kierunkiem profesora Michała Pietrzaka. Od 1996 roku pracownik Sądu Najwyższego RP.
Interesuje się historią wojskowości europejskiej od XV do XX wieku, stosunkami polsko-tureckimi i polsko-rosyjskimi w tym okresie. Jest specjalistą w zakresie prawa wyznaniowego, konstytucyjnego, filozofii prawa, praw człowieka, a także od teorii doktryn politycznych i prawnych. Jest autorem ośmiu książek, wydanych głównie w serii „Historyczne bitwy”. Ma ponadto wieloletnią praktykę dziennikarską jako publicysta między innymi Tygodnika „SOLIDARNOŚĆ”, „Gazety Polskiej”, „Najwyższego Czasu”, „Rzeczpospolitej” oraz „Stolicy”. W jego dorobku publicystycznym znajduje się ponad 100 artykułów i esejów o tematyce historycznej, prawniczej, filozoficznej, religioznawczej i kulturalnej.




   Paweł Szymon Skworoda
   "Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629.
    Legendarna łaźnia Lwa Północy"

  

 ISBN 978-83-65982-70-4
 132 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna o ujście Wisły (1626–1629)
II Wojskowość Rzeczypospolitej i Szwecji w XVII wieku
III Szwedzki Lew versus alians dwóch Orłów
IV Królewska łaźnia
V Doppeladler Tag?
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Na przeciwległym skrzydle i w centrum do starcia doszło nieco wcześniej i to tam właśnie rozegrał się dramat szwedzkiej ariergardy. Polskie chorągwie kozackie poszły zaciężnym Niemcom szwedzkim w oczy, wiążąc w walce i przesłaniając manewr husarii. Graf Renu być może widząc tylko kilka polskich oddziałów starał się wykorzystać złudną przewagę liczebną swojego regimentu i uderzył na kozaków, którzy dotrzymali mu pola. Nawet jeśli na samym początku ustąpili nieco miejsca manewrem to oddalające się od wsi w ślad za nimi kompanie jazdy niemieckiej głębiej wchodziły do rysującego się powoli saka. Być może dlatego Szwedzi uważają, że w tej fazie to Koniecpolski uderzył bez porozumienia z von Arnimem, który przyszedł mu z pomocą, gdy graf Renu zaczął oskrzydlać Polaków. Polscy kozacy łączyli w sobie nieuchwytność ze zdolnością prowadzenia skoncentrowanego ognia w określonym kierunku. Pole bitwy szybko zaczęły zasnuwać dymy po wystrzałach z polskich arkebuzów i szwedzkich pistoletów. Polacy upatrywali jednak momentu, gdy ich wódz uderzy potężnie husarią, Niemcy szwedzcy zaś mieli nadzieję na zwycięstwo nad nękającym ich od tylu miesięcy wrogiem. Naprzeciw skromnym, niemal szarym szeregom najeźdźców wyjeżdżali jakby na harc jeźdźcy polscy w czapkach futrzanych, z bandoletami kołowymi, a przy bokach ich koni dostrzec można było orientalnych wzorów łubie na łuk i krótkie kołczany, ze strzałami być może pomalowanymi na czerwono...

 

O autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020). Współautor książek popularnonaukowych: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem, 2017) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim, 2018). Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i edukacji dla bezpieczeństwa w liceum ogólnokształcącym w Warszawie. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP). Uczestnik pielgrzymki polskiej młodzieży i nauczycieli na Polski Cmentarz Wojenny w Bykowni-Kijowie (tzw. czwarty cmentarz katyński) w 2019 roku.




   Agnieszka Teterycz-Puzio
   "Dwie bitwy. Mozgawa 13 IX 1195
    – Zawichost 19 VI 1205"

  

 ISBN 978-83-65982-68-1
 108 str.
163x235 mm
Mapy: 6

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ziemie piastowskie w latach 1138-1195. Kontakty książąt piastowskich
ze wschodnimi sąsiadami
II Piastowie na wojnie
III Bitwa nad Mozgawą
IV Bitwa pod Zawichostem
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i tablic



O książce:
Autorka podjęła się przedstawienia dwóch nieco zapomnianych bitew polskiego średniowiecza: nad Mozgawą i pod Zawichostem. Obie pretendowały do wielkich i krwawych starć doby rozbicia dzielnicowego, gdzie oprócz rycerskiej polała się też krew książęca. Autorka przedstawia koncepcje obu starć w kontekście ważnych ówczesnych wydarzeń politycznych, gdzie polityka wschodnia państwa polskiego, wchodząca na nowe tory rywalizacji z Węgrami, przeżywała swoiste apogeum w postaci militarnego starcia z Rusią i sukcesu pod Zawichostem. Z drugiej strony napięcia wewnątrz dynastyczne kierowały księstwa polskie na drogę rozbicia dzielnicowego, z którego – jak się wówczas wydawało – nie sposób było wyjść nie naraziwszy się na konflikt z piastowskimi krewniakami.
Autorka w ciekawy sposób przedstawiła relacje polsko-ruskie, nie zawsze dobre, nierzadko burzliwe, prawie zawsze okraszone jakimś nietrwałym sojuszem, a które doprowadziły ostatecznie do wspomnianego starcia pod Zawichostem.
Zaletą pracy jest zwięzła narracja, przeplatana wątkami osobistymi z życia władców polskich – jak chociażby ukazanie przyczyn konfliktu Władysława II z braćmi juniorami – i roli żony tego pierwszego – Agnieszki w  zaognianiu sytuacji. Te anegdoty ukazane na tle ogólniejszych, ważniejszych wydarzeń pokazują świetny warsztat naukowy Autorki, która potrafiła przełamać sążniste teksty o polityce Piastów czy o uzbrojeniu z wątkami osobistymi wodzów czy to z pola walki czy nawet małżeńskiej alkowy... (z rec. dra hab. Mariana Małeckiego, prof. UJ)

 

O autorze:
Agnieszka Teterycz-Puzio (1971), dr hab. prof. Akademii Pomorskiej w Słupsku, na której to uczelni wykłada historię. Autorka licznych artykułów, kilku biografii polskich władców średniowiecznych (Henryka Sandomierskiego, Konrada I Mazowieckiego, Bolesława I mazowieckiego) oraz książek: Geneza województwa sandomierskiego. Terytorium i miejsce w strukturze państwa polskiego w średniowieczu; Na rozstajnych drogach. Mazowsze a Małopolska w latach 1138–1313; Piastowskie księżne regentki. O utrzymanie władzy dla synów (koniec XII – początek XIV w.); Polscy krzyżowcy i Zamachy na Piastów.




   Franciszek Ksawery Latinik
   "Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919"

  

 ISBN 978-83-65982-67-4
 134 str.
163x235 mm
Mapy: 8

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

O niepokornym generale Franciszku Latiniku i jego wojnie z Czechami słów kilka (Marian Małecki)
Przedmowa
Słowo wstępne
CZĘŚĆ PIERWSZA. Historyczna, polityczna i ustrojowa
CZĘŚĆ DRUGA. Wojenne działania
CZĘŚĆ TRZECIA. Próby układów. Plebiscyt
Lista odznaczonych za walkę o Śląsk Cieszyński
Skróty
Spis szkiców



O książce:
Przedstawiona niżej praca gen. Franciszka Latinika – pomimo upływu czasu – posiada szczególny walor; jest w dalszej mierze podstawowym źródłem wiedzy o wydarzeniach odradzającej się po latach niewoli Polski – jednak tu w kontekście walki o granicę południowo-zachodnią.
Wojna polsko-czechosłowacka – bo o niej mowa – jest najmniej znanym epizodem szerszego tła walk niepodległościowych, i choć nie miała tak dramatycznego przebiegu, jak równolegle trwająca wojna polsko-bolszewicka, to przecież jej konsekwencje i rodzące się stąd napięcia były odczuwalne przez całe dwudziestolecie międzywojenne, a nawet później, już po II wojnie światowej.
Opis tych zmagań wyszedł spod pióra nie tylko ich uczestnika, ale w jakimś sensie demiurga polskiej obrony, która ze względu na ubóstwo środków, jak i nielicznych jednostek wojskowych nadrobiona została męstwem i determinacją... (ze Wstępu prof. Mariana Małeckiego)

 

O autorze:
Franciszek Ksawery Latinik (ur. 17 VII 1864 w Tarnowie, zm. 29 VIII 1949 w Krakowie) – pułkownik piechoty cesarskiej i królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego. Służbę rozpoczął w armii austro-węgierskiej. Ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej dowodził 100. pułkiem piechoty Austro-Węgier, z którym wziął udział w bitwie pod Gorlicami w maju 1915. Później walczył na froncie rumuńskim i włoskim m.in. w bitwach nad Isonzo i pod Caporetto. Od 2 XI 1918 służył w Wojsku Polskim. W styczniu 1919 dowodził obroną Śląska Cieszyńskiego przed ofensywą czeską. Od lutego do sierpnia 1920 był wojskowym przedstawicielem rządu polskiego w sporze o Śląsk Cieszyński. W czasie bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku był wojskowym gubernatorem stolicy oraz dowódcą I Armii Frontu Północnego. W 1921 roku objął dowództwo Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W 1925, po konflikcie z piłsudczykami, przeszedł w stan spoczynku.




   Jakub Juszyński
   "Bratysława 4–5 VII 907. Bitwa,
    która zmieniła Europę"

  

 ISBN 978-83-65982-66-7
 66 str.
163x235 mm
Mapy: 9

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przybycie Węgrów nad Dunaj
II Kultura Ősmagyarów
III Wydarzenia z lat 899–906
IV Armie obu stron
V Bitwa
VI Następstwa bitwy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Znaczenie sąsiedztwa Węgier dla samego istnienia Polski do dzisiaj pozostaje znane w niewielkim stopniu. Tymczasem była to sprawa decydująca już od początku istnienia obu państw. Zwycięstwo Węgrów pod Bratysławą nad Bawarczykami 4–5 lipca 907 roku obroniło istnienie ich państwa, a także wywarło wpływ na dzieje Polski. Gdyby ponieśli klęskę i tereny na południe od Karpat wpadły w ręce Germanów, Polska byłaby otoczona przez nich nie tylko od zachodu, ale od południa i być może wschodu.
Trudno w Polsce znaleźć literaturę na temat tych wydarzeń, kluczowych dla samego istnienia Polski i Polaków. Z tego powodu niniejsza książka ma przystępnie przedstawić nie tylko samą bitwę pod Bratysławą, lecz jej kontekst historyczno-kulturowy. Zmieniła nie tylko dzieje Polski i regionu, lecz i Europy, a co za tym idzie świata. W jej wyniku powstało państwo węgierskie. Natychmiast po bitwie podporządkowało ono sobie praktycznie cały zachód, często na prośbę jego liderów. Później wielokrotnie w dziejach Węgry były najpotężniejszym państwem Europy, mimo iż ta próbowała je równie wielokrotnie zniszczyć. To wszystko było konsekwencją zwycięstwa pod Bratysławą, zaś zdrada i zasadzka nad rzeką Lech w 955 roku nie zdołała przeszkodzić w rozwoju Węgier. Z tego powodu tak mało znana jest bitwa bratysławska, a tak opiewana jest ta na Lechowym Polu. Tymczasem w akademii w West Point bitwa pod Bratysławą jest obecna w nauczaniu o historii wojskowości...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

   1/2020 (5)
   "DE RE MILITARI. Czasopismo
    miłośników wojskowości"

  

 ISSN 2392-3911
 190 str.
 200x270 mm
 Okładka miękka

 

 

Spis treści:

 

Od redakcji

Witold Biernacki
Bitwa pod Narthakion (394 rok przed Chrystusem)

Łukasz Schreiber
L. Cecyliusz Metellus Dalmatyński

 

Jakub Juszyński
Ruś a Połowcy


Witalij Pienskoj
Bitwa koło Sudbiszczi 3-4 lipca 1555

Marcin Gawęda
O tatarskim szyku bojowym

Paweł Sz. Skworoda
Chanat krymski a Rzeczpospolita Obojga Narodów w XVII wieku – zarys
problematyki najazdów tatarskich na ziemie polskie

Damian Płowy
Oblężenie i zdobycie Landau w 1702 roku (cz. II)

Tomasz Rogacki
Holendrzy w kampanii 1812 roku

Łukasz Kowalewski
Opanowanie delty Szatt al-Arab przez Brytyjczyków. Listopad-grudzień 1914. Cz. II

Rafał Igielski
Zestawienie potencjałów sił zbrojnych państw Ameryki Łacińskiej w 1914 r.

Łukasz Stefański
Obowiązek i honor czy narodowy socjalizm? Postawy etyczno-moralne oficerów Ubootwaffe na podstawie wybranych przykładów (cz. I)

Waldemar Sykosz
Sieć niemieckich obiektów ostrzegawczo-alarmowych na Górnym Śląsku

Jarosław Dobrzelewski
Wojny między Tanzanią i Ugandą (1972, 1978-1979)

Maciej Maciejak
Wojna na Kaukazie Północnym. Ostatnia walka Husajna Gakajewa – 24 stycznia 2013 roku

Krzysztof Kubiak
Michiel de Ruyter, albo Admirał (recenzja)

 

Recenzje książek (oprac. P. Sz. Skworoda)




   red. nauk. P. Benkena i J. Słowiaka
   "Studia nad wojnami w Indochinach tom V"

  

 ISBN 978-83-65982-65-0
 168 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp (Przemysław Benken)

Eseje

Przemysław Benken (Instytut Pamięci Narodowej)
Wietnam – najbardziej niezrozumiały konflikt powojennego świata

Radosław Szewczyk (Archiwum Wojskowe w Oleśnicy)
Wietnamskie muzea wojskowe – subiektywne spojrzenie


Studia

Krzysztof Kubiak (Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach)
Operacja Passage to Freedom, albo amerykańskie wsparcie wietnamskiego głosowania nogami

Przemysław Benken (Instytut Pamięci Narodowej)
Między Moskwą a Pekinem – Demokratyczna Republika Wietnamu wobec konfliktu chińsko-sowieckiego w latach 1966–1968. Perspektywa attachatu wojskowego przy Ambasadzie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Hanoi

Jarema Słowiak (Uniwersytet Jagielloński)
Działalność polskiego wywiadu wojskowego w ramach Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie


Recenzje

Piotr Ostaszewski (Szkoła Główna Handlowa)
The Lost Mandate of Heaven, the American betrayal of Ngo Dinh Diem, President of Vietnam – book review


Informacje o Autorach



O książce:

Niniejszym oddajemy do rąk Czytelników piąty tom Studiów nad wojnami w Indochinach. Składa się on z dwóch esejów, trzech artykułów oraz recenzji. Pierwszy z esejów poświęcono na omówienie przebiegu konfliktu w Indochinach w XX wieku ze szczególnym uwzględnieniem lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. W drugim eseju ukazano współczesną wietnamską politykę historyczną dotyczącą II wojny indochińskiej na podstawie obserwacji poczynionych w trakcie wizyt w szeregu placówek muzealnych. Dział studiów otworzył artykuł traktujący o morskiej operacji przemieszczenia ludności Passage to Freedom przeprowadzonej w następstwie Układów Genewskich. Kolejny tekst dotyczył skomplikowanych relacji w trójkącie Hanoi–Moskwa–Pekin w przełomowym okresie II wojny indochińskiej badanych na podstawie materiałów przesyłanych do Warszawy przez Attachat Wojskowy przy Ambasadzie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Hanoi. Trzeci artykuł, analizował działalność polskiego wywiadu wojskowego w ramach Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Ukazano w nim szereg interesujących, jak również szerzej dotąd nieznanych faktów. Tom zamyka recenzja książki Geoffrey’a Shawa The Lost Mandate of Heaven, the American betrayal of Ngo Dinh Diem, President of Vietnam. Życzymy miłej lektury.
(ze Wstępu)

Zdarzają się w obiegu naukowym mizerne publikacje, które napawają czytelników abominacją – w wypadku recenzowanego dzieła jest jednak odwrotnie. Ze wszech miar warto polecić niniejszą pracę, ponieważ wnosi nowe ustalenia do stanu badań odnośnie wojen w Indochinach. […] Twórcy tekstów wykazali się erudycją i akrybicznym podejściem do analizowanych problemów, co gwarantuje pełne zaspokojenie ciekawości i głodu wiedzy u każdego bibliofila, zwłaszcza zainteresowanego historią wojskowości i naukami o polityce.
(z recenzji wydawniczej dr. Arkadiusza Krawcewicza)

 

 

   Remigiusz Gogosz
   "Od Ziemi Świętej do ziemi Prusów. Książę
    Henryk Sandomierski jako ideał krzyżowca"

  

 ISBN 978-83-65982-64-3
  149 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Pierwsze lata życia Henryka Sandomierskiego
II Henryk Sandomierski uczestnikiem II krucjaty w 1147 roku?
III Rok 1154 – pielgrzymka Henryka Sandomierskiego do Ziemi Świętej
IV Fundacja dla joannitów w Zagości
V Pomniejsze fundacje Henryka Sandomierskiego oraz działalność po 1149 roku
VI Odblaski Ziemi Świętej
VII Wyprawa przeciwko Prusom w 1166 roku i śmierć Henryka Sandomierskiego
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów
Bibliografia



O książce:

Postać Henryka Sandomierskiego, jednego z młodszych synów Bolesława Krzywoustego, nie wzbudzała nigdy wielkiego zainteresowania mediewistów. Pozostający w cieniu, nie angażujący się w wielkie konflikty polityczne rozgrywające się między jego starszymi braćmi, pojawiał się epizodycznie w pracach poświęconych testamentowi Bolesława Krzywoustego i biografiach swych bardziej ambitnych i łaknących władzy braci. Nie sprzyjał także badaczom zainteresowanym tematem stan źródeł – rozproszone, nierzadko bardzo lakoniczne wzmianki o życiu i działalności Henryka, często zawierające bałamutne informacje i błędną chronologie wydarzeń. Przed kilku laty Agnieszka Teterycz-Puzio opublikowała biografię obejmującą całokształt życia i działalności sandomierskiego księcia, Remigiusz Gogosz poszedł inną drogą i skupił się w swej pracy na zagadnieniu związków Henryka z ideologią i ruchem krucjatowym. Autor sięgnął do nielicznych źródeł z epoki, kronik polskich – Wincentego zw. Kadłubkiem i Jana Długosza, lecz również do  tekstów obcych, pochodzących z terenów Niemiec, Francji czy Cesarstwa Bizantyjskiego. Wykorzystał także w bardzo szerokim zakresie obszerną literaturę przedmiotu.... (z recenzji prof. M. Kwietnia)

 

 

O autorze:

Remigiusz Gogosz ur. w 1986 r. w Jaśle. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie w roku 2016 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.  Stypendysta Ministra Edukacji Islandii w latach 2011/2012. Zajmuje się dziejami średniowiecza Polski i Skandynawii. Podejmuje tematy związane z wikingami, sagami, krucjatami, wczesnym średniowieczem Polski oraz gender studies. Jest uczestnikiem projektu grantowego  Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki mającego na celu przetłumaczenie norweskiej kroniki Heimskringla Snorriego Sturlusona na język polski.

   Jakub Juszyński
   "Etos łucznika w starożytnej Europie"

  

 ISBN 978-83-65982-61-2
 56 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
Prehistoryczno-heroiczne początki
Łucznicy w Iliadzie
Łuk Odyseusza
Scytowie
Łucznicy w Eneidzie
Złoty Łuk z Jakuszowic
Bibliografia



O książce:
Łuk Odyseusza należy do najbardziej znanych elementów świata Homera. Łucznikiem był także Herakles. Z łucznictwem kojarzeni też są dziś Scytowie oraz ci, którzy brali czynny udział w przemianach kończących starożytność – Hunowie. Książka ta przedstawia pozycję słynnych łuczników starożytności w ówczesnej kulturze. Przedstawienie przez Homera Odyseusza jako posługującego się łukiem nie mogło być przypadkowe, lecz stanowiło ono wynik oddziaływania etosu łucznika w Grecji archaicznej i późniejszej, w czasach domniemanego życia autora eposów. Pozycja łucznika w ówczesnej kulturze przebija między wierszami Iliady i Odysei. Podobnie wygląda podejście starożytnych Greków do kultu samego łuku, a nawet materiału, z którego jest on wykonany. Ważne jest tu podkreślenie przebijającego u Homera echa etosu łucznika prehistorycznego, używającego łuku refleksyjnego w walce o byt.
Ostatni rozdział książki omawia znalezisko Złotego Łuku z Jakuszowic. Sprawa ta skupia w sobie wątek polski, etos łucznika w starożytności i koczownicze jubilerstwo. Podsumowuje też przemiany polityczne, kulturowe i inne, które zaszły w Europie w wyniku wędrówki ludów i u końca czasów starożytnych...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.



   Grzegorz Szymborski
   "Działania zbrojne w Rzeczypospolitej podczas
    interwencji rosyjskiej 1764 roku"

  

 ISBN 978-83-65982-63-6
470 str.
145x205 mm
Mapy: 8

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo od autora
I Saskie ostatki. Stronnictwa polityczne w Rzeczypospolitej i ich zagraniczni protektorzy
w przeddzień rozgrywki o polski tron
II Państwa ościenne wobec polskiego bezkrólewia
III Chaos przedkonwokacyjny
IV Interwencja rosyjska
V Odwrót hetmana. Działania wojenne w Koronie w maju i czerwcu 1764 roku
VI Kampania litewska księcia Karola Stanisława Radziwiłła
VII Próba aktywizacji ruchu konfederackiego i pacyfikacja kraju
Koniec czy początek?
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów
Indeks osobowy
Streszczenie
Summary
Резюме



O książce:
Wydarzenia 1764 roku znane są nam przede wszystkim dzięki reformom zwycięskiego stronnictwa „Familii” Czartoryskich. Sielankowy obraz zgodnej elekcji ostatniego polskiego króla zakłóca co najwyżej obecność wojsk rosyjskich na polach warszawskiej Woli. Autor niniejszej pracy stara się przestawić długie miesiące bezkrólewia, w czasie których doszło do walki o zachowanie dotychczasowego porządku ustrojowego w Rzeczypospolitej. Jaką rolę odegrał w działaniach zbrojnych Tatar Józef Bielak? W jakich okolicznościach mieszkańcy Brzozowa napadli u podnóży Karpat na rosyjski oddział? Jak sprawiła się w boju zachwalana milicja Karola Stanisława Radziwiłła?

 

O autorze:
Grzegorz Szymborski ur. w 1995 roku w Olsztynie. Absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim oraz Kolegium Europejskiego w Natolinie, od wielu lat zafascynowany historią nowożytną, w szczególności czasami saskimi.
Publikował dla miesięczników historycznych „Historia Bez Cenzury” i „wSieci Historii”, obecnie pisze dla  „Więzi”, „Przeglądu Bałtyckiego” oraz  „New Eastern Europe”. Autor powieści historycznej Wolność niejedno ma imię (2013) oraz monografii popularnonaukowej Wyprawa Fryderyka Augusta I do Inflant 1700–1701 w świetle wojny domowej na Litwie (2015).
Przyszłość wiąże z piórem i dziedzictwem Rzeczypospolitej szlacheckiej.

   Łukasz Kowalewski
   "Wojna o Kuwejt 1990–1991. Przyczyny,
    przebieg oraz konsekwencje cz. 1"

  

 ISBN 978-83-65982-62-9
 276 str.
145x205 mm
Mapy: 10

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Uwagi wstępne
I Droga do wojny. Lata 1988–1990
II Inwazja na Kuwejt, okupacja oraz irackie przygotowania
do odparcia koalicji. 2 sierpnia 1990 – 16 stycznia 1991
III Budowanie koalicji antyirackiej



O książce:
Rozpoczęta 2 sierpnia 1990 roku iracką inwazją, a zakończona 3 marca 1991 roku podpisaniem zawieszenia broni w Safwan, wojna o wyzwolenie Kuwejtu była bezprecedensowa w dziejach konfliktów zbrojnych. Z militarnego punku widzenia była to jedna z najbardziej analizowanych kampanii wojskowych we współczesnej historii. Wojna ta stanowiła moment zwrotny w historii wojen i wojskowości porównywalny z wynalezieniem prochu strzelniczego lub wprowadzeniem broni wytworzonej z metalu. Był to konflikt zwiastujący nową erę, w której wysokiej jakości technologia wyparła tradycyjny przemysłowy model prowadzenia działań wojennych. Była to wojna, w której jedna strona miała wyraźny obraz wydarzeń, a druga była niemal całkowicie głucha, niema i ślepa. Ponad milion ludzi stanęło do walki po obu stronach, ale tylko jedna strona poniosła ciężkie straty. Sama walka była krótka, gwałtowna i jednostronna, a niespotykana dotąd precyzja, efektywność i siła rażenia wojsk koalicji, a zwłaszcza armii amerykańskiej bardzo zaskoczyła obserwatorów. Była to również pierwsza wojna w historii, gdzie to siły powietrzne a nie lądowe, odegrały rolę pierwszoplanową, choć niedecydującą. Warto podkreślić, że wojna kuwejcka była też ostatnim starciem zimnej wojny i jak do tej pory także ostatnią wojną konwencjonalną na dużą skalę, w której dominował jeszcze sposób prowadzenia działań wypracowany na polach bitew drugiej wojny światowej. Zwiastowała ona też początek końca okresu masowych armii z poboru, które zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu na rzecz sił zbrojnych złożonych z profesjonalistów...

 

O autorze:
Łukasz Kowalewski (1980) we wrześniu 2014 roku uzyskał tytuł doktora nauk historycznych (Uniwersytet Gdański). Specjalizuje się w historii najnowszej powszechnej. W swoim dorobku ma ponad 20 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym jedną translatorską. Zainteresowanie badawcze dotyczą głównie historii militarnej Iraku w XX wieku. Oprócz tego w kręgu jego zainteresowań są również konflikty w Afryce Południowej, libijskie interwencje w Afryce, brytyjskie operacje wojskowe w krajach arabskich w latach 1914-2003 oraz działania polskiego wywiadu w XVII wieku. Ostatnio w centrum jego zainteresowań znalazł się rozwój sportu robotniczego w Stoczni Gdańskiej w latach 1945–1956.


 

   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (2).
    VII K, K Schwarzenberga, Polacy, D. Durutte,
    oddziały marszowe"

  

 ISBN 978-83-65982-60-5
 120 str.
163x235 mm
Mapy: 24

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Początek kampanii (1 kwietnia – 7 sierpnia 1812)
II Okres inicjatywy Schwarzenberga (8 sierpnia – 4 września)
III Nadejście Cziczagowa i rosyjska kontrofensywa
IV Ostatni manewr zaczepny Schwarzenberga. Odwrót za Bug
V Operacje 17. dywizji Dąbrowskiego, oddziałów marszowych i grupy Kosseckiego
VI Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



O książce:
Dowodów na to, że Austriacy działali wyjątkowo opieszale jest aż nadto, ale chyba najbardziej wymowna jest treść listu H. Czeczota do A. ks. Sapiehy: Wszędzie, gdzie tylko to wojsko przechodziło lub niejaki czas mieszkało, dało się poznać, iż się bić z Rosjanami nie chce, lecz owszem wspólny interes z nimi popierać bliżej się uważa w potrzebie. Tak powszechnie mówią: i ja sam, nocując w obozie Frimonta, przeświadczyłem się osobiście, wielu znalazłem, którzy mówią nieco po polsku, wielu zaś takich, z którymi przez łaciński język mogłem się porozumieć. Dla doświadczenia powszechnej ich opinii pierwszy zacząłem niby narzekać na teraźniejsze zmiany krajowe, dając im niby poznać, iż rad bym, jakoby znów pod panowanie rosyjskie zwrócić się. Jakowe moje mniemanie postrzegłem, iż jest zgodne z ich chęcią i otwarcie mnie powiedzieli, iż się bić z Moskalami nie mają o co. Nie wiem, czy tak postępują, jak mówią, w pińskim jednakowoż powiecie zapewniają, iż cały czas Austriacy stali bezczynnie pomimo to, iż dokładne o obrotach rosyjskich mieli doniesienie...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Od szeregu lat zgłębia też tajniki biblistyki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Autor ponad 30 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Nieobce są mu inne przestrzenie historyczne. Obecna książka to drugi tom operacji na skrzydłach Wielkiej Armii – tym razem na południowym teatrze działań wojennych.

 

 

   Albert Wijuk Kojałowicz
   "Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim
    w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk
    Kojałowicza.
    Tłumaczenie z rękopisu łacińskiego z Archiwum
    ks.ks. Radziwiłłów w Nieświerzu Edward Kotłubaj"

  

 ISBN 978-83-65982-59-9
 66 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Wojna przeciwko Kozakom Zaporoskim w latach 1648 i 1649 przez Alberta Wijuk Kojałowicza.
O rebellii miasta Pińska i uskromieniu jej 1648 roku
Diariusz działań wojennych na Litwie od 30 stycznia 1649 roku



O autorze:
Wojciech Wijuk Kojałowicz herbu Kościesza Odmieniona, urodził się w 1609 roku w Kownie, w mieszczańsko-szlacheckiej rodzinie. Wszechstronnie wykształcony historyk i teolog, jezuita. Studiował retorykę, teologię, filozofię. Na Akademii Wileńskiej wykładał logikę, fizykę, metafizykę i etykę. Wraz z braćmi wstąpił do zakonu jezuitów. Powołał w Kownie kolegium. Na ten cel przeznaczył wraz ze swoimi braćmi Kazimierzem i Piotrem odziedziczoną kamienicę w Kownie i podmiejski folwark. Jesienią 1655 roku został wysłany na kongregację zakonu do Rzymu. Po rocznym pobycie w stolicy Piotrowej powrócił do kraju. Gdzie pełnił funkcje kaznodziei, cenzora ksiąg i doradcy biskupów. W 1653 roku został rektorem Akademii Wileńskiej. Znany ze szczególnego talentu do dyskusji. Zmarł w Warszawie podczas zarazy 16 października 1677 roku.
W jego dorobku znajdują się: „Wielki Herbarz Litewski”, pt. „Herbarz rycerstwa Wielkiego Księstwa Litewskiego” tj. Compendium (1659) oraz Nomenclator (1656), „Historia Lithuania” (1669), „O rzeczach do wiary należących. Rozmowy teologa z różnymi wiary prawdziwej przeciwnikami” (1671), „Miscellanea rerum ad statum ecclesiasticum in Magno Lithuaniae Ducatu pertinentia” (1650; synteza dziejów i współczesności chrześcijaństwa na Litwie) oraz ok. 30 innych, pomniejszych dzieł, w tym: „De rebus anno 1648 et 1649 contra Zaporovios cosacum gestis” wydane w Wilnie w 1651 roku, którego pierwsza część: „Copiarum magni ducatus Lituaniae adversus Zaporovianos cosacos anno 1648 et 1649 gesta campendiario narrata” oddajemy do rąk Czytelnika, przetłumaczoną na język polski przez Edwarda Kotłubaja (1822-1879), polskiego historyka i inżyniera.

 

 

   Bolesław Waligóra
   "Bój pod Radzyminem"

  

 ISBN 978-83-65982-58-2
 68 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

I Przygotowania do obrony w trójkącie Modlin – Zegrze – Warszawa
II Przedmoście Warszawy w ramach planu Naczelnego Wodza z dnia 6 sierpnia 1920 r.
III Organizacja obrony 11. dywizji piechoty
IV Artyleria trójkąta Modlin – Zegrze – Warszawa
V Ogólne położenie nieprzyjaciela
VI Nawiązanie styczności z nieprzyjacielem
VII Bój wstępny pod Radzyminem w dniu 13.VIII
VIII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem odwodu armii (1. litewsko-białoruskiej dywizji)
IX Przeciwnatarcie w dniu 14.VIII
X Bój pod Ossowem
XI Rezultat walk w dniu 14 sierpnia
XII Wprowadzenie do boju pod Radzyminem 10. dywizji piechoty
XIII Zatrzymanie natarcia 10. dywizji piechoty
XIV Przeciwnatarcie 1. litewsko-białoruskiej dywizji w dniu 15.VIII
XV Marsz XIX brygady na Mokre
XVI Zarządzenia gen. Żeligowskiego do głównego natarcia i przebieg zdarzeń
XVII Walki w dniu 16 sierpnia. Osiągnięcie I pozycji przedmościa
XVIII Uwagi końcowe
Bibliografia
Spis szkiców



O książce:
Rano dnia 13.VIII na odcinku 46. p.p. rozpoczęła atak 21. dywizja sowiecka, która, nie uprzedzając o tym oddziałów 27. dywizji, natarła na odcinku od Mokrego do Kraszewa. Pod naciskiem nieprzyjaciela placówki 46. p.p. cofnęły się, przy czym przeciwnik wdarł się przez most pod Zawadami na pozycję II batalionu 46. p.p. oraz na pozycję głównego oporu I batalionu 46. p.p. naprzeciw Kraszewa.
Wykonywając poprzednie instrukcje, które żądały bezwzględnie utrzymania linii czuwania, dowódca pułku rozkazał odebranie ich z powrotem. Te drobne starcia, które trwały od rana, przeobraziły się przed południem w większe walki, zwłaszcza przy odbieraniu pozycji naprzeciw Zawad. Padło kilku zabitych i kilkunastu rannych i ostatecznie nieprzyjaciela wyrzucono, lecz linii placówek całkowicie nie odebrano.
Tak zakończyło się pierwsze natarcie 21. dywizji sowieckiej. W toku tych działań odczuto w 46. pułku przykry zawód: przed bojem zapowiedziano w rozkazach, że artyleria jest silna i rozwinie potężny ogień, a tymczasem okazało się, że nieprzyjaciel więcej strzelał, niż nasza artyleria.
Podobnie było na odcinku 48. p.p. ...

 

O autorze:
Bolesław Andrzej Waligóra (ur. 9.9.1898 w Krakowie, zm. 1.11.1940 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Jako żołnierz Związku Strzeleckiego, Legionów Polskich i Wojska Polskiego brał udział w walkach w Karpatach, na Wołyniu, w odsieczy Lwowa oraz wojnie polsko-bolszewickiej. Był referentem Wojskowego Biura Historycznego, kustoszem a następnie szefem Archiwum Wojskowego i kierownikiem Archiwum Sztabu Naczelnego Wodza. Uznawany za pioniera polskiej archiwistyki wojskowej. Jest patronem Centralnego Archiwum Wojskowego w Warszawie. Autor wielu książek o tematyce wojskowej. Prezentowana pozycja zawiera opis działań zbrojnych toczących się podczas bitwy warszawskiej pomiędzy 13 a 16 sierpnia 1920 roku.

 

 

   Wiktor Czermak
   "Przeprawa Czarnieckiego na wyspę Alsen"

  

 ISBN 978-83-65982-57-5
 72 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Od Redakcji
Przedmowa
Bibliografia
I Zamach Karola Gustawa na Danię. Pomoc sprzymierzonych
II Przeprawa na wyspę
III Dalsze walki na wyspie. Zajęcie Sonderburga
IV Oblężenie i kapitulacja Norburga. Zajęcie całej wyspy
Zakończenie
Aneksy



O książce:
Oddawana w ręce Czytelnika praca stanowi reedycję książki napisanej przez profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego Wiktora Czermaka w 1884 roku. Monografia została oparta na bogatym materiale źródłowym, zgromadzonym w trakcie przeprowadzonych przez Autora kwerend. Rozpalająca wyobraźnię już ówczesnych, ekspedycja Stefana Czarnieckiego do Danii była jednym z epizodów „potopu szwedzkiego”. Prezentowana książka opisuje pierwszy etap walk w Danii – przeprawę na wyspę Alsen (Als). Czarniecki obrawszy sobie za kwaterę miejscowość Haderslev, rozpoczął kampanię, której fragment upamiętniony został w naszym hymnie i odnosi się właśnie do przeprawy na wskazaną wyspę oraz zdobycia Sønderborga. Po zajęciu wyspy wojska polskie rozpoczęły dalszy pochód w głąb północnej Jutlandii, oczyszczając zajmowane tereny z garnizonów szwedzkich...

 

O autorze:
Wiktor Czermak (1863–1913) – historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1882–1887 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim, pod kierunkiem Ksawerego Liske. W 1887 roku obronił doktorat. Prowadził badania archiwalne w Berlinie, Rzymie i Wenecji. W 1889 obronił pracę habilitacyjną. Kierował Katedrą Historii Powszechnej UJ, następnie Katedrą Historii Austrii oraz Katedrą Historii Polski. W 1906 roku został profesorem zwyczajnym. Był członkiem Akademii Umiejętności. Zajmował się dziejami powszechnymi i Polski w XVII wieku. Jego najważniejsze prace to m.in.: Szczęśliwy rok. Sprawa Lubomirskiego w 1664 roku, Dzieje wojny moskiewsko-polskiej, Ostatnie lata Jana Kazimierza, Plany wojny tureckiej Władysława IV.

 

 

   Marcin Suchacki
   "Od Nowej Francji do Łopuszna 1752–1915"

  

 ISBN 978-83-65982-56-8
 96 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojna o Nową Francję 1752–1763
II Chickamauga 1863: ostatnie wielkie zwycięstwo Stanów Skonfederowanych
III Obchody austriackich świąt wojskowych w Galicji w dobie konstytucyjnej (1867–1914)
IV Łopuszno 1914–1915: zapomniane boje I wojny światowej w zarysie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Główne siły niemieckie, prące w kierunku Łopuszna, nadeszły od południa, czyli ze zdobytego 18 grudnia Małogoszcza, i południowego wschodu, tj. z opanowanego tego samego dnia Krasocina. Dotychczasowe powodzenia dodawały Germanom pewności siebie. W bojach krasocińskich jeden tylko 6 regiment piechoty landwery wziął w niewolę blisko 1 000 Moskali, a pośród nich dowódcę 186 asłanduskiego pułku piechoty. Na dzień 30 grudnia 1914 roku zaplanowano decydujące natarcie na pozycje rosyjskiej 47 dywizji piechoty, ciągnące się wokół Łopuszna i wzdłuż szosy łączącej tę osadę z Małogoszczem. 18 brygada piechoty landwery otrzymała zadanie zwinięcia carskiej obrony wzdłuż wspomnianej drogi, lecz jej natarcie – wyprowadzone z miejscowości Gnieździska – utknęło w okolicach wsi Michala Góra, gdzie idący w przedzie 46 regiment infanterii landwery, złożony głównie z Wielkopolan, postradał w sumie 370 żołnierzy na czele z rannym podpułkownikiem Langenthalem. Lepiej powiodło się zrazu siłom uderzającym na Łopuszno z kierunku Krasocina...

 

O autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od siedmiu lat publikuje w Naszym Wydawnictwie, tym razem przekazując w ręce czytelnika zbiór poprawionych i uzupełnionych trzech artykułów, które w latach ubiegłych ukazały się na łamach periodyku „De Re Militari”. Zbiór ten został wzbogacony o nigdzie dotąd niepublikowany tekst poświęcony bojom o jego rodzinne Łopuszno w dobie I wojny światowej.

 

 

   Marcin Ochman
   "Polski korpus inżynierów wojskowych
    w latach 1807–1831"

  

 ISBN 978-83-65982-55-1
 540 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Korpusy inżynierów wojskowych w XVIII wieku w Polsce i Europie
II Korpus inżynierów armii Księstwa Warszawskiego
III Korpus inżynierów wojskowych okresu Królestwa Polskiego w latach 1815-1831
Zakończenie
Załączniki
Biogramy
Bibliografia



O książce:
Celem niniejszego dzieła jest przedstawienie polskiej inżynierii wojskowej w latach 1800-1831, jej organizacji, liczebności, zaopatrzenia i składu osobowego. To wszystko stanowi punkt wyjścia do omówienia prac inżynieryjnych, zarówno w czasach pokojowych jak i wojennych, a były one niezwykle różnorodne i intensywne. Od robót typowo wojskowych – wznoszenia twierdz, budowy mostów polowych udziału w oblężeniach – po cywilną kartografię, demarkację granic, architekturę i budownictwo.
Czytelnika z pewnością zainteresuje próba odpowiedzi na pytanie, kim byli oficerowie i żołnierze wojsk inżynieryjnych: gdzie się urodzili, jak byli wykształceni, jak wyglądały ich kariery i życie prywatne. Podjęta została również próba ustalenia ich poglądów politycznych, co udało się niestety tylko fragmentarycznie. Analiza tak różnorodnych elementów miała na celu ustalenie, czy istniały charakterystyczne cechy wyróżniające inżynierię jako rodzaj wojsk.
Aby ułatwić właściwą ocenę niełatwej przecież materii, w rozbudowanym wstępie przedstawiona została historia inżynierii najważniejszych państw europejskich; Korpus Inżynierów Rzeczpospolitej Obojga Narodów od narodzin w epoce saskiej po powstanie kościuszkowskie, oraz może niezbyt efektowne, ale ważne dla całości obrazu działania inżynieryjne Legionów Polskich i Polaków w służbie Francji...

 

O autorze:
Marcin Ochman (1969) pracuje i mieszka w Warszawie. Ukończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim, na którym w 2018 r. obronił doktorat. Od 1999 roku pracuje w Muzeum Wojska Polskiego. Specjalizuje się w historii XIX wieku, technice i inżynierii wojskowej oraz w dziedzinie bezpieczeństwa militarnego. W swym dorobku posiada ponad 30 artykułów naukowych i popularyzatorskich oraz kilka książek, wśród nich monografię pistoletu wz. 35 „Vis” (współautor). Konsultant z dziedziny historyczno-wojskowej projektów multimedialnych i filmowych. Współpracuje z Ośrodkiem Studiów Epoki Napoleońskiej przy Akademii Humanistycznej w Pułtusku.

 

 

   Mariusz Samp
   "Praga 1004. Największa klęska Bolesława Chrobrego"

  

 ISBN 978-83-65982-54-4
 95 str.
163x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Wojskowość polska w czasach Bolesława Chrobrego – zarys problematyki
II Polityczne i wojskowe stosunki polsko-niemieckie na początku XI wieku
III Opanowanie Czech przez Bolesława Chrobrego
IV Wyparcie wojsk polskich z Pragi i Czech w 1004 roku
V Dalsze walki polsko-niemieckie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map



O książce:
Na pierwszych latach rządów Bolesława Chrobrego zaciążyła klęska, jakiej doznał on w 1004 roku. Wtedy to przeciwko spadkobiercy Mieszka I ruszyła wielka wyprawa króla niemieckiego Henryka II (1002-1024). Teatrem działań wojennych stały się wówczas Czechy, rządzone przez polskiego Bolesława, któremu udało się w sprzyjających okolicznościach opanować Pragę i objąć tutaj rządy. Na temat kampanii czeskiej rozpisywano się już nieraz w polskiej, niemieckiej oraz czeskiej historiografii. Nie ukazała się jednak jak na razie całościowa monografia, opisująca te wydarzenia pod kątem historyczno-militarnym. Lukę tę będzie starała się wypełnić niniejsza praca. Najważniejszym zadaniem, przed którym stanął autor tego opracowania, będzie próba omówienia przebiegu wojny z 1004 r. Dołożono też starań, aby odpowiedzieć na pytanie, z czego wynikała klęska poniesiona wówczas przez polskiego wodza.
W celu znalezienia odpowiedzi na nurtujące autora niniejszego studium pytania, posłużono się analizą dostępnego materiału źródłowego. Najwięcej do powiedzenia w tym zakresie miały przekazy niemieckie. Najważniejszym źródłem jest tutaj kronika biskupa merseburskiego Thietmara (1018), następnie zaś żywot Henryka II, sporządzony przez biskupa Utrechtu Adalbolda. Informacje obu dziejopisów dopełniają zapiski z roczników niemieckich. W niniejszym opracowaniu wyzyskano poza tym wiadomości, pochodzące z dzieł późniejszych autorów. Warto tu wskazać przede wszystkim na anonimowego mnicha z klasztoru w Nienburgu Annalistę Saxo i kanonika praskiego Kosmasa (ok. 1045‑1125). Niekiedy też odwoływano się do najstarszej polskiej kroniki, autorstwa Anonima tzw. Galla, zawierającej podstawowe informacje o najstarszych relacjach polsko-czeskich...

 

O autorze:
Mariusz Samp (1990) – absolwent historii wojskowości na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie doktorant Akademii Pomorskiej w Słupsku. Historia, szczególnie historia polskiego średniowiecza, jest przedmiotem jego zainteresowań od wczesnych lat szkolnych. Publikował m.in. w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”, „Studiach z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”, „Scripta Historica” i „Kwartalniku Bellona”. Współpracuje również z portalem historycznym HISTMAG.

 



   Jakub Juszyński
   "Polskie łucznictwo i kusznictwo konne
    w X-XVIII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-53-7
 96 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I X-XII wiek
II XIII wiek
III XIV-XV wiek
IV XVI-XVIII wiek
V Techniki naciągu strzały w Polsce w X-XVIII wieku
Zakończenie
Bibliografia



O książce:
Książka jest odpowiedzią na wiele pytań, które od dawna padają w temacie łucznictwa polskiego.
Jej relatywnie małe rozmiary są wynikiem tego, że dotyczy ona wyłącznie kwestii pomijanych w literaturze przedmiotu – zwłaszcza chodzi o wnioski, nasuwające się w wyniku analizy znalezisk i źródeł. Przedstawiono tu historię polskiego łucznictwa konnego, istniejącego po XVIII wiek. Zarówno polskie łucznictwo piesze, konne, jak i samo jeździectwo wyróżniało się na tle sąsiadów wschodnich i zachodnich, ukazując rodzime cechy. W celu przedstawienia rdzennych podstaw konnego łucznictwa, w książce skupiono się na jego średniowiecznej historii.
Łuki używane w Polsce należały nie tylko do północnego łuku refleksyjnego, lecz do jego odmiany typowej dla Polski i krajów bałtyckich. Od początku efektywnie z niego korzystano, używając technik naciągu innych niż na wschodzie i zachodzie, za to takich samych, jak u Bałtów i Węgrów.
Łuk i jego użycie były żywym elementem w kulturze polskiej. Nawet pierwowzór śmierci Podbipięty stanowiła ostatnia walka dwóch polskich konnych łuczników, pozbawionych koni i otoczonych przez Tatarów. Użyli oni w niej tylko łuków.
Brak jednak na ten temat opracowań, które by zebrały bogaty materiał archeologiczny czy źródłowy. Wskutek tego, osoby zainteresowane tematem mają trudności ze znalezieniem odpowiedzi na tak proste pytania, jak to, jakich kołczanów używano w Polsce w średniowieczu...

 

O autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, pracuje jako wachmistrz w Stowarzyszeniu Jeździeckim Szarża, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De re militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (2).
    Działania wojenne"

  

 ISBN 978-83-65982-51-3
 112 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

IV Wojny z rewolucyjne 1792–1800
V Kampania 1805 roku
VI Kampania 1806–1807 roku
VII Wojna z Austrią – kampania 1809 roku
VIII Wojna z Rosją – kampania 1812 roku
IX Kampania wiosenna 1813 roku
X Kampania jesienna 1813 roku
XI Wojna z Francją – kampania 1814–1815 roku

Aneks

Bibliografia
Spis map



O książce:
Wybuch rewolucji francuskiej w 1789 roku zaskoczył przyszłego króla Bawarii Maksymiliana Józefa w Strasburgu, gdzie stacjonował dowodząc regimentem francuskiej piechoty „Alsace”. Aby uniknąć zagrożenia, wyjechał wraz ze swoją rodziną do Niemiec. W tym czasie zrewoltowane wojska francuskie przygotowywały się do ekspansji na Zachód, która miała wyzwolić narody europejskie spod jarzma ancien regime’u. Zresztą do krzewienia nowych wolnościowych idei nie było potrzeba licznego wojska. W całej Europie Zachodniej wydarzenia we Francji odbiły się szerokim echem. Nie inaczej było w Bawarii. Kryzys gospodarczy panujący w tym kraju dodatkowo spotęgował nastroje społeczne, tak dalece, iż dwór bawarski obawiał się otwartych wystąpień przeciwko jego rządom. Do tych niekorzystnych uwarunkowań doliczyć należy również fakt, że księstwo Zweibrücken, które stanowiło część elektoratu Bawarii, znajdowało się tuż przy granicy z Francją. W tych okolicznościach objęcie tego terytorium działaniami wojennymi było jedynie kwestią czasu...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Piotr Borawski, Tomasz Borawski
   "Wojna w Abchazji 1992–1993. Konflikt
    gruzińsko-abchaski. Geneza – dzieje – epilog"

  

 ISBN 978-83-65982-52-0
 311 str.
145x205 mm
Mapy: 7

Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Abchazja w starożytności i średniowieczu
II Abchazja pod rosyjskim panowaniem
III Abchazja w ramach ZSRR
IV Gruzja na progu niepodległości
V Burzliwe początki niepodległej Gruzji
VI Zbrojny konflikt gruzińsko-abchaski w latach 1992–1993
VII Abchazja w latach 1994–2008
VIII Front abchaski w wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
IX Abchazja po wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku
Zakończenie. Perspektywy abchaskiej niepodległości
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Praca niniejsza jest pierwszą w polskiej literaturze historycznej próbą całościowego przedstawienia zbrojnego konfliktu gruzińsko-abchaskiego z lat 1992-1993. Omawia nie tylko sam przebieg wojny, ale również tło polityczno-etniczne konfliktu. Pokazuje zakulisowe działania rosyjskiej dyplomacji, a także rosyjskich służb specjalnych zmierzające do zachowanie wpływów na Zakaukaziu w momencie rozpadu Związku Radzieckiego. Książka ta zapoznaje polskiego czytelnika z Gruzją lat dziewięćdziesiątych, gdy państwo to rozdzierane było wojną domową między obalonym prezydentem Zwiadem Gamsachurdią a jego następcą Eduardem Szewardnadze, a także rebeliami mniejszości etnicznych nieoficjalnie wspieranymi przez Federację Rosyjską. Autorzy przedstawiają wysiłki prezydenta Szewardnadzego do zachowania niepodległości Gruzji w sytuacji, kiedy to niewielkie państwo kaukaskie, przy obojętności zachodnich sojuszników musiało zmierzyć się w Abchazji i Południowej Osetii z potęgą odradzającej się Rosji...

 

O autorach:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W latach 1996-1997 był przedstawicielem Ministra SZ RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji i na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych państw WNP, a także wokół dziejów Tatarów zamieszkujących dawne, polskie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz trzech książek.

Tomasz Borawski (ur. 1987 r. w Warszawie) jest z wykształcenia historykiem i prawnikiem. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii i na Kaukazie. Jest autorem kilku artykułów poświęconych zbrojnemu konfliktowi gruzińsko-abchaskiemu, które ukazały się w takich czasopismach, jak: „Arcana”, „Pro Georgia” i „Biuletyn Bezpieczeństwa Narodowego”.

 

 

   Paweł Sz. Skworoda
   "Martynów 20 VI 1624.
    Pogrom nieprzyjaciół wiary chrześcijańskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-50-6
 112 str.
163x235 mm
Mapy: 4

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Taktyka ordy tatarskiej
II Obrona Kresów Południowo-Wschodnich
III Pogrom tatarski
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Polskie centrum zepchnęło harcowników tatarskich, ale ustąpiło przed szarżą głównych sił Kantymira. Na skrzydłach ciężką walkę z ordyńcami wiedli kwarciani. Kiedy wydawało się, że to Tatarzy zostaną panami pola bitwy, oto nagle na obu ich flankach z podprowadzonych blisko polskich wozów taborowych oddano w ich stronę potężną salwę z armat, rusznic i muszkietów. Do tego ostrzału przyłączyły się chorągwie kwarciane, aż do tej pory zachowujące nabitą broń palną. Wstrząśnięci Tatarzy nie zdążyli nawet zorientować się w rozwoju sytuacji, a już uderzyli na nich białą bronią kwarciani i woluntariusze Chmieleckiego. Orda pierzchnęła w przerażeniu w stronę Martynowa, ponad którym według polskich relacji z bitwy z dymów płonących domów uformował się krzyż ogromny na niebie. W tym kierunku rzuciły się w pogoń polskie chorągwie, gromiąc w jego cieniu tatarskich wyznawców Allaha.
Uciekających Tatarów ścigano aż do Dniestru, gdzie wielu z nich z bandoletów, pistoletów i łuków zabito. Być może to wtedy Kantymir-murza był o włos od śmierci, której uniknął jedynie dzięki poświęceniu przybocznej straży. Jeźdźcy polscy zdobyli trzy znaki tatarskie, jedynie chorągiew sułtańską zdołali ordyńcy ocalić. Nie był to jednak koniec walki, oto Polacy z oddziałów Chmieleckiego, Czarnieckiego, Łęckiego i Stefana Koniecpolskiego przeprawili się przez Dniestr i odparli ogniem z broni palnej kontrataki Tatarów nad rzeką Siwką. Doszło też do walk w Martynowie, być może wycięto tam janczarów, ale hetman zdążył przybyć z głównymi siłami jazdy na pomoc Chmieleckiemu...

 

O autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i edukacji dla bezpieczeństwa. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP). Uczestnik pielgrzymki polskiej młodzieży i nauczycieli na Polski Cmentarz Wojenny w Bykowni-Kijowie (tzw. czwarty cmentarz katyński) w 2019 roku.

 


   Jan Snopkiewicz
   "Armia bawarska 1792–1815 (1).
    Struktura, organizacja, taktyka"

  

 ISBN 978-83-65982-49-0
 88 str.
163x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I Struktura i organizacja armii
II Taktyka
III Życie żołnierza
IV Umundurowanie
Aneksy



O książce:
Bawaria jest jednym z największych i najbogatszych landów Niemiec. Jest ona zresztą chyba najbardziej rozpoznawalna. Na bawarskie symbole natykamy się ciągle w otaczającej nas rzeczywistości. Miłośnicy zmagań piłkarskich nie mogą pominąć meczów z udziałem znanego klubu piłkarskiego z Monachium. Zwolennicy piwa cieszą się na myśl o święcie tego trunku odbywającym się tradycyjnie w październiku. Motomaniacy z kolei nie mogą beznamiętnie przejść obok maski samochodu, na której widnieją trzy litery, skrót nazwy, która w tłumaczeniu na polski brzmi „Bawarska Fabryka Samochodów”. Nawet wychodząc do popularnego centrum handlowego mojego rodzinnego miasta, można natknąć się na rozpostarte na stołach flagi bawarskie i lokal stylizowany na tamtejsze piwiarnie. Niestety ten sukces marketingowy nie przekłada się na wiedzę o tej części Niemiec. Trudno wprawdzie oczekiwać, że przecięty Polak będzie zafascynowany losami jednego z państw niemieckich, szkoda jednak, że polska literatura historyczna nie pozwala na zgłębienie tego tematu, tym nielicznym, którzy wykazują się takimi osobliwymi zainteresowaniami. Celem niniejszego opracowania jest próba choćby niewielkiej poprawy tej sytuacji...

 

O autorze:
Jan Snopkiewicz (1986) – absolwent prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Autor artykułów i książek poświęconych armiom państw niemieckich okresu wojen napoleońskich.

 

 

   Igor Babulin
   "Obrona Kandii 1648–1669.
    Najdłuższe oblężenie w historii"

  

 ISBN 978-83-65982-47-6
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Kandia – „rywalka Troi”
I Początek wojny i obrona Kandii w latach 1648–1649
II Оbrona Kandii w 1667 roku
III Oblężenie Kandii od 1668 do maja 1669 roku
IV Francuska wyprawa na Kretę latem 1669 roku
V Słynny wypad i bitwa, 25 czerwca 1669 roku
VI Kontynuacja oblężenia i kapitulacji twierdzy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
W miejsce poległego księcia de Beauforta komendę nad całą flotą francuską powierzono dowódcy galer – Louis-Victor de Rochechouart, książę de Vivonne. Według Navailles, rano „eskadra królewska, papieska, francuskie, maltańskie i weneckie galery, wraz z galeasami i kilkoma innymi statkami Republiki, pojawiły się w szyku bojowym naprzeciwko pozycji tureckich przed bastionem Świętego Andrzeja i rzuciły kotwice w odległości strzału z armaty”. Turcy strzelali do nich z armat ustawionych wzdłuż wybrzeża, ale oddane w odpowiedzi salwy floty sprzymierzonych były tak silne, że zmusiły Osmanów do porzucenia swych baterii i schronienia się w okopach.
Okręty i galery ustawiły się wzdłuż wybrzeża ze wschodu na zachód, wymierzając swoje działa przeciwko nieprzyjacielowi. Zgodnie z planem księcia de Vivonne linia bitwy floty sprzymierzonych wyglądała następująco: od bastionu Sant’Andrea (Św. Andrzeja) i dalej na zachód stała połowa francuskich okrętów i galer, następnie 6 weneckich galeasów, a następnie druga połowa francuskiej eskadry, za którą rzuciły kotwice 2 okręty i 2 galery weneckie. Linię bojową zamykały galery papieża i Zakonu Maltańskiego, a także 6 weneckich okrętów...

 

O autorze:
Igor Babulin (1968) jest kandydatem nauk historycznych (2013), obecnie wykładowcą w Instytucie Technologii Stosowanych Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 r. Ukończył Wydział Historyczny Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, a w 2000 r. Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej w Moskwie.
Jego zainteresowania badawcze obejmują historię wojskową Rosji i Europy Zachodniej XVI-XVII wieku.
Autor monografii: „Walka o Ukrainę i bitwa pod Konotopem (1658–1659)” (2015), „Bitwa kaniowska 16 lipca 1662 r. Zapomniane zwycięstwo”(2015), „Kampania smoleńska i bitwa pod Szepielewiczami w 1654 r.” (2018).

 

 

   Redakcja naukowa: Andrzej Olejko, Piotr Mrozowski,
   David Méchin, Boris Ciglić
   "Skrzydła zwycięzców, skrzydła pokonanych...
    skrzydła niepodległości 1918"

  

 ISBN 978-83-65982-46-9
 520 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2020

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu (Karol Górski, Starosta Gorlicki)
By way of introduction

Andrzej Olejko
Ponownie Na zachodzie bez zmian... Od „krwawego kwietnia” i „krwawego września” 1917 r. po „czarny wrzesień” i dzwony alianckiej victorii 1918 r.
Again, In the West, unchanged... From „Bloody April” and „Bloody September” 1917 to „Black September” and the bells of Allied Victoria 1918

Siergiej Nelipowicz
Walki o Galicję 1914-1918
Battle of Galicia 1914-1918

Wojciech Mazur
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – francuski personel i sprzęt lotniczy w Rumunii w latach 1916-1917
„Mission Roumaine d’Aéronautique” – French personnel and aviation equipment in Romania in 1916-1917

Oleksandr Demianiuk
Bolshevik’s wings 1917-1918
Bolszewickie skrzydła 1917-1918

Matjaž Ravbar
The Hundredth Anniversary of the Bombing of Koroška Bela on 14 August 1917
Setna rocznica bombardowania Koroška Bela 14 sierpnia 1917 r.

Marina Rossi
Stop war! Political strikes for peace and social equity in the dying Austro-hungarian Empire
1918! Zatrzymać wojnę! Strajki polityczne na rzecz pokoju i sprawiedliwości społecznej w umierającym imperium austro-węgierskim

David Méchin
1918: The Division Aérienne in battle
1918: Division Aérienne w walce

Harald Fritz Potempa
Deutsche Luftstreitkräfte 1918 und danach. Der Einsatz außerhalb der Westfront und das Problem des Raumes
Niemieckie siły powietrzne w 1918 r. i później. Zastosowanie poza Frontem Zachodnim i problem przestrzeni

Gerald Penz
Die österreichisch-ungarischen und deutschen Fliegerverbände in der 12. Isonzoschlacht vom 24. Oktober bis 31. Oktober 1917
Austro-węgierskie i niemieckie jednostki lotnicze w 12. bitwie o Isonzo od 24 października do 31 października 1917 r.

Gerhard Artl
Der Einsatz der Luftfahrtruppen in der Piaveschlacht, Juni 1918
Wykorzystanie lotnictwa w bitwie nad Piawą, czerwiec 1918 r.

Michal Plavec
Die übrige fronte. The air war over Albania during the last year of WWI
Die übrige fronte. Wojna powietrzna nad Albanią w ostatnim roku Wielkiej Wojny

Andrij Kharuk
Lotnictwo Ukraińskiej Republiki Ludowej i Państwa Ukraińskiego w latach 1917-1918
Aviation of the Ukrainian People’s Republic and the Ukrainian State in 1917-1918

Boris Ciglić
Wings of victory: Serbian aeronautics in 1918
Skrzydła zwycięstwa: serbskie lotnictwo w 1918 r.

Piotr Mleczko
Nocne operacje lotnicze w końcowym okresie Wielkiej Wojny
Night flight operations at the end of the Great War

Mariusz Niestrawski
Za Kaisera czy wolną Polskę – o Polakach w strukturach Fliegerersatz Abteilung Nr. 4
For Kaiser or free Poland – about Poles in the structures of Fliegerersatz Abteilung Nr. 4

Tytułem zakończenia (Andrzej Olejko)
The End



O książce:
Opracowanie oddawane w twe ręce Drogi Czytelniku jest pokłosiem ostatniej, czwartej międzynarodowej konferencji lotniczej zorganizowanej tak jak i poprzednie w Ośrodku Konferencyjno-Wystawienniczym Kasztel w Szymbarku. W ciągu czterech lat przez obiekt ten przewinęło się znamienite grono prelegentów, znawców tematyki lotniczej Wielkiej Wojny z Austrii, Niemiec, Rosji, Ukrainy, Francji, Włoch, Serbii, Słowenii, Czech, Słowacji oraz Polski, którzy pozostawili po sobie nie tylko wrażenie niebywale wysokiego poziomu w prezentowanej przez siebie w referatach tematyce jak i tutaj odbywały się „chrzciny” następujących po sobie czterech tomów pokonferencyjnych. Niebywale cieszy fakt, że echa lotniczych konferencji dotarły do naukowych centrów świata i zasiliły zasoby biblioteczne np. Museum Specialist, Collections Processing Unit National Air and Space Museum/Smithsonian Institution w Stanach Zjednoczonych Ameryki (USA) jak i wzbudziły uznanie światowych autorytetów z lotniczej tematyki takich jak płk. Terry Finnegan, Carl J. Bobrow z USA, John Herris z amerykańskiego wydawnictwa Aeronautbooks czy Helmuth Jäger z Niemiec.
Postawiona konferencyjna teza Ohne Flieger kein Sieg została udowodniona a luka w nauce dotycząca działań lotniczych na „zapomnianych frontach Wielkiej Wojny” wypełniona. Tym samym organizacja wspomnianych czterech międzynarodowych konferencji lotniczych w okresie rocznicowych obchodów 100. lecia wydarzeń z lat 1914-1918 pokazała, iż gorlickie muzeum zasłużenie trafiło do grona zauważalnych na naukowej mapie świata (Andrzej Olejko)...

 

 

 

   Witalij Pienskoj
   "Szkice z historii wojny inflanckiej z lat 1558-1561.
    Pogląd strony rosyjskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-44-5
 207 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
Prolog
I Kampania 1558 r.: od zimowego wielkiego „najazdu” do letniego „upadku zamku” oraz ryskiego „siedzenia”
II Od wojny do rozejmu i powrót do wojny. Kampania z 1559 r.
III Imperium kontratakuje: kampania 1560 r. i upadek Fellina
IV Ostatnia kampania: śmierć Zakonu i casus tarwacki
Epilog
Chronologia wojny inflanckiej 1558-1561 r.
Spis map i schematów
Wybrana bibliografia i źródła



O książce:
Pomysł napisania tej książki narodził się przypadkowo. Zajmując się badaniem historii rosyjskich spraw wojennych okresu „klasycznego” ich rozwoju (2. połowa XV – początek XVII w.), w pierwszej kolejności interesowaliśmy się historią rosyjsko-krymskich konfliktów, o tyle od połowy XVI w. na kilka dziesięcioleci szczególnie Krym staje się, jeśli nie najważniejszy, to w każdym razie najbardziej niebezpiecznym wrogiem Państwa Rosyjskiego. Zresztą nawet u szczytu swoich sukcesów Stefan Batory, król młodej Rzeczypospolitej, mógł tylko marzyć o kampanii na Moskwę i jej zniszczeniu. Zaś krymski „car” Dewlet-Girej I dwukrotnie podchodził do Moskwy, w 1571 i 1572 r., a nawet spalił ją doszczętnie w maju 1571 r.
Kolejnym, starym i dziedzicznym wrogiem Państwa Rosyjskiego (jeszcze z czasów Dymitra Dońskiego) było Wielkie Księstwo Litewskie, z którym Moskwa od końca XV w. walczyła regularnie i konsekwentnie dążyła do odzyskania „dziedzictwa Jarosława”. Główną „nagrodą” w tej konfrontacji była dominacja w Europie Wschodniej i biorąc pod uwagę te okoliczności w pełni zrozumiały jest ten pogląd, który udał się władzom moskiewskim w tym kierunku polityki zagranicznej...

 

O autorze:
Witalij Pienskoj (ur. 1969 we Frankfurcie nad Odrą), doktor nauk historycznych, profesor Katedry Filozofii i Teologii na Uniwersytecie Biełgorodzkim. Autor wielu książek i artykułów naukowych dotyczących historii wojskowości. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. rewolucja militarna w Zachodniej Europie i jej wpływ na sztukę wojenną Rosji (co stanowiło temat jego dysertacji doktorskiej), jak i zagadnienia poszczególnych kampanii i bitew toczonych przez Rosję, zwłaszcza w XVI wieku. Oprócz historii wojskowości zakres jego studiów obejmuje także zagadnienia związane z historią państwa bizantyńskiego i kontaktów rosyjsko-bizantyjskich. Jest także autorem wielu publikacji naukowych z innych dziedzin nauk historycznych.
W 2016 r. nakładem naszego Wydawnictwa wyszła jego książka Mołodia 28 VII – 3 VIII 1572.

 

 

   Tomasz Rogacki
   "Zorndorf (Sarbinowo) 25 VIII 1758"

  

 ISBN 978-83-65982-43-8
 112 str.
165x235 mm
Mapy: 19

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zarys konfliktu
II Na głównym froncie wojny (marzec – sierpień 1758)
III Przeciwnicy
IV Bitwa pod Zorndorf [Sarbinowo] (25 sierpnia 1758 r. – piątek)
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia



O książce:
Seydlitz, który jeszcze podczas przemarszu nad Zabergrund dostał rozkaz króla, aby natychmiast atakował rosyjskie prawe skrzydło, pozostał w bezruchu. Na ponowione wezwanie polecił odpowiedzieć, że nie zawiedzie, a swoje zachowanie wyjaśni po bitwie. Wściekły król polecił przekazać mu, że po bitwie, to zapłaci za to głową, na co Seydlitz odpowiedział za pośrednictwem kuriera: Powiedz królowi, że po bitwie moja głowa jest do jego dyspozycji, a na razie wierzę, że pozwoli mi ją wykorzystać w tej bitwie. Seydlitz po prostu postanowił odczekać na odpowiedni moment i dopiero wówczas wykonać mordercze uderzenie.
Tłumy uciekającej pruskiej piechoty i ścigających ich Rosjan sprawiały wrażenie, że bitwa została przegrana. Widząc to rtm. Wackenitz oświadczył wówczas Seydlitzowi: Man darf nicht sagen, dass eine Schlacht verloren sie, ehe nicht die Garde du Corps des Königs attakirt hat (Nie uznaję, że bitwa jest przegrana, skoro Garde du Corps jeszcze nie atakowała)...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Od szeregu lat zgłębia też tajniki biblistyki. Z zawodu menedżer kultury (UAM Poznań). Autor ponad 30 książek, głównie dotyczących epoki napoleońskiej. Nieobce są mu inne przestrzenie historyczne. Obecna książka traktuje o największej zdaniem autora bitwie wojny siedmioletniej, która rozegrała się na ziemiach polskich – pod Zorndorf (Sarbinowo).

 

 

   Jarosław Dobrzelewski
   "Zarys wybranych konfliktów zbrojnych w Afryce
    w drugiej połowie XX w."

  

 ISBN 978-83-65982-42-1
 239 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
Zamiast wstępu
I Wojna ogadeńska między Somalią a Etiopią (1977-1978)
II Wojna Erytrejczyków o niepodległość (1961-1993)
III Wojna między Erytreą a Etiopią (1998-2000)
IV „Świąteczna wojna” między Mali a Burkina Faso (20-30.12.1985)
V Wojny pomiędzy Tanzanią i Ugandą (1972, 1978-1979)
VI Wojna między Libią i Egiptem w 1977 roku
VII Wojna w Czadzie (1965-1990)
VIII Konflikt między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Libią (1981-1989)
Wykaz skrótów
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Rok 1960 nazywany „rokiem Afryki” przyniósł niepodległość wielu europejskim koloniom leżącym na tym kontynencie. Nowo powstałe kraje stanęły w obliczu wielu problemów, a jednym z nich były liczne konflikty graniczne. Warto przy tym przypomnieć, że większość państw afrykańskich „odziedziczyła” swoje terytoria po dawnych europejskich koloniach. Przy wyznaczaniu ich granic nie liczono się z zamieszkującą tam ludnością, co stało się jedną z przyczyn późniejszych sporów terytorialnych (np. konfliktu etiopsko-somalijskiego), czy też dążeń separatystycznych prowadzących do wojen domowych (np. konfliktu etiopsko-erytrejskiego). W państwach afrykańskich nie udało się na ogół zaprowadzić, a tym bardziej utrzymać na dłużej, systemu rządów demokratycznych – tak powszechnego w ich dawnych metropoliach. Przeważnie w wyników zamachów stanu władzę dyktatorską obejmowali w nich wojskowi, którzy usiłowali siłą rozwiązywać wszelkie problemy wewnętrzne (Etiopia, Uganda, Czad), lub dążyli do utworzenia ze swojego państwa mocarstwa regionalnego (Libia, Etiopia, Uganda). Zdarzało się też, że pretendentów do przejęcia władzy było wielu, a kraj rozdzierany był wieloletnią wojną domową, w której często uczestniczyły państwa ościenne (Czad, Uganda)...

 

O autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego.
Specjalizuje się w historii wojskowości. Szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie. Od kilku lat publikuje teksty w czasopiśmie „Taktyka i Strategia”.
Jest autorem kilku książek, m.in. Wojna o Gran Chaco 1932–1935 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2012), Wojna iracko-irańska 1980–1988 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2014), Wojna Paragwaju z Potrójnym Przymierzem 1864–1870 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2016).

 


   Orsolya Falus
   "Szpitalne zakony rycerskie w czasach Arpadów
    na Węgrzech"

  

 ISBN 978-83-65982-32-2
 226 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Przedmowa do polskiego wydania Szpitalnych zakonów rycerskich w czasach Arpadów na Węgrzech (dr hab. prof. Marian Małecki)
Przedmowa do wydania węgierskiego (Ks. dr Miklós Beer)
Wstęp
I Powstanie zgromadzeń mniszych i zakonów rycerskich
II Wyprawy krzyżowe
III Opieka zdrowotna w epoce dynastii Arpadów
IV Locus credibilis authenticus
V Zakon rycerzy Świętego Łazarza
VI Zakon templariuszy
VII Zakon rycerski Świętego Jana
VIII Zakon Świętego Antoniego
IX Zakon rycerski Świętego Stefana
X Zakon Ducha Świętego
Podsumowanie
Summary
Wykaz skrótów
Bibliografia


O autorce i o książce:
Prof. Orsolya Falus – jest węgierskim naukowcem o polskich korzeniach, urodzoną w Peczu, z zawodu prawnikiem, adwokatem, lektorem języka angielskiego i historykiem prawa, a także absolwentką Master of Arts – Secondary School Teacher of English language and literature MSC University of Pécs, Faculty of Arts oraz absolwentką University of Pécs, Faculty of Law i zwyciężczynią Bar exam /Hungarian Ministry of Justice; 1998.
Przez wiele lat wykładała na różnych światowych uniwersytetach w tym University of Exeter w Wielkiej Brytanii, University of Bayreuth w Niemczech, a także University of Agri w Turcji i University of Rades w Tunezji. Jest absolwentką najstarszego uniwersytetu na Węgrzech – w Peczu, gdzie obroniła doktorat, a ponadto wykładowcą uniwersytetów węgierskich w Vácu, Kaposvar i Dunaujvaros.
W świecie nauki jej nazwisko można znaleźć w tak szacownych instytucjach jak: Institute of Islamic Research (secretary general), Zrínyi Research Team, Tárkány Szücs Ernő Research Team of Legal Ethnography and Legal Cultural History, Hungarian Academy of Science, Pécs Academic Committee, IX. Commission of Economic and Legal Sciences, Working Committee of Law Dogmatics and Law History.
Jest damą zakonu św. Łazarza na Węgrzech (Order of Saint Lazarus) oraz Glatt Ignác Association /Palestrina Choir of Pécs Basilica.
Niniejsza praca w sposób całkowicie nieznany czytelnikowi polskiemu pokazuje dzieje szpitalnych zakonów rycerskich na Węgrzech w czasach Arpadów, w tym odkrycia archeologiczne, nową interpretację źródeł, a także węgierskie spojrzenie na czasy krucjat chociażby w postaci rodzimego zakonu stefanitów.

 

 

 

   Marcin Suchacki
   "Od Ober-Selk do Meksyku 1864–1867:
    z wojennych dziejów Austrii"

  

 ISBN 978-83-65982-41-4
 96 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Od Ober-Selk do Königgrätz 1864–1866: zmienne koleje losu 30 galicyjskiego pułku piechoty
II Szarża Bechtolsheima: kontrowersyjny epizod z bitwy pod Custozą w roku 1866
III Trutnov 1866: utracone zwycięstwo
IV W imię Quetzalcóatla: austriaccy ochotnicy w Meksyku (1865–1867)
Załączniki
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
Idąc przebojem poprzez zastępy hohenzollernowskich żołnierzy, rakuscy strzelcy w ramach pociechy zdobyli jedną z chorągwi 2 pułku grenadierów gwardii, jak na ironię noszącego imię cesarza Franciszka Józefa I. Polak ze Śląska Cieszyńskiego, szeregowy Franciszek Kobiela, powalił nieprzyjacielskiego sztandarowego, z rąk którego podjął ów znak bojowy. W chwilę potem sam upadł trafiony w kolano, lecz wtedy dobiegł doń inny z Polaków, strzelec Perlega. Ten odpiął z drzewca płachtę pruskiej chorągwi, zabierając ją ze sobą i ujmując pod ramię rannego towarzysza. Na polu walki pozostała tylko część złamanego podczas walki wręcz masztu chorągiewnego, którą niczym relikwię hohenzollernowscy gwardziści nazajutrz po bitwie demonstrowali księciu Fryderykowi Wilhelmowi jako świadectwo zażartości boju stoczonego pod Rubínovicami...

 

O autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego.
„Od Ober-Selk do Meksyku 1864–1867: z wojennych dziejów Austrii” stanowi jego szóstą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor maluje dramatyczne losy galicyjskich weteranów szlezwickiej kampanii, kontrowersyjną szarżę Bechtolsheima, meandry trutnovskiej batalii oraz dzieje austriackiego korpusu ochotniczego w Meksyku.

 

 

   Michał Leszczyński
   "Dien Bien Phu 1954"

  

 ISBN 978-83-65982-40-7
 96 str.
165x235 mm
Mapy: 5

Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Historia Wietnamu
II Podbój Wietnamu
III Blaski i cienie Unii Indochińskiej
IV II wojna światowa i niepodległość Wietnamu
V I wojna indochińska
VI Korpus Ekspedycyjny w tarapatach
VII Francuzi odzyskują równowagę
VIII Kosztowny impas
IX Operacja „Castor”
X Obóz warowny
XI Walki o północny pas obrony
XII Załoga kurczowo trzyma się lotniska
XIII Pora deszczowa i natężenie walk
XIV Na ratunek Dien Bien Phu
XV Upadek obozu warownego
Aneks
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Konflikt, który wstrząsnął Półwyspem Indochińskim w latach 1946–1954 stanowi fascynującą i zarazem pouczającą opowieść. Z jednej strony walczyło w nim bowiem znane nam mocarstwo kolonialne, z drugiej zaś kraj odległy, egzotyczny wręcz. Dążąca do globalnej, walnej konfrontacji europejska sztuka wojenna starła się z azjatycką odmianą wojny partyzanckiej. Wreszcie podpierający się feudalizmem kapitalizm stanął naprzeciwko dalekowschodniej wersji marksizmu. Bez zbędnej przesady można więc powiedzieć, że splotły się ze sobą w śmiertelnej walce dwa zupełnie różne światy.
Data upadku obozu warownego Dien Bien Phu, 7 maja 1954 roku, to symboliczny koniec ery europejskiego kolonializmu. Obraz tysięcy francuskich jeńców maszerujących do wietnamskiej niewoli na zawsze zapadł w pamięć ludom żyjącym pod rządami odległych mocarstw. Algieria, Maroko, Madagaskar, Tunezja – imperium kolonialne Francji rozpadło się w kolejnych latach niczym domek z kart, niejednokrotnie w bardzo dramatycznych okolicznościach...

 

O autorze:
Michał Leszczyński (1985). Dziennikarz i copywriter pochodzący z Gniezna. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie zawodowo związany z Warszawą. Uwielbia historie, w których do walki stają dwie cywilizacje z różnych stron świata. Oprócz I wojny indochińskiej, interesują go również starcia białych kolonistów z rdzennymi mieszkańcami Ameryki Północnej, a także działania na Pacyfiku podczas II wojny światowej.

 

   Anna Pawlicka
   "Dziewczyny idą na wojnę.
    Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet"

  

 ISBN 978-83-65982-39-1
 76 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I I wojna światowa – kobiety-legionistki w wojsku polskim
II Ochotnicza Legia Kobiet – historia organizacji
III Organizacja Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju – historia organizacji
IV Wrzesień 1939 i losy powojenne Organizacji
V Służba w OLK – problem ze społeczną recepcją i problemy wewnętrzne
VI Pewiaczki w oczach własnych i społeczeństwa
VII Działalność społeczna PWK. Koła Lokalne i Drużyny Pracy Społecznej
VIII Życie wewnętrzne Organizacji
IX Obozy letnie PWK
X Umundurowanie PWK i spojrzenie na nie pewiaczek
Zakończenie
Bibliografia


O książce:
Książka Dziewczyny idą na wojnę. Historia Przysposobienia Wojskowego Kobiet ukazuje historię organizacji założonej przez kobiety-patriotki, która miała przygotowywać polskie dziewczęta do służby pomocniczej przy wojsku polskim. Ochotniczki uczyły się obrony przeciwgazowej, pierwszej pomocy, podstaw medycyny, przetrwania, strzelectwa i wielu innych. Organizacja wywodzi się z lwowskiej Ochotniczej Legii Kobiet, której historia również została nakreślona w tej publikacji. Kronikę PWK przeplata relacja jej byłej uczestniczki, pani Haliny Wiśniewskiej, oraz zdjęcia z archiwalnych numerów „Dla Przyszłości” – pisma wydawanego przez same dziewczęta...

 

O autorze:
Anna Pawlicka – (ur. 1993) magister historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończyła specjalizację – antropologia historyczna. Interesuje się ukazywaniem historii z perspektywy lokalnej i osobistej. Chętnie wykorzystuje wywiady ze świadkami historii, uznając, że ich słowa – poparte źródłami pisanymi – najlepiej ożywiają dawne dzieje. Od wielu lat uczestniczy w rekonstrukcji historycznej – odtwarza sylwetkę ochotniczki PWK przy Grupie Rekonstrukcyjnej 84 Pułku Strzelców Poleskich.

 

 

   Eugen Gorb, Jurij Ryabucha
   "Lwów – Jezierna. Kampania kozacko-moskiewska
    roku 1655"

  

 ISBN 978-83-65982-38-4
 183 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ukraina kozacka i jej sąsiedzi na przełomie 1654-1655 roku
II Marsz na Lwów. Bitwa pod Gródkiem
III Oblężenie Lwowa
IV Ekspedycja na Polesie. Zdobycie Lublina przez wojska moskiewsko-kozackie
V Starcia pod Jezierną. Rokowania z chanem
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:
Rok 1648 we wszystkich aspektach stał się zwrotnym punktem w dziejach Rzeczypospolitej. Ten rok był zwiastunem powolnego, choć nieuchronnego, jej upadku. W ciągu najbliższych dwudziestu lat państwo polsko-litewskie prowadziło ciągłe, wyniszczające wojny, które doprowadziły je niemal na skraj rozpadu. Powstanie Bohdana Chmielnickiego, potop szwedzki, trzynastoletnia wojna rosyjsko-polska – wszystkie te konflikty zbrojne zawsze cieszyły się nieustanną uwagą polskich i zagranicznych historyków. Jednak niektóre aspekty tych wydarzeń nadal stanowią „białe plamy”, pełne są historycznych mitów i sprzeczności. Jedną z tych „białych plam” stanowi wspólna kampania wojsk kozacko-moskiewskich przeprowadzona na Ukrainie w drugiej połowie 1655 roku. Kampania militarna, której poświęcona jest ta książka, nie jest dobrze znana polskiemu czytelnikowi i nie wzbudziła w XX i początkach XXI wieku dużego zainteresowania wśród historyków.
Niemal równocześnie z początkiem wyprawy kozacko-moskiewskiej na Lwów Szwedzi pod wodzą swego wojowniczego monarchy najechali Rzeczpospolitą, która prawie wszystkie swoje siły rzuciła do walki z Karolem X Gustawem, a więc naturalne wydaje się, że współcześni całą uwagę skupili właśnie na tych tragicznych wydarzeniach. Zdecydowana większość ówczesnych notatek, listów, kronik, diariuszy, pamiętników i wspomnień, które są najbardziej wiarygodnymi źródłami do pierwszego okresu powstania Bohdana Chmielnickiego, teraz skupiła się na opisywaniu szczegółów potopu szwedzkiego. Informacje o kampanii Kozaków i Moskwicinów na Ukrainie są obecne w tych tekstach tylko marginalnie...

 

O autorach:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat irlandzkiej wojny dziewięcioletniej (1594–1603), polityki wewnętrznej i zagranicznej Rzeczypospolitej w połowie XVII wieku, okresu 1918-1926 oraz historii rozwoju polskiej nauki historycznej. Obecnie współpracuje jako dziennikarz z portalem polsko-ukraińskim PolUkr.net.

Jurij Ryabucha (1976), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina). Autor pracy doktorskiej „Siły Zbrojne Południa Rosji na terytorium Ukrainy w 1919 roku”. Autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych z zakresu historii wojskowości.

 

   Mariusz Samp
   "Krosno Odrzańskie 1005 i 1015"

  

 ISBN 978-83-65982-37-7
 79 str.
165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Państwo piastowskie na początku XI wieku i jego kontakty z Niemcami
II Wojskowość polska w okresie wczesnofeudalnym
III Krosno Odrzańskie do początku XI stulecia
IV Obrona przejścia pod Krosnem w 1005 roku
V Starcie polsko-niemieckie nad Odrą (1015)
Zakończenie
Bibliografia
Spis map


O książce:
Krosno (Crosno), obok Cedyni i Iławy (obecnie część Szprotawy), jest jedną z najstarszych nazw miejscowych wzmiankowanych przez biskupa merseburskiego Thietmara (975-1018), najważniejszego z kronikarzy niemieckich, opisujących czasy panowania Mieszka I i jego syna Bolesława Chrobrego. Rządy drugiego z wymienionych władców obfitowały w wiele toczonych między Piastami a Liudolfingami wojen. Zmagania militarne rozgrywały się głównie na terenie Połabia i ziemiach etnicznie polskich. Kilkukrotnie ówczesny król niemiecki Henryk II wyruszał w kierunku Polski z nadzieją ostatecznego pokonania Chrobrego, który w tym okresie był dynastą silnym, wyraźnie dążącym do podkopania wpływów i znaczenia Cesarstwa w regionie. W 1005 i 1015 r. wojska niemieckie dwukrotnie znalazły się pod Krosnem, leżącym nad Odrą. Doszło też wtedy do dwóch krwawych bitew.
Próbę ich scharakteryzowania podjęto w niniejszej publikacji. Przy analizie militarnej wymienionych powyżej starć zbrojnych posłużono się przede wszystkim źródłami pisanymi. Najważniejszym źródłem, wykorzystanym obficie w toku badań, była kronika wspomnianego już wcześniej Thietmara, który w zasadzie jako jedyny ze współczesnych autorów podał podstawowe informacje o dziejach wczesnośredniowiecznego Krosna. Bez tych wiadomości wiedza o najstarszej historii wymienionego ośrodka i jego najbliższych okolicach byłaby osnuta wieloma nieweryfikowalnymi domysłami i spekulacjami...

 

O autorze:
Mariusz Samp (1990) – absolwent historii wojskowości na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie doktorant Akademii Pomorskiej w Słupsku. Historia, szczególnie historia polskiego średniowiecza, jest przedmiotem jego zainteresowań od wczesnych lat szkolnych. Publikował m.in. w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym”, „Studiach z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”, „Scripta Historica” i „Kwartalniku Bellona”. Na co dzień mąż i katolik.

 

   Felicjan Pawlak
   "Z Oflagu do Tobruku i w nieznane. Diariusz 1939–
    1943" (Opracował i wstępem opatrzył Karol
    Łopatecki)

  

 ISBN 978-83-65982-36-0
 519 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Przedmowa (Norman Davies)
Wstęp (Karol Łopatecki)
Felicjan Pawlak. Oflagu do Tobruku i w nieznane. Diariusz 1939–1943
I Wojna obronna (17 IX 1939 – 5 X 1939)
II Niewola i pobyt w Oflagu II B Arnswalde (6 X 1939 – 5 II 1940)
III Próba ucieczki i przewiezienie do Oflagu VIII B Silberberg (6 II 1940 – 4 V 1940)
IV Ucieczka ku wolności (5 V 1940 – 31 V 1940)
V Budapeszt i obóz w Lenti (1 VI 1940 – 17 VI 1940)
VI W drodze na Bliski Wschód (18 VI 1940 – 18 VIII 1940)
VII W Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich (19 VIII 1940 – 6 I 1941)
VIII Obrona Tobruku (17 VIII 1941 – 9 XII)
IX Bitwa pod Gazalą (10 XII 1941 – 29 XII 1941)
X Kurs Middle East Tactical School w Heluan (30 XII 1941 – 13 II 1942)
XI Ponownie w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich (14 II 1942 – 8 III 1942)
XII Szkoła Podchorążych w Centrum Wyszkolenia Armii (10 III 1942 – 14 VI 1942)
XIII Siódmy kurs Middle East Staff School Haifa (15 VI 1942 – 7 XI 1942)
XIV W oczekiwaniu na nowy przydział: podróż z Egiptu do Iraku (8 XI 1942 – 4 XII 1942)
XV W 3. Brygadzie Strzelców (5 XII 1942 – 11 III 1943)
XVI Służba w 5. Wileńskiej Brygadzie Piechoty (11 III 1943 – 26 VII 1943)
XVII 5. Kresowa Dywizja Piechoty – z Iraku do Palestyny (27 VII 1943 – 5 IX 1943)
Aneksy
Chronologia wydarzeń II wojny światowej
Bibliografia
Indeks osobowy
Abstract



O książce:
Chociaż możemy spotkać dzienniki z czasów wojny w najróżniejszych kształtach i rozmiarach, to zapiski młodego polskiego oficera Felicjana Pawlaka są wyjątkowe zarówno pod względem formy jak i treści. Dodatkowo okoliczności opisanych tam wydarzeń mogą wydać się egzotyczne z punktu widzenia brytyjskich czy amerykańskich czytelników. Historia Pawlaka zaczyna się we wschodniej Polsce podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, obejmuje dwukrotne uwięzienie w charakterze jeńca wojennego, dwie brawurowe ucieczki z rąk Sowietów i Niemców, długą podróż przez Węgry i Bałkany na Bliski Wschód, dwa lata służby w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, wysłanej m.in. do Afryki Północnej i Tobruku, a następnie służbę w 2 Korpusie Polskim pod dowództwem gen. Andersa, w tym długie, ciężkie i bohaterskie walki we Włoszech.
Notatki Pawlaka nie skupiają się na szczegółach działań wojennych, a raczej pokazują, jaki wpływ ten konflikt zbrojny miał na ciało i umysł wrażliwego człowieka uwikłanego w wir historii. Często są krótkie i lakoniczne, przez co czytelnik musi zastanawiać się, gdzie autor się znajduje i co w tej chwili robi, ale niezwykle trafnie opisują następujące po sobie chwile rozpaczy i nadziei. Dodatkowym, elementem, który bardzo wzbogaca te zapiski, jest wyjątkowo szczegółowy i dogłębny komentarz Karola Łopateckiego.
Norman Davies (fragment Przedmowy)

 

O autorze:
Felicjan Pawlak (1914–2000), podpułkownik dyplomowany. Nauczyciel, w 1934 r. powołany do szkoły podchorążych piechoty. Jako podporucznik rozpoczął służbę w 1937 r. w 44. Pułku Piechoty w Równem. Podczas kampanii obronnej 1939 r. brał udział w walkach pod Kamionką Strumiłową i Poizdowem. Dostał się do niewoli niemieckiej trafiając do Oflagu IIB Arnswalde, po nieudanej ucieczce przeniesiony do Oflagu VIIIB Silberberg. Z niewoli uciekł wraz z Janem Gerstelem i Tadeuszem Wesołowskim docierając w VIII 1940 r. do Hajfy. Wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, gdzie otrzymał awans na porucznika. Był zastępcą dowódcy 3. kompanii ckm i 4. kompanii III Batalionu. Funkcję tę pełnił do V 1942 r. biorąc udział w oblężeniu Tobruku i bitwie pod Gazalą. W 1942 r. został odkomenderowany do angielskiej Middle East Staff School w Hajfie, a następnie dostał przydział jako oficer operacyjny w 5. Kresowej Dywizji Piechoty. Brał udział w bitwie pod Monte Cassino, następnie został szefem sztabu 6. Lwowskiej Brygady Piechoty. Jako kapitan uczestniczył w akcji zdobycia Ankony, Predapio i Forli. Od I do IV 1945 r. dowodził 17. Lwowskim Batalionem Strzelców San Angelo, w tym czasie brał udział w zdobyciu Bolonii. W VI 1945 r. otrzymał awans na majora dyplomowanego i został szefem sztabu Rejonu Osiedli Polskich we Włoszech. Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii i wraz z żoną Jolantą mieszkał aż do śmierci w Londynie.

 

   Marian Małecki
   "Spod ostrza gilotyny. Proces karny o szpiegostwo
    w III Rzeszy w świetle akt Gertrudy Świerczek
    i grupy »U-2« Armii Krajowej"

  

 ISBN 978-83-65982-35-3
 335 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Dom Świerczków stał w borze – o początkach ruchu oporu w okolicach Pszczyny
II W szponach wywiadu czyli o przestępstwie zdrady państwa w III Rzeszy
III Proces wywiadowców grupy „U-2”
IV Śmierć w Plötzensee
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia



O książce:
Praca dra hab. Mariana Małeckiego należy do tych niezwykłych historycznoprawnych publikacji, które ukazują dzieje instytucji, państw czy ustrojów przez pryzmat życia jednostki. Rzadko spotyka się dziś takie prace. Autor ukazał w niej, w niezwykle sugestywny sposób drogę na szafot zwykłej dziewczyny ze zwyczajnej śląskiej rodziny, która dzięki zrządzeniu losu w wieku 22 lat została pozbawiona życia przez państwo stanu wyjątkowego. Spośród wielu walorów tej pracy na uwagę zasługuje historycznoprawna narracja, która ukazała dzieje niemieckiego, nazistowskiego wymiaru sprawiedliwości poprzez działalność części wywiadu Armii Krajowej „Stragan” a w jego ramach Gertrudy Świerczek. Czytelnik zostaje wprowadzony w codzienność życia tej młodej dziewczyny, poprzez oparte na źródłach jej młodzieńcze lata, rozterki życiowe i wybory, które nazywane były „cichą wojną wywiadu”. W praktyce III Rzesza potraktowała je jako zbrodnię zdrady stanu, doprowadziła młodą dziewczynę wraz ze współtowarzyszami przed sąd, wydała wyrok i unicestwiła.
Marian Małecki zbudował w tym jednostkowym wymiarze obraz szerszy, życia zwyczajnych ludzi w okupowanej Europie, Polsce, Śląsku. Walorem godnym uznania jest ukazanie instytucjonalnej historii ustroju i prawa przez pryzmat codziennych wyborów jednostki. Nie były one, jak pisze autor, czarno-białe, były czarno-szare. Taki też był niemiecki wymiar sprawiedliwości. Dążył on – co godne podkreślenia – do realizacji celów państwowych przez pozory legalizmu prawnego. Grupa „U-2” polskiego wywiadu została rozpracowana, aresztowana, w postępowaniu przygotowawczym doprowadzona do złożenia zeznań obciążających i w procesie karnym przed III Senatem Ludowym w majestacie prawa skazana. Pozory demokracji zostały zachowane... (z recenzji prof. dra hab. Stanisława Grodziskiego)

 

O autorze:
Prof. Marian Małecki jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem 20 publikacji samodzielnych i ponad 110 artykułów i rozdziałów w pracach naukowych i popularyzatorskich z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12-tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Swoje zainteresowania historyczne skupia wokół problematyki wypraw krzyżowych, regionalnej Śląska i Galicji, II wojny światowej, a także archeologii prawa. Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.

 

   Marian Małecki
   "Pszczyna – Tychy 1919. I powstanie śląskie
    na ziemi pszczyńskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-34-6
 96 str.
165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rys militarnych dziejów ziemi pszczyńskiej
II W drodze do powstania
III Układ sił
IV Terminy wybuchu pierwszego powstania śląskiego
V Wybuch powstania
VI Przebieg I powstania śląskiego na ziemi pszczyńskiej
VII Skutki
VIII Powstańcze (i nie tylko) życiorysy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map



O książce:
Niniejsza praca poświęcona została regionowi, który jako pierwszy rozpoczął walkę w I powstaniu śląskim. Była to ziemia pszczyńska, pod którą w pracy przyjęto nazywać dawny pruski powiat pszczyński. Dzielił się on niejako naturalnie na dwie części – północną i południową. W środku tego powiatu w sposób wyznaczony przez samą przyrodę te dwa obszary oddzielały zwarte kompleksy leśne, zwane Lasami Kobiórskimi. Ziemia nazywana później pszczyńską do czasów darowizny krakowskiego księcia Kazimierza Sprawiedliwego (1179) nie była rdzennym Śląskiem, a stanowiła zachodnią rubież tzw. dzielnicy senioralnej. Jej losy są powszechnie znane – a wpływy polskie, czeskie, węgierskie, habsburskie, pruskie i niemieckie wywarły piętno na charakterze i kulturze tego regionu (...)
W powiecie tuż po wojnie widoczne były: głód, pauperyzacja społeczeństwa, chaos, postępująca inflacja, rozgoryczenie spowodowane stratami wojennymi, brak szacunku dla miejscowej administracji. Doszły do tego istniejące tu, a przybierające na sile problemy natury etnicznej i politycznej. Doprowadziły one do napięć, a w konsekwencji do powstań śląskich. Rozbudzona świadomość narodowa tego regionu upatrywała w Polsce rozwiązanie wielu bolączek. Z pewnością był to „fenomen górnośląski” – region dawał kredyt zaufania państwu, które nawet nie miało jeszcze roku, ponadto zagrożone było walką na Wschodzie i widmem bolszewizmu...

 

O autorze:
Prof. Marian Małecki jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autorem ponad 20 samodzielnych publikacji i ponad 70 artykułów i rozdziałów w innych pracach z dziedziny historii, historii państwa i prawa, ustroju i prawa dogmatycznego, a także współautorem 12- tomowej Encyklopedii Powszechnej.
Jest członkiem kilku organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych z zakresu prawa, historii, historii ustroju, w tym uczestniczy w międzynarodowych projektach badawczych z zakresu tychże dziedzin.

 

   Tomasz Rogacki
   "Bitwa nad rzeką Moskwą 5–7 września 1812"

  

 ISBN 978-83-65982-31-5
 254 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Zanim doszło do bitwy
II Charakterystyka wojsk
III Pozycja. Siły i zamiary przeciwników
IV Szewardino (5 września – sobota)
V Przygotowania (6 września – niedziela)
VI Wielki bój (7 września – poniedziałek)
VII Walki o flesze Bagrationa (godz. 6.00 – 9.00)
VIII Zmagania na lewym skrzydle i w centrum (godz. 6.30 – 11.00)
IX V korpus w akcji. Wprowadzenie VIII K (godz. 6.30 – 10.00)
X Zdobycie fleszy Bagrationa (godz. 9.30 – 11.30)
XI Bój o Wielką Redutę
XII Walki pod Uticą
XIII Wypad Uwarowa i Płatowa
XIV Bój o Siemionowskoje. Wielkie szarże (godz. 11.30 – 13.30)
XV Zdobycie Wielkiej Reduty
XVI Rozstrzygnięcie pod Uticą
XVII Ocena
XVIII Moskwa
Aneksy
Spis map, szkiców i schematów
Wybrana bibliografia



O książce:
Kampania rosyjska 1812 r. do dziś wzbudza żywe dyskusje wśród historyków i znawców przedmiotu co do znaczenia i wpływu na upadek Cesarstwa Francuskiego. Szczególną rolę, wręcz przełomową, nadaje się bitwie pod Możajskiem (nad rzeką Moskwą, Borodino).
W mojej ocenie nie da się przypisać bezwzględnie tak kampanii, jak i bitwie tych cech. Zbyt wiele faktów przemawia przeciw takiemu twierdzeniu. Sama kampania została przeprowadzona przez Napoleona na poziomie odpowiadającym ówczesnym możliwościom technicznym i logistycznym. Jednak myśl strategiczna Napoleona biegła znacznie szybciej, aniżeli jej przekazanie. Tę myśl pochłaniały ogromne obszary Rosji, na których rozgrywała się kampania, oraz brak inicjatywy części marszałków, którym cesarz powierzał szczególnie odpowiedzialne odcinki i to z bardzo prostego powodu – nie mógł być wszędzie sam. Jak kiedyś powiedział: Tam, gdzie mnie nie ma, marszałkowie i generałowie popełniają same głupstwa. Owszem, nie ustrzegł się również błędów, ale który sztab ich nie popełnia.
W każdej wojnie rzecz cała sprowadza się do tego, kto popełni mniejszy błąd lub jest go w stanie na czas skorygować. Na to z kolei nakładają się trudne do przewidzenia reakcje strony przeciwnej...

 

O autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 30 książek, w większości dotyczących epoki napoleońskiej, oraz setek artykułów społecznościowych i historycznych. Opracował także szereg regionaliów. W historii zagłębiony od najmłodszych lat (dziadek walczył w 1920 r., ojciec w kampanii wrześniowej 1939 r.). Znawca falerystyki i białej broni, czym parał się przez wiele lat. Pracę zawodową zaczynał od sanitariusza. Pracował na budowach, był kierownikiem administracyjno-gospodarczym w nakielskim szpitalu, kierownikiem merytorycznym i z-cą dyrektora w Nakielskim Ośrodku Kultury.
Następnie został redaktorem naczelnym „Gazety Regionalnej Powiat”. Zaraz po szkole zamierzał zostać oficerem w wojskach pancernych, ale ostatecznie odbył 2,5-letnią służbę wojskową. Obecnie pracuje jako inspektor w nakielskim magistracie. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić ?

 

   Arkadiusz Krawcewicz
   "Polityka wschodnia w koncepcjach partii
    politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej.
    Wybrane aspekty: bezpieczeństwo, demokracja,
    polska mniejszość narodowa i prawa człowieka"

  

 ISBN 978-83-65982-33-9
 336 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wykaz skrótów
Wstęp
I. Bezpieczeństwo w koncepcjach polityki wschodniej
1. Niepodległość państw
2. NATO
3. Konflikty zbrojne
II. Demokracja i prawa człowieka w koncepcjach polityki wschodniej
1. Demokracja
2. Polska mniejszość narodowa
3. Prawa człowieka
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract Book



O książce:
„Recenzowane dzieło jest udaną kontynuacją pierwszej książki doktora Arkadiusza Krawcewicza opublikowanej nakładem Wydawnictwa „Infort Editions” w 2018 r. (pt. Polityka wschodnia w koncepcjach partii politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej. Wybrane aspekty: stosunki międzynarodowe, polityka historyczna, gospodarka i integracja europejska, Zabrze-Tarnowskie Góry 2018), którą również miałem przyjemność recenzować. (…).
Należy stanowczo stwierdzić, że recenzowane dzieło jest istotnym krokiem naprzód w polskich badaniach politologicznych. Autor, posługując się właściwą dla podejmowanej przez siebie tematyki metodologią, starannie przeanalizował stosunek polskich partii politycznych do wielu istotnych kwestii związanych z polityką wschodnią III RP w latach 1990-2015. (…).
Autor kolejny już raz przełamał dotychczasowy charakter badań prowadzonych przez szczecińskie środowisko badaczy partii i systemów partyjnych, z którego się wywodzi, m.in. szeroko sięgając do dokumentów zgromadzonych w następujących instytucjach: Archiwum Partii Politycznych Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Pracowni Dokumentacji i Badań Życia Politycznego Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu oraz Archiwum Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. (…)”. (z recenzji wydawniczej dra Przemysława Benkena)...

 

O autorze:
Arkadiusz Krawcewicz – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce; absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Ukończył również studia podyplomowe w zakresie: zarządzania zasobami ludzkimi, prawa administracyjnego i samorządowego, historii oraz pedagogiki. Zainteresowania badawcze: polskie partie polityczne i system partyjny, współczesna myśl polityczna i ruchy społeczne, najnowsza historia Polski, samorząd lokalny.

 

 

 

   Miron Kosowski
   "Od Błonia do Terespola. Działania dywizji
    generała Karola Sierakowskiego
    w insurekcji kościuszkowskiej 1794"

  

 ISBN 978-83-65982-30-8
 223 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Od autora
I Sytuacja militarna insurekcji kościuszkowskiej na ziemiach polskich
od połowy czerwca 1794 do końca lipca 1794 roku
II Generał Sierakowski i jego dywizja
III W ślad za Derfeldenem
IV Słonim
V Nadciąga Suworow
VI Krupczyce, 17 września 1794 roku
VII Terespol (Brześć) 19 września 1794 r.
VIII Dalsze losy dywizji. Maciejowice
Aneksy
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
Dywizja generała majora Karola Sierakowskiego, której próbą opisania działań bojowych jest niniejsza pozycja, zdecydowanie wyróżnia się spośród pozostałych powstańczych oddziałów wydzielonych. Jej szlak bojowy, którego początki miały miejsce niedaleko Warszawy pod Błoniem, by następnie przesunąć się na obszar pomiędzy Wisłą i Bugiem, a następnie znaleźć się na terenie dzisiejszej Białorusi. Jako jedyna tak liczna i zwarta jednostka była wysłana przez Najwyższego Naczelnika do współdziałania z armią litewską. Po połączeniu się z jedną z dywizji Wielkiego Księstwa Litewskiego działała przeciwko siłom rosyjskim nad rzeką Szczarą w okolicach Słonima. Kiedy do walki z powstańcami włączył się przyszły kat warszawskiej Pragi generał Aleksander Suworow, w pierwszym starciu pod Krupczycami żołnierze polskiej dywizji potrafili stawić skuteczny opór niemal trzykrotnie liczniejszemu przeciwnikowi i wycofać się z pola bitwy w zwartej kolumnie, czym wzbudzili uznanie u rosyjskiego dowódcy. Odtworzona po katastrofie terespolskiej wzięła udział w tragicznej dla powstania bitwie pod Maciejowicami, gdzie ostatecznie przestała istnieć jako zwarty związek taktyczny...

 

O autorze:
Miron Kosowski (ur. 1962), z wykształcenia (Uniwersytet Warszawski) i zamiłowania historyk. Na studiach zajmował się historią nowożytną ze szczególnym uwzględnieniem dziejów wojskowości powszechnej i polskiej tego okresu. Uczestnik seminarium prowadzonego przez wybitnego znawcę epoki śp. Profesora Tadeusza Wasilewskiego, który był promotorem pracy magisterskiej autora.
Aktualnie wykonywany przez autora zawód nie jest związany z historią, ale dzieje ojczyste i powszechne zajmują znaczące miejsce wśród jego zainteresowań. Niniejsza pozycja jest trzecią publikacją autora, dwie poprzednie „Chorągwie wołoskie w wojsku koronnym w II połowie XVII w.” i „Chełm 8 VI 1794” ukazały się w naszym Wydawnictwie odpowiednio w latach 2009 i 2014.
Obecnie autor pracuje nad kolejnymi monografiami z czasów insurekcji kościuszkowskiej – działaniami nad Narwią w 1794 roku oraz szturmem i rzezią warszawskiej Pragi przez wojska Suworowa 4 listopada 1794 roku.

 

   Rafał Czarniecki
   "Wojna »króla Filipa« 1675–1676"

  

 ISBN 978-83-65982-29-2
 250 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Nowa Anglia przed kolonizacją
II Plemiona Nowej Anglii w XVII wieku
III Początek kolonizacji
IV Wojna z Pekotami (1636-1638)
V Dalszy rozwój osadnictwa i kolejne konflikty w Nowej Anglii, aż do roku 1675
VI Sytuacja na obszarze Nowej Anglii w przededniu wojny
VII Droga do wojny
VIII Pierwsze ataki
IX Kampania jesienna
X Kampania zimowa przeciw Narragansettom i bitwa na bagnach Great Swamp
XI Wiosenna ofensywa Metacometa
XII Rozmowy i kontrataki kolonistów
XIII Kampania na północnym pograniczu kolonii Massachusetts Bay w 1676 roku
XIV Dalsze walki w roku 1677
Zakończenie
Spis map i schematów
Bibliografia



O książce:
„King Philip’s War”, „Metacomet’s War”, „Metacom’s War, „Metacom’s Rebellion” – to nazwy, jakimi w Stanach Zjednoczonych określa się wielki i krwawy konflikt pomiędzy białymi, anglosaskimi kolonistami a ludami tubylczymi, jaki miał miejsce w II połowie XVII wieku na obszarze tzw. Nowej Anglii. Wielkie powstanie plemion Nowej Anglii przeciwko anglosaskim kolonistom, ogromne straty, tak ludzkie jak i materialne, jakie przyniosła krwawa wojna oraz postać charyzmatycznego przywódcy Indian, sachema (wodza) plemienia Wampanoagów – Metacometa, którego imieniem owa wojna została nazwana, głęboko zapadły w pamięć mieszkańców owego regionu. A to ten właśnie konflikt nazwany „Wojną króla Filipa” wywarł bardzo duży wpływ na dalsze dzieje Nowej Anglii – jego zakończenie nie tylko pozwoliło na dalszy, dynamiczny rozwój tamtejszych kolonii, ale również doprowadziło do poważnych zmian politycznych na tym obszarze. Zmian, które w dalekiej perspektywie były jednym z czynników prowadzących do powstania nowego państwa – Stanów Zjednoczonych. To przecież nie w innym miejscu, ale właśnie w tym splamionym krwią regionie 100 lat później padły pierwsze strzały Wojny o Niepodległość Stanów Zjednoczonych. Dlatego też o „Wojnie króla Filipa” możemy przeczytać w każdym praktycznie opracowaniu dotyczącym historii Stanów Zjednoczonych, czy szerzej – historii kolonizacji Ameryki Północnej...

 

O autorze:
Rafał Tomasz Czarniecki (1977), jest absolwentem politologii na Uniwersytecie imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od wczesnej młodości pasjonuje się zagadnieniami związanymi z historią w ogóle, a zwłaszcza z historią wojskowości. Efektem tych zainteresowań jest hobbystyczne uczestnictwo we wczesnośredniowiecznej grupie odtwórstwa historycznego, a także skompletowanie zbioru setek bardziej czy mniej znanych (albo wręcz nieznanych) bitew, starć, napadów lub masakr mających miejsce podczas podboju Ameryki Północnej. Dzięki owemu zbiorowi stało się możliwe napisanie kilku krótszych i dłuższych artykułów dla Wikipedii („Wojna Modoków”, „Wojny z Plemionami Rogue”, „Wojna Zatoki Puget”, „Wojna Yakima”, „Wojna z Cayuse”, „Wojna z Banokami”) oraz książki „Wojna Małego Żółwia 1786–1795. Masakra w lasach Ohio” wydanej nakładem naszego Wydawnictwa. Tym razem autor oddaje do rąk Czytelnika pracę traktującą o tym „jak to się wszystko zaczęło”, tj. od lądowania Purytan aż do wielkiej wojny na obszarze Nowej Anglii, która otworzyła wnętrze kontynentu dla osadnictwa angielskiego.

 

   Andrzej Graczkowski
   "O reformie wojskowej Mariusza. Narodziny
    i rozwój armii zawodowej w starożytnym Rzymie
    (II–I w. p.n.e.)"

  

 ISBN 978-83-65982-28-5
 559 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2019

 

Spis treści:

 

Wstęp

Część pierwsza
POCZĄTEK – ROZWÓJ – EWOLUCJA
I Armia rzymska w przeddzień reformy Mariusza
II Mariusz – człowiek, który odmienił oblicze armii rzymskiej
III Przyczyny reformy Mariusza
IV Reforma wojskowa Mariusza – czas wielkich zmian w armii rzymskiej
V Zmiany w organizacji sił zbrojnych
VI Zmiany w uzbrojeniu i wyposażeniu bojowym
VII Zmiany w taktyce walki

Interludium
REFORMA MARIUSZA JAKO POMOST MIĘDZY PRZESZŁOŚCIĄ
A PRZYSZŁOŚCIĄ ARMII RZYMSKIEJ

Część druga
KONTYNUACJA – NASTĘPSTWA – EFEKTY
I Kontynuatorzy reformy i następcy Mariusza
II Konsekwencje i znaczenie reformy Mariusza

Zakończenie
Załączniki
Wykaz skrótów
Bibliografia



O książce:

 

Na czym polegała reforma wojskowa Mariusza? Kim był Mariusz?
Starożytny Rzym. Burzliwa epoka schyłku republiki. Ostatnie lata II w. p.n.e. Imperium Rzymskie stoi na krawędzi kryzysu. Sytuacja jest krytyczna. Rozdartej wewnętrznymi sprzecznościami republice zagraża inwazja Germanów. Jugurta, przebiegły król Numidii, skutecznie hamuje postępy legionów w Afryce, korumpuje arystokrację senatorską, a nawet wieszczy rychły upadek Wiecznego Miasta. Obywatelska armia rzymska, będąc naznaczona piętnem rozkładu, nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań. W odpowiedzi ambitny konsul Gajusz Mariusz (C. Marius) rozpoczyna reformę wojskową. Sięga po rozwiązanie, które odmieni losy republiki.
Mariusz (156–86 r. p.n.e.) to jedna z najwybitniejszych postaci w dziejach antycznego Rzymu. Siedmiokrotny konsul, aktywny wódz i polityk, pogromca Jugurty i Germanów, obrońca rzymskiej cywilizacji, weteran wielu wojen, wuj Cezara. Reformator sił zbrojnych, który zapoczątkował długotrwały proces reformy wojskowej.
Stopniowo, w ciągu kolejnych lat i dekad, Rzym przeżywa narodziny i rozwój profesjonalnej armii. Wojsko z poboru, oparte na milicyjnych zasadach, zostaje zastąpione przez armię zawodową. Następuje uproszczenie organizacji, ujednolicenie uzbrojenia i konsolidacja taktyki. Model nowego rzymskiego legionu będzie wzorcem dla późniejszych formacji zbrojnych, nie omijając systemów wojskowych współczesnego świata...

 

O autorze:

Andrzej Graczkowski (1971), doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, oficer rezerwy Wojska Polskiego, z zawodu nauczyciel, z wykształcenia m.in. historyk, przyrodnik, geograf. Pasjonat wojskowych dziejów antycznego Rzymu. Autor książki Armia rzymska w okresie schyłku republiki: organizacja, uzbrojenie, taktyka (Toruń 2009) oraz serii artykułów poruszających ten temat, opublikowanych na łamach czasopisma „Nowy Filomata”. Zainteresowania dotyczące starożytności, tajemnic historii i zagadek przeszłości łączy z edukacją regionalną, obejmującą rodzinną Ziemię Dobrzyńską. Członek Dobrzyńskiego Towarzystwa Naukowego. Regularnie publikuje w „Roczniku Dobrzyńskim”.

 


   Przemysław Łukasik
   "Stany Zjednoczone i Wielka Wojna"

  

 ISBN 978-83-65982-26-1
 215 str.
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
I Izolacjonizm
II Wielka Wojna i amerykańska neutralność
III Home front
IV Konferencja wersalska i później
Zakończenie
Bibliografia



O książce:

„…Autor kreśli także obraz społeczeństwa amerykańskiego i jego reakcje na zachodzące w Europie wydarzenia. Wpływ na postawy Amerykanów miały omówiona przez Autora dzieła kultury – przede wszystkim literackie i filmowe – które obok gazet stały się podstawowym narzędziem (dez)informacji amerykańskiego społeczeństwa. Próby przeciwdziałania przez Niemcy skutkom antyniemieckiego przekazu rozpowszechnianego w USA nie powiodły się (…)
W moim przekonaniu dzieło Pana Przemysława Łukasika podejmuje istotny temat i w interesujący sposób go analizuje. Autor prezentuje się jako osoba, której wiedza pozwala swobodnie poruszać się w obszarze zakreślonej pracy, a nawet znacznie poza ten obszar wykracza”
Dr hab. Ryszard M. Machnikowski, prof. nadzw. Uniwersytet Łódzki

„…Z zainteresowanie przeczytałem tę pracę. Uważam ją za wartościową z punktu widzenia merytorycznego. Oparta jest na bogatej bazie bibliograficznej i napisana jest przystępnym językiem”
Prof. dr hab. Longin Pastusiak, Akademia Finansów i Biznesu Vistula

 

 

O autorze:

Przemysław Łukasik – doktor nauk politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownik naukowy, nauczyciel, absolwent historii i stosunków międzynarodowych. Pracuje w Katedrze Badań Obszarowych na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W ramach programy Scholars in Residence był stypendystą Instytutu Goethego i Instytutu Studiów Kulturoznawczych w Essen (2011). W latach 2011-2015 pracował w redakcji, wydawanego przez Europejską Sieć Pamięć i Solidarność, anglojęzycznego historycznego czasopisma naukowego Remembrance and Solidarity Studies In 20th Century European History. W latach 2014-2017 pracował w Katedrze Bezpieczeństwa Narodowego Wyższej Szkoły Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. Pełnił funkcję redaktora naczelnego periodyku naukowego Ante Portas – Studia nad bezpieczeństwem. Jest autorem publikacji opisujących stosunki międzynarodowe, w szczególności relacje transatlantyckie m.in.: Antyamerykanizm w Niemczech, Kraków 2018, Europe and America in the mirror. Culture, Economy and History, pod red. P. Łukasik, M. Arnold, Kraków 2012; J. Żak, P. Łukasik, Common history, common interests: Geostrategic role of Turkey in the opinion of Polish media and researchers, „GeoPolitica: Revista de Geografie Politica, Geopolitica şi Geostrategie” No. 61 (3/2015), Bucharest 2015.

 

 

   Artur Foryt
   "Wyprawa Chrobrego na Kijów 1018"

  

 ISBN 978-83-65982-24-7
 104 str.
 Mapy: 7
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Europa Północna, Środkowa i Wschodnia na przełomie tysiącleci
II Ruś i Polska
III Stosunki polsko-ruskie do roku 1015
IV Wojna domowa na Rusi (1015-1017)
V Rok 1017. „Wojna o gród”
VI Żołnierze i taktyka armii Bolesława
VII Żołnierze i taktyka wojsk Jarosława
VIII Wyprawa kijowska
IX Pokłosie (1018-1040?)
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Niemal dokładnie tysiąc lat temu doszło na terenie wschodniej części naszego kontynentu do pewnego wydarzenia, jakich w tych niestabilnych i burzliwych czasach było wiele. Oddziały młodego, niedawno zorganizowanego, ale agresywnego państwa pokonały wojska swojego sąsiada, osadzając na stolcu w jego stolicy przyjaznego sobie władcę. Epizod ten nie spowodował trwałych reperkusji ani przetasowań politycznych, zaangażował jednak siły, środki oraz przykuł uwagę znacznej części ówczesnej Europy. Dla zwycięskiego państwa wyprawa ta była ostatnim podzwonnym zasłużonej, choć niekiedy przesadnej chwały, wchodząc na trwale do narodowej tradycji. Dla pokonanego była przejściowym, choć bolesnym epizodem, częściej przemilczanym niż rozgłaszanym, a jeśli już, to jedynie w charakterze jednego z pierwszych punktów na długiej liście zarzutów.
Mowa tu oczywiście o wyprawie kijowskiej Bolesława Chrobrego z 1018 roku, wyjątkowo dobrze jak na epokę opisanej źródłowo, a jednak z wielu przyczyn, często niezwiązanych z naukami historycznymi lub wojskowymi, nieznajdującej dotychczas uznania jako wydarzenie warte opisana w osobnej monografii...

 

 

O autorze:
Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017 oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

 

 

   pod red. Przemysława Benkena
   "Studia nad wojnami w Indochinach tom IV"

  

 ISBN 978-83-65982-23-0
 171 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

 Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp (Przemysław Benken)

Przemysław Benken
Udział Polski w rozwiązaniu problemu przerzutu drogą morską uchodźców z Wietnamu Południowego po układach genewskich kończących I wojnę indochińską

Łukasz Mamert Nadolski
Kutry torpedowe Wietnamu Północnego w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX w. – zarys problemu

Robert Rybak
Analiza wybranych aspektów wojny w Wietnamie na rzecz działalności Marynarki Wojennej Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej

Krzysztof Kubiak
Operacja End Sweep. Likwidacja przez US Navy własnych zagród minowych na wodach Demokratycznej Republiki Wietnamu. Wymiar operacyjno-taktyczny i techniczny

Piotr Taras
Psy wojny – czworonożni żołnierze w wojnie wietnamskiej

Przemysław Benken
Kambodżańskie piekło w cieniu Wietnamu

Noty o autorach



O książce:

Niniejszy tom Studiów nad wojnami w Indochinach jest czwartą już publikacją w tej serii, mającej przybliżyć polskim czytelnikom wydarzenia w tytułowym rejonie Azji. Tym razem tematem przewodnim są szeroko rozumiane działania morskie, na których to opis składają się aż cztery spośród sześciu artykułów.
                                                                                                         Ze wstępu

Z całą powagą stwierdzam, że opracowanie ma charakter oryginalny [...] i stanowi nową jakość oraz uzupełnienie dotychczasowego stanu wiedzy polskiej historiografii wojskowej. Od tej strony, na pewno zasługuje więc na publikację i taką ideę należy wspierać w całej rozciągłości. Tym bardziej, że duża jego część dotyczy kwestii morskich, które zawsze pozostają w cieniu wojny na lądzie, a zdecydowanie są mi najbliższe jako historykowi wojen morskich.
                                                   (z recenzji wydawniczej dr. hab. Macieja Franza)

Autorzy poszczególnych artykułów w recenzowanej publikacji są specjalistami od historii wojskowości, których twórczość naukowa wypełnia lukę w polskim obiegu naukowym odnoście tematyki związanej z wojną w Indochinach. Teksty zostały opracowane przy wykorzystaniu różnego rodzaju źródeł: archiwaliów, literatury anglojęzycznej i polskojęzycznej, netografii anglojęzycznej i polskojęzycznej. Opracowania ujęte w recenzowanym tomie w sposób akrybiczny prezentują treści związane z działaniami militarnymi w Indochinach.
                                             (z recenzji wydawniczej dr. Arkadiusza Krawcewicza)

 

 

   Dmitrij Seliwerstow
   "Bitwa pod Sołchatem 22 VI 1434"

  

 ISBN 978-83-65982-22-3
 96 str.
 Mapy: 4
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Ogólna sytuacja wojskowo-polityczna w Europie Wschodniej w latach 30-tych XV wieku
II Tumen Krym i jego władcy
III Czy Hadżi Girej był na Krymie w 1434 roku?
IV Kaffa
V Powstanie
VI Wojna
VII Armada
VIII Święty Jerzy uderza w węża
IX Złamany sztandar
X Podstępny wróg
XI Pogrom
XII Straty i podsumowanie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O galerach słów kilka (Krzysztof Gerlach)



O książce:

Bitwa pod Sołchatem (Castadzoną) miała miejsce 22 czerwca 1434 roku w pobliżu współczesnego miasta Stary Krym, podczas wojny między Republiką Genui a Tatarami z krymskiego tumenu ułusu Dżocziego (Złotej Ordy), wspieranymi przez wasala Ordy, prawosławne bizantyńskie księstwo Teodoro, zwane też Gothią.
Epizod ten powinien zainteresować czytelników z kilku powodów. Po pierwsze, był to pierwszy zwiastun, że powstający Chanat Krymski również zamierza uczestniczyć w walce o dominację w tym regionie. Po drugie, jako przykład zderzenia europejskiej i azjatyckiej „sztuki wojennej”. Po trzecie, pozwoli ocenić jakimi możliwościami logistycznymi dysponowała Republika Genui do przerzucania znacznych sił wojskowych do swych krymskich kolonii.
W oficjalnych kronikach Genui znajdujemy niewiele wzmianek dotyczących ekspedycji z roku 1434, co w przypadku przedsięwzięcia zakończonego niepowodzeniem, nie jest zaskakujące. Odnotowano w nich przygotowania do wyprawy, jej przebieg i poniesione straty, lecz bez żadnych dodatkowych szczegółów. Jednakże w ciągu minionych lat naukowcom włoskim udało się odnaleźć w archiwach kilka dokumentów, które zawierają bardziej szczegółowe zapiski dotyczące tego wydarzenia...

 

 

O autorze:

Dmitrij Seliwerstow, ur. w 1957 roku w Moskwie. Ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. Baumana. Od 2008 roku aktywnie uczestniczy w Radzie Problemowej Państwowego Muzeum Historycznego.
W obszarze jego zainteresowań naukowych pozostaje sztuka wojenna Rusi moskiewskiej XV i początku XVI wieku. Publikował w zbiorach „Wojennoje dieło Zołotoj Ordy”, „Zołotoordynskaja ciwilizacja”, „Wojennoje dieło Ułusa Dżuczi”, „Wojennaja Archeołogija” oraz w zasobach elektronicznych www.milhist.info/laws/.

 

 

   Artur Foryt
   "Gestes des Chiprois jako cypryjska kompilacja
    historyczna z XIV w. Kronika Ziemi Świętej"

  

 ISBN 978-83-65982-21-6
 75 str.
 155x214 mm
 Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
    Cypr pod rządami krzyżowców
    Historiografia cypryjska pod panowaniem łacinników
    Odkrycie Carlo Perrina
    Kompilacyjny charakter dzieła
    Kronika Ziemi Świętej – język, struktura i treść
    O przekładzie
Kronika Ziemi Świętej (tekst polski)
Chronique de Terre Sainte (tekst starofrancuski)
Bibliografia (wybór)



O książce:

Odkrycie pewnego papierowego rękopisu, dokonane na początku lat 80. XIX w. w piemonckim Verzuolo przez miejscowego erudytę-amatora Carlo Perrina, z zawodu inżyniera kopalnianego, pozwoliło znacząco zweryfikować teorie o początkach cypryjskiego dziejopisarstwa, poszerzając naszą wiedzę o trzy znaczące dzieła kronikarskie, znane od czasu swojego editio princeps pod wspólnym tytułem jako Gestes des Chiprois (czyli Czyny Cypryjczyków). Odnosił się on do wzmianki u wspomnianego wyżej Florio Bustrona, mającego jak się wydaje dostęp do dzieła Filipa z Novary, stanowiącego integralną część tej kompilacji: „Mogłem to szczególnie znaleźć w Czynach Cypryjczyków, napisanych po francusku przez światowego męża Filipa z Novary”.
Carlo Perrin, mieszkający w pobliżu zamku Verzuolo, był zaprzyjaźniony z właścicielem siedziby, hrabią Massimo Molla di Larisse. W czerwcu 1882 r., przeglądając ze swoim przyjacielem sterty najróżniejszych dokumentów, podobno przechowywanych w beczce (!), natrafił na stary papierowy rękopis, którego pismo wydało mu się godne uwagi. Hrabia Massimo, widząc zainteresowanie swego gościa rękopisem, podarował mu go wówczas na własność. Przez następne kilkadziesiąt lat rękopis ten znajdował się w posiadaniu odkrywcy, zanim nie został przekazany do Biblioteki Królewskiej w Turynie.

 

 

O autorze:

Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017; oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.

 

   Biuro Historyczne Sztabu Generalnego
   "Bój pod Zasławiem 23 września 1920"

  

 ISBN 978-83-65982-20-9
 62 str.
 Mapy: 13
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Przedmowa
Wstęp
I Siły własne i przeciwnika
II 1. Brygada Jazdy w ofensywie od Świrza po Seret
III Manewr na Zasław
IV Bój pod Zasławiem
Uwagi końcowe
Dodatki
Spis załączników i dodatków
Wykaz nazw miejscowości



O książce:

Wysłany patrol w kierunku na Dietkowce zauważył, że we wsi znajdują się tabory nieprzyjacielskie, o czym niezwłocznie doniósł dowódcy 4-go szwadronu. Szwadron uderzył na wieś Dietkowce, zagarniając tabory nieprzyjacielskie, i wówczas dopiero zauważył szybko wycofującą się piechotę sowiecką ze wsi Didkowce i już przeprawiającą się przez rz. Kalinka. Ponownie uderzył na oddział, czekający na przeprawę, biorąc go do niewoli. Przeprawa przez rzekę utrudniła pościg i zlikwidowanie pozostałych mniejszych oddziałów. Powodzenie w szarżach na Didkowce zachęca dowódcę 4-go szwadronu do przygotowania przeprawy i do ponownego uderzenia na nieprzyjaciela. Szybko buduje przeprawę i następnie dopędza nieprzyjaciela poza wsią Worobijówką, gdzie nieprzyjaciel chciał dostać się do pobliskiego lasu, i znosi go, rezultatem czego jest wzięcie 205 jeńców (w tym dowódca pułku), 2 k. m. i taboru pułkowego. 11. p. uł. w dniu tym zdobył: około 500 jeńców (nie licząc rannych), 9 k. m. (taczanek), 35 koni i kilkanaście wozów. Straty własne – 1 ułan zabity, 2-di rannych, 4 konie zabite, 6 koni rannych...

 

 

Prezentowana praca poświęcona została bojom polskiej kawalerii wokół Zasławia (ob. Iziasław w obwodzie chmielnickim na Ukrainie nad rzeką Horyń) prowadzonych 23 września 1920 roku. Walki we wrześniu 1920 roku były efektem zakończonej w maju słynnej wyprawy kijowskiej. Rosjanie bardzo szybko, bo już 5 czerwca, przeszli do kontrataku, co doprowadziło do przerwania polskiego frontu. Dywizje konne Siemiona Budionnego, szerokim strumienie wlewały się na tyły armii Edwarda Śmigłego-Rydza – rozpoczął się okres odwrotu. Szczególnie chlubną kartę w walkach z Armią Konną Budionnego, zapisał 5. Pułk Ułanów, który po przeprowadzonej szarży 23 września zyskał przydomek „Zasławskich”, a dzień tego ataku stał się ich świętem pułkowym. Walki prowadzone przez polskie oddziały, a zwłaszcza ich kulminacyjny punkt, czyli wspomniana wyżej szarża, przyczyniły się do odwrotu Armii Konnej Siemiona Budionnego.

 

 

   Maciej Maciejak
   "Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego.
    Grozny 1994/1995, 1999/2000"

  

 ISBN 978-83-65982-19-3
 591 str.
 Mapy: 11
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Rys historyczny
II Od wojny kaukaskiej do obalenia caratu
III Czeczenia w państwie sowieckim
IV Niepodległa Czeczeńska Republika
V Wojna Jelcyna (1994-1996)
VI Między wojnami (1996-1999)
VII Wojna Putina
VIII Czeczenizacja konfliktu
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



O książce:

Cała nasza historia to jedna wielka wojna z Rosją. Jermołow, wojna domowa, zdrady białych i czerwonych, Stalin, Jelcyn, Putin. Wciąż wojna, wciąż pogromy, zgliszcza, trupy. Tę wojnę, z pokolenia na pokolenie, przekazują w Czeczenii ojcowie synom. Jak dotąd żadne pokolenie nie miało do przekazania następnemu niczego poza
wspomnieniami o okrucieństwach i krzywdach ze strony Rosjan. Jak możemy żyć w Rosji, jeśli dla nas kojarzy się ona wyłącznie ze śmiertelnym zagrożeniem? Czeczeni własną krwią płacą od wieków za rozwiązanie zagadki rosyjskiej duszy. Prochami naszych przodków usiane są Syberia i pustynie Turkiestanu. Mielibyśmy się czuć w Rosji bezpiecznie? Uwierzyć jej? Przetrwać jako naród mamy szansę tylko w państwie niepodległym, uznanym przez świat, takim, którego Rosja nie będzie już mogła bezkarnie najeżdżać, grabić, mordować, ilekroć przyjdzie jej na to ochota. Chcemy niepodległości po to, by Rosja nie miała więcej prawa nas zabijać... Asłan Maschadow

 

 

O autorze:

Maciej Maciejak, rocznik 1980 – rodowity gdynianin. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Gdyni oraz Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Aktualnie doktorant na tej uczelni.
Zadebiutował książką „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”. Niniejsza monografia jest jego drugą pozycją. Na życie zarabia pracując w mundurze w jednym z resortów budżetówki.

 

 

   Arkadiusz Krawcewicz
   "Polityka wschodnia w koncepcjach partii
    politycznych w III Rzeczypospolitej Polskiej.
    Wybrane aspekty: stosunki międzynarodowe,
    polityka historyczna, gospodarka i integracja
    europejska"

  

 ISBN 978-83-65982-18-6
 371 str.
 155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wykaz skrótów
Wstęp
I. Wyjaśnienie podstawowych zagadnień
1. Polska polityka wschodnia. Analiza terminu
2. Rozwój i typologia polskich partii politycznych po 1989 roku
II. Stosunki międzynarodowe i polityka historyczna w koncepcjach polityki wschodniej
1. Relacje polityczne między państwami
2. Polityka historyczna
III. Gospodarka i integracja europejska w koncepcjach polityki wschodniej
1. Gospodarka
2. Integracja europejska
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract Book


O książce:

„(…) W ocenie recenzenta, w efekcie powstało dzieło jeśli nie przełomowe dla omawianej problematyki, to z pewnością niezwykle ważne, którego ogłoszenie drukiem będzie impulsem dla dalszych polskich badań politologicznych.
Język pracy jest jasny i zrozumiały, a jej konstrukcja nie budzi najmniejszych zastrzeżeń, podobnie jak aparat badawczy. Warto zauważyć, iż pomimo podjęcia się przez autora analizowania zagadnień o dużym stopniu skomplikowania, potrafił on dokonać umiejętnej syntezy i w pełni panował nad relatywnie niemałym materiałem źródłowym i literaturą przedmiotu. Zwraca również uwagę zachowanie przez autora właściwej postawy wobec omawianych przez niego zagadnień, co przejawiało się m.in. w słusznej krytyce ukraińskiego banderyzmu. Fakt ten wzbudził wielkie uznanie recenzenta.
Arkadiusz Krawcewicz w sposób optymalny wykorzystał dostępną literaturę przedmiotu. Co jednak bardziej istotne, autor jako jedyny spośród szczecińskiego środowiska badaczy partii i systemów partyjnych, z którego się wywodzi, szeroko wykorzystał dokumenty m.in. z Archiwum Partii Politycznych Instytutu Studiów Politycznych PAN w Warszawie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie oraz z Pracowni Dokumentacji i Badań Życia Politycznego Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Owe materiały w znacznym stopniu stanowią o wartości i unikalności pracy, zwłaszcza iż we współczesnej politologii wielu badaczy prowadzi badania w oparciu głównie o linki internetowe, komunikaty Państwowej Komisji Wyborczej oraz publikacje prasowe. (…)” (z recenzji wydawniczej dra Przemysława Benkena)

 

 

O autorze:

Arkadiusz Krawcewicz – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce; absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego. Ukończył również studia podyplomowe w zakresie: zarządzania zasobami ludzkimi, prawa administracyjnego i samorządowego, historii oraz pedagogiki. Zainteresowania badawcze: polskie partie polityczne i system partyjny, współczesna myśl polityczna i ruchy społeczne, najnowsza historia Polski, samorząd lokalny.

 

 

   Edward Izdebski
   "Bitwa pod Zamościem 26–27 sierpnia 1914 r."

  

 ISBN 978-83-65982-17-9
 48 str.
 Mapy: 8
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Od redakcji
Wstęp
I Koncentracja
II Marsz, zbliżania i walki wstępne
III Bitwa
Źródła
Spis szkiców
Biogram autora



O książce:

Równocześnie uderzył na las od strony południowo-wschodniej II/1 pułku obrony krajowej, zajmujący stanowisko koło folwarku Wieprzec i zdobył skraj lasu; nieprzyjaciel stawił znów opór w lesie. Zawrzała niezwykle zacięta walka w gęsto podszytym ciemnym lesie, prowadzona często wręcz, białą bronią, a obfitująca w szereg epizodów i pojedynczych prawdziwie bohaterskich czynów po obu stronach. Płk. Tokarjew, spychany ze swymi grenadierami na wschodni skraj lasu, rzucił do linii batalion z odwodu, nie przywróciło to jednak zachwianej równowagi: około g. 18 tyraliery austriackie dotarły do wschodniego skraju lasu, a z nastaniem zmroku wycofali się grenadierzy rosyjscy na Płoskie. Straty po obu stronach były bardzo znaczne...

 

 

O autorze:

Edward Izdebski (1897–1932). Ukończył Gimnazjum w Nowym Sączu (1915). Był podporucznikiem w c.k. armii w 20. galicyjskim pułku piechoty. Należał do konspiracyjnej organizacji „Wolność” działającej w strukturach armii austro-węgierskiej w latach 1917-1918. W ramach tej działalności, próbował zdezorganizować działalność swojego pułku m.in. poprzez nawoływanie do dezercji. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1923 roku uzyskał stopień kapitana dyplomowanego Wojska Polskiego, dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, pracownik Wojskowego Biura Historycznego. Dalsze lata upłynęły ma na sporządzaniu analiz dla WBH. W 1928 roku przebywał w wiedeńskim Kriegsarchiv, gdzie zbierał materiały do studium działań 4. Armii austriackiej pod Komarowem w 1914 roku. W roku następnym, na specjalne polecenie Józefa Piłsudskiego, ponownie udał się do Wiednia, by zbierać dalsze materiały, tym razem na temat bitwy pod Kraśnikiem. Prowadził korespondencję z generałem b. armii austro-węgierskiej Eduardem R. von Steinitzem, dzięki czemu WBH zakupiło materiały archiwalne dot. walk w Galicji w 1915 roku. Był autorem „Bitwy pod Zamościem 26-27 sierpnia 1914”, napisał również „Dowodzenie 4-tą armją austro-węgierską w bitwie pod Komarowem w 1914 roku”, współautor „Ofensywy austriackiej w sierpniu i wrześniu 1914”.

 

 

   Damian Płowy
   "Od Eisenbirn do Höchstädt. Kampania
    w Górnej Austrii 1703 roku (1)"

  

 ISBN 978-83-65982-16-2
 96 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Słowo wstępne
I Bawaria na drodze do sojuszu z Francją
II Austriacko-saski traktat sojuszniczy
III Armia saska
IV Armie walczących stron
V Kampania w Górnej Austrii w 1703 roku. Schardenberg, Eisenbirn, Vilshofen
Spis map i tabel



O książce:

Dowódca bawarski, po zajęciu tej leśnej polany i otrzymaniu wzmocnienia od Maksymiliana, postanowił wykonać pierwszy ruch i uderzyć na Sasów. Jednak gdy zobaczył zbliżającego się już do niego Plötzla, rozkazał zatrzymać swoje wojska. W tej chwili Sasi otworzyli dość silny ogień z trzech 12-funtowych dział do pozycji bawarskich. D’Arco jednak nie próżnował i nie chcąc, aby jego oddziały zbyt długo były wystawione na ogień artylerii, postanowił zaatakować przeciwnika. Na prawym skrzydle, przez las, ruszyła do ataku bawarska piechota. Równocześnie Sasi musieli odpierać uderzenie, które rozpoczęło się na lewym skrzydle po tamtejszej drodze. To było decydujące wydarzenie w całym starciu, ponieważ Bawarczycy, atakując tą drogą, odcięli Plötzlowi możliwość wycofania się tym duktem. Taki obrót spraw pokrzyżował plany dowódcy saskiego i ten nakazał odwrót swoim pułkom z pola bitwy marszem przez wieś. Zajęcie drogi ważnej z taktycznego punktu widzenia dla Sasów spowodowało, że żołnierze musieli cofać się, brnąć w głębokim śniegu i przedzierać się przez liczne ogrodzenia i żywopłoty, które znajdowały się tuż za plecami Sasów. To spowodowało, że odwrót był trudny i nie mógł odbyć się bez konfuzji...

 

 

O autorze:

Damian Płowy urodził się w 1987 roku w Gostyniu. Historyk i regionalista. Zajmuje się historią wojskowości nowożytnej. W kręgu jego zainteresowań znajdują się dzieje Wielkiej Wojny Północnej oraz wojskowości szwedzkiej. Zajmuje się również historią ziemi gostyńskiej. Od 2016 roku prowadzi prace badawcze na polu bitwy pod Poniecem. Jest autorem książek: „Od Konstantynowa do Piławiec. Działania wojenne na ziemiach ukrainnych od czerwca do wrześniach 1648 roku”, „Poniec 7 XI 1704. Kampania jesienna Karola XII” i „Od Ponieca do Bełcza Wielkiego. Działania pościgowe Karola XII jesienią 1704 roku”. W dorobku posiada szereg artykułów publikowanych w Polsce i zagranicą. Współpracuje z redakcją „De Re Militari” i „Rocznika Gostyńskiego”.

 

 

   Paweł Sz. Skworoda, Waldemar Królikowski
   "Ochmatów 30 I 1644. Triumf nad forpocztą
     wojującego islamu"

  

 ISBN 978-83-65982-15-5
 80 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Tatarzy
II Armia koronna pierwszej połowy XVII wieku
III Kampania
IV Bitwa
V Polityka zagraniczna króla Władysława IV Wazy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

30 stycznia 1644 roku doszło do wydarzenia bez precedensu w dziejach wojskowości staropolskiej. Oto armia koronna pod komendą hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego pobiła Tatarów krymskich, na czele których stał Tuhaj, bej perekopski. Zwycięstwo to było pierwszym odniesionym nad stepowymi jeźdźcami, zanim zdołali oni przedostać się w głąb ziem koronnych, aby palić, gwałcić, rabować i porywać. Sławę zwycięzcy głosiły druki ulotne, pisane po łacinie, niemiecku i włosku. Do dziś historycy podkreślają niecodzienność tego zwycięstwa, którego skutkiem było uniemożliwienie wrogowi wdarcia sie na ziemie polskie. Zwracają też uwagę na udane współdziałanie wojsk państwowych z prywatnymi, jak też na ważną rolę Kozaków rejestrowych w czasie kampanii ochmatowskiej. Bitwa ta była zarazem ostatnim tak znaczącym zwycięstwem polskim nad Tatarami przed wybuchem powstania Bohdana Chmielnickiego, które przyniosło współdziałanie tatarsko-kozackie i w efekcie szereg dotkliwych porażek armii koronnej...

 

 

Notka o autorach:

Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP) i modelarstwo okrętowe.

 

Waldemar Królikowski (1977). Absolwent Instytutu Historycznego UW, nauczyciel historii i doświadczony wychowawca dzieci i młodzieży. Jego hobby to historia nowożytna. W kręgu jego zainteresowań znajdują sie też technika wojskowa, papugi i muzyka filmowa. Obecnie oddaje się pracy twórczej w dziedzinie historii wojskowości. Niniejsza książka jest jego pierwszą publikacją.

 

 

   Przemysław Benken
   "Ap Bac 1963 – Binh Gia 1964. Dwie bitwy,
    które zmieniły bieg II wojny indochińskiej"

  

 ISBN 978-83-65982-14-8
 96 str.
 Mapy: 4
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Siły stron konfliktu i pierwszy test nowej taktyki NFW – bitwa pod Ap Bac
II Narodziny mitu – bitwa pod Ap Bac
III Działania 9. Dywizji NFW w rejonie Binh Gia
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Bitwy pod Ap Bac i Binh Gia miały przełomowe znaczenie dla rozwoju komunistycznej partyzantki w Wietnamie Południowym w początkowej fazie II wojny indochińskiej. Pierwsze starcie wskazywało wzrastające zdolności sił Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego do skutecznego przeciwstawiania się liczniejszym oddziałom rządowym, mimo posiadania przez nie przewagi w artylerii, broni pancernej i lotnictwie. Drugie, zakończone pogromem sił południowowietnamskich, zwiastowało początek działań NFW zakrojonych na niespotykaną dotąd skalę. Bez bitew pod Ap Bac i Binh Gia nie byłoby amerykańskiego zaangażowania w Wietnamie w takich rozmiarach, jakie osiągnęło ono od marca 1965 r., a II wojna indochińska zapewne potoczyłaby się inaczej...

 

 

Notka o autorze:

Przemysław Benken (ur. 1985) – doktor, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie, wykładał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji naukowych, w tym kilku książek (m.in. Wojna zuluska 1878, Ofensywa Tet 1968. Studium militarno-polityczne, Tajemnica śmierci Jana Rodowicza „Anody”, Hamburger Hill 1969). Członek redakcji półrocznika naukowego IPN „Pamięć i Sprawiedliwość”. Pomysłodawca i redaktor cyklu publikacji poświęconych konfliktom zbrojnym w Wietnamie pt. Studia nad wojnami w Indochinach (t. I–III).

 

 

   Marcin Suchacki
   "Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867:
    z dziejów wojen o zjednoczenie Włoch"

  

 ISBN 978-83-65982-13-1
 96 str.
 Mapy: 5
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Magenta 1859: w rękach bogini losu
II Custoza 1866: bitwa narodów
III Mentana 1867: w obronie Państwa Kościelnego
Aneksy
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Im dalej od Ganfardine, tym więcej armatnich pocisków włoskich mknęło ponad głowami chłopców Rodakowskiego, świadcząc o italskiej odpowiedzi na ostrzał z baterii Kindermanna. Żołnierze pochowali fajki, ktoś próbował żartować: „Ładne ptaszki tu fruwają”! Pułkownik spojrzał po ludziach, uśmiechnął się. Jechali na zabiedzonych chabetach, ale pierwszy przestrach minął. Uniósł wysoko konfederatkę z bogatym pękiem piór o mlecznej barwie. W uszach podporucznika Adolfa Kornbergera zadźwięczały słowa dowódcy: „Za mną dzieci! A gdy stracicie z oczu sztandar, szukajcie białego pióropusza”! Pułk przyspieszył. Po chwili sygnaliści dali znak rozpoczęcia ataku. Konie przeszły w galop. Otwarte szeroko oczy, zaciśnięte usta, mocny zacisk na drzewcu lancy i szabla zwisająca na temblaku u nasady dłoni – taki był obraz pędzących jeźdźców. Przed ułanami uciekała czereda włoskich szwoleżerów, na boki czmychali wysunięci naprzód italscy saperzy...

 

 

Notka o autorze:

Marcin Suchacki – ur. w 1979 roku historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867” stanowi jego piątą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor rozwija wątki zarysowane w artykułach zamieszczonych przezeń na łamach periodyku „De Re Militari”, jak też w książce „Od Magenty do Meksyku 1859–1867: z wojennych dziejów Austrii”, sięgając po niewykorzystane wcześniej źródła i opracowania.

 

 

 

   Zdzisław Pieńkos
   "Kampania ukraińska 1651 roku.
    Od Krasnego do Białej Cerkwi"

  

 ISBN 978-83-65982-12-4
 303 str.
 Mapy: 10
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Sytuacja polityczno-wojskowa w okresie kozackiej przewagi 1648-1650
II Teatr działań wojennych
III Siły i środki stron konfliktu
IV Przebieg mobilizacji w Rzeczypospolitej i jej osłona
V Bitwa pod Beresteczkiem
VI Marsz armii koronnej na Naddnieprze
VII Operacja kijowska Janusza Radziwiłła
VIII Wrześniowe działania armii polsko-litewskiej pod Białą Cerkwią
Zakończenie
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia



Notka o książce:

Dwa lata krwawej wojny na Ukrainie nie przybliżyły Rzeczypospolitej do rozwiązania kryzysu wywołanego wystąpieniem Bohdana Chmielnickiego i buntem Kozaczyzny. Podpisana w 1649 roku ugoda zborowska okazała się kulawym kompromisem nie satysfakcjonującym żadnej ze stron. Po śmierci kanclerza Jerzego Ossolińskiego w polskiej polityce wobec Kozaczyzny nastąpił zasadniczy zwrot, a przejawem tego były uchwały nadzwyczajnego sejmu z grudnia 1650 roku. Wyprowadzenie etatu armii koronnej do 36 000 ludzi i litewskiej do 15 000 zbrojnych wskazywały jednoznacznie, że elity polityczne i szlachta postanowiły zbrojnie zdusić kozacką insurekcję. Początek ukraińskiej kampanii wydawał się spełniać pokładane w Warszawie nadzieje. Zwycięstwa w bitwach polowych pod Beresteczkiem i Łojowem otwierały drogę w głąb Ukrainy. Rozstrzygnięcie konfliktu zdawało się być na wyciągnięcie ręki. A jednak po trzech miesiącach walk, podpisana pod Białą Cerkwią ugoda praktycznie niczego nie zmieniała, poza jednym, niezwykle ważnym następstwem, brzemiennym w skutki polityczne – popychała Kozaczyznę w ramiona Moskwy.
Analizując przebieg kampanii ukraińskiej 1651 roku, autor przedstawia polityczne i militarne dzieje kolejnej odsłony konfliktu polsko-kozackiego, a także próbuje odpowiedzieć na zasadnicze pytanie – dlaczego pomyślnie rozpoczęta zwycięskimi bitwami nad Styrem i Dnieprem ofensywa wojsk polskich i litewskich utknęła na Naddnieprzu, nie przynosząc oczekiwanego rozstrzygnięcia? Zaprezentuje także udział w wojnie armii litewskiej i jej wpływ na ostateczne rezultaty wojskowe i polityczne ukraińskiej kampanii. To ostatnie powinno pozwolić na szersze i bardziej obiektywne spojrzenie na postać litewskiego hetmana Janusza Radziwiłła, którego w jednostronnym, i negatywnym świetle do świadomości narodowej wprowadziła mistrzowska proza Henryka Sienkiewicza...

 

 

Notka o autorze:

Zdzisław Pieńkos. (Urodzony w 1943 roku w Pułtusku. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Praca magisterska na seminarium z historii wojskowej pod kierunkiem profesora Stanisława Herbsta. Przez 40 lat nauczał historii w Liceum Ogólnokształcącym im. Piotra Skargi w Pułtusku. Nauczyciel prowadzący 3 laureatów i 5 finalistów ogólnopolskich olimpiad przedmiotowych. Zajmuje się historią wojskowości, a szczególnie konfliktami XVII wieku. Autor książki Wyprawa Janusza Radziwiłła na Kijów w 1651 roku.
Zainteresowania architekturą średniowiecza znalazły swój wyraz w licznych podróżach i wykonaniu kilkudziesięciu ceramicznych replik średniowiecznych zamków Europy i Bliskiego Wschodu w skali 1:300, prezentowanych na wielu wystawach. Dodatkową, sportową pasję realizował jako trener podnoszenia ciężarów i trójboju siłowego w MKS „Narew” w Pułtusku. W swym trenerskim dorobku ma kilkunastu medalistów mistrzostw świata i Europy.

 


   red. nauk. Przemysław Benken i Arkadiusz Krawcewicz
   "Sobór Watykański II (1962-1965) i jego wpływ na
    Kościół katolicki. Perspektywa tradycjonalistyczna.
    Zbiór studiów"

  

 ISBN 978-83-65982-11-7
 128 str.
 155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
Marek Kornat, Niedostrzeżona rewolucja w Kościele (O odwadze sprzeciwu mimo doktryny posłuszeństwa)
Przemysław Benken, Ku odnowie czy osłabieniu Kościoła katolickiego? Przygotowania do II Soboru Watykańskiego na łamach „Tygodnika Powszechnego”
Arkadiusz Krawcewicz, Tradycjonaliści katoliccy wobec postanowień II Soboru Watykańskiego
Piotr Goniszewski, Tomizm biblijny a posoborowa hermeneutyka Pisma świętego
Piotr Goniszewski, Żydzi i judaizm w tradycji Kościoła i Deklaracji Nostra Aetate Soboru Watykańskiego II
Adam Rosiński, Wpływ akustyki architektonicznej na kreowanie tożsamości sonorystycznej kościołów
Arkadiusz Krawcewicz, Benedykt XVI i Franciszek wobec tradycjonalistów katolickich. Ujęcie porównawcze
Noty o autorach



Notka o książce:

W latach 60. XX w. w Kościele katolickim dokonały się bezprecedensowe przemiany jakie nie miały nigdy wcześniej miejsca w historii. Reformy uzasadniano postanowieniami II Soboru Watykańskiego, który stał się punktem odniesienia dla chrześcijan na całym świecie. Dla zwolenników reform był to początek „wyjścia Kościoła z epoki średniowiecza” i tworzenie liberalnego „Kościoła otwartego”. Natomiast przeciwnicy zmian posoborowych uważali, że w Kościele katolickim do głosu doszli moderniści, którzy zmierzają w kierunku porzucenia katolickiej tożsamości i wiary. Inna część katolików przyjmowała zmiany w Kościele bez wyrażania jednoznacznego sprzeciwu lub poparcia ufając wyjaśnieniom biskupów i duchowieństwa parafialnego na temat interpretacji postanowień Soboru i sposobu ich implementacji.
II Sobór Watykański otworzył 11 października 1962 r. w Rzymie Jan XXIII (pontyfikat 1958–1962), a zakończył kolejny papież Paweł VI (pontyfikat 1963–1978) 8 grudnia 1965 r. Obrady odbyły się w ramach czterech sesji. W porównaniu do poprzednich soborów w historii Kościoła katolickiego, II Sobór Watykański nie ustanowił żadnych praw, nie rozstrzygał spraw wiary i moralności, nie sformułował dogmatów – te uwarunkowania przyczyniły się do powstania wielu dyskusji na temat statusu dokumentów soborowych i ich implementacji do życia kościelnego. Wątpliwości badaczy doprowadziły do utworzenia pojęcia „posoborowie” (wł. postconcilio), które powstało w wyniku różnic między intencjami biskupów biorących udział w Soborze i jego dokumentami, a tym co wydarzyło się po jego zakończeniu i trwa do dziś...

 

 

 

   Tomasz Rogacki
   "Austerlitz 2 grudnia 1805.
    Największe zwycięstwo Napoleona"

  

 ISBN 978-83-65982-10-0
 322 str.
 Mapy: 51
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Przedsłowie
Zamiast wstępu
I Armie przeciwników
II Położenie przeciwników w końcu listopada i na początku grudnia 1805 r.
III Plan bitwy sprzymierzonych i Napoleona
IV Ordre de bataille
V Manewr sprzymierzonych. Natarcie Buxhoevdena (godz. 7.00–12.00)
VI Manewr Napoleona. Natarcie Soulta na Pratzen (godz. 8.00–13.00)
VII Walki przy drodze olmützkiej (godz. 7.00–15.00)
VIII Rozbicie centrum (godz. 10.00–13.00)
IX Pogrom (godz. 13.00–16.00)
Zakończenie
Aneksy
Spis szkiców
Bibliografia



Notka o książce:

W zaistniałej sytuacji 1. i 2. jej szwadrony uderzyły na prawo – na piechotę Droueta, 3. szwadron płk. Uszakowa uderzył w centrum, ratując z opresji kanonierów płk. Kostaneckiego, którzy w walce wręcz bronili swych konnych dział (udało się uratować jedno), podczas gdy 4. i 5. szwadrony pod ks. Repninem-Wołkońskim poszły na lewo przeciwko grenadierom konnym gen. Ordenera. Za nimi postępowały 1. i 2. szwadrony lejbkirasjerów płk. Olenina, ale nie włączyły się do akcji jednocześnie, ponieważ nie pozwalała na to szczupłość terenu, oraz lejbkozacy, którzy początkowo zatrzymali się w parowie, a następnie zasilili Repnina-Wołkońskiego. Do tegoż dołączył też pluton kawalergardów korneta Albrechta, który, pozostawiwszy w Austerlitz sztandary gwardii, chciał także wykazać się w walce. 1. i 2. szwadrony kawalergardów rozłupały dwa czworoboki dywizji Droueta. Żołnierze masowo padali na ziemię, by uniknąć cięć pałaszy, lecz wielu zostało poranionych, a nawet zabitych przez końskie kopyta (dywizja straciła w bitwie 54 zabitych i 226 rannych; dla porównania – dywizja Rivauda tylko 3 zabitych i 11 rannych). Ich sukces został zniwelowany uderzeniem dwóch szwadronów szaserów, stojących za dywizją Droueta, które najpierw ostrzelały przeciwnika z karabinków, a potem ruszyły do szarży. 4. i 5. szwadrony ks. Repnina-Wołkońskiego oraz 2 szwadrony lejbkozaków uderzyły na 3 szwadrony grenadierów Ordenera. Napoleon już nie czekał na rozstrzygnięcie. Polecił gen. Rappowi wykonać szarżę szwadronami służbowymi – kompanią mameluków (63 szabel) i dwoma szwadronami strzelców konnych pod kpt. Daumesnil i ks. Aldobrandini Borghese (187 ludzi). Jazda ta obeszła walczących z flanki od strony rosyjskiej piechoty, która – by nie razić swoich – nie otworzyła ognia. Mamelucy zaatakowali 3. szwadron Uszakowa, a mameluk Mustafa zdobył tu proporzec...

 

 

Notka o autorze:

Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 30 książek, w większości dotyczących epoki napoleońskiej, oraz setek artykułów społecznościowych i historycznych. Opracował także szereg regionaliów. W historii zagłębiony od najmłodszych lat (dziadek walczył w 1920 r., ojciec w kampanii wrześniowej 1939 r.). Znawca falerystyki i białej broni, czym parał się przez wiele lat. Pracę zawodową zaczynał od sanitariusza. Pracował na budowach, był kierownikiem administracyjno-gospodarczym w nakielskim szpitalu, kierownikiem merytorycznym i z-cą dyrektora w Nakielskim Ośrodku Kultury. Następnie został redaktorem naczelnym Gazety Regionalnej Powiat. Zaraz po szkole zamierzał zostać oficerem w wojskach pancernych, ale ostatecznie odbył 2,5-letnią służbę wojskową. Obecnie pracuje jako inspektor w nakielskim magistracie. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić?

 

   Andrzej Olejko, Harald Potempa, Michal Plavec (red.)
   "Na skrzydłach Wielkiej Wojny 1916-1917.
    Z historii lotnictwa nad „zapomnianymi” frontami
    czyli od Frontu Wschodniego po Alpy, Siedmiogród
    i Macedonię"

  

 ISBN 978-83-65982-09-4
 542 str.
155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Tytułem wstępu (Karol Górski, Starosta Gorlicki)
Andrzej Olejko, Na zachodzie bez zmian… krwawy 1916, okrutny 1917. Wojna w powietrzu na Froncie Zachodnim
Harald Fritz Potempa, Deutsche Luftstreitkräfte 1916/1917. Der Einsatz außerhalb der Westfront und das Problem des Raumes
Sergiej Nelipowicz, Неожиданности Восточного фронта: Кампания 1917 года
Gerard Artl, Die Luftfahrtruppen vor und während der Ortigaraschlacht
Boris Ciglić, Serbian aeronautics in 1917: All quiet on the Macedonian front
Andrzej Olejko, Lotnictwo Austro-Węgier w kampanii rumuńskiej 1916 r.
Andrij Kharuk, Rosyjskie lotnictwo morskie na Morzu Czarnym w latach 1914-1917
Paolo Variale, Great hopes and great fears: death and resurrection on the Italian front Italian Army air service in 1917
Gerald Penz, Die k.u.k. Fliegerkompagnien der k.u.k. 3. Armee im Jahre 1917
David Méchin, Royal Flying Corps: Welcome to the suicide club
Aleksander Demianiuk, Aviation of the south-western front in 1916–1917
Michal Plavec, „Bohemian“ Fliegerkompagnie 29 on Romanian Front
Bohumír Kudlička, Hansa Brandenburg C. I. (Brandenburgische Flugzeugwerke G.m.b.H., Österreichisch-Ungarische Albatros Flugzeugwerke G.m.b.H. a Phönix Flugzeugwerke A.G.)
Sergiej Nelipowicz, Потери сторон в горлицкой операции 1915 г.



Notka o książce:

Pierwsza wojna światowa, nazywana wielką wojną, cieszyła się dużym zainteresowaniem historyków w dwudziestoleciu międzywojennym, nieco mniejszym po zakończeniu II wojny światowej. Do tego z reguły priorytet miała prezentacja walk na Froncie Zachodnim, w pewnym stopniu i Froncie Wschodnim. Natomiast walki na Froncie Serbskim, Włoskim czy szeroko ujmowanych Bałkanach w stopniu wysoce umiarkowanym podejmowane były w historiografii światowej, zupełnie marginalnie przez polskich historyków. Wartym podkreślenie jest i to, że analizowano przede wszystkim lądowy wymiar walki zbrojnej. Działania lotnictwa w tej wojnie traktowane były marginalnie. Tymczasem lotnictwo w tej wojnie udowodniło duże możliwości bojowe, by po jej zakończeniu stanowić trzeci rodzaj sił zbrojnych… (z rec. prof. dra hab. Lecha Wyszczelskiego)

 

 

   Daniel Damian Kasprzycki
   "Arabska Wiosna. Libia 2011, Syria 2011–2014"

  

 ISBN 978-83-65982-08-7
 255 str.
 Mapy: 32
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Libia i Syria w XX/XXI w.
II Ogólny przebieg Arabskiej Wiosny na Bliskim Wschodzie
III Rewolucja i wojna domowa w Libii (2011 r.)
IV Rewolucja i wojna domowa w Syrii (2011 – 2014 r.)
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Arabska Wiosna Ludów bez wątpienia należy do najbardziej dramatycznych wydarzeń historii najnowszej, które wzbudziły ogromne zainteresowanie na całym świecie. Działo się tak ze względu na jej niezwykle burzliwy przebieg, ale także za względu na szybkość z jaką niektórzy – zdawałoby się nieusuwalni – dyktatorzy oddawali władzę oraz upór, z jakim inni przy niej trwali. Cena wolności jest niepoliczalna i nie da się jej w żaden sposób zmierzyć, tzn. oszacować całkowicie jej politycznych, ekonomicznych, społecznych i innych kosztów, zaś zagadnienia związane z Arabską Wiosną, jeszcze długo będą stanowiły obiekt naukowych analiz. Stanowiska państw i organizacji w stosunku do wydarzeń w świecie arabskim prezentowały niezwykle szerokie spektrum interesów.
Arabska Wiosna jest zjawiskiem stosunkowo „świeżym”. Od wydarzeń przedstawianych i analizowanych na łamach niniejszej pracy upłynęło niewiele lat lub, jak to ma miejsce w przypadku Syrii, trwają one nadal. W związku z tym rzuca się w oczy niewielka ilość publikacji książkowych na ten temat, co wydaje się zrozumiałe, jednak ten brak nadrabiają publikacje i strony internetowe, gdzie już od 2011 r., właściwie niemalże na bieżąco, zaczęły się pojawiać materiały analityczne. W związku z powyższym, większa część mojej pracy opiera się o informacje zamieszczane na specjalistycznych lub generalnie uznawanych za rzetelne stronach internetowych oraz publikacjach naukowych, najczęściej ośrodków badawczych lub wyższych uczelni, dostępnych z reguły w plikach formatu pdf. Większość publikacji uwzględnionych w niniejszej pracy jest napisana w języku angielskim, nie tyle z uwagi na jego ogólnoświatowy charakter, co przede wszystkim ze względu na fakt, że to w krajach anglosaskich znajduje się największa ilość ośrodków badawczych i instytucji zajmujących się poruszaną przeze mnie problematyką...

 

 

Notka o autorze:

Daniel Damian Kasprzycki (1982) jest absolwentem Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu w której w 2014 r. ukończył z wyróżnieniem studia magisterskie na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe. Jego pasje naukowe koncentrują się wokół wojen oraz konfliktów zbrojnych prowadzonych po 1939 r., ale także zajmuje się czasami okresami wcześniejszymi. Ponadto jego badania naukowe dotyczą szeroko pojętej problematyki bezpieczeństwa międzynarodowego, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii militarnych. Jest autorem lub współautorem kilku książek i artykułów naukowych. Zarówno jego prace licencjacka, jak i magisterska, zostały wydane jako monografie. Aktualnie swoje naukowe pasje rozwija na Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni, gdzie jest doktorantem Wydziału Dowodzenia i Operacji Morskich.
Prywatnie lubi rzeczy, które zmuszają go myślenia i uwielbia się uczyć. Interesuje się historią i historią wojskowości oraz uzbrojenia, polemologią i sztuką wojenną, a także rozwojem myśli wojskowej i teorią gier. Jest także zapalonym miłośnikiem książek oraz fanem planszowych i komputerowych gier strategicznych i wojennych.

 

   Witold Biernacki
   "Pressburg 1620. Jesienna kampania księcia
    Gábora Bethlena"

  

 ISBN 978-83-65982-07-0
 120 str.
 Mapy: 8
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Kilka wstępnych słów
I Wprowadzenie
II Armia Siedmiogrodu na początku XVII wieku
III Armia cesarska w latach 1618-1620 i oddziały węgierskie na jej służbie
IV Jesienna kampania księcia Bethlena w 1620 roku
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Załamanie się ataku pod bramą zamkową, jak również śmierć ich odważnego do szaleństwa dowódcy sprawiły, że żołnierze i oficerowie załamali się i uciekli w popłochu, aby jak najszybciej dostać się do łodzi i odpłynąć do Hainburga: „Widząc to wszystko jego żołnierzy ogarnął wielki strach i wycofali się, jak podkomendni, którzy stracili swojego dowódcę. Kiedy Węgrzy dostrzegli to, wyszli z Pressburga i zabili stu lub stu dwudziestu tych, którzy niezbyt szybko uciekali, i zabrali martwe ciało owego hrabiego, które jego ludzie porzucili” . Część oddziału usiłowała przedostać się na drugi brzeg przez most pontonowy.
Węgrzy, którzy zanieśli ciało hrabiego do zamku: „Rozebrali go z koszuli, a spodnie jego szydersko przymierzali, i wszyscy naśmiewali się z niego. Kiedy w końcu [wszyscy] ludzie [już go] obejrzeli, trupa wzięto do zamku, gdzie połączono ciało z głową”...

 

 

Notka o autorze:

Witold Biernacki (1946), częstochowianin. W sferze jego zainteresowań znajduje się historia wojskowości antycznej oraz XVI i XVII w.
Autor wielu opracowań z tej dziedziny, takich jak m.in.: „Żółte Wody – Korsuń 1648” (Warszawa 2004, 2008), „Powstanie Chmielnickiego. Działania wojenne na Litwie w latach 1648–1649” (Zabrze 2006), „Pavstanne Chmjalnitskaga: vaennyja dejanni v Litve v 1648-1649 gg” (Vilnius 2010), „Ajgospotamoj 405 p.n.e.” (Zabrze 2006), „Wojna trzydziestoletnia. Powstanie czeskie i wojna o Palatynat 1618–1623” (Zabrze 2008–2010), „Wojna beocka 379–371 p.n.e. Koniec hegemonii Sparty” (Zabrze 2012), „Nieuwpoort 2 lipca 1600. Kampania flandryjska księcia Maurycego Orańskiego” (Zabrze – Tarnowskie Góry 2013), „Todmarch” (Zabrze – Tarnowskie Góry 2013–2017) czy „Heiligerlee 1568. Dzień, w którym narodził się naród” (Zabrze – Tarnowskie Góry 2017).

 

 

   Marek Pięta
   "Od I Dymitriady do rozejmu w Dywilinie.
    Z dziejów wojen polsko-moskiewskich w pierwszej
    połowie XVII wieku"

  

 ISBN 978-83-65982-06-3
 191 str.
 Mapy: 7
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2018

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Geneza konfliktu
II Sytuacja wewnętrzna i międzynarodowa obu państw w przededniu wybuchu konfliktu
III Dymitr Samozwaniec
IV Wojskowość i wojsko Rzeczypospolitej oraz Wielkiego Księstwa Moskiewskiego w pierwszej połowie XVII wieku
V I Dymitriada
VI Geneza i początek II Dymitriady
VII Interwencja królewska
VIII Wojna polsko-moskiewska w latach 1613-1615
IX Wyprawa królewicza Władysława 1617-1618
X „Instynkt zwycięzcy”
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Rzeczpospolita wchodząc w wiek XVII jako kraj nadal potężny, nieosłabiony wojnami religijnymi, niepokojami wewnętrznymi i w pełni jeszcze korzystający z koniunktury w handlu zbożem, posiadał niewątpliwie we wschodniej Europie pozycję mocarstwową. Zgoła inaczej przedstawiała się sytuacja, w tym samym czasie, w państwie moskiewskim. Tutaj, po katastrofalnych w skutkach dla kraju rządach Iwana IV Wasylewicza (Groźnego) rozpoczynał się okres wielkiego zamętu – jak to Rosjanie określają „Wielkiej Smuty”. Ciągła walka o władzę pomiędzy rodami bojarskimi, niebezpieczeństwo grożące ze strony sąsiadów, a także liczne klęski naturalne, znacznie przyczyniły się do osłabienia tego kraju.
Rządzący Rzeczpospolitą nie omieszkali wykorzystać tej nagłej słabości wschodniego sąsiada do umocnienia swojej granicy poprzez odzyskanie ziem niegdyś utraconych, podjęcia próby obsadzenia tronu moskiewskiego, a także, niejako przy okazji, obłowienia się łatwymi łupami...

 

 

Notka o autorze:

Marek Pięta (1985) ukończył w 2009 roku studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalność historia wojskowości. Pasjonat dziejów Rzeczpospolitej XVI i XVII wieku, interesuje się także zagadnieniami związanymi z wojną secesyjną toczoną w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz wojskowością antyczną.
Porucznik Służby Więziennej. Pełni służbę w Zakładzie Karnym w Rawiczu. Do jego obowiązków należy propagowanie i prowadzenie działalności kulturalno-oświatowej i czytelnictwa wśród osadzonych. Animator wielu działań z tego zakresu, twórca programów resocjalizacji więźniów w nurcie kulturalno-oświatowym. Współdziała z ośrodkami akademickimi w projektowaniu innowacyjnych oddziaływań wobec osób pozbawionych wolności. Twórca metody skutecznej komunikacji bez agresji – MAK.

 


   Marcin Bazdyło
   "Łubnie – Konstantynów 1648. Działalność wojskowa
    i polityczna Jeremiego Wiśniowieckiego
    w początkowym okresie powstania Chmielnickiego"

  

 ISBN 978-83-65982-05-6
 191 str.
 Mapy: 9
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2017

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Działalność Jeremiego Wiśniowieckiego do 1648 roku
II Początek burzy na Ukrainie
III Odwrót z Zadnieprza
IV Polityka
V Działania na prawobrzeżnej Ukrainie
VI Siły przeciwników
VII Bitwa pod Konstantynowem
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów



Notka o książce:

Postać Jeremiego Wiśniowieckiego od chwili wydania drukiem Ogniem i mieczem zaczęła budzić wielkie emocje wśród historyków, a także zwykłych Polaków, niezajmujących się zawodowo historią. Co pewien czas, w związku z wydaniem książki, która w jakimś stopniu dotyczy kniazia z Łubniów, wybucha zażarta dyskusja wokół jego osoby. Książka dotyczy najbardziej kontrowersyjnego okresu w życiu naszego bohatera. Wokół działań wtedy przezeń podejmowanych narosło wiele mitów, które autor spróbuje zweryfikować.
Główne tło pracy obejmuje okres między majem a lipcem 1648 roku. Skupia się przede wszystkim na osobie księcia Jeremiego i wydarzeniach, w których dane mu było brać udział oraz na które wywierał presję swoimi działaniami. Autor opisuje mało znane wydarzenia z okresu zmagań polsko-kozackich. Wydarzenia, które wtedy zaszły, miały duży wpływ na dalsze życie Jeremiego Wiśniowieckiego, można nawet zaryzykować tezę, że zmieniły je na zawsze. Odcisnęły też piętno na sytuacji politycznej w ówczesnej Rzeczpospolitej. Mimo tego nie doczekały się wystarczającej liczby badań.
Z życiem kniazia na Łubniach wciąż wiążą się liczne pytania, zagadki i tajemnice, a to wszystko kusi Czytelnika. Poznajmy więc skromny kawałek żywota Jeremiego Wiśniowieckiego, w którym nie zabraknie ani zagadek, ani pytań czy tajemnic...

 

 

Notka o autorze:

Marcin Bazydło (ur. 1985 w Ostrołęce), absolwent Wydziału Historycznego Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora. Od zawsze pasjonował się historią, szczególnie historią wojskowości. Najwięcej czasu autor poświęcił na zgłębienie zagadnień dotyczących wojen toczonych przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów w XVII wieku. Interesuje się też innymi tematami z dziedziny historii m. in. Sengoku-jidai czy wojnami morskimi.
Oprócz zainteresowań historią jego hobby to gry strategiczne (seria Total War), sport i podróże. Zawodowo autor książki zajmuje się zarządzaniem dokumentacją.

 

   Andrzej Witkowicz
   "Kara Mustafa nad Dnieprem. Geneza, przebieg
    i skutki wojny czehryńskiej 1678 r."

  

 ISBN 978-83-65982-04-9
 327 str.
 Mapy: 7
 145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami

Zabrze – Tarnowskie Góry 2017

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przeciwnicy
II Rozwój działań wojennych w latach 1672-1676
III Ibrahim Szejtan pod Czehryniem
IV Przygotowania osmańskie do kampanii 1678 r.
V Przygotowania strony moskiewskiej do kampanii 1678 r.
VI Oblężenie Czehrynia do czasu nadejścia odsieczy
VII Kulminacyjny punkt bitwy o Czehryń 11-22 (1-12) sierpnia
VIII Bitwa nad Dnieprem i zakończenie kampanii 1678 r.
IX Działania wojenne lat 1679-1681 i ich konsekwencje
Zakończenie
Załączniki
Przypisy
Bibliografia
Spis tabel
Spis map i schematów



Notka o książce:

Kampania czehryńska 1678 roku, podobnie zresztą jak cały okres wojny moskiewsko-osmańskiej lat 1672-1681, nie została do tej pory opisana w sposób przekonujący. Mimo dość znacznego zainteresowania tym tematem autorów rosyjskich i ukraińskich, ciągle dominują skrótowe opracowania zniekształcające – i to niekiedy w sposób skrajny – zarówno przebieg działań wojennych, jak okoliczności polityczne konfliktu.
Również historiografia polska daleka jest od doskonałości w sposobie opisywania wojny moskiewsko-osmańskiej (...)
W miarę dokładne zbadanie obrazu wojny pozwala nam na dokonanie wielu ocen ogólnych, odnoszących się przede wszystkim do sfery wojny (ale dotykających i zagadnień polityki). Ze względu na swoją długotrwałość i charakter, zarówno cała wojna lat 1672-1681, jak sama tylko kampania 1678 r., mogą być znakomitą ilustracją wartości bojowej wojsk turecko-tatarskich z jednej strony, a armii rosyjsko-kozackiej z drugiej. Kampania czehryńska zawiera w sobie zarówno operacje obronne, jak i zaczepne obu potęg, działania prowadzone przez wydzielone oddziały i przez główne armie. Rozmaitość działań oznacza także różnorodność sposobów walki. Mamy zatem możliwość skonfrontowania tak strategii, jak i wielu poziomów taktyki obu armii...

 

 

Notka o autorze:

Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917-1923 (KiP, Warszawa 2008) i Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016), a także szeregu artykułów.

 


   Grzegorz Wojciechowski
   "Sycylia 1848–1849"

  

 ISBN 978-83-65982-03-2
 88 str.
 Mapy: 4
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2017

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Królestwo Neapolu i Królestwo Sycylii
II Rewolucja karbonariuszy 1820 roku
III Wybuch rewolucji w 1848 roku w Neapolu i na Sycylii
IV Bombardowanie Mesyny
V Rozejm
VI Ludwik Mierosławski i walki o Katanię
Zakończenie
Aneksy
Literatura
Spis map i schematów



Notka o książce:

Ten niewątpliwy sukces obrońców Katanii podniósł żołnierzy i miejscową ludność na duchu. Zapanował stan graniczący z euforią. Kiedy wieczorem na miejsce dotarł oddział wojska pod dowództwem pułkownika Cerdy, zapanowała radość nie do opisania.
Tego samego dnia zwiadowcy donieśli o zbliżaniu się głównych sił neapolitańskich – 12 000 ludzi i 32 armat. Mierosławski całkowicie zlekceważył sytuację, przybyłym oddziałom kazał rozlokować się na noc na ulicach i placach Katanii, zamiast na wyznaczonych wcześniej dogodnych pozycjach obronnych na przedmieściach. Nie wiadomo dlaczego był przekonany, że Filangeri nie zaatakuje miasta z marszu, że będzie stał i zwlekał ze szturmem. Nie wystawił nawet drużyn zwiadowczych, które śledziłyby ruchy przeciwnika. Groteskowym i tragicznym zarazem jest fakt, iż dopiero miejscowy pastuszek zauważył, rankiem 5 kwietnia, że wielka armia jest już u bram miasta, a wojsko nie zajęło jeszcze swoich pozycji obronnych koło Battiati, które zajął już nieprzyjaciel...

 

 

Notka o autorze:

Grzegorz Wojciechowski (urodzony w roku 1956 we Wrocławiu) z wykształcenia geolog i administratywista. Pracował w Instytucie Nauk Ekonomiczno-Społecznych Politechniki Wrocławskiej, następnie prowadził działalność gospodarczą. Obecnie niezależny dziennikarz, jest z-cą red. nacz. „Odrodzonego Słowa Polskiego” oraz z-cą red. nacz. powstającego Kwartalnika o Historii Sportu „Stadjon”. Zajmuje się publicystyką polityczną, historią i kulturą Azji Centralnej, historią sportu, dziejami politycznymi XIX wieku, a także historią turystyczną Sudetów. Pisze także opowiadania satyryczne.

 

`

   Pierre Dubois
   "O odzyskaniu Ziemi Świętej. Traktat o krucjacie
    i pokoju" (Wstęp, tłumaczenie i komentarz
    Magdalena Satora)

  

 ISBN 978-83-65982-02-5
 289 str.
 155x214 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2017

 

Spis treści:

 

Wprowadzenie
    Pierre Dubois – średniowieczny publicysta
    Okoliczności powstania traktatu
    Najważniejsze idee
    Rękopis i jego wydania
De recuperatione Terre Sancte (tekst łaciński)
O odzyskaniu Ziemi Świętej (tekst polski)
Spis artykułów
Bibliografia
Indeks



Notka o książce i o autorze:

Pierre Dubois (Petro de Bosco) był francuskim prawnikiem żyjącym na przełomie XIII i XIV w. Jego nazwisko łączone jest zazwyczaj z historią krucjat i prawa międzynarodowego. To przede wszystkim tym zagadnieniom poświęcony jest najbardziej znany spośród jego traktatów, O odzyskaniu Ziemi Świętej (De recuperatione Terrae Sanctae). Przedstawiony został w nim plan działań zmierzających do ponownego podbicia przez chrześcijan terenów utraconych na Wschodzie w drugiej połowie XIII w. Zawiera on również wskazówki dotyczące utworzenia w Europie swego rodzaju organizacji międzynarodowej, której głównym zadaniem byłoby utrzymanie pokoju między chrześcijanami. Na obie te kwestie Dubois spojrzał przez pryzmat interesów królestwa Francji i jego ówczesnego władcy, Filipa IV Pięknego (1285-1312). Takie ujęcie dominuje w całej twórczości tego autora, uważanego za jednego z najważniejszych propagatorów idei prymatu monarchii francuskiej w chrześcijańskim świecie na początku XIV w.


Magdalena Satora jest adiunktem w Katedrze Historii Stosunków Międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prowadzone przez nią badania koncentrują się na XIII i XIV-wiecznych dziejach Francji, dyplomacji francuskiego dworu i jego propagandzie. Opublikowała liczne prace poświęcone procesowi zakonu templariuszy (m.in. Społeczny odbiór procesu i upadku zakonu templariuszy we Francji w pierwszej połowie XIV wieku, Malbork 2008; Sprawa templariuszy w dyplomacji zachodnioeuropejskiej 1307-1312, Poznań 2011). W kręgu jej zainteresowań badawczych znajduje się również francuska polityka zagraniczna w XX w.

 


   Tomasz Rogacki
   "1812. Na skrzydłach Wielkiej Armii (1).
    II K, VI K, IX K"

  

 ISBN 978-83-65982-01-8
 96 str.
 Mapy: 18
 165x235 mm
Okładka miękka

Zabrze – Tarnowskie Góry 2017

 

Spis treści:

 

Wstęp
I Przed wejściem do kampanii
II Operacje II K między 24 czerwca a 25 lipca
III Zaczepne działania II K. Kontrakcja Wittgensteina (26 lipca – 2 sierpnia)
IV Czas straconych okazji (3 – 16 sierpnia)
V I bitwa pod Połockiem (17-18 sierpnia)
VI Wyczekiwanie strategiczne
VII II bitwa pod Połockiem (18-20 października)
VIII Nadciąga IX K (3 września – 26 listopada)
IX Ku Berezynie. Koniec Wielkiej Armii
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców



Notka o książce:

Już pierwsze dwa tygodnie operacji dały się bardzo we znaki Wielkiej Armii. Zaopatrzenie utknęło na tyłach, zaczęły padać konie pozbawione paszy. Nie mniejszą uciążliwość stanowiły kurz, trudne drogi i upał. Wielu żołnierzy rozbiegło się po okolicy, aby zdobyć coś do jedzenia. Rabunki i niszczenie mienia stały się wręcz plagą, której nie były w stanie opanować żadne cesarskie zarządzenia.
Płk Thomasset, dowódca 3. pułku szwajcarskiego (II K), w liście do płk. von Maya z 10 lipca pisał m.in.: Nawet sobie nie wyobrażasz, ile musimy wycierpieć w tej kampanii. Chleba nie mamy od dwóch miesięcy; jedynie trochę mąki, której każdy żołnierz ma 2 funty w małym woreczku. Kraj jest zupełnie zdewastowany, domy złupione, mieszkańcy uciekli. Straciliśmy niewiarygodnie dużo ludzi wskutek forsownych marszy. Musieliśmy pokonywać 12 mil w 24 godziny (...). Wozy pozostają w tyle, ponieważ brakuje koni. Zastępujemy je tym, co znajdziemy, ale dziennie pułk traci ich po 20 (...). Wojna w Hiszpanii była zabawką w stosunku do tej, gdzie brakuje nam wszystkiego; od 2 miesięcy nie piłem wina...

 

 

Notka o autorze:

Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek-założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego pw. św. Jerzego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Również od szeregu lat zgłębiający tajniki biblistyki. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić?

 .

 

 

© 2009 inforteditions | Projekt i wykonanie: www.biernacki.info | Odwiedzin: